*38*

[muzyka]

Jego nazwisko było błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Przez część swojego nastoletniego życia chciał uciec od tego kim był, ale na szóstym roku zrozumiał, że to mu się nigdy nie uda.

Mógł uciec z domu, mógł odciąć się od rodziny, mógł być wrogiem dla brata, ale to nie czyniło tego, że nie był Blackiem.

Codziennie patrząc w lustro widział, że nieważne co zrobi, zawsze nim będzie. Jeśli zapytałby kogoś o to, jacy są Blackowie, to ten ktoś odpowiedziałby, że są bogaci jak diabli, piękni, dumni i Zawsze Czyści.

Dołączył do Zakonu Feniksa razem z Jamesem i Remusem. Od pierwszego spotkania członkowie Zakonu patrzyli na niego podejrzliwie i kilka razy słyszał, że byli zszokowani, że jest wśród nich Black.

Bez wahania oddał dom wuja Alpharda, żeby służył jako Kwatera Główna, myślał, że to mu pomoże w poprawie jego wizerunku, ale nadal słyszał szepty, że to jakiś podstęp z jego strony.

Moody jako jedyny, otwarcie przyznawał, że mu nie ufa i to go najbardziej bolało. Wiedział, że jest żółtodziobem i nadal musi wiele się nauczyć, ale Alastor traktował go jak intruza od samego początku. Dostał pierwszą misję właśnie z nim i wiedział, że było to po to, żeby go dokładniej obserwować.

Pogodził się z tym, że ludzie będą go źle oceniać. Nieważne, że gnębił Ślizgonów. Nieważne, że był w Gryffindorze. Nieważne, że był przeciwny ideologii Voldemorta. Nieważne, że był w Zakonie Feniksa.

Teraz siedział w kuchni we własnym domu i patrzył w lewe, zdrowe oko Alastora Moody'ego.

– Nie podamy ci veritaserum, Syriuszu. – Powiedział Dumbledore, a Moody spojrzał na dyrektora oburzony.

– Mamy w Zakonie pieprzoną wtyczkę! Ataki na misjach zdarzają się wtedy, gdy uczestniczy w nich któreś z absolwentów! Kto wie, gdzie znika po zajęciach? – Black patrzył na niego spokojnie i czekał aż się wywrzeszczy. – Albo veritaserum, albo modyfikujemy mu pamięć!

– To nie Syriusz! – Powiedział James twardo i spojrzał na Moody'ego groźnie. – Prawie się wykrwawił, kiedy mnie ratował!

– To nie wyklucza, że nie jest wtyczką, Potter! – Warknął na niego auror i nawet Syriusz poczuł jak żołądek mu się ściska ze strachu. Brak oka i poharatana twarz zdecydowanie dodawały mu jeszcze groźniejszego wyglądu.

– Nie jestem pieprzoną wtyczką, Moody. – Powiedział siląc się na spokojny ton. Wszystko go bolało i czuł, że zrośnięte rany palą go ogniem. Potarł zaschniętą krew na knykciach i wbił wzrok w Alastora. – Daj mi veritaserum i wtedy będziesz pewny.

– To nie będzie konieczne. – Powiedział Dumbledore i spojrzał na Moody'ego. – Nie będziemy bawić się w praktyki Voldemorta. Musimy ufać swoim ludziom. Możesz go wypytać, ale musisz mu wierzyć, że odpowiada szczerze i nic nie ukrywa.

– Mogę go wypytać? – Moody skrzywił się paskudnie i spojrzał na niego. Albus kiwnął głową i przez chwilę patrzył na Syriusza. – Kto wiedział o misji?

– Mówiłem o misji tylko w obecności zaufanych przyjaciół. – Powiedział, a kiedy zauważył, że odpowiedź go nie zadawala, zaczął mówić szczegóły. – Paul i Katy Parkes, Elliot, Lupin, Pettigrew, Cay i McSweeney. Tylko z nimi o tym rozmawiałem.

– Czy kontaktowałeś się ostatnio z kimś z rodziny? – Zadał kolejne pytanie i kiedy miał odpowiedzieć, auror dodał – oprócz Andromedy Tonks.

– Przed świętami napisałem list do brata. – Powiedział cicho, jakby złapano go na gorącym uczynku. Rzucił szybkie spojrzenie na Jamesa, który miał bardzo podobną minę do Charlusa. Nie wyglądali na zadowolonych. – Napisałem mu, że do końca szkoły ma czas, żeby się określić. Napisałem, że nie musi opowiadać się przeciwko Voldemortowi, tylko może się ukryć i czekać na koniec tego wszystkiego. Skontaktowałem się tylko z nim i był to jedyny list, który do niego wysłałem od czasu, gdy skończyłem Hogwart. Wysłałem list z Pokątnej, nie z Kwatery.

– Gdzie znikasz codziennie popołudniu? – Black westchnął ciężko i usiadł wygodniej.

– Obserwuję Jessicę Cay. – Odpowiedział jeszcze ciszej i usłyszał jak James wciąga głośno powietrze.

– Co robisz? – Zapytał przyjaciel, a on powtórzył.

– Chcę mieć pewność, że jest bezpieczna. Zazwyczaj wracam, gdy już jest w towarzystwie swojego chłopaka. – Odpowiedział, a Moody spojrzał teraz na Levena.

– Cay ma chłopaka? – Warknął, jakby był zdziwiony, że tego nie wie.

– Barnabasz Cuffe, dziennikarz z Proroka Codziennego. – Odpowiedział brunet i Moody kiwnął głową.

– Na dziś mi wystarczy, Black. – Auror wstał ze swojego miejsca i nie spuszczał go z oczu. Wiedział, że nadal mu nie ufa. Dumbledore uśmiechnął się delikatnie, jakby kryzys został zażegnany.

– W takim razie nie będziemy już zabierać wam czasu, musicie odpocząć, a ty Alastorze załatw sprawy w św. Mungu. – Dyrektor pożegnał się z nimi i wyszedł z Kwatery Głównej.

– Marleno, masz wypisać wszystkie potrzebne dokumenty na Bonesa i Levena. Obrażenia Jamesa spiszesz na kartę Edgara, a Syriusza na Tobiasa i umieścisz je w kartach w św.Mungu. Dla Zakonu też wypiszesz dokumenty, ale już na Jamesa i Syriusza. Zrób to jak najszybciej.– Powiedział Charlus, a blondynka kiwnęła głową, chwyciła torbę i wyszła szybko się żegnając.

– Była to tajna akcja Biura, rozumiemy się? Minister pozwolił nam mieć na oku ludzi z listy, ale chyba nie sądził, że będziemy obserwowali przez dwa dni Malfoy'a. Byliśmy we trójkę, rano przed pracą przyjdziecie do mnie do gabinetu i poinstruuję, co macie mówić ludziom. A waszą misję odwołałem w ostatniej chwili i zostaliście w Kwaterze. Nawet wasi przyjaciele mają być przekonani, że tak właśnie było i nie podlega to dyskusji, Potter. Możecie iść. – Warknął znów Moody i spojrzał groźnie na Blacka. Charlus wychodził za Jamesem do przedpokoju i Syriusz westchnął ciężko.

– Wpadnij jutro z veritaserum, Moody. – Powiedział cicho, gdy opuszczał kuchnię i wolał nie patrzeć jaką minę ma Szef Biura Aurorów.

*******

Moody wezwał go do Kwatery Głównej o świcie i myślał, że może to kolejny atak, ale nie. Szef wlał do wody Blacka Eliksir Prawdy, a on bez mrugnięcia wypił całą zawartość szklanki. Moody zadawał te same pytania i niczego nowego się nie dowiedzieli. Black od początku był z nimi szczery. Kiedy zadał kolejne pytania czuł, że Alastor przekracza już granicę.

– Czy myślałeś, żeby nas zdradzić? – Patrzył na niego nie kryjąc oburzenia, ale szef nie spuszczał wzroku z bruneta. Black pokręcił głową.

– Nie. – Wiedział, że gdyby nie był pod wpływem eliksiru pewnie dodałby jeszcze coś od siebie.

– Co jesteś w stanie zrobić dla Zakonu? – Głos Moody'ego się zmienił i dostrzegł to.

– Szefie, to chyba wykracza... – Zaczął mówić, ale usłyszał odpowiedź Blacka, której się nie spodziewał.

– Wszystko, co konieczne. – Na twarzy Alastora pojawiło się coś podobnego do uśmiechu.

– Ma to zostać między naszą trójką, rozumiemy się Leven? – Moody spojrzał na niego zdrowym okiem i kiwnął głową.

Bycie "człowiekiem Moody'ego" miało swoje zalety i wady. Zaletą było to, że nie nudził się w pracy i był wtajemniczony w wiele spraw, o których zwykli pracownicy Biura nie mieli pojęcia. Wadą było to, że widział jak pracuje Moody. Niektóre praktyki szefa nie do końca były zgodne z ustanowionym prawem. Często bywał ostry, czasami bywał brutalny, ale to wszystko sprawiło, że ten człowiek był najlepszy w swojej dziedzinie.

Szef wstał od stołu i spojrzał na Blacka wreszcie jak na człowieka, a nie jak na robaka, za którego go uważał odkąd tylko pamiętał.

– Ktoś nas zdradza, Black. Oficjalnie ty będziesz głównym podejrzanym, więc lepiej, żebyś nie wygadał się nikomu. Pojawią się głośniejsze szepty, że wynosisz informacje. Jak złapiemy skurwysyna, osobiście dopilnuję, żeby nikt na ciebie krzywo nie patrzył. – Domyślił się, że on też ma nieco zszokowaną minę, bo Moody raczej nie dbał, kto o kim coś mówi. – Jeśli będziesz miał jakieś misje, to będę przekazywał ci, co masz mówić innym. Masz być tak wiarygodny, żeby nawet młody Potter połknął haczyk, zrozumiano?

– Jasne, Moody. – Brunet wydawał się być zadowolony z obrotu spraw.

– Wpiszesz go do zielonej teczki. – Alastor spojrzał na niego, a on znów kiwnął głową.

– Zielonej teczki? – Zapytał Syriusz.

– Jak zginę, to Potterowie, Parkesowie, Dumbledore, Leven, Bonesowie i Prewettowie będą wiedzieli, że jesteś czysty. – Tak, zielona teczka Moody'ego została stworzona zaledwie rok temu, a zawierała takie informacje, że gdyby wpadła w niepowołane ręce, to zapewne dużo osób zginęłoby w męczarniach. – O zielonej teczce możesz powiedzieć jedynie którejś z tych osób i to tylko w wypadku jak zaginę lub zginę. Jasne?

– Jasne. – Black wydawał się być rozbawiony i przeniósł wzrok na niego. – Skrzyw się od czasu do czasu. Niby wszystko się zagoiło, ale przy rozciąganiu się, boli jak cholera.

– Dzięki. – Powiedział i kiwnął na niego głową, gdy Moody wyszedł z kuchni. – Szkoda, że musiał cię sprawdzać. Nie wyglądasz na zdrajcę.

– Teraz przynajmniej mam spokój. Chociaż u niego. – Odpowiedział mu chłopak i uścisnął mu dłoń na pożegnanie.

Alastora dogonił dość szybko i kiedy szli w kierunku furtki wydawało mu się, że szef jest naprawdę zadowolony.

– Masz zbliżyć się do krawcowej. – Warknął tak nieprzyjemnym tonem, że zjeżyły mu się włoski na karku. – Szczególnie jak jest z tym chłopakiem z Proroka. Możliwe, że to jemu przekazuje informacje.

*******

– Nie ma znów Jane i Jessiki. – Zauważył Peter, gdy spotkanie Zakonu wreszcie dobiegło końca. Godzinę wcześniej Dumbledore przekazał Remusowi dalsze informacje dotyczące jego samotnej misji i miał jednak nadzieję, że Jess się pojawi, bo chciał się pożegnać ze wszystkimi.

– Jak tam Lunatyku? – Syriusz klepnął go w plecy i skrzywił się, bo zabolało go to. Przed pełnią wszystko go bolało. – Nie wierzę, że pierwszy raz od dwóch lat będziesz zupełnie sam w czasie pełni.

– Możliwe, że nie będę sam. – Odpowiedział Remus i miał taką nadzieję. Edgar Bones dostał informację z Wydziału Istot o tym w jakich lokalizacjach mogą gromadzić się czarodzieje cierpiący na likantropię, aby "w stadzie" przeżyć pełnię księżyca. Za pół godziny miał teleportować się do Peak District, gdzie podobno gromadzą się wilkołaki. Dumbledore i Bones powiedzieli mu, że prawdopodobne jest, iż nikogo takiego nie spotka, ale miał nadzieję, że w te pięć dni uda mu się odnaleźć inne wilkołaki.

Został poinstruowany, żeby w czasie pełni ukrył się w jednej z jaskini i zabezpieczył ją zaklęciami, gdyby jednak pełnię miał spędzić samotnie.

W plecaku, który wisiał na oparciu jego krzesła, schował suchy prowiant, namiot, eliksiry wzmacniające, kilka pergaminów i dwa komplety ubrań na zmianę. Wiedział, że plecak i różdżkę będzie musiał ukryć poza jaskinią, żeby w szale nie zniszczyć swoich rzeczy.

– Miałem nadzieję, że złapię jeszcze Jess. – Lupin spojrzał na Adalberta, który skrzywił się delikatnie.

– Woli nie mówić Barnabaszowi o tych spotkaniach, bo jest strasznie przewrażliwiony na punkcie jej bezpieczeństwa i ciężko jej się wyrwać. – Odpowiedział i Remus dosłyszał nutkę irytacji w jego głosie. – Oczywiście przekazuję jej co ważniejsze informacje ze spotkań z wami, ale nie ma jej już drugi raz na sobotach z Zakonem. Są jakieś konsekwencje, jeśli nie uczestniczy się w spotkaniach?

– Nie mam pojęcia, ale zapytam wujka. – Powiedziała Katherina i wyglądała na zmartwioną. – Dawno jej nie widziałam. Na pewno u niej wszystko dobrze?

– Tak. Jest trochę zmęczona pracą, ale wszystko z nią w porządku. – Bert znów się skrzywił. – Kiedy mijają pierwsze zawroty głowy?

– To zależy. – Mruknął Syriusz i uśmiechnął się pod nosem, jakby wspominał coś bardzo miłego. – Ja odkleiłem się od Dorcas po około pół roku.

– Dobra, daję im jeszcze trzy miesiące, a jak nie, to wkraczam w ich związek. – – Zaśmiała się Katherina i Lupin spojrzał zdziwiony na Adalberta, bo wydawało mu się jak pod nosem mruknął "za niecałe trzy". McSweeney posłał mu niewinny uśmiech i nie podjął tematu, bo brunet często mówił coś do siebie pod nosem, i jak udało mu się dosłyszeć, to według niego nie miało to większego sensu.

– Lupin, za chwilę musisz wyjść. – Tobias Leven podszedł do nich i spojrzał na Remusa uważnie. – Masz wszystko?

– Mam. – Odpowiedział i wstał z krzesła.

– Powodzenia Remusie. – James uścisnął go mocno, a zaraz za nim Syriusz. Wyglądali na zmartwionych i trochę go to wzruszyło, że tak się o niego martwią. Mogli sobie żartować, że bardziej jest im żal tego wałęsania się z wilkołakiem, ale doskonale wiedział, że martwią się o niego.

Burza blond loków połaskotała go w policzek i nos, kiedy Katherina objęła go mocno.

– Uważaj na siebie, Remusie. – Wyszeptała mu do ucha, a on mocniej ją uścisnął.

– Jak zawsze, Katy. – Odsunął się od niej i uścisnął dłoń wystraszonego Petera. Bert klepnął go tak, jak wcześniej Syriusz i też życzył mu powodzenia.

Wyszedł z Kwatery Głównej za Paulem i Tobiasem. Poczuł się trochę jak w Hogwarcie, gdy pani Pomfrey odprowadzała go do Wierzby Bijącej. Zatrzymali się przy bramie i odwrócili do Lupina.

– Będziemy czekać na ciebie w środę wieczorem. Masz nie mówić nikomu o tym, jak przebiegła misja przed naszym spotkaniem, jasne? – Zapytał Paul, a on kiwnął głową.

– Powodzenia, Lupin. – Leven uścisnął mu dłoń i otworzył furtkę. Remus pożegnał się jeszcze z Paulem i wyszedł poza ogrodzenie. Nabrał zimnego powietrza do płuc i starał się nie bać. Jednocześnie poczuł ekscytację.

Jak się zachowa, gdy spotka inne wilkołaki?

*******

Artykuł w Czarownicy, który ukazał się rano zrobił na niej naprawdę mocne wrażenie. W czasie krótkiej przerwy przejrzała Proroka Codziennego i była zdziwiona, że nie było nawet wzmianki o tym, że jednak przestępstwo jakiego dopuścił się Gregory Nurman nie było spowodowane tym, że jest śmierciożercą, jak to niektórzy sądzili.

Była ciekawa reakcji Katheriny na ten temat, bo od końca stycznia nie widziała się z nią. Zostawiła jej wtedy prezent i list dla Lily, i razem z Adalbertem wróciła do Portree.

Na dwóch ostatnich spotkaniach Zakonu nie pojawiła się. Była do tyłu z pracą i postanowiła, że w sobotę pójdzie do pracowni Madame Malkin i nadrobi zaległości. Powiedziała Barnabaszowi, że zobaczą się dopiero w niedzielę i była zdziwiona, gdy na pół godziny przed spotkaniem Zakonu Feniksa wyszła na ulicę Pokątną, a chłopak na nią czekał. Nie mogła się już wymigać, że ma plany i spędziła z nim resztę wieczoru. Była niezadowolona, ale potem zrozumiała, że przecież on o nią dba i powinna być mu za to wdzięczna, że się o nią tak martwi.

McSweeney miał do niej żal o to, że nie przyszła na umówione spotkanie z panem Dogem dwa i pół tygodnia wcześniej, ale na szczęście udało jej się go udobruchać. Studio w którym pracował Adalbert przynosiło mu większe zyski niż przypuszczał i pewnie po Wielkanocy, mogliby już podpisać umowę z panem Elfiasem. Powoli jej marzenie o swojej własnej pracowni miało zacząć się spełniać. Wiedziała, że jej część biznesu wypali dopiero za zapewne półtora roku, bo coraz mniej projektowała.

Wyczyściła dwie szaty pracownicze i ucieszyła się, że już może wyjść. Myślała, że Madame Malkin będzie na nią zła, że ostatnio odpuszcza naukę prowadzenia dokumentacji, ale kobieta rozumiała, że przestała robić nadgodziny, bo Barnabasz przychodził po nią i razem spędzali popołudnia oraz wieczory. Narzekał na to, że pracuje tak długo i musi marnować czas, żeby czekać w pracowni aż skończy pracę, ale nawet nie chciała pytać Madame Malkin o to, czy może zaczynać pracę godzinę wcześniej.

Na zapleczu pożegnała się z szefową, a gdy wyszła na sklep zobaczyła swojego chłopaka, który siedział na kanapie z bardzo znużoną miną.

– Jesteśmy już spóźnieni. – Mruknął niezadowolony, a ona cmoknęła go w usta i spojrzała na niego przepraszająco.

– Mogłeś iść beze mnie. Emma i Peter doskonale wiedzą, że kończę o siedemnastej. – Mruknęła i pośpieszyła za nim, kiedy wyszli z pracowni.

– Nie pozwolę, żebyś sama wychodziła z pracy, Jess. Powinnaś być bardziej uważna po tym, co się stało z Jocudną. – Powiedział ostro, a kiedy dostrzegł jej spojrzenie westchnął ciężko. – Znowu jestem tym niedobrym. Zrozum, że się martwię. Powinnaś się cieszyć, że potrafię o ciebie zadbać, skoro sama o siebie nie dbasz.

– Przepraszam. – Mruknęła i posmutniała. Wiedziała, że jest nieuważna i powinna być mu wdzięczna, że zapewnia jej bezpieczeństwo.

Weszli do Dziurawego Kotła i uśmiechnęła się lekko, bo jej chłopak wyraźnie się rozweselił na widok Emmy i Petera. Usiadła przy stoliku naprzeciwko szatynki i czekała aż Barnabasz przyniesie jej szklaneczkę Ognistej. Zdziwiła się, gdy podał jej szklankę i karafkę z sokiem dyniowym.

– Prosiłam o Ognistą. – Mruknęła niezadowolona.

– Nie będziesz piła alkoholu w tej spelunie, Jess. Wiesz ile tu może być groźnych osób? Po pijaku nie uciekłabyś za daleko. – Powiedział, a ona poczerwieniała.

– Potrzebuję więcej niż szklaneczka, żeby być pijaną. – Poczuła wyrzuty sumienia, gdy zrobił znów zbolałą minę.

– Jessica, jesteś dla niego zbyt niesprawiedliwa. – Upomniała ją Emma i znów uśmiechnęła się przepraszająco. Upiła łyk soku dyniowego. Szatynka uśmiechnęła się nagle. – Widzieliście ten artykuł w Czarownicy?

– Och, tak! – Barnabasz parsknął śmiechem razem z Peterem. – Nurman nieźle nas zaskoczył.

– Mhm, mógł wyznać, że jest wilkołakiem... – Zaczęła Emma chichocząc.

– ...albo wampirem. Znam nawet jednego... – Przerwał Peter.

– ...albo nawet tym śmierciożercą. – Parsknął Barnabasz, a Squiggle odchyliła głowę do tyłu zanosząc się śmiechem. Jess spojrzała na nich czując narastającą złość.

– Powiedział o sobie prawdę i tłumaczy to jego postępowanie, a wy go wyśmiewacie? – Cuffe spojrzał na nią z powątpieniem.

– A kogo teraz obchodzi prawda? – Zapytał ją chłopak.

– Mnie obchodzi, bo inaczej postrzegam teraz tą sytuację i przynajmniej jestem bardziej skłonna sądzić, że ten facet nie jest śmierciożercą! – Powiedziała żarliwie i spojrzała na Emmę, bo była ciekawa, czy ona też na nią patrzy, jakby była dzieckiem.

– Mógłby powiedzieć cokolwiek, a tak tylko pogorszył swoją sytuację. – Szatynka wzruszyła ramionami z lekkim uśmiechem.

– No wiesz... Woli chłopców, a to nie jest normalne. Założę się, że jego zespół już ma odwołane koncerty. Nie mogę się doczekać jak nasza Rita weźmie się za niego. – Peter cicho się zaśmiał, a Jess spojrzała na nich z niedowierzaniem i czuła, że jej policzki są purpurowe.

– A co komu do tego, że woli chłopców? – Zapytała ich, a Barnabasz tylko pokręcił głową.

– Jess, przestań wszczynać kłótnię. –  Spojrzał na nią, jakby znów zrobiła coś złego i kiedy otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, on kontynuował. – Jesteś za bardzo tolerancyjna i twoja naiwność, kiedyś cię zgubi. Komuś jeszcze Kremowego?

– Ja poproszę! – Powiedziała Emma szybko, a chłopak szybko wstał od stolika i poszedł do baru. – Jessica... Nie miej takiej miny.

– Masz rację. Będzie lepiej jak już pójdę. – Powiedziała hardo i wstała od stołu. – Pożegnajcie ode mnie Barnabasza. Na razie.

*******

Jane miała nadzieję, że misja nie będzie trwała dłużej niż trzy tygodnie. Już dwa i pół tygodnia szukali olbrzymów na północy Irlandii i póki co, nie odnaleźli ich. Rozbili obóz w górach i nanieśli podstawowe zaklęcia ochronne. Hagrid musiał się schylać w namiocie, ale przynajmniej namiot był na tyle szeroki, że półolbrzym mógł położyć się wzdłuż bocznej ścianki. Jeden z braci Prewett zajął dolną pryczę, a na górnej spała Emmelina. Jane i drugi bliźniak mieli wartę na zewnątrz. Było zimno jak diabli, ale na szczęście ognisko dawało dużo ciepła. Okryła się szczelniej kocem i spojrzała kątem oka na Prewetta.

Chłopaki świetnie przygotowali całą misję. Przez Anglię podróżowali magicznie powiększonym samochodem, tak żeby zmieścił się Hagrid. Na Irlandię dostali się statkiem i dalej podróżowali również samochodem. Parkowali bardzo blisko gór i przez maksymalnie trzy dni wędrowali pieszo szukając olbrzymów.

Myśleli, że już w Peak District natkną się na nich, ale znaleźli jedynie opuszczone, od kilku dni, jaskinie.

Dopiero po półtora tygodnia, całkiem przypadkiem natknęli się na duże plemię olbrzymów niedaleko Kandal w północnej Anglii. Gurg Gwidon przyjął od nich pozłacany napierśnik i wysłuchał Hagrida. Myśleli, że poszło im dobrze, ale jednak to plemię było już przekabacone na stronę Voldemorta. Jeszcze nigdy tak szybko nie spieprzała, jak wtedy.

Drugie plemię znaleźli w południowej Irlandii i z tego, co się dowiedzieli, to próbowali oni przedostać się do Skandynawii. Plemię to było znacznie mniejsze, bo składało się jedynie z dziesięciu olbrzymów, którymi przewodził gurg Gogmagog. Podarowali mu oprawiony srebrem róg garboroga. Prawie pękły jej bębenki, gdy olbrzym w niego zadął, ale był zadowolony z prezentu.

Rozmawiał tylko z Hagridem i dowiedzieli się, że uciekają oni z kraju, bo znaczna część olbrzymów poparła gurga Gwidona i Voldemorta. Była pełna podziwu, że Hagrid namówił ich do ukrycia się w irlandzkiej części Gór Kambryjskich i poparcia Dumbledore'a.

Zostawili im też dwie duże tarcze, ale przynajmniej mieli kilku sojuszników wśród olbrzymów.

Rano rozmawiała z Emmeliną i Hagridem o przemieszczaniu się olbrzymów, i raczej nie byli przekonani, że na północy Irlandii odnajdą kolejne plemię.

Zauważyła gdzieś w oddali błyszczący punkt i wskazała go palcem.

– To raczej nie olbrzymy. Chyba ktoś nas śledzi. – Powiedziała, bo od kilku godzin miała wrażenie, że coś jest nie tak, a dopiero teraz zauważyła, że raczej nie są sami. Rudy mężczyzna spojrzał w tamtym kierunku i uśmiechnął się pod nosem.

– To nasi. – Odpowiedział i nadział na patyk kawałek zapeklowanego mięsa z upolowanego wcześniej zająca, i przybliżył go do ognia. – Mają na nas oko od jakiegoś czasu.

– Och, myślałam, że to może śmierciożercy. – Powiedziała czując zakłopotanie, bo zaczęła lekko panikować.

– Dobrze, że mówisz o takich rzeczach, Jane. Nie powinnaś się wstydzić tego, że zareagowałaś w sposób poprawny. Jako zastępca dowódcy tej misji wiem trochę więcej. – Mrugnął do niej okiem i uśmiechnął się szeroko. Wreszcie wiedziała, z którym bliźniaków ma do czynienia i jak zawsze ich pomyliła, bo myślała, że ma wartę z dowódcą misji. – Z resztą Gideon nie miał wyjścia, doskonale wiem, kiedy coś przede mną ukrywa.

– To chyba wada w posiadaniu bliźniaka? – Zapytała, a on zaśmiał się.

– Zdecydowanie, ale i tak największą wadą jest to, że patrzę na niego i naprawdę nie mogę uwierzyć, że ja tak paskudnie wyglądam. – Elliot wybuchnęła śmiechem. – Patrząc na Parkesów, to im zazdroszczę, że różnią się płcią.

– Molly też ma chłopców. – Przypomniała mu, a on jęknął.

– Znając szczęście naszej siostry, to będzie miała z nimi wiele kłopotów. – Pokręcił głową i uśmiechnął się pod nosem. – Szkoda, że jej tu nie ma. Już dawno upiekłaby mi tego zająca.

– Fabian... – Spojrzała na niego z powątpieniem. – Naprawdę?

– Taka prawda, Molly jest zdolna w wielu dziedzinach. Potrafi upiec zająca, ale też powaliłaby olbrzyma. – Powiedział z dumą, więc udobruchała się. Patrzyła na odległy blask ogniska ich kolegów z Zakonu i zastanawiała się, czy wśród nich jest Paul, czy któryś z przyjaciół

– Hej... – Zaczęła powoli i spojrzała na niego, jakby nie rozumiała czegoś. – Dlaczego widzimy ich ognisko? Nie mają zaklęć ochronnych?

– Mają, oprócz tego jednego. Specjalnie zwracają na siebie uwagę, Jane. – Wytłumaczył jej, a ona kiwnęła powoli głową. – Jesteśmy w takiej odległości, że w razie ataku zauważymy to i wyślemy patronusa do dowództwa.

– Merlinie, tu nie ma miejsca na błąd? – Zapytała, a Fabian kiwnął głową i dalej obserwował góry, które ich otaczały.

Elliot jeszcze raz spojrzała na migoczący, odległy punkt i miała nadzieje, że nie dojdzie do ataku.

*******

James patrzył na list od trenera Zjednoczonych z Puddlemere. W listopadzie skontaktował się z trenerem, który zaprosił go na kilka treningów z rezerwowym składem. Wiedział, że spisuje się nieźle i w dodatku świetnie mu się grało z resztą graczy, więc nie powinien się czuć zaskoczony, że dostał się do składu rezerwowego.

Ale czuł się zaskoczony i miał nadzieję, że jednak uda mu się pogodzić treningi, które były dwa razy w tygodniu, z kursami i misjami z Zakonu Feniksa.

Niby jego ojciec nie widział żadnych przeciwwskazań, wręcz pchał go, żeby starał się o miejsce w drużynie, póki ma jeszcze trochę wolnego czasu, ale jednak czuł lekki stres, że mu się nie uda.

Zdziwił się bardzo, kiedy trener Miro Limus zjawił się na ostatnim spotkaniu Zakonu i był dość blisko z profesorem Dumbledorem. Wiedział, że dyrektor kibicuje Zjednoczonym, ale nie miał pojęcia, że przyjaźni się z trenerem.

Pierwszy trening miał mieć już następnego dnia i nie mógł się doczekać aż znów siądzie na miotłę po to, żeby pograć.

Wiedział, że jego kariera może trwać krótko, bo jednak kursy i Zakon były ważniejsze, ale po spotkaniu Zakonu rozmawiał z trenerem, i ten był świadomy tego, że James może zrezygnować praktycznie w każdym momencie.

Spojrzał raz jeszcze na pergamin i uniósł jeden kącik ust, kiedy pomyślał o liście do Lily.

To ona pierwsza wiedziała, że chciałby dalej grać i wspierała go w tej myśli. Opisywał jej w ostatnich listach treningi, które były cięższe niż te, które prowadził w Hogwarcie, ale podobało mu się to.

Usiadł przy biurku w swoim pokoju w Kwaterze Głównej i wyciągnął czysty pergamin.

Kochana Lily,

dostałem właśnie informację, że zostałem przyjęty do składu rezerwowego Zjednoczonych z Puddlemere!

Tak, wiem, że od początku wiedziałaś, że się dostanę i nie jest to pewnie dla Ciebie zaskoczeniem, ale jednak ja nadal nie mogę w to uwierzyć.

Boję się, że nie uda mi się pogodzić tego z resztą moich zobowiązań, ale póki co, będę trenował.

Jane nadal jest na wycieczce ze Skamanderem w Himalajach i mamy nadzieję, że wkrótce do nas wróci.

Czekamy też na Remusa, bo jego mama znowu była chora, ale podobno już czuje się lepiej.

Katherina co chwila psioczy na Jess, która straciła głowę dla Barabasza. Jeśli kiedykolwiek stwierdziłem, że ona kocha się w Remusie, to teraz wiem, że się myliłem. Musimy cierpliwie czekać, aż minie jej początkowy zawrót głowy i znów dołączy do naszych przyjacielskich spotkań przy Kremowym i Ognistej.

Mam nadzieję, że spodobał Ci się prezent ode mnie. Wierzę, że nowa torebka pomieści wiele rzeczy i nie będziesz narzekała Katherinie, że coś ci się potłukło!

Kursy idą nam bez problemów i na szczęście nie nudzimy się, więc czuję, że jestem tam gdzie powinienem być. Katherina nadal ma problem z jednym gościem, ale pokaże na testach, że jest inaczej niż on myśli i to nie przypadek, że tam jest.

Kupiłem nową miotłę sportową – Nimbusa 1500. To chyba najfajniejsza miotła na której miałem okazję latać! Tata twierdzi, że będę głodował przez miesiąc, mama, że przez dwa, ale warto!

U rodziców jest bardzo dobrze. Cieszę się, że wyprowadziłem się z domu, bo ich kryzys jest już w pełni zażegnany i czasem mi za nich głupio, gdy w towarzystwie okazują sobie uczucia. Jestem szczęśliwy, że doszli w pełni do porozumienia, ojciec ograniczył pracę, a mama wróciła do zawodu. Wydaje się, że wszystko zmierza w naprawdę dobrym kierunku!

Masz jakieś wieści od Dorcas? Syriusz chce wiedzieć, czy może ktoś się koło niej kręci. Piszemy ze sobą, ale niestety nie napisała mi tego, więc spróbuję od Ciebie wyciągnąć tą informację.

Syriusz byłby bardzo wdzięczny, gdybyś coś więcej napisała.

Mam nadzieję, że drugi semestr idzie Ci równie dobrze jak pierwszy i wymiatasz! Czasami nie mogę w to uwierzyć, że nie widziałem Cię od ponad siedmiu miesięcy! Bardzo chciałem być w Rosji na twoje urodziny, ale nie dostałem pozwolenia na świstoklik. Cieszę się, że chociaż Katherinie się udało, bo zdała mi raport ze spotkania z Tobą, z którego jestem bardzo zadowolony.

Chociaż nie... Słyszałem, że zamierzasz nas odwiedzić dopiero we wrześniu, to prawda? Myślę, że Katy żartowała, żeby mnie trochę zdenerwować.

Mam nadzieję, że to ode mnie pierwszego dostaniesz listowne, walentynkowe, gorące pocałunki! W tym dniu, przesyłam Ci w paczce samą słodycz, Evans!

Czekam na odpowiedź, Lily!

Pozdrów Crystal!

Twój James.

PS. Wszyscy Cię pozdrawiają!

*******

Lily przetarła oczy i spojrzała z lekkim uśmiechem na list od Jamesa. Enid Longbottom przekazała go godzinę wcześniej, wraz z korespondencją od Katheriny i Syriusza, ale to na jego list najbardziej czekała. Jak zawsze był pełen entuzjazmu, uśmiechu i ciepła. Dzięki tym listom czuła, że nadal ma do czego wrócić i miała nadzieję, że będzie na nią czekał.

Jeśli miałaby opisać zawartość pudełka jakie przekazał jej przez panią Enid, to użyłaby słowa: różowe.

Miodowe Królestwo poszalało w tym roku, bo nie sądziła, że część słodyczy z ich asortymentu będzie w różowych lub czerwonych opakowaniach. Niektóre z nich były nawet w kształcie serca.

Parsknęła śmiechem i otworzyła paczuszkę z różową, czekoladową żabą.

Katherina miała przekazać mu butelkę wódki i koszulę w Matrioszki.

Parkes była trochę przerażona, gdy Lily przekazała jej pudło, które miała zabrać do Anglii. Miała nadzieję, że jednak zaklęcia zadziałały dobrze i te dwadzieścia butelek rosyjskiej wódki przeżyło wycieczkę świstoklikiem do Anglii.

Miała też nadzieję, że jej przyjaciółka zdążyła już rozdać ją przyjaciołom i znajomym.

Drogi Jamesie,

bardzo dziękuję Ci za prezent urodzinowy, jak i ten z okazji Walentynek. Gratuluję, że jesteś w drużynie! Masz całkowitą rację, nie jest to dla mnie zaskoczeniem, bo jesteś znakomitym ścigającym i cieszę się, że sprawdziłeś się w drużynie z prawdziwego zdarzenia! Jestem przekonana, że pogodzisz to wszystko razem i będziesz szczęśliwy, że udaje Ci się mieć to, czego zawsze chciałeś.

W sumie, to nigdy nie widziałam zakochanej Jess, więc zazdroszczę, że jesteście tego świadkami. Jestem przekonana, że niedługo pogodzi związek, pracę i spotkania z przyjaciółmi. Póki co, to dopiero początku, więc może być jej trudno. A jak Adalbert sobie z tym radzi? Został trochę zepchnięty na boczny plan, a byli naprawdę blisko i pewnie chodzi struty.

Nie dziwię się, że idzie Wam tak bardzo dobrze na kursach. Katherina opowiadała mi o tym panu i naprawdę mam nadzieję, że wyniki Katy pójdą mu w pięty! Pamiętaj, żeby nie osiadać na laurach. Cały czas pnijcie się w górę i uczcie się jak najwięcej!

Cieszę się, że Twoim rodzicom się układa i żałuję, że nie mogę widzieć twojej miny, gdy na nich patrzysz. Zapewne uciekasz wzrokiem i wyglądasz na speszonego, że twoi rodzice nie potrafią się od siebie oderwać! Pozdrów ich ode mnie i uściskaj!

Syriusz do mnie napisał, więc to jemu zdam szczegółowy raport z pobytu w Australii i dotychczasowych listów. Na pewno będzie zadowolony.

Drugi semestr zaczął się bardzo dobrze. Czas upływa mi bardzo szybko i pewnie niedługo znów będę miała testy kontrolne, a potem egzaminy, ale nie martwię się, bo uczę się na bieżąco i rozwijam umiejętności.

Niestety muszę cię zasmucić, ale to prawda – w Anglii będę dopiero we wrześniu. Między pierwszym, a drugim rokiem kursu mam dwa tygodnie wolnego, ale spędzę go zapewne w Australii lub na podróży z Crystal – niestety jeszcze nie wiem na co się zdecydować.

Tak... Te siedem miesięcy szybko zleciało. A pamiętasz, że pod koniec stycznia mieliśmy rocznicę Twojego zerwania ze mną? Też szybko zleciało.

Czuję, że muszę ograniczać informacje jakie przekazuję Katherinie, bo jeszcze trochę i nie będziesz potrzebował moich listów, bo wszystko będziesz wiedział od niej.

Proszę, żebyś zadbał o Meropę. Ciężko znosi długie trasy, a dobra z niej sowa i nie chciałabym jej stracić.

Crystal również Cię pozdrawia!

Uściskaj wszystkich!

Pozdrawiam i całuję (jako przyjaciółka),

Lily.

PS. Mam nadzieję, że Katherina przekazała Ci walentynkowy prezent ode mnie.

Miała wielką ochotę pomalować usta szminką i odcisnąć je w kilku miejscach, ale doskonale wiedziała, że James zrozumiałby ten gest zbyt dosłownie. Miała też świadomość, że prezent walentynkowy wykracza poza kompetencje przyjaciółki, ale przewidziała to, że coś od niego dostanie i nie wypadało jej nie odwdzięczyć się. Tak sobie tłumacz, Lily... I tak byś mu coś przekazała.

Złożyła starannie list i włożyła go do koperty, którą następnie przywiązała do nóżki sowy. Kiedy wypuściła Meropę przez okno, obserwowała ją przez chwilę. Miała nadzieję, że doleci bezpiecznie do Anglii.

Zamknęła okno, gdy w pokoju zrobiło się zimno i usiadła przy biurku, trochę przybita.

Byle do września.