*39*

[muzyka]

Jego misja nie przebiegła, tak jak tego oczekiwał i czuł, że zawiódł Zakon Feniksa. Charlus Potter wprawdzie nie powiedział mu tego wprost, ale słyszał w jego głosie, że jest zawiedziony. W Peak District nie znalazł innych wilkołaków i pełnię musiał spędzić w zimnej, wilgotnej jaskini. Jego obrażenia po tych dniach były większe niż zazwyczaj, bo w napadzie szału porozwalał trochę skał i rzucał się o ściany.

Już zapomniał jak to jest bez chłopaków. James i Syriusz towarzyszyli mu odkąd zostali animagami, a Peter już od półtora roku nie wałęsał się z nimi w czasie pełni. Nie miał do niego żalu. Był mały i bał się, że może mu się coś stać. Jedynie Łapa lub Rogacz potrafili zapanować nad wilkołakiem, ale to chyba dlatego, że znali go doskonale. Wiedzieli gdzie uderzyć, wiedzieli co zrobić i jak zareagować, gdy straci kontrolę.

Potter wypuścił go z gabinetu, wcześniej mówiąc mu tylko tyle, że ma zachować w tajemnicy to, czy kogoś spotkał, czy też nie. Wiedział, że chłopaki od razu się zorientują, że był sam, ale nie chciał mu tego mówić. W salonie James i Syriusz nabijali się z Petera, który dostał pracę w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów.

– Coś mnie ominęło? – Wszedł do salonu siląc się na swobodny ton. Łapa od razu do niego poszedł i klepnął go po przyjacielsku w ramię. Lunatyk zacisnął zęby, bo nadal był obolały po pełni.

– To, co zawsze. Peter odwalił niezłe głupstwo, ale jesteśmy już przyzwyczajeni do tego. – Parsknął śmiechem i Remus spojrzał na Glizdogona pytająco. Przyjaciel jeszcze bardziej zmarkotniał i zaczerwienił się.

– Przyjęli mnie do pracy. Nie sądziłem, że potrzebne mi są języki obce. – Remus parsknął śmiechem i pokręcił głową.

– Jak byk masz napisane w wymaganiach: minimum dwa języki obce! – James pomachał jakimś świstkiem pergaminu tuż przed oczami Petera. – Mogę cię nauczyć podstaw francuskiego...

– ...Chyba pocałunku. – Parsknął śmiechem Łapa i dostał po głowie od Rogacza. – Człowieku, on angielskiego nie ma dobrze opanowanego. Pamiętasz? Remus mu poprawiał wszystkie eseje, bo miał dużo błędów!

– Merlinie, Glizdek... – Zaczął Potter i patrzył na niego z powątpieniem. – Zapisz się na jakieś lekcje. Na Pokątnej jest pełno ogłoszeń i módl się, żeby cię nie wywalili.

– Łatwiej będzie jak zmieni pracę. – Mruknął Syriusz drwiąco i przez chwilę wydawało mu się, że Peter patrzy na niego na złością.

– Dam sobie jakoś radę, dzięki za wsparcie. – Potter spojrzał przepraszająco na Petera.

– Znasz nas, Glizdek. Lubimy nabijać się z takich sytuacji. – Rogacz uśmiechnął się zawadiacko i oddał mu pergamin. – A tak serio, to zapisz się chociaż na francuski. Może jak zobaczą, że się uczysz, to cię zostawią.

– Zawsze możesz jeszcze powiedzieć, że znasz amerykański i australijski. – Podsunął mu Łapa i kąciki ust Remusa uniosły się do góry.

– Nie pomagacie, chłopaki. – Powiedział Remus i usiadł na fotelu. – Na twoim miejscu powiedziałbym prawdę. Lepiej żeby wylali cię teraz, niż potem bez wypłaty.

– Znowu będę musiał szukać pracy. Matka mnie zabije. Przesiedziałem już prawie osiem miesięcy na jej garnuszku. – Westchnął chłopak i zrobiło mu się trochę przykro. Ponownie się uśmiechnął, gdy do salonu weszła Katherina i rzuciła mu się na szyję.

– Remusie! Jak misja? – Zapytała od razu i syknęła cicho, gdy przejechała palcem obok jego nowego zadrapania na policzku.

– Bez sensu. Zimno i wilgotnie. – Powiedział i skrzywił się.

– A jakieś wilkołaki? – Dociekała i postanowił, że uśmiechnie się tajemniczo.

– Może. – Uderzyła go lekko w ramię i spojrzała, jakby oczekiwała odpowiedzi. – Tajemnica, Katy.

– Och, dobrze. – Zrozumiała chyba, że ma zakaz mówienia, ale zdziwił się bardziej, że chłopaki nie dociekali.

– Jestem ciekawy jak to wygląda. No wiecie... Stado wilkołaków, czy się biją między sobą, czy biegają sobie, tak jak my w Hogwarcie. – Powiedział Peter ożywionym tonem.

– Jak widać Remus żyje, więc albo ich nie spotkał, albo tańczył i wył przy świetle księżyca. – Rzucił ironicznie Łapa, a James i Katy parsknęli śmiechem. Pewnie wyobrazili sobie, jak jako wilkołak tańczy. – Dodajcie do tego obrazka te sznurki z kwiatami na szyi.

– I spódnicę z traw! – Syriusz zaśmiał się głośno, gdy Katy podłapała temat. – Na następną pełnię Jess uszyje ci świetną kieckę!

– A właśnie, gdzie Jess? Myślałem, że może mnie przywita. – Lupin spojrzał na Katherinę, a ona wzruszyła ramionami.

– Pewnie z Barabaszem. – Black i Potter parsknęli śmiechem. – Nie potrafię inaczej go nazywać! Boję się, że jak się z nim spotkamy to wiecie... Pomylę się.

– Wpadnę do niej jutro w przerwie. – Rzucił Remus. – A Jane?

– Z moim bratem. Wróciła wczoraj wieczorem. – Katy uśmiechnęła się lekko. Od początku wiedział, że Parkes jest zachwycona tym, że Jane spotyka się z Paulem. – Paul też miał misję i wrócił godzinę przed tobą. Poszli na randkę, bo wczoraj były Walentynki.

– Ej... A oni nie będą mieć jakoś teraz rocznicy? – Zapytał nagle Syriusz, a Katy westchnęła uroczo. – Merlinie! Rok temu śmierciożercy byli w Hogsmeade.

– Ponad rok temu zerwałeś z Dorcas... – Podsunęła mu Katy, a on uśmiechnął się złośliwie.

– A ty ponad rok temu migdaliłaś się z Williamem, gdzie tylko się dało. – Odwarknął i zapadła cisza. Blondynka mocno się zaczerwieniła i jej dłonie delikatnie drżały. Kiwała przez chwilą głową, jakby robiła to zupełnie nieświadomie. Dostrzegł jak broda kilka razy jej się zatrzęsła.

– Dobranoc. – Rzuciła i zanim zdołali coś powiedzieć wyszła z salonu.

– Mamy postęp. – Mruknął cicho James, a Black przeklął i wyglądał jakby naprawdę było mu przykro. – Ciesz się, Łapo. Wiesz, że mogła cię zabić?

– Doceniam, że tego nie zrobiła. – Remus patrzył na Syriusza, a ten patrzył na wyjście z salonu z miną zbitego psa. – Jak myślicie... Jak długo będę musiał myć po niej naczynia, żeby mi wybaczyła?

– Użyj uroku osobistego. Podobno żadna ci się nie oparła. – Podsunął mu Glizdogon, a James walnął go w głowę i jęknął zażenowany.

– Glizdek! To moja kuzynka! Trochę szacunku! – Upomniał go, a Black parsknął śmiechem, gdy Peter zrobił zawstydzoną minę i wymamrotał przeprosiny.

*******

– Fabian mi powiedział, że zdolna z ciebie bestia. – Powiedział Paul głaskając jej nagie plecy. Pościel zaszeleściła cicho, gdy odwrócił się na bok. Poczuła, jak na ramionach pojawia się gęsia skórka, kiedy przytulił się do jej boku.

Jeżeli tak miały wyglądać jej powroty z misji, to chyba poprosi dowództwo o kolejną wyprawę.

– Opowiadał jak uciekałam przed olbrzymami? – Zapytała Jane, a Parkes zatrząsł się od śmiechu.

– Ominął szczegóły. – Otworzyła powieki i spojrzała w jego bursztynowe oczy. – Moody był z ciebie zadowolony.

– Naprawdę? – Niedowierzała temu, co usłyszała. Paul kiwnął głową.

– Po waszych raportach, Gideon musiał jeszcze zostać i jako kierownik waszej misji zdał dokładniejszy raport. Ojciec powiedział mi tylko tyle, że są z ciebie zadowoleni. – Chłonęła każde jego słowo. Nie spodziewała się, że po pierwszej misji ktoś ją pochwali. – Oceniłaś poprawnie zagrożenie i w porę uciekliście przed plemieniem Gwidona. Kiedy miałaś jakieś wątpliwości, mówiłaś o nich i Fabian z Gideonem mogli w porę zareagować lub uspokoić twoje wątpliwości. Nie grasz w gierki i nie próbujesz na siłę zbawiać świata, a to przydatne cechy na misjach.

– Cieszę się, że chłopaki są zadowoleni. – Czuła, że jej policzki są zarumienione. – Cały czas ich myliłam.

– Potrafię ich rozróżnić jak są osobno. Chyba tylko Moody dokładnie wie, który to który. Podobno nawet państwo Prewett i Molly ich mylą. – Elliot parsknęła śmiechem. Rozluźniła się, bo przynajmniej miała pewność, że nie tylko ona ma ten problem.

– Myślałam, że będzie gorzej. Prawie każda misja moich przyjaciół kończyła się atakami, a ostatnio? Co by było, gdyby Moody nie odwołał Jamesa i Syriusza? Moody stracił oko, Tobias prawie się wykrwawił, a Edgara prawie uduszono. To prawda, Paul? Zakon ma szpiega?

– Co najmniej jednego. Może dwóch. – Przyznał i przeszły ją dreszcze.

– Ale kto? I dlaczego? – Pod powiekami zebrały jej się łzy. Żaden z członków Zakonu Feniksa nie wydawał jej się podejrzany. Nie każdy był miły i życzliwy, ale widziała, że oni wszyscy mieli wspólny cel – doprowadzić do upadku Voldemorta i powstrzymać szerzące się zło.

– Kilka osób podejrzewa Jessikę i Syriusza. – Załkała głośniej, gdy to usłyszała. – Syriusz ma oparcie w Potterach, moich rodzicach i w Dumbledorze, ale Dumbledore ufa każdemu członkowi Zakonu, więc dla Moody'ego, to powoli bez znaczenia.

– To jakieś brednie! Syriusz odciął się od rodziny i nie zdradziłby nigdy Jamesa, oni są jak bracia! A Jess? Ona chyba nigdy nie poznała żadnego Ślizgona. Jest trochę inna, ale na pewno nie donosi śmierciożercom. – Zapewniła go cicho, a on otarł jej policzki.

– Opuściła już dwa zebrania, Jane. Po śmierci siostry trochę się zmieniła, nie uważasz? Moody'emu wydaje się to podejrzane, że szybko otrząsnęła się z tego i żyje tak, jakby niczym się nie przejmowała. Zupełnie jakby nic się nie stało.– Otworzyła usta, żeby zacząć bronić przyjaciółkę, ale nakrył jej wargi dłonią. – Cii, mam świetną intuicję, Jane. I ta intuicja mówi mi, że to nie Jess jest zdrajcą.

– To już wiem. Coś jeszcze? – Zapytała go, a on pogładził jej policzek.

– Chyba najwyższa pora porozmawiać z przyjaciółką, Jane. Zachowanie Jessiki jest trochę podejrzane i lepiej, żeby to się szybko zmieniło. – Blondynka powoli kiwnęła głową.

– Mogę wziąć Katy? Ona ma większą siłę przebicia. – Paul pokręcił głową ze zrezygnowaniem i przytulił ją mocno.

– I pomyśleć, że walczyłaś z olbrzymami. – Parsknęła śmiechem, gdy rzucił tą złośliwą uwagę.

– Ja przed nimi uciekałam, Paul. – Przypomniała mu z dumą w głosie.

*******

Kiedy Remus Lupin wpadł do niej w czasie wczorajszej przerwy, to odetchnęła z ulgą. Nie zdążyła pożegnać się z nim przed misją i w czasie pełni prawie nie spała, bo bała się o niego, chociaż jednocześnie była ciekawa, czy pozna innego wilkołaka. Zapytała go o to, ale nie odpowiedział wprost, więc zrozumiała, że pewnie ma zakaz z góry. Próbowała go tez wypytać o misję Jane, ale podobno nic nie wiedział, bo wpadł na nią rano, kiedy wychodziła do Ministerstwa.

Z przyjaciółmi nie widziała się już od prawie trzech tygodni. Gdyby nie fakt, że nadal mieszka z Adalbertem, to nie wiedziałaby o wielu sprawach związanych z Zakonem i z przyjaciółmi. Nie potrafiła wymyśleć sensownej wymówki na sobotni wieczór, więc kiedy Remus przekazał informację od Jane, że ta chce się z nią spotkać, to głowiła się przez cały dzień, czy argument "chcę się spotkać z przyjaciółkami" przemówi do Barnabasza. I tak już był zły o to, że znów w sobotę poszła do pracy, ale musiała. Za równy miesiąc miał się rozpocząć szczyt Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów i w pracowni było prawdziwe urwanie głowy. Pracownicy Ministerstwa zamawiali nowe szaty urzędnicze, ważniejsze osoby zamawiały również szaty wyjściowe, nowe peleryny i tiary. Jeżeli kiedyś narzekała na sierpień i uczniów, tak teraz przeklinała Międzynarodową Konfederację Czarodziejów.

Lubiła szyć i pracować, ale jednak nawał pracy i nadgodziny nie sprzyjał związkowi. Barnabasz martwił się o nią i wolał, żeby każdą wolną chwilę spędzała z nim, bo miał na nią oko. Wiedziała, że walczy lepiej od niej, bo przecież był mężczyzną. Nawet Emma wspominała, że w szkole dobrze radził sobie na lekcjach obrony. Nie lubiła go zawodzić, a czuła, że robi to zbyt często.

Zdenerwowała się bardzo, kiedy on i jego znajomi wyśmiewali się z Gregory'ego Nurmana, i żeby uniknąć kłótni wyszła nie żegnając się z nim. Następnego dnia długo płakała i przepraszała go, bo czuła, że jednak on ma rację. Starał się ją chronić jak najlepiej, nieraz to powtarzał. Nie chciał, żeby podzieliła los Jocundy i była mu wdzięczna, że tak o nią dba.

Nie umawiała się z nim na sobotę, ale gdy wychodziła z pracowni, to nie zdziwiła się na jego widok. Uśmiechnęła się przepraszająco i pocałowała go w usta.

– Przepraszam, że musiałeś czekać. – Kąciki jego ust lekko się uniosły i objął ją w talii.

– Za dużo pracujesz, Jess. Mam wrażenie, że Malkin wykorzystuje to, że jesteś tak mało asertywna. – Poprowadził ją w stronę Dziurawego Kotła, gdzie zazwyczaj spędzali wieczory z Peterem i Emmą.

– Przecież wiesz, że chcę się nauczyć dobrze tego fachu, a ona jest najlepsza. – Mruknęła cicho, ale wiedziała, że ją dosłyszy. Był dość uważnym słuchaczem.

– Przestań nastawiać się na sukces, Jess. Ta stara baba zdominowała tę branżę i nie przebijesz się. – Zacisnęła usta i przez chwilę nic nie odpowiedziała.

– Gdzieś muszę pracować. – Nie wiedziała, czy dosłyszał, bo nic już nie powiedział. – Zostanę tylko chwilę. Dziś widzę się z dziewczynami.

– Koniecznie dziś? – Poczuła, jak trochę się spina.

– Nie widziałam się z nimi już dawno, a Katy była u Lily i chciałabym wiedzieć, co u niej. – Powiedziała, delikatnie uśmiechając się do niego. Przepuścił ją w drzwiach do zatłoczonego pubu i usiedli przy stoliku, przy którym siedzieli już Peter z Emmą.

– Mamy szkic Rity! – Szatynka ścisnęła mocniej torebkę. Wyglądała na podekscytowaną.

– Jaki szkic? – Zapytała Jess, a Peter parsknął śmiechem.

– Taki mały artykuł. – Spojrzała na Barnabasza zdziwiona. Machnął ręką i pocałował jej policzek. – Popracujemy nad tym, a ty leć już może do tych twoich przyjaciół.

– Och... – Zaczęła zdziwiona, że tak szybko jej odpuścił. Uśmiechnęła się promiennie i pocałowała go w usta na pożegnanie. – Do zobaczenia!

*******

Wziął od Jamesa szklaneczkę z Ognistą Whisky i rozejrzał się po salonie, gdzie zostało już niewielu członków Zakonu Feniksa. W ostatnim miesiącu ataki zdarzały się bardzo rzadko i Moody był pewny, że to cisza przed burzą i zapewne w połowie marca, gdy w kraju będzie wielu czarodziejów z całego świata, będą działy się straszne rzeczy.

Biuro Aurorów było zawalone robotą. Aurorzy przewidywali do jakich wypadków może dojść i robili plany działania w razie zagrożenia. Ogólnie w całym Ministerstwie wyczuwało się nerwową atmosferę.

Ich kurs też nie był przyjemny. Powinni już od półtora miesiąca zacząć naukę w terenie, ale przesunięto to na kwiecień i nadal mieli jedynie zajęcia teoretyczne. Glamson, który biegał od Biura Aurorow do budynku w którym odbywały się kursy, widocznie miał już dość. Wcześniej poniewierał Katheriną, a obecnie nie zostawiał na nikim suchej nitki, ale coś mu mówiło, że może to być celowe działanie. Czuł, że im bliżej końca pierwszego roku kursu, tym większa będzie presja i pewnie kilka osób wyłamie się.

Nadal był zdziwiony, że Katherina tak dobrze sobie radzi z Glamsonem. Była w pierwszej trójce na kursach, a auror gnoił ją i zawalał dodatkowymi pracami, jakby ledwo dawała sobie radę. Musiała pisać eseje na temat jakiś podstawowych zaklęć, sprawdzał jej wiedzę częściej niż innym i wypadała wtedy świetnie, ale i tak znajdował coś, do czego się przyczepiał. James miał ochotę obić mu twarz, kiedy na ostatnich zajęciach zasugerował, że bez niego na pewno nie dostałaby się. Blondynka stała jedynie wyprostowana i kiedy mówił jej w twarz, że jest głupia i zginie jako pierwsza w nadchodzącej wojnie, to nawet nie mrugnęła powieką. Patrzyła na aurora z całkowitym spokojem, zachowując kamienną twarz, czym chyba bardziej go denerwowała. Myślał, że po zajęciach Katy będzie fukała na niego i będzie wściekła, ale wzruszyła jedynie ramionami, i powiedziała, że odbije to sobie na egzaminach.

Potter wrócił do niego z Peterem i Katheriną. Pettigrew przyznał się w pracy do tego, że nie zna żadnego języka obcego, ale nie wywalili go. Pracował przy organizacji szczytu Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów. Chyba przez tydzień chodził zdenerwowany, bo nie mogli znaleźć noclegów dla delegacji, które przybędą.

– Adalbert już poszedł? – Zapytała Katy, a on kiwnął głową. Brunet wyszedł jak tylko zakończyło się spotkanie.

– Czego chciał Moody i twój ojciec? – Zapytał ją, bo Alastor wezwał ją do gabinetu, a widział też, że Robert Parkes tam wchodził.

– Chciał mi przypomnieć, że jestem na kursach i spodziewał się, że moje zachowanie się poprawi. Ojciec z kolei wyraził swoje niezadowolenie, bo Glamson mu opowiadał, że cechuje mnie wysoka niesubordynacja. Jak już jestem na tych kursach, to chociaż dobrze byłoby, gdybym nie przyniosła mu wstydu. – Black objął ją ramieniem, gdy dostrzegł w jej oczach łzy. Spojrzał ponad jej ramieniem na Jamesa, który wyglądał na wściekłego.

– Powiedziałaś im jak jest? – Zapytał Rogacz, a ona pokręciła głowa.

– Jeszcze niecały miesiąc i skończymy zajęcia z tym palantem. To naprawdę nic. Przynajmniej mam dobrą szkołę życia. – Uśmiechnęła się do nich lekko. Wiedział, że nie przejmuje się Gloamsonem, tak jak oni, ale jednak opinia Moody'ego i ojca była dla niej bardzo ważna. – Jess znów nie było. Myślałam, że po ostatnim spotkaniu zrozumie, że powinna się zjawiać. Mama chce ją nauczyć kilku rzeczy, ale ona codziennie jest zajęta z Barnabaszem.

– Wiesz jakie są początki. – Powiedział James i wypił łyk Ognistej. – Jeszcze trochę i odkleją się od siebie.

– No nie wiem. – Mruknęła cicho. Widać było, że ma wątpliwości i powoli on je zaczynał mieć. Po zajęciach obserwował Jess na Pokątnej. Obserwował jak wychodzi od Madame Malkin, zazwyczaj już w obecności Barnabasza. Nie pasowało mu coś w zachowaniu Jess. Nie słyszał co do siebie mówili. Widział jedynie, że Cuffe coś mówił, ona robiła się smutna, on znów coś mówił i wyglądał na obrażonego. Raczej na tym etapie znajomości i związku oboje powinni mieć szczęśliwe miny, a od kilku dni widział, że jego przyjaciółka jest po prostu smutna.

– Słyszałem, że Lily do ciebie napisała. – Rogacz parsknął śmiechem, gdy Peter się odezwał. Katherina spojrzała w jego oczy z zainteresowaniem.

– Dzięki, Glizdek. – Warknął na niego. – Napisała mi co u Dorcas.

– Naprawdę? Przecież wszystko ci mówię! – James zaśmiał się, kiedy Katherina się oburzyła.

– Wiem, ale Lily widziała się z nią i może jest coś, o czym ci nie pisze. – Posłała mu spojrzenie pełne powątpienia.

– Dorcas pisze mi o wszystkim. – Zapewniła go i nawet jej uwierzył, bo jednak informacje w liście od Evans i to, co mówiła mu Katherina było zgodne.

*******

W Australii zdecydowanie lubiła weekendy. Spędzała je w Thundelarra, albo w Woollongong u babci lub ciotki Alsephiny, która zaczęła przygotowania do swojego drugiego ślubu. Ojciec powiedział jej kiedyś, że jest bardzo podobna do niej i musiała przyznać, że ma rację, chociaż ciotka była znacznie niższa od niej i miała urocze dołeczki, gdy się uśmiechała.

Ślub zaplanowano na pierwszy weekend maja, więc zostały niecałe dwa miesiące do tego wydarzenia. Obiecała pomóc i miała nadzieje, że jednak babcia znajdzie jej coś do pracy.

Nie zdziwiła się, gdy dostała zaproszenie. Zdziwiła się dopiero wtedy, gdy Grace i Alsephina zaczęły intensywnie szukać jej osobę towarzyszącą. Miała nadzieję, że jak poskarży się babci, to ostudzi ona nastroje córki i synowej, ale nie zanosiło się na to. Meadows podejrzewała, ze Betula uwielbia w czasie niedzielnych obiadów słuchać jak próbuje przemówić do rozumu macosze i ciotce, że partner nie jest jej potrzebny. Chciała mieć spokój i w końcu powiedziała, że na pewno z kimś będzie, ale woli sama sobie wybrać partnera. Myślała, że wtedy dadzą jej spokój, ale nie. Zasypywana była pytaniami, czy już kogoś znalazła i czy to tylko kolega.

Myślała, żeby zaprosić Moongyu'a z którym trzymała się dość blisko na kursie, ale po ich ostatnim spotkaniu na którym mieli się uczyć, musiała wykreślić jego imię z listy potencjalnych kandydatów na partnera. Chłopak był sympatyczny i bardzo zdolny. Lubiła go i nawet myślała, że chyba już czas na ponowne randkowanie, ale kiedy została z nim sam na sam, naszły ją wątpliwości. Całował świetnie, to musiała przyznać. Z początku było miło, ale gdy prawie zdjął z niej bluzkę, to zrezygnowała. Odprawiła Koreańczyka z kwitkiem i do tej pory nie mogła mu spojrzeć w oczy, no i przestali się do siebie odzywać.

Nie potrafiła określić tego, co czuje. Czuła, że brakuje jej bliskości drugiego człowieka, ale nie za wszelką cenę. Lubiła go, ale gdy ją całował poczuła się strasznie, bo zdała sobie sprawę, że to i tak nie wyjdzie, a nie chciała go oszukiwać. Dawniej robiła to nieraz. Schadzki z chłopakami nie były jej obce. Jak tylko czuła się źle sama ze sobą, to te kilka chwil z facetem dawały jej radość. Teraz czuła narastającą frustrację i wyrzuty sumienia. Pozornie wszystko było ładnie i pięknie. Miała świetny kontakt z rodziną, na kursach dawała z siebie wszystko, a z przyjaciółmi z Anglii nadal pisała. Tęskniła strasznie, ale nie czuła, żeby ich więź zelżała przez dzielącą ich odległość. Ale i tak czuła się źle sama ze sobą. Nie lubiła swoich myśli o matce i Syriuszu. Nienawidziła tego, ze odkąd przybyła do Australii, to bez Eliksiru Słodkiego Snu nie potrafi zasnąć. Wiedziała, że tak długie zażywanie eliksiru może być dla niej niebezpieczne, ale odmierzała sobie małe dawki i dodatkowo rozcieńczała je z wodą, bo chciała jedynie bez problemu zasypiać.

Weszła do domu ciotki i starała się wyglądać na zadowoloną. Nie zdziwiła się widząc babcię, która stała w przedpokoju i przykładała do ścian próbniki z kolorami. Uśmiechnęła się na jej widok.

– Kość słoniowa, czy ecru? – Spojrzała na dwa próbniki i westchnęła.

– Kość. – Odpowiedziała, a Betula zrobiła taką minę, że wiedziała iż tylko potwierdziła jej decyzję. – Jak po spotkaniu?

– Jak zawsze. Zakon podobno ma jakiegoś szpiega, ale niestety nic więcej nie wiem. Mam nadzieję, że Doge przekaże mój list Dumbledore'owi. – Chwyciła ją pod ramię i poprowadziła do kuchni.

– Też szukasz partnera, że pisałaś do Dumbledore'a? – Zapytała złośliwie, a babcia trzepnęła ją w ramię.

– Trochę szacunku, dziecko. – Upomniała ją, ale i tak się nie przejęła. Spojrzała na niewielki stosik kopert i szukała jednego listu, którego treść chciała znać od razu. Serce zabiło jej mocniej, gdy zauważyła znajome pismo Williama. Nie zwracała uwagi na to, co mówi babcia, tylko od razu dorwała się do listu.

Droga Dorcas,

pierwsze półrocze zakończyło się dla mnie bez większych problemów. Zapewne nie zdziwi Cię fakt, że zebrałem ze wszystkich zajęć najwyższe oceny. Przemiany nie są już dla mnie problemem, ale nadal dużo nauki przede mną.

Cieszę się, że mieszkam z Henrym i Thomasem, dzięki nim szybko zaaklimatyzowałem się w Stanach i tylko czasami czuję się tam naprawdę źle.

Następny wypad do Anglii planuję na Wielkanoc. Chyba odwiedzę jedynie dziadków, a z Parkesami i przyjaciółmi spotkam się na zebraniu.

Wyjeżdżając, myślałem, że będzie łatwiej z podróżami, ale nie sądziłem, że przez te kilka miesięcy tak dużo się zmieni. James napisał mi, że chciał odwiedzić Lily, ale nie dostał zezwolenia na wyjazd. Katherinie się udało, bo ma tam jakąś daleką ciotkę, ale podobno strasznie ją maglowali na przesłuchaniach. Jednak pod tym względem kursy aurorskie nie są zbyt dobre, bo każdy wyjazd musi być zgłaszany do Biura i są przesłuchania.

W Stanach nadal jest spokojnie i nie zanosi się na wojnę. Wydaje mi się, że po tym, co miało miejsce ponad pięćdziesiąt lat temu MACUSA stara się jak może, żeby nie doszło do podobnych ruchów.

Słyszałem, że w Australii też nic się nie dzieje, więc cieszę się, że jesteś tam bezpieczna. Mam nadzieję, że u Ciebie drugie półrocze zaczęło się równie dobrze jak u mnie.

Nie chcę Cię trzymać dłużej w niepewności – z przyjemnością odwiedzę Cię w maju i potowarzyszę Ci na ślubie Twojej ciotki. Napisz mi na kiedy i gdzie umówić świstoklik oraz jakiego koloru wybrać koszulę.

Przekaż pozdrowienia całej rodzinie!

Uściski,

William.

Babcia głośno zakaszlała i Dorcas spojrzała na nią nie kryjąc wielkiego uśmiechu. Miała wielką nadzieję, że Will wyrwie się na dwa dni do Australii i nie zawiódł jej. W sumie to upiekła dwie pieczenie na jednym ogniu, bo nie dość, że spotka się z przyjacielem, to jeszcze będzie miała spokój od komentarzy macochy i ciotki.

– Dobre wieści? – Usiadła naprzeciwko wlepiając w nią niebieskie oczy.

– Załatwiłam sobie towarzystwo na ślub. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i westchnęła, trochę zbyt tęsknie. Babcia spojrzała na nią uważnie i wiedziała, co to oznacza. Zawsze tak na nią patrzyła zanim zaczynała temat dziadka i jej matki oraz ucieczki do Australii. Udawało jej się ją zbywać, ale wiedziała też, że kiedyś będzie musiała stawić temu czoła. Miała ochotę całować stopy ciotki, bo wparowała do kuchni i przerwała niezręczną ciszę panującą w pomieszczeniu.

– Dorcas! – Z radością poderwała się z krzesła i ucałowała policzek Alsephiny. Szczęście jej ciotki było zaraźliwe, chociaż jak dłużej z nią przebywała, to powoli miała dość tej beztroski. – Masz już kawalera?

– Kawalera nie mam. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Ale mam towarzystwo na twój ślub, więc możesz być spokojna. Nie upiję się i nie będę zadręczała uczestników moimi rozterkami.

– Chwała niech będzie Merlinowi! – Brunetka zaśmiała się i stanęła obok matki. – Czemu jesteś taka spięta?

– Och... – Betula machnęła ręką. – Informacje od Doge'a nie są radosne.

– Obawiam się, że trzeba się będzie przyzwyczaić do złych informacji. – Uśmiech zniknął z twarzy Alsephiny i wyglądała na zaniepokojoną. – Przekazałaś list do Dumbledore'a?

– Hej! Jaki list? – Zapytała Dorcas patrząc to na babcię, to na ciotkę. Te spojrzały na siebie i Betula westchnęła ciężko.

– Przestaję uciekać, Dorcas. – Wyszeptała babcia, a ona otworzyła usta ze zdziwienia i poczuła ciarki na swoim ciele. Zostawiała ją?

*******

Widziała, że Barnabasz trochę się denerwuje i przez to sama zaczęła być dziwnie nerwowa. Wreszcie udało jej się namówić chłopaka na popołudnie z jej przyjaciółmi i na początku była bardzo podekscytowana. Niestety im bliżej było spotkania, tym mniej pewnie się czuła.

Na domiar złego, nie pomagał fakt, że się spóźniają. Cuffe zdążył wypić już jedną szklankę Ognistej i właśnie dolewał sobie kolejną. Jak zawsze czekał na nią po pracy i już wtedy był w kiepskim humorze. Mówił, że jedna z dziennikarek nie trzyma terminów, a naczelny zostawił wszystko na jego głowie i wyjechał na urlop, żeby wrócić tuż przed szczytem Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów. Ona sama miała urwanie głowy, więc rozumiała jego zirytowanie.

Uśmiechnęła się szeroko i odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła grupkę osób wchodzących do Dziurawego Kotła. Wstała od stolika i przywitała się z każdym z osobna. Ostatni raz widziała ich prawie dwa tygodnie wcześniej na zebraniu Zakonu Feniksa. Przedstawiła ich Barnabaszowi i usiadła obok chłopaka, kiedy już się zapoznali. Syriusz i James poszli po coś do picia, a reszta zajęła wolne miejsca. Przez chwilę siedzieli cicho, ale w końcu znów uśmiechnęła się lekko i postanowiła rozpocząć rozmowę.

– Jak tam kursy? – Zapytała patrząc na Katherinę, która wydawała się być lekko zdziwiona.

– Och, końcem marca mam testy i zaczynamy praktyczne zajęcia. – Odpowiedziała i wydawała się być trochę zakłopotana. – A wy jak tam? Wyglądacie na zmęczonych.

– Bo pracujemy. – Odpowiedział Barnabasz ostrym tonem i spojrzała na niego zdziwiona.

– Wiesz... Szczyt coraz bliżej i jest straszne urwanie głowy. – Odpowiedziała po chwili cicho i ponownie odetchnęła z ulgą, gdy wrócili James i Syriusz z tacą szklanek oraz dwoma butelkami Ognistej. Black rozlał jedną butelkę na osiem szklanek i usiadł obok Parkes.

– To pod spotkanie! – James wyszczerzył zęby w uśmiechu i Jess wyciągnęła rękę po szklankę.

– Co ty robisz, Jess? – Barnabasz posłał jej zdziwione spojrzenie. – Przecież nie pijesz.

Katherina i Syriusz parsknęli śmiechem, a ona zarumieniła się.

– Dziś się napiję. – Odpowiedziała cicho i uniosła szklankę w geście toastu. Upiła łyk alkoholu i kątem oka zerknęła na chłopaka, który nie wyglądał na zadowolonego.

– Jak treningi James? – Zapytał nagle Adalbert i nie mogła się powstrzymać, żeby posłać przyjacielowi uśmiech wdzięczności. Potter zaczął opowiadać o quidditchu i o drużynie. Póki co, trenował ze składem rezerwowym, ale trener obiecał, że w maju, jak będą mieć mecz z Armatami z Chudley, to będzie grał cały rezerwowy skład.

– Słyszałam, że masz nową miotłę! – Przerwała mu nagle, bo James posiadał najnowszego Nimbusa. Chłopak uśmiechnął się dumnie, a ona jęknęła. – Żartujesz?

– Od kilku tygodni nic nie je. – Westchnął Syriusz i parsknęli śmiechem.

– Ale warto. – Powiedział Rogacz i przez chwilę miał rozmarzoną minę. – A co u ciebie Jess?

– Och, czuję się, jakby znów był sierpień. Jeszcze jutro idę do pracowni, bo jest mnóstwo zamówień. – Machnęła ręką i upiła kolejny łyk Ognistej.

– Masz jakieś nowe projekty? – Zapytała Elliot, a ona pokręciła głową.

– Ostatnio nie mam do tego głowy. – Wzruszyła ramionami, unikając wzroku przyjaciół. Nastała trochę niezręczna cisza.

– A ty czym się zajmujesz, Barnabaszu? – Zapytał Black tak uprzejmie, że się zdziwiła.

– Piszę w Proroku. – Odpowiedział jej chłopak, a ona spojrzała na niego mocno zdziwiona. I tylko tyle? Cuffe nalał sobie kolejną szklaneczkę ze swojej butelki i spojrzał w jej oczy, jakby nie widział nic złego w swojej wypowiedzi.

– Barnabasz pracował z Jocundą. Zajmuje się zbieraniem i sprawdzaniem informacji. Czasami też pisze. – Wytłumaczyła szybko i poczuła, jak jej żołądek się ściska, gdy Syriusz i Katherina wymienili się szybkimi spojrzeniami.

– To gdzie jest wasz lokal? – Zapytał Paul i miała ochotę go uściskać. Adalbert posłał jej dziwne spojrzenie, a ona dopiła Ognistą.

– Kilka budynków przed Gringottem, obok sprzętu do quidditcha. – Powiedział McSweeney, a Black zagwizdał.

– Nie kłamałeś mówiąc, że to świetna lokalizacja. – Mruknęła Jess żałując, że nie poszła z nim obejrzeć lokalu.

– Jeszcze nie widziałaś swojej przyszłej pracowni? – Zapytała ją Jane, a ona pokręciła głową.

– Jeszcze będzie miała go dość. – Bert parsknął śmiechem. – Pewnie miesiąc spędzimy na porządkowaniu go, a potem kolejny na wykańczaniu i urządzaniu wnętrza.

– Damy radę. – Cay uśmiechnęła się do niego szeroko.

– O ile dojdzie do tego, że będziecie mieć ten lokal. – Było jej wstyd, bo nie tylko ona spojrzała na Barnabasza zdziwiona. Chłopak westchnął ciężko i upił łyk alkoholu. – Prawda jest taka, że przestałaś rysować, jesteś cały czas zmęczona pracą i nawet nie masz czasu na przyjaciół. Poza tym niedługo pewnie będzie wojna, więc ciężko wtedy otworzyć swój interes. No i na Pokątnej są już dwa sklepy z szatami, więc trzeci raczej nie będzie miał racji bytu.

– Po pierwsze to wydaje mi się, że Jess ma jedynie chwilowy zastój i jak przyjdzie wiosna, to znów zacznie projektować. Po drugie, już jest wojna, a jakoś nie narzeka na brak pracy. Oczywiście będzie gorzej, ale ubrania zawsze są potrzebne. Po trzecie, to Jess nie będzie miała jakiegoś sklepu z szatami. Wystarczy spojrzeć na jej prace, by wiedzieć, że jej butik będzie jedyny w swoim rodzaju. – Jessica mocno się zarumieniła, kiedy Katherina zmrużyła oczy i patrzyła na Barnabasza, jakby był idiotą. Nie wiedziała, co wstąpiło w jej chłopaka i nawet nie miała pojęcia, co powinna powiedzieć. Syriusz otworzył kolejną butelkę Ognistej i jak tylko nalał jej do szklanki, to od razu ją chwyciła.

– Wypiłaś już chyba wystarczająco dużo, Jessica. – Powiedział Barnabasz ostrzegawczo, a Adalbert wciągnął głośno powietrze.

– Wiesz, Jess sama zdecyduje, kiedy skończy. – Powiedział McSweeney prawie takim samym tonem jak jej chłopak i przez chwilę mierzyli się nienawistnymi spojrzeniami.

– Nic mi nie będzie od dwóch szklanek. – Zaczęła ostrożnie i chwyciła pod stołem dłoń chłopaka, ale odsunął ją szybko. – Raczej ataku tutaj nie będzie i będę wracała z Adalbertem, więc nic mi się nie stanie.

– Jak chcesz. – Powiedział obrażonym tonem i spojrzała na swoją szklankę zastanawiając się nad tym czy pić, czy też nie. Chłopak szybko opróżnił szklankę i wstał z miejsca. – Będę się już zbierał. Muszę jeszcze popracować.

– Miło było cię poznać. – Jane uśmiechnęła się go niego niezręcznie, a Remus i Paul pokiwali jedynie głowami. Adalbert wydawał się być zmartwiony, a James, Katy i Syriusz mieli zażenowane miny. Czuła że sama ma podobną minę. Wstała również od stolika, żeby pożegnać się z nim i gdy pocałował ją w usta, to ją zatkało. Oczywiście, całowali się i to nie raz, ale było coś niepokojącego w tym pocałunku, bo wydawał się zbyt zaborczy. Odsunęła się od niego, policzki paliły ją ze wstydu. Barnabasz kiwnął głową na jej przyjaciół i skierował się w stronę wyjścia.

– Co to, kurwa, było? – Zapytała oburzona Katherina, gdy tylko usiadła.

– Nic. – Mruknęła pod nosem i potarła skronie. – Ostatnio jest straszne urwanie głowy z tym szczytem. W dodatku Barnabasz został z pracą sam, bo naczelny ma wolne.

– Zachowuje się jak dupek. Nie pozwala ci się nawet napić... – Zaczął Syriusz trochę ostro i odwróciła wzrok.

– On się po prostu martwi. Pracował z Jo i nie chciałby, żebym skończyła tak jak ona. – Podniosła na niego wzrok i poczuła się przez chwilę, jakby była na jakimś przesłuchaniu. Nie wyglądali na przekonanych. Spróbowała się uśmiechnąć. – Jest dobrze, naprawdę.

Remus wstał od stołu i spojrzał na nią z góry.

– Za godzinę mam być w Kwaterze, a muszę się jeszcze przygotować do misji. Uważaj na siebie, Jess. Mam nadzieję, że na następnym spotkaniu będzie mniej spięty. – No jak już Lupin miał taką uwagę, to wiedziała, że jest źle. Ponownie uśmiechnęła się, jakby nic się nie stało i wstała, żeby uściskać przyjaciela.

– Też na siebie uważaj. – Odsunęła się i kiedy reszta przyjaciół żegnała Remusa, to dopiła Ognistą ze szklanki. Była strasznie zmęczona minionym tygodniem i miała nadzieję, że Adalbert zrozumie jej błagalne spojrzenia. Tak jak myślała, chłopak zrozumiał o co jej chodzi i powiedział, że oni też się będą zbierać. Katy trochę marudziła, że mogliby jeszcze zostać.

– Po szczycie odbijemy to sobie. Obiecuję. – Zapewniła ją Jess i uścisnęła ją jako ostatnią. Parkes spojrzała na nią z wyrzutem, ale już nie namawiała ją do zostania. Wyszła z Adalbertem z pubu i chwyciła go pod ramię. – Bardzo było źle?

– Było tragicznie, Jess.

*******

Od dwóch dni przebywał w Ingleton. Było to kolejne miejsce, gdzie były donosy o obecności wilkołakach w pobliskich lasach. Remus spacerował po skalistych wzgórzach i lasach, ale nie natknął się na żadne ślady. Nawet nie wiedział czego za bardzo szukać, bo chyba jeszcze nigdy wilkołaki nie tworzyły stada. Czasami zdawało mu się, że widzi jakieś osoby, które z daleka wyglądały, jakby były słabe, ale gdy podchodził bliżej, to okazywało się, że to mugole.

Wychodził z hoteliku, w którym spędzał noce i wpadł na postać w kapturze. Syknął z bólu i wymamrotał przeprosiny. Minął tą osobę i skierował swoje kroki w kierunku rzeki. Uszedł może z kilkadziesiąt jardów, kiedy zorientował się, że ktoś za nim idzie. Zwolnił nieco kroku i przeszedł przez most.

Tajemnicza postać nadal za nim szła, więc ruszył w głąb lasu. Kiedy miał pewność, że oboje są w ciemnych zaroślach, ostrożnie wyjął różdżkę i odwrócił się szybko.

– Kim jesteś? – Osoba zatrzymała się i przez chwilę wyglądała, jakby skamieniała. W końcu uniosła dłonie do kaptura i powoli go zdjęła.

Zaschło mu w gardle na widok czarnowłosej kobiety, której twarz naznaczona była kilkoma bliznami. Podeszła do niego powoli, jej ciemne oczy i uśmiech miały w sobie coś zwierzęcego.

– Jestem Dagny. Szukałam cię od dwóch księżycy*.

*******

Nie spodziewała się tego, że Barnabasz będzie na nią czekał, gdy wyjdzie z pracy. Uśmiechał się do niej jak gdyby nigdy nic i zaczął coś gadać o planach na jutrzejszy dzień. Nie odzywała się do niego przez całą drogę, którą przebyli do Dziurawego Kotla. Nie zdziwiła się, gdy w pubie zauważyła Emmę z Peterem. Przywitała się z nimi dość chłodno i usiadła po drugiej stronie stolika.

– Jak wczorajsze spotkanie? – Zapytała Squiggle, a chłopak machnął ręką.

– Dobrze. – Odpowiedział a jej wymsknęło się parsknięcie. Szatynka i Peter spojrzeli na nią zdziwieni.

– Byłam świadkiem czegoś innego. – Powiedziała czując, że zaczyna się denerwować.

– Och, no dobrze. Opowiem już jak było. – Barnabasz nachylił się nad stół i zaczął opowiadać. – Starałem się nie być uprzedzony, ale to banda rozpieszczonych dzieciaków, którzy traktują wszystkich z góry.

– Słucham? – Jess spojrzała na niego oburzona, a on zrobił zdziwioną minę.

– Mówię tylko jakie odniosłem wrażenie, Jess. Od początku byli do mnie źle nastawieni... – Zaczął spokojnie.

– ... zachowywałeś się, jakby ktoś cię zmuszał do spędzania z nimi czasu, więc się nie dziw, że było niezręcznie. – Wypaliła zdenerwowana, a on westchnął udręczony.

– Doskonale wiesz, że wczoraj byłem zmęczony, więc mogłabyś nie zrzucać na mnie tego, że twoi znajomi nie są wyrozumiali. Wiem, że ty w wielu rzeczach im ustępujesz i jesteś na każde ich zawołanie, i wtedy są dla ciebie mili, ale wystarczyło, że wczoraj miałem gorszy dzień, i uznali mnie za złą partię dla ciebie. – Powiedział z nutką oskarżenia w głosie, a ona westchnęła ciężko.

– Bredzisz... Nikt nie powiedział o tobie złego słowa po tym, jak wyszedłeś obrażony nie wiadomo, o co. – Warknęła na niego.

– Ale zaczną mówić. Jestem tego pewien, że tak będzie, bo zaczęłaś żyć po swojemu i nie podoba im się to. Patrzą na ciebie z wyższością i chcą mieć kogoś do popychania, bo wtedy im się wydaje, że świat do nich należy. W ich oczach jesteś słodką, nawiną idiotką i nie podoba im się to, że z moją pomocą zaczynasz być odpowiedzialna i mniej naiwna. – Poczerwieniała mocno, gdy spokojnym tonem tłumaczył jej swoje zdanie. – Ale oczywiście ja jestem tym złym, bo jako jedyny boję się, że coś ci się stanie, tak jak Jocundzie.

– Przepraszam. – Wymamrotała cicho i uśmiechnęła się lekko, gdy pocałował ją w policzek, dając tym samym znak, że się nie gniewa. Barnabasz poszedł do baru i spojrzała nieśmiało na Emmę, która wyglądała jakby przed sobą miała dziecko.

– Nie zasługujesz na niego. –Powiedziała karcącym tonem. – Przyjaciele manipulują tobą, jak chcą, a obrywa się Barnabaszowi, który jeszcze ma cierpliwość, żeby wyprowadzić cię na prostą. Przestań żyć w świecie fantazji i marzeń, że będziesz taka jak twoi przyjaciele i coś osiągniesz w życiu. Tacy jak ty, nigdy nie znajdą się na górze. On jest najlepszym, co cię w życiu spotkało. Czas, żebyś dorosła i zasłużyła na ten związek.

*******

Od zawsze wiedział, że marzec jest ciężkim miesiącem w jego rodzinie. Dawniej, trzynastego marca w jego domu przebywało wujostwo z Katheriną. Nie pytał rodziców, czy w czasie ostatnich siedmiu lat, gdy uczył się w Hogwarcie, w ten dzień, w Barnsley obecni byli Parkesowie.

Nie wrócił po zajęciach do Kwatery Głównej. Katherina dorwała go zanim wyszli z sali, gdzie mieli wykłady z teorii maskowania. Poczekali na Syriusza i we trójkę teleportowali się do Barnsley. Przepuścił w drzwiach kuzynkę i kiedy zdjęli buty skierowali swoje kroki do salonu. W sumie, to nie zdziwił go widok Parkesów i dziadków Katy.

– Mówiłam, że nasze dzieci też przyjdą. – Dorea uśmiechnęła się delikatnie do niego i wstała, żeby się przywitać. Przeszła ostrożnie wzdłuż ściany i podeszła do barku z którego wyjęła trzy szklanki do whisky. Odkąd pamiętał, jego mama omijała szerokim łukiem tą część salonu, gdzie znalazła ciała swoich rodziców.

Usiadł obok Katheriny, która nerwowo patrzyła na ojca. Od prawie siedmiu miesięcy mieszkała u Syriusza i z rodzicami widywała się w czasie zebrań Zakonu Feniksa oraz czasami na obiedzie. Nadal nie rozumiał, czemu wujek jest w stosunku do niej tak krytyczny i tak nie podoba mu się to, że jest na kursach.

Ojciec nalał im alkoholu.

– Myślałam, że nigdy nie dojdzie do tego, że w tym dniu będę z wami piła. – Katherina uśmiechnęła się smutno i stuknęła się szklanką z Doreą.

– To już dwadzieścia trzy lata. – Babcia Katy pokręciła głową, jakby w to nie wierzyła i upiła łyk wina. Tata złapał mamę za dłoń, kiedy jej broda zaczęła drżeć. Spojrzał na Łapę, bo miał nadzieję, że może chociaż on nie ma tak posępnej miny, ale i jemu udzieliła się atmosfera.

– Za Katherinę i Jamesa! – Dziadek Katy uniósł kieliszek do góry.

– I za naszą siostrę! – Dodał wuj Robert i stuknęli się szklankami.

Nienawidził trzynastego marca.
*******

*księżycy – użyte celowo, Dagny jest z innego kraju i będzie popełniała kilka błędów w wypowiedziach. (Poprawnie: księżyców).