*42*

[muzyka]

Mecz Zjednoczonych z Puddlemere z Armatami z Chudley trwał już z dwie godziny i miał nadzieję, że rezerwowy szukający przestanie zwodzić przeciwnika, i w końcu złapie tego cholernego znicza.

Już w Hogwarcie zauważył, że kiedy grał na pozycji ścigającego, to i tak mimowolnie rozglądał się za złotym zniczem, a kiedy go dostrzegał przez dosłownie sekundę był ogłupiony i miał ochotę lecieć go złapać.

W ciągu tych dwóch godzin zdążyli wypróbować wszystkie zwody jakie ćwiczyli na treningach i w większości kończyły się one punktami dla Zjednoczonych.

Czuł przyjemne zmęczenie, zniecierpliwienie i lekki ból prawego ramienia po zderzeniu z jednym ze ścigających z drużyny przeciwnej. Jeden z pałkarzy Armat oberwał przypadkowo tłuczkiem i z nosa ciekła mu krew, dlatego starał się nie marudzić, bo jednak mógł skończyć gorzej.

Usłyszał głośny gwizdek oznajmujący zakończenie meczu i zwolnił. Po chwili wylądował na miękkiej trawie obok jednego z pałkarzy i przybił sobie z nim piątkę, bo wygrali mecz.

Był ciekawy, czy następnego dnia trener Miro będzie ich chwalił, czy też zbiorą opieprz. Mecz był wygrany, to fakt, ale jednak rywalizowali z Armatami, a to nie był wymagający przeciwnik. Mogło im się wydawać, że dobrze grali, ale nie mieli porównania, jak poradziliby sobie z mocniejszym przeciwnikiem.

Sędzia ogłosił wynik meczu: trzysta dziesięć do pięćdziesięciu.

Uścisnęli sobie dłonie z przeciwną drużyną i ruszyli do swojej szatni, gdzie pewnie czekał już trener.

Tak jak myślał, pochwalił ich za wygraną i kazał uzdrowicielce, która miała kontrakt z drużyną, opatrzyć kontuzjowanych zawodników.

Ucieszył się, kiedy kobieta zaczęła od niego. Nie miał wybitego barku, ani żadnego złamania i dostał jedynie eliksir, który miał uśmierzyć ból ramienia. Był ohydny w smaku, ale kiedy wyszedł spod prysznica nie czuł już nieprzyjemnego ucisku w prawej ręce.

James wyszedł do szatni, gdzie część zawodników jeszcze się ubierała, a reszta już czekała, żeby o jednej porze teleportować się do siedziby ich klubu, gdzie mieli świętować zwycięstwo. Miał nadzieję, że jego przyjaciele już tam są, bo nie uśmiechało mu się spędzanie tego czasu tylko z ludźmi z drużyny.

Nic do nich nie miał, wydawali się być w porządku i na luzie, ale czuł, że niektórym nie podoba się to, że opuszcza treningi, które kolidują z jego zajęciami na kursie. Miał pewność, że dopóki Limus jest trenerem, to nie wywali go przez to, bo przecież nie widział w tym problemu. No i wśród graczy potrzebny był ktoś z Zakonu. Wprawdzie do tej pory nie usłyszał niczego, co wskazywałoby na jakieś powiązania ze śmierciożercami, ani żaden z rezerwowych nie miał wypalonego Mrocznego Znaku, ale musiał być bardzo uważny.

– Potter, zbieramy się! – Krzyknął na niego Lars Fawley, który wychodził z szatni. Rogacz podniósł się z ławki i wyszedł za nim. Dołączył do niego i do Zacka Barnesa.

– Teleportujemy się łącznie? – Zapytał ich James, a obrońca zaśmiał się i poklepał go po ramieniu.

– Wybacz, stary! Jak pojawię się sam, to będę miał więcej szans na wyrwanie jakiejś panienki! – Wypalił Zack i machnął im ręką zanim teleportował się z cichym trzaskiem.

– A mówią, że pałkarze to psy na baby. – Mruknął jakby do siebie Lars i pokręcił głową z dezaprobatą. – Widzimy się w Puddlemere, Potter!

*******

Syriusz kręcił się po zatłoczonej sali i szukał kogoś, z kim mógłby miło spędzić czas. James kilka razy wspominał mu, że na imprezach po meczach zawsze dopadają go jakieś chętne panny, które liczą na "małą przygodę" z zawodnikiem quidditcha, nawet z tym rezerwowym.

Jeszcze przed meczem luźno rzucił, że podepnie się pod Pottera i może któraś z dziewczyn rzuci na niego okiem, i zainteresuje się nim. Nie spodziewał się, że Katherina zacznie mu wybijać ten pomysł z głowy. Zdziwił się natomiast, gdy Jessica popatrzyła na niego jak na idiotę i stwierdziła, że nie potrzeba mu Jamesa, żeby wyrwać jakąś chętną dziewczynę.

Miała rację. Był cholernym Blackiem i zawsze miał to, co chciał.

Uśmiechnął się pod nosem, gdy jakaś szatynka, która stała obok szukającego zmierzyła go spojrzeniem. Nie speszyła się, kiedy ich oczy spotkały się. Uśmiechnęła się do niego zalotnie i uniosła drink w geście toastu, a on pociągnął łyk Ognistej ze swojej szklanki, i doskonale wiedział, że szatynka zdaje sobie sprawę z tego, że ma na nią ochotę.

– Co ja ci, do cholery, powiedziałam? – Przed jego oczami pojawiła się wściekła twarz Katheriny i urwał kontakt wzrokowy z dziewczyną, z którą zdecydowanie chciał spędzić trochę czasu tej nocy. Warknął na Parkes rozdrażniony, gdy uchwyciła się jego ramienia.

– W taki sposób nikogo nie poderwę. – Rzucił, a ona uśmiechnęła się uroczo do któregoś z graczy.

– Jakoś mnie to nie obchodzi. – Powiedziała i westchnęła, kiedy spojrzał na nią nie kryjąc zirytowania. – Nie rób głupstw tylko po to, żeby zrobić na złość Dorcas!

– Nie robię nikomu na złość. Jakbym chciał to zrobić, to bym poprosił kogoś życzliwego, żeby dał jej znać, że zaczynam się z kimś spotykać, a tego nie robię. – Odpowiedział starając się nie podnosić głosu.

– Syriusz... – Szarpnęła go lekko, żeby na nią spojrzał. Wlepiła w niego błyszczące bursztynowe oczy i zmiękł. – Daj jej jeszcze trochę czasu... Nie zaczynaj czegoś teraz.

– Katy. – Pokręcił głową i mimowolnie uśmiechnął się leniwie. – Mam swoje potrzeby i chcę umilić sobie czekanie. Tylko tyle.

– Na pewno? – Miała minę, jakby podejrzewała, że ją okłamuje. Zaśmiał się głośno i przykrył dłonią jej dłoń.

– Mhm. – Mruknął gardłowo i posłał jej uwodzicielski uśmiech. – Może odwiedzisz mnie dziś wieczorem w pokoju?

– Syriusz! – Próbowała się od niego odsunąć, ale przytrzymał ją przy swoim boku, a ona trzepnęła go wolną ręką w ramię. Wybuchnął głośnym śmiechem, bo nie spodziewał się, że będzie aż tak oburzona.

– No dobra, możemy zrobić to w salonie. – Szturchnął ją lekko w żebra, ale nie wydawała się być rozbawiona. – Naprawdę muszę ci mówić, kiedy żartuję?

– Po prostu... – Zaczęła cicho i objął ją ramieniem, bo wyglądała jakby miała się rozpłakać. – Tak bardzo chcę waszego szczęścia i nadal mam nadzieję, że ono naprawdę będzie wasze. Powiedz mi jak z niej zrezygnujesz na dobre... Powiedz mi jak zdecydujesz, że zaczniesz szukać kogoś na poważnie. Będę musiała się do tego przygotować psychicznie.

– Będziesz musiała też schować pazury, Katy. – Rzucił powoli. Chwilę milczał, bo rozczuliła go wiara blondynki w to, że kiedyś znów będzie z Dorcas. – Obiecuję, że ci powiem, maleńka.

*******

Obudziła się trochę później niż sądziła, że się obudzi. Nie usłyszała budzika i trochę ją to zdziwiło. Pomimo zmęczenia ciężko było jej usnąć i po skończonym weselu wypiła szklankę wody z kilkunastoma kroplami Eliksiru Słodkiego Snu. Jedyny sposób na zaśnięcie.

Te kilka tygodni wcześniej obawiała się tego, że będzie na ślubie ciotki sama i wpadnie w naprawdę żałosny stan. Potem napisała do Williama i ten zgodził się być jej partnerem, i wtedy pomyślała, że będzie świetnie, bo to w końcu dobry znajomy, no i z pewnością nie będzie przygnębiona.

Na początku przyjęcia bawiła się fantastycznie. W środku, równie dobrze. Ale im bliżej było końca i im więcej wypiła, tym impreza stawała się dla niej męczarnią. Może czułaby nawet wstyd, ale Kartney’owi udzielił się nastrój i czuła, że rozumie jej strach. Babcia planowała wyjazd do Anglii na lipiec, a tylko dzięki niej jeszcze nie zwariowała. Dodatkowo, William przywiózł kilka plotek z Anglii i naprawdę ciekawiła ją dziwna relacja Syriusza i Katheriny.

Syriusz… Kolejny powód do jej frustracji. Prezent urodzinowy dołączył do przesyłki od Jamesa. Dostała od niego długie kolczyki z opalem ognistym, zdecydowanie były od kompletu z bransoletką, którą dostała na Boże Narodzenie. Nie było żadnego liściku, ale „Życzymy ci wszystkiego najlepszego…”, które napisał jej Rogacz, musiało być też od Blacka.

Kilka dni temu, kiedy Lily odpisała na jej list poczuła jeszcze większą frustrację i gniew. Tknięta dziwnym przeczuciem zapytała ją wcześniej, co dostała od Blacka na urodziny. Okazało się, że kolczyki w takim stylu, co jej, tylko że pasowały do bransoletki, którą Ruda dostała na Boże Narodzenie. Jak o tym myślała, to miała ochotę wrzeszczeć. Zachował się jak dupek. W dni, kiedy jej myśli były bardziej obiektywne niż subiektywne, nie myślała tak o nim. Przecież to ona się od niego odcięła, więc nie powinna się dziwić, że zaczął ją traktować jak koleżankę. I tak był dupkiem!

Założyła szlafrok i przeszła do salonu. Ucieszyła się, gdy zauważyła, że William nadal śpi. Miała nadzieję, że nie będzie bardzo zmęczony, bo za kilka godzin miał powrotny świstoklik i godzinę po przybyciu do Stanów, miał zacząć zajęcia.

Cieszyła się bardzo, kiedy opowiadał jej, że na kursie radzi sobie bardzo dobrze. Był ambitny i jednak robił wszystko, żeby z jak najlepszym wynikiem skończyć kurs, i wrócić do Anglii. Dzięki temu, że pod okiem profesora Dumbledore'a stał się animagiem, jego kurs miał trwać cztery, a nie pięć lat. Wydawało jej się nawet, że wczoraj powiedział, że odlicza dni, kiedy jego nauka się skończy i wróci, aby walczyć o Katy.

Nauka latania i korzystania z anatomii jego animagicznej postaci były dla niej bardzo interesujące. Była ciekawa jakie to uczucie zmienić się w zwierzę. Syriusz czasami opowiadał jej o tym. Mówił, że na początku to był dla niego szok, bo słyszał dużo wyraźniej, widział w innych kolorach i miał naprawdę czuły węch. Poczuła, że się rumieni, na myśl, gdy czasami rzucał jej uwodzicielski uśmiech i szeptał do ucha "w powietrzu czułem tylko twój zapach, kochanie". Rogacz kilka razy śmiał się, że chyba dopiero po półtora roku, Blackowi udało się uspokoić ogon, tak to, non stop nim machał.

– Ale masz twardy sen. – Drgnęła, gdy usłyszała głos Kartney’a. Położyła dwa kubki z parującą kawą na stole i zaczęła robić kanapki. – Twój budzik jest naprawdę nieznośny.

– Byłam zmęczona. Wiesz… Przygotowania i cała reszta… – Mruknęła. Cała reszta – nowa nazwa dla Eliksiru Słodkiego Snu?

– A jak humor? – Zapytał ją delikatnie, a ona wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się lekko.

– Na trzeźwo zawsze jest dużo lepiej. – Położyła na stół talerze z kanapkami i usiadła naprzeciwko niego. – Normalnie tak się nie rozklejam, ale babcia wyjeżdża, niedługo egzaminy, ciotka wyszła za mąż, no i cała reszta.

– A wiesz, że Frank i Alicja się zaręczyli? – Zapytał, a ona uśmiechnęła się i kiwnęła głową. W jej oczach zalśniły łzy, kiedy pomyślała o jeszcze jednych zaręczynach.

– Wiesz, że Jane i Paul też? – Spytała konspiracyjnym szeptem.

– Nie wiedziałem, czy o tym wiesz, a nie chciałem być pierwszym od którego uzyskasz tę informację. – Rzucił radośnie przeżuwając kęs kanapki.

– Napisali do mnie list. Szkoda, że się wstrzymują ze ślubem. Chyba tylko ślub bliskich przyjaciół zmusiłby mnie do szybkiego pojawienia się w Anglii. – Wyznała, a on kiwnął głową ze zrozumieniem.

– Może to będzie Syriusz i Katy? – Zapytał niby żartobliwie i wyraźnie usłyszała zazdrość w jego głosie. Mimowolnie parsknęła śmiechem.

– Daj spokój… Znam Katherinę i znam Syriusza. Tak szybko nie spiknęliby się. Za jakieś dwadzieścia lat, może i tak. Ale nie teraz. – Uspokoiła go, a raczej siebie. – Byłam trochę w szoku, kiedy Lily napisała mi, że się rozstaliście.

– Dowiedziałaś się tego od niej? – Wyglądał na mocno zdziwionego i kiwnęła głową w odpowiedzi. – To miało nam wyjść na dobre…

– I wyszło? – Spojrzała na niego wyczekująco, gdy milczał. Teraz z kolei wyglądał, jakby czegoś jej nie powiedział i długo czekała na jego odpowiedź.

– Nie mam pojęcia. – Spuścił wzrok na kubek z kawą zawstydzony i w myślach przeklęła, bo już na tyle go znała, że wiedziała, iż będzie przygnębiony do końca dnia.

*******

Jeżeli miałaby wybrać swoje miejsce na Ziemi to pierwszą lokalizacją była jej ukochana Szkocja. Dokładniej to Góry Kaledońskie. Będąc dzieckiem, miała ochotę brać namiot i rozbijać go na każdej górze oraz w każdej dolinie. Teraz myślała, że mogłaby wybudować kilka domków... Koniecznie z łazienką. Bo taka wygodna jestem!

Drugą lokalizacją było Hogsmeade lub ulica Pokątna, tylko przez to, że to były stricte czarodziejskie miejsca w Anglii.

Zaraz po drugim śniadaniu odkryła, że znalazła trzecią lokalizację – Paryż.

Pierwsze cztery dni w Paryżu spędziła na pokazach, które odbywały się w ramach Which Witch. W międzyczasie odwiedzała też różnych dostawców tkanin, tych których polecała Madame Malkin, oraz tych całkiem nieznanych. Nawiązała kilka nowych kontaktów i niektórym obiecała, że z pewnością będzie od nich zamawiała materiały.

Piąty dzień spędzili na spacerowaniu, odwiedzaniu galerii i licznych sklepików artystycznych w siódmej dzielnicy, w której mieściły się również czarodziejskie lokale. Nie zdziwiła się, kiedy już pierwszego dnia Adalbert zabrał ją na ulicę Lisette de Lapin, która była ukryta przed mugolami i można było do niej wejść przez Francuskie Ministerstwo Magii oraz inne przejścia rozmieszczone w siódmej dzielnicy.

Z mugoloznastwa wiedziała, że Paryż to miasto katakumb i że właśnie w nich ma swoją siedzibę Francuskie Ministerstwo Magii. No może nie zajęli całego podziemia, ale zapewne znaczną część.

Spacerowali po bulwarze wzdłuż Sekwany i naprawdę cieszyła się, ze wyrwała się z Anglii. Starała się nie wpadać w przygnębienie, bo przecież obiecała Adalbertowi dobrą zabawę przez najbliższe trzy lata, a ona zawsze dotrzymywała danego słowa. Poza tym i tak nie miała pewności, czy to wszystko nie skończy się wcześniej.

Wizje Adalberta zawsze się sprawdzały, ale zastanawiała się czy jego proroctwa uwzględniają wojnę. Chłopak zapewniał ją, że uwzględniają, ale miała cień niepewności, a raczej nadzieję, że jednak...

– ...to naprawdę fantastyczna dziewczyna. Od pierwszego dnia przyjęła mnie pod swoje skrzydła, pokazała miasto z tej najpiękniejszej strony, dzięki niej poznałem wiele osób bez których nie byłbym taki, jaki jestem teraz. Na pewno się polubicie... – Usłyszała podekscytowany głos McSweeney'a i przystanęła, żeby przyjrzeć mu się uważnie.

– O czym ty pieprzysz? – Zapytała, nie zważając na to, że nie brzmi uprzejmie.

– O Juliette. – Przypomniał jej, a ona westchnęła czekając na kolejne pochwalne litanie na temat tej francuskiej dziewczyny. Słyszała już o niej wcześniej, ale z początku uznała, że sobie ją wymyślił, a potem jak zobaczyła ich zdjęcia razem, to wmawiała sobie, że ich relacja nie jest tak bliska jak jej wmawiał. Wiedziała, że spotkają się z paroma znajomymi Adalberta, ale nie spodziewała się bomby jaką jej przygotował. – Będzie nam towarzyszyła w podróży...

– ...Co będzie nam robiła? – Krzyknęła oburzona zwracając na siebie uwagę kilku przechodniów.

– Rano przysłała mi sowę, że wywalczyła wolne i za chwilę powinna tu być. – Uśmiechnął się do niej, jakby chciał ją udobruchać, a ona poczuła narastającą złość.

– Wyciągnąłeś mnie z Anglii na trzy tygodnie i myślałam, że to będzie tylko nasza wyprawa! – Nie dbała o to, że brzmi totalnie bez sensu i mówi podniesionym tonem. – Nie pomyślałeś, co będzie jeśli przypadkiem powiem za dużo?

– Nie pomyślałaś, że wiem za dużo? – Usłyszała obok siebie spokojny, melodyjny głos. Spojrzała na szatynkę, która pojawiła się nagle, nie wiadomo skąd. Adalbert objął ją i długo trzymał przy sobie, a Jess stała i obserwowała ich czułe przywitanie, i dopiero po chwili zorientowała się, że ma otwarte usta.

– Ona wie? – Nie zdołała ukryć drżenia głosu i nie czuła już złości. Czuła się zawiedziona.

– Jess... – Brunet schylił się i spojrzał jej prosto w oczy. Drgnęła, kiedy położył dłonie na jej ramionach, jakby chciał ją uspokoić. – Juliette jest taka jak ja.

– O–Och. – Cay spojrzała zmieszana na dziewczynę ponad jego ramieniem. Nie wyglądała na znudzoną, zdegustowaną, czy zażenowaną jej reakcją. Wręcz przeciwnie. Uśmiechała się do niej miło, trochę przepraszająco.

– Uwierz mi, jak się upalę to mam niezłe wizje. – Puściła jej oczko, a następnie wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Tak tu o tym mówią. Blondynka pokręciła głową już prawie całkiem udobruchana. – Miałeś rację. Jessie jest przeurocza. I słodka...

– Nawet nie próbuj jej podrywać, Juliette! – Ostrzegł ją McSweeney, a szatynka zbyła go machnięciem ręki. Zdziwiła się, bo kiedy zaczęli iść w stronę mostu Inwalidów, przez który mieli przejść na Pola Elizejskie, a Juliette była kilka kroków przed nimi, Bert nie spieszył się, żeby ją dogonić. – Jesteś zła?

– Już nie. – Odpowiedziała mu cicho. Rozluźniła się, gdy objął ją ramieniem w talii i pochylił się tak, że dotykał ustami jej włosów.

– Juliette nie wie wszystkiego, Jess. – Wyszeptał i poczuła jak gardło jej się ściska z utrapienia. W odpowiedzi zdołała jedynie wtulić głowę w jego ramię, mając nadzieję, że nie widział jej łez.

*******

Powoli był już zmęczony tym, że jedynie dwa lub trzy dni w tygodniu widzi się z Dagny. Miał ochotę spędzać z nią więcej czasu, ale musiał pracować, mieszkał nadal z rodzicami, spotykał się z przyjaciółmi i działał w Zakonie. Gdyby poświęcał jej więcej czasu, to zostałoby to zauważone. Póki co, dowództwo trzymało w tajemnicy to, że spotkał drugiego wilkołaka i jest duże prawdopodobieństwo, że tworzy się stado.

Cieszył się, że hotel w Ingleton jest tani, bo dzięki temu Zakon bez problemu mógł opłacić jej pobyt. Nie wiedział, czy w dni, w które się nie widzą spędza tam czas, ale w ciągu tych kilku tygodni ani razu nie opuściła spotkania z nim.

Pokazał jej jak wezwać Błędnego Rycerza i dzięki temu mogła szybko przemieszczać się, aby kontynuować poszukiwania.

Nienawidził dźwięku skrzypiących drewnianych schodów i za każdym razem jak szedł do jej pokoju, miał ciarki na karku. Zapukał pięć razy w charakterystyczny sposób i Alohomorą otworzył drzwi. Nie zdziwił się, kiedy zobaczył ją siedzącą na fotelu. Uśmiechnęła się na jego widok i serce zabiło mu szybciej. Położył plecak na krześle i cały zesztywniał, gdy podeszła do niego, i objęła go.

– Czym sobie zasłużyłem? – Zapytał, gdy się odsunęła i zaczął wyjmować różne rzeczy z plecaka.

– Dzięki za mapy i pergaminy. Myślę, że jestem blisko. – Wzięła do ręki puszkę z ciastkami, które dopiero wyłożył na stolik. – Owsiane?

– Wybacz, Acus jest na wakacjach, ale jak wróci to poproszę, żeby zrobiła coś pysznego. – Powiedział robiąc przepraszającą minę. Ciasteczka owsiane jego mamy zdecydowanie nie umywały się do tego, jakie wypieki serwowała Jess.

– Powiesz mi coś o niej? – Zapytała siadając na fotelu. Pytał Dumbledore'a o to, jakich informacji jej udzielać i dostał przyzwolenie na powiedzeniu jej jedynie minimum danych. Bez imion i nazwisk, bez dat, bez adresów. Same ogólniki.

– Acus dobrze gotuje, ale o tym się już przekonałaś. Jest strasznie dziewczęca i słodka, ale nie w denerwujący sposób. Jest też rozczulająca. – Uśmiechnął się i przypomniał sobie jak zaczęła piszczeć, i cieszyć się jak mała dziewczynka, gdy Jane i Paul ostatniego kwietnia poinformowali ich o zaręczynach. – Pełna empatii, współczucia i zrozumienia. I świetnie się ubiera.

– To też wiem. – Rzuciła lekko i żeby podkreślić, że mówi prawdę poprawiła materiał bluzki, która odsłaniała jedno ramię. – Modnie i wygodnie. Powiedz Acus, że dziękuję za te rzeczy. Oni wszyscy wiedzą, że jesteś wilkołakiem?

– Przyjaciele? Tak. Organizacja? Tylko dowództwo. – Cały czas mu niedowierzała, że jest tak wiele osób w jego otoczeniu, które wiedzą, że jest zarażony likantropią i nie traktują go przez to gorzej.

– Ta organizacja... Wiem, że nie wolno ci mówić. Ona walczy, żeby wilkołaki miały szanse? – Mówił jej tylko pobieżnie o Zakonie, tyle ile pozwolili mu Moody i Dumbledore, ale widocznie nie zrozumiała. Angielski jednak nie był jej ojczystym językiem i dopóki go nie spotkała, nie miała szansy na intensywniejszą naukę. Nadal mówiła prostym językiem i krótkimi zdaniami, ale zauważył też, że więcej rozumie ze słuchu.

– Tu nie chodzi o wilkołaki, Dagny. – Zaczął starając się nie brzmieć smutno i przygnębiająco. – Tu chodzi o cały nasz magiczny świat. Ten zły czarnoksiężnik chce, żeby czarodzieje przestali się ukrywać przed mugolami. Uważa, że to mugole muszą się podporządkować czarodziejom.

– Podpo... – Miała minę, która świadczyła o tym, że nie rozumie tego słowa.

– Podporządkować, czyli dopasować... Chodzi o to, że mugole muszą się słuchać we wszystkim czarodziejów...

– Rozumiem. – Obdarzyła go ciepłym, radosnym uśmiechem. – Podporządkować.

– Dobrze. – Poczuł rozlewające się ciepło w piersi, gdy kilka razy powtórzyła to słowo z ekscytacją. – Wiesz... Chęć pokazania się mugolom da się zrozumieć. Ale on chce zabić osoby, które nie są z rodzin całkowicie magicznych...

– Mugolskiego pochodzenia i tych od mugoli. – Wtrąciła, a on kiwnął głową.

– Ta organizacja walczy z nim, żeby nie doszło do śmierci niewinnych osób. – Powiedział i skrzywił się. W tym mnie. – A ten zły czarnoksiężnik chce mieć wilkołaki po swojej stronie, bo tak będzie siać większy terror.

– Rozumiem. – Zdecydowanie uwielbiał, kiedy jej twarz naznaczona bliznami rozjaśniała się od uśmiechu.

– Mówiłaś, że wpadłaś na coś? – Zapytał ją, mając nadzieję, że jednak w końcu udało jej się do kogoś dotrzeć.

– Myślę, że jestem na tropie. Poznałam mężczyznę, który obiecał pomóc. Dałam mu dziesięć galeonów na początek. Myślę, że jak coś będzie miał, to będzie chciał więcej. – Nie powstrzymał się przed przekleństwem. Nie chciał znów prosić dowództwo o pieniądze, a znając życie, facet będzie chciał pewnie ze sto galeonów za przekazanie informacji. – Ale będę nadal szukała. Mam się z nim spotkać za tydzień.

– Jak wyglądał? – Zapytał z ciekawości, mając nadzieję, że odpowie mu pełnym zdaniem.

– Niski, trochę gruby, łysy, po czterdziestce. O! I blizna tu... – Miał ochotę jęknąć, gdy pokazała na skroń.

– To jest skroń. Miał bliznę na skroni. – Powiedział wolno i wyraźnie, a ona parsknęła śmiechem niezrażona. Z początku jej śmiech brzmiał dla niego trochę złowieszczo, ale po tych kilku tygodniach był już przyzwyczajony, do jej szorstkiego brzmienia. Głównie przez jej dziwny akcent.

– Po norwesku jest prawie tak samo! Co dziś czytamy? – Zapytała z nieukrywaną ciekawością.

– Historię Hogwartu. – Rzucił jej księgę na nogi, a ona posłusznie otworzyła książkę i zaczęli swoją kolejną lekcję języka angielskiego.

*******

Odebrała Jessicę, Adalberta oraz ich koleżankę Juliette z Australijskiego Ministerstwa Magii kilka godzin po ostatnim egzaminie praktycznym z zaklęć lokalizujących. Wyniki z egzaminów miała dostać sowią pocztą dopiero za dwa dni, więc tak jak planowała z Melissą i kilkoma innymi znajomymi z kursu, tego dnia mieli się porządnie odstresować.

Co do tego, czy przyjaciele z Anglii będą chcieli z nią balować, nie miała wątpliwości. Podróżowali już półtora tygodnia, a Jess miała tyle ubrań w kufrze, jakby podróżowała od miesiąca, ale plusem tego było to, że nie marudziła, iż nie ma w co się ubrać…

– Nie wiem, w co się ubrać... – Jęknęła Cay i przykładała do siebie, co chwilę inne sukienki, czy bluzki. Dorcas mimowolnie uśmiechnęła się do swoich myśli. Ona od zawsze wiedziała, że czarny jest dla niej i kiedy zauważyła w kufrze przyjaciółki czarną sukienkę, to już wiedziała, co założy. Sukienka sięgała jej poniżej kolan i była naprawdę obcisła. Cieszyła się, że ma długie rękawy, bo przynajmniej nie zmarznie aż tak bardzo. Jessica jak tylko ją zobaczyła, to oznajmiła, że zostawia jej to wdzianko, bo Meadows wygląda w tym znacznie lepiej niż ona.

– Włóż cokolwiek… Twój kufer to jedna wielka kopalnia ciuchów w których zdecydowanie wyglądasz świetnie. – Mruknęła Juliette z charakterystycznym francuskim akcentem. Cay zarumieniła się i w końcu z kupki ubrań wybrała jeden kombinezon. Wyszła na chwilę do łazienki, żeby się przebrać i wróciła. – No widzisz.

– Mam nadzieję, że nogi mi nie odpadną. – Jess zaczęła wkładać wysokie, skórzane kozaki i Meadows gwizdnęła, gdy blondynka wyprostowała się.

– Sama to sobie uszyłaś? – Zapytała ją, a ona pokręciła głową.

– Kupiłam w Paryżu. – Powiedziała udając snobistyczny ton. Bordowy żakardowy kombinezon sięgał jej do połowy ud. Długie rękawy opinały jej szczupłe ręce, lewe ramię było odsłonięte, zarówno przez materiał, jak i włosy, które Cay przerzuciła na prawe ramię.

– Merlinie, jesteście już gotowe? – Zapytał zniecierpliwiony Bert, który siedział na kanapie w salonie i od kilkunastu minut miał zamknięte oczy. Teraz uchylił jedną powiekę, czekając jaka padnie odpowiedź.

– Maruda z ciebie. My kobiety, musimy więcej czasu spędzić na przygotowaniach. Mógłbyś chociaż docenić to, że nie przyniesiemy ci wstydu, kiedy stąd wyjdziemy. – Rzuciła Juliette malując przy tym usta czerwoną szminką. Jej przygotowania zdecydowanie trwały najkrócej. Do spodni z wysokim stanem, założyła obcisły biały golf i wzorzystą kamizelkę. – Każdy będzie ci zazdrościł, że masz przy sobie trzy ślicznotki.

Meadows chwyciła malutką torebkę i wepchała w nią różdżkę. Stanęła obok Jessiki i spojrzała na nie w odbiciu dużego lustra. Też założyła buty na wysokim obcasie, dlatego nadal nad nią górowała.

– Czuję się przy was jak dziecko. – Mruknęła blondynka, kiedy ona dla żartu podparła się o jej ramię. – Wiesz, że Katy tak urosła, że ma tyle wzrostu co Bert?

– Żartujesz? – Brunetka spojrzała na McSweeney’a, który wstał z kanapy i stanął obok niej. W butach na obcasie była minimalnie od niego niższa. – Ale nadal jest niższa od Williama.

– Jakby to teraz miało jakiekolwiek znaczenie. – Prychnęła Jess dziwnie się przy tym krzywiąc. Chciała pociągnąć ten temat, ale byli już trochę spóźnieni. Wrócę do tego później.

*******

Hipogryf uderzał kopytami o podłogę tuż obok jej głowy i to ją obudziło. To znaczy, obudził ją pulsujący ból w skroniach, plecach, ramieniu i uchu, ale z początku myślała, że to naprawdę hipogryf. Po chwili do tej listy musiała dodać bolące stopy.

Leżała jeszcze chwilę czując piaski Sahary na języku i jęknęła głośno, gdy przewróciła się na plecy, i promienie południowego słońca oślepiły ją, mimo że miała nadal zamknięte powieki.

– Auć! – Wyrwało jej się, kiedy przypadkowo uderzyła się dłonią w twarz, którą chciała osłonić oczy. Usłyszała chichot Dorcas i lewą dłonią pomacała podłogę. – Przecież miałam spać obok ciebie.

– Z początku ze mną spałaś, ale potem poszłaś do toalety i w drodze powrotnej widocznie musiałaś odpocząć. – Głos Meadows brzmiał aż nazbyt żywo i radośnie.

– O nie… Dorcas, czy my…? – Zapytała, gdy przypomniała sobie, jak grubo po północy wskoczyły na jeden ze stolików i tańczyły do piosenki mugolskiej piosenkarki Glorii Gaynor.

– Wstań. Dostaniesz eliksir, potem weźmiesz prysznic i zrobię jakieś śniadanie. – Usłyszała melodyjny głos Juliette, która też brzmiała na wypoczętą. Dorcas jej nie odpowiedziała, ale zaczęła głośno nucić piosenkę do której wydawało jej się, że tańczyły.

– Co do diabła… – Mruknęła, kiedy podniosła się z podłogi i ramię mocniej ją zaszczypało. Spojrzała na nie i jęknęła. – No nie…

– Spójrz na ucho. – Adalbert uśmiechnął się szeroko i poklepał ją po plecach. Podeszła do lustra i zobaczyła swoje ucho.

– Merlinie… Kiedy? – Zapytała patrząc na cztery nowe kolczyki w małżowinie usznej. – Przed, czy po kąpieli w oceanie?

– Zastanawiałam się właśnie, czy będziesz pamiętała kąpiel. – Dorcas podeszła do niej i wręczyła fiolkę z eliksirem. – Po kąpieli w oceanie. Wydawało mi się, że jesteśmy już w całkiem dobrym stanie, zauważyliście jakieś otwarte studio…

– …Straszna speluna… – Dodał Adalbert.

– …Bert trochę oczyścił to miejsce i Juliette nas wydziarała. Mnie też! – Pisnęła brunetka i odwróciła się do niej, odsłaniając kark.

– Ładna. – Powiedziała głaskając opuszkiem palca wytatuowaną jaskółkę. Cay spojrzała ponownie na swoje lewe ramię na którym miała duży kwiat czerwonej róży z kilkoma zielonymi listkami. Usłyszała jak Adalbert odchrząknął i z zainteresowaniem patrzyła, jak ściąga koszulę z lewego ramienia i pokazuje jej prawie identyczny tatuaż. Już drugi taki sam…

– Musicie je sobie szybko posmarować, dzieciaki. To był mugolski sprzęt. – Juliette wepchnęła się między nią i bruneta, wcisnęła w jej dłonie słoiczek z maścią, i wypchnęła ją do łazienki. – Przypominam wam też, że mamy napięty grafik!

*******

Siedziała w gabinecie w Kwaterze Głównej, bo profesor Dumbledore poprosił ją, aby zaczekała tam na niego.

Delikatnie wypytała Edgara i Tobiasa, czy nieobecność Jess oraz Adalberta poniesie za sobą jakieś konsekwencje. Wprawdzie Bert mówił jej, żeby się nie martwiła i wszystko załatwił, ale nie była do końca pewna, co miał na myśli, więc wolała się upewnić, bo jednak obawiała się, że dowództwo odbierze to źle, i jej przyjaciółka znowu będzie miała kłopoty.

Mocno się zdziwiła, kiedy Leven oznajmił jej, że Moody mu powiedział, że McSweeney z nim rozmawiał i tak do miesiąca może ich nie być w kraju. Tobias był zdumiony, że udało im się załatwić pozwolenie na wyjazd do tylu krajów, ale Katherina na szczęście wiedziała jak Adalbertowi udało się to wszystko zorganizować.

Będąc we Francji, a potem w Japonii nawiązał wiele kontaktów i teraz kilku jego dobrych znajomych wysłało mu oficjalne zaproszenia. Do Francji jechali na pokazy mody i otwarcie kilku wystaw. Do Rosji jechali na premierę jakiejś sztuki i nawiązanie współpracy z osobą zajmującą się znajdowaniem artefaktów. W Australii mieli znaleźć osobę od której Jessica będzie zamawiała wełnę z merynosów australijskich, czy jakiejś innej owcy. McSweeney spędził w Japonii półtora roku i miał odwiedzić tam swoich mentorów oraz nauczyć się czegoś związanego z malarstwem, a Jess z rysunkiem. Na początku nie wiadomo było, czy dostaną pozwolenie na Hiszpanię, bo w formularzu w pozycji „cel podróży” wpisał: wakacje. Na szczęście udało się. Chyba tylko dlatego, że jednak te kilkanaście dni mieli napięty grafik, w którym pełno było wydarzeń kulturowych, spotkań biznesowych czy szkoleń, no i Madame Malkin oddała Jessice swoje zaproszenia na pokazy we Francji.

Z tego co powiedziała jej babcia, to Jess miała się spotkać w Vitorii z ojcem, a dzień później z matką. Państwo Cay obawiali się o zebranie małej Joanny z bezpiecznej kryjówki, więc przyjaciółka nie mogła zobaczyć się z siostrzenicą.

Przestraszyła się, kiedy z zamyślenia wyrwał ją dźwięk otwieranych drzwi i do gabinetu wszedł profesor Dumbledore. Był sam, więc miała pewność, że znowu nie przydzielili jej żadnej misji. Skrzywiła się, bo podejrzewała, że po jej wypadku na pierwszej akcji ojciec odsuwa ją od części zadań.

Dyrektor Hogwartu usiadł na fotelu za biurkiem i spojrzał na nią uprzejmie zza okularów połówek.

– Jak ci minął dzień, Katherino? – Och, pogawędka. Uśmiechnęła się delikatnie, bo jednak miała do tej pory do czynienia z konkretnymi osobami, które nie traciły czasu na kurtuazje.

– Dziękuję, dość dobrze. Od miesiąca uczę się oklumencji i już potrafię się bronić za pomocą czarów. – Powiedziała i stwierdziła, że brzmi jak trochę niedouczona osoba, ale Leven uspokajał ją, że teorię wytłumaczą jej na kursach, wtedy z pewnością będzie mówiła o oklumencji, jak ktoś inteligentny. Na szczęście Zakon oczekiwał praktyki, a nie teorii.

– Cieszę się, że masz chociaż ten jeden sposób opanowany, bo możliwe, że będzie ci to potrzebne do zadania, które ci powierzam. – Powiedział i położył obie dłonie na biurku. Przechodzimy do konkretów.– Mój nowy informator postawił warunek swojej współpracy. Poprosił o ciebie.

– O mnie? – Zapytała zastanawiając się, kto, u licha, może chcieć z nią współpracować?

– Tak, o ciebie. Cóż… Zgodziłem się na układ: informacje za informacje. – Parkes spojrzała na niego starając się ukryć oburzenie. Mam zdradzać Zakon? – Informacje, które będziesz przekazywała nie będą dokładne. Na pewno przed spotkaniem będziesz przygotowywała sobie, co powiedzieć tej osobie. Będziesz mu przekazywała informacje o tym, co się dzieje z Lily Evans. Czy jest bezpieczna, jak sobie radzi na kursie…

– …Kto chce informacji o Lily? – Zapytała i już nie kryła wzburzenia. Kto, do cholery, chce wiedzieć, co u niej?

– Severus Snape. – Odpowiedział dyrektor, a ona wciągnęła głośno powietrze.

Smarkerus… No jasne.

*******

Lily biegła spóźniona na ogłoszenie wyników egzaminów końcowych pierwszego roku kursu. Razem z Crystal musiały kupić kilka rzeczy na ich podróż na Syberię. Bert i Jess byli u niej prawie dwa tygodnie temu, i gdy tak opowiadali o Paryżu, o tym, że będą w Australii, Japonii i dwa dni w Hiszpanii, to stwierdziły z Crystal, że skoro mają tyle wolnego, to wybiorą się na kilkudniową wycieczkę. Miała o tyle dobrze, że jej współlokatorka miała koleżankę, która pochodziła z Kamczatki, więc Tatiana razem ze swoim chłopakiem Saszą, mieli zostać ich przewodnikami po Syberii.

Wpadła do sali, gdzie według ogłoszenia miało odbyć się spotkanie i na szczęście wszyscy stali, więc szybko wmieszała się w tłum i odnalazła swoją grupę. Stanęła obok Azalii, Rosjanki, która kurs odbywała w grupie obcokrajowców. Zaraz po skończeniu trzyletniego szkolenia chciała wyjechać do Chin i tam pracować.

– Pan Zinin poprosił przedstawicieli grup i przekazuje im wyniki. Za pół godziny ma być spotkanie, żeby wpisać się do grup ze specjalizacjami. Nadal kurs uzdrowicielski? – Zapytała ją Rosjanka z tym charakterystycznym akcentem, a Lily kiwnęła głową. Już miesiąc wcześniej podjęła ostateczną decyzję, że przez kolejne dwa lata będzie na kursie uzdrowicielskim. Zauważyła, że do ich grupki wraca Nikolaj, a w ręce trzymał kilkanaście kopert, które zaczął bez słowa rozdawać.

Plusem tego, że jej nazwisko zaczynało się na literę „e”, było to, że w takich sytuacjach nie musiała długo czekać. Prawie wyrwała chłopakowi kopertę ze swoimi wynikami i drżącymi rękoma wyjęła pergamin.

Szanowna Pani Evans,

informujemy, że Komisja Edukacyjna zapoznała się z wynikami egzaminów z części teoretycznych i praktycznych, i całość roku zalicza na ocenę: Wybitny.

Pragniemy Pani pogratulować uzyskanego wyniku. Jesteśmy dumni, że w pełni wykorzystała Pani dostępne narzędzia i wiedzę prowadzących, aby rozwijać swój talent.

Drugi pergamin zawiera wyniki z poszczególnych przedmiotów. Pierwsza ocena, to wynik części teoretycznej, a druga ocena dotyczy części praktycznej.

Życzymy dalszych sukcesów w dziedzinie warzenia eliksirów.

Wydział Eliksirów i Alchemii

Moskiewskiej Komisji Edukacyjnej

w składzie:

Zinin Iwan – przewodniczący komisji

Repnin Agrafiena – zastępca komisji

Popow Wassa – sekretarz komisji

Lowitz Siergiej – członek komisji

Fahlberg Karl – członek komisji

Uśmiechnęła się szeroko, gdy zobaczyła ocenę ogólną z całego roku i wyciągnęła drugi pergamin.

Wydział Eliksirów i Alchemii

Moskiewskiej Komisji Edukacyjnej

Kursant: Evans Lily

Wynik Egzaminów Końcowych po pierwszym roku kursu: WYBITNY

Antidota – Wybitny/Wybitny

Eliksiry poziom zaawansowany –Wybitny/Wybitny

Eliksiry Lecznicze – Powyżej Oczekiwań/Wybitny

Niewykrywalne Trucizny – Powyżej Oczekiwań/Powyżej Oczekiwań

Popularne Trucizny – Wybitny/Wybitny

Kamienie o właściwościach magicznych – Wybitny/Wybitny

Rośliny o właściwościach magicznych – Wybitny/Wybitny

Zwierzęta o właściwościach magicznych – Wybitny/Wybitny

Wybrane fakultety:

Zaklęcia i uroki – Wybitny/Wybitny

Podstawy Alchemii – Powyżej Oczekiwań/Wybitny

Historia Eliksirów* – Powyżej Oczekiwań

Pierwsza ocena – egzamin z części teoretycznej

Druga ocena – egzamin z części praktycznej

*przedmiot kończący się egzaminem teoretycznym.

– I jak, Lily? – Zapytała ją Azalia, ale chyba znała odpowiedź, bo Evans szczerzyła się jak głupi do sera.

– Wybitny! – Zapiszczała i pokazała jej pergaminy.

– Nie wierzę… Mieli czas, żeby do każdego wypisywać indywidualne listy. Ja mam o tym, że mają nadzieję, że w kolejnych latach kursu będę dalej doskonaliła talent i podwyższę swe umiejętności. – Rosjanka pokazała jej list, a Lily uśmiechnęła się na widok oceny: Powyżej Oczekiwań. Azalia wyznała jej kilka tygodni wcześniej w czasie nauki, że była przedostatnia na liście rekrutacyjnej. Oczekiwała oceny Zadowalającej z egzaminów końcowych.

– Gratuluję! To lepiej niż oczekiwałaś. – Uśmiechnęła się do niej i szybko przeczytała to, co Komisja Edukacyjna napisała w jej liście. – Miło z ich strony. Myśleli o nas przez chwilę.

– O tobie pewnie trochę dłużej, w końcu masz Wybitnego. – Lily oddała jej pergamin i spojrzała na Nikolaja, który ogłosił, że mają przejść do innej sali na zebranie.

Dziewczyny ruszyły wraz z tłumem na korytarz. Przecisnęły się bliżej lewej strony korytarza i skręciły w drzwi do sali o numerze 31.

Przez chwilę omawiała wyniki z innymi uczestnikami kursu, gratulowali sobie i rozmawiali o tym, jakie specjalizacje wybiorą.

Syknęła z bólu, kiedy Azalia szturchnęła ją łokciem w żebra, gdy wszedł Iwan Zinin. Pod prawą pachą trzymał obszerną teczkę, a w lewej dłoni trzymał laskę, którą się podpierał od czasu, kiedy jedna z trucizn wylała się na jego prawą nogę.

Położył na biurku teczkę i wyciągnął z niej kilkanaście skoroszytów.

– Proszę o ciszę! – Powiedział głośno swoim tubalnym głosem i nie było już słychać żadnych szeptów. Przez jego krzaczaste wąsy nie było widać uśmiechu, ale policzki uniosły się delikatnie do góry i wokół lekko zmrużonych oczu pojawiło się więcej zmarszczek. – Gratuluję wszystkim zdania pierwszego roku kursu! Szczególnie tym, którzy otrzymali ocenę Wybitną i Powyżej Oczekiwań! Będę was do siebie kolejno prosił i wspólnie wypełnimy formularz dotyczący wybranej specjalizacji! Chciałbym uciąć plotki, które krążą wśród was! Jeżeli tylko jedna osoba zdecyduje się na którąś ze specjalizacji, to ta specjalizacja zostanie otwarta! Mamy szerzyć wiedzę, a nie blokować dostęp do niej! Proszę do mnie: Andersen Nikolaj!

Lily patrzyła jak blondwłosy chłopak idzie do pulpitu i przez około trzy minuty wpisuje swoje dane, i szepce o czymś z Mistrzem Eliksirów.

Wierciła się przez ten czas na swoim miejscu, bo ona była kolejna na liście. Nikolaj odszedł na swoje miejsce, a Zinin podpisał formularz, schował go do skoroszytu, a następnie zamknięty skoroszyt odłożył do pustej teczki.

– Fajardo Iago! – Wezwał następnego kursanta, a rudowłosa spojrzała ze zdziwieniem na Azalię.

– Pewnie ma wymieszane teczki. – Rzuciła Azalia i Evans wzruszyła ramionami, i dalej czekała. Kolejne osoby były wyczytywane w porządku alfabetycznym. Jako ostatnia poszła Azalia Woronow. Wróciła na swoje miejsce po chwili, a pan Zinin schował skoroszyt z jej formularzem do teczki i zamknął ją.

– Plany z zajęciami danych specjalizacji, otrzymacie państwo w dzień rozpoczęcia drugiego roku kursu. Życzę wszystkim udanych wakacji! Do zobaczenia drugiego lipca! – Nikolaj w imieniu całej grupy podziękował, a kiedy pan Zinin zaczął zakładać marynarkę wstała ze swojego miejsca i poszła do pulpitu.

– Przepraszam, nie zostałam wyczytana. – Powiedziała i uśmiechnęła się, gdy spojrzał na nią zdziwiony.

– Widocznie nie zabrałem pani skoroszytu z biura. Teraz jestem umówiony na spotkanie z Komisją Edukacyjną, ale niech pani przejdzie do biura i zapyta o panią Mawrę Rohow. Zna język angielski, więc na pewno się panią zajmie. – Powiedział uprzejmie i Lily podziękowała mu. Miała wielką nadzieję, że nie ma dużej kolejki, bo musiała zrobić pranie, posprzątać i spakować się na jutrzejszą podróż w góry Ural.

– Co powiedział? – Azalia czekała na nią na korytarzu.

– Mam iść do biura, bo zapomniał mojego skoroszytu. – Skrzywiła się. Nigdy nie była w biurze, ale słyszała wiele plotek o tych, którzy tam się udali. Wprawdzie nikt nie zaginął, ale niektórzy twierdzili, że woleliby wykraść jajo smokowi niż iść załatwić coś do biura.

– Widzimy się wieczorem na Kremlu? – Zapytała Rosjanka, a Ruda kiwnęła głową.

– Gdzie dokładnie?

– Pod dzwonnicą Iwana Wielkiego. – Odpowiedziała Woronow i Lily znów kiwnęła głową. W piwnicach dzwonnicy znajdował się bar prowadzony przez czarodzieja i było to bardzo popularne miejsce wśród kursantów. Za kilkanaście sykli można było nieźle się wstawić. Po egzaminach były promocje dla kursantów i ci, którzy ukończyli egzaminy z oceną Wybitną pili za darmo. – Dziś sporo zaoszczędzisz, Lily!

Evans pożegnała się z Rosjanką i skierowała swe kroki do biura Wydziału.

Zdziwiła się, bo kolejka składała się z czterech osób i nawet spytała się, czy czekają do pani Rohow. Jeden z chłopaków zaczął coś do niej mówić, ale z tej całej wypowiedzi zrozumiała jedynie: niet. Spróbowała za pomocą prostych znanych słów powiedzieć, że wchodzi i wiedziała, że jej wypowiedź brzmiała zapewne: ja iść Rohow. Dziewczyna z kolejki uśmiechnęła się do niej i wskazała ręką na drzwi, jakby mówiła: idź.

No to poszła. Zapukała i weszła do biura. Zdziwiła się, kiedy zauważyła podłużny kontuar z ponumerowanymi stanowiskami. Na pięć okienek, trzy były zajęte przez starsze kobiety, które obsługiwały trzech kursantów.

Ta z okienka z numerkiem cztery spojrzała na nią z zainteresowaniem.

– Pani Rohow. – Powiedziała głośno i wyraźnie.

– Rohow…! – Odwróciła się i krzyknęła coś w stronę kilku kobiet, które stały przy szafkach z tyłu biura. Młoda kobieta podeszła do okienka numer pięć i Lily do niej dołączyła.

– Dzień dobry, pan Zinin powiedział, żebym tu przyszła, bo zapomniał skoroszytu z moim formularzem, a mam zapisać się na specjalizację. – Powiedziała od razu Ruda, a pani Rohow uśmiechnęła się.

– Nazwisko? – Zapytała ją i Lily podała dane. Rosjanka ponownie odeszła w stronę szafek i po chwili wróciła z jedną teczką. Otworzyła ją i przeglądała pergaminy.

– Ale pani skończyła kurs. – Powiedziała powoli, a ona poczuła jak krew odpływa z jej mózgu i przez chwilę patrzyła na nią spanikowana.

– Nie, przecież dostałam się na pełne trzy lata. – Odparła Evans, a kobieta znów przeszukała pergaminy.

– Tak, dostała się pani na trzy lata. Nie dostaliśmy informacji, że podejmuje pani kurs. Zobacz, pani. – Podała jej trzy pergaminy i zaczęła na nie po kolei wskazywać i tłumaczyć powoli. – Tu jest tekst o rocznym kursie, bo wygrała pani konkurs. Tu odpowiedź z pani szkoły, że przyjmuje pani nagrodę i przyjeżdża w lipcu. Tutaj, jest pismo, że pani dostała się na pełny kurs, ale nie mamy odpowiedzi od pani. Odpisała pani, kiedy dostała list z informacją o pełnym kursie?

– Nie. – Powiedziała Lily cicho i musiała to powtórzyć głośniej. Myślała chwilę nad pismem, które dostała w czerwcu rok temu. Nie wydawało jej się, żeby czytała coś o potwierdzeniu podjęcia kursu. – To co teraz?

– Dobrze, że pani tu jest wcześnie, a nie w lipcu. Wypełni pani kilka formularzy zgłoszeniowych i szef rozpatrzy pani zgłoszenie. Widzę dobrą ocenę, to będzie pewne, że przyjmą panią. – Kobieta uśmiechnęła się i zaczęła kompletować egzemplarze pustych pergaminów. Powoli zaczęła jej tłumaczyć, co i gdzie wpisać, ale Evans przestała ją słuchać zaraz po pierwszym pergaminie. Nic nie dzieje się bez powodu, Lily. Może to znak? Przecież tęsknisz, a kursy są takie same… Sama mówiłaś Dorcas, że żałujesz… Mogłabyś wrócić do Anglii… Mogłabyś wrócić do…

– Uzupełniamy, chto? – Usłyszała, wyrywając się z osłupienia i spojrzała w niebieskie oczy urzędniczki.

– Niet. – Odpowiedziała Lily drżącym głosem i obdarzyła ją szerokim uśmiechem. Przeprosiła panią Rohow, pożegnała się i wyszła z biura. Oparła się o zimną ścianę korytarza i lekko uderzyła potylicą o mur.

Na brodę Merlina! Wracam!