*47 cz. 1*

[muzyka]
Tobias słuchał uważnie Charlusa Pottera i Roberta Parkesa, którzy przedstawiali szczegółowy plan Kamiennego Wzgórza, uwzględniającego miejsce, w którym odbywać się będzie ślub Jamesa i Lily.

Posiadłość Parkesów była dobrze chronionym przez zaklęcia miejscem, ale dopóki nie zostanie na nie rzucone zaklęcie Fideliusa, to nie było to miejsce nie do zdobycia. Wystarczyłoby zapewne czterech bardzo dobrych czarodziejów, żeby w pięć minut dostać się tam, ale akurat ten czas jest wystarczający na ucieczkę lub do zwarcia szyku i obrony Kamiennego Wzgórza.

Ochrona nie miała być widoczna. Wraz z kilkoma członkami Zakonu Feniksa mieli być ubrani w szaty wyjściowe i zachowywać się tak jakby byli tylko goścmi. Miał pewność, że jedynie Moody będzie wyjątkiem i zapewne będzie stał gdzieś z boku, i obserwował bawiących się gości.

Teraz przeszli do planu ewakuacji. Ci, którzy czuli się pewnie w teleportacji będą się pewnie od razu teleportować, ale dla reszty zostaną zorganizowane dwa świstokliki, stworzone przez Moody'ego, dlatego potem unikną też kłopotów przed Urzędem Świstoklików. W pierwszej kolejności zostanie poinformowane Biuro Aurorów, a potem aurorzy z Zakonu Feniksa wkroczą do akcji.

Powtórzyli plan raz jeszcze, i kiedy wiedzieli jakie mają zadania, to zwinęli pergaminy i Charlus schował je do teczki.

– O dacie i miejscu uroczystości goście dowiedzą się na kilka dni przed, więc mamy nadzieję, że rzeczywiście ten plan nam nie będzie potrzebny. – Powiedział Charlus i spojrzał na Moody'ego. – Na dziś już koniec?

– Tak, jesteście wolni. – Potwierdził Moody i rozległo się szuranie kilku krzeseł. – Leven, zostań jeszcze chwilę.

Nie zdziwił się, że Alastor chce z nim jeszcze pomówić. Powiedział mu o swoich obawach dotyczących Jess i miał sprawdzić, jak zdobywa te nazwiska. Wiedział, że nie będzie zadowolony, bo nic nie ustalił ani z rozmowy, ani z obserwacji.

Poczekał aż drzwi za panem Bonesem się zamkną i podszedł bliżej Szefa.

– Wiesz już jak zdobywa te informacje? – Zapytał patrząc mu uważnie w oczy i naprawdę poczuł wstyd, że nie udało mu się tego ustalić.

– Nie wiem. Obserwacja i rozmowa z nią nic nie dały.

– Co mówiła?

– Że działa sama i nie robi niczego złego. Jak ją śledziła, to faktycznie nie robiła niczego złego. Po pracy idzie do tego lokalu, co go kupili i jest tam zawsze z Adalbertem, albo Katheriną. Potem wraca do mieszkania i siedzi tam, albo u sąsiada. Sprawdziłem go. To mugol i w Londynie ma zostać do stycznia. Kiedy pracuje, to nie zauważyłem, żeby jakiś klient przychodził do niej regularnie. – Wzruszył bezradnie ramionami, bo naprawdę nie wiedział, jak ona to robi. – Może po tym ataku ma jakiś szósty zmysł?

– Może. – Mruknął Moody i chwilę milczeli. – Chyba nie pozostaje nam nic innego jak jej odpuścić.

– Odpuścić? – Zdziwił się mocno. – Coś jest w niej ewidentnie nie tak. Coś mi nie gra...

– ...i od prawie roku ją obserwujesz, i nie możesz się dowiedzieć, co to jest. – Przerwał mu warknięciem Alastor. – Czas odpuścić.

Co to, to nie.

*******

William rozłożył się na kanapie w salonie mieszkania, które wynajmowali z Henrym oraz Larrym. Upił ze szklanej butelki kilka łyków wody i otarł pot z czoła. Odchylił się i brał głębokie wdechy, żeby uspokoić szybko bijące z wysiłku serce.

Spojrzał w kierunku drzwi i zaśmiał się na widok ubłoconego Pottera.

– Znów próbowali mnie złapać. – Mruknął i rzucił w niego syklem, bo to była wygrana w wyścigu. Ścigali się, kto najszybciej dotrze do ich mieszkania, które znajdowało się na Bronxie.

– Co zrobiłeś? – Zapytał, chociaż domyślił się jaka będzie odpowiedź. Nieraz Henry miał problem z mugolami, którzy chcieli go złapać i gdzieś wywieźć. Przemieniał się wtedy znów w człowieka w środku pojazdu i modyfikował mugolom pamięć.

– To co zawsze. – Wyszczerzył do niego zęby. – Trzeba znów zmniejszyć dystans, bo Central Park to nadal za daleko na wyścig. Co powiesz na Park Świętej Marii? W prawdzie jestem szybszy od normalnego szopa, ale z sokołem nadal nie mam szans na równym dystansie...

– Ale masz nie zwalniać. – Rzucił w niego butelką z wodą i przeszedł do kuchni. – Turner nadal jest zachwycony?

– Taa... Ostatnio stwierdził, że moją bronią może być słodycz. Będę zabijał tym jak słodziutko wyglądam. – Kartney zaśmiał się, słysząc sarkazm w głosie przyjaciela. – Nadal nie rozumiem jak to możliwe, że zamieniam się w szopa! Owszem, jest zależność pomiędzy patronusem i animagiczną postacią, ale jak dowiedziałem się, że twoim patronusem jest kruk, a zamieniasz się w sokoła, to miałem nadzieję, że ze mną będzie tak samo. Merlinie, szop... Już wolałbym być kaczką, albo gęsią!

– Ciesz się, że ci się w ogóle udało. – Powiedział posępnie, bo Larry'emu nie udała się przemiana i jego kurs już nie obejmował nauki animagii. – Widziałeś się z ojcem?

– Tak. Potwierdził datę świstoklika i przekazał informacje. Usiądziesz wreszcie? – Blondyn kiwnął głową, ale usiadł dopiero wtedy, kiedy obrał sobie jabłko. – Kilka porwań, ze dwa morderstwa na czarodziejach i kilkanaście na mugolach. Olbrzymy i wilkołaki póki co siedzą w ukryciu. Voldemort odwiedza niektórych czarodziejów i proponuje dołączenie do jego szeregów. Jacyś Bonesowie odrzucili już tę ofertę. Ach, i ojciec kazał przekazać ci list. Poznaję pismo Jamesa...

– Oj, dawaj to! – Prawie wyrwał mu kopertę z rąk i przyglądał się jej chwilę, jakby miała wybuchnąć.

– Żeby zacząć czytać, to trzeba ją otworzyć. – Podsunął mu konspiracyjnym szeptem Henry, a on pokazał mu środkowy palec i wyszedł z kuchni do swojego pokoju. Rzucił się na duże łóżko i rozerwał kopertę.

Cześć Horusie!

Lily suszy mi głowę, abym oficjalnie potwierdził datę ślubu i resztę planów związanych z moim ożenkiem, jak i kawalerskim, także piszę.

Kawalerski odbędzie się w tym samym dniu, co masz świstoklik. Ruda naważyła kilka eliksirów dzięki którym następnego dnia będziemy rześcy, ale wydaje mi się, że nie będzie to potrzebne, bo nie planujemy zbytnio szaleć.

Ślub jest o piętnastej następnego dnia i impreza będzie trwała do północy, ale możliwe, że się wydłuży.

I tutaj zaczynają się schody.

Będzie wielu ludzi, ale może zdarzyć się tak, że drogi Twoje i Katheriny się skrzyżują. Wraz z Lily bylibyśmy wdzięczni, gdybyś unikał ją jak ognia, bo nie jesteśmy w stanie przewidzieć tego, jak zachowa się, gdyby doszło do waszej konfrontacji. Naprawdę nie wiem, co zaszło między wami, ale nadal nienajlepiej reaguje, kiedy słyszy twoje imię, dlatego będziemy wdzięczni, jeżeli nie będziesz wchodził jej w drogę.

Mamy nadzieję, że nie jesteś urażony. Lily prosi, żeby przekazać Ci, że moja kuzyneczka też dostanie informację, żeby zachowywać się porządnie w Twojej obecności.

Cieszymy się, że udało Ci się załatwić wolne i będziesz z nami w tym dniu!

Do zobaczenia wkrótce!

Rogacz.

Skrzywił się i zrzucił pergamin na podłogę. Kiedy przekazano mu informację o dacie ślubu ucieszył się, bo wiedział, że w końcu mu się uda spotkać z Katheriną. Przecież nie opuściłaby ślubu Jamesa i Lily. Przez chwilę nawet myślał, że byłaby zdolna do tego, żeby użyć na sobie Eliksiru Wielosokowego, ale wydawało mu się, że będzie znał większość gości i szybko zorientowałby się, która z nieznanych mu dziewcząt jest panną Parkes. A teraz dostał list, w którym Evans i Potter proszą go, żeby trzymał się od niej z daleka. Pocieszające było dla niego to, że Katy zostanie tak samo potraktowana. Miał też przeczucie, że ona będzie miała więcej zakazów niż on, bo jednak była charakterna.

Odkąd się rozstali nie mógł zrozumieć jej złości. Oboje przecież skupili się na swoim rozwoju, wydawało się, że jest wszystko dobrze, a ona nie odpisywała, unikała go jak ognia, a od przyjaciół wiedział, że na dźwięk jego imienia wścieka się.

Teraz był już zdenerwowany jej zachowaniem, bo wydawało mu się, że jest rozsądniejsza i potrafi zachować się dojrzale.

*******

Katherina poczuła lekką satysfakcję na widok Severusa Snape'a czekającego na nią w opuszczonym budynku niedaleko szpitala św.Munga. Kiedy dostała od niego wiadomość o spotkaniu, zdziwiła się. Widzieli się zaledwie cztery dni wcześniej, oboje nie powiedzieli sobie żadnych konkretów i trochę obawiała się tego, z jakimi wieściami przyszedł. Darowała sobie uśmiech na przywitanie, bo już dawno zorientowała się, że chłopak raczej nie wyraża pozytywnych emocji. Zadziwiające było dla niej to, że Lily przyjaźniła się z kimś tak ponurym, skrytym i wręcz emanującym negatywną energią.

– Snape. – Kiwnęła mu głową i spojrzała wyczekująco. Jakoś na samą myśl o użyciu jego imienia, wzdrygała się.

– Parkes. – Również kiwnął i przez chwilę milczeli. Tak jak prosił ją Dumbledore, była uważna i skupiona, żeby w razie czego, szybko zastosować oklumencję, ale chłopak tylko przypatrywał jej się uważnie. – Przypomnij mi jakie są warunki tej współpracy?

– Informacje za informacje? – Zapytała, nie wiedząc do czego pije.

– Żeby była jasność. – Wysyczał i czuła, że jego kamienna twarz ukrywa wściekłość. – Narażam się, żeby wydostać od kogoś ważniejszego jakieś konkretniejsze informacje i w zamian chcę wiedzieć, co się dzieje u Lily. Powoli pnę się w hierarchii, dostarczam ci szczegóły, mając nadzieję, że to, co mówisz jest prawdą. Tymczasem zataiłaś to, że oni biorą ślub w sobotę!

– Miałam ci powiedzieć przy następnym spotkaniu! Sama dokładną datę poznałam z tydzień temu... – Zaczęła, ale zamilkła i uciekła wzrokiem przed jego spojrzeniem. – Kiedy się dowiedziałeś?

– Wczoraj wieczorem.

– Skąd? – Spojrzała mu w oczy i naprawdę miała nadzieję, że usłyszy coś, co ją uspokoi.

– Nasza wtyczka jest naprawdę dobra, Parkes. Ostatnie ostrzeżenie. Jeśli jeszcze raz zataisz przede mną coś tak ważnego, to obiecuję ci, że nasza współpraca się skończy. – Wycedził przez zaciśnięte zęby. Pisnęła, kiedy szybko obrócił się i teleportował bez żadnego dźwięku.

– Snape! Snape! – Krzyknęła w powietrze i zaklęła siarczyście, bo były Ślizgon nie pojawił się. Przecież już cię nie słyszy, kretynko. – Nie, nie, nie... Obedrą mnie ze skóry...

Serce biło jej bardzo szybko przez całą drogę na Kamienne Wzgórze. W sumie to dość szybko przebyła cały dystans, bo teleportowała się pod samą furtkę jej rodzinnego domu.

Otoczenie nie zmieniło się ani trochę i nie było widać tego, że za cztery dni odbędzie się tu ślub Jamesa i Lily. Dopiero na piątek zaplanowano rozstawienie namiotów, krzeseł, stołów i dekoracji.

Wpadła do domu i miała nadzieję, że ojciec już wrócił z pracy. Przeklęła, kiedy zderzyła się w przedpokoju z mamą.

– Katherina! Wyrażaj się! – Skarciła ją rodzicielka, ale po chwili uśmiechnęła się do niej radośnie. – Nie mówiłaś, że będziesz.

– Nie sądziłam, że muszę się zapowiadać. – Mruknęła z przekąsem. – Jest tata?

– W gabinecie. – Odpowiedziała. – Stało się coś?

– Zabijecie mnie. – Powiedziała całkowicie poważnie i zapewne dawniej zachwyciłaby się, na widok tego, jak jej matce mina rzednie. Przeszła koło niej i zapukała do gabinetu. Weszła, nie czekając na to aż usłyszy "proszę".

– Katy! – Ojciec spojrzał na nią znad papierów i twarz rozjaśniła mu się na jej widok. – Nie mówiłaś, że wpadniesz.

– Czy ja naprawdę muszę się zapowiadać do was? Przecież mówiliście, że nie macie problemu z tym, żebym przychodziła tu kiedy chcę! – Popatrzyła to na tatę, to na mamę i wiedziała, że widać po niej rozczarowanie.

– Katherina. – Ton mamy przywrócił jej myśli na właściwy tor. – Czy jest coś, o czym chciałabyś nam powiedzieć.

– Tak. – Przyznała i głośno wypuściła powietrze, jakby to miało dodać jej odwagi. – Jak wiecie mam informatora...

– Tak? – Wzniosła oczy ku sufitowi, gdy mama jej przerwała.

– Nie musisz mnie poganiać, ani zachęcać do mówienia, kiedy tego nie potrzebuję. – Rzuciła nie kryjąc lekkiej złości. – Przecież nawet się zacięłam przy tym, że mam informatora, właśnie się z nim widziałam i wiedzą, że w sobotę jest ślub Jamesa i Lily. Niestety był zdenerwowany i nie zdążyłam zapytać, czy wie... Czy czegoś... Nie odwalą.

– Kiedy się dowiedział? – Zapytał ojciec, a ona w duchu podziękowała Merlinowi za to, że Robert Parkes to konkretny człowiek.

– Wczoraj wieczorem. – Nigdy nie sądziłaby, że razem z ojcem będą sobie posyłać porozumiewawcze spojrzenia. Teraz patrzyli na siebie i wiedziała, co on myśli. Bo myślała tak samo.

– Czegoś nie ro... – Zaczęła matka cicho, a Katherina urwała kontakt wzrokowy z ojcem i spojrzała w bursztynowe oczy kobiety.

– Wczoraj rano James i Lily rozesłali gościom dokładną datę. – Powiedziała drżącym głosem. – Czyli... Czyli szpieg, to ktoś z listy gości. Mój informator nie ma jeszcze dostępu do wielu informacji i mówi o nim w liczbie pojedynczej, więc można też założyć, że to osoba z Zakonu. Wtedy krąg podejrzanych jest mniejszy. Dobrze kombinuję?

– Dobrze, córeczko. – Miała wielką nadzieję, że z tej odległości jej ojciec nie zauważył łez wzruszenia, które pojawiły się w jej oczach, gdy usłyszała dumę w jego głosie.

*******

Kiedy Lily powiedziała, że na ślubie pojawi się jej siostra i bardzo się boi jak zareaguje na te wszystkie magiczne rzeczy, i musi znaleźć kogoś, kto "zaopiekuje się" siostrą oraz szwagrem, to bez wahania zgłosiła swoją kandydaturę. Jess widziała, że przyjaciółce ulżyło. Jako jedyna z paczki kontynuowała mugoloznastwo po SUMach, dodatkowo do jedenastych urodzin chodziła do mugolskiej szkoły i wiele rzeczy pamiętała. Poza tym, zaraz po tym, jak ustaliły, że to Jess będzie siedziała obok Petunii na ślubie, to teleportowała się do Surrey i w ciągu następnych kilku dni obserwowała Dursley'ów.

Miała od rudowłosej kilka przydatnych informacji na temat Petunii i Vernona, więc uzupełniła jedynie tę listę o kilka dodatkowych punktów, i praktycznie od początku października pogłębiała wiedzę na temat zainteresowań siostry Lily. Gorzej było ze szwagrem Evansówny, bo kompletnie nie miała pojęcia czym są świdry, ale na szczęście jej problem został szybko rozwiązany.

Doskonale pamiętała jak szybko biło jej serce, kiedy pierwszy raz zapukała w drzwi nowego sąsiada. Tim był bardzo pomocny i udzielił jej najważniejszych informacji o świdrach. Nie wiedziała, dokładnie jakimi świdrami zajmuje się Vernon. Sąsiad pokazał jej kilka dziwnych przedmiotów i przypomniało jej się, że w firmie Dursley'a znajdowało się stoisko z podobnymi przedmiotami.

Tim wyjaśnił jej, że świdrów używa się przy różnych pracach i remontach. Wierci się dziurę w różnych materiałach i dzięki nim można powiesić szafkę lub obrazek. Pamiętała, że mówił też o większych świdrach do wydobycia jakiejś ropy, ale nie sądziła, żeby mąż Petunii zajmował się tak wielkimi wiertłami.

Potem przeszli do trwającego od kilku lat kryzysu naftowego.

– Naprawdę jestem zdziwiony, że tak mało wiesz o świecie, Jess. – Powiedział szatyn, a ona uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

– Opuściłam naszą społeczność jakieś pół roku temu. Wielu rzeczy jeszcze nie wiem i nie rozumiem. – Nie lubiła tego, że musi go okłamywać. Był szczery, otwarty i pomocny, a ona, żeby usprawiedliwić swoją niewiedzę na wiele tematów, skłamała, że mieszkała w wiosce Amiszów, ale postanowili z Bertem uciec ze wspólnoty i wylądowali w Wielkiej Brytanii. Wypadła na tyle przekonywująco, że nawet nie pytał o brak jej amerykańskiego akcentu. – Mam nadzieję, że będę głównie rozmawiała z siostrą przyjaciółki. Czasami uzupełniam księgi w zakładzie, więc ekonomia jest mi bliższa niż te świdry.

– Zawsze możesz porozmawiać o pogodzie. – Podsunął, a ona roześmiała się.

– Na szczęście nie zostają na weselu, więc tematy do rozmowy nie powinny mi się wyczerpać. – Wstała z krzesła w jego kuchni i założyła na stopy kapcie. – Jak coś to pochwalę jego samochód i zapytam ile ma koni mechanicznych, i czy dużo pali.

– Pojętna z ciebie uczennica. – Pochwalił ją. Blondynka mimowolnie uśmiechnęła się uroczo.

– Dzięki za pomoc. Wpadnę do ciebie w niedzielę lub poniedziałek i opowiem jak było. – Obiecała i pomachała mu ręką zanim odwróciła się do drzwi.

– Do zobaczenia! – Rzucił i przytrzymał jej drzwi, kiedy wychodziła.

Weszła do swojego mieszkania i odetchnęła z ulgą. Stresowała się w obecności chłopaka, że wypali coś, co ujawniłoby jej odmienność.

– Jess... – Pisnęła, kiedy nagle przed nią pojawił się Adalbert. – Znów u niego byłaś?

– Nie strasz mnie tak! – Upomniała go i ostrożnie nacisnęła włącznik od światła. Nadal bała się tego, że jakimś cudem prąd ją kopnie, choć Tim zapewniał ją, że jest odizolowany od kontaktu. – Muszę o czymś rozmawiać z Petunią. Lily na mnie liczy.

– Jess... – Spojrzał na nią takim wzrokiem, jakby uważał, że kłamie.

– Oj, no dobra. Jest też miły i chyba mnie lubi. – Przyznała i zdziwiła się, kiedy McSweeney westchnął ciężko, i wyglądał na zaniepokojonego.

– Jesteś czarownicą, a on mugolem. – Przypomniał jej, a ona przecież doskonale o tym wiedziała.

– Remusa mama też nie jest czarownicą... – Urwała swoją wypowiedź, bo i tak to nie miało powiązania. Tim był tylko sąsiadem.

– Jessie... Jest wojna. Dodatkowo jesteś czystej krwi, a związek z mugolem mógłby przysporzyć i tobie, i jemu wielu problemów. – Mówił ostrożnie, a ona zmrużyła oczy podejrzliwie.

– Twoja krew jest czystsza, Bert, a umawiasz się z półkrwi czarodziejem. To tylko sąsiad... Poza tym... O czym ty mówisz? Jakie problemy? – Zapytała i chłopak uciekał wzrokiem przed jej spojrzeniem. – Bert? W coś ty się wpakował?

– W nic. Moja praca przyciąga wielu dziwnych typów... Podobno to tylko plotki, ale w każdej plotce jest ziarno prawdy. Rozmawiałem już o tym z dowództwem, ale uspokoili mnie, że dotychczasowe ofiary nie mają jakiś większych kontaktów z mugolami. – Wyszeptał, a ona kiwnęła głową, chociaż nie do końca rozumiała, co chce jej przekazać.

– Wiesz, że jakby chcieli wybić każdego czarodzieja, który ma sąsiada mugola, to zginęłaby prawie cała populacja czarodziejów w Anglii? – Posłała mu sceptyczne spojrzenie. – Tim i ja tylko rozmawiamy. Nie oczekuj ode mnie tego, że kiedy ty będziesz się gdzieś świetnie bawił, to ja będę siedziała tutaj sama. Też potrzebuję rozrywki. Nawet jeśli jest to zwykłe siedzenie u sąsiada i słuchanie płyt, czy rozmowy na temat samochodów, chociaż nadal w głowie mi się nie mieści, jak to możliwe, że paliwo się pali, powstaje energia, która odpycha tłok i napędza wał, i dzięki temu samochód jedzie? Przecież to czarna magia jest!

– Jess?

– Tak?

– Lily wisi ci butelkę najlepszej Ognistej dostępnej na rynku.

*******

Siedziała w salonie w domu Enid i Algiego Longbottomów, gdzie mieszkała jej babcia Betula. Dorcas dzielnie znosiła surowe spojrzenie babci Meadows i babci Pronton, które odebrały ją z Ministerstwa Magii, gdzie dostała się z Australii za pomocą świstoklika. Wiedziała o tym, że ojciec poinformował je o tym, że wylądowała w szpitalu, ale nie wdał się w szczegóły. Zapewnił jedynie, że jest wszystko dobrze i uczestniczy już nawet w zajęciach.

Czuła, że ma czerwone policzki ze wstydu i milczenie, które zapadło, dodatkowo potęgowało jej odczucia.

– No powiedzcie coś. – Powiedziała niemal błagalnie patrząc to na Betulę, to na Stephanie.

– Chodzisz do Dimeru? – Zapytała Betula, a ona kiwnęła głową. Swoją opowieść skończyła na tym, że prawie trzy tygodnie temu zaczęła terapię. – To dobrze, dziecko. Była trzecim terapeutą, do którego trafiła Alsephina.

– Ciocia była u niej na terapii? – Meadows spojrzała zdziwiona na babcię.

– Uciekliśmy z kraju z dnia na dzień. Zostawiliśmy tu wszystko, a ona dopiero co skończyła Hogwart, nie pamiętam już nawet ile razy Aurorzy przeczesywali nasz dom, albo wpadali w środku nocy... Przyjaciele się od nas odwrócili, ten chłopak zerwał zaręczyny, ojciec poszukiwany śmierciożerca, nic dziwnego, że nie dawała sobie na początku rady. – Uchyliła delikatnie usta ze zdziwienia, bo nie sądziła, że jej ciotka była pacjentką Miriam. – Potrafiła całymi dniami chodzić w pidżamie... Siłą zaciągnęłam ją na dwie terapie, które nie przyniosły żadnych efektów. Dopiero Dimeru dała sobie z nią radę. W prawdzie przez pół roku nic się nie odzywała, ale potem zrozumiała, że potrzebuje pomocy. Rozmawiasz z nią? Czy też milczysz?

– Rozmawiamy... Nie za dużo, ale trochę mówimy. – Przyznała znów czując wstyd.

– Najważniejsze, że chcesz. Nieważne ile to będzie trwało Dorcas. – Stephanie poklepała ją po dłoni, na co uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Teraz nie musimy o tym rozmawiać jeśli nie jesteś gotowa.

– Dzięki. – Mruknęła niemrawo. Myślała, że babcie darują sobie słowa wsparcia, ale widocznie myliła się. – Nie wiecie, czy Alicja już jest? Mamy razem udać się na panieński.

– Chyba jeszcze jej nie ma. Miałam pytać, czy sama się teleportujesz. – Pronton widocznie odetchnęła z ulgą. – Dużo się zmieniło od roku i o tej porze lepiej nie podróżować samotnie.

– Mhm... Zauważyłam po kontroli w Ministerstwie, że dużo się zmieniło. – Zdziwiła się, kiedy obie babcie zerknęły na siebie szybko, jakby coś przed nią ukrywały. – Nie jestem już dzieckiem, możecie mi powiedzieć, co się dzieje.

– Francuskie Ministerstwo Magii naciska na Minchuma w sprawie Najwyższej Szychy, ponieważ nadal go nie odnaleziono. Cóż... Nawet nie ma pewności, czy nadal żyje. Chcą, żeby podjąć bardziej rygorystyczne kroki , i żeby aurorzy przesłuchali rodziny, którym udowodniono popieranie Voldemorta w czasie Pierwszej Wojnie Czarodziejów. W Australii jesteś bezpieczna, ale raczej nie wpadaj na pomysł, żeby zrobić nam niespodzianki, bo całkiem możliwe, że już wkrótce zaczną się przesłuchania. – Wyjaśniła jej Stephanie.

– Wy nie macie żadnych nieprzyjemności? – Zapytała, a Betula roześmiała się, jakby opowiedziała dość dobry dowcip.

– Zaraz jak tu przybyłam, udałam się do Gringotta, bo nadal mamy tam skrytkę. Gobliny były gotowe mi otworzyć, bo one nie mieszają się w politykę, ale strażnik z Ministerstwa zaprosił mnie na przesłuchanie. – Dorcas parsknęła śmiechem, bo domyśliła się, że babcia nie współpracowała. – Wspomniałam coś o Moodym i Dumbledorze, głupiec sądził, że kłamię i wezwał aurorów. Na szczęście był tam młody Bones i sprawa rozeszła się po kościach. Merlin jeden wie, co by się stało, gdyby ktoś odciągnął od pracy wielkiego Alastora i to bez powodu.

– A tak ogólnie, to jak się odnajdujecie w Zakonie? – Miała nadzieję, że wysłucha opowieści o tajnych misjach, czy innych ekscytujących działaniach.

– Kontaktuję się tylko z Potterami lub Moodym, bo nadal mieszkam we Francji. Tutaj mogłabym mieć zapewnioną jakąś ochronę, a tam muszę liczyć na siebie. Jak wiesz, dom jest dobrze chroniony, ale nie wszędzie jestem bezpieczna. – Stephanie uśmiechnęła się do niej smutno. – Jakie to dziwne, że wojna jest o to samo, ci sami ludzie ją prowadzą, a jednak wszystko jest inne. Kompletnie nie wiemy czego się po nim spodziewać.

– W dodatku, w Zakonie jest szpieg i nie wiadomo, kto nim jest. Alastor ma na oku kilku ludzi, ale do tej pory nie zostali przyłapani... – Co babcia Stephanie wyglądała na zmartwioną, tak babcia Betula miała taki ton, jakby ją to ekscytowało. – Osobiście obstawiam młodego Blacka...

– ...Młodego Blacka? – Wyjąkala Dorcas i szybko zerknęła na Pronton, która pokręciła głową, i naprawdę chciała wierzyć, że ma na myśli "nic jej nie mówiłam".

– ...Smarkacz często znika. Niby szuka jakiegoś kota, ale od miesiąca, jak tu jestem to go nie znalazł. Jestem pewna, że się wymyka, żeby donosić, ale nikt go jeszcze nie złapał na gorącym uczynku. Prawie całe dowództwo wierzy, że jest czysty, ale Moody i kilku innych ludzi mu nie ufa. – Betula przez chwilę przyglądała jej się uważnie, a ona starała się zachować spokojny wyraz twarzy. – A ty co sądzisz, Dorcas? Odniosłam wrażenie, że tworzyliście dość zżytą paczkę, więc poznałaś go nieco.

– Nieco... – Przyznała cicho. – Myślę, że to nie on. Nigdy nie zdradziłby Jamesa. Nie zdradziłby przyjaciół.

– Może i nie... Ale czy zdradziłby Zakon? To jednak Black. Krew to... – Zaczęła tak nieprzyjemnym tonem głosu, że włoski na karku Dorcas zjeżyły się.

– ...Krew nic nie znaczy. – Powiedziała hardo czując narastającą złość. Dostrzegła w oczach Meadows skruchę i wiedziała, że babcia zrozumiała aluzję do tego, co właśnie działo się z nią. – Pójdę poszukać Alicji. Zobaczymy się jutro na ślubie.

*******

– Kto wpadł na ten pomysł? – Parkes usłyszała jak Jess dosłownie mruczy i zauważyła, że masażystka właśnie wcierała olejek w jej plecy.

– Chyba ja, ale całkiem możliwe, że ty mi to podsunęłaś. – Przyznała i roześmiała się na widok błogiej miny przyjaciółki. Postanowiły, że wieczór panieński urządzą w mieszkaniu Cay i McSweeney'a. Wynajęła mugolskie kosmetyczki i już od ponad godziny były pod ich opieką. Na wstępie powiedziała im, że mogą mówić dużo bzdur, więc, żeby się nie zdziwiły, no i dziewczyny musiały obiecać, że do czasu wyjścia mugolek nie będę używały magii. Fakt, mogła wynająć takie usługi ze świata czarodziei, ale wtedy nie mogłyby rozmawiać swobodniej, bo jednak po skończonej wizycie, na kobiety zostanie rzucone zaklęcie Obliviate, a z czarownicami mogło nie pójść jej tak łatwo.

– Tego mi było trzeba. – Alicja chwyciła w lewą dłoń szklankę z kremowym piwem i obserwowała jak jedna z kobiet maluje jej paznokcie u drugiej ręki. – Jak wrócę do domu, to mąż mnie nie pozna.

– Merlinie, jak to brzmi! Już jutro będę miała męża. – Myślała, że Evans będzie bardziej zestresowana swoim ślubem, ale widocznie luz i optymizm Jamesa przeszedł na nią, bo w ogóle nie wyglądała na zdenerwowaną. Wydawało jej się nawet, że przyjaciółka jest zrelaksowana jak nigdy. – I to jeszcze Potter.

– Kto by pomyślał, co? – Spojrzały na siebie z Dorcas, wymieniając się porozumiewawczymi uśmieszkami. – A tak się zastrzegała, że nie pójdzie z nim na randkę...

– ...A potem, że do niego nie wróci. – Dodała blondynka.

– A tu wróciła i jak to było? Nie minęła nawet minuta ich spotkania, a już byli zaręczeni? – Jane dołączyła się do kpienia z rudowłosej, która zaczerwieniła się lekko.

– Nie mogę uwierzyć, że tak mu to ułatwiłaś. – Meadows chyba chciała brzmieć tak, jakby była zawiedziona postawą Lily, ale nie wyszło jej.

– Oj, dajcie spokój. Po pierwsze, to może były dwie, lub trzy minuty, a po drugie, to zazdrościcie. Ty mogłabyś przestać być masochistką, wróciłabyś do Anglii póki Łapa nie przedstawił nam nikogo nowego, a ty w końcu wzięłabyś Paula pod ołtarz, a ty odpuściłabyś w końcu Kartney'owi... A ty Jess... Do ciebie, to nie mam siły. Który w końcu? Bert, Sam, Fabian czy sąsiad? Nie za dużo tych chłopców, Jess? – Katy poczuła ukłucie w sercu i lekką złość na wspomnienie Williama, i już miała się odezwać, ale głos zabrała Cay.

– Oj Lily, ja mam jeszcze czas i rozważam kilka opcji. – Dyplomatyczność jej wypowiedzi chyba nie zachwyciła Evans.

– A właśnie, Katy... Mogłabyś odpuścić Willowi. – Ton głosu Dorcas był bardzo delikatny i ostrożny, więc nie posłała jej morderczego spojrzenia. Wydaje mi się, że bardzo tęskni za tobą i to rozstanie nie wyszło mu na dobre...

– ...I bardzo dobrze! – Rzuciła hardo. Sam tego chciał, to ma! – Na szczęście na ślubie mam się do niego nie zbliżać, to...

– Katy! – Spojrzała w zielone oczy Lily i widziała, że przyjaciółce jest przykro. Jej też było bardzo przykro, gdy Evans wzięła ją przed panieńskim na rozmowę i poprosiła, żeby trzymała się od Kartney'a na bezpieczną odległość, bo nie chciałaby, aby na jej ślubie doszło do jakiejś sceny. Gdybyś wiedziała, to sama byś mu scenę urządziła. – Jego też poprosiliśmy, żeby trzymał się z daleka.

– Jakby to coś zmieniało. – Mruknęła pod nosem Parkes. – Wy naprawdę myślicie, że zrobiłabym wam coś takiego w dniu ślubu?

– Jasne, że nie! Chcieliśmy mieć tylko pewność. – Evans wyglądała na mocno zawstydzoną. – Wybaczysz?

– Oj, przecież wiesz, że tak. – Katherina przewróciła oczyma, a Ruda rozweseliła się.

– O co tak naprawdę poszło między nim a tobą? – Zapytała Dorcas znów tym delikatnym tonem i po raz kolejny chwilę odczekała, żeby nie zareagować nerwowo.

– Musimy się skupić na kursach. Oboje mamy ciężki program, a związek na tak dużą odległość nie jest dobrym rozwiązaniem. Ot, cała historia. – Wzruszyła ramionami.

– I dlatego masz żądzę mordu w oczach jak słyszysz jego imię? – Dopytywała brunetka.

– Padło o kilka słów za dużo w liście i nie odpuszczę. – Tu akurat mówiła prawdę. Padło za dużo słów.

– A wyszło ci to na dobre? Bo jemu na pewno nie i... – Wiedziała, że poczuje wyrzuty sumienia, kiedy przerwie Meadows.

– Nie obchodzi mnie to, czy mu to wyszło na dobre. Jestem w pierwszej czwórce na kursie, a pewnie gdyby Moody pozwolił mi, żebym pokazała tam te cholerne moce, to byłabym najlepsza. Powoli układają mi się relacje z rodzicami i ojciec chyba przekonuje się do tego, że będę aurorem. Fakt, w Zakonie nie mam misji od roku, ale mam inne zadanie, z którego się wykazuję. Mi wyszło to rozstanie na dobre. – Znów wzruszyła ramionami i opróżniła szklankę z Ognistą. – Ach, i już wiemy, co zrobić, żeby odpalić te moje moce, a jednak przez długi czas nie potrafiłam tego dobrze zrobić.

– A nie myślisz, co by było, gdybyście byli razem? Nie myślisz o nim? Nie żałujesz? – Parsknęła śmiechem, bo Dorcas widocznie nie dowierzała.

– Nie. Nie. Ani trochę. – Odpowiedziała po kolei i uśmiechnęła się do przyjaciółki trochę złośliwie. – Kto jak kto, Dor, ale myślałam, że ty zrozumiesz, że czasami dla dobra samej siebie lepiej coś zakończyć.

– Widzisz, Katy... – Brunetka widocznie posmutniała i spuściła wzrok na swoje dłonie. – Ja już nie jestem pewna, czy to było mądre posunięcie.

Katherina spojrzała na Jess, która spojrzała na nią i wyglądała, jakby to, co usłyszała było czymś fantastycznym.

Wydawało jej się też, że obie w głowie mają jedną myśl: trzeba porozmawiać z Syriuszem.