*40*

[muzyka]

Dagny była wilkołakiem.

Była Norweżką, a do Anglii przybyła w grudniu. Wcześniej mieszkała niedaleko Bergen i któregoś wieczora usłyszała, że jeden z wilkołaków w Anglii zaczyna tworzyć stado. Opowiadała mu, że w Norwegii miała styczność z innymi wilkołakami, ale nie zdecydowali się oni stanąć u jej boku, kiedy planowała wyjść ze swojego ukrycia. Zarażeni likantropią nie mieli żadnych praw, musieli ukrywać swoją przypadłość i żyli w odosobnieniu.

Był pewien, że to nie jego szukała, ale nie powiedział jej tego wprost. Posiadała wiele informacji, bo przez dwa miesiące odwiedzała największe speluny w Anglii, żeby znaleźć jakieś wskazówki, co do miejsca, gdzie może znaleźć tworzące się stado. Powiedział jej jedynie, że też szuka innych wilkołaków, bo jest ciekawy, jak to naprawdę wygląda.

Wydawała się być wolna i pogodzona ze swoim losem. Mógłby nawet uznać, że jest dumna ze swojego wilkołactwa. Była wilkołakiem od trzynastego roku życia. Rodzice porzucili ją w górach po tym, gdy w czasie pierwszej przemiany wydostała się z klatki i zabiła mugola.

Góry stały się jej domem i nauczyła się żyć w samotności. Tak jak inne wilkołaki, trzymała się jak najdalej od ludzi. Wszystko zmieniło się, kiedy zaczęto polować na jej pobratymców. To wtedy zrozumiała, że to nie ona jest problemem, a ludzie. Przez kilka lat polowała na zwierzęta, pełnie spędzała w klatce, bo miała nadzieję, że w ten sposób zadośćuczynia społeczeństwu, ale oni mieli to gdzieś. W oczach ludzi zawsze była bestią, nieważne co robiła.

Przestała zamykać się w klatce i w czasie pełni całkowicie traciła nad sobą kontrolę. Po pełni słyszała czasami plotki, że ktoś zaginął, lub znalezione czyjeś pogryzione zwłoki, ale nie czuła już wyrzutów sumienia. Poddała się instynktom i choć przemiany nadal były męczące, to czuła się dobrze z tym, że jest wilkołakiem.

Przerażało go to, że zabiła co najmniej kilkanaście osób, ale było w niej coś intrygującego, dlatego wynajął jej pokój w Ingleton. Po pełni podał jej eliksiry wzmacniające, chociaż wyglądała, jakby tego nie potrzebowała. Było wiele rzeczy, o których on nie miał pojęcia. Miał do niej tak dużo pytań i miał nadzieję, że odpowie na nie, ale na odpowiedzi musiał poczekać kilka dni.

Spędził z nią dzień po pełni, zrobił kilka notatek dla Zakonu i miał nadzieję, że kiedy wróci do Ingleton za kilka dni, to ona nadal tam będzie.

Dumbledore nie krył zadowolenia z przebiegu misji i raportu jaki złożył. Jemu mogło się nie udać znaleźć stada, bo nie wiedział jak ma szukać innych wilkołaków. Ona nie była oswojonym wilczkiem, tak jak on. Miała wiedzę potrzebną do wytropienia wilkołaków. Trochę martwiło ich to, że zabiła tyle osób i nie wydawała się tym faktem przejęta. Przemilczał, że imponowało mu to, że jest dumna z tego kim jest. Jednak przez całe życie się ukrywał i gdyby nie dyrektor Hogwartu, nie miałby szansy na to, żeby uczyć się i chociaż czasami czuć się jak normalny, zdrowy czarodziej.

Spotkanie z Dagny sprawiło, że na nowo rozmyślał nad tym, co by było gdyby...

Co by było, gdyby Dumbledore nie dał mu szansy?

Co by było, gdyby chłopaki nie zostali animagami i sam musiałby spędzać pełnie?

Co by było, gdyby nie poszedł do Hogwartu?

Czy jego rodzice wyrzuciliby go z domu, kiedy zaczęłoby ich to przerastać?

Czy żyłby tak jak Dagny?

Czy teraz dołączyłby do innych wilkołaków?

Czy dołączyłby do Voldemorta?

Czy utraciłby swoje człowieczeństwo?

Odgonił od siebie te dziwne myśli i spróbował wsłuchać się w to, co mówił Moody. Auror opowiadał w jakich miejscach w Londynie zostaną umieszczone delegacje z poszczególnych krajów. Szczyt miał się odbyć na bagnach Wicken, gdzie znajdował się angielski narodowy stadion quidditcha. Według niego, wszystkie sprawy organizacyjne były dopięte na ostatni guzik. Nazajutrz mieli pojawić się aurorzy z innych państw, a pojutrze oficjalne delegacje. Cały szczyt miał trwać tydzień i Dumbledore miał szczerą nadzieję, że czas ten nie wydłuży się.

Już od kilku lat dyrektor szkoły piastował stanowisko Najwyższej Szychy Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów i na tym szczycie nie było inaczej. Chciał on poruszyć szerzące się zagrożenie ze strony Voldemorta w innych krajach. Póki co, raporty z innych państw nie wskazywały na to, że działania Czarnego Pana wykraczają poza Wielką Brytanię, chociaż we Francji istniała grupa czarodziejów popierająca Voldemorta.

– Wiemy już, po co były Voldemortowi informacje na temat dermagrafik! Śmierciożercy, którzy są w jego szeregach mają wypalany na lewym przedramieniu Mroczny Znak! – Myślał, że w salonie będzie cicho, ale kilka osób zaczęło szeptać między sobą. Katherina nachyliła się do Jamesa i Syriusza, i coś im powiedziała. Adalbert kiwał jedynie głową, ale widać było, że czeka aż Moody skończy. Peter poblakł i skulił się bardziej na krześle. Współczuł przyjacielowi, bo ostatnio wyglądał mizernie. W Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów było urwanie głowy. Przydzielili go do delegacji francuskiej i miał ich nie odstępować na krok. Myśleli, że brak znajomości języków obcych w tej pracy będzie problemem, ale Glizdogon był tam tylko chłopcem na posyłki, więc nie potrzebował zbyt wielu umiejętności.

–Voldemort i śmierciożercy mogą siebie wzywać za pomocą wypalonego Mrocznego Znaku. – Powiedział Charlus Potter.

– Czy ci, którzy twierdzą, że są pod działaniem Imperiusa też mają wypalany znak? – Zapytał zaczepnie jeden z bliźniaków Prewett i kilka osób parsknęło śmiechem.

– Póki co, nic nam nie wiadomo na ten temat. Wiemy jedynie, że Voldemort tak znaczy śmierciożerców. – Odpowiedział ojciec Jamesa i znów kilka osób zaczęło szeptać między sobą. Zdziwił się, kiedy zebranie zakończyło się. Myślał, że może powiedzą coś o wilkołakach i olbrzymach, bo przecież Jane już dawno wróciła z misji, a na zebraniu nie powiedzieli żadnych szczegółów.

Rozejrzał się za Jess, bo chciał ją prosić o kilka ubrań dla Dagny, ale nie mógł jej znaleźć. Podszedł do przyjaciół i uśmiechnął się lekko, gdy Katherina go przytuliła.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę! – Spojrzała na niego zmartwiona i pogłaskała policzek. – Marnie wyglądasz. Idź do Marleny, to może da ci coś na te rany.

– Przecież to nie pierwszy raz. – Machnął ręką. Nieraz wzruszała go troska blondynki. – Jest Jessica?

– Znów jej nie ma. –Katy wyglądała na rozgoryczoną. Spojrzała na Adalberta, jakby zrobił coś złego. – Podobno z ciebie taki wielki przyjaciel! Zrobiłbyś coś!

– Jess musi do pewnych rzeczy dojść sama, Katherino. – Powiedział urażonym tonem. Kiedy nadal patrzyła na niego ze złością, on westchnął ciężko. – Nie mogę nic z tym zrobić.

– Wystarczyłoby, że byś z nią porozmawiał. – Parkes nie dawała za wygraną, a Syriusz pokiwał głową. Bert spróbował coś powiedzieć, ale twarz mu poczerwieniała i musiał odkaszlnąć.

– Przepraszam... – Chwilę jeszcze męczył się z kaszlem, a raczej łapaniem oddechu.

– Wszystko w porządku? – Zapytał go Remus. Wyglądał, jakby jakaś niewidzialna siła go podduszała.

– Spróbuję to tak powiedzieć, żeby przeszło mi przez gardło. – Zakaszlał i chwilę się zastanawiał. – Mnie i Jess łączy naprawdę mocna przyjaźń i wizje jakie mam, najczęściej dotyczą mnie oraz jej.

– Nie możesz mówić o wizjach... – Zaczęła Katherina podnieconym tonem, kiedy chłopak znów zaczął się krztusić. Bert kiwnął głową.

– Chyba, że w wizji jest inaczej. Jeżeli próbowałbym zrobić coś, co mogłoby zmienić wydarzenia, to nie skończyłoby się dobrze. – Uśmiechnął się smutno, a Parkes powoli kiwała głową. James i Syriusz patrzyli na niego z zainteresowaniem.

– Czekaj... – Zaczął Łapa i Remus widział, że chłopak układa sobie coś w głowie. – Masz wizję. Jak chcesz o niej powiedzieć, to cię przydusza, a jeżeli zrobiłbyś coś, co jest jakby wbrew wizji, to los się ukarze?

– Tak... Tak było w przypadku mojego powrotu. Miałem wizję, że wracam do Portree, a tego nie chciałem, bo zostawiłem Jess w naprawdę podły sposób. Myślałem, że umrę z bólu, kiedy próbowałem odeprzeć od siebie wizję. Musiałem wrócić. Pewne rzeczy muszą się wydarzyć – Mruknął nieco zawstydzony i wzruszył ramionami.

– Przerąbane... Nie chciałbym być wróżbitą. – Powiedział James, a McSweeney parsknął śmiechem.

– Oddałbym wszystko, żeby być wróżbitą. To co widzę w wizjach zawsze się zdarza. Nie mogę tego zmienić, nieważne jak bardzo bym tego chciał. – Słychać było udręczenie w jego głosie.

– Szkoda, że nie możesz nic z tym zrobić. – Katherina westchnęła przygnębiona, a Bert uśmiechnął się do niej lekko.

– Ja nie mogę, ale ty...

*******

Szczyt Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów zakończył się po sześciu dniach. Jedynym powodem do zadowolenia był fakt, że Najwyższe Szychy z innych państw przystały na warunki Dumbledore'a.

Tak jak przypuszczali – chwilowa bierność śmierciożerców była ciszą przed burzą.

Pierwszego dnia szczytu zawalono tunel niedaleko Grantshouse. Zginęło dwóch mugoli.

Drugiego dnia szczytu śmierciożercy wysadzili kopalnię niedaleko Wigan. Zginęło dziesięciu mugoli.

Trzeciego dnia szczytu spalono kilka domów. Zginęło jedenastu mugoli i trzech czarodziei.

Czwartego dnia szczytu olbrzymy zrównały z ziemią wioskę niedaleko Kendal. Zginęło osiemnastu mugoli.

Piątego dnia szczytu atak miał miejsce na autostradzie niedaleko Wicken. Zginęło dwudziestu dwóch mugoli i czterech pracowników Ministerstwa Magii.

Szóstego dnia porwano Najwyższą Szychę z Francji, a resztę delegacji zamordowano.

W sześć dni zamordowano sześćdziesięciu trzech mugoli i osiemnastu czarodziei.

*******

Pisnęła, kiedy weszła do swojej sypialni w domu pani McSweeney i zobaczyła w niej Katherinę. Blondynka siedziała na fotelu i wiedziała, że ma kłopoty, bo Parkes nie uśmiechała się.

– Cześć Katy. – Rzuciła skórzaną kurtkę na łóżko i zaczęła wyciągać z kieszeni zestaw nożyc oraz rolkę materiału.

– Cześć Jessie. – Jessie, więc nie jest tak źle... Usiadła na łóżku i uśmiechnęła się do niej, starając się, aby było widać, że ma wyrzuty sumienia. – Jess, nie podoba mi się to.

– Wiem... Miałam być na zebraniach i na urodzinach Jamesa, ale nie mogłam się wyrwać. – Powiedziała szybko. – Może, gdyby Barnabasz wiedział o Zakonie, to by mnie puszczał...

–To by cię puszczał?– Parkes spojrzała na nią jakby się przesłyszała. – Gdyby nie to, że przyszłam do ciebie do pracowni, to miesiąc byśmy się nie widziały! Ja rozumiem, że masz chłopaka, ale żeby przez miesiąc nie odwiedzić przyjaciół?

– Przepraszam. Na następnym spotkaniu... – Zaczęła ostrożnie, ale Katy roześmiała się gorzko.

– Barnabasz cię nie puści. – Wytknęła jej przyjaciółka, a ona poczuła, że się rumieni ze wstydu. Nie podoba im się to, że z moją pomocą zaczynasz być odpowiedzialna i mniej naiwna. Przypomniała sobie słowa chłopaka i wzięła głęboki wdech.

– Przestań... Obrażasz go tylko dlatego, że przestałam was słuchać we wszystkim! – Warknęła i sama się zdziwiła, że powiedziała to takim tonem. Przez chwilę było między nimi kompletnie cicho. Odwróciła wzrok, gdy blondynka poprawiła się na miejscu. Wyglądała na bardzo urażoną.

– Nie obraziłam go. – Nie spodziewała się tego, że przyjaciółka przemówi spokojnym, pełnym troski tonem głosu. – Nigdy, przenigdy nie mówiliśmy ci, co masz robić, Jess. Wszystkie decyzje, jakie podejmujesz są tylko twoje, a to, że czasami prosisz nas o radę, nie oznacza, że kierujemy twoimi wyborami.

– Wiem, przepraszam. Ja nie wiem czemu to powiedziałam.– Wyszeptała zawstydzona, a Parkes westchnęła.

– Mówił, że będziemy próbowali go oczernić w twoich oczach? – Cay przypomniała sobie o tym jak reagował, gdy chciała wyrwać się na zebrania Zakonu. Jesteś na skinienie ich palca... Nie lubią mnie, bo to dzięki mnie jesteś mniej naiwna i głupia... Czas, żebyś dorosła i zasłużyła na ten związek...

– Katy... – Zaczęła delikatnie, zastanawiała się chwilę jakich słów użyć. – Nie wysuwajcie pochopnych wniosków. Po śmierci Jocundy jest naprawdę ciężko w Proroku. Dodatkowo martwi się o mnie, bo przecież może mi się przytrafić to, co jej. Wiem, że mu nie ufacie, bo prawie w ogóle go nie znacie, ale nie kierujcie się uprzedzeniami.

– Merlinie... – Katherina spojrzała na nią z niedowierzaniem. – Nie wierzę, że to mówisz, Jess. My wszyscy jesteśmy uprzedzeni? Przypominam ci, że byliśmy już w podobnej sytuacji, kiedy Adalbert zjawił się znikąd! Ani razu nie wspominałaś o nim, dopóki nie dostałaś od niego pierwszego listu. Zapewniałaś, że to nic wielkiego i wydawało mi się, że rozstaliście się w dość napiętych stosunkach, aż tu nagle, na peronie padacie sobie w ramiona, jakbyście czekali na to spotkanie całe życie! Nigdy wcześniej nie widziałam, żebyś na kogoś tak patrzyła i zdecydowanie coś było nie tak. Na początku lipca też skupiłaś się tylko na nim, ale zaufałam ci... My wszyscy ci zaufaliśmy, chociaż było to dla nas dziwne, bo co innego mówiłaś w Hogwarcie, a inaczej zachowałaś się, jak go zobaczyłaś. Jak tylko mogłam, to miałam na niego oko, ale facet szybko nas kupił. Spędzaliście z Remusem przerwy, czasami wpadał na nasze spotkania i teraz nie dziwię się, że padłaś mu w ramiona, bo jest naprawdę porządnym gościem. On cię zna i rozumie lepiej niż ktokolwiek, i jego obecność cię uszczęśliwiła, Jess. Ufaliśmy ci w jego kwestii i jak poznałaś Barabasza, to nie wtrącaliśmy się, bo zdaliśmy się na twoją intuicję. Ale to spotkanie było beznadziejne i czuję, że wiesz, że to nie jest nasza wina. Martwię się o ciebie. Proszę, powiedz mi, co się tak naprawdę dzieje? Co on ci mówi?

– On mówił... Że jestem w paczce, żebyście patrzyli na mnie i szczycili się jak wysoko jesteście. – Wyszeptała zawstydzona, czując lekką panikę po słowach, które usłyszała od Katheriny.

– I ty mu uwierzyłaś? Ty? Po tym wszystkim? – Broda jej zadrżała, kiedy blondynka podniosła głos oburzona.

– Nie wiem! – Krzyknęła ocierając łzy upokorzenia. – Znał Jo, robi wszystko, żeby mnie chronić!

– Co takiego robi, Jess? Izoluje cię od przyjaciół? Zabrania ci pić i mówić cokolwiek, co nie godzi się z jego opinią? Podważa twoje zdolności i umniejsza twoją pracę? – Zamknęła oczy, gdy Katherina zaczęła wyliczać spokojnym tonem. – Merlinie! Nie widzisz, że on ci robi pranie mózgu?

– Nie jest tak! – Warknęła na nią i spojrzała w jej pełne troski, bursztynowe oczy.

– Miałaś takie plany, żeby otworzyć butik, a jak rozmawialiśmy o tym, to on pieprzył, że nie przebijesz się, że idzie wojna i nie będzie ruchu, że to nie wypali! Powinien cię, do jasnej cholery, wspierać! Naprawdę myślisz, że zasługujesz na kogoś takiego? Na kogoś, kto cię poniża i uwłacza twojej osobie? Naprawdę, Jess? – Krzyknęła Parkes, a ona zaszlochała głośno. Blondynka wstała i westchnęła głośno ze zrezygnowaniem. – Obraża też twoich przyjaciół i sprawia, że się od nas odsuwasz. Ale wiesz, jest coś dużo gorszego. Używa pamięci o Jocundzie, żeby wpędzić cię w poczucie winy i to sprawia, że jesteś mu całkowicie posłuszna.

*******

Słowa Katheriny prześladowały ją przez kilka kolejnych dni. Czuła frustrację, bo każdy gest chłopaka wydawał jej się być fałszywy.Siedziała między Barnabaszem, a Peterem w Dziurawym Kotle i słuchała tego, jak rozprawiają o tym, co się działo w czasie szczytu. Po niecałym miesiącu... Jak odważnie! Cisnęło jej się na usta prychnięcie.

Z przyjaciółmi nie rozmawiała od ponad tygodnia. Chciała porozmawiać z Bertem o tym, co powiedziała jej Katherina, ale nie mieli ostatnio okazji na rozmowy w cztery oczy, bo przyjechała jego ciotka, która pilnowała, żeby przypadkiem nie zostawali sami w pomieszczeniu. Nawet chciała wyjść wcześniej z pracy, żeby z nim się zobaczyć, ale Cuffe już na nią czekał. Kiedy powiedziała mu, że chciałaby porozmawiać z Adalbertem i dołączy później, to wściekł się... Już wcześniej urządzał jej sceny zazdrości o McSweeney'a, ale ta była ciężka do opanowania. Chyba pół godziny go przepraszała, a przecież nic nie zrobiła.

Nie wiedziała, czy to podświadomość, tak działała i teraz wszystko jej się wydawało być takie, jak mówiła Katherina, czy faktycznie takie było.

Nie sądziła, że przekona się o tym tak szybko.

Zaczęło się od tego, że napomknął Peterowi o wyprowadzce do jego rodziców do Francji, bo boją się, że coś się im tutaj stanie, a słyszeli o tym co działo się w czasie szczytu.

– A praca? – Zapytała go, bo sądziła, że jednak Prorok Codzienny jest dla niego ważny.

– Myśleliśmy, że otworzymy coś swojego z Emmą i Peterem. We czwórkę mogłoby się nam udać we Francji. – Uśmiechnął się do niej i pogładził jej dłoń. Wtedy poczuła, jak żołądek jej się ściska.

– We czwórkę? – Ledwo wypowiedziała te słowa, a on kiwnął głową.

– Ja, ty, Emma i Peter. – Wyliczył, a ona kiwnęła głową.

– Ale wiesz, że ja nie piszę? Poza tym mam tu pracę. – Powiedziała cicho, tak jak to ostatnio miała w zwyczaju.

– Och, włożysz w nasz interes fortunkę od rodziców i będziesz żyć z procentów. – Rzucił lekko, a ona starała się wyglądać jak zagubione dziecko we mgle.

– Nie mam fortunki. Zapłaciłam już Adalbertowi. – Rzuciła i skuliła się, gdy walnął ręką o stół.

– Co zrobiłaś? – Krzyknął oburzony, a ona powtórzyła. – Oszalałaś?

– Przecież wiedziałeś, że kupujemy ten lokal na Pokątnej! – Spojrzała na niego hardo i nie wiedziała, czego ma się po nim spodziewać.

– Nie szkodzi... Odkręcimy to. – Powiedział nagle uspokojony i uśmiechnął się do niej uroczo. Odpowiedziała mu przepraszającym uśmiechem i pogładziła po dłoni. Znów zaczął rozmowę z Peterem. Próbowała cały czas się uśmiechać, ale w głowie aż huczało jej od myśli. Nie przeszkadzało mu to, żeby wywlekać brudy i opieprzać ją przy znajomych. Nawet jego znajomi ją upominali. Spojrzała na niego ukradkiem, zastanawiając się, co będzie dalej. Co on zrobi? Jak się zachowa, gdy powie coś, co mu się nie spodoba, a potem dosadnie się sprzeciwi?

Podniosła wzrok, gdy do zatłoczonego baru wbiegła Emma. Przeciskała się między ludźmi, a w dłoni ściskała gazetę. Rzuciła ją na stół i wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

– Mamy to! Wielkanocne wydanie przejdzie do historii! – Krzyknęła radośnie i usiadła naprzeciwko. Barnabasz chwycił Proroka Codziennego i wydał z siebie okrzyk radości, kiedy skończył wreszcie czytać. Podał jej pismo i zbladła.

– Żartujecie sobie? – Zapytała, kiedy z grubsza przeczytała tekst. Spojrzała na zdjęcie uśmiechniętego Gregory'ego Nurmana na pierwszej stronie Proroka. – Naprawdę ten artykuł będzie jutro w Proroku?

– Rita wykonała świetną robotę. – Pochwaliła koleżankę Squiggle, a Jess zaśmiała się szyderczo. Żałowała, że nie było z nią Katheriny. Pięć miesięcy. Tyle na was zmarnowałam.

– TO ma przejść do historii? – Zapytała szczerze zdziwiona, czując wzbierającą złość. – Hmm... A powiedzcie mi, co z resztą listy z artykułu z października? Może tak na Wielkanoc opublikujecie kolejne nazwiska?

– Zniszczyliśmy wszystko, zanim zrobiło się gorzej... Tak było bezpieczniej, chyba nie muszę ci mówić. – Powiedział oczywistym tonem głosu Cuffe.

– Przekazaliście ją do Biura Aurorów? – Zapytała, a Emma pokręciła głową, a kiedy szatynka chciała coś powiedzieć, to rzuciła Prorokiem o stół.– Właśnie tak byłoby bezpieczniej. A ten gniot, to wybitnie spieprzone gówno.

– To nie jest gniot, Rita wykonała świetną robotę... – Zaczęła Emma takim tonem, jakby mówiła do dziecka. Niech Merlinowi będą dzięki za Katherinę!

– No i Moody ma na oku inne sprawy. – Wtrącił Peter i parsknęli śmiechem. – I to na prawym...

– Wyśmiewanie osób, które według niej są "nienormalne", to jest świetna robota? Wyciąganie jakiś brudów i naciąganie faktów, to jest świetna robota? Jak to było... Zboczenie to sprawiło, że podał niewinnej uczennicy Wywar Iluzji? Och, naprawdę? Raczej to nie jest wina tego zboczenia, że zrobił coś takiego, a ludzi pokroju tej Skeeter! – Patrzyła na Squiggle hardo, ignorując Petera. Czuła jak policzki palą ją ze złości.

– Jesteś zbyt tolerancyjna... – Zaczął Barnabasz.

– Nie kończ nawet. – Powiedziała chłodno i chwyciła torebkę. – Muszę lecieć.

– Pewnie do Bertiego, co? – Usłyszała jego szyderczy ton, gdy odchodziła. – Lecisz do tego wróżbity od siedmiu boleści? Powróży ci z kuli, fusów czy z kart?

– Kolejny cudak. – Parsknęła kpiącym śmiechem Emma, a chłopaki jej zawtórowali. No tego, to ci nie daruję... Mimowolnie też parsknęła śmiechem, w myślach po raz kolejny błogosławiąc dzień, w którym Merlin postawił na jej drodze Katherinę Parkes i jej szczerość. Roześmiała się głośniej, z rozkoszą obserwując, jak i oni zanoszą się śmiechem.

– Jesteście żałośni. Ty Emmo, dodatkowo jesteś wredną suką. – Wysyczała wściekle i uśmiechnęła się słodko do dziewczyny, a potem do Barnabasza. – To koniec, ty dupku!

*******

Jak zawsze przed zebraniem Zakonu Feniksa siedzieli w kuchni i wymieniali się informacjami od Lily, Dorcas oraz Williama. Nie miała ochoty wiedzieć, o tym, co się dzieje u Kartney'a, ale przyjaciele przestali reagować na jej prychnięcia i nienawistne spojrzenia. Wcześniej obgadali też Jess. Streściła im ich rozmowę i to, że od tamtej pory nie widziała się z przyjaciółką. Martwili się o nią, bo z jej facetem ewidentnie było coś nie tak. Nawet Remusowi się nie spodobał, a on był naprawdę wyrozumiały.

Potem obgadali Lily, Dorcas i Kartney'a. Po szczycie Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów w Rosji i w Stanach Zjednoczonych widoczne były zmiany. Wprowadzono dodatkowe kontrole w Ministerstwach i przesłuchano osoby z Anglii. Podobno utworzono nawet spis emigrantów, ale Biuro Aurorów jeszcze tego nie potwierdziło.

– ...A w Australii sielanka. Dorcas ma za półtora miesiąca egzaminy. Potem ma trochę wolnego, ale Lily znów ją odwiedzi.– Powiedziała Jane, a Katy uważnie obserwowała Syriusza, który dosłownie spijał słowa z ust Elliot. Z tego co wiedziała, to napisał do niej trzy listy, a nie odpowiedziała na żaden. Dorcas przekazała przez nią prezent urodzinowy i prezent na święta dla Blacka, ale dołączone liściki były krótkie. Domyślała się, jak beznadziejnie musi się czuć Syriusz.

Nagle coś mocno trzasnęło w przedpokoju, a James zerwał się z miejsca i wyciągnął różdżkę. Jess zatrzymała się w drzwiach kuchni i chyba nie spodziewała się, że ktoś będzie w nią celował różdżką. Potter odsunął się od drzwi. Nie widziała spojrzenia, jakie kuzyn posłał Cay, ale ta speszyła się trochę.

– Przepraszam, musiałam czymś trzasnąć. – Powiedziała drżącym głosem i głośno wciągnęła powietrze. – Lepsze to, niż kogoś zabić, co?

– Co się stało? – Zapytała ją Jane, a ona zaśmiała się histerycznie.

– Barabasz się stał! Merlinie, jaka ja głupia byłam! – Pokręciła głową, jakby nie wiedziała do końca, co się dzieje, a Katherina mimowolnie się roześmiała.

– Jest i moja dziewczyna! – Adalbert uśmiechnął się radośnie. Cay ponownie pokręciła głową i padła w jego ramiona.

– No już, już. Pomigdalicie się później! – Zacmokał Edgar Bones, bo dopiero co wszedł do kuchni. Za nim weszła Amelia i Tobias.

– Świętujecie coś? – Zapytała Bones. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że wszyscy się szczerzą.

– Koniec Barabasza. – Cay usiadła na krześle i westchnęła. – Dzięki, Katy. Bez ciebie straciłabym rozum, godność, marzenia, przyjaciół i pieniądze.

– Polecam się na przyszłość. – Parkes uśmiechnęła się. – Jak to pieniądze?

– Długa historia... – Mruknęła. Katy domyśliła się, że nie chce im wszystkiego opowiadać przy Bonesach i Levenie. Chciała coś powiedzieć, ale w drzwiach pojawił się Moody z czarną przepaską na oku. Łypnął na nich groźnie zdrowym okiem, wycofał się i pewnie poszedł do salonu. Bonesowie i Leven poszli za nim.

– Co mu się stało w oko? – Zapytała Jess patrząc nadal w miejsce, gdzie przed chwilą stał szef Biura Aurorów. Zdziwiła się, gdy dostrzegła w jej oczach łzy, kiedy Syriusz powiedział jej, że stracił prawe oko.

– Długo cię nie było, chodź na zebranie. Wszystko nadrobisz. – Adalbert podał jej dłoń i uśmiechnął się do niej lekko. Parkes czuła, że długa noc przed nimi. Jessica nie wiedziała o naprawdę wielu sprawach. Do kuchni wszedł Paul i praktycznie od wejścia patrzył się na nią tak, że poczuła ucisk w żołądku. Tylko nie rodzice...Nie spojrzał nawet na Jamesa, który się do niego odezwał. Stanął nad nią i nachylił się do jej ucha.

– William tu zaraz będzie. – Pisnęła i zakryła usta dłonią, gdy usłyszała jego szept. Wprawdzie odetchnęła z ulgą, bo myślała, że coś złego stało się rodzicom, ale nie przyniósł jej dobrych wieści. Prawie przewróciła krzesło, gdy wstała gwałtownie od stołu.

– Bardzo źle się czuję! Taka jest wersja! Tego się trzymacie! – Syknęła i spojrzała po wszystkich spanikowana. – Jess, przyjdziesz potem do mnie do wieży?

– Jasne! – Odpowiedziała Cay patrząc na nią uważnie.

– Pospiesz się, Katy! Streszczę ci potem zebranie. – Paul popchnął ją w kierunku drzwi, a ona wybiegła na korytarz. Minęła rodziców Franka Longbottoma, którzy zaczęli coś do niej mówić, ale ich zignorowała. Skręciła w drugą część korytarza i uciekła do swojej wieży.

*******

– Co jej się stało? – Zapytał Remus pocierając swędzący policzek. Syknął, bo rozdrapał nowe zadrapanie.

– William będzie na zebraniu. – James parsknął śmiechem, a Black gwizdnął cicho. No to teraz nie dziwił się, że Katherina wybiegła tak nagle z kuchni. – Dobra, sprawiajmy wrażenie, że nic się przed chwilą nie stało. On tu będzie lada moment...

– ...Coś marnie wyglądasz, Lunatyku. – Zagadnął go Syriusz bardzo uprzejmym tonem.

– Serio, Łapo? Dopiero co skończyła się pełnia. Powinienem to odsypiać, a jeszcze po zebraniu mam pogadankę z Dumbledorem i Moody'm. – Miał nadzieję, że szybko go puszczą i wróci do Ingleton, gdzie znów zostawił Dagny.

– Jak było? – Jess spojrzała na niego zatroskana, a on wstał i objął ją lekko.

– Jak widać, wróciłem w jednym kawałku, więc było dobrze. – Uśmiechnął się i odsunął się od niej. – A ty? Dałaś sobie radę?

– Powiedziałam, że są żałośni. Nazwałam go dupkiem. – Powiedziała uśmiechając się lekko. Zaczerwieniła się lekko i dodała – a jego przyjaciółkę nazwałam suką.

Razem z chłopakami parsknęli głośnym śmiechem. Zauważył, że kąciki ust Jane lekko drgnęły. Chwyciła pod ramię Jessicę i poklepała ją po plecach.

– Pewnie jej się należało. – Powiedziała Elliot, a Black zaśmiał się głośno.

– Nigdy nie słyszałem, żebyś nazwała kogoś suką, Jess. – Blondynka zarumieniła się bardziej.

– Kto jest suką? – Usłyszał rozbawiony głos i w drzwiach kuchni stał William.

– Will! – Jane uściskała go z nieukrywanym entuzjazmem, a Jess wycofała się w stronę Adalberta, gdy z resztą Huncwotów poszli przywitać się z blondynem. Wymienili się uściskami dłońmi i kilkoma klepnięciami w plecy. Na szczęście Kartney pamiętał, że po pełni jest obolały i nie poklepał go tak mocno, jak wcześniej Syriusz.

Odsunął się, kiedy Will podszedł do Jess. Zdziwił się, gdy blondynka objęła go szybko. Przez chwilę wydawało mu się, że jest to dla niej niezręczne.

– Nie ma Katheriny? – Zapytał rozglądając się po kuchni.

– Och, bardzo źle się czuje. – Powiedziała Cay zirytowana. – Wiesz... Znów ma bolesny okres i niestety nie będzie dziś ze mną świętowała, tego, że zerwałam z chłopakiem.

– Zerwałaś z chłopakiem? – Zapytał ją zaskoczony, a ona kiwnęła głową.

– Idziemy na zebranie? – Posłała mu nerwowe spojrzenie i kiwnął głową w kierunku drzwi. Minęła Williama i przeszła szybko do salonu, i to tam Lupin ją dorwał.

– Co się dzieje? – Zapytał ją, kiedy stanęła jak najdalej drzwi. Machnęła ręką, ale nadal była dziwnie spięta.

– Remusie, nie było mnie na zebraniach od dwóch miesięcy, zerwałam z Barnabaszem... – Zaczęła wymieniać i dodała drżącym głosem – przed chwilą widziałam Moody'ego, który wygląda jak pirat...

– ...Dycha dla mnie, bracie! – Lunatyk spojrzał w kierunku braci Prewett, którzy stali niedaleko. Jeden z rudzielców mrugnął do niego okiem, kiedy drugi rudzielec zaczął grzebać w kieszeni. Prawie jęknął głośno, kiedy zauważył Alastora Moody'ego, którego wcześniej zasłonili swoimi postawnymi sylwetkami.

– Cay, po zebraniu masz się stawić w głównym gabinecie... O ile nie zapomniałaś, gdzie to jest. – Warknął na nią szef Biura Aurorów, a kiedy odszedł w stronę Dumbledore'a, to ona westchnęła ciężko. Bliźniaki podeszli do nich i uśmiechnęli się do niej prawie identycznie.

– Gideon twierdził, że nikt nie odważy się powiedzieć w jego obecności, że przypomina pirata. Dzięki tobie, jestem bogatszy o dziesięć galeonów. – Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i wyciągnął do niej rękę. – Fabian Prewett.

– Jessica Cay. – Uścisnęła ją, a rudzielec wydawał się być zaskoczony.

– Fajnie dopasować twarz do nazwiska. – Powiedział, a Lupin zauważył, że dziewczyna skrzywiła się.

– Ja jestem Gideon. – Drugi rudzielec też podał jej dłoń, a ona powtórzyła swoje imię. – Przyszła Molly... Pewnie pogadamy jeszcze kiedyś. Trzymajcie się, dzieciaki!

Remus kiwnął im głową, a Jess wymamrotała pod nosem coś to brzmiało "nie jestem dzieciakiem", ale był pewny, że Prewettowie jej nie usłyszeli. Jane stanęła obok Jessiki i chwilę po niej dołączyli do nich chłopaki. Z tego co widział, to brakowało jeszcze paru osób, więc nie dziwił się, że oficjalna część zebrania jeszcze się nie zaczęła.

– To co się dziś wydarzyło? – Zapytał Remus Jessikę, a ona ponownie westchnęła. Syriusz spojrzał na nią z zainteresowaniem, a Peter przybliżył się.

– Pewnie wiecie, że Katy ze mną rozmawiała... – Zaczęła, a oni kiwnęli głowami. – Przez ostatnie kilka dni czułam się jakbym dostawała paranoi. Nie wiedziałam, czy czasami czegoś nie odbieram inaczej, przez tą rozmowę z nią, czy naprawdę tak jest. W ciągu tych kilku dni zaczęłam go trochę testować... Merlinie... Nawet nie wiecie, jak mi głupio, że tak mną manipulował!

– Poznałaś go zaraz po śmierci siostry, nie byłaś wtedy do końca sobą, Jess. – Powiedział delikatnie William, a ona posłała mu uśmiech wdzięczności.

– Dziś oznajmił, że we czwórkę wyjedziemy do Francji. Rozumiecie? Oznajmił, że jadę z nim i jego przyjaciółmi do Francji, żeby przeczekać to, co się dzieje i tam stworzą nową gazetę. Oczywiście ja nie nadaję się do pisania, to stwierdził, że mogłabym władować w ten biznes pieniądze, które zostawili mi rodzice i mieć udziały. – Mówiła spokojnym tonem, ale jej policzki zaczynały być różowe. Parsknęła śmiechem i dostrzegł łzy w kącikach jej oczu. – Powiedziałam mu, że zapłaciłam już Adalbertowi za lokal...

– ...Przecież jeszcze tego nie zrobiłaś. – Wtrącił McSweeney, a ona kiwnęła głową.

– Trochę się wściekł, a kiedy się postawiłam, to oczywiście zmiękł, tylko żeby mnie uspokoić. Potem przyszła Emma z Wielkanocnym wydaniem Proroka. Byli tacy dumni i zadowoleni z tekstu z pierwszej strony, a to jest jedno wielkie świństwo... – Rzuciła szybkie spojrzenie na Adalberta, który kiwnął głową, żeby mówiła dalej. – Rita Skeeter dorwała się do Grega Nurmana. Cała pierwsza strona jest tylko o nim. Dotarła do jego oskarżenia i ja nie bronię tego, co on zrobił Katherinie, ale...

– ...Chwila, to on jeszcze nie miał procesu? – Zapytał William oburzony.

– Ostatnio jest dużo spraw przed Wizengamotem i chyba jego ojciec pociągnął za kilka sznurków, więc jeszcze czeka. Oczywiście przez ten czas musi kilka razy w tygodniu stawiać się w Ministerstwie i płacić miesięczne kaucje... No i ma zakaz zbliżania, ale raz udało im się spotkać... – Powiedział James, a Syriusz szturchnął go w bok i rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. Tak, zdecydowanie Katy nie byłaby zadowolona z tego, że dzieli się z Williamem takimi informacjami.

– Żartujesz sobie? – Jess przewróciła oczami, gdy Kartney prawie krzyknął.

– Merlinie... Czytasz Proroka? – Zapytała go, a on kiwnął głową. – To tak w skrócie: był na liście, ludzie mają go za śmierciożercę, co mu nie odpowiada i prosił Katherinę, żeby wycofała to. Jak mi wiadomo, Czarownicy nie czytasz, a kilka tygodni temu udzielił wywiadu, a Rita ostro się do niego odwołuje. Greg podał jej ten Wywar, bo wiesz... woli chłopców. Myślał, że Katherina poleci do gazet, będzie miał łatkę podrywacza i łamacza damskich serc, i już nie będą szeptać o jego orientacji. No i Rita nieźle sobie używa... Wyraziłam swoje zdanie na temat artykułu, no i oczywiście, to ja się nie znam i jestem aż nazbyt tolerancyjna! Zdenerwowałam się i chciałam wyjść, bo nie chciałam już gadać z tymi idiotami. Barnabasz zaczął kpić z Adalberta, Emma nazwała go cudakiem, więc powiedziałam, że jest suką, a z Barnabaszem zerwałam.

– Już wiem z kogo nie możemy się nabijać, Rogaczu. Nie chcę jej podpaść. – Parsknął śmiechem Black, a Cay zarumieniła się bardziej.

– To było za całokształt, Syriuszu. Oni są straszni! Jak zobaczyłam dziś Moody'ego to zrozumiałam, co Peter miał na myśli mówiąc, że ma dużo spraw na oku i to prawym. Gdyby Moody był obok nich, to robiliby pod siebie, tchórze pieprzeni. – W oczach znów zalśniły jej łzy, a McSweeney objął ją ramieniem. Sam miał ochotę ją objąć i dodać jej otuchy. – Rozumiem, jakby jeszcze Moody coś im złego zrobił, ale oni chyba go nie widzieli w odległości kilku jardów! Kto normalny w takim przypadku cieszy się z cudzego nieszczęścia?

*******

Czekała w głównym gabinecie już od paru minut. Jeszcze nikt się nie pojawiał, ale postanowiła, że będzie cierpliwie siedziała. Wiedziała, że ma kłopoty i zastanawiała się, czy ją wyrzucą z Zakonu, czy zmodyfikują jej pamięć, czy może gdzieś zamkną?

Drgnęła, gdy drzwi otworzyły się i odwróciła się w stronę wejścia. Szlag. Miała nadzieję, że będzie miała pogadankę tylko z Moodym i może rodzicami Jamesa, ale w gabinecie miała same sławy Zakonu Feniksa. Najpierw wszedł Moody, za nim rodzice Jamesa, potem rodzice Katheriny, bracia Prewettowie, Bones, Leven, Paul, jakaś starsza para, której nie znała i Dumbledore. Prawie jak na owutemach. Przywitała się, ale tylko kilka osób jej odpowiedziało i czekała aż usiądą. Nieznany starszy mężczyzna usiadł obok Charlusa i przyjrzała mu się uważniej. Kilka kasztanowych pasemek było widocznych wśród siwych włosów. Twarz pokryta była paroma głębszymi zmarszczkami. Miał łagodne rysy, ale był skupiony i przez to wyglądał trochę surowo. Zupełnie jak Amelia... A więc to są słynni Bonesowie...

Spojrzała na Moody'ego i odwróciła szybko wzrok, bo patrzył na nią groźnie.

– To ile cię nie było? Trzy miesiące? – Zapytał, a ona spojrzała na niego z ponurą miną, gdy usłyszała kpinę w jego głosie.

– Dwa, ale wcześniej też opuściłam dwa spotkania. Nie chciałam wszystkich rozczarować. – Wyszeptała i spojrzała na Doreę Potter, która uśmiechnęła się do niej delikatnie. Moody parsknął i przeniosła na niego wzrok.

– Wszystkich nie rozczarowałaś. Od początku mówiłem, że się nie nadaje i nie utrzyma tego. – Powiedział patrząc na Dumbledore'a.

– To nie tak, że nie dałam sobie radę. Po prostu tak wyszło. – Odwróciła głowę w stronę Paula szukając u niego ratunku. Otworzył usta, ale ktoś inny mu przerwał.

– Z tego co wiem, to źródło jej rozproszenia zostało wyeliminowane. – Odezwał się Edgar Bones, a ona westchnęła ciężko.

– Naprawdę będziemy dyskutować o moim życiu uczuciowym? – Wyrwało jej się niecierpliwie, a Prewettowie parsknęli śmiechem. – Przepraszam. Tak, to prawda. Opuszczałam spotkania, bo mój były zajmował mi każdą wolną chwilę. Z początku mówiłam, że mam spotkania z przyjaciółmi, ale później już to do niego nie trafiało... Naprawdę muszę to tłumaczyć? Czuję się trochę zażenowana...

– Ja też, bo muszę słuchać o rozterkach sercowych naiwnej nastolatki. – Warknął Moody, a ona zaczerwieniła się upokorzona. Spojrzała na swoje splecione dłonie. – Co mu mówiłaś o Zakonie?

– Nic.

– Ani razu nie wspomniałaś ani nie dałaś do zrozumienia, że wiesz o Zakonie, lub w nim jesteś? – Zapytał, a ona pokręciła głową.

– Nie sądzę, żeby takie sytuacje miały miejsca. – Odpowiedziała po chwili. Przecież uważał, że po szklance Ognistej nie będzie w stanie uciekać, więc na pewno nie podejrzewał, że mogłaby być w Zakonie.

– Na pewno? – Zaczęła czuć lekką irytacją.

– Na pewno. – Powiedziała i spojrzała ponowie na Doreę, a potem na Dumbledore'a. – Przepraszam, że nie było mnie na tych zebraniach, ale obiecuję poprawę. Tak jak powiedział Edgar, główne źródło mojego rozproszenia zostało wyeliminowane.

– Jeszcze jedna taka sytuacja i osobiście zmodyfikuję ci pamięć. – Warknął Moody, a ona nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Możesz wyjść. Bones, idź po Lupina.

Jess wstała z miejsca i wymamrotała jakieś słowa pożegnania. Edgar przepuścił ją w drzwiach i kiedy je zamknął wypuściła głośno powietrze.

– Myślałam, że będzie gorzej. Nieźle spieprzyłam. – Przyznała speszona i dostrzegła, że patrzy na nią uważnie.

– Trochę cię nie było. – Oznajmił i wyczuła nutkę oskarżenia w jego głosie.

– Dziękuję, że się wstawiłeś. Wiem, że to co się ze mną działo nie było normalne, ale przez te pięć miesięcy tego nie wiedziałam. Nadal nie rozumiem, co się stało i pewnie trochę minie…– Mruknęła zawstydzona, a on objął ją lekko.

– Na przyszłość bądź ostrożniejsza, szczególnie teraz, Jess. Wojna to ciężki czas do szukania miłości, bo możesz trafić na wroga. No chyba, że poszukasz w Zakonie. – Rzucił lekko, a ona parsknęła śmiechem.

– Moody nadal wolny? – Rozluźniła się, kiedy zaśmiał się głośno. Zatrzymała się nagle i chwyciła jego ramię. – Merlinie! Kompletnie zapomniałam! Przecież syn ci się urodził!

– Tak, Cecilia zaczęła rodzić, jak byłem na misji prawie półtora miesiąca temu. – Uśmiechnął się lekko, a ona uścisnęła go.

– Gratulacje! Jak ma na imię? – Zapytała.

– Marcus.

– Naprawdę? Bóg wojny? – Uniosła wysoko brwi, a on parsknął śmiechem.

– Tak na to nie patrzyłem.

– Mam nadzieję, że szybko postaracie się o córkę i nazwiecie ją Victoria. – Rzuciła przechodząc przez korytarz, a on znów się zaśmiał. Weszła do salonu, gdzie siedzieli Huncwoci. Peter jak zawsze siedział zgarbiony i coś przeżuwał, James położył się na sofie i patrzył w sufit, Syriusz zajął fotel i ściskał w dłoni szklankę z Ognistą, a Remus stał koło okna i wycierał chusteczką krwawiące zadrapanie na twarzy.

– Będę miał to na uwadze, Jess. Pilnuj się, bo uwierz mi, ale nie chcesz drugi raz mieć podobnej pogadanki. – Ścisnął jej ramię, a ona kiwnęła głową. – Remusie, zapraszam do gabinetu.

– Adalbert nie zaczekał? – Przysiadła na wolnym fotelu i chwyciła szklankę, którą podał jej Syriusz.

– Wiedział, że zostaniesz tu na noc z Katheriną. – Mruknął Łapa. Spojrzała na niego uważnie, bo wyraźnie był czymś zdenerwowany.

– Coś się stało? – Zapytała delikatnie, a on prychnął.

– Dorcas zaprosiła Williama na ślub ciotki. – Uśmiechnął się gorzko i opróżnił szklankę.

– To chyba dobrze. – Powiedziała ostrożnie i przeszył ją takim spojrzeniem, że trochę się przestraszyła. – Spójrz na to tak, że to jednak ktoś znajomy, więc przynajmniej wiesz, że nie pojawił się w jej życiu nowy chłopak.

– Nawet już nie chodzi o to, czy jest z kimś, czy też nie, Jess! Niedługo minie rok od naszej ostatniej, normalnej rozmowy. Z wami potrafi utrzymać kontakt, potrafiła zaprosić Willa na ślub, a mnie olewa. Nie oczekiwałem od niej tego, że codziennie będzie do mnie coś pisała, ale miałem nadzieję, że jednak nie odetnie się ode mnie. Widocznie, myliłem się.– Nie miała pojęcia, co mu odpowiedzieć, więc chwilę milczała. Kiedy stwierdziła, że jednak nie wie, jak podnieść go na duchu, to wstała i poszła do Katheriny.

Sądziła, że przyjaciółka zamknie się w wieży, ale zdziwiła się, kiedy nacisnęła na klamkę i drzwi otworzyły się. Siedziała na fotelu w saloniku i pisała coś na pergaminie.

– Co robisz? – Usiadła na kanapie i nalała wina do dwóch lampek, które stały na stoliku.

– Kończę opieprzać Dorcas. – Mruknęła i jeszcze przez chwilę skrobała coś piórem po pergaminie.

– Syriusz ci powiedział? – Zapytała ją, kiedy skończyła a Parkes pokręciła głową.

– Jane tu na chwilę była. Syriusz prawie uderzył Williama, ale James go powstrzymał. – Upiła łyk wina i westchnęła.

– Jest w paskudnym humorze. Dorcas praktycznie go wykreśliła ze swojego życia. – Stwierdziła, a Katherina pokręciła głową.

– Czasami lepiej robić uniki. Mniej boli. – Powiedziała smutno. Następne pytanie wypowiedziała z taką tęsknotą, że prawie pękło jej serce. – Jak on wygląda?

– Prawie nic się nie zmienił. – Zamyśliła się przez chwilę, przypominając sobie, jak zaledwie godzinę temu widziała Williama i rozmawiała z nim. – Byłam trochę wredna. Nie potrafiłam odciąć się od tego co ci zrobił, a kiedy zaczęłam opowiadać o Barnabaszu, to było takie dziwne, bo on prawie nie wiedział, co się działo. Jestem na niego wściekła, ale z drugiej strony... Czasami mi go brakuje.

– Mi też. – Wyszeptała Katherina a w jej oczach zalśniły łzy. – Nienawidzę go, ale tak bardzo mi go brak... Opowiedz mi trochę.

– Wyglądał na zadowolonego. Na pewno cieszył się ze spotkania z nami, ale pytał też o ciebie. Powiedziałam, że masz okres, więc jak to facet, nie dopytywał o szczegóły. Nadal przejmuje się tym, co u nas. Przez chwilę miałam wrażenie, że jest dumny z tego jak poradziłam sobie z Barnabaszem. Nie patrzył na mnie jak na idiotkę, że tak dałam się podejść. – Uśmiechnęła się lekko, bo przypomniała sobie, jak William patrzył na nią z uznaniem, gdy skończyła opowieść o tym, jak zerwała z Cuffe.

– Nie jesteś idiotką, Jess. – Katherina spojrzała na nią z taką czułością, że prawie się popłakała.

– Jestem. Dla faceta rzuciłam prawie wszystko o czym marzyłam. Kto wie, co by się stało, gdybyś ze mną nie porozmawiała? – Wstyd jej było, że przez te kilka miesięcy tak nią manipulował.

– Pewnie Adalbert by go zabił. Albo Syriusz i James. Ewentualnie Remus załatwiłby to pogawędką... Przy świetle księżyca. – Mrugnęła jej Parkes i mimowolnie parsknęła śmiechem. – Dam ci radę, Jess.

– To już ten stan? Po jednej lampce? – Zapytała i dolała jej wina.

– Jess... Masz natychmiast spieprzać w siną dal od osób, które zaburzają twoją pewność siebie. To moja rada. – Katy stuknęła się z nią kieliszkiem, a ona uśmiechnęła się smutno. – Nie miej takiej miny. Nie warto otaczać się ludźmi, którzy czekają na twoje potknięcie, lub ciągle w ciebie nie wierzą. Myślisz, że dlaczego wyprowadziłam się z domu?

– Myślałam, że codzienne chcesz oglądać facjatę Blacka. – Wymruczała, starając się brzmieć uwodzicielsko, a Parkes zaśmiała się.

– Bruneci nigdy nie byli dla mnie. – Mrugnęła do niej. – No i nie chodzę w przechodzonych butach.

– Porównujesz Blacka do buta? To profanacja tego nazwiska! – Oburzyła się, a przyjaciółka wzruszyła ramionami.

– Nigdy nie patrzyłam na niego w ten sposób. I jednak moja romantyczna strona natury twierdzi, że kiedyś będzie z Dorcas. Tylko nasza przyjaciółka musi się ogarnąć w tej Australii. Myślę, że przez te trzy lata kursu zrozumie, że jej miejsce jest u boku Syriusza. – Powiedziała rozmarzonym głosem. Jess mimowolnie uśmiechnęła się.

– Wiesz, że nie wyobrażam sobie już nikogo nowego w tej paczce? Tak powinno być... Lily i James, Jane i Paul, Dorcas i Syriusz, Ty, Remus, ja i... – Zaczęła wymieniać, a Katy jej przerwała.

– ...Ty i Adalbert? – Poruszała znacząco brwiami, a ona zarumieniła się czując ogarniające przygnębienie.

– Może w innych okolicznościach... Nie... W innym życiu moglibyśmy być razem, ale to nie miejsce, to nie czas i to nie okoliczności... – Wyszeptała Cay starając się nie wybiegać w myślach w zakazane rejony, a Parkes przekrzywiła nieco głowę i patrzyła na nią z zainteresowaniem. Starała się przełknąć gorycz, która pojawiała się za każdym razem, gdy dłużej myślała o Adalbercie. – Och, Katy, wielu rzeczy o nas nie wiesz.

– To mi powiedz. – Zaproponowała uśmiechając się delikatnie i słodko, jak zawsze, gdy chciała coś z kogoś wyciągnąć.

– Nie mogę, Katy... Muszę go chronić... I to za wszelką cenę.