*32*

[muzyka]

 – Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. – Wyszeptała Katherina, kiedy pociąg wjechał na stację Kings Cross w Londynie. Ukryty przez magię peron 9 i 3/4 powoli zapełniał się od przybywających rodziców, którzy mieli odebrać swoje pociechy. Syriusz mocniej ścisnął dłoń Dorcas, gdy ta pociągnęła nosem. Na stacji miała czekać na nią babcia i wspólnie miały zgłosić się do Ministerstwa Magii, aby świstoklik zabrał je do Australii. Black domyślał się, że gdyby została, choćby jeden dzień, dłużej w Anglii, jej wątpliwości byłyby dużo większe.

 – Widzimy się jutro u mnie? – Zapytał James, a oni kiwnęli mu w odpowiedzi.

 – Syriusz, jesteś pewny, że mogę u ciebie się zatrzymać? – Zapytała Jane, a on roześmiał się.

 – Jasne, Jane. Możesz u mnie mieszkać ile chcesz. – Łapa spojrzał na nią i uśmiechnął się, kiedy blondynka się rozluźniła.

 – Dziękuję. Pewnie wrócę do ciebie we wrześniu. – Elliot pokręciła głową. – Dwa miesiące w Afryce.

 – Przywieź mi coś. – Przypomniała jej Katherina i ściągnęła z półki swoją torbę na ramię. Powoli zaczęli wychodzić z przedziału. Udało im się zająć przedział blisko wyjścia z wagonu i w miarę szybko opuścili pociąg. Odeszli pod filar z wielkim, pozłacanym zegarem i zaczęli rozglądać się za bliskimi. Nagle Katherina zagwizdała i Syriusz podążył za jej wzrokiem.

Nie jemu oceniać, ale widocznie chłopak, który pojawił się na peronie musiał być według Katheriny przystojny.

 – Fajne ma spodnie. – Powiedział Black. Chłopak ubrany był w zielone spodnie z szerokim, brązowym skórzanym paskiem. Gładka, żółta koszula odpięta była przy szyi, a rękawy podwinął do łokci.

 – Czy on ma na sobie kowbojki? – Zapytała Lily, ale dźwięk jaki wydała przypominał mruczenie, a Jess odwróciła się, żeby spojrzeć na obiekt ich rozmów. Wyprostowała się szybko i stała przez chwilę z otwartymi ustami.

Chłopak przystanął kilka kroków przed nimi i ściągnął z nosa ciemne okulary.

 – Cześć, słonko! – Jego głos nieco drżał, ale uśmiechnął się szeroko i otworzył swe ramiona.

 – Bert! – Jessica szybko pokonała dzielącą ich odległość i objęła go mocno. Chwilę trwali tak w uścisku i Jessica szeptała mu coś, czego nie dosłyszeli.

 – Nigdy nie uwierzę, że są tylko przyjaciółmi. – Powiedziała szeptem Katherina do Jane. – Ten facet jest gorący. Ubiera się lepiej niż ona. Będą piękną parą.

 – Merlinie, Will... Pohamuj trochę swoją dziewczynę. – Jęknął James z zażenowaniem. Black parsknął śmiechem. Potter jeszcze nie radził sobie z tym, że Katherina w taki sposób komentuje wygląd płci przeciwnej.

 – Hamuję cię, Katy. – Powiedział niby w żartach William, ale widać było, że jemu też nie spodobało się nagłe zainteresowanie Katheriny przyjacielem Jess.

 – Hej, to jest właśnie Adalbert. – Cay podeszła do nich i przedstawiła im chłopaka. Zastanawiał się co na to Remus, ale na szczęście nie był nerwowy. Czyli jednak jego i Jess nic nie łączyło. A miał nadzieję, że Lunatyk będzie miał dziewczynę...

 – Miło mi was poznać. – Odezwał się w końcu i Syriusz poczuł się nieco niezręcznie, gdy ten uścisnął mu dłoń i nieco dłużej ją przytrzymał. – Jessica dużo mi o was pisała. Zapewne będziemy mieć okazję się spotkać.

 – Wpadnij jutro z Jess. – Zaprosił go szybko James, a on kiwnął głową i podziękował.

 – Słuchajcie, ja muszę lecieć. Bert bierze moje rzeczy, a ja muszę iść do Madame Malkin w sprawie pracy. Pewnie niedługo zamyka

 – Zdolna bestia. – Dorcas wysunęła się do niej i przytuliła mocno. – Pisz do mnie często, Jess. I pamiętaj o mnie, jak będziesz miała jakąś fajną sukienkę.

 – Nie daj się kangurom! – Cay odsunęła się od niej, ale po chwili znów się przytuliły. Obie miały łzy w oczach. – Będę strasznie tęskniła!

 – Ja też Jess. – W końcu odsunęły się od siebie i uśmiechnęły przez łzy.

 – Dobra, z wami widzę się jutro! – Pomachała do nich, chwyciła Adalberta za ramię i chwilę później teleportowali się z cichym trzaskiem.

 – Gorący jak diabli. – Powtórzyła Katy, a Dorcas parsknęła śmiechem. – Gdzie ten Paul?

 – Gdzie ta babcia? – Zapytała Meadows niecierpliwie.

Mało co się odzywali przez te kilka minut czekania na babcię Dorcas. Dziewczyny zmarkotniały i tylko patrzyły na brunetkę, jakby miały się widzieć ostatni raz w swoim życiu. Chyba on dostrzegł pierwszy jej babcię i pomachał jej krótko, zorientował się, że chyba nie jest to stosowny gest. Kobieta podeszła do nich i przywitała się z nimi. Meadows przytuliła lekko babcię i uśmiechnęła się, gdy ta pogładziła ją po policzku.

 – Mamy pół godziny, kochanie. Już czas się pożegnać. – Odsunęła się nieco, żeby wnuczka mogła swobodnie pożegnać się z przyjaciółmi. On sam stanął prawie obok Stephanie i trzymał rączkę kufra Dorcas. Ostatnie dni były dla niego koszmarem i miał przeczucie, że poczuje się jeszcze gorzej, jak się z nim pożegna. Przez ostatni tydzień niby trzymali się razem, ale wiedział, że powinni więcej czasu spędzić tylko we dwoje. Ciężko mu było przyznać to, ale czuł powiększający się ucisk w piersi.

Chyba tak bolało złamane serce.

 – Syriusz... – Stanęła przed nim, ze łzami w oczach i przełknął głośno ślinę.

 – Dorcas... – Puścił rączkę kufra, myślał, że upadnie, ale pani Pronton chwyciła go i odsunęła się nieco, dając im więcej prywatności.

 – Przepraszam za ostatni tydzień. – Wyszeptała i wzięła głęboki oddech. – Powinnam wcześniej o tym z tobą porozmawiać, a nie teraz jak mam mało czasu.

 – Nic nie szkodzi. – Chwycił jej dłonie, starając się uśmiechnąć.

 – Dlaczego mi nie powiedziałeś, że chciałeś mi się oświadczyć? – Spojrzał na nią z szeroko otwartymi oczami i szybko spojrzał ponad nią na Jamesa. Pewnie jej powiedział... Ale kiedy?

 – Bałem się, że to coś zmieni. – Wyszeptał zgodnie z prawdą i poczuł jak mocniej ściska jego dłonie.

 – Zmieniło i to dużo. – Odszepnęła i zaczęła płakać. Roześmiała się z bezsilności i przylgnęła do niego całym ciałem. Mocno ją objął, nieco unosząc w powietrzu i wtulił twarz w jej włosy. Usłyszał jak Katherina pociąga nosem i mamrota pod nosem, że przeprasza.

 – Nie mam odwagi błagać cię byś została... Znajdź siebie, Dor. –  Oparł czoło o jej i patrzyli sobie w oczy.

 – Nie rozklejaj się, Black. – Zadrwiła cicho, gdy łzy zebrały mu się w kącikach oczu. Parsknął krótkim śmiechem i prawie jęknął, gdy ciepłe, wilgotne wargi Dorcas pocałowały go... Zbyt krótko. Odsunęła się, ale ich usta dzieliło kilka cali.

 – Zawsze będę cię kochać, Syriuszu.

 – Zawsze będę cię kochać, Dorcas.

Odsunęła się od niego i uśmiechnęła przez łzy. Odwróciła się do przyjaciół i pomachała im ręką. Szybko poszła w kierunku babci i już więcej nie obejrzała się za siebie.

 – Tak mi przykro! – Black popatrzył na Lily, która była równie zapłakana, co Jane i Katherina. Przytuliła go lekko i otarła łzy ze swojej twarzy.

 – Niedługo ty jedziesz Ruda. – Zauważył, starając się żeby głos mu nie drżał od emocji.

 – Rosja jest bliżej. – Wyszeptała Lily. – Trzy lata szybko zlecą i wszystko wróci do normy.

 – Brzmisz zbyt optymistycznie. – Syriusz zaśmiał się, a ona wzruszyła ramionami.

 – Paul! – Jane pomachała do chłopaka.

 – Nie mówcie, że Dorcas już nie ma? – Podszedł do nich szybko i objął Jane. – Myślałem, że zdążę. Mam godzinę przerwy. Zdążysz w tym czasie?

 – Tak, jeśli się pośpieszymy. – Elliot podała mu kufer i pogłaskała Syriusza po ramieniu. – Wpadnę do ciebie za godzinę. Do jutra!

Szybko od nich odeszli trzymając się za ręce. A więc tak to teraz miało wyglądać? Patrzyli po sobie nie wiedząc, czy iść, czy dalej stać.

 – Dobra, wyjdźmy i jedźmy Błędnym Rycerzem do domu. – Postanowiła Katherina i chwyciła pod ramię Lily. – Dobrze, że mamy jeszcze kilka dni razem.

 – I ślub Kevina. – Przypomniał James mrugając do Lily, która się zarumieniła. Black pokręcił głową. Potter przynajmniej nadal miał szanse... A on wiedział, że pożegnali się już na zawsze.

*******

Paul patrzył jak Jane waha się przed wejściem do ogrodu. Stała i patrzyła się na dom, jakby po wejściu tam miał się zapalić. Oddychała głośno i miarowo. Przez całą drogę mówiła mu, że jej brat Mick spakował jej rzeczy i tylko musi zerknąć, czy wszystko zapakował.

 – Poczekasz w ogrodzie? Moja mama może być nieprzyjemna. – Spojrzała na niego tymi wielkimi, przestraszonymi szarymi oczyma i kiwnął głową. Położył jej dłoń na plechach i delikatnie pchnął, żeby zrobiła pierwszy krok. – Dziękuję, że jesteś tu ze mną.

 – Chcę być pewny, że trafisz bezpiecznie do Syriusza. – Szepnął i przystanął przy ławce, a Jane powoli weszła do domu. Zanim zamknęła drzwi spojrzała jeszcze na niego, a on uśmiechnął się i miał nadzieję, ze dodał jej otuchy.

Usiadł na ławce i obserwował bacznie dom. Był wystarczająco duży dla czterech osób, wokoło wszystko wyglądało bardzo schludnie i dziwił się, że za drzwiami skrywa się taki dramat. Bo jak inaczej nazwać to, że matka chce uzyskać wyższy status społeczny kosztem własnej córki? Nie rozumiał też postawy ojca Jane, który nie potrafił postawić się żonie, która starała się cały czas zeswatać Jane z Jackiem. Ojciec chłopaka nie był jakimś wysoko ustawionym człowiekiem, ale stanowisko w Ministerstwie Magii jako szef w Urzędzie Niewłaściwego Użycia Produktów Mugoli na pewno sprawiło, że jest znany. Matka chłopaka była uzdrowicielką. Natomiast, pan Elliot był jedynie pracownikiem Służb Administracyjnych Wizengamotu. Praca tam była pewna i stała, ale nawet wielu pracowników Ministerstwa Magii nie wiedziało, że istnieje takie biuro. Było mu szkoda Jane, bo bardzo to przeżywała i jedynie brat ją wspierał całym sercem.

 – ... dałabyś mu jedną szansę! Zaprzyjaźniłam się z jego matką i zapewniłam, że przemówię ci do rozumu! Jane, oni naprawdę nadal chcą, żebyście byli razem! – Usłyszał jak tylko drzwi wejściowe się otworzyły, a jego dziewczyna zaczęła wystawiać dwa, dość duże kufry. Pomagała sobie magią i nie dziwił się, był przekonany, że są tam głównie książki.

 – Mamo przestań mącić jego rodzicom w głowie! Nie rozmawiałam z nim przez ostatnie pół roku, wiedziałabym jeśli chciałby być ze mną. Poza tym, uszanuj to, że ja nie chcę z nim być. Napiszę do ciebie z kursu. – Starała się mówić spokojnie i westchnęła ciężko, kiedy chciała zamknąć drzwi, a jej matka przytrzymała je, chcąc jeszcze coś powiedzieć.

 – Zmądrzałabyś wreszcie dziewczyno! Nie wiesz jaka to dla nas szansa! – Jane nigdy nie mówiła, że jej matka jest miła, ale nie spodziewał się, że ktoś może tak się odzywać do swojego dziecka. Ton wypowiedzi zawierał w sobie nutkę groźby.

 – Dla ciebie, mamo! Musze już iść. – Spróbowała zakończyć to niemiłe spotkanie i odwróciła się, żeby zejść po schodach.

 – Zajmę się kuframi. – Paul podszedł do niej, chcąc jej pomóc. Widział przerażenie w jej spojrzeniu i był pewny, że jest jej strasznie wstyd, że tak przebiega jego pierwsze spotkanie z jej matką.

 – Znalazłaś sobie nositorbę! – Warknęła jej matka z pogardą. – Nie rozumiem jak można być tak głupim, żeby wybrać jakiegoś nieudacznika!

 – Mamo... – Pierwszy raz usłyszał, żeby Jane tak się odezwała. Syknęła na matkę z nutką ostrzeżenia w głosie i wyglądała na naprawdę wkurzoną.

 – Nie przedstawiłem się. – Zaczął uprzejmie, kiedy teleportował oba kufry do domu Syriusza. Stanął na werandzie i patrzył z góry na matkę Jane. – Jestem Paul Parkes, chłopak Jane.

Widział jak emocje na twarzy pani Elliot zmieniają się. Powoli do niej dochodziło jakie usłyszała nazwisko i dostrzegał, że szuka jak wyjść z twarzą z tej sytuacji. Cisza stawała się nieznośna, wreszcie Jane stanęła obok niego i złapała go za rękę.

 – Musimy już iść. Napiszę do ciebie z kursu, mamo. – Powiedziała twardo i pociągnęła Paula za sobą, zanim jej matka zdążyła odpowiedzieć. Teleportowała się zbyt szybko i dopiero jak zmaterializowała się przed bramą do posiadłości Syriusza, zrozumiała, że było to dość nierozważne. – Nie rozszczepiłeś się? Nie jestem pewna, ale chyba powinnam dać ci jakoś znać, że będziemy się teleportować. Nie teleportowałam się już prawie rok.

 – Nic mi nie jest, spokojnie. – Pogładził ją po plecach. – Nie przejmuj się nią, Jane.

 – Łatwo ci mówić. – Westchnęła i spojrzała na niego ze zbolałą miną. – Dziękuję... Ja pewnie nie miałabym odwagi cię przedstawić, a widziałam jaką miała minę, gdy usłyszała twoje nazwisko. Z jednej strony było to satysfakcjonujące, ale z drugiej? Nie będę miała spokoju. Czy ty wiesz, że ona namawiała Micka, żeby kręcił się wokół Katheriny? Ciekawe czy już wie o tym, że jesteś jej bratem.

 – Jak sobie poradził? – Zapytał prowadząc ją żwirkową alejką przez ogród wokół domu.

 – Wyprowadził się, robi kursy i skończy je w przyszłym roku, ale nie wiem czy wróci... – Urwała nagle i stanęła w miejscu. – Merlinie... On na to mówił dom? Przecież to pałac.

 – Mugole chyba mówią na to rezydencja. – Podsunął jej ze śmiechem, a ona spojrzała na niego z powątpieniem.

 – Mam chłopaka, który społecznie jest wyżej niż mój były i mieszkam w rezydencji Blacka. Moja mama padnie. – Stwierdziła cicho z sarkazmem i pokręciła głową.

 – Nie musi wiedzieć gdzie mieszkasz, Jane. Raczej nie wygląda na osobę, która interesuje się twoim całym życiem osobistym. Bardziej zaabsorbowana jest sobą. – Powiedział zanim zorientował się, jak brutalne są dla niej te słowa. – Przepraszam.

 – Już od kilku miesięcy nie łudzę się, że przejrzy na oczy. – Machnęła ręką i znów ruszyli w stronę drzwi.

 – Jeśli cię to pocieszy, to dom moich rodziców jest z trzy razy mniejszy. – Zaśmiała się, ale wreszcie miała pogląd jak duży jest ten dom. Drzwi wejściowe były umiejscowione po prawej stronie, a nie na środku. Mimo, że rezydencja była piętrowa, to budynek wydawał się być wysoki przez wysoki dach. Na rogu budynku, po prawej stronie od drzwi wejściowych dobudowano wieżyczkę, która dodawała uroku temu miejscu. Poddasze również było wysokie, a zachodzące słońce odbijało się od małych okien i gdzieniegdzie było widać, że są dziury w szybach.

 – Witam w moich skromnych progach! – Syriusz wypadł przez drzwi wejściowe i z nonszalancją oparł się o barierkę schodów.

 – Ja bym się inaczej wybudowała. – Jane pokazała mu język i poklepała go po ramieniu. – Jak się trzymasz?

 – Daję radę. Pewnie w nocy zacznę chlipać w poduszkę, ale będzie mi raźniej, jak pomyślę, że gdzieś tu sobie będziesz mieszkała. – Rzucił lekko i wprowadził ją do małego ganku, gdzie stały jej trzy kufry. Wejście było uprzątnięte i odkurzone, ale czuć było w powietrzu, że dawno nikt tu nie mieszkał. Na jednej ścianie wisiały drewniane, ciemne wieszaki, a pod nimi ustawione siedziska z miękkim obiciem. Po drugiej stronie stały niskie komody, które zapewne służyły do przechowywania butów. Już miała ściągać swoje sandały, ale Black ją zatrzymał. – Nie ściągaj. Przez godzinę udało mi się posprzątać tylko to pomieszczenie i to prawie bez magii. Będę musiał poprosić Doreę o jakieś zaklęcia sprzątające. Ustaliłem z Regulusem, że Stworek jest tylko na jego usługi, a wuja skrzat jest w Hogwarcie i nie bardzo wiem jak mam go ściągnąć. Nie wiem nawet od czego zacząć. Śmierdzi kurzem i kulami do moli. Dach jest uszkodzony w paru miejscach, no i szyby na poddaszu do wymiany. Reszta na szczęście w dobrym stanie. Znając moje szczęście będziemy spać ze szczurami.

 – Zaproś kogoś z Zakonu, albo zgłoś dom do kontroli w Ministerstwie. – Zaproponowała, a on kiwnął głową. – Oprowadzisz nas póki nie ma nic do roboty? Jestem pod dużym wrażeniem.

 – No jasne! Po prawej stronie jest duża kuchnia z przejściem na jadalnię. Prosto jest salon, z którego można też przejść do jadalni. – Wprowadził ich do kuchni i przeszli stamtąd do salonu.

 – Nie kłamałeś mówiąc, że ten dom pomieści z czterdzieści osób. – Skomentowała Jane, kiedy przechodzili przez jadalnię.

 – Jeszcze sto lat temu, rodzice wuja urządzali tu bale i jakieś inne przyjęcia. Sama śmietanka. Ten salon gościł podobno trzech Ministrów Magii. – Paul parsknął śmiechem, gdy Black zaczął mówić z przesadnie wywyższającym się tonem. – Dalej jest pralnia, duża łazienka, toaleta, mniejszy salon i przejście do części dla skrzatów. Chyba w Hogwarcie skrzaty nie mają takich warunków jak tutaj.

 – O Merlinie. To wygląda jak malutki hotelik! – Jane weszła do części dla skrzatów. Długi korytarz kończył się salonikiem wielkości dormitorium. Przechodząc, Jane naliczyła trzypokoje, w których były dwa łóżka i komody. – Żałuję, że nie poznałam twojego wuja, Syriuszu. Chciałabym poznać człowieka, który tak traktował skrzaty domowe.

 – Miały do dyspozycji też łazienkę. – Dodał Black z zadowoleniem, kiedy wychodzili z tej części domu. – Na końcu po prawej i po lewej stronie są dwie sypialnie z łazienką i małymi salonikami, mieszczą się one w wieżyczce. Na dole jest salonik, a na górze sypialnia i łazienka. No i łazienka jest wspólna do tych sypialń. Dawniej, w połączeniu z głównym salonem dawało to salę balową. Wiecie, tańce i te sprawy. Wuj zrobił tu niezły remont. Lubił gości, ale nie lubił ich plątających się po domu bez celu. Są tam małe półki z książkami, kominki i fotele. Przyjeżdżając tu można się było poczuć jak u siebie. Na piętrze są same sypialnie. Moja jest zaraz na wprost schodów.

 – Czekaj, każda sypialnia ma łazienkę? – Zapytała Jane, gdy wchodzili na piętro po szerokich schodach. Black kiwnął głową i wskazał na drzwi naprzeciw.

 – To moja sypialnia. Większe sypialnie mają własne łazienki, a te małe współdzielą. Chodź Jane, pokażę ci coś, co powinno cię zainteresować. – Skręcili w korytarz na lewo, który okazał się być nieco węższy i krótszy. – Na lewo są drzwi do twojej sypialni Jane, a po prawo... To niespodzianka. Ale stwierdziłem, że wybiorę za ciebie pokój.

 – Aż tak dużo do sprzątania? – Zapytała i miała wejść do pokoju, ale Black chwycił ją za ramię.

 – Najpierw niespodzianka. – Powiedział i otworzył drzwi po drugiej stronie. Jane powoli weszła, a Paul za nią. Zrobiło to na nim wrażenie i wiedział, że Elliot jest wniebowzięta.

 – Potrzebuję kogoś, kto przejrzałby te księgi i nieco uporządkował. – Rzucił lekkim tonem, a Jane spojrzała na niego przerażona. – Remus i ja też zamierzamy to przejrzeć. Na każdej półce jest gablota z tytułami ksiąg. Z tego co wiem były tu zastosowane zaklęcia, żeby książki się nie niszczyły. Najpierw trzeba to przejrzeć, zobaczyć czy wszystko w porządku, a potem rzucić nowe zaklęcia.

 – Co jeszcze jest w tym dworku? – Zapytał go Paul, kiedy Jane podeszła do jednej z wysokich półek i z czułością patrzyła na książki.

 – Oprócz tych dwóch sypialni, jest jeszcze dziesięć innych: trzy duże i siedem małych. Salon, mniejsza kuchnia ze stołem, duża łazienka no i jeszcze dwie sypialni z wieżyczki. Poddasze chciałbym posprzątać, wyremontować i byłoby to miejsce dla mnie, Jamesa i Katheriny do treningów zaklęć. Poza tym... Z tyłu domu jest miejsce do gry w quidditcha, schowek na sprzęt i szopka z rzeczami do ogrodu. No i miejsce do przyjęć na zewnątrz. Wszystko to otoczone jest drzewami, ze dwie altanki i solidne ogrodzenie. Chcesz kupić? – Zaproponował Syriusz, a Parkes pokręcił głową. Chwilę kalkulował w głowie, jak duży jest ten dom.

 – Czyli jak dobrze liczę. Ten dom spokojnie pomieściłby z trzydzieści osób? – Zapytał go, a Black pokręcił głową.

 – Nie do końca. Tak między nami, dom ten pełnił rolę schronu. Od samego początku był pod wpływem zaklęcia Fideliusa. W razie niebezpieczeństwa miał tu przetrwać ród Blacków i przyjaciele. Wuj zrobił remont, który zabrał dużo miejsca. Rodzina trochę miała mu to za złe, bo chcieli móc tu nocować w wygodzie. Tym najbardziej naburmuszonym proponował nocleg w piwnicach. – Powiedział ze śmiechem Syriusz i usiadł na fotelu. Przez chwilę milczeli, ale Paul intensywnie myślał o planie działania. – Wiedziałem, że twojej dziewczynie spodoba się to miejsce.

 – Dobrze znasz moją dziewczynę. – Zaśmiał się, gdy Jane spojrzała na niego rumieniąc się przy tym.

 – To naprawdę świetne miejsce. – Potwierdziła i zniknęła między półkami.

 – Co zamierzasz zrobić z tak dużym domem? – Paul patrzył na niego uważnie, a Syriusz wzruszył ramionami.

 – Najpierw muszę go posprzątać, potem zastanowię się co dalej. Pewnie część pokoi zamknę, żeby tylko najpotrzebniejsze pomieszczenia były używane. Jak byłem mały to ten dom tętnił życiem. Wuj zapraszał tu rodzinę, przyjaciół. I to nie na dzień... Czasami mieszkałem u niego miesiąc lub dwa. Andromeda i ja zakradaliśmy się do skrzatów, i spaliśmy w ich łóżkach. Jane miała rację, wuj bardzo dobrze je traktował. Do niego należały cztery skrzaty. W czasie większych przyjęć, reszta rodziny wypożyczała mu swoje, dlatego jest tam więcej miejsca. Kilka lat temu wuj przekazał trzy skrzaty wujowi Cygnusowi. Przydałyby mi się teraz. – Blondyn kiwnął głową i nie odzywał się. Spojrzał na zegarek i zaklął.

 – Muszę wracać do pracy. Mam prawie pół godziny spóźnienia. – Wstał szybko z fotela i wyszedł szybko z biblioteki. Zbiegł po schodach i biegiem dotarł do bramy. Musiał wszystko rozpisać, rozplanować i porozmawiać z Dumbledorem. Czekała go pracowita noc.

*******

Już dawno nie czuła aż tak dużego stresu. Ostatnim razem była tak bardzo zdenerwowana przed wynikami z SUM –ów. Siedziała na krześle, gdzieś w połowie dużego, prostokątnego, szklanego stołu i czekała na werdykt. Po jej prawej stronie rozłożyła szkice swoich projektów, a na lewej, starannie ułożyła kilka marynarek, sukienek i spódnic, które udało jej się wykonać przez ostatnie dziesięć miesięcy. Madame Malkin jak zawsze wyglądała dobrze w swojej fioletowej szacie. Cóż, Jess była teraz przekonana, że jednak wyszczuplające szaty działają, bo gdyby kobieta nie powiedziała jej, że przez problemy z córką przytyła dwadzieścia funtów, to sądziłaby, że jednak od zeszłych wakacji udało jej się zgubić trochę ciała.

Drgnęła, gdy Madame Malkin westchnęła głośno i coś wymamrotała pod nosem. Cay trochę żałowała, że przed wejściem nie zerknęła na zegarek, bo wydawało jej się, że siedzi w pracowni krawcowej ze dwie godziny.

 – Widzę postępy. – Powiedziała trochę głośniej i usiadła naprzeciwko. – Czego ode mnie oczekujesz?

 – Chciałabym tu pracować. – Jessica wyprostowała się na krześle i starała się, żeby jej głos nie drżał. – Wszystkie uszyte stroje były noszone i wyglądały fantastycznie, ma to pani na zdjęciach. Pani pracownia daje mi możliwości rozwoju ze względu na różnorodność, bo przecież tutaj można kupić szaty na wszystkie okazje. Wydaje mi się, że mogę wnieść coś od siebie, głównie ze strojów wyjściowych.

 – Och, dziewczyno. – Zacmokała kobieta uśmiechając się przy tym, jakby przed nią siedziało dziecko. – Nie zagrzejesz tu miejsca.

 – N –nie? – Wyjąkała blondynka czując narastające rozczarowanie. Spojrzała na stół, prawie półtora roku jej pracy poszło na marne...

 – Myślałam, że zrozumiałaś już to w zeszłe wakacje. – Kontynuowała Madame Malkin śpiewnym głosem. – Moja pracownia działa, bo tu jest wszystko. Wszystko w wydaniu tradycyjnym, klasycznym i uniwersalnym. Twoje projekty takie nie są. Ta czarna sukienka z rozcięciem... Czy uważasz, że Minister Magii pozwoliłby, aby jego córka kupiła tę suknię u mnie w sklepie?

 – Jeżeli wyglądałaby w niej tak, jak moja przyjaciółka, to czemu nie? – Zapytała Cay.

 – Widzisz skarbie... Kiedy córka Ministra Magii mówi: idę do Madame Malkin po suknię, daj mi pięć galeonów, to oczekuje, że jego córka przyjdzie z długą suknią, z długim rękawem, składającą się z kilku warstw, najlepiej zapinaną pod samą szyję i z żabotem. Najlepiej jakby do sukni dołączona była peleryna i kapelusz. Jedynie kilka marynarek i spódnic pasuje do asortymentu z tego sklepu, a reszta to...

 – ... Śmieci? – Zapytała Jess czerwieniąc się przy tym. Naprawdę sądziła, że przez te kilka miesięcy zrobiła postępy, a teraz czuła się jakby umiała tyle, co siedmiolatka.

 – A reszta to powiew świeżości. Faktycznie, twoje projekty są wyważone, ale w pewnym stopniu są kontrowersyjne, tak jak złota suknia. zakrywa ciało, ale jej kolor i krój, sprawiają, że czasami zdaje się, jakby w paru miejscach nie było materiału. Z pewnością Minister Magii nie chciałby, aby taka suknia była kupiona w miejscu, gdzie zamawiane są szaty dla pracowników Ministerstwa, Jess. – Cay parsknęła śmiechem czując ulgę. – Moja propozycja wygląda następująco... Przez dwa miesiące przychodzisz tutaj w godzinach pracy i na zapleczu uczę cię podstaw szycia. Najpierw szaty robocze i codzienne, potem szaty szkolne, następnie szaty wyjściowe i uroczyste. Jestem pewna, że szybko nam to pójdzie, więc nauczę cię tego, jak się robi tiary. W międzyczasie pokaże ci jak się zbiera miarę, układa szatę na kliencie i jak przyjąć klienta. Och... Jeśli chodzi o zarobki, to zacznę ci płacić od września po dziewięć sykli za godzinę plus małe premie jeśli zobaczę, że dobrze wykonujesz pracę i klienci się nie skarżą.

 – Dwa miesiące nauki? W zeszłe wakacje robiłam to samo... – Zaczęła Jessica, a Madame Malkin uciszyła ją gestem ręki.

 – Żeby coś osiągnąć musisz mieć mocne podstawy. Myślisz, że Nicolas Flamel stworzył kamień filozoficzny, zaraz po tym jak uwarzył swój pierwszy Eliksir Wiggenowy? – Kobieta uniosła brwi do góry i czekała aż Jess jej odpowie.

 – Nie.

 – Dokładnie! Musisz się wiele nauczyć. Pewnego dnia obudzisz się i stwierdzisz, że masz dość szat szkolnych i wyjściowych, i musisz być na to gotowa, bo masz dużo do zaoferowania. Twoje projekty są wizjonerskie i czeka cię mnóstwo pracy, bo póki sama będziesz ich reklamą, to będą miały dużą szansę na zaistnienie. – Zakończyła swój wywód prawie śpiewając i wstała klaszcząc w dłonie. – To jak Jessico Cay? Zaczynasz od poniedziałku?

 – Zaczynam!

*******

Ciche skrzypnięcie w desce podłogowej wyrwało ją z zamyśleń. Odwróciła głowę w stronę wejścia i syknęła, gdy chwilę później ukuła się igłą w palec. Od powrotu z Pokątnej zdążyła dokończyć sukienkę dla Jane na ślub kuzyna Jamesa. Odłożyła ostrożnie sukienkę i zlizała kropelkę krwi z palca.

 – Długo tak stoisz? – Zapytała Jess i otworzyła okno.

 – Dopiero co wszedłem. – Odpowiedział Adalbert. Cay pozbierała projekty na jedną kupkę, a materiały na drugą, przesunęła też kufer i torbę bliżej szafy, tak, aby chłopak mógł przejść dalej. Usiadła ponownie na krześle i wskazała mu łóżko.

 – Siadaj... Mama proponowała ci coś do picia? – Starała się być wyluzowana, tak jak dawniej, ale serce waliło jej szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Kiedy pojawił się na peronie zdała sobie sprawę, że pewne rany się nie bliźnią, tak samo, jak pewne uczucia nie wygasają. Zawsze był otoczony dziwną aurą, która przyciągała do niego ludzi, umiał ich słuchać, umiał z nimi rozmawiać, a sądząc po jego pewnym kroku cech tych nie utracił. W dodatku jego wygląd... Katherina bardzo celnie go określała. Był gorący jak diabli i z pewnością wiele dziewczyn było gotowych uciec z nim na koniec świata. Przyjrzała mu się uważniej, bo miała nadzieje, że nagle zbrzydnie. Znała go dłużej i dostrzegła, że krótki, ale gęsty zarost nieco ukrywa cofniętą szczękę. Spojrzała na jego brwi i prawie parsknęła śmiechem. Zawsze miał bardzo gęste i trochę włosków rosło pomiędzy brwiami, a teraz miał je wyregulowane, gęste, ale nie krzaczaste. Czarne włosy miał krótko ścięte po bokach, a na czubku głowy zostawione dłuższe kędziorki, które układały się na prawą stronę. Wyglądały na bardzo miękkie i aż ją kusiło, żeby go pogłaskać po głowie. Dużo się zmienił od ostatniego spotkania. Cztery długie lata... Urósł pewnie z dwanaście cali, nadal był szczupły i potrafił się ubrać, te kowbojki... Spojrzała w jego brązowe oczy i zarumieniła się lekko. Nietrudno było ją przyłapać na ocenianiu jego wyglądu, bo nie odzywała się od paru minut i wzrokiem błądziła po jego ciele.

 – Ja też już się napatrzyłem. – Uśmiechnął się do niej zadowolony i rozsiadł się wygodnie na łóżku. – Wypiękniałaś.

 – Ty też. – Zaśmiała się i pokręciła głową.

 – W listach wydawało mi się, że jesteś taka sama jak kilka lat temu, a teraz widzę, że dużo się zmieniło. – Zaczerwieniła się bardziej, gdy jego wzrok leniwie przesuwał się po jej ciele. – Dawna Jess, by się tak nie speszyła.

 – Dawna Jess nie miała piersi. – Wyjąkała i wzięła jeden z projektów, żeby się powachlować. – Jak tu gorąco!

 – Nie zmieniaj tematu... Dawna Jess nie rumieniła się przy mnie, po każdym wypowiedzianym zdaniu. – Cay westchnęła i odłożyła projekt.

 – Bert, błagam cię. Oboje wiemy, że to nie ma znaczenia, więc po co? – Spojrzała na niego, nieco przekręcając głowę. Chłopak wyprostował się i zawadiacki uśmiech zniknął z jego twarzy.

 – Bo tak jest bezpiecznie Jess... Zawsze było. – Chwilę milczała, patrząc uważnie w jego oczy... Znała go od zawsze, był starszy i odszedł, kiedy tak naprawdę była dzieckiem. Oboje się zmienili, ale wyraz jego twarzy i oczu, były tak bardzo znajome... Dawniej to widziała... Może pewne rzeczy się nie zmieniły?

 – Zapomnijmy o listach... Opowiedz mi wszystko. – Wyszeptała i usiadła obok niego na łóżku. Chwyciła jego dłonie w swoje, tak jak kiedyś, kiedy byli młodsi.

 – Tak naprawdę szukałem siebie... Mówili że Hufflepuff to same ciamajdy. Fakt, między wierszami Tiara Przydziału zawsze powtarzała, że jesteśmy sprawiedliwi, uczciwi i pracowici, ale ja zawsze zwracałem uwagę na to, co mówili inni. Nie miałem w planach iść na kursy, a z moim talentem wylądowałbym jedynie w Proroku Codziennym. – Mówił cicho, jakby jej się spowiadał. Wiele razy, jeszcze w Hogwarcie, spotykali się wieczorami w bibliotece lub Izbie Pamięci i tam, w podobnej pozycji, ściszonym głosem opowiadali sobie o wszystkim. Wyznawali zasadę, że to, co wypowiedziane szeptem nie ma prawa dotrzeć do innych uszu. – Kiedy zaczęłaś umawiać się z Archibaldem...

 – ... Nie wracajmy do tego. – Przerwała mu cicho, a on smutno pokręcił głową.

 – To co wtedy mi powiedziałaś... Merlinie, Jess. Spanikowałem. Byłaś tak młoda i myślałem, że nie dostrzegasz pewnych rzeczy. Jakby moja matka się o tym dowiedziała, to bym ją zawiódł. Jej jedyny syn wywija taki numer? Cóż... Najpierw wylądowałem we Francji. Dwa lata rysowania i malowania. Dodatkowo nauka poprawnego użycia eliksirów, aby obrazy się ruszały, zmieniały barwy i różne takie. Potem wraz z paroma kursantami wyjechaliśmy do Japonii, aby rozwijać talent. – Mocniej ścisnął jej dłonie i jego spojrzenie zrobiło się jakby głębsze. – Były dni, może nawet tygodnie, że nie myślałem o tobie Jess, ale od Bożego Narodzenia codziennie byłaś w mojej głowie. Miałem małe przebłyski z tobą w roli głównej...

 – Wizje? – Zmarszczyła brwi, a on kiwnął głową.

 – Nie było tak źle... Zazwyczaj jak wstawałem rano. Czasami widziałem w myślach jak rysujesz, jak jesz, jak się uczysz, jak jesteś w Hogsmead... Myślałem, że przeszłość płata mi figla, chociaż wcześniej nie doświadczyłem czegoś takiego. Cóż... gdyby nie moje wizje, nie zdecydowałbym się na wyjazd do Japonii. – Wzruszył ramionami i kontynuował opowieść. – Kurs skończył się w lutym, pracowałem w galerii i kiedy dostałem list od mamy, miałem wizję. Widziałem, że wróciłem do Anglii na Wielkanoc, potem widziałem jak piszę list do ciebie, koniec mojej wizji zdarzył się dzisiaj, kiedy odbierałem cię z peronu.

 – I tak po prostu rzuciłeś wszystko i przyjechałeś? Bo miałeś wizję? – Uniosła brwi zdziwiona.

 – Coś ty. Uznałem, że to przez zmęczenie, bo braliśmy udział w konkursie. Dostaliśmy się do pierwszej piątki i finał miał być we Włoszech jakoś ze dwa tygodnie przed Wielkanocą. Nie zdążyliśmy na właściwy Świstoklik, więc musieliśmy szukać innej trasy. Godzinę później byliśmy w Anglii i cóż... wiedziałem, że to nie jest przypadek, bo jak dotarliśmy do Włoch napady tej wizji były nie do zniesienia. Wróciliśmy do Japonii po kilku dniach i postanowiłem wrócić. Moja umowa trwała do końca projektu, więc nie musiałem jej zrywać... Mistrz Tang myślał, że zostanę, ale nie mogłem ignorować tej wizji, Jess, bo...

 – Bo pewne rzeczy muszą się zdarzyć. – Wyszeptała przypominając sobie ostatnie słowa jakie jej powiedział cztery lata wcześniej. – Wtedy... To też była wizja?

 – Wiedziałem, że się rozstaniemy, ale nie wiedziałem w jaki sposób. Dlatego przez kilka tygodni byłem dla ciebie niczym niańka... Miałem nadzieję, że to się nie stanie, ale pokłóciliśmy się, podjąłem decyzję o wyjeździe i starałem się zapomnieć. – Wyszeptał i uśmiechnął się smutno. Cay ścisnęła jego dłonie, starając się dodać mu otuchy, chwilę trwało nim się odezwała, ale starała się wszystko poukładać w głowie.

 – A więc nadal malujesz? – Zapytała go, a on kiwnął głową.

 – Znalazłem pracę w pracowni zajmującej się dermagrafiką. W międzyczasie będę szukał lokalu żeby otworzyć własną galerię z obrazami, może rzeźbami... może antykami. – Wzruszył ramionami, a Jess uśmiechnęła się pod nosem.

 – Cztery lata nauki, żeby dziarać ludzi... – Pokręciła głową z niedowierzaniem, a Adalbert parsknął śmiechem.

 – Nie mamy igieł, ani alkoholu do odkażania. Jest tylko pergamin, atrament i różdżka. – Podwinął rękaw i pokazał wewnętrzną część ramienia. Jess przesunęła palcem, po szarym konturze borsuka. Pisnęła, gdy narysowane zwierzę poruszyło się i uciekło na biceps.

 – Masz więcej? – Zapytała go, a on zaśmiał się serdecznie.

 – Wiedziałem, że ci się spodoba mój borsuk, Jess. – Błysnął szelmowskim uśmiechem, a ona była dumna z tego, że się nie zarumieniła. – Nie mam. Ruchome dermagrafiki są skomplikowane i nie da się ich usunąć, są piękne i muszę dobrze przemyśleć wzór, żebym za kilka lat nie żałował.

 – Gdzie jest ta pracownia? Nigdy o niej nie słyszałam. – Jess uciekała wzrokiem do jego borsuka, była coraz bardziej zaciekawiona nową profesją Adalberta.

 – Na połączeniu Pokątnej ze Śmiertelnego Nokturnu. – Skrzywił się nieznacznie. – Wiesz... dzięki temu jest więcej klientów. Głównie spod tej ciemnej gwiazdy.

 – Właśnie miałam pytać jak tam twoje poglądy. – Próbowała zażartować, chociaż nie było jej do śmiechu. Od mamy dowiedziała się, że w Proroku Codziennym nie podają informacji o wszystkich atakach.

 – Och Jess. – Powiedział miękko i pogłaskał ją po twarzy. – Śmiesz wątpić we mnie? Jestem zawsze z dręczonymi. Poza tym... Pamiętaj, że mój ojciec to mugolak.

 – Upewniałam się, czy jednak obecny Bert ma dużo z dawnego Berta. – Szepnęła speszona. Dostrzegła jego pytające spojrzenie i uścisnęła mu dłoń. – Cieszę się, że tu jesteś. Nawet nie wiesz jak tęskniłam.

*******

Katherina zaśmiała się, gdy Jane wpadła do pokoju. Suwak na plecach jej sukienki był do połowy zapięty i zapewne potrzebowała pomocy. Mimo, że Świstoklik mieli mieć o odpowiednio wczesnej porze, to nie przewidzieli problemów ze zmianą czasu. Na szybko musieli się wyszykować, a dodatkowo byli już nieco zmęczeni. Parkes udało się wyrobić na czas i pomagała Lily z włosami, kiedy ta próbowała uporać sie z makijażem. Kątem oka zauważyła, że Jane wystarczy pomóc z suwakiem i kiedy w końcu Ruda się wystroi, będą mogły zejść na dół.

 – Chodź tu. – Nakazała przyjaciółce i pomogła jej z suwakiem. – Lily, twoje włosy już chyba dobrze wyglądają.

 – Na pewno? – Zapytała ją rudowłosa i obie z Jane pokiwały głową. Evans wstała i podeszła z przyjaciółkami naprzeciw dużego lustra. Jessica na szybko załatwiła im sukienki. Adalbert, jak je zobaczył, zażartował, że wyglądają jak druhny. Sukienki były w kolorze kremowym, różniły się jedynie długością i fasonem. Katherina zakochała się w swojej sukience z balu w Hogwarcie i miała dosyć podobną. Plecy miała zakryte, dekolt stosowny, Jess dodała rozcięcie do połowy uda. Sukienka Lily była dosyć prosta. Materiał luźno wisiał na jej ciele, zdawało się, że sukienka trzyma się jedynie na cienkich ramiączkach. Jane odważyła się na modną wśród mugoli rozkloszowaną sukienkę. Góra ciasno ją opinała, a dół uroczo się podnosił przy każdym obrocie. Od Wendy dowiedziały się, że nie muszą się przykładać do włosów. Raczej wszyscy podchodzili do tej ceremonii na luzaka i Parkes ucieszyła się, że nie musi wiele robić. Jane jedynie spięła włosy w gładkiego kucyka i musiała przyznać, że przyjaciółka wygląda filuternie.

 – Na pewno wyglądają jak naturalne? – Zapytała Evans poprawiając włosy, które delikatnie pofalowały.

 – Jakbyś dopiero co wstała. – Zaśmiała się Katherina odchodząc od nich. W jedną rękę chwyciła kopertówkę, a w drugą aparat. Podeszła do drzwi i wyjrzała przez szparę na korytarz. Na ślub wynajęto rezydencję, tak aby w jej ogrodach odbyła się uroczystość, a w środku zapewnić nocleg zaproszonym gościom oraz rodzinie. – Wychodzimy.

 – Miałem już do was pukać. – Powiedział Syriusz, kiedy wyszły na korytarz. Black szedł w ich kierunku w odświętnej szacie. Odpięty czarny, gładki surdut dodawał mu nonszalancji.

 – Muszę powiedzieć Jess, żeby projektowała też męskie ubrania. – Katy uśmiechnęła się do niego. – Nieźle wyglądasz Black. Angielskie szaty wyjściowe nie mają aż takiej klasy.

 – No i człowiek się w nich bardziej grzeje. – Dodał Syriusz i puścił je przodem. – Twoi rodzice i Jamesa rodzice pojawili się kilka minut temu. Chyba były kłopoty, ale zanim opowiedzieli, prosili żebym poszedł po was.

 – Zdążymy porozmawiać przed ceremonią? – Zapytała go Katy, a on kiwnął głową. Zeszli po schodach do dużego hallu. Po drodze mijali gości, którzy czekali na rozpoczęcie uroczystości. Parkes dostrzegła wujostwo i rodziców przy wielkim wazonie z kwiatami. James, Paul i William stali tyłem i szeptali o czymś między sobą.

 – Lily! – Dorea jako pierwsza je zobaczyła i wydawała się być bardzo zdziwiona obecnością Rudej. Podeszły do nich, a Evans i mama Jamesa uścisnęły się.

 – Dzień dobry. – Ruda kiwnęła pozostałym, nieco się przy tym rumieniąc. Parkes domyślała się, że musi być strasznie skrępowana.

 – Nie wiedzieliśmy, że będziesz. – Charlus spojrzał pytająco na Jamesa, który stanął obok Lily i objął ją ramieniem.

 – Lily zgodziła się ze mną przyjść. – Powiedział starając się powstrzymać zadowolony wyraz twarzy. Ruda nieco odsunęła się od niego, ale nadal jego dłoń spoczywała na jej talii.

 – Jako przyjaciółka. – Przypomniała mu nadal zawstydzona. Katherinie wymsknęło się parsknięcie, a Syriusz spróbował zamaskować śmiech, kaszlnięciem.

 – To dobrze. Myślałem, że cię porwał. – Skwitował Charlus i puścił oczko Jamesowi, który już nie krył uśmiechu samozadowolenia.

 – Też mogłaś kogoś zaprosić Katy. – Blondynka spojrzała na matkę i pokręciła głową.

 – I miałabym pozbawić Syriusza i Willa znakomitej kompanki? – Parkes chwyciła obu chłopaków pod ramię. – We trójkę będziemy się świetnie bawić!

 – Pamiętaj, że pierwszy taniec rezerwujesz dla mnie! – Black szturchnął ją lekko w bok. Tak, miała pewność, że póki co rodzice nie będą mieć pojęcia o jej związku z Willem. Ojciec Katheriny chciał już coś powiedzieć, ale Paul go ubiegł.

 – Mieliście być rano. Co was zatrzymało? – Zapytał i nastała cisza. Dorea z Charlusem wymienili szybkie spojrzenia i w końcu Potter zabrał głos.

 – Był atak na Pokątnej. Było wcześnie rano. Jest kilku rannych, ale na szczęście bez ofiar. – Ojciec Jamesa przysunął się bliżej i dodał szeptem. – Wstępnie ustalono, że próbowano się włamać do Apteki Sluga i Jiggera. Dla bezpieczeństwa wstrzymano poranne Świstokliki. Gdyby nie fakt, że to ślub mojego chrześniaka, to zostałbym w Anglii, żeby przesłuchać świadków.

 – Barty Crouch i Moody dadzą sobie radę bez nas. – Powiedział Robert i spojrzał na zegar. Został im jeszcze kwadrans. Mijali ich różni goście, ale nigdzie nie było widać kuzynów Jamesa. Tylko raz dostrzegli Henry'ego idącego w pośpiechu przez ogród.

 – Słyszałam, że wyjeżdżasz do Rosji, Lily. – Zagadnęła ją Caroline Parkes, a Ruda kiwnęła głową. Katy podejrzewała już od dawna, że matka trochę zazdrości Lily talentu do eliksirów. Jej matka też była w nich dobra, ale nie wystarczająco.

 – Tak, wygrałam roczny kurs w konkursie, ale poza konkursem dostałam się na pełne trzy lata. – Wytłumaczyła Ruda, a pani Parkes zaświeciły się oczy.

 – Czyli wyjeżdżasz do Rosji nie na warunkach konkursu, ale jako uczestniczka pełnego kursu? – Zapytał James z miną jakby dostał mocno w twarz, a Ruda kiwnęła głową.

 – Rosja jest świetnym wyborem dla otwartych umysłów i osób niezdecydowanych. Mają mniej zakazów, przez co materiał jest bardziej obszerny w kursie podstawowym. – Wytłumaczyła jej, a Lily uśmiechnęła się.

 – To brałam pod uwagę, przy wyborze. – Syriusz westchnął głośno.

 – Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę Ruda... My wygraliśmy tylko pieniądze. – James kiwnął głową, ale bez entuzjazmu. – Ale i tak wolałbym się wybrać na kurs Jane.

 – Nie oddam ci go! – Zaśmiała się Elliot.

 – Och, tak... Dwa miesiące w Afryce, a co potem Jane? – Zapytała uprzejmie Dorea, a Katy ucieszyła się, że to nie jej rodzice zadali to pytanie.

 – Dostałam się na kursy z Wydziału Zwierząt i po pierwszym semestrze zdecyduję, co dalej. – Uśmiechnęła się podekscytowana. – Mam nadzieję, że pobyt w Afryce pomoże mi ukształtować moje plany. Całe życie chciałam pracować przy Magicznych Stworzeniach, a teraz muszę jedynie zdecydować, czy wybrać badania, czy pracę w Ministerstwie.

 – Chyba musimy już iść. – Odezwał się James, kiedy zauważył, że goście zbierają się już w ogrodzie. Wyszli przez duże drzwi i zajęli swoje miejsca. Nie minęło długo czasu, a zespół muzyków zaczął grać marsza. Goście wstali z miejsc w momencie, kiedy na granatowy dywan leżący pomiędzy rzędem krzeseł, weszła panna młoda wraz z ojcem. Katherina nie zdążyła poznać panny młodej. Niska, nieco pulchna dziewczyna promieniała w białej sukni ze srebrnymi wstawkami. Parkes spojrzała na Kevina i uśmiechnęła się do Jamesa, który uniósł kciuk do góry. Jego kuzyn stał przy mistrzu ceremonii i widać było, że to najszczęśliwszy dzień jego życia. Obok niego Henry wyszczerzył zęby w uśmiechu, zapewne było to reakcją na zachowanie brata. W pierwszym rzędzie Wendy, trzymała dziecko brata, które gaworzyło cichutko. Ciotka Jamesa wyglądała na wzruszoną, ale nie ocierała oczu, tak jak matka panny młodej.

Dziewczyna puściła ramię ojca i podeszła do narzeczonego powoli. Stanęli naprzeciwko siebie i podali sobie dłonie, które zostały przewiązane złotą szarfą przez mistrza ceremonii. Katherina była zdziwiona, gdy zauważyła jak młodzi szeptem składają sobie przysięgę.

 – Mój pierwszy ślub czarodziei i nic nie słyszę? – Szepnęła do niej Lily, a Katy skrzywiła się.

 – Mogłyśmy się wepchać do pierwszego rzędu. – Odszepnęła jej Parkes i tak jak reszta gości wbiła wzrok w parę, która stała pod łukiem z białych i granatowych kwiatów. Pierwszy raz widziała Kevina tak odprężonego. Zawsze uważali go za bufona, bo był najstarszy, musiał na nich uważać i robił to z niechęcią. Ale z biegiem lat go polubili... Przestali być zgrają nieodpowiedzialnych dzieciaków, no a on nie musiał się nimi opiekować. Dostrzegła jak Henry podaje obrączki, które założyli sobie na serdeczne palce.

 – Już nie ma odwrotu. – Powiedział głośno Kevin, kiedy mieli już obrączki na swoich serdecznych palcach. Dziewczyna parsknęła śmiechem i pokręciła głową.

 – Drodzy goście! – Zagrzmiał głos mistrza ceremonii. – Przysięga małżeńska została zawarta zgodnie z prawem, czego świadkami jesteśmy my wszyscy! W imieniu Magicznego Kongresu Stanów Zjednoczonych Ameryki ogłaszam was mężem i żoną! Możecie się pocałować!

 – Och. – Westchnęła Lily uśmiechając się z rozmarzeniem. Katherina spojrzała ponad jej ramieniem na Jamesa, który patrzył na Rudą rozmarzonym wzrokiem. Ta... Przyjaciele.

*******

Katherina wyszła z toalety i oparła się o zlew. Było już grubo po północy, wesele trwało w najlepsze, a ona dostała kolejnego ataku mdłości. William i Henry przed północą otrzymali sowy z MACUSY, z datą rozpoczęcia egzaminów wstępnych. Parkes myślała, że mają trochę więcej czasu, ale zostały im niecałe dwa dni. Swoją drogą, dobrze, że są w Stanach, przynajmniej Will ma bliżej.

Denerwowała się nieco, bo rodzicie prawie cały czas mieli ją na oku. Oprócz lampki szampana przy przemowach, udało jej się wypić pół lampki wina, kiedy jej rodzice na chwilę wyszli. Kolejną lampkę szampana opróżniła po zdjęciach pamiątkowych, a jeszcze następną zaraz po tym jak Will oznajmił, że dostał list.

Tak, wiedziała, że prędzej czy później dostanie sowę. Była przekonana, że dostanie się na kursy i do tej pory powtarzała sobie, i jemu, że będzie dobrze, że jakoś dadzą sobie radę. Ale teraz tego nie czuła. Czuła panikę, że jemu uda się dostać na wymarzony kurs, będą się rzadko widywać, a ona zostanie w Anglii. Dodatkowo miała coraz większe obawy o swoją przyszłość. Wyniki z owutemami jeszcze do niej nie dotarły, tak samo jak list z Kursu Aurorskiego. Pocieszała ją myśl, że James i Syriusz też jeszcze nic nie wiedzą. Wujek ją wprawdzie uspokajał, że na pewno po ich powrocie będzie coś wiadomo i że będzie małe opóźnienie ze względu na poranny atak na Pokątnej.

Przez niecałą godzinę czuła nasilające się mdłości. Eliksir, który miała jeszcze od Pani Pomfrey został w domu, a szampan jej nie pomógł. Myślała, że stres związany z owutemami, egzaminami wstępnymi i wyjazdem Williama już opanowała, ale najwyraźniej tylko uśpiła ten stan.

Przemyła kark zimną wodą, wzięła głęboki oddech i zmyła całkowicie rozmazaną szminkę. Wyszła ostrożnie z łazienki, mając nadzieję, że nie będzie musiała iść do ogrodu. Stanęła koło schodów i rozejrzała się po hallu. Mignęła jej Ruda czupryna i odetchnęła z ulgą.

 – Lily! – Zawołała i pomachała do przyjaciółki. Evans odwróciła się, kiedy była w drzwiach prowadzących do ogrodu i zawróciła.

 – Właśnie cię szukałam. – Uśmiechnęła się do niej uroczo i podparła się o barierkę.

 – Słabo się poczułam i byłam w toalecie. – Wytłumaczyła jej, a ona uśmiechnęła się lekko.

 – Też jestem lekko pijana. Staram się nie pić dużo, bo wtedy na pewno nie utrzymam Jamesa na dystans. No i boję się, że chlapnę coś na temat tego co jest między tobą a Williamem. – Paplała szybko Lily, a Katy zachichotała. – Chłopaki w sumie też trzymają poziom. James to musi, bo za wszelką cenę chce mi imponować, więc na pewno nie zrobi nic głupiego. Mieliście świetny pomysł z tym, żeby Łapa się do was dołączył, genialnie odwraca uwagę.

 – Jeszcze w dodatku ojciec na niego podejrzliwie patrzy spode łba. Ustaliliśmy z Williamem, że we wrześniu im powiemy. Wiesz... ja mam z nimi napiętą sytuację i przez wakacje pewnie uda nam się dogadać. – Powiedziała, a Lily kiwała głową ze zrozumieniem. – Nie zatrzymuję cię Lily, słabo się czuję i wracam na górę. Dla mnie to już koniec tej imprezy.

 – Co mam powiedzieć reszcie? – Zapytała Evans, a Katy wzruszyła ramionami.

 – Że to na pewno nie szampan. – Mrugnęła do niej, a Ruda zachichotała i wzięła kolejną lampkę szampana od przechodzącego obok kelnera. Uniosła lampkę do góry w geście toastu i upiła łyk.

 – Na pewno uwierzą. Wypiłaś mniej ode mnie, a każdy wie, że bijesz mnie na głowę. – Katherina objęła lekko Lily, której zabrało się na czułości i kiedy się od siebie odsunęły weszła na schody. – Dobranoc Katy.