*43*

[muzyka]

Albus Dumbledore chyba nigdy nie będzie wiedział, jak dużo mu zawdzięcza. Bowiem, gdyby nie dyrektor Hogwartu nie mógłby się cieszyć namiastką normalnego życia, jaką mu zagwarantował.

Ojciec był przeciwny temu, żeby uczył się w Hogwarcie, ale na szczęście zmartwiona matka, choć mugolka, przekonała Lyalla do zmiany zdania i w wieku jedenastu lat zaczął naukę. Nie wiedział, czy przed nim istniał wilkołak, któremu również dano taką szansę jak jemu.

Po skończeniu szkoły nie mógł liczyć na kurs i pracę na wysokim stanowisku, o czym zawsze marzył. Po świetnie zdanych SUMach był załamany, bo doskonale wiedział, że będzie miał problem z odpowiedzią na pytanie, dlaczego tak dobry uczeń nie wybiera się na kursy, tylko ima się prac dorywczych. Jego ojciec też mu nie pomagał. Od początku był przecież przeciwny temu, żeby szedł do szkoły, bo i tak w jego sytuacji nic to nie da.

Ale wtedy Albus Dumbledore znów pokazał, że obchodzi go jego los i z pewnością nie zostawi swojego ucznia w potrzebie, i załatwił mu pracę u pana Pringla w Esach i Floresach.

Książki uwielbiał od zawsze. Jako dziecko czytał, bo w ten sposób na chwilę zapominał o tym, że jest wilkołakiem. W czasach szkolnych, dzięki książkom rozwijał swoje umiejętności, a teraz, kiedy nie mógł uczestniczyć w kursach, poszerzał swoją wiedzę samodzielnie. Pan Pringle pozwalał mu na pożyczanie sobie książek za darmo pod warunkiem, że odda je w stanie idealnym i do tej pory udało mu się uniknąć jakichkolwiek opłat.

Zdziwił się bardzo, kiedy trzy tygodnie wcześniej, po zebraniu Zakonu, Dumbledore zaproponował mu naukę oklumencji. Wiedział, że James, Syriusz, Katy, Frank i Alicja też się tego uczą, i o ile jeszcze rozumiał, dlaczego jest im to potrzebne, to nie sądził, żeby dla niego było to przydatne. Przecież był tylko sprzedawcą książek. Ale potem dyrektor Hogwartu przypomniał mu o jego misji i faktycznie, oklumencja mogła mu się przydać.

Z obrony przed czarną magią był bardzo dobry, ale i tak był miło zaskoczony, kiedy szybko załapał o co chodzi z obroną umysłu, i pożyczył kilka książek, żeby się doszkolić. Nawet zaczął powoli myśleć o nauce legilimencji, ale wolał porozmawiać o tym najpierw z profesorem.

Schody w hoteliku w Ingleton, jak zawsze zaskrzypiały, gdy po nich wchodził. Zapukał do pokoju Dagny w charakterystyczny sposób i otworzył sobie drzwi. Pierwsze co rzuciło mu się w oczy, to spakowany plecak i rozłożona na stoliku mapa.

– Jakieś wieści? – Zapytał ją i rzucił swój plecak przy krześle.

– Okaże się wieczorem. – Powiedziała pochylając się nad mapą. – Ten facet dał mi znać, że coś może pojawić się w Wolverhampton... Rozumiesz?

– Rozumiem... Myślisz, że to blef? – Zapytał ją i parsknął jednak śmiechem. Nazwa miasta idealna do spotkań wilkołaków.

– Sprawdzę to. Zostaniesz tutaj i spotkamy się po pełni. – Zwinęła szybko mapę i schowała ją do plecaka.

– Przecież mogę iść z tobą. – Podniósł swój bagaż i założył na jedno ramię. Dagny posłała mu ostre spojrzenie i miał nadzieję, że nie widać po nim tego, iż jednak trochę się jej obawia.

– A jeżeli to prawda i tam są wilkołaki, Remusie? Poczują kogoś obcego i może im odbić. Jesteś oswojonym wilczkiem i nie dasz sobie rady w walce, co innego ja. Nieraz stawiałam czoła naszym pobratymcom, czasami wygrywałam, a czasami musiałam uciekać, a jak już ustaliliśmy, jestem silniejsza i szybsza. Ty musisz się jeszcze wiele nauczyć w byciu wilkołakiem. – Czasami naprawdę miał wrażenie, że czerpie dumę z tego, że jest trochę zezwierzęciała. Dzięki temu poniekąd panowała nad swoją przemianą. Nie w tym sensie, że siedziała potulnie i dziecko mogło koło niej skakać, ale potrafiła użyć swojej anatomii, żeby zadać silniejszy cios, albo do szybszej ucieczki. Jednak nie istniał sposób na pozbawienie wilkołaka instynktów. – Znajdę ich, po przemianie spędzę z nimi trochę czasu i zdobędę ich zaufanie. Potem, przed następną pełnią zaprowadzę cię do nich, żeby mogli cię poznać i w czasie przemiany, żeby cię nie zaatakowali. Taki był plan, sam go ustalałeś, pamiętasz?

– Pamiętam, ale mam złe przeczucia. – Mruknął, bo jednak to była prawda. Bał się, że liczebność powstałej watahy jest większa i Dagny nie da sobie rady, a bez niej znowu wyląduje w punkcie wyjścia.

– Nic mi nie będzie. – Uśmiechnęła się do niego lekko. Założyła plecak na plecy i wzruszyła ramionami, jakby przed sobą miała pierwszy dzień w szkole. – Życz mi powodzenia.

– Uważaj na siebie, Dagny. Będę tu czekał dzień po pełni, a potem pojawię się za tydzień. – Przypomniał jej jaki jest plan i otworzył drzwi do pokoju. Zamurowało go, gdy przed wyjściem zbliżyła się do niego i szybko pocałowała go w usta. Wyszła zanim zdążył zareagować. Jeszcze przez chwilę stał w otwartych drzwiach z szybko bijącym sercem. Opuszkami palców dotknął ust i uśmiechnął się do siebie.

*******

Uwielbiała piątkowe popołudnia, bo wtedy na kursie nie miała już zajęć i Zjednoczeni mieli ten dzień wolny, więc James był w Kwaterze. Myślała, że razem z kuzynem, Syriuszem, Frankiem, Alicją i Paulem rozegrają szybki mecz quidditcha, ale jak zobaczyła w kuchni Edgara i Tobiasa, to już wiedziała, że nici z meczyku, czas na oklumencję!

Szło jej całkiem nieźle, tak mówił jej Leven, a ona w sumie mogła potwierdzić, bo auror nie poznał jej największych tajemnic. Nadal umiała bronić swoje myśli tylko z pomocą różdżki, ale czuła, że jej umysł potrafi stawić opór i to kwestia czasu, aż wyćwiczy ten sposób.

Z początku czuła się trochę głupio, że tak topornie jej to idzie, bo podobno Black radził sobie znakomicie. Pytała nawet Jamesa, kiedy zdążyli to wyćwiczyć, ale Potter był równie zdziwiony jak ona, bo nie wiedział, że Łapa zna się na oklumencji. Podobno Moody się wściekał i nawet chciał go przycisnąć, ale nie złamał blokady Syriusza, który po raz kolejny pokazywał jaki jest świetny.

Czasami po zajęciach czuła się zmęczona, a on wychodził z gabinetu z pełnym zadowolenia uśmieszkiem, zaraz po wściekłym Alastorze.

Wyszli z Levenem z saloniku w jej wieży i opowiadał jej coś o tym, że może go nie być w przyszłym tygodniu i po powrocie na pewno będą mieć częściej lekcje. Kiwnęła głową i chciała mu coś odpowiedzieć, ale usłyszała znajomy głos dobiegający z kuchni i poczuła zapach przypraw.

– Jess... – Wymruczała tęsknie i uśmiechnęła się do siebie. Weszła wraz z Tobiasem do kuchni i nie zdziwiła się, kiedy zastała tam już Syriusza, Jamesa, Edgara, no i Adalberta z Cay. – Ty już przy garach?

– Tam gdzie moje miejsce! – Przytuliły się do siebie szybko na przywitanie i jej przyjaciółka wróciła do blatu, gdzie przygotowywała coś do jedzenia. Wymieniła krótki uścisk z Bertem i z uśmiechem pogłaskała go po krótszych włosach.

– Widzę, że już nam pichcisz, ale muszę się upewnić... – Zaczęła dramatycznym tonem w stronę blondynki. – Jutro też gotujesz obiad?

– Merlinie, nie kłamałaś mówiąc, że zrobi się z tego tradycja! – Cay posłała jej ciepły uśmiech przez ramię i do drugiego pieca wstawiła blachę z ciastem. Po Wielkanocy, przez cztery soboty z rzędu wpadała wcześniej do Kwatery Głównej i pichciła im obiady oraz piekła coś na deser. Syriusz po każdym takim posiłku prosił ją, żeby się wprowadziła, bo gotowała wyśmienicie. Z kolei ona, przed ich podróżą wyraziła nadzieję, że po powrocie Jess wróci do tradycji i nadal będzie coś im przyrządzała.

Katy uchyliła się, bo prawie dostałaby talerzem w twarz. Uwielbiała patrzeć, jak jej przyjaciółka macha różdżką w różnych kierunkach i stół sam się nakrywa. Zastawa łagodnie opadała na dębowy kuchenny stół, dzbanek z sokiem dyniowym uniósł się w powietrzu i nalał płynu do siedmiu szklanek.

– To jest hipnotyzujące. – Powiedział Syriusz, a Parkes zauważyła, że sam milczał i nie słuchał tego, co mówią chłopaki, bo obserwował zastawę. Jess wyjęła żeliwną brytfannę z pieca i położyła ją na drewnianej desce na środku stołu. Odkryła pokrywę i kłąb pary buchnął z naczynia. – Otrzyj ślinkę, Katy.

– Wybacz, to na twój widok. – Puściła mu oczko i ostentacyjnie wytarła kąciki ust. – Co to?

– Zapiekanka pasterska – Cay uśmiechnęła się i zajęła miejsce po jej lewej stronie. – Teraz radziłabym się schować, bo będę próbowała nowego zaklęcia i możliwe, że jedzenie wyląduje na waszych twarzach, a nie na talerzach.

– Wierzę w ciebie. – Parkes posłała jej pokrzepiające spojrzenie i zauważyła, że Jess zarumieniła się, bo chłopaki prawie w tym samym momencie odsunęli się od stołu na znaczną odległość. Na każdego z osobna spojrzała sceptycznie. O ile jeszcze James, Syriusz, Bert i Edgar wyglądali na rozbawionych, tak Tobias wyglądał, jakby na poważnie potraktował słowa Jess.

– Usque Inferes! – Jej głos zabrzmiał dość pewnie, kiedy wycelowała różdżką w naczynie. Obie zapiszczały radośnie, kiedy porcje zapiekanki wylądowały na talerzu, nie brudząc przy tym stołu, ani twarzy zebranych. Katy skrzywiła się, kiedy pięć krzeseł zaszurało po podłodze, gdy chłopaki przysunęli się z powrotem do stołu.

– To jak wasza podróż? – Zagadnęła Katy i wzięła do ust pierwszy kęs dania. Przymknęła powieki i delektowała się smakiem potrawy. W czasie posiłku Jess streściła prawie trzy tygodnie ich podróży. Z tego co pamiętała, pobyt u Dorcas wypadał w połowie ich wyjazdu, a zaczęła o tym opowiadać na samym końcu.

– No i Dorcas... O Merlinie!

– Największy kac mojego życia. – Jęknął Adalbert ze zbolałą miną, a Cay skrzywiła się i przez chwilę kiwała głową. McSweeney podniósł z podłogi skórzaną torbę i wyjął z niej grubą, wypchaną kopertę, którą podał Blackowi. – Na początku są zdjęcia z Australii. Dorcas była już po egzaminach i naprawdę zaszaleliśmy, co nie, Jess?

– Jess? – Powtórzyła Katherina znacząco, takim samym tonem jak brunet.

– Och... – Cay zarumieniła się, ale też kącik ust uniósł jej się do góry, więc podejrzewała, że usłyszy całkiem zabawną historię. Upiła dwa łyki soku i pokręciła głową, gdy James zaczął ją ponaglać. – Dorcas była po egzaminach i bawiliśmy się razem z jej znajomymi z kursu. Było trochę alkoholu i... Uhm... Czuję się trochę niekomfortowo, bo jestem otoczona dwoma aurorami i trzema przyszłymi aurorami... Trochę paliliśmy...

– Co robiłaś? – Zapytał ją Syriusz, z tak szerokim uśmiechem na twarzy, że mogłaby policzyć jego zęby.

– Smocze Ziele. – Wymamrotała, spoglądając na Edgara i Tobiasa z miną, która świadczyła o tym, że obawia się ich reakcji.

– Na pierwszym roku kursu specjalnie pojechaliśmy do Francji, żeby sobie zapalić. Pamiętasz? – Rzucił Bones do Levena i teraz patrzyli na nich z zainteresowaniem. – Byłaś wtedy na terenie Australii i jeżeli nie złamałaś ich prawa, to nie wsadzę cię do Azkabanu.

– Szczęściara ze mnie... – Mruknęła Jess z przekąsem. Syriusz i James wrócili do oglądania zdjęć, a przyjaciółka chciała kontynuować opowieść, ale chłopaki wybuchnęli głośnym śmiechem. Pierwszy skończył się śmiać Black i przyglądał się, z delikatnie uniesionymi kącikami ust, fotografii.

– Zrobisz mi odbitkę? – Rzucił do McSweeney'a, a ten kiwnął głową.

– Co tam macie? – Katy musiała zaspokoić swoją ciekawość, bo reakcja chłopaków świadczyła o tym, że zdjęcie musi przedstawiać coś naprawdę zabawnego. James rzucił jej fotkę, a ona przekręciła ją i parsknęła śmiechem na widok jej dwóch przyjaciółek tańczących na stoliku. Już miała powiedzieć przyjaciółce, że wygląda nieprzyzwoicie, ale zauważyła, że ubrana była w kombinezon, a nie w króciutką sukienkę.

– Mhm, Gloria Gaynor nas porwała. – Cay wzruszyła ramionami, a Parkes spojrzała na nią, jakby nie wiedziała, co ma na myśli. Kim jest Gloria Gaynor?

– Jaka Gloria? – Zapytał James z zaciekawieniem, a Bert zaśmiał się cicho.

– Gloria Gaynor, taka mugolska piosenkarka. – Powiedziała takim tonem, jakby to było oczywiste, ale zapewne ona i jej kuzyn mieli takie miny, że musiała ciężko westchnąć. – Na pewno to znacie... Na początku się bałam, byłam przerażona. Sądziłam, że nigdy nie mogłabym żyć bez ciebie... Dobra, nieważne... Przetańczyliśmy pół nocy. Potem stwierdziliśmy, że będziemy wracać do mieszkania Dorcas na pieszo i po drodze wykąpaliśmy się w oceanie. Z tego, co pamiętam, to powinniście mieć tam zdjęcia. Potem wydawało mi się, że jestem już całkiem trzeźwa, ale chyba ziółka jeszcze działały, bo nie pamiętałam tego, co było jeszcze później. Zahaczyliśmy o mugolskie studio tatuażu i voilà!

– Kolejny? – Katy uśmiechnęła się, gdy Jess obciągnęła bluzkę z kawałka ramienia i pokazała nową dermagrafikę. – Która to już?

– Siódma. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu i odsłoniła prawe ucho prezentując kolejne kolczyki. – Bert, może ty pokażesz swoje ramię?

– Przyznaj wreszcie, że po prostu chcesz, żebym się rozebrał. – Rzucił uwodzicielskim tonem, a Cay zaśmiała się perliście.

– Marzę o tym. – Powiedziała z rozbawieniem. – Wydaje mi się, że jest taki sam. Juliette mówi, że się różnią, ale tego nie widzę.

– Na pierwszy rzut oka wyglądają identycznie. – Potwierdziła jej Katherina, wpatrując się w wytatuowane ramię Adalberta. Niżej na ramieniu, też miał jakieś dermagrafiki, ale nie dostrzegła jakie, bo poprawił koszulę.

– Czas na deser! – Blondynka poszła do pieca, żeby wyjąć z niego brytfannę z ciastem. Katy skrzywiła się, bo jednak chciała zapytać o rodziców, ale widocznie tego dowie się już później.

– Nie wspominaj Cecilii, że już jedliśmy, Tobiasie. – Katherina zaśmiała się, kiedy usłyszała konspiracyjny szept Edgara. – Dla mnie naprawdę mały kawałeczek, Jess! Czeka mnie jeszcze obiad żony!

*******

W Brytyjskim Ministerstwie Magii pojawiła się o dziewiątej rano czasu lokalnego. Pół godziny później wychodziła z Biura Edukacyjnego, gdzie od razu złożyła dokumenty na kurs uzdrowicielski. Upewniała się kilka razy, czy na pewno jej formularz jest poprawnie wypełniony i dopytywała jak przebiega proces rekrutacji, bo nie chciała mieć powtórki z Rosji.

Wlokła za sobą ciężki kufer. Przed podróżą świstoklikiem rzuciła na niego Reducio, ale w czasie kontroli bagażu, po przybyciu do Anglii, zaklęcie zostało zdjęte i stwierdziła, że da sobie radę. Mogłaby drugi raz rzucić zaklęcie, ale planowała, że zaraz po wyjściu z Ministerstwa teleportuje się na Kamienne Wzgórze… O ile nie rzucili na niego Zaklęcia Fideliusa… A może do dziadków Jamesa?

Wiedziała, że na pewno nie dostanie się do Kwatery Głównej, bo przecież zaklęcie rzucono po jej wyjeździe, a żaden z członków Zakonu Feniksa nie spodziewał się, że wróci tak szybko. Żaden.

Nie poinformowała nikogo o powrocie do Anglii, bo cóż… Miała wielką nadzieję, że zrobi przyjaciołom taką niespodziankę, że im w pięty pójdzie!

Oczyma wyobraźni widziała Katherinę, która najpierw wygląda na zdziwioną, a potem piszczy jak mała dziewczynka i przytula ją tak mocno, że prawie łamie jej żebra. Potem widzi Jane ze łzami w oczach, Paula uśmiechającego się radośnie i Syriusza, który oczywiście rzuca jakimś żarcikiem. Remus ma kilka świeżych blizn po pełni, która skończyła się półtora tygodnia temu, Peter czerwieni się i uśmiecha nieśmiało. Jess, z którą widziała się kilka tygodni wcześniej wygląda na obrażoną, że jej wtedy nie powiedziała i tłumaczyłaby jej, że to wszystko wydarzyło się po egzaminach. Bert przytula ją lekko i żartuje, że nie widział jej w wizji. Potem wszyscy milkną i pojawia się on…

– Na brodę Merlina! Lily Evans! – Prawie on.

– Pan Potter! – Nie potrafiła ukryć wielkiego uśmiechu na widok ojca Jamesa. Ubrany był w szatę aurorską i w dłoni trzymał skórzaną teczkę. Szybko stwierdziła, że nie zmienił się aż tak bardzo przez rok. Jedynie parę dodatkowych drobnych zmarszczek i kilka siwych kosmyków włosów.

– Nie spodziewaliśmy się ciebie... Chyba... – Spojrzał na nią trochę podejrzliwie, jakby nie do końca wierzył, że to ona. – Pewnie masz wakacje po egzaminach…

– …Tak jakby. Zastanawiałam się właśnie nad tym, co dalej… Nie wiem do końca, gdzie mieszka Katy, więc pomyślałam o Kamiennym Wzgórzu. – Chwilę się zastanawiał, aż w końcu uśmiechnął się. Prawie jak James…

– Chodź za mną do Biura. Wyślę kufer tam, gdzie teraz mieszka Katy i powiem ci, co dalej. – Kiwnęła głową i ruszyła za Charlusem. Ucieszyła się, gdy chwycił rączkę jej kufra, bo przynajmniej nie musiała się dłużej męczyć.

W windzie mało co się odzywali do siebie, bo na czwartym piętrze wsiadł ktoś, kto szeptem zaczął coś mówić do Pottera. Na drugim piętrze wysiedli i ruszyli korytarzem w stronę Biura Aurorów. Patrzyła z zainteresowaniem na ściany oblepione zdjęciami różnych przestępców.

Ojciec Jamesa powiedział coś do pana, który siedział zaraz przy wejściu do części, gdzie pracowali aurorzy i ruszył dalej. Uśmiechnęła się nieśmiało do siwiejącego pana i przyśpieszyła kroku.

Nigdy nie pytała Jamesa ani Katheriny jak pracują aurorzy. Przystanęła na chwilę i patrzyła na bardzo duże pomieszczenie, w którym umieszczonych było kilkadziesiąt kabin ustawionych w kilku szeregach. Po lewej stronie od wejścia znajdywał się gabinet Szefa, czyli Alastora Moody’ego, a kolejny należał do Charlusa Pottera. Kilka kroków od drzwi do obu gabinetów stało biurko, przy którym siedziała młodziutka dziewczyna, którą Lily kojarzyła ją ze spotkań Zakonu Feniksa. Przyjrzała się plakietce: Amelia Bones.

– Dzień dobry! – Uśmiechnęła się radośnie i szatynka odpowiedziała jej tym samym. Evans usłyszała chrząknięcie pana Pottera i szybkim krokiem weszła do jego gabinetu.

– Usiądź Lily. – Wskazał na krzesło i usiadła na nim. Sam zajął miejsce po drugiej stronie biurka i machnął różdżką w kierunku kufra, który zniknął. – Jestem pewny, że to ty, ale formalnościom musi stać się zadość i muszę cię sprawdzić. Co się stało w czasie naszego pierwszego spotkania?

– Och… – Ruda zarumieniła się trochę czując zakłopotanie. – Zostałam zaproszona na kolację. Pan się spóźnił i pani Dorea powiedziała, że chce rozwodu.

– No widzisz, nie bolało. – Puścił jej oczko i otworzył jedną z szuflad w biurku. Z dźwięków jakie słyszała, wynikało, że była dość dobrze zabezpieczona. Chwilę w niej szperał i położył przed nią mały kawałek pergaminu. – Zapamiętaj.

Kwatera Główna Zakonu Feniksa

Ladock Wood 13, Kornwalia

– Już. – Powiedziała pół minuty później i pergamin przed nią spłonął.

– Mówiłaś komuś o tym, że nas odwiedzisz? – Zapytał ją, a ona pokręciła głową. Potter uśmiechnął się pod nosem, spojrzał na zegarek wiszący nad drugim fotelem i wstał z miejsca.

– Katherinie zostało jeszcze z czterdzieści minut przerwy. W środy kończy dopiero o osiemnastej… Więc pewnie nie chcesz czekać do wieczora? – Zapytał takim tonem, jakby wiedział jaką dostanie odpowiedź.

– Oj, nie chcę. – Przyznała uśmiechając się szeroko i również wstała. Wyszli z gabinetu i zdziwiła się, kiedy zamiast do wyjścia, poszli w głąb biura. Mijała ściany kabin i nieznanych jej aurorów. Stanęła naprzeciwko jednego z kominków.

– Kominki połączone są z innymi kominkami w Ministerstwie, w szpitalu i w Akademii. – Poinformował ją i chwycił miseczkę z proszkiem Fiuu.

– Akademia? – Zapytała Evans, chwytając garść proszku.

– W Akademii są zajęcia z różnych kursów. To coś jak Hogwart. Tylko bez możliwości mieszkania. – Wyjaśnił i wszedł do kominka. – Wejdź zaraz za mną. Do Akademii!

Potter zniknął w zielonych płomieniach i kiedy ogień zgasł, weszła do kominka.

– Do Akademii! – Powiedziała głośno i wyraźnie. Płomienie nie parzyły jej. Zamknęła oczy, gdy świat przed nią zaczął się rozmazywać. Wylądowała na stopach i udało jej się zachować równowagę. Otworzyła oczy i wyszła z kominka. Rozejrzała się po holu. Na wprost od wejścia znajdywała się ogromna tablica z rozpisanymi kursami i zajęciami w danym dniu. Ona stała przy ścianie na lewo od wejścia i tam umieszczonych było z dziesięć kominków. Po drugiej stronie stało stanowisko z informacją i kilka mniejszych tablic z informacjami o rozkładzie pomieszczeń.

– Za mną, Lily. – Ruszyła ponownie za Charlusem, który pewnie poruszał się między ludźmi. – Od początku istnienia Akademii, przyszli aurorzy zajmują całe pierwsze piętro. Kursanci spędzają przerwy w sali ogólnodostępnej. Katherina powinna tam być. James i Syriusz mają zajęcia w terenie ze śledzenia i kończą niedługo. – Potter pokazał jej gestem ręki gdzie ma wejść. – Wracam już do pracy. Do zobaczenia później, Lily.

– Dziękuję za wszystko. Do widzenia! – Pomachała mu dłonią i gdy zszedł już po schodach odwróciła się do wejścia do sali. Widziała kilka stolików przy których siedziało paru kursantów. Powoli weszła do środka i uśmiechnęła się szeroko na widok znanej jej blond czupryny.

Katherina siedziała przy stoliku przy ścianie, przodem do niej. Pochylała się nad kilkoma pergaminami i dwoma otwartymi książkami. Chyba podświadomie wyczuła, że ktoś się na nią patrzy, bo podniosła głowę i otworzyła usta ze zdziwienia. Evans parsknęła śmiechem, wzruszyła ramionami i podeszła do stolika.

– Cześć Katy! – Czuła jak oczy zachodzą jej łzami. Parkes wstała i objęła ją mocno.

– Merlinie! Lily! Miałaś być we wrześniu! – Jeszcze chwilę trzymały się w ramionach i kiedy w końcu blondynka odsunęła się od niej, ona wzięła głęboki oddech. Czas to powiedzieć.

– Jestem wcześniej… Wróciłam wcześniej. – Katy patrzyła na nią, jakby nie rozumiała do końca, co usłyszała.

– Jak to wróciłaś? – Spytała, a ona tylko wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Przyjaciółka pisnęła i klasnęła w dłonie. – Powiedz to! Powiedz, że na dobre!

– Wróciłam na dobre! – Roześmiała się głośno, gdy Parkes przygryzła dolną wargę uśmiechając się przy tym, jakby wygrała milion galeonów.

– Merlinie! James wie? – Zapytała ją i Evans poczuła jak uchodzi z niej cała radość.

– Nikomu o tym nie pisałam… Poza tym… Nie wiem jak on zareaguje. Nie wiem, jak ja zareaguję. Jednak tylko pisaliśmy... Starałam się zachować dystans i nie robić ani sobie, ani jemu nadziei. Minęło trochę czasu, no i też wyjeżdżałam z Anglii jako jego przyjaciółka, a potem pisałam raczej… Nie mam pojęcia nawet, czy poczuję cokolwiek na jego widok. – Wzruszyła ramionami nie wiedząc, co dalej powiedzieć. Czuła niepokój, gdy myślała o Rogaczu, bo dużo czasu minęło i nie wiedziała, czy wiele się zmieniło. Katherina patrzyła na nią z politowaniem i jej mina mówiła „bujać to my, ale nie nas”.

– Dobra… Bujać to my, ale nie nas… Jak to się stało, że ty tutaj? – Zapytała ją, a ona machnęła ręką.

– Pogadamy o tym wieczorem? Nie chce mi się powtarzać tej historii kilka razy. Mam nadzieję, że na szybko zorganizuje się jakieś spotkanie. – Uśmiechnęła się, gdy Parkes pokiwała z entuzjazmem głową. – A ty nad czym pracujesz?

– Och… – Blondynka machnęła ręką. – Rano miałam zajęcia w terenie ze śledzenia z Andym Harrisem. Teraz piszę raport z tych zajęć, który jest potem oceniany. Tak uczymy się raportować akcje i…

– Uszczypnij mnie, Rogaczu, bo chyba śnię! – Usłyszała głośny, podekscytowany głos Syriusza, gdzieś z tyłu.

– Po co? – Głos Jamesa nie był tak donośny, więc pewnie był jeszcze na korytarzu. Parkes uśmiechnęła się tak szeroko, że Ruda była przekonana dwóch rzeczy. Pierwsza, że przyjaciółkę będą bolały policzki, a druga, to taka, że Potter wszedł już do sali. – Lily?

Patrzyła jeszcze przez kilka sekund na Katherinę, która wyglądała, jakby teraz wygrała dwa miliony galeonów. Była pewna, że jej mina, wzrok i rumieniec zaprzeczają litanii, którą kilka minut wcześniej wygłosiła, ale miała to gdzieś. Odwróciła się powoli, nie kryjąc uśmiechu.

– No kogo moje oczy widzą?! – Powiedział brunet z zawadiackim uśmiechem na twarzy i rozłożył swoje ramiona, w które ona, kilka sekund później, wpadła z szybko bijącym sercem oraz wilgotnymi oczami.

*******

Nic nie zapowiadało tego, że ten dzień zmieni jego dalsze życie. Wstał, jak zawsze w tygodniu, o szóstej rano, przez godzinę biegał z Syriuszem i Katheriną po terenach wokół Kwatery Głównej, potem zjedli śniadanie i o ósmej teleportowali się do Akademii. Katherina z Andym mieli zajęcia w terenie, a on i Syriusz musieli poczekać aż zjawi się auror, który miał ich zabrać ze sobą.

Potem przez pół godziny mieli śledzić jego ojca, ale i tak po kilku minutach zorientował się, że jest obserwowany, dlatego musieli przerzucić się na innych aurorów. Dwóch zorientowało się, że ktoś ich śledzi, a jeden nie. Byli w tym coraz lepsi.

Potem wrócili do Akademii i tak, jak Katherina, woleli zabrać się za raport od razu po ćwiczeniach. Łapa jak zawsze przeskakiwał co dwa schodki i kiedy usłyszał, że ma go uszczypnąć, to nie miał pojęcia, o co mu chodzi. Wtedy, przez te kilka sekund wiedział tylko, że to jakaś bomba.

Serce mu stanęło na moment, kiedy zauważył znajomą sylwetkę i ciemnorude, długie włosy.

– Lily? – Zapytał z niedowierzaniem, choć doskonale wiedział, że to właśnie ona. Zauważył jak twarz kuzynki rozjaśnia się od uśmiechu, zapewne na widok miny Evans. Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, kiedy w końcu Ruda powoli odwróciła się do niego, obdarzając go najpiękniejszym uśmiechem na świecie. – No kogo moje oczy widzą?!

Cofnął się o krok, kiedy Lily wpadła prosto w jego rozłożone ramiona z dość dużą siłą. Objął ją mocno w pasie i uniósł do góry, wtulając się przy tym w jej rozpuszczone włosy. Czuł ciepło jej policzka na szyi i słodki ciężar jej ciała, tak blisko jego. Obejmowała ciasno jego szyję i zachichotała miękko tuż przy jego uchu.

Cudownie urzekający, kobiecy zapach wypełnił jego nozdrza i chyba wtedy dotarło do niego, że to faktycznie ona.

– Miałaś być we wrześniu. – Wyszeptał jeszcze mocniej ją przytulając. Palce prawej dłoni wplótł w jej miękkie włosy i opuszkami głaskał jej głowę. – Co tu robisz, Evans?

– Wróciłam. – Odsunął ją od siebie, tylko po to, żeby spojrzeć w jej cudowne, zielone oczy. Jak to, wróciła? Stała przed nim, uśmiechając się trochę niemrawo, jakby czekała na jego reakcję. – Wróciłam, James…

– Wyjdź za mnie, Lily. – Miał ochotę zakryć usta, kiedy mu się to wymsknęło. Dobrze chociaż, że to wyszeptał, a nie powiedział na głos, bo pewnie Syriusz wypominałby mu to do końca życia. Jej mina wyrażała niemałe zdziwienie. Wyglądała, jakby szukała słów… – To znaczy… No wiesz… Może nie…

– Tak! – Powiedziała trochę za głośno, i za nerwowo. Teraz jego zatkało. Uśmiechnęła się trochę złośliwie, a jemu serce zaczęło walić jak porąbane. – Jako przyjaciółka, oczywiście.

– Merlinie! – Zaśmiał się z jej złośliwej uwagi i przyciągnął ją znów do siebie, ale nie po to, żeby ją tylko przytulić. Kolejny raz poczuł bolącą tęsknotę, kiedy swoimi ustami musnął jej miękkie wargi. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy wyrwało jej się westchnięcie, a kiedy pogłębił pocałunek i przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej, jęknęła zaskoczona, ale ochoczo oddała pocałunek. Usłyszał ciche parsknięcie śmiechem Łapy i "o–och" Katheriny. Niechętnie odsunął się od niej, minimalnie, tak żeby spojrzeć w jej błyszczące zielone oczy, no i po to, żeby wziąć oddech. – Obiecuję, że tego nie pożałujesz, Lily! Nigdy… Nigdy już nie zrobię żadnej głupoty, która oddzieliłaby nas od siebie. Każdego, pieprzonego, dnia będę udowadniał ci, jak bardzo cię kocham… Merlinie, Lily… Nawet nie wiesz, jak tęskniłem… Nie wiesz…

– Wiem, James. – Wyszeptała przez łzy. Wyglądała cudownie z rumieńcem i delikatnie opuchniętymi ustami. Wtuliła się w jego pierś i poczuł w okolicach serca zalewającą falę gorąca. – Kocham cię, James.

– Lily… – Zaśmiał się krótko, czując lekkość w piersi i delikatną absurdalność sytuacji. Nie widział jej prawie rok, parą nie byli od ponad roku, dopiero co wróciła, oświadczył się jej, ona go przyjęła... W takim tempie to weźmiemy ślub w sobotę... – Skoro już jesteś moją narzeczoną, to wypadałoby iść na jakąś randkę. Co powiesz na…

– …hola, hola, hola, Rogaczu! Czy ja usłyszałem „jesteś moją narzeczoną”? – Potter spojrzał na Syriusza, który stał obok Katy. Oboje patrzyli na nich z niedowierzaniem i tylko kiwnął im głową. Tak jak myślał, przybili sobie piątki, a Parkes jeszcze pisnęła. – Może dałbyś się przywitać z twoją narzeczoną? Jeszcze się nią nacieszysz!

– No dobra… – Odsunął się od Lily, chociaż nie miał na to najmniejszej ochoty. Black od razu przechwycił ją, przytulił i tak jak on wcześniej, uniósł przy tym. Coś do niej mówił i ona tylko śmiała się w odpowiedzi.

Patrzył na swoją narzeczoną i powoli dochodziło do niego to, co się stało.

Oświadczyłem się i mnie przyjęła… Mam narzeczoną... Nie spieprz tego…

– Nie spieprzysz tego. – Usłyszał uspokajający szept Katheriny, która stała po jego lewej stronie. Uścisnęła mocno jego ramię i kiedy na nią spojrzał, zauważył, że ma łzy w oczach. Zupełnie jak on. Objął ją ramionami i pogłaskał po blond czuprynie nie kryjąc wzruszenia. – Merlinie! Nawet nie wiesz, jakie to było cudowne! Tak się cieszę, James! Strasznie się cieszę!

– Wiem, Katy. – Wyszeptał i odsunął się od kuzynki. Jęknął głośno, gdy zdał sobie sprawę, że do osiemnastej ma zajęcia, a potem trening. – Nie przeżyję do wieczora!

*******

Po wyjściu z Akademii wybrała się na ulicę Pokątną na małe zakupy, i żeby zobaczyć jak wiele się zmieniło. Starała się nie patrzeć na witrynę sklepu z kotłami. Była pewna, że nawet małe zerknięcie w tamtą stronę, spowodowałoby to, że weszłaby do środka i kupiła kilka akcesoriów, które zapewne nie byłyby jej bardzo potrzebne. Podobnie zareagowała przy Aptece Sluga i Jiggera, ale w myślach zanotowała, że jak tylko dostanie list z Komisji Edukacyjnej o jej przyjęciu na kurs uzdrowicielski, to od razu zrobi listę potrzebnych artykułów i wybierze się na porządne zakupy. No i oczywiście musiała ustalić na ten cel potrzebny budżet, bo jednak powoli jej oszczędności topniały. Może jakaś praca na wakacje? Zatrzymała się naprzeciwko księgarni Esy i Floresy oraz sklepu Madame Malkin – szaty na wszystkie okazje. Zastanawiała się przez chwilę do kogo wejść najpierw. Remus, czy Jess?

Postanowiła, że najpierw zajrzy do Lupina, bo wiedziała, że u przyjaciółki może jej zejść dłużej. Drzwi do księgarni były otwarte na oścież. W środku na szczęście nie było wielu osób. Dostrzegła Remusa, który pomagał wybrać jakiejś starszej czarownicy poradnik dotyczący uprawy ziół. W końcu wybrała Przewodnik Zielarski Goshawk i podeszła do kasy, gdzie pan Pringle przyjmował płatności.

Obserwowała chwilę jak Lupin odkłada na swoje miejsce kilka innych książek, których nie wybrała czarownica. Powoli podeszła do niego i odchrząknęła cicho, zwracając na siebie jego uwagę.

– Chwileczkę, zaraz pani pomogę. – Odpowiedział przez ramię i odłożył ostatni wolumin. Odwrócił się do niej i przez chwilę wyglądał, jakby ujrzał ducha. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Witaj, Remusie. – Objęła go ramionami i ucałowała w lewy policzek. Myślała, że nadal będzie miał jakieś zadrapania, ale wszystko się zagoiło.

– Witaj, Lily. – Przywitał ją w końcu i uśmiechnął się wesoło. – Co ty tu robisz?

– Och, wpadłam się przywitać. – Machnęła nonszalancko ręką.

– Na długo przyjechałaś? – Zapytał, a ona zachichotała krótko. Przypuszczała, że jeszcze wiele razy usłyszy to pytanie.

– Na stałe. – Nie zdziwiła się na widok jego zaskoczonej miny. – Och, długa historia. Wpadniesz wieczorem do Katy jakoś o dwudziestej?

– Jasne, że wpadnę! James już wie? – Tak, to pytanie też usłyszy wiele razy. Zaśmiała się i kiwnęła głową. – Zakładam, że jest teraz wściekły, bo po zajęciach ma trening.

– Wyglądał na załamanego. – Przyznała i puściła mu oczko. – Remusie, nie odciągam cię już od pracy, bo pan Pringle dziwnie na mnie patrzy. Lecę teraz do Jess, a potem jeszcze załatwić kilka spraw. Widzimy się wieczorem!

– Cieszę się, że wróciłaś. – Posłał jej uśmiech i pomachał ręką. – Do wieczora!

Wyszła z księgarni i przeszła kilka kroków. Miała dużą nadzieję, że Jess nie będzie jej prosiła o wyjaśnienia, co ona tutaj robi. W Rosji zauważyła jak przyjaciółka się zmieniła. Jess jak o coś bardzo prosiła, to była naprawdę słodka i nie zdążyła uodpornić się na jej czar.

Otworzyła drzwi i skrzywiła się, bo zapomniała o cholernym dzwonku, który zawsze był zbyt głośny dla wchodzących klientów, ale Cay wytłumaczyła jej kiedyś, że jakby był ciszej, to na zapleczu nie byłoby go słychać.

Nie zdążyła nawet zamknąć drzwi, a usłyszała kroki w kantorku.

– Dzień dobry! – Usłyszała za sobą głos przyjaciółki tonem, który Katherina określała "wściekła Szkotka". – Mam dla pani specjalną ofertę! Dostanie pani za darmo dwa zagniewane spojrzenia i trzy minuty focha, za niepoinformowanie o odwiedzinach!

– Jess! Dobrze cię widzieć! – Kiedy odwróciła się do niej, nie mogła powstrzymać uśmiechu na widok jej niby obrażonej miny. – Skąd wiedziałaś, że jestem?

– Madame Malkin była rano w Ministerstwie i mówiła, że cię widziała w towarzystwie Charlusa Pottera. Więc domyśliłam się, że nas odwiedziłaś... Ale żeby nic mi nie powiedzieć? Byłam u ciebie prawie miesiąc temu i nic nie pisnęłaś! – Mruknęła wyraźnie obrażona.

– Bo nie wiedziałam, że tu będę... No i was nie odwiedzam. – Powiedziała delikatnie i przytuliła się do niej. – Wróciłam do Anglii.

– O ho, ho! – Jessica odsunęła się od niej i spojrzała z zaciekawieniem. – To nowość! Opowiadaj, co się stało, że zmieniłaś zdanie!

– Wieczorem spotykamy się tam gdzie mieszka Katy. Wpadniesz? – Uśmiechnęła się, bo Cay szybko zrobiła smutną minę.

– Nie wytrzymam do wieczora! Powiedz, proszę... – Lily spojrzała na nią, czując, że powoli jej silna wola topnieje. Urwała kontakt ze słodkimi, szarozielonymi oczami przyjaciółki i rozejrzała się po pracowni.

– Masz dziś dużo pracy? – Zmieniła temat i jęknęła, gdy Cay trzepnęła ją w ramię.

– Ej, nie rób mi tego... Zjawiasz się nagle i każesz mi czekać z wyjaśnieniami do wieczora? Jaka przyjaciółka tak postępuje, no jaka? – Dopytywała ją natarczywie i Evans ponownie zaśmiała się.

– Najlepsza! – Zerknęła przez ramię i nie zdziwiła się, gdy dziewczyna stała z założonymi na piersiach rękoma, i patrzyła na nią z przekąsem. – Nie chcę opowiadać wszystkiego po kilka razy... Poza tym... Jest większa szansa, że wtedy wszyscy spotkamy się wieczorem. Pamiętasz jak w Hogwarcie siadałyśmy, jak działo się za dużo i musiałyśmy mówić co się dzieje?

– Oczywiście, że pamiętam.

– Możesz mi opowiedzieć o Australii, Japonii i Hiszpanii... – Podsunęła jej Lily, a Jess parsknęła śmiechem.

– Przecież ci napisałam w liście. – Rzuciła złośliwie i zaprosiła ją na zaplecze. Weszły do pomieszczenia i blondynka zabrała się do układania szat. – Odpoczęłam, poznałam kilka osób, nauczyłam się paru nowych rzeczy. Te trzy tygodnie były cudowną odskocznią. Madame Malkin znów udowodniła, że jest naprawdę fantastyczna, w końcu dała mi tyle wolnego! Fakt, do października mogę liczyć na dwa dni wolnego w tygodniu i jak będzie dużo pracy, to będę robiła nadgodziny, ale warto było.

– Polubiłaś się z Juliette? – Zapytała ją, bo była ciekawa. W Rosji trzymała dziewczynę na dystans i jak ta nie patrzyła, to Cay rzucała jej podejrzliwie spojrzenia.

– Już wiem jak się czuł Syriusz, gdy go Sam próbował poderwać. – Blondynka puściła jej oczko. – W Australii już przyzwyczaiłam się do jej sposobu bycia i tego, że czasami mówi jakieś zawstydzające mnie rzeczy, tylko po to, żeby rozśmieszyć Adalberta. No i uważa, że wyglądam uroczo, gdy jestem zmieszana i nie może się powstrzymać.

– Bertowi też odpuściłaś? – Cay jęknęła i zaczerwieniła się. Zdążyła się zwierzyć Lily, że czuje się trochę zdradzona, bo jednak myślała, że tylko ją dopuścił tak blisko siebie.

– Codziennie udowadnia mi, że jestem najważniejszą kobietą w jego życiu. – Bąknęła, a Evans ucieszyła się, że przyjaciółka stoi do niej tyłem, bo przynajmniej nie widziała jej reakcji na te słowa.

– Miło, że ci to wynagradza. – Odpowiedziała Ruda i obserwowała jak dziewczyna czyści szatę, którą skończyła szyć. Odwiesiła ją na wieszak i znów się do niej odwróciła.

– Nie wiesz nawet jak cudownie, że wróciłaś, Lily! – Jej szarozielone oczy zalśniły ze wzruszenia i Evans sama poczuła, że zachciało jej się płakać. – James już wie?

– Już wie... – Zarumieniła się na wspomnienie tego co się wydarzyło w Akademii i chyba jeszcze przez długi czas nie będzie w stanie uwierzyć w to, że przyjęła jego oświadczyny. Uśmiechnęła się, bo stwierdziła, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby powiedzieć jej, jak przywitała się z Rogaczem. – Jess, ja...

– ...Tak myślałam, że cię widziałam w Ministerstwie! – Drzwi wyjściowe na zapleczu otworzyły się i weszła Madame Malkin. Starała się nie przeklnąć i wymieniła z nią kilka uprzejmości. Potem obserwowała, jak kobieta daje Jessice pergamin z rzeczami, które ma odebrać z poczty i pokazuje jej też, co musi wysłać. Poczekała chwilę, żeby razem wyszły z pracowni i przed drzwiami zaczęły się żegnać.

– Przyjdziesz wieczorem? – Zapytała blondynkę, a ta kiwnęła głową.

– No jasne. Trzymaj kciuki, żeby nie było kolejki na poczcie. – Jess skrzywiła się i wolną ręką poklepała Lily po ramieniu. – To widzimy się później!

– Do wieczora! – Chwilę jeszcze stała i obserwowała odchodzącą przyjaciółkę.

*******

Katherina zastała Evans w kuchni w Kwaterze Głównej. Spojrzała na nią znad pergaminu na którym coś pisała.

– Dasz mi chwilkę? Piszę list do Dorcas... – Parkes kiwnęła głową i podeszła do szafek, żeby przygotować sobie coś do jedzenia. Cichutko stanęła za rudowłosą i próbowała odczytać, co pisze do Meadows. Cisnęło jej się na usta prychnięcie i szybko pochwyciła pergamin w swoje ręce. – Ej!

– Serio Lily? – Uciekła z listem blisko drzwi i zaczęła czytać. – Kochana Dorcas! Jestem już w Anglii i tak jak pisałam, zaraz po powrocie poszłam do Komisji Edukacyjnej, żeby złożyć podanie na kurs uzdrowicielski. W drodze powrotnej wpadłam na pana Charlusa i zaprowadził mnie do Katy, bo miała przerwę, i tak jak sądziłam, bardzo się ucieszyła! Potem przyszli James i Syriusz, i niepotrzebnie się martwiłam. Uwierz mi, nic nie przebije tego jak mnie przywitał! Jeśli stoisz, to usiądź! James mi się oświadczył, a ja się zgodziłam! Potem poszłam na Pokątną... Serio, Ruda?

– No co? – Lily oblała się bladym rumieńcem, kiedy przestała czytać. Katy kręciła przez chwilę głową, jakby nie wierzyła, co przeczytała.

– Czego innego byłam świadkiem w Akademii. – Uśmiechnęła się zawadiacko, bo rumieniec na twarzy przyjaciółki był intensywniejszy. Usiadła na krześle i zacmokała, bo Evans rzuciła się, żeby odebrać pergamin, ale ona była szybsza i schowała go za sobą. Chwyciła czysty zwój i pióro ze środka stołu i pokazała gestem ręki, żeby usiadła. – Nie wierzę, że muszę to pisać za ciebie. Kochana Dorcas! Zrobię wszystko, żebyś najpierw przeczytała ten list, a dopiero następnie, tych kilka, marnych słów od Lily. Wybacz, ale gdy tylko zobaczyłam, co ona Ci napisała, to poczułam nagłą potrzebę, żeby opowiedzieć Ci czego byłam świadkiem. Jak doskonale wiesz, Ruda wróciła. Była godzina dziesiąta, kiedy nasza przyjaciółka przekroczyła próg, a raczej gzyms kominka, w Akademii i weszła do sali, gdzie pisałam raport. Byłam bardzo zaskoczona, bo przecież od stycznia powtarzała, że odwiedzi nas dopiero we wrześniu. Po krótkim, radosnym przywitaniu, oznajmiła, że wróciła i wtedy to się cieszyłam jak mała dziewczynka! Pierwszą moją myślą było: hurra! James przestanie jęczeć, jak to on za nią tęskni itd. Zapytałam ją, czy mój kuzyn wie o jej powrocie i gdybyś usłyszała jej odpowiedź, to byś się zaśmiała. W skrócie: przez ostatnie miesiące mieli kontakt przyjacielski (tja!) i ona nie wie jak on zareaguje, ani jak ona, gdy wreszcie się spotkają. (Bzdury!) Kilka minut później wparował Syriusz i był równie zaskoczony, jak ja wcześniej. James wszedł tuż po nim i z niedowierzaniem, i z rozmarzeniem w głosie wypowiedział jej imię. Gdybyś Ty widziała jej minę! Najpierw wydawało mi się, że panikuje. Potem wyglądała na ciut oszołomioną, aż na końcu uśmiechnęła się do mnie i pełna radości odwróciła się do Jamesa, który powiedział: no kogo moje oczy widzą?! Wtedy rzuciła się biegiem, a metą były ramiona Rogacza (prawie go przewróciła). Stałam tak sobie z Syriuszem i tak patrzyliśmy na nich, coś tam szeptali, ona się poryczała, jemu też oczy zwilgotniały. Potem zaczęli się tak szaleńczo całować, że było mi głupio. Mi! Ale tylko trochę. Uwierz, nieźle podnieśli tam temperaturę. No, a co oni sobie tam szeptali, to się dowiesz z listu Lily. Mam nadzieję, że teraz włoży trochę emocji w to, co tam napisała. Z samego rana dostarczyli mi takich wrażeń, że cały dzień chodzę i mam uderzenia gorąca. Co się naoglądałam, to moje! Wydaje mi się, że idealnie opisałam to, czego byłam świadkiem. Gdybym miała pewność, że ktoś mnie będzie tak witał po powrocie, to podróżowałabym, co chwilę! Nawet nie wiesz jak szczęśliwa jestem i wzruszona, że Lily jest już w Anglii, i padła w ramiona Jamesa. Może Ty byś zrobiła nam taką niespodziankę? Jak coś, to się nie krępuj! Wprawdzie ramiona Jamesa już są zajęte, ale ramiona jego najlepszego przyjaciela nadal są wolne! Pomyśl o tym poważnie! Całuję, Katy!

– Brakowało mi cię... – Lily uścisnęła jej dłoń i uśmiechnęła się do niej przez łzy. Blondynka oddała jej pergaminy i usłyszały chrząknięcie od drzwi. Podniosły głowy i spojrzały na Jess, która próbowała uśmiechnąć się, chyba kpiąco, ale widać była, że jest poruszona.

– Naprawdę było tak gorąco? – Zapytała je konspiracyjnym szeptem i usiadła obok Katheriny. Pokiwała głową w odpowiedzi i pomyślała o poranku. Poczuła falę gorąca rozlewającą się w piersi.

– Nooo... – Westchnęła, trochę przesadnie. – Od dziesięciu miesięcy odpychałam od siebie jakieś większe doznania, ale od rana myślę tylko o tym, że chyba ktoś powinien mnie... Odkurzyć?

– O Merlinie! – Jess uderzyła czołem w stół kilka razy. – Z jednej strony, wiecie... Barnabasz nie ukradł mi kociołka...

– Nie ukradł ci kociołka? – Parkes spojrzała na Evans i obie parsknęły śmiechem. Cay spojrzała na nie i uniosła rękę, bo widocznie chciała kontynuować.

– Byliśmy na zakupach! – Usłyszała Syriusza w korytarzu, i gdy wszedł do kuchni z Adalbertem, Szkotka jęknęła. – Co...

– Cicho, cicho! Jessie nam się zwierza! – Spojrzała na przyjaciółkę z zainteresowaniem, bo jednak blondynka rzadko poruszała takie tematy. – No dalej...

– Och! No dobra, w końcu najbliżsi przyjaciele... – Mruknęła pod nosem, trochę ironicznie i się zarumieniła. – Barnabasz nie ukradł mi kociołka...

– Syriusz! – Syknęła Katy na Blacka, bo ten zaczął się głośno śmiać.

– ...ale jednak ktoś też mógłby mnie... W sumie nie odkurzyć, raczej zerwać pajęczyny... Syriusz! – Parkes zaczęła chichotać, bo kuchnię ponownie wypełnił głośny śmiech Blacka. – Moja abstynencja seksualna nie powinna cię bawić! Raczej powinieneś czuć rozpacz, zwątpienie, żal i ubolewanie!

– Ej, ale mówiłaś, że Bert codziennie udowadnia ci, że jesteś najważniejszą kobietą jego życia... – Zaczęła Evans powoli patrząc to na Adalberta, to na Jess. – Myślałam, że...

– Nie w ten sposób jej to udowadniam. – Powiedział McSweeney niskim tonem głosu i Parkes zesztywniała, przypominając sobie, jak działał na nią niski głos Williama. Obserwowała jak Bert siada obok Jess i nawet nie krył, że jest rozbawiony. – Och, dziecino... Nie masz czego żałować. Gdyby Cuffe ukradł ci kociołek, to teraz siedziałbym w Azkabanie.

– Wyciągnęłabym cię! – Zapewniła go od razu Katy, a Łapa przytaknął.

– Ja bym pomógł! – Black zajął miejsce obok Lily i wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. – A ty co, Ruda? Gotowa na porządki?

*******

Siedział obok Lily i ściskał jej drobne palce w swojej dłoni. Od kilkunastu minut słuchał jej opowieści o tym, jak to się stało, że wróciła. Przez chwilę myślał o tym, czy nie wysłać kosza z alkoholem i słodyczami do Komisji Edukacyjnej, za to, że niedokładnie przetłumaczyli list z Rosji, który potem trafił do Rudej.

Mieli spotkać się w dziesięć osób, ale wieści o tym, że Lily wróciła rozeszły się po Zakonie i jak wrócił z treningu, to jego rodzice, wujostwo, dziadkowie, dziadkowie Katheriny, Samuel, Frank, Alicja i Meredith siedzieli w salonie. Brakowało Petera, ale Remus podobno był u niego i pani Pettigrew powiedziała mu, że ten jest w pracy.

Nadal na nią patrzył i w sumie cieszył się, że teraz coś mówi, bo mógł w spokoju przyglądać się swojej narzeczonej. Cały czas nie mógł wyjść z zachwytu nad jej ciemniejszymi włosami. Wyglądała tak cholernie kobieco, że aż go ściskało w dołku. Od rana powtarzał sobie, że warto było na nią czekać.

Doszła już w swojej opowieści do poranka i rzuciła mu krótkie spojrzenie, gdy zaczęła mówić o tym, jak była już w Akademii.

– Zaręczyliśmy się. – Wpadł jej nagle w słowo. Teraz rzuciła mu spojrzenie pełne wyrzutu i uśmiechnął się do niej niewinnie. Najpierw popatrzył na rodziców, którzy byli zdziwieni, ale chyba też dumni. Dopiero potem przebiegł wzrokiem po reszcie zebranych. – Jess, pomóc ci zebrać szczękę z podłogi?

– Poradzę sobie... Wow... – Wyjąkała zszokowana i chyba jeszcze nigdy nie widział u niej tak promiennego uśmiechu.

– W sumie, to brakuje nam jednego szczegółu... – Zaczął i z gracją osunął się na kolana tuż przy stopach Lily. Wyciągnął pudełeczko z pierścionkiem, który udało mu się kupić w przerwie między zajęciami i otworzył je. Miał naprawdę dużo szczęścia, że nie było kolejki u goblinów. – Nie rozmyśliłaś się od rana?

– Ależ ty jesteś romantyczny, James. – Mruknęła sarkastycznie Katherina, a Evans cicho zachichotała. Wstała i wyciągnęła w jego stronę lewą dłoń.

– Nie rozmyśliłam się. – Powiedziała jego narzeczona, kiedy wkładał pierścionek na jej serdeczny palec. Wstał z kolan i ujął w dłonie jej twarz, aby ucałować wargi Lily. Poczuł jak jej usta rozciągają się w uśmiechu, gdy bliscy zaczęli bić brawo. Odsunął się od niej i uniósł ich splecione dłonie do góry.

– Nie powiedziała "nie"! – Oznajmił im i zdążył jeszcze ucałować jej czoło, zanim rozpoczęto składać im gratulacje.

*******

Od kilku dni czuła tak wielką euforię, jakiej nie czuła od dawna. Lily wróciła trzy dni temu, wczorajszego wieczora kupili z Adalbertem lokal na Pokątnej od pana Doge'a, w pracy układało jej się bardzo dobrze i dostała podwyżkę. Była dumna z siebie, bo Madame Malkin przez prawie kwadrans mówiła jej, jak bardzo docenia jej zaangażowanie.

Od powrotu czuła, że nie ma czasu na nic, ale nie narzekała. Chyba jeszcze nigdy nie była tak dobrze zorganizowana. Mimo napiętego grafiku, potrafiła wszystko pogodzić. Chociaż miała świadomość tego, że gdyby nie to, iż mieszka z Adalbertem, to widywałaby się z nim rzadziej, a tego nie chciała.

Trzy wieczory w tygodniu spotykała się z matką Jamesa oraz matką Katheriny i uczyły ją, jak poradzić sobie z drobnymi obrażeniami. Gdyby wcześniej nie znała Caroline Parkes, to miałaby teraz o niej naprawdę dziwne zdanie, chociaż jej zachowanie trochę tłumaczyło to, jaka jest Katherina. Wzdrygała się na samą myśl o tym, jak matka jej przyjaciółki rozcinała sobie rękę, czy nogę, a ona miała za zadanie zamknąć rany.

Doceniała to, że z początku była obok niej Dorea, która mówiła jej co ma robić. Czasami musiała ją cucić, bo jednak widok krwi nadal ją przerażał. Drobne rany już nie były jej straszne, ale czuła strach na myśl o tym, co będzie dalej. Czy Caroline Parkes zacznie sobie łamać kości dla dobra jej nauki?

Miała nadzieję, że nie.

Zaczynała wierzyć w zapewnienia Adalberta, że kiedyś będzie naprawdę szczęśliwa.

Spojrzała na zebranych w salonie członków Zakonu Feniksa i skupiła się na tym, co mówi Moody. Nadal nie mogła się przyzwyczaić do jego dziwnego, magicznego oka na pasku. Już nie wyglądał jak pirat z bajek. Niebieskie oko dziwnie poruszało się w oczodole i gdy czasami złapał ją na gapieniu się, to miała wrażenia jakby czytał jej w myślach. Syriusz uspokoił ją i wytłumaczył, że auror dzięki nowemu oku może patrzeć przez ściany, własną głowę i peleryny niewidki. Parsknęła śmiechem, bo przez chwilę zastanawiała się, czy widzi to, co się ma pod ubraniem. Zaczerwieniła się, bo kilka osób spojrzało na nią sceptycznie. Mruknęła pod nosem "przepraszam" i dalej starała się słuchać aurora.

Podobno jeden z magów Wizengamotu od kilku dni nie dawał znaku życia i nie wykluczono, że mógł zostać porwany, albo nawet zabity.

Znaleziono też ciało jakiegoś charłaka i to w strasznym stanie. Wydział Istot potwierdził, że to sprawka wilkołaka. Kątem oka zerknęła na Remusa. Zrobiło jej się przykro, kiedy pobladł i kropelka potu spłynęła mu po skroni. Nie wiedziała, czy znalazł już tworzące się stado, ale od Jane wiedziała, że donosy o wilkołakach pojawiały się częściej niż w ciągu ostatniej dekady.

Charlus zaczął mówić o Francuskiej Najwyższej Szysze, kiedy przed Moodym pojawiła się nagle srebrzystobiała poświata. Kształtem przypominał patronusa Paula, ale Parkes był obecny na zebraniu, więc to nie mógł być jego cielesny patronus.

– Atak ośmiu olbrzymów na wyspie Skye, największa aktywność w okolicach góry Glamaig i ... – Usłyszała jak ryś przemawia męskim, głębokim głosem i zrobiło jej się słabo. Chwyciła Katherinę za dłoń, mając nadzieję, że się przesłyszała. Spojrzała przerażona na Adalberta.

– ...Portree... – Powiedziała głośno przez zaciśnięte gardło razem z patronusem. Czuła, że ręce zaczynają jej drżeć z przerażenia.

– Aurorzy, do mnie! Teleportujemy się do Portree! – Zagrzmiał Moody, a ona przez łzy obserwowała jak z salonu szybkim krokiem wychodzi Szef Biura Aurorów, Charlus i Dorea Potterowie, bracia Prewett, Edgar, Leven oraz pan Fenwick.

– Proszę o spokój! Najlepiej będzie, jak pozostaniemy w Kwaterze, dopóki nie dostaniemy nowych informacji! – Dumbledore musiał pomóc sobie różdżką, bo po wyjściu aurorów wybuchła wrzawa. Adalbert przecisnął się do niej i prawie wyrwał ją z uścisku Katy.

– Miałeś wizję? – Brunet pokręcił głową i widziała, że jest mocno wzburzony. Pionowa zmarszczka utworzyła się na jego czole, pomiędzy brwiami. Spojrzał na kogoś ponad jej ramieniem. – Bert... Twoja...

– Wiem, Jess! – Mruknął ostro i zrobił przepraszającą minę, ale nie poczuła się urażona jego szorstkością. – Zostań tu.

– Co?

– Muszę sprawdzić, co z mamą, skarbie. – Pogładził jej policzek zmartwiony. – Nic mi nie będzie. Obiecuję.

– Adalbert! – Rzuciła hardo i ruszyła za nim przez salon. Przeklęła, gdy czyjeś silne ramiona oplotły jej talię i skutecznie zatrzymały w salonie.

– Przestań się wyrywać! – Usłyszała uparty głos Syriusza, ale i tak próbowała się wyrwać. – Da sobie radę i obiecał ci, że nic mu się nie stanie. Co, jak co, ale wodolejstwa nie można mu zarzucić!

Uspokoiła się i postanowiła, że przez najbliższy czas będzie go obrzucać nieprzychylnym spojrzeniem. Puścił ją, ale stał przy jej prawym boku i trzymał pod ramię, jakby bał się, że znów będzie próbowała się wyrwać. Katherina stanęła po jej lewej stronie i wlepiła w nią zaniepokojone spojrzenie.

– Nie mogę uwierzyć, że tak tu stoicie i nie ciągnie was do tego, żeby tam się teleportować! – Cay pokręciła głową z niedowierzaniem. Gdzie się podziała ta dwójka osób, która jako pierwsza wybiegła z pubu Pod Trzema Miotłami, gdy śmierciożercy napadli na Hogsmeade? Usłyszała, jak James pyta, czy wszystko w porządku i jego też obdarzyła nieprzychylnym spojrzeniem.

– Prawdopodobnie jest tam większość aurorów, Jess. – Powiedział cicho Black i zrobiło jej się trochę przykro, bo chyba poruszyła czułą strunę, i brzmiał na urażonego. – Gdybyśmy się tam pojawili nagle, nawet tam nie mieszkając, to moglibyśmy mieć problemy na kursie.

– Musimy słuchać dowództwa, a Moody zwołał tylko aurorów, a my nimi jeszcze nie jesteśmy. – Parkes położyła dłoń na jej ramieniu, jakby chciała ją uspokoić. – Chodźmy do mnie...

– Nie. – Cay pokręciła głową. – Zostańmy tutaj. Będziemy na miejscu. Och, nie...

– Co się stało? – Zapytała Lily, bo nagle zdała sobie z czegoś sprawę i nie podobało jej się to.

– Pani Malodora nie wie, gdzie jest Kwatera. Bert jej tu nie przyprowadzi, o ile wszystko z nią... – Zaczęła na nowo panikować. Co jeśli ucierpiała? Jeżeli atak został przeprowadzony od strony góry Glamaig, to prawdopodobne, że coś mogło się stać, bo przecież dom McSweeney'ów był położony w południowej części Portree. Czuła wyraźnie silne dłonie Syriusza na swoich ramionach, gdy posadził ją na krześle. Nadal ją trzymał, chyba dla pewności, że nie zerwie się z miejsca i nie wybiegnie z Kwatery, żeby teleportować się do Portree. Pieprzony Bert! Powinnam być tam z nim!

– Będzie dobrze, Jess. – Zapewnił ją Remus i kucnął obok jej kolan. Spojrzała w jego spokojne zielone oczy, zaczęła oddychać miarowo, żeby się uspokoić. Ciężko jej to przychodziło, bo rozmowy członków Zakonu Feniksa były dla niej zbyt przytłaczające. Zamknęła oczy, mając nadzieję, że w czymś to pomoże i po kilku minutach przyzwyczaiła się już do szmeru rozmów. Czuła się jakby wpadła w stan półsnu. Miała świadomość tego, co się wkoło działo, ale jednak odleciała.

Nie wiedziała ile czasu minęło, ale ktoś powiedział coś głośniej i poderwała głowę wyrwana z tego stanu. Rozejrzała się po salonie, bo nagle wszyscy ucichli. Przy drzwiach do jadalni, obok Dumbledore'a stała Dorea Potter i coś mu szeptała, a oni czekali na jakieś informacje.

– Gdzie twój ojciec? – Zapytała Katherinę, która siedziała na krześle obok niej. Wyglądała na bardzo zmęczoną.

– Półtora godziny temu miał pilne wezwanie z Ministerstwa. – Wyjaśniła jej szeptem.

– Ile...? – Zaczęła formułować pytanie, ale Parkes zrobiła tylko "cii" i pokazała jej trzy palce. Trzy godziny! Na gacie Merlina! Przekimałam trzy godziny, kiedy olbrzymy rozpieprzały moje miasteczko! Znowu zaczęła panikować, bo kiedy się rozejrzała, to nie zobaczyła McSweeney'a. Wlepiła wzrok w panią Doreę i miała nadzieję, że w końcu zabierze głos, i powie im, co, do cholery, tam się stało. Skubała skórki przy paznokciach i przygryzła dolną wargę. Czekała, a nienawidziła czekać.

Wreszcie ta szeptana rozmowa skończyła się i dyrektor Hogwartu zwrócił się w ich stronę.

– Aurorzy poradzili sobie z olbrzymami i teraz oceniana jest skala zniszczeń! Wracajcie do domów! Zapewne wielu z was dostanie jutro pilne wezwania do pracy, bo została złamana Klauzula 73, Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów! Możliwe, że następne spotkanie odbędzie się szybciej, także czekajcie na informacje! Możecie już wracać! – Ostatnie zdanie powiedział już normalnym, niepodniesionym tonem głosu. Mocno zdziwiła się, kiedy nikt nie zaczął wypytywać o szczegóły tego ataku. Członkowie Zakonu żegnali się ze sobą i dość szybko opuścili salon.

– I co teraz? – Zapytała roztrzęsiona, a Katherina ścisnęła jej dłoń.

– Teraz zajmiemy kanapę, bo jest wygodniejsza. Chcesz coś do picia? – Zapytała ją i kiwnęła głową. Jane i Paul wyszli do kuchni, zaraz za Doreą i Dumbledorem, a oni zajęli wolne kanapy oraz fotele. Po chwili Elliot i Parkes wrócili z dwoma tacami. Poczuła przyjemny zapach kawy, gdy postawili tace na stoliku.

– Gdyby nie to, że jednak mamy do czynienia z atakiem na całe miasteczko, to pomyślałbym, że masz wyjątkowego pecha, Jess. – Powiedział cicho Black, a ona wydała z siebie dźwięk, który miał tylko przypominać śmiech. Od pojawienia się tego patronusa, miała ochotę powiedzieć, że ma pecha, ale jednak to nie dotyczyło tylko jej i nie chciała zabrzmieć zbyt egoistycznie. Pomyślała o ostatnich dwóch miesiącach, które zdecydowanie były lepszym czasem i o tym, że od trzech dni czuła, że faktycznie wszystko jest w stanie się ułożyć, i tak jak obiecywał jej Adalbert, kiedyś będzie szczęśliwa. Prędzej czy później. Los jednak kolejny raz zapewnił ją, że to będzie później. Byle nie za późno.

– Zawsze musi coś się spieprzyć. – Mruknęła to do siebie, ale Katherina, która nadal trzymała jej lewą dłoń niechętnie pokiwała głową. Upiła łyk kawy i ścisnęła mocniej palce przyjaciółki. Dalej siedzieli w milczeniu i po upływie jakiś kilkunastu minut, Jane i Paul wstali. Blondynka wytłumaczyła, że pewnie jutro oboje dostaną wezwanie z Ministerstwa, i kiwnęła głową ze zrozumieniem.

Lily przysypiała w objęciach Jamesa, Remus przymknął powieki, ale po jego zmarszczonym czole poznała, że nie śpi. Katy uspakajająco gładziła jej dłoń, a Black po raz kolejny udowodnił jej, że jest idealnym kompanem do picia. Nieważne, że to tylko kawa.

Skrzywiła się, kiedy Rogacz zachrapał. Zaczęła im współczuć, bo rano pewnie on i Evans będą strasznie obolali. Nie było sensu, żeby czekali razem z nią na McSweeney'a.

– Idźcie spać. – Wyszeptała do Lily, gdy Potter zachrapał głośniej i przebudziła się. Przyjaciółka zmrużyła oczy, jakby miała światłowstręt i pokręciła głową.

– Poczekamy. – Zapewniła ją, ale po chwili czekania, jej powieki znów się zamknęły.

Nie wiedziała ile czasu minęło, kiedy usłyszeli ciężkie, zmęczone kroki na korytarzu i do salonu wszedł Bert. Podniosła się z kanapy i szybko zaczęła go lustrować spojrzeniem, czy nie odniósł jakiś obrażeń. Zauważyła jedynie zadrapania na dłoniach oraz kurz we włosach i na ubraniu. Wyraz jego oczu nieco ją przeraził, ale miała pewność, że nic się nie stało jemu, ani pani Malodorze. Widocznie skala zniszczeń musiała być duża, bo nadal milczał i wyglądał na udręczonego.

Podeszła do niego i odetchnęła z ulgą dopiero wtedy, kiedy mocno się w nią wtulił. Głaskała uspokajająco jego włosy, dopóki nie westchnął ciężko i odsunął się od niej minimalnie.

– To było straszne, Jess. Wszędzie latały głazy wielkości tłuczków i trochę większe. Niektóre domy są całkowicie zniszczone, niektóre mniej... Nasz dom jest podziurawiony w kilku miejscach, ale jakoś się trzyma. Mama schowała się w schronie i tak przeczekaliśmy najgorsze. Kiedy się uciszyło wyprowadziłem ją i udało nam się teleportować do ciotki. Nic się jej nie stało, ale czekałem aż się uspokoi i zaśnie, dlatego tak długo to trwało. Ciotka upiera się, żeby mama została z nią w Edynburgu. – Głos miał trochę zachrypnięty i pogładziła go po policzku, gdy dostrzegła pionową zmarszczkę na jego czole. – Wróciłem do Portree, żeby chociaż trochę naprawić szkody, ale byli już urzędnicy z Ministerstwa i nie można nic zrobić, bo muszą najpierw zająć się modyfikacją pamięci. Wersja dla mugoli, to silne wybuchy w pobliskich kamieniołomach. Odłamki skał poleciały za daleko i stąd te zniszczenia.

– Bert... – Spojrzała na niego zmęczona, smutna, znowu bezdomna. – Gdzie my się podziejemy?

– Zostajecie tutaj. – Usłyszała z tyłu stanowczy głos Syriusza i obróciła się do niego. W oczach miała łzy wzruszenia. Black uśmiechnął się trochę niemrawo, kiedy podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach. – Chodź, Jessie. Pokażę wam wasze nowe sypialnie. Resztą zajmiemy się rano.