*51*

[muzyka]

Odkąd należała do Zakonu Feniksa nigdy nie zdarzyło się tak, żeby zebrania były w środku tygodnia, ale trzynastego listopada to się zmieniło.

Cielesny patronus pojawił się na zapleczu jej lokalu na Pokątnej i przemówił dobrze jej znanym głosem Dorei Potter.

– Zebranie Zakonu Feniksa, dziś o dziewiętnastej. – Srebrzystobiała foka rozmyła się w powietrzu, jak mgła. Dotąd nie pojęła idei mówiącego patronusa i przez chwilę patrzyła się w miejsce, gdzie pojawił się patronus, zastanawiając się, jak przerwać randkę, jaką sobie zrobiła Katherina z Larsem Fawley'em w lokalu jej i Adalberta. Do dziewiętnastej było raptem pół godziny. Potrzebowały około kwadransa, żeby na spokojnie dostać się do Kwatery Głównej. Chyba, że po drodze byłyby jakieś komplikacje...

Żołądek ścisnął jej się, kiedy zrozumiała, że jest wtorek... Jeszcze nigdy nie było zebrań we wtorki. Zazwyczaj spotykali się w piątki lub soboty. Coś musiało się stać...

Wyszła z zaplecza i uśmiechnęła się lekko. Lars na pewno nie wiedział o tym, że Katherina jest w Zakonie, więc chwilę myślała nad tym, jak przyjaciółce dać do zrozumienia, że za kilkanaście minut muszą wyjść.

Na całe szczęście Fawley siedział do niej tyłem, a Katherina przodem, więc wyciągnęła różdżkę i zaczęła kreślić w powietrzu znaki, które ułożyły się w słowa: "Zebranie Zakonu dziś o 19:00". Kiedy Parkes delikatnie przytaknęła, Jess machnęła różdżką i wiadomość zniknęła.

– Lars... Wybaczysz mi, jeśli porwę Katy? – zapytała Cay, starając się zabrzmieć na jak najbardziej skruszoną. – Dostałam sowę od Jane, że ma dziś wolne i czy mogłybyśmy zająć się jej suknią. A jak wiesz, co pięć głów, to nie jedna... No i ślub, tuż, tuż.

– Jasne! – Chłopak odwrócił się do niej i obdarzył ją szczerym uśmiechem. Łyknął. – W końcu taki dzień jest tylko raz w życiu.

– Zależy u kogo... – mruknęła cicho, ale i tak dosłyszeli. Wyszczerzyła zęby, gdy Katherina spojrzała na nią zdziwiona. – To ja wyniosę kubły, a wy się ładnie pożegnajcie... Nie będę wam przeszkadzała.

– Jess... – syknęła zarumieniona Parkes, gdy ona sugestywnie poruszała brwiami. Lars się nie odezwał, jedynie uśmiechnął się delikatnie na reakcję Katheriny lub na jej uwagę.

Wyniosła kubły po farbach i wróciła dopiero wtedy, kiedy stwierdziła, iż randka Katheriny zakończyła się tak, jak randki powinny się kończyć. Starała się nie wyglądać na bardzo zaskoczoną, gdy zastała ich ubranych w kurtki, gotowych do wyjścia. Szybko się ubrała i wyszli z lokalu. Weszli w uliczkę prowadzącą na tyły sklepów. Od czasu ataku, zawsze czuła złowieszcze dreszcze idąc w ten zaułek. Nieważne, że zawsze ktoś z nią był.

– Dacie sobie radę same? – zapytał Lars. Spojrzały na siebie z Katheriną i jednocześnie kiwnęły.

– W końcu ktoś tu ma zostać aurorem... – rzuciła pod nosem Jess.

– Oj, kochana... Nawet nie wiem, czy bym dała radę sama siebie obronić. – Cay miała ochotę parsknąć śmiechem, kiedy Parkes to powiedziała. Przecież była jedną z najlepszych na kursie, no i miała te swoje pieprzone moce. Domyślała się, że blondynka to istny zabijaka i powaliłaby smoka gołymi rękoma. Zachowała tę myśl jednak dla siebie, bo nie była pewna, czy Fawley wie z jakim twardzielem ma do czynienia. Wolała, żeby sam odkrył tę kartę.

– Widzimy się jutro? – zapytała Katherina, a brunet skrzywił się.

– Mam do późna trening... Może w czwartek? – zaproponował, a Parkes kiwnęła i uśmiechnęła się promiennie. Jess aż poczuła ucisk w piersi na widok radości przyjaciółki. Nawet nie mrugnęła, kiedy usłyszała, że znów umawiają się na Pokątnej. Istniał jeszcze jeden komplet kluczy i poważnie rozważała to, żeby Katherina dostała też do tego lokalu klucze. I tak miała do ich mieszkania, więc zanotowała w myślach, żeby powiedzieć o tym Bertowi. Tym bardziej, że z Timem parła do przodu i jednak wolałaby po pracy wracać do siebie.

Wczorajszy wieczór dużo wniósł w ich znajomości... Nadal go oszukiwała, ale przynajmniej nie aż tak bardzo, jak na samym początku. Jednak czuła, że ich znajomość nie jest jeszcze na tym poziomie, żeby wyjeżdżać z informacją, że jest czarownicą. Jak miałaby mu to powiedzieć? Była ciekawa, czy istnieje jakiś poradnik o tym, jak powiedzieć mugolowi, że jest się czarodziejem.

– To do zobaczenia, Jess! – Cay wyrwała się z zamyśleń.

– Pa! – odpowiedziała przeciągając samogłoskę. Katherina chwyciła jej dłoń i teleportowały się pod bramę prowadzącą do Kwatery Głównej. Jess spojrzała na zegarek i uśmiechnęła się pod nosem. Miały równy kwadrans.

– I co o nim myślisz? – zapytała Katherina, gdy weszły na teren Kwatery.

– Jest fajny – powiedziała, a Parkes jęknęła. – Kochana, dopiero przyzwyczajam się do myśli, że jest zawodowym pałkarzem i mu nie odbija... Nie patrz tak. Charlie nieraz narzekał na graczy. Niektórzy byli świetni na boisku, ale poza nim okazywało się, że to dupki. Lars jest fajny. No i jest w Nienaruszalnej Dwudziestce Ósemce.

– Merlinie... Nie mów, że sprawdzałaś... – Przyjaciółka spojrzała na nią takim wzrokiem, że parsknęła śmiechem.

– Nie sprawdzałam... Znam listę na pamięć.

– Żartujesz?!

– Mam pamięć do takich głupot. – Wzruszyła ramionami.

– Znasz wszystkie nazwiska? – Kiwnęła głową w odpowiedzi. – No to powiedz!

– Ale nie weźmiesz mnie po tym za geniusza? – zażartowała, a Parkes pokręciła głową. – Okej... Twój Fawley, Black, Longbottom, Prewett, Weasley, Slughorn, Malfoy, Lestrange, Crouch, Abbott, Bulstrode, Burke, Avery, Carrow, Macmillan, Flint, Gaunt, Rosier, Rowle, Ollivander, Selwyn... Travers, Yaxley, Nott, Shafiq, Parkinson i Shacklebolt.

– Jeszcze jedno – Jess jęknęła w myślach. Nie sądziła, że Katherina będzie liczyła.

– Greengrass...

– Pięknie! Dziesięć punktów dla Gryffindoru! – Parkes zaklaskała i otworzyła przed nią drzwi. Weszły do środka i prawie wpadły na przygnębionego Blacka.

– Cześć. – Objęła go lekko na przywitanie. – Coś się stało?

– Ktoś zamordował Muszka – powiedział nieco ochrypłym głosem, a Katherina pisnęła.

– Ale jak to? To on nie zaginął? – zapytała marszcząc brwi. Syriusz pokręcił głowa.

– Gdzieś się błąkał. Jak zrobiło się chłodniej to wrócił i spał w szopce ze sprzętem. Rano zawsze przed wyjściem dawałem mu jeść. Dziś nie przyszedł, to po kursie go szukałem. Leżał w legowisku... Zimny... – Głos mu się załamał i w tym momencie oczy Jess wypełniły się łzami. Ścisnęła jego prawe ramię, a Katherina lewe. – Jego pyszczek... Praktycznie nie miał języka, zęby były stopione i miał dziwne pęcherze na dziąsłach. To na bank trucizna. Niech ja dorwę skurwysyna, który to zrobił...

– Przykro mi... Mam powiadomić Dorcas? – Nie wiedziała jak Black spojrzał na Katherinę, ale zrobiła dziwną minę i wymamrotała coś pod nosem.

– Ale miło, że z tego powodu jest zebranie... – powiedziała cicho Cay, a Syriusz spojrzał na nią zdziwiony.

– To nie dlatego. Dorea tu wparowała z Bonesami i Longbottomami. Od prawie godziny siedzą w gabinecie... Poważna sprawa. Są tu ludzie o których istnieniu nie miałem pojęcia. No i Remus jest, a jak już się domyśliliśmy w tygodniu ma misję. – Wyszli z przedsionka i Black mówił to cichym głosem. Jess otworzyła usta zdziwiona, gdy jako pierwsza weszła do salonu. Co tydzień było gdzieś z czterdzieści osób, a teraz było znacznie więcej i wiedziała, że jeszcze ktoś na pewno się pojawi. Jess jęknęła cicho. – Co się stało?

– Adalbert od niedzieli jest we Francji... – rzuciła.

– Jak to? Mówił coś, że nie dostał pozwolenia na świstoklik – zauważyła Katherina, a Cay spojrzała na nią wymownie. – Och... Macie szczęście, że nie jestem jeszcze aurorem. Wspaniałomyślnie przymknę na to oko.

– Dzięki.

– Ej, to ty sama jesteś w mieszkaniu? – Jessica spojrzała na Syriusza, jakby szukała ratunku, ale on wyglądał na równie oburzonego, jak Katherina.

– W niedzielę nic się nie działo, wczoraj widziałam się z mamą, a potem spałam u Tima, więc nie byłam sama... – zaczęła trajkotać i zatkała usta dłonią, gdy zorientowała się, że powiedziała o Timie. Brwi Katheriny uniosły się wysoko, a na twarzy Blacka powoli pojawiał się szeroki uśmiech.

– Tim? Ten Tim? Tim sąsiad? – pytała blondynka, a ona kiwała z dużą obawą o reakcję Katheriny. – Żebyśmy się zrozumiały lepiej... Tim mugol?

– Tak... Ale między nami nic nie ma! Po prostu kolegujemy się...

– ...Spałaś u niego! – oburzyła się Parkes, tym samym zwracając na siebie uwagę kilku osób. Jess uśmiechnęła się niezręcznie.

– Berta nie ma, a wczoraj byłam rozbita po spotkaniu z mamą. Spałam w salonie na kanapie. Do niczego nie doszło. – Spojrzała na Katherinę błagalnie, żeby już nie ciągnęła tego tematu.

– Jess, skarbie... – zaczęła przyjaciółka tonem pełnym troski. Jess nie lubiła tego tonu, już wolała, jak blondynka się złościła. Widziała, że chce coś powiedzieć, ale  końcu westchnęła i nie ciągnęła tematu. Miała ochotę odetchnąć z ulgą.

Doskonale wiedziała, że się szybko zakochuje i po Barnabaszu dużo uważała. Z Timem kolegowała się praktycznie od kiedy się wprowadził do mieszkania obok, a od kilku tygodni czasami pozwalali sobie na flirt. Zdecydowanie był inny niż Cuffe i gdyby nie to, że był mugolem, to pewnie już od jakiegoś czasu byliby parą.

Katherina pociągnęła ją za rękę i poszły w stronę Remusa, który stał już z resztą paczki. Brakowało tylko Paula i Petera. No i Adalberta, ale było pewne, że jego na zebraniu nie będzie.

Nikt nie miał pojęcia, dlaczego odbywa się zebranie. Takie przynajmniej odniosła wrażenie. Myślała, że może znów był jakiś atak, ale Parkes rozwiała jej wątpliwości, bo na Pokątnej było spokojnie, a zazwyczaj, gdy w Proroku pojawiała się wzmianka o atakach, to czuć było napięcie. Było tak w zeszły poniedziałek, gdy dowiedziano się o kolejnym ataku wilkołaków.

Jess wyprostowała się i odwróciła w stronę miejsca, gdzie zazwyczaj stawali ludzie z dowództwa. Zdziwiła się, widząc, że z aurorów jest tylko Charlus Potter. Nie było ojca Katheriny, Moody'ego no i profesora Dumbledore'a, ale on ostatnio rzadko się pojawiał ze względu na to, że trwał rok szkolny. Rodzice Edgara i Amelii Bones stali za Charlusem wraz z Potterami, Paesegoodami, panią Caroline i panią Doreą.

– Witam was wszystkich na jednym z ważniejszych spotkań Zakonu! – powitał ich Potter. Zazwyczaj, gdy zabierał głos, to po przywitaniu się uśmiechał, a dziś, odkąd wszedł, miał poważny wyraz twarzy. – Cieszymy się, że przybyliście tak licznie i proszę, abyście po spotkaniu wpisali się na listy u Dorei, Enid, Augusty, Susan lub Caroline. Spróbujemy potem dotrzeć do osób, którym nie udało się przybyć. Zadecydowaliśmy, że zebranie odbędzie się dzisiaj, ponieważ jutro zostaną ogłoszone zmiany, które zapewne pomieszają szyki Voldemortowi i śmierciożercom, ale też nam samym. Zakon Feniksa kilka miesięcy temu zdobył cennego sojusznika, który wcześniej działał tylko dla dobra Ministerstwa. Od razu zaznaczam, że Bartemiusz Crouch nie jest członkiem Zakonu, ale możemy liczyć na jego wsparcie! Od kilku miesięcy on, Moody i Dumbledore pracowali nad planem, który ma ograniczyć ingerencję śmierciożerców w Ministerstwie Magii. Jutro, Harold Minchum, nasz Minister Magii, ogłosi wprowadzenie stanu wojennego!

– Merlinie... – wyszeptała Katherina, a Jess rozejrzała się po salonie, w którym wybuchła wrzawa po ogłoszeniu Charlusa. Cay na szybko próbowała sobie przypomnieć z Historii Magii coś o stanie wojennym. I przypomniała sobie, że dla uproszczenia założyła, że jest to zaostrzona wersja stanu wyjątkowego. Z kolei, z tego co pamiętała, stan wyjątkowy wprowadzono w 1977 roku, kiedy zaczęły się pierwsze ataki.

Ponownie zwróciła uwagę na Pottera, który musiał wspomóc się czarami, aby przekrzyczeć ten chaos.

– Dumbledore, Moody i Crouch zaproponowali dziś Ministrowi plan, który ulepszy działanie stanu wojennego, przynajmniej taką mamy nadzieję. Jako, że działania i decyzje podjęte przez Minchuma nie przynoszą skutków zgodził się na te zmiany! Niezmienne pozostają wszelkie środki ostrożności i prawa, które wprowadza stan wojenny! Ministerstwo Magii działa w dotychczasowych strukturach organizacyjnych. Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów będzie miał więcej roboty ze względu na obowiązki, które nam dojdą! Istotną zmianą, na którą zgodził się Minister jest to, że nie ingeruje już w działanie tego departamentu! – Jess zmrużyła brwi, czekając na kontynuację. Niewiele rozumiała z tego, co mówił Potter, bo nie lubiła aż tak wnikliwej polityki. Omijała ten temat, ponieważ bardzo ją nudził. Muszę chyba zrobić poważną minę, żeby wyglądało, że wiem, co się dzieje. Oby Jane miała cierpliwość, żeby mi to wytłumaczyć... Charlus Potter uśmiechnął się lekko i już wiedziała, że nie jest tak strasznie, jak jej się wydawało. – W czasie stanu wojennego to szef Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów będzie podejmował decyzje o sposobie zaprowadzenia porządku w naszej społeczności!

Jess dołączyła się do oklasków, które nie trwały długo, bo Potter znów poprosił o ciszę.

– Niestety jedyną dobrą wiadomością jest to, że teraz decyzje podejmuje Crouch i jest on naszym sojusznikiem. Żeby nie wzbudzać podejrzeń, wszyscy bez wyjątków muszą dostosować się do zmian jakie nastąpią! Zapewne wielu z was zostanie przeniesionych na inne stanowiska w Ministerstwie... Moody i Robert postarali się, aby te zmiany były jak najmniej drastyczne, ale też chcemy mieć kogoś w każdym możliwym biurze! Co do osób, które do tej pory wykonywały misje Zakonu... Myślimy, że do końca tygodnia uda nam się przeorganizować wasze zadania tak, abyście nie mieli z tego powodu problemów z prawem, ale o tym dowiecie się już od osób którym podlegacie! – Kilka osób kiwnęło i twarz ojca Jamesa rozjaśniła się od uśmiechu. – A teraz zapraszam do wpisywania się na listy! Jeszcze raz dziękuję za tak liczne przybycie! Chyba nie muszę wam przypominać, że to póki co tajne informacje, więc udawajcie jutro zaskoczenie na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego! Dobranoc!

*******

Remus zdziwił się, kiedy zaraz po wpisaniu się na listę, Jane chwyciła go pod ramię i wyprowadziła z salonu. Już miał się odezwać, ale spojrzała na niego i pokręciła głową, więc nie odezwał się, tylko szedł z nią na piętro.

Uśmiechnął się pod nosem, bo szli w stronę biblioteki, którą udało im się uprzątnąć przed wakacjami. Zdziwił się, kiedy otworzyła drzwi do swojej sypialni i kazała mu wejść. Zamknęła je i przez chwilę stała, i zapewne wyciszała pomieszczenie.

– To konieczne? – zapytał zdziwiony. Myślał, że mają przedsięwziąć środki ostrożności poza Kwaterą, ale nie w niej.

– Nie mam pojęcia, ale wolę zachowywać się paranoicznie, jeżeli mówię o czymś, o czym nie powinnam mówić. – Lupin kiwnął głową. – Domyślam się, że twoja misja jest powiązana z wilkołakami, Remusie.

– Jane, wiesz, że nawet jeśliby tak było, to bym tego nie przyznał? – Spodziewał się tego, że przyjaciółka uśmiechnie się lekko i coś odpowie, ale ona przysiadła na fotelu i patrzyła na niego poważnie. Znał ją już na tyle dobrze, że wiedział, co oznacza to, że praktycznie nie mruga powiekami i patrzy uważnie w jedno miejsce. Jane toczyła wewnętrzną walkę.

– Remusie, staram się mieć w pracy uszy i oczy dookoła głowy i uwierz mi, to nie jest trudne, kiedy jest się zwykłą urzędniczką zdobywającą doświadczenie. Ostatni atak wilkołaków był na dziecko, któregoś członka Wizengamotu. Abraxas Malfoy wpadł tydzień temu do naszego departamentu i domagał się rozmowy z kimś z Wydziału Istot. Od Emmeliny wiem, że odprawili go z kwitkiem, bo jednak Rejestr Wilkołaków i Brygada Ścigania są w moim wydziale – mówiła powoli, starannie dobierając słowa. Kiwnął głową na znak, żeby kontynuowała. Czuł, że próbuje być ostrożna, żeby go nie urazić. – Był wściekły, dało się to wyczuć. Oberwało się szefowi, że zaniedbał Rejestr, a Brygada nic nie robi i pieniądze z podatków idą na osoby, które udają, że coś robią. Postraszył Ministrem i zapowiedział, że on już się weźmie za wilkołaki. Z kolei, od brata Marleny wiem, że Minchum nie zgodził się, żeby zajął się Rejestrem i Brygadą. Wiesz... W Ministerstwie jest takie powiedzenie, że gdzie Malfoy nie może, tam Umbridge pośle. Od Paula wiem, że zaczęła przyglądać się tej sprawie i zapewne zacznie pracować nad udoskonalaniem jego pomysłu.

– Myślę, że nie ma się czym martwić, Jane – odpowiedział zgodnie z tym, co myślał. Był w kontakcie z Wydziałem Istot, ojciec dopiął wszelkich formalności, żeby jako wilkołak nie miał problemów z Ministerstwem. Był też wpisany w Rejestr, więc nie musiał się niczego obawiać. Oczywiście wątpliwe było jego miejsce pobytu w czasie ostatnich pełni, ale rodzice z całą pewnością daliby mu alibi, że spędził ten czas w izolatce, którą mieli w domu. – Tata zrobił wszystko, żebym nie miał problemów z Ministerstwem.

– Jestem tego pewna, Remusie, ale... Malfoy mówił coś o tym, że powinno się pozamykać i powybijać wilkołaki, i że pierwsze, co zrobi to zlikwiduje Służbę Pomocy Wilkołakom. A to akurat działa bez zarzutu. – Te słowa Jane zaskoczyły go, ale nie dał po sobie znać, że coś jest nie tak, tylko podziękował jej za troskę i informacje. Dziewczyna obiecała, że będzie się przyglądała tej sprawie i w razie pojawienia się nowych faktów, będzie go informowała.

Jak schodził na parter nadal było dużo ludzi, a nie chciał wrócić do obozu zbyt późno. Zwłaszcza wtedy, kiedy miał pojawić się Greyback. Kwaterę Główną opuścił nie pożegnawszy się z przyjaciółmi, ale miał nadzieję, że zostanie mu to wybaczone.

Ben poinformował ich o tym dwa dni wcześniej i do tej pory Fenrir nie pojawił się w obozie. Podobno miał ważniejsze sprawy na głowie. Dagny powiedziała mu, że najpierw musi załatwić sprawy z Voldemortem, a dopiero potem zajmie się swoimi braćmi i siostrami.

Gdy Norweżka dowiedziała się o powrocie, to nie spodziewał się, że tak ucieszy się na te wieści. Ona wręcz skakała z radości na myśl o spotkaniu z Greybackiem. On z kolei drżał jak osika. Ten sukinsyn ugryzł go piętnaście lat temu i z różnych źródeł wiedział, że stworzył dużą ilość wilkołaków Miał szczerą nadzieję, że nie pamięta wszystkich, których ugryzł, bo wtedy miałby przerąbane.

Dotarł do obozu przed dwudziestą pierwszą i od razu zaszył się w namiocie, który dzielił Dagny. Nie było jej, więc na spokojnie mógł pomyśleć o tym, co powiedziała mu Jane.

*******

Serce biło mu szybko i naprawdę myślał, że dobrze ukrywał swoje emocje. Dagny musiała zauważyć jego zdenerwowanie, bo chwyciła jego dłoń i ścisnęła mocno.

– Przejdziemy przez to... – Uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. Rozum mu mówił, że oboje stawiają Fenrira w innym świetle i nic dziwnego, że jest nerwowy, jednak jej wsparcie robiło swoje.

W myślach powtarzał sobie, żeby zachowywać się tak, jak do tej pory. Miał nie ukrywać, że uczył się w Hogwarcie, i że całkiem zdolna z niego bestia. Musiał jedynie ukryć swoje nazwisko... Spojrzał na Dagny i starał sobie przypomnieć, czy przedstawiał jej się z nazwiska, ale nie przypominał sobie.

– Idzie! – Posłał jej uśmiech i jeszcze mocniej ścisnęli się za dłonie. Żołądek skręcił mu się na widok Greybacka. Wcześniej widział go jedynie na nieostrych zdjęciach, które pokazywał mu Dumbledore. No i w dniu ataku, ale wtedy Fenrir był pod swoją wilkołaczą postacią. Było południe, więc miał idealne światło do tego, żeby mu się przyjrzeć. Był chyba najbardziej rosłym mężczyzną w sforze. Skórzana szata opinała ciasno jego ciało, a czarny pas z długimi ćwiekami wpinał się w szyję. Odważył się i przyjrzał się jego twarz. Spodziewał się, że będzie dużo gorszy. Powinien taki być, w końcu zrobił tyle złego.

– Jest cudowny... – Usłyszał westchnięcie Dagny i naprawdę dużo wysiłku włożył w to, aby nie pokazać, jak bardzo oburzyły go te słowa.

– Witajcie moje wilczki! – zacharczał i obnażył zęby w uśmiechu. Remus dostrzegł, że zęby Greybacka są znacznie większe niż normalnego człowieka. – Wkrótce dołączą do nas nowe szczeniaki, więc ugośćmy ich i pokażmy, jak cudowna jest Anglia! Zanim to nastąpi, posłuchajmy wszyscy orędzia Ministra Magii!

Fenrir rzucił gazetę mężczyźnie stojącemu obok, który zaczął czytać artykuł sprzed kilku dni, w którym przytoczono wypowiedź Ministra w czasie ogłaszania stanu wojennego. Remus zmrużył oczy i rozejrzał się po stadzie, kiedy zaczęto gwizdać i buczeć.

– Tak! Dobrze słyszeliście! Ministerstwo chce na nas polować! – Lupin już otwierał usta, bo na język cisnęły mu się słowa sprzeciwu. W artykule przytoczono wypowiedź Malfoy'a, a przecież od Jane wiedział, że Minchum go spławił! – Więc my zapolujmy na nich!

Stał jak kołek wśród kilkudziesięciu innych wilkołaków, którzy wykrzykiwali różne hasła poparcia.

– W następną pełnię urządzimy im rzeź!

*******

Dagny prawie od razu została wezwana do Fenrira. Zawołało ją dwóch mężczyzn, z którymi najczęściej przebywała ostatnimi czasy. Nie spojrzała nawet na niego, tylko puściła jego dłoń i szybkim, żwawym krokiem ruszyła ku Greybackowi.

Ostatnia godzina była straszna. Przywódca stada zapowiadał, że wkrótce to nie śmierciożerców będą się bali najbardziej, a właśnie ich. Jak Voldemort przejmie Ministerstwo dostaną ziemię, na której obozują, na własność i wspólnie zaprowadzą nowy porządek.

Obserwował jak Norweżka staje przed nim. Mówiła coś długo, a w tym czasie Greyback zdjął pelerynę wierzchnią, odsłaniając nagi tors pokryty miejscami sierścią. Zmrużył oczy i próbował dostrzec jego lewą rękę. Bingo! Wilkołak odrzucił pelerynę i Remus miał dobry widok na jego lewe przedramię, na którym nie widniał wytatuowany Mroczny Znak.

– Mogę na słowo? – Usłyszał głos Bena i drgnął przestraszony. Spojrzał na niego i kiwnął głową, ale zanim ruszył w stronę jego prowizorycznej chatki, rzucił okiem jeszcze na Dagny i Greybacka.

Wszedł do chałupki zrobionej z grubych gałęzi i trzciny, i przysiadł na ziemi tuż przy drzwiach.

– Zebrałeś już wszystkie możliwe informacje? – zapytał Ben chłodno. Remus nie odezwał się, nawet nie patrzył na towarzysza. – I na co to wszystko? Co z tego będziesz miał, kiedy wydasz nas Ministerstwu?

– Nie działam dla Ministerstwa. – Postanowił się odezwać, bo Benjamin nie brzmiał na wściekłego. Był raczej urażony.

– Działasz dla tej bandy mugolaków i półkrwi?

– Są tam też czarodzieje czystej krwi...

– Nie dbam o to, kto tam jest! Muszę cię wydać. – Mężczyzna ruszył w stronę drzwi i Remus w ostatniej chwili rzucił się do przodu, żeby go przytrzymać.

– Nie rób tego! Ben, proszę! To był on! To on mnie ugryzł! – Wycedził podniesionym głosem, trudem trzymając go w uścisku, przesuwając jak najdalej od drzwi. Poczuł jak ciało mężczyzny nie stawia już oporu, więc puścił go, ale stanął tak, żeby móc szybko zainterweniować. – Ugryzł mnie piętnaście lat temu. We wrześniu mieliśmy rocznicę. Miałem wtedy pięć lat. Zaufaj mi, Ben. To, co on gada to bzdury!

– Mam ci uwierzyć? Teraz?! Byłeś tu kilka miesięcy, miałeś wiele okazji! – wysyczał nie podnosząc tonu.

– Bo nie wiedziałem, co tu się wyrabia! A to ma być formalnie ziemia wilkołaków, kiedy Voldemort...

– Czarny Pan! – upomniał go Ben.

– Kiedy Voldemort przejmie Ministerstwo. I co dalej? Będziecie walczyć u jego boku i wiesz, co się stanie jeśli już osiągnie wszystko, co chce? Zniszczy to miejsce i wytępi was, co do jednego, bo już nie będzie was potrzebował – powiedział Remus i miał nadzieję, że brzmi pewnie. Nie przemyślał tego pomysłu do końca i było kilka szczegółów nad którymi warto było się zastanowić, ale po tym co usłyszał od Greybacka, i po informacjach jakie przekazywał mu Dumbledore, nie miał żadnego innego wniosku.

– Kłamiesz! Jesteśmy mu potrzebni. Czarny Pan ceni Fenrira i pomaga nam, żeby stado powiększało się.

– Voldemort gardzi wszystkimi, którzy nie są czarodziejami czystej krwi i nie wyznają jego przekonań. Kiedy armia wilkołaków nie będzie mu potrzebna, to pozabija wszystkich. Posłuchaj głosu rozsądku Ben... Gdyby faktycznie chciał, żeby wilkołaki atakowały jak największą ilość osób, to porozmieszczałby małe grupki po całym kraju, a nie skupiał wszystkich na małym kawałku ziemi, gdzie nawet nie ma domów... Szybciej z tym skończy i nawet nie pochłonie to wiele złota. – Zrobił dramatyczną pauzę, jaką zwykła robić profesor McGonagall, aby słowa miały poważniejszy wydźwięk. – Nie wydawaj mnie, Ben. Poczekaj i zobaczysz, że stanie się tak, jak mówię. Teraz będzie więcej ataków, a za jakiś czas Ministerstwo ogłosi plan działania w sprawie łapania wilkołaków. Będzie jeszcze więcej ataków, ale tylko nieliczni zostaną złapani, a inni cudem uciekną przed pracownikami Ministerstwa. W gazetach będą trąbić o atakach. Ludzie będą domagać się wilczej krwi, ale tak naprawdę straty w stadzie będą małe. A wiesz dlaczego, Ben?

– Mów – rzucił mężczyzna podejrzliwie.

– Bo całą nagonkę zaczął Abraxas Malfoy, który jest blisko Voldemorta. Jest z nim na tyle blisko, że ma wypalony Mroczny Znak – tego akurat nie wiedział, ale podejrzewał, że tak jest. – Fenrir zapewne go zna, przecież też jest blisko... Tylko powiedz mi, gdzie jego znak?

– Remusie... Dla kogo to robisz? – Ton Benjamina był beznamiętny. Lupin westchnął ciężko i uśmiechnął się do towarzysza lekko.

– Bezpośrednio dla samego siebie, ale pośrednio dla bandy, która działa przeciwko Voldemortowi. Możesz mi nie wierzyć, Ben, ale to czysta propaganda. Przeczekaj moment i zobaczysz, że tak jest. Mnie już wtedy nie będzie, ja się zrywam – powiedział zgodnie z prawdą. Już wiedział do czego to dąży, a milczenie Bena tylko utwierdziło go w domysłach. – O ile Fenrir nie dowie się kim naprawdę jestem.

Odwrócił się i wyszedł z chatki na chłodne powietrze. Prawie wpadł na Dagny, która od razu złapała go za dłoń.

– Chce się widzieć z nowymi! Chodź, Remusie! – Pociągnęła go w stronę grupki, która otaczała Fenrira. Przełknął głośno ślinę, zastanawiając się, czy ma się uśmiechnąć. Norweżka stanęła i zanim się odezwała mocno ścisnęła jego dłoń. – Panie... To jest właśnie Remus, którego przyprowadziłam.

– Remus...? – Greyback podszedł do nich i spojrzał na niego uważnie. Zaszkliły mu się oczy, kiedy poczuł silny odór zmieszanego potu, kurzu i krwi. – Nie dosłyszałem nazwiska...

– McSweeney... Remus McSweeney – wypalił zanim zorientował się, że użył nazwiska przyjaciela.

– Ale... – wyjąknęła Dagny, a Fenrir przeszył ją ostrym spojrzeniem i zamilkła.

– Twój czas się skończył, wilczyco. Pora na szczeniaki. Odejdź. Dołączysz w czasie kolacji.

*******[muzyka]

Legilimencja była dla Syriusza dużo prostsza niż oklumencja. Wprawdzie Moody nie pozwalał mu na bezkresne przemierzanie jego umysłu, ale udostępniał wspomnienia, które z całą pewnością nikomu nie szkodziły.

Niby czuł, że to pójście trochę na łatwiznę, że jednak Alastor kontroluje wszystko, ale czuł też, że może więcej zdziałać. Ale nie chciał, bo Moody mu ufał i nie chciał go zawieść.

Szef po jednej z lekcji powiedział mu, żeby zaczął znikać. Miał się zaszywać w tanich mugolskich motelach i się uczyć, ale po tygodniu wybrał inną opcję.

Wpadł całkiem przypadkiem na Bertę Jorkins, gdy wychodził z Pokątnej. Zupełnie zapomniał, że teoretycznie, to on się z nią umówił w lipcu czy sierpniu, ale ona nie żywiła do niego urazy, że zapomniał. Spędzili wtedy ze sobą miły wieczór. Chyba poznał wszystkie plotki dotyczące koleżanek z biura Berty. Było nawet śmiesznie.

Żeby nie wyjść na dupka i nie robić sobie problemów w przyszłej pracy, od razu wyznaczył granice. Nie skłamał, mówiąc, że jest po ciężkim rozstaniu i chce sobie zrobić przerwę, w której zostanie aurorem i zacznie pracę w Biurze Aurorów. Nie skłamał jej, mówiąc też, że lepiej dla niej, gdyby nie chwaliła się znajomością z nim, bo większość jego żyjącej rodziny życzy mu źle, a nadchodzą ciężkie czasy. Na szczęście Berta powiedziała, że rozumie i miał nadzieję, że również tak myśli.

Uważał, że w szkole poznał ją na tyle, by wyrobić sobie zdanie, ale mylił się. Jorkins była jeszcze większą plotkarą niż wtedy.

Spotykali się dwa razy w tygodniu, czasami częściej i zawsze wychodził z głową pełną plotek. Słuchał je, to oczywiste. Wierzył w to, że w każdej plotce jest ziarno prawdy. Musiał jedynie nauczyć się, jak znaleźć to ziarno.

A w przypadku Berty, której drugim imieniem powinno być "słowotok", szukanie było trudne.

W połowie listopada, po prawie miesiącu spotykania się, gdy odwiedził ją w jej mieszkanku, to zdziwił się mocno. Dziewczyna długo milczała. Już myślał, że trafił na ten czas w miesiącu każdej dziewczyny, ale nie... To znaczy, chyba nie.

Berta oznajmiła, że dostała awans i przenoszą ją do Departamentu Magicznych Gier i Sportu.

– Ja ledwo odróżniam jeden koniec miotły od drugiego. – Parsknął śmiechem z jej uwagi, a ona zabawnie wydęła wargi. – Naprawdę! Jeszcze moim szefem będzie Ludo Bagman!

– Złociutka... To genialny pałkarz! Nie waż się o nim źle mówić w moim towarzystwie! Powinien być bohaterem narodowym! Czy ty wiesz, co zrobił pięć lat temu na swoich ostatnich Mistrzostwach Świata?! Mecz trwał już drugi dzień, punktowo szliśmy łeb w łeb z Zimbabwe. Ludo się wkurzył i jednym uderzeniem w tłuczek zwalił z miotły szukającego przeciwników. Pod koniec dnia sam oberwał tłuczkiem i graliśmy w osłabieniu, ale godzinę później Harper złapał znicza, i Zostaliśmy Mistrzami Świata. Bagman to mistrz – zaakcentował ostatnie słowa, jakby były jakąś świętością.

– Dzięki za lekcję. Jak każe mi coś zrobić, to będę mu wywlekać tę historyjkę. Gemma twierdzi, że powinniśmy się dogadać, bo podobno straszna z niego gaduła. Mam nadzieję, że nie będzie gadał o pierdołach, bo tego nie lubię. – Parsknął śmiechem, ale urwał, gdy zorientował się, że ona nie żartuje.

– Dasz sobie radę, Berta. – Mrugnął do niej i podał jej szklankę z sokiem dyniowym. – Kiedy zaczynasz?

– Od poniedziałku. Mam jeszcze dwa dni spokoju, a potem... Co będzie, jeśli będę musiała pracować? – zapytała całkowicie poważnie i z trudem powstrzymał się przed wybuchem śmiechu. Barty Crouch musiał upaść na głowę, że zamiast ją zwolnić, to przeniósł do innego departamentu.

*******

W czasie podróży do Birmingham bawiła się świetnie, a to był dopiero początek dnia.

Tim zaprosił mnie na najlepszą randkę w moim życiu! Tym dotychczasowym życiu.

Z początku mu odmówiłam, bo dzisiaj jest finał Ligi Quidditcha, ale usłyszałam coś o tym, że musi oddać bilety, no to zapytałam, co to za bilety.

I zakochałam się.

Totalnie.

Ale od początku...

Jess spojrzała na śpiącego obok Tima i ułożyła wygodnie pamiętnik. Dostała go dzień wcześniej od Adalberta, który wrócił w końcu z Francji. Nie wyglądał jak ćpun, ale była pewna, że Smocze Ziele nadal go trzyma. Niestety nie zdążyli porozmawiać, bo musiał rano, gdzieś wyjść. Sądziła, że to jakaś dziwna randka z Samem, bo założył czarną pelerynę, a normalnie zawsze ubierał kurtkę. No, ale kto, co lubi.

Dostała też od Berta pióro wieczne, którego używają mugole i nawet pisało jej się dobrze, chociaż zdecydowanie wolała używać swoje ulubione pawie pióro, które dostała od Jocundy na siedemnaste urodziny.

Przyłożyła skuwkę do stronnicy.

Od ponad tygodnia praktycznie każdą wolną chwilę spędzamy razem. Mało ich mamy, bo przecież oboje pracujemy, dodatkowo on buduje komputer, a ja mam zebrania Zakonu, spotkania z przyjaciółmi i lekcje z panią Doreą oraz panią Caroline. Dużo daje to, że śpię u niego, podczas nieobecności Adalberta, którego nie było dwa tygodnie.

Już wcześniej puszczał mi płyty i kasety, i nawet byliśmy dwa razy w sklepie muzycznym, bo jednak ja nie mam takich rzeczy.

Wracając: zapytałam, jakie to bilety, a on mi na to, że to Queen!

Wybaczcie, przyjaciele! Muzyka mnie wzywa!

Zamknęła pamiętnik, gdy chłopak poruszył się niespokojnie i otworzył oczy.

– Nie przeszkadzaj sobie, poczytam coś. – Uśmiechnął się, a ona i tak schowała pamiętnik do torebki i wyjęła karty do gry.

– A może kilka partyjek wojny? – Wyszczerzyła się, kiedy teraz on chował swoją książkę do plecaka.

********

Piszczała i zdzierała gardło razem z Timem i otaczającym ich tłumem. Pojawiły się łzy wzruszenia i była pewna, że będą się pojawiały nawet wtedy, kiedy za kilka dni będzie wspominała ten koncert. Uwielbiała ten zespół całą sobą i wiedziała, że to nie ostatni ich koncert na którym jest. Następnym razem musiała wziąć Sama. Do tej pory miała go za mistrza na scenie, ale to co wyprawiał wokalista... To było genialne.

Nigdy nie była na tak dużym wydarzeniu muzycznym, ale miała poczucie, że ten koncert jest tylko dla niej.

Żałowała jedynie tego, że nie mogła wyciągnąć różdżki. Może rzuciłaby kilka zaklęć i znalazłaby się tuż pod sceną?

Zapiszczała głośno, jak napalona nastolatka, gdy usłyszała pierwsze dźwięki swojej ulubionej piosenki i zaczęła śpiewać na cały głos o trzymaniu kierownicy, i ogólnie o przyjemnościach płynących z jazdy samochodem, choć nigdy nie prowadziła.

Prawie odpłynęła przy tej piosence i przy następnej starała się nieco uspokoić.

Odwracała się, co chwilę do Tima, który stał obok i szczerzyła zęby w uśmiechu.

Była bliska szczęścia.

Chociaż nie była do końca pewna, czy ten stan jest prawdziwy, bo przed koncertem stali z grupką przyjaznych ludzi, którzy palili mugolski odpowiednik Smoczego Ziela. Może nawdychała się trochę i udzieliło jej się?

A może herbata, którą poczęstowała mnie miła mugolka miała w sobie jakieś grzybki?

To chyba całkiem możliwe, bo właśnie zobaczyłam wilka w tym świetle!

Potrząsnęła głową i zaśmiała się głośno.

Skakała i szalała, jak gdyby nigdy nic, i wcale nie było jej źle, nawet na myśl o stanie wojennym.

*******

Miesiąc temu dowiedział się o tym, że zostanie wprowadzony stan wojenny i od tamtego czasu miał zapieprz. Pracował po kilkanaście godzin dziennie, a weekendami nadrabiał zaległości związane z działalnością w Zakonie Feniksa. No i rodzina. Chociaż raz w tygodniu starał się pojawić w Irlandii Północnej, choćby na godzinkę. Raz mu się nie udało, ale miał to szczęście, że mieszkał ze starszym bratem, Torinem, który go usprawiedliwiał przed rodzicami. Odkąd Trevina i Tiernan zaczęły naukę w Hogwarcie, to mama domagała się co najmniej jednej wizyty w ciągu tygodnia.

Pierwszy raz od dłuższego czasu miał dzień wolny, i gdy Katherina powiedziała, że ma jeszcze jeden bilet na finał Ligi Quidditcha, to nie zastanawiał się ani chwili, brał go.

Stali na trybunach i choć obiecał, że pozwoli sobie na relaks, to i tak obserwował, co jakiś czas, czy nie dzieje się coś podejrzanego.

Ludo Bagman nalegał, aby mecz finałowy odbył się zgodnie z planem, z kibicami na trybunach. Przedsięwzięto dodatkowe środki ochrony, sprawdzano szczegółowo wchodzących kibiców i na każdy sektor przypadało dwóch aurorów. Mrugnął okiem do Twardowskiego, starego stażem aurora, który podobno pracował na tym stanowisku dłużej od Moody’ego. To dzięki niemu, poznali z Edgarem moc polskiej wódki i piękno polskich kobiet, gdy byli jeszcze kursantami.

Spojrzał na Katherinę, Lily i Jane, które wyglądały na bardzo podekscytowane.

Celowo omijał pytania Katheriny dotyczące rozrywek za czasów jego kursów. Wtedy były inne czasy. Voldemort nie dawał o sobie znaku życia. Dopiero po roku czasu pracy w Biurze zaczęły się ataki i plotki o powrocie Voldemorta. Nie chciał opowiadać jej o częstych wypadach do Francji czy innych państw Europy.

Uśmiechnął się pod nosem, bo przypomniał sobie, że z Edgarem mieli najwięcej przesłuchań przez to, że tak często podróżowali.

Obawiał się tego, że Parkes zacznie robić jakieś głupoty tylko po to, żeby przeżyć jakąś niepotrzebną przygodę, która przysporzyłaby jej problemów. Na szczęście odkąd zaczęła kurs nie zrobiła żadnego złego ruchu. Chodziła na masowe imprezy ze względu na Fatalne Jędze, bo pomagała im z tekstami. Na mecze zaczęła chodzić, jak James dostał się do Zjednoczonych. Nie szlajała się po nocach. Nie spodziewali się, że będzie tak wzorowa. No może Dorea Potter od początku twierdziła, że Parkes sobie poradzi.

Dostrzegli to już jakiś czas temu i Moody poważnie zastanawiał się nad jakąś akcją dla niej, ale hamowali go Parkesowie i Charlus. Nie dziwił im się, że reagują strachem, szczególnie po tym, co spotkało ją, Jamesa i Syriusza podczas ich pierwszych misji.

Wzruszył ramionami, żeby się rozluźnić, bo stał jakby był na jakiejś warcie. Mecz powinien się zacząć za kilka minut. Był ciekawy czy na czas stanu wojennego rozgrywki quidditcha zostaną wstrzymane, czy też mecze będą się odbywać na zamkniętych dla kibiców stadionach.

Zakręcił terkotką, kiedy z szatni wylecieli zawodnicy Zjednoczonych z Puddlemere. Spojrzał z szerokim uśmiechem na Katherinę, która zaczęła piszczeć jak szalona, gdy komentator wyczytał nazwisko „Fawley”.

*******

Droga do Londynu upłynęła im szybciej, ale to chyba tylko dlatego, że spali. Niektórzy ludzie wychodzili o tej porze do pracy, a oni dopiero wracali z koncertu mocno zmęczeni.

Taksówką dostali się do kamienicy w której mieszkali i Jess zastanawiała się, co dalej.

– Wejdziesz? – zapytał Tim między pocałunkami, a ona jęknęła z entuzjazmem i pchnęła go do środka jego mieszkania, gdy tylko otworzył drzwi. Później on jęknął, gdy przycisnęła go do komody na której stał gramofon. Pisnęła, kiedy przesunął ją tak, że stała przodem do mebla, a jego miała za sobą.

Zamknęła oczy, gdy wsunął dłoń w jej włosy i palcami masował skórę głowy, a ustami i zębami kąsał kark.

– Nie wierzę – wystękała, bo udało mu się drugą ręką uruchomić gramofon i jak zawsze, płyta była ustawiona na jej ulubioną piosenkę. – Nigdy nie uwierzę, że ta piosenka jest o samochodzie...

Odwrócił ją przodem do siebie i już trochę wolniej całował jej usta, a ona oddawała mu pocałunki, starając się, żeby przypadkiem nie przygryźć mu wargi, bo miała wielką ochotę wpić mu się w usta aż do krwi.

Przyjemny dreszcz przeszedł przez jej ciało, gdy jedną ręką złapał ją za pośladek, a drugą objął i podniósł do góry.

Zachichotała, gdy położył ją na kanapie, ale jego dłonie masowały pośladki. Zamknęła oczy i jęknęła głośno, gdy potarł szew spodni między nogami.

– Ej... – mruknęła niezadowolona, bo wycofał się znów na pośladki. Oderwał od niej swoje usta i spojrzał na nią z góry ze zmarszczonymi brwiami.

– Co to? – zaśmiał się, kiedy zobaczył, że spod jej pośladków wyciągnął... Kurwa, różdżka! – Po co ci patyk w spodniach?

– Dla odstresowania... – rzuciła pierwsze, co jej ślina przyniosła na język.

– Rzeźbisz? – przyglądał się uważnie kawałkowi drewna i usiadł. Nakierował lampkę ze stolika i patrzył uważnie.

– Nie... To nic takiego... – zaczęła się jąkać, a on spojrzał na nią podejrzliwie. – Możesz mi to oddać?

– A może nie? – zapytał uśmiechając się zawadiacko. Rzuciła się do przodu, żeby wyrwać z jego dłoni różdżkę i prawie jej się udało. Padli na podłogę, a czerwone iskry posypały się z różdżki i uderzyły w stojący na komodzie gramofon, roztrzaskując go na drobne kawałeczki. Tim krzyknął przerażony i wygramolił się spod niej, nie patrząc na to, że trochę ją przy tym obił.

– Co to, do cholery, jest?! – wrzasnął, kiedy stał przy przeciwległej ścianie. Jess wstała z podłogi i mocniej ścisnęła różdżkę. Serce nadal biło jej szybko, ale teraz już tylko ze strachu.

– Tim... To jest różdżka. Jestem czarownicą – wyznała drżącym głosem i przez chwilę milczeli. Patrzyła wyczekująco, bo jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Zaśmiał się histerycznie, a po chwili zamilkł, żeby znów wybuchnąć histerycznym śmiechem.

– O mój Boże... Uderzyłaś się w głowę? – zapytał pół żartem, pół serio, a ona westchnęła. Nie chciała już dłużej go okłamywać.

– Mówię prawdę Tim. Jestem czarownicą. Bert jest czarodziejem. A to... To jest różdżka, którą używamy do rzucania zaklęć. – Patrzył na nią jak na idiotkę, więc machnęła w stronę gramofonu. – Reparo!

– C–co? Jak ty to...? – zająknął się wskazując na urządzenie, które scaliło się z porozrzucanych części. Była szczęśliwa, że na szczęście nie zaczęła grać muzyka. – Jesteś czarownicą...

– To jeszcze nie wszystko – powiedziała uznając, że to jednak dobry moment, żeby odkryć wszystkie karty. Przyłożyła różdżkę do swojej twarzy i wyszeptała zaklęcie. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, odkrywając przy tym dłuższe kły, a on wrzasnął.

– Jezusie! – Wybiegł do kuchni, i kiedy postanowiła też tam pójść, to on wyszedł trzymając przed sobą dziwnie związane łyżki kuchenne. W drugiej dłoni trzymał kilka ząbków czosnku.

– Runa Gebo? – zapytała zdziwiona, bo nie spodziewała się, że chłopak zna się na runach.

– To krzyż! Odejdź, demonie! Przepędzam cię! – krzyczał wymachując w jej kierunku tymi łyżkami.

– Tim, na brodę Merlina, nie wygłupiaj się... – parsknęła śmiechem i zrobiła kilka małych kroczków w jego stronę, ale on jednocześnie oddalał się od niej. –Ty się nie wygłupiasz... O Merlinie Srebrnowłosy...

Poczuła ucisk w piersi i zaczęła masować się w okolicy mostka. Co ja najlepszego narobiłam?! Wsadzą mnie do Azkabanu...

– Halo? Policja? W moim domu jest... – usłyszała i zanim zdążył dokończyć machnęła różdżką w jego stronę. Petrificus Totalus! Tim zesztywniał i opadł do tyłu na podłogę. Obeszła go szybko i odłożyła słuchawkę telefonu. Uklękła nad nim i wybuchnęła płaczem.

– Przepraszam, Tim... – Przyłożyła różdżkę do jego głowy, ale zawahała się. Usiadła na podłodze i jęknęła. – Zostawię cię na chwilę, ale zaraz wrócę.

Wybiegła z jego mieszkania i jak najszybciej teleportowała się do Kwatery Głównej.

Gardło ją już bardzo bolało, gdy po przebiegnięciu kilku jardów w deszczu, wpadła do domu Syriusza.

– Pomocy! – chciała krzyknąć, ale z jej gardła wydobyło się skrzeczenie. Wpadła do kuchni i wiedziała, że ma przejebane.

– Jess, co się stało?! – Edgar w sekundzie był przy niej, a ona wybuchnęła płaczem i zaczęła mu tłumaczyć. – Co?

– Powiedziałam mu, że jestem czarownicą, a on... – zawyła i pociągnęła nosem. – Chciał zadzwonić na policję, więc rzuciłam na niego Petrificusa... On tam leży. Chciałam mu wyczyścić pamięć, ale jestem taka słaba... A on jest taki mądry. Umarłabym, gdybym zrobiła mu krzywdę! Pomóż mi, Edgar! Błagam!

*******

– Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co narobiłaś? – zapytał Edgar, a ona spojrzała na niego, ale przez łzy miała zniekształcony obraz. Cecile, żona Bonesa, podała jej szklankę z ciepłą herbatą. Upiła łyk, prawie krztusząc się przy tym, bo mimowolnie zaszlochała.

– Przestań, kochanie... Ale jak do tego w ogóle doszło? – Rudowłosa usiadła obok niej i objęła ją ramieniem. Już miała tłumaczyć, ale znów zebrało jej się na większy płacz.

– Jestem głupia... – wyjąkała i schowała twarz w dłoniach. Cecile głaskała uspokajająco jej plecy, a ona się temu poddała i po prostu płakała, dopóki starczyło jej łez.

Upiła łyk herbaty i oczy jej się zaszkliły, bo była już zimna.

– Lepiej? – zapytała ją kobieta delikatnie, a ona kiwnęła głową i pociągnęła nosem, żeby jej nic nie wyciekło. Spojrzała przed siebie i od razu spuściła wzrok, bo Bones patrzył na nią karcąco. – Jak to się stało?

– Znalazł moją różdżkę – powiedziała czując rozlewające się ciepło na policzkach.

– Czemu byłaś u niego? W coś ty się wpakowała, Jess? – zapytał Edgar, a jej oczy znów wypełniły się łzami.

– Tim i ja spotykaliśmy się. To on pomagał mi w tym, żebym dobrze wypadła w czasie rozmowy z rodziną Lily. Wczoraj byliśmy na koncercie, dziś rano wróciliśmy i miałam zostać u niego, i znalazł moją różdżkę... Przez przypadek rozwaliłam gramofon – przyznała obejmując szklankę obiema dłońmi. – Powiedziałam mu prawdę, bo ja i on... No wiecie… Myślałam, że lepiej zareaguje. Dzwonił na policję, więc go powaliłam i udałam się po pomoc. Gdybym ja się zabrała za to, to pewnie nie wiedziałby jak się wiąże sznurówki. Dziękuję, Edgar. Znów ratujesz mi tyłek.

– Jess... – Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko. – Na szczęście dziś już nie pracuję, więc nie wsadzę cię do Azkabanu. Tylko obiecaj, że będziesz się trzymała od niego z daleka. Trochę pomajstrowałem i wkrótce się wyprowadzi.

– Mogłeś pomajstrować tak, żeby polubił to, że jestem czarownicą – westchnęła i podparła brodę ręką. Edgar już się nic nie odezwał i była mu za to bardzo wdzięczna, bo jego mina wyrażała aż za dużo.
*******

Nie został na imprezie po zwycięskim meczu, bo miał dużo do roboty. W miarę ogarnął zaległe papiery dotyczące Zakonu i cały poranek spędził z rodzicami. Torin przybył razem z nim, ale zajmował się do późna swoim zadaniem, więc położył się na kanapie i przespał kilka godzin.

Gdy tylko minęło południe udał się do Bonesów, z którymi był umówiony na obiad.

Idąc przez zadbany ogródek przyjaciół, wycierał ślady szminki na policzku, które zostawiła jego matka. Musiał definitywnie powiedzieć mamie, że albo przestanie malować usta taką ilością szminki, albo ma przestać go całować.

Zapukał stylizowaną, trochę upiorną, kołatką w kształcie kości.

– Podaj hasło! – usłyszał głos przyjaciela.

– Nimbus 1500! – odpowiedział i usłyszał szczęk otwieranego zamka. Przywitał się z Edgarem i odwiesił kurtkę na wieszaku.

– Macie gości? – zapytał wskazując na czarną, skórzaną kurtkę. Nawet nie czekał na odpowiedź, tylko dotknął materiału i przyłożył sobie palce do nosa. Cytrusy i sosna. – Cay?

– Wiesz, że to zboczone? – Bones spojrzał na niego jak na jakiegoś zwyrodnialca, a on tylko wzruszył ramionami w odpowiedzi.

– Twoja siostra pachnie jak truskawki…

– ...Nie zaczynaj…

– …A żona jak… – zaśmiał się bezgłośnie, gdy przyjaciel rzucił na niego Silencio. Cecile wyszła z kuchni i objęła go na tyle mocno, na ile pozwał jej wystający brzuch. Do rozwiązania zostało jeszcze około czterech miesięcy, ale brzuch już miała bardzo duży.

– Edgarze, gdzie twoje maniery? – zapytała rudowłosa i Bones rzucił przeciwzaklęcie. – Obiad będzie za chwilę.

– A gdzie mój chrześniak? – zapytał i wyciągnął z wewnętrznej kieszeni mały pakunek. – Nadal jest nieznośny?

– Dzisiaj mamy święto, mam nadzieję, że tak już zostanie. Jest w pokoiku z Jess. – Kiwnął głową i ruszył na koniec korytarza, gdzie znajdował się pokoik dziecięcy. Już w połowie drogi usłyszał, że dziewczyna śpiewa dzieciakowi Pieśń o mężnym Odonie. Uchylił drzwi i wszedł cicho do środka. Cay trzymała dziecko w ramionach i wdzięcznym głosem śpiewała kolejne wersy. Myślał, że może chłopiec jest usypiany, ale nie. Marcus bawił się jej kolorowymi włosami, gaworząc przy tym tylko jemu znane słowa.

– Cześć – rzucił i dla bezpieczeństwa wcześniej wyciągnął różdżkę, bo bał się, że ją wystraszy i dziewczyna wypuści dzieciaka z objęć, ale to się nie zdarzyło.

– Och, hej – powiedziała cicho, dalej tuląc chłopca.

– Dasz mi się przywitać z chrześniakiem? – zapytał, przerywając niezręczną ciszę. Jessica zreflektowała się i podeszła do niego. Bez słowa oddała mu malucha. Zerknął na nią przelotnie, ale szybko znów zwrócił na nią wzrok i przyjrzał się jej uważnie. – Płakałaś?

– Co? Nie! – warknęła i z niezwykłą delikatnością pogłaskała Marcusa po główce. – Miło było cię poznać, rozrabiako. Trzymaj się. Ty też, Leven.

Uśmiechnęła się smutno i wyszła z pokoiku. Patrzył z konsternacją na drzwi, i gdy malec zaczął się wiercić, przysiadł z nim na fotelu. Rozpakował paczuszkę i pokazał mu miniaturowy model Nimbusa 1500, którego wreszcie skleił. Chłopczyk wziął w rączki zabawkę i wypuszczał ją. Miotełka unosiła się, wykonywała tylko delikatne, wolne ruchy, tak, aby dziecko mogło ją spokojnie złapać.

Wstał i wyszedł do kuchni z Marcusem na rękach. Posadził go na wysokim krześle do karmienia i zajął miejsce obok malca.

– Co się jej stało? – zapytał, a Edgar zmarszczył brwi. – Cay.

– Biedaczka… – rzuciła cicho Cecile, ale i tak ją usłyszał.

– Wpadła rano do Kwatery. Rzuciła Petrificusa na mugola. – Uniósł brwi nie kryjąc zdziwienia.

– I zamiast do Azkabanu, przyprowadziłeś ją tutaj? – zapytał, a Cecile parsknęła śmiechem.

– Ktoś tu odzyskuje poczucie humoru…

– To było poważne pytanie, moja droga. – Puścił jej oczko i spojrzał na Edgara.

– Daj spokój... Sam postąpiłbyś tak samo. – Uniósł brwi, bo Bones był rozdrażniony. – Żal mi jej. Ewidentnie chciałaby z kimś być i jej nie wychodzi.

– Brzmi znajomo? – Posłał rudowłosej sceptyczne spojrzenie. – Och, daj spokój. Jesteście podobni.

– No chyba sobie kpisz. – Parsknął śmiechem, gdy to usłyszał.

– No chyba nie... – Postawiła przed nim talerz z parującym jedzeniem i usiadła naprzeciwko. – Ta akcja z wampirem przypomina mi trochę to, co ci się stało.

– C...[1] – Leven zauważył spojrzenie jakie sobie rzucili Bonesowie i westchnął ciężko. Cecile chyba postawiła sobie za punkt honoru, żeby go z kimś wyswatać. Nie sądził, że to będzie praktycznie każda przedstawicielka płci żeńskiej, z którą ma do czynienia w większym, bądź też, jak jest w tym przypadku, mniejszym stopniu. – Myślałem, że wybraliśmy drużynę.

– Ach! – Mimowolnie się zaśmiał, gdy rudowłosa uderzyła się w czoło, jakby sobie coś przypomniała. – Słyszałam dużo o pannie Parkes. Podobno dużo z nią przebywasz.

– Robię z nią te same rzeczy, które Edgar robi z Potterem – rzucił sugestywnie i roześmiali się. – Ale tu akurat byłbym może zainteresowany, gdyby nie to, że dwa główne kryteria ją skreślają, C. Pamiętaj, że jest dużo młodsza, i że będzie aurorem.

– Och, Leven... – Utkwiła w nim swoje czekoladowe spojrzenie i uśmiechnęła lekko. – Wiesz, to chyba nie to jest problemem.

– Więc co?

– To, że nie jest B[2]...

*******[muzyka]

Kilka dni temu opuścił obóz wilkołaków i postanowił tam nie wracać. Przynajmniej nie do samego obozu. Planował, że jak uporządkuje notatki i przekaże wszystko Dumbledore'owi, to skontaktuje się z Dagny i ją stamtąd wyciągnie.

Te sześć dni temu pożegnał ją czulej niż zawsze. Jakaś część jego była zawiedziona, że nie zorientowała się, że coś jest nie tak. Była zbyt podekscytowana możliwością posiłku w towarzystwie Fenrira, by zorientować się, że całuje ją i przytula mocniej i dłużej niż zazwyczaj.

Dom.

Dawno nie był w domu tyle dni z rzędu, przez cały czas. Przez ostatnie dwa miesiące wpadał tu tylko na weekendy, ale i tak przez część czasu był poza domem.

I wtedy nie dostrzegł, że ubrania ojca zniknęły. Mama powiedziała, że początkiem listopada tata spakował walizki i wyprowadził się. Od dwóch tygodni podobno był tylko raz, aby przynieść jej pieniądze. W czasie tych sześciu dni ojciec nie odwiedził ich ani razu.

Zaraz po przybyciu z obozu postanowił, że nie wyjdzie z domu, dopóki nie skończy mapy i notatek. Myślał, że się wyrobi na finał Ligi Quidditcha, ale mapie brakowało jeszcze kilku elementów, więc zamiast na meczu, siedział w domu...Może zdążę na końcówkę o ile jeszcze grają?

Skończył mapę terytorium, które zajmowało stado i schował ją do skrzyneczki, którą dostał od Jane w prezencie, kiedy wróciła z Afryki.

Chwycił czysty pergamin i zaczął list do profesora Dumbledore'a, że według niego misja już się zakończyła, i ma to, czego chciał.

Umoczył pióro w atramencie i zastanawiał się jak zaproponować mu spotkanie. A może, żeby sam dał znać? Przecież...

Spojrzał na okno, gdy usłyszał głośny trzask, jakby łamanej gałęzi. Wstał od biurka i wyjrzał przez szyby. W blasku niepełnego księżyca dostrzegł, że w stronę domu szły cztery zakapturzone postacie i nawet rozpoznał dwie z nich. I od tego widoku, ciarki przeszły mu po ciele.

– Mamo! – krzyknął rozpaczliwie pakując pośpiesznie wszystkie pergaminy dotyczące misji do skrzynki. Oderwał kawałek czystego pergaminu i szybko zapisał kilka słów. Wpakował też ten kawałek do szkatułki i zamknął ją trzęsącymi się dłońmi. – Mamo!

Serce podeszło mu do gardła, gdy matka nie odezwała się. Rzucił się na kolana i zaklęciem poluzował deskę w podłodze. Wsadził pod posadzkę skrzynkę i zaczął skakać po desce, żeby wbić ją na miejsce. Machnął różdżką dobrze znane mu zaklęcie i wybiegł ze swojego pokoju na korytarz.

– Mamo! – pognał w stronę wejścia i zatrzymał się gwałtownie, gdy drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem. Wielka postać wypełniła całą futrynę.

Greyback powoli wszedł do środka, trzymając lewą rękę za plecami. Gdy był już w korytarzu zamachnął się i zza niego wypadła matka Remusa, którą wilkołak wciągnął do domu za włosy.

– Ucie... – zaczęła drżącym głosem, ale dostała cios w policzek od Greybacka.

– Trzymajcie ją! – mężczyzna rzucił ją za siebie i Remus dosłyszał jęk bólu rodzicielki. Intruz zaczął iść w jego stronę, a on stał jak spetryfikowany.– Kopę lat, Lupin. Wiedziałem, że skądś kojarzę to tchórzliwe spojrzenie... Nic się nie zmieniło po piętnastu latach.

Remus spojrzał na jego trzech towarzyszy, którzy przytrzymywali jego matkę. Niska postać trzymała różdżkę przyciśniętą do jej skroni. Hope szeptała coś błagalnie, ale nawet na nią nie patrzyli. Patrzyli na Fenrira, który brał głębokie oddechy nosem, jakby chłonął każdy zapach.

– Dokończyłbym posiłek, który zacząłem piętnaście lat temu. – Spojrzał na niego przekornie i obnażył długie zęby. – Ale mój Pan ma inne plany. Dla kogo szpiegowałeś?

– Nie szpiegowałem...

– Nie kłam! – uciął mu i zamachnął się, jakby chciał go uderzyć, ale był za daleko. Mimo to, Remus i tak się cofnął. – Szpiegowałeś, podbudzałeś ludzi przeciwko mnie ciągłymi pytaniami. Poznawałeś stado i jego strukturę. Dla kogo szpiegujesz?!

– Chciałem się tylko do ciebie dostać! Słyszałem, że tworzysz sforę i chciałem poznać swego stwórcę! – Starał się wyglądać i brzmieć, jak najbardziej wiarygodnego. Fenrir wydał z siebie dźwięk przypominający szczekanie połączone ze złowieszczym śmiechem.

– Przestań kłamać, synku... – Wilkołak odwrócił się gwałtownie i szarpnął za włosy Hope Lupin, aby przeciągnąć ją w głąb korytarza.

– Zostaw ją! – krzyknął i wycelował w niego różdżką. Greyback znów zaśmiał się złowrogo i puścił jego matkę, a ta opadła na podłogę łkając cicho.

– Mamo... – Remus zrobił krok do przodu.

– Mów dla kogo szpiegujesz, albo zrobię sobie z niej przekąskę. – Stanął w miejscu, gdy Fenrir wycelował w niego różdżkę, a lewą dłonią znów chwycił jego matkę za włosy. Nie miał szans. Trzy różdżki były w niego wycelowane. Greyback zacisnął dłoń na szyi Hope i uniósł ją do góry, jakby ważyła tyle co piórko. Ustawił swoją twarz, naprzeciwko jej twarzy i koniuszkiem języka polizał jej policzek, zaciskając przy tym palce na jej drobnej szyi. Oczy wypełniły mu się łzami, gdy matka zaczęła się krztusić. – Mów dla kogo szpiegujesz, albo ją zabiję!

– Dla Zakonu... – powiedział cicho i musiał powtórzyć głośniej, bo sukinsyn udawał, że nie słyszy. – Zostaw ją!

– Oj... – zacmokał kilka razy, jakby się nad czymś zastanawiał. – Komu podlegasz? Imię i nazwisko!

– Dumbledore'owi! To z nim współpracowałem! A teraz zostaw ją w spokoju! Weź mnie, a ją zostaw! – krzyknął rozpaczliwie, obserwując, jak mama próbuje desperacko złapać oddech. Rozległ się odgłos łamanej kości, kiedy Fenrir puścił kobietę. Postąpił o krok, ale różdżka Fenrira drgnęła ostrzegawczo i zatrzymał się. Zacisnął palce na różdżce, którą trzymał w pozycji odpowiedniej do obrony.

– Zabij. – Jego umysł przez chwilę był pusty. Usłyszał to słowo, ale nie zrozumiał. Wybrzmiała klątwa i rozbłysło zielone światło. Ciało jego matki opadło bezwiednie na podłogę. Myśli wróciły mu, kiedy Greyback zaczął się śmiać i szydzić z jego mamy. Ciepłe łzy spłynęły po jego policzkach, kiedy wilkołak kilka razy trącił brudnym, starym butem jej ciało.

Rozum zaczął działać.

Schwytali mnie. Ratuj mnie, Jess! – pomyślał i zrobił gwałtowny ruch ręką w lewo. Expecto Patronum!

Poczuł coś, jakby uderzenie w głowę i padł na parkiet.

– Tu nie ma dementorów, synku... Ale czeka cię los równie straszny. – Poczuł wilgoć śliny na policzku, gdy Fenrir go opluł. – Weźcie go. Musimy dostarczyć go do Czarnego Pana w jednym kawałku.

Pociemniało mu przed oczami i zabolała go głowa, gdy dostał kopniaka.

Zanim stracił przytomność zobaczył nad sobą dwie twarze. Jedna należała do kobiety z bliznami, a druga do jego przyjaciela.


^[1] C – [si] tak na Cecile mówią przyjaciele.
^[2] B – [bi] tak mówi się na byłą narzeczoną Levena.
Prorok Niecodzienny.