*58 cz. 1*

[muzyka]

Katherina wpadła do gabinetu ojca i brała głębokie oddechy, bo czuła, że zaraz zacznie histerycznie wrzeszczeć.

Odwróciła się gwałtownie, słysząc westchnięcie matki. Zacisnęła zęby i spojrzała na ojca, mając nadzieję, że jej wzrok oddaje to, jak bardzo czuje się zawiedziona, rozgoryczona i wściekła równocześnie.

– Co ja ci takiego zrobiłam?! – wrzasnęła, mając gdzieś, że jednak wyszedł jej histeryczny wrzask. – Co ja ci, do cholery, takiego zrobiłam, że mnie tak traktujesz?!

– Katy, kochanie... – Spojrzała ostro na matkę, która zaczęła delikatnie do niej przemawiać. Parsknęła, gdy Caroline powoli zamknęła drzwi i spojrzała w jej oczy z troską. – Co się stało?

– Co się stało?! – Blondynka prychnęła rozjuszona. Gwałtownie wskazała na ojca ręką. – Od czego tu zacząć?! Może od tego, że nie miał prawa odmawiać Larsowi mojej ręki! W ogóle nie miał prawa o tym decydować!

– Robert! Przecież mówiłeś... – zaczęła jej matka z niedowierzaniem.

– I tak było! – przerwał ojciec i zwrócił się do niej – nie dałem mu żadnej odpowiedzi!

– C-co? – zapytała zbita z tropu. Spojrzała podejrzliwie na mamę, a później na tatę.

– Lars zapytał o to ojca. Twierdził, że będzie grał w Lyonie i tam z nim zamieszkasz, że będziesz tam bezpieczna, i wojna was nie dosięgnie. – Poczuła uścisk w sercu, słysząc słowa matki. Przeniosła wzrok na ojca, który przypatrywał się jej, jakby z obawą.

– Co mu odpowiedziałeś? – zapytała oschle. Parkes milczał przez chwilę. Zdziwiła się, gdy mama szturchnęła go i zrobiła ponaglającą minę.

– Powiedziałem mu kilka słów o tym jaka jesteś i kogo potrzebujesz obok siebie. Zapytałem czy jest takim mężczyzną i na tym skończyliśmy – powiedział i cofnęła się o krok już totalnie zbita z tropu.

– Powiedział, że mu odmówiłeś – powtórzyła słabym głosem.

– Widocznie sam stwierdził, że nie jest dla ciebie – mruknęła jej matka pod nosem, ale Katherina i tak ją usłyszała. Znów poczuła złość i spojrzała na ojca z zaciętą miną.

– Co mu dokładnie powiedziałeś? – spytała. – No mówże!

– Nie przeginaj, Katy! – rzucił jej ojciec unosząc rękę, w ostrzegawczym geście.

– Powiedział, że nie zrezygnujesz z kursu. Jesteś wojowniczką i potrzebujesz kogoś, kto cię wesprze w walce – odpowiedziała jej matka. – I potem zapytał, czy jest właśnie takim mężczyzną.

– Nie rozumiem – jęknęła i zaczęła się śmiać histerycznie. – O co ci człowieku chodzi? Przez prawie cztery lata niemal dostawałeś napadu epilepsji w temacie kursu aurorskiego i nagle uważasz, że to świetny pomysł?

– Katy, litości... Trochę szacunku! – upomniała ją Caroline, na co znów parsknęła. – Naprawdę tak ciężko ci uwierzyć w to, że się martwimy?

– Może ty, ale on?! – znów wskazała na ojca ręką, nawet na niego nie patrząc. Czuła, że jak spojrzy, to się poryczy – Obrał sobie za punkt honoru, żeby mi rzucać kłody pod nogi i wytykać wszelkie błędy! Nieważne, że dzieje się ze mną coś dziwnego, co sprawia, że jestem naprawdę świetna! Nieważne, że i bez tych mocy jestem jedną z lepszych na kursie, ale i tak znajdzie coś, żeby się przyczepić! Nie jestem tam przez przypadek! Rozczula się nad pieprzonym Williamem czy Paulem, a ja... A przypominam, że to ja wam przyprowadziłam Paula do domu! Co ja, do cholery, mam jeszcze zrobić, żeby ci udowodnić, że się nadaję! Mam dać się zabić?!

– Wypluj te słowa – syknęła matka. Katherina zamilkła, czując, że przegięła i przeniosła wzrok na dziwnie milczącego ojca. Otworzyła usta ze zdziwienia, gdy dostrzegła, że jego ramiona drżą. – Robert...

– Tato? – wyjąkała, widząc pierwsze łzy na jego policzkach.

– Boję się... Po prostu się boję, że ktoś cię przyniesie całą we krwi, jak Doreę... – wyszeptał i zakrył twarz dłońmi. Stała jak spetryfikowana i obserwowała, jak mama obejmuje ojca. Rodzicielka posłała jej pełne bólu spojrzenie i wreszcie zrozumiała.

– Dam sobie radę – powiedziała cicho, czując wstyd za to, co wcześniej powiedziała. – Tylko daj mi szansę.

– Na pierwszej misji oberwałaś oszałamiaczem. To nie było żadne czarnomagiczne zaklęcie, tylko oszałamiacz, który posłał cię na kilka dni do szpitala... Jesteś odważna i waleczna, ale tak łatwo cię zranić – stwierdził ojciec i prawie pękło jej serce, gdy usłyszała tak dawno niesłyszaną czułość w jego głosie.

Pociągnęła nosem i wytarła go rękawem.

– Wiem, że to był tylko oszałamiacz – zaczęła drżącym głosem. – On mnie nie zranił...

– Katy? – zapytała jej matka z troską, gdy wybuchnęła głośnym płaczem.

– To zaklęcie sprawiło, że... – znów zaczęła, ale zająknęła się, dławiąc łzami. Ukryła twarz w dłoniach, tak jak przed chwilą zrobił to jej ojciec. – Ja wtedy straciłam dziecko. Byłam w ciąży.

– Na brodę Merlina, o czym ty mówisz?! – sapnęła jej matka. Przez łzy nie widziała dokładnie jakie mają miny. Spuściła głowę, czując, że się czerwieni ze wstydu.

– Byłaś... W ciąży? – spytał ojciec głosem, jakby wypranym z emocji. – Z kim?

– Lekarze mi nic nie powiedzieli. – Usłyszała szept Caroline i podniosła głowę, aby na nich spojrzeć.

– Bo im zabroniłam – wyznała cicho. – Wiedziała tylko Jess, bo to ona... Zaczęłam krwawić, a ona była przy mnie. Zorientowała się, że to poronienie.

– Katy... Z kim? – zapytał ją ojciec po chwili milczenia.

– Ja... – zaczęła drżącym głosem i znów opuściła głowę, nie chcąc kłamać im prosto w oczy. – To nie było nic poważnego. Po prostu... Byłam trochę zagubiona... To był jeden z uczniów Magicstadt.

– Czy to był któryś z kolegów Williama? – Katherina prawie jęknęła, słysząc to pytanie. Pokręciła głową, bojąc się, że jak otworzy usta to powie prawdę. Drgnęła, gdy poczuła dłoń na swoim ramieniu i ponownie wybuchnęła płaczem, kiedy rodzice otoczyli ją ramionami.

*******

Jane spojrzała w lustro i wytarła spocone czoło oraz kark miękkim ręcznikiem. Widziała w swoich dużych szarych oczach przerażenie.

Próbowała wyrównać niespokojny oddech, ale nie udało jej się, bo znów poczuła nadchodzącą falę mdłości.

Gwałtownie opadła na kolana przy sedesie, aby zwrócić niedawno zjedzoną kolację.

Łzy zapiekły ją w oczy, gdy wstrząsnęła nią fala torsji.

Kiedy skończyła ponownie wstała i podeszła do umywalki. Kilka razy przepłukała usta zimną wodą.

Dłonią dotknęła brzucha, nie do końca wierząc, że im się udało.

Już od kilku dni wiedziała, że jest w ciąży. Sądziła, że będzie się cieszyła, tymczasem czuła niepokój i strach.

*******

Jess w skupieniu słuchała tego, co mówi ojciec Jamesa na kolejnym zebraniu Zakonu.

Już wcześniej dowiedziała się od Syriusza, że wybór Umbridge mocno pokrzyżował plany Zakonu Feniksa. Nie wiadomo też było czy nowa Minister Magii jest bezstronna, czy też sympatyzuje z poplecznikami Voldemorta.

Sprawowała urząd przez dwa tygodnie i przez ten czas wydawało się, że postępuje jak neutralna osoba.

– Barty odmówił jej i zaproponowała posadę Starszego Podsekretarza Abraxasowi Malfoy'owi. To on skompletuje ostateczny skład Personelu Pomocniczego – powiedział Charlus i Jess się skrzywiła. Domyśliła się, że zapewne będzie się on składał ze śmierciożerców czy sympatyków ideologii czystej krwi. – Ale dobre wieści są takie, że Młodszym Asystentem jest nasz człowiek, Peter Pettigrew!

Cay omal nie zakrztusiła się przełykaną śliną, gdy to usłyszała. Spojrzała na Petera, tak jak pozostali członkowie Zakonu. Chłopak zaczerwienił się i uśmiechnął nieśmiało.

– Z zaufanych źródeł mamy informacje, że atak na ślubie Winsborn, to dopiero początek czystek. Pamiętajcie o sprawdzaniu zaklęć ochronnych i wzmożonej ostrożności. Jeżeli poczujecie, że jesteście w niebezpieczeństwie, to schrońcie się tutaj, w Kwaterze – mówił dalej, ale przerwał, gdy usłyszał znaczące kaszlnięcie ojca Katheriny. – Szczególnie przestrzegamy przed okresem blisko pełni. Minister Magii podpisała nakaz wytropienia wilkołaków oraz pozwolenie na zabicie ich, jeżeli będą stawiali opór. Jest pewne, że ataki wzmogą się, dlatego w czasie pełni musicie zachować najwyższą ostrożność. Dopóki nie wyczujemy Umbridge, nasza działalność będzie ograniczać się jedynie do pozyskiwania informacji. Myślę, że w kwietniu powrócimy do stałych misji. Na dziś, to chyba wszystko. Pamiętajcie o stałej czujności!

Jess uśmiechnęła się lekko do mijającego ją Edgara Bonesa, który w pośpiechu opuszczał salon.

Ostatnio rzadko go widywała w Kwaterze, bo Cecile urodziła. Za każdym razem, gdy myślała o ich córeczce czuła ciepło na sercu, bo dali jej na imię Victoria, tak jak mu zasugerowała ponad rok temu.

– Gotowa? – Wyszeptał do jej ucha Adalbert i kiwnęła głową. Ruszyła za nim do jednego z pokoi na parterze, który zaadaptowano jako kolejny gabinet. W ostatnim czasie już trzy takie pokoje nieco się zmieniły wystrojem. Nadal w nich były łóżka i szafy na odzież, ale do wystroju doszło biurko oraz szafka w której znajdowały się przybory piśmiennicze.

– Cześć – mruknęła na przywitanie do Levena. Odpowiedział jej skinieniem głowy i wskazał dłonią na dwa krzesła, więc razem z McSweeney'em zajęła miejsca.

– Coś nowego od ostatniego sezonu? – zapytał Tobias, patrząc na Adalberta.

– Dużo nowego – zaczął jej przyjaciel. – Rozrosło się i to do sporych rozmiarów. Myślę, że jest większe z trzy, może cztery razy do tego, co było w listopadzie. Jeśli chodzi o wyścigi jest więcej zawodników, a jeśli chodzi o całą resztę, to przybyło grup objazdowych z pokazami zwierząt. Pojawiły się też gobliny, więc to pewne, że kręcą tam jakiś interes.

– Jak ci poszło? – spytał Leven.

– Byłem trzeci, więc zakwalifikowałem się dalej. Jeszcze nie wiadomo, kiedy kolejny wyścig – odpowiedział Bert, a ona poruszyła się niespokojnie.

Adalbert tłumaczył jej, żeby była cierpliwa i obserwowała, bo w sumie ich zadanie na tym polega, ale i tak się nakręciła. Teraz, słuchając słów Berta w głowie miała tylko to, że praktycznie tam się nic nie dzieje.

– Widzieliśmy Mundungusa – powiedziała nagle i zarumieniła się, gdy Leven przeniósł na nią wzrok. Wyglądał na zaskoczonego i była pewna, że to dlatego, iż się odezwała. – Fletchera.

– Wiem o kogo chodzi – mruknął. – Mundungus działa dla Zakonu, więc nieraz go spotkacie w takich miejscach, czy w szemranym towarzystwie.

– Och – westchnęła i spuściła wzrok, rumieniąc się jeszcze bardziej.

– Ale miej na niego oko. – Podniosła wzrok na Levena, gdy ten zwrócił się do niej. – Dung akurat jest jedną z osób, którą musimy pilnować.

*******

– Wszystko w porządku? – Katherina spojrzała na Syriusza i westchnęła w odpowiedzi. – Ogólnie to wiem, że nie. Jak po wczoraj?

– Przepraszam, że byliście tego świadkiem – powiedziała, krzywiąc się z zażenowania. – Lars mi się oświadczył, powiedział, że tata się nie zgodził, a jak wiesz, nie rozumiałam się z moim staruszkiem i jakoś tak wyszło. Ale teraz już jest w porządku... Z wielką nadzieją, że będzie dobrze.

– Zaręczyłaś się z Larsem? – zapytał po chwili i znów westchnęła.

– To za wcześnie. Uniósł się honorem i mnie rzucił – wyznała cicho. – Spróbuję z nim porozmawiać. Może jeszcze nie wszystko stracone?

– Może – mruknął Syriusz i spojrzała na niego marszcząc brwi, bo nie spodobał jej się ton jego głosu, ale zanim zdążyła zapytać, to James odchrząknął znacząco, aby zwrócić na siebie uwagę.

– Chyba już jesteśmy w komplecie – zaczął Potter, a Katherina odwróciła się i zauważyła, że Jessica i Adalbert są znów w salonie. – Chcielibyśmy wam coś powiedzieć.

Parkes poczuła dziwny ucisk w piersi, kiedy James objął opiekuńczo Lily i spojrzał na żonę z dobrze znanymi, figlarnymi ognikami w oczach oraz lekkim uśmiechem.

– Postanowiliśmy wyprowadzić się z Kwatery! – oznajmił jej kuzyn radośnie i dopiero, gdy mina jej zrzedła, zorientowała się, że uśmiechała się do nich pogodnie.

Spojrzała na Syriusza i dostrzegła, jak uśmiecha się, ale bynajmniej było to szczere.

– Bo spodziewamy się dziecka! – dodała nieśmiało Lily, po chwili ciszy, jakby bojąc się, że ta nowina zostanie przyjęta równie chłodno.

– Stary! – krzyknął Black, nie kryjąc entuzjazmu. Tak, to było już szczere. Łapa jako pierwszy zerwał się do gratulacji i szybko wyszedł z salonu. Parkes wstała i nie spieszyła się do Potterów, bo przecież już dawno o tym wiedziała. Czekała aż kolejka do nich minie i miała nadzieję, że jej wzrok nie pokazuje jej prawdziwych odczuć.

– Jeszcze raz gratuluję. – Uściskała delikatnie Lily i pozwoliła sobie na mocniejsze przytulenie Jamesa. Na koniec klepnęła go w ramię. – Mam nadzieję, że będziesz wpadał na poranne treningi.

– Łapa mi nie przepuści – odpowiedział kuzyn i machnął na Syriusza, który wrócił. Przed nim lewitowały dwie tace z dziesięcioma kieliszkami wina.

– Dla ciebie, Ruda – powiedział brunet, wręczając Lily kieliszek z wodą.

– Właściwie... – zaczęła Alicja, gdy jedna z tac zatrzymała się przy niej. – Ja też poproszę wodę.

– Och! – Katy odwróciła się w stronę Jess, która wyglądała na mocno zaskoczoną.

– I ja też – mruknęła cicho Jane.

– Co? – Usłyszała, jakby bezbarwny głos swojego brata.

– Ja też jestem w ciąży, Paul – powiedziała nieco głośniej Jane i Katy poczuła silny uścisk w piersi, kiedy blondyn po chwili porwał w ramiona swoją żonę.

– Cóż... – zaczęła Jess ostentacyjnie podnosząc dwa kieliszki z tacy. – Ja nie jestem, tak że wasze zdrowie!

*******

– Wszystko w porządku? – Katherina drgnęła, kiedy usłyszała ciche pytanie, które zadała Cay.

– Tego wieczora już druga osoba mnie o to pyta – mruknęła, uśmiechając się do przyjaciółki. Przesunęła się i zrobiła miejsce na schodku. Jess przysiadła obok i podała jej do połowy opróżnioną butelkę z winem. Katy przyjęła ją i upiła łyk.

– Czuję się strasznie – wyznała nagle Szkotka. – Ale to pewnie nic w porównaniu z tym, jak ty się czujesz.

– Miałabym już ponad roczne dziecko – westchnęła Parkes. – Cieszę się ich szczęściem...

– ...ale widzisz ile rzeczy ci mija – dokończyła za nią Jess i odebrała z jej dłoni butelkę, aby pociągnąć kilka łyków. – Zawsze myślałam, że w wieku dwudziestu lat będę miała chociaż narzeczonego.

– Do końca roku jeszcze jest trochę czasu – rzuciła, siląc się na lekki ton. Cay jedynie się skrzywiła.

– Syriusz powiedział mi przed chwilą o Larsie – oznajmiła Jess, a Katy pokręciła głową. Czasami miała wrażenie, że z całej paczki, to Syriusz najwięcej plotkuje.

– Mam nadzieję, że to się odkręci – mruknęła i to ona teraz odebrała przyjaciółce butelkę. – Powiedziałam wczoraj rodzicom.

– O czym?

– Przecież wiesz.

– Powiedziałaś, że to było Williama...

– Nie – przerwała Katherina Jessice. – Rozmawialiśmy długo... O moim kursie, o moim zachowaniu, o zachowaniu ojca... O tym wszystkim przed czym próbowali mnie chronić... Jeszcze nigdy nie czułam się tak spokojna, a jednocześnie przerażona, Jess. Odbyłam z nimi jedną z najszczerszych rozmów, a i tak ich okłamałam. Merlinie, gdybym im powiedziała... Z jednej strony kusi mnie, żeby im powiedzieć, bo wiem, że by cierpiał, ale z drugiej strony, to sprawa tylko między mną a nim. Kiedy ja to przeboleję, Jess? Kiedy przestanę czuć zazdrość i gorycz, gdy inni będą zakładać rodziny?

– Możliwe, że to się skończy, jak sama założysz własną rodzinę... – odpowiedziała Jess i westchnęła ciężko. – Przynajmniej taką mam nadzieję.

Parkes spojrzała na Cay, która patrzyła przed siebie tęsknym wzrokiem. Oparła głowę na ramieniu przyjaciółki, dodając tym samym i sobie, i jej otuchy.

Poczuła ucisk w piersi i zamknęła oczy, zaciskając mocno powieki, aby zdusić rosnące wyrzuty sumienia

*******

Było coś dziwnego i uspokajającego w tym konkretnym dniu obserwacji Jessiki i Adalberta.

Siedział w kącie i prawie przysypiał, bo od dobrego kwadransa dwójka przyjaciół leżała na zakurzonej podłodze i gapiła się w sufit.

– Wymyśliłaś? – zapytał cicho Adalbert. Tobias poruszył się bezszelestnie i wytężył słuch.

– Nie... Chyba nie wymyślę, dopóki nie otworzę swojej części – westchnęła dziewczyna. – A ty?

– Rupieciarnia jest za zwykła...

–Zdecydowanie... Może Graty u Berta? – spytała dziewczyna, ale sam dosłyszał w jej głosie nutkę ironii. Po chwili zapiszczała jak mała dziewczynka i podparła się jednym ramieniem, patrząc na McSweeney'a, a słowa, które powiedziała przepełnione były czułością. – Chłopak z wizją.

– Dziewczyna z marzeniami – odpowiedział brunet prawie natychmiast i oboje parsknęli krótkim śmiechem. Obserwował uważnie, jak patrzą na siebie i poczuł się nieswojo. To był intymny moment. Jeden z wielu, jakim był świadkiem.

Jessica i Adalbert patrzyli na siebie pełnym zrozumienia wzrokiem, czasami ściskali swoje dłonie.

Po drugim takim momencie zaczął mieć wątpliwości, co do słuszności jego rozumowania i dopuszczał do siebie myśl, że to Moody miał rację, każąc mu odpuścić.

– Jestem zmęczona, Bertie – wyznała cicho. – Mogłabym już otworzyć swój sklep...

– Zakon da sobie radę bez twoich nazwisk, Jess. Masz teraz te wyścigi – powiedział obejmując ją ramieniem.

– To i tak za mało... Bycie idiotką weszło mi w nawyk i nawet nie wiesz, jaka to harówka, żeby sprawiać wrażenie oderwanej od rzeczywistości, ale jednocześnie być na tyle rozsądną, aby mieli ze mnie jakiś pożytek. – Musiał nieźle wytężyć słuch, żeby usłyszeć co mówi dziewczyna, bo ramię Adalberta tłumiło nieco jej głos. – Malkin ma wielu klientów i naprawdę mam nadzieję, że moje listy są dużo warte, a pamiętasz jak wyglądały moje początki?

– Ten butik to twoje marzenie... Odkąd pamiętam mówiłaś mi jak sobie to wszystko wyobrażasz, a kiedy wreszcie masz sposobność, żeby go mieć, odkładasz to.

– Z butikiem czy bez, kiedyś będę szczęśliwa, Bertie. Sam mi to przepowiadasz – powiedziała i chociaż się uśmiechała, brzmiała smutno.

– Wolałbym, żebyś była szczęśliwa z butikiem – mruknął McSweeney, a Cay podniosła się do pozycji siedzącej i rozejrzała po wnętrzu.

Leven poczuł ciarki, gdy jej żółte oczy prześlizgnęły się po kącie w którym siedział.

– Ja wolałabym być w końcu szczęśliwa. Tylko tyle.

I wtedy zdecydował, że najwyższy czas odpuścić.

*******

– Wpaść po pracy? – zapytał Torin, kiedy skończyli się całować przed tylnym wejściem do pracowni Madame Malkin.

– A nie masz treningu? – odpowiedziała pytaniem i uśmiechnęła się, gdy spojrzał na nią sceptycznie.

– Znasz mój rozkład tygodnia lepiej niż ja sam.

– Ktoś musi mieć do tego głowę... Poczekaj, aż zacznę wołać o pensję za bycie twoją asystentką – zażartowała i spojrzała na zegarek na nadgarstku, i poczuła ucisk w żołądku, gdy sobie coś uzmysłowiła. – O, Merlinie...

– Jess?

– Cholera... Jestem spóźniona – zaczęła mamrotać pod nosem – o, Merlinie... Muszę wieczorem skoczyć do...

– Hej, Jess, zwolnij trochę – powiedział ze śmiechem Leven i dziewczyna spojrzała na niego, a obraz jej się trochę zniekształcił przez napływające łzy.

– Przepraszam, ale właśnie coś odkryłam. Merlinie, nie wytrzymam do wieczora – wyszeptała do siebie z podekscytowaniem. – Opowiem ci na pewno, ale jest tak cholernie duża szansa, że się mylę, że nie mogę ci tego powiedzieć, skarbie!

– Skarbie? – Zamrugała powiekami, gdy brunet powtórzył za nią pieszczotliwe stwierdzenie, jakim go obdarzyła.

– To z podekscytowania – odparła zawstydzona.

– Och, rozumiem – mruknął i zarumieniła się, gdy dostrzegła jego złośliwy uśmieszek. – Spóźniasz się.

– Wiem! – żachnęła się i wspięła się na palce, by dać mu szybkiego całusa w usta. – Widzimy się jutro!

– Jasne! – odpowiedział i skierowała się do wejścia. – Jess?

– Tak? – Odwróciła się.

– Miłego dnia, kochanie!

*******

Godziny wlekły jej się niemiłosiernie i już o dwunastej miała ochotę zamknąć sklep. Poruszała się po lokalu chyba z prędkością najnowszego Nimbusa, bo miała nadzieję, że to jakoś zagnie czasoprzestrzeń i nagle stanie się godzina szesnasta, a ona wyjdzie, i od razu teleportuje się do Kwatery Głównej.

Dodatkowego kopa miała też przez Torina, ale i tak doszła do wniosku, że gdyby facet nawet jej się oświadczył, to i tak nie przyćmiłoby to jej odkrycia.

Spokojnie, Jess... Duże prawdopodobieństwo, że to nie wypali. Może James i Syriusz już na to wpadli?

Spojrzała na manekina Gustawa, jakby mógł rozwiać jej wątpliwości.

James i Syriusz powiedzieli im chyba wszystko, co zostało ustalone w sprawie Remusa. Wiedziała przecież nawet to, że Black odwiedził swojego młodszego brata, żeby ten coś wywęszył.

Było pewne, że chłopaki przekazali im wszystko, co wiedzą, więc istniało duże prawdopodobieństwo, iż...

– Jess! – Usłyszała wołanie madame Malkin i wychyliła głowę przez drzwi. – Idę do Gringotta. Wyjrzyj na sklep i może odśwież nieco szaty.

– Już się robi! – zapewniła i od razu zabrała się do roboty. Nie spieszyła się, bo sprzątały regularnie i tylko niektóre z szat wymagały porządniejszego otrzepania farfocli.

Ucieszyła się, kiedy po kilkunastu minutach rozbrzmiał dzwonek przy drzwiach.

Odwróciła się i zmusiła do uprzejmego uśmiechu.

– Dzień dobry – przywitała się z Druellą Black i Eudorą Rosier. Odetchnęła z ulgą, gdy obie kobiety odpowiedziały jej i nawet też uśmiechnęły. Od razu ruszyły do części sklepu, gdzie mieściły się szaty dla dzieci. Zdziwiła się i pchnięta ciekawością zadała pytanie, którego nienawidziła zadawać. – Może w czymś pomóc?

– Szukamy ubranka dla dziecka – odpowiedziała od razu Eudora Rosier. Wyglądała na szczerze podekscytowaną.

– Przepraszam za mą śmiałość, czy to pani Narcyza już urodziła? – zapytała, bo z tego co wiedziała, to na tę okazję Mabel Malfoy zamówiła dwie dziecięce szaty.

– Nie... Szukamy czegoś dla dziewczynki, a Cyzia spodziewa się chłopca– powiedziała Eudora, jakby to było oczywiste.

– Chcemy czegoś delikatnego, ale żeby miało w sobie zieleń szkockich traw – wyrecytowała to pani Rosier, jakby cytowała jakiś wiersz i dobry humor Jess prysnął w jednej chwili.

– Zieleń szkockich traw? – zapytała siląc się na lekki ton. Szkocki akcent jednak zdradził jej zdenerwowanie, ale panie, jakby tego nie zauważyły.

Oczywiście Jess rozpoznała tę frazę, bo najpierw usłyszała ją od Oighrig, później Adalbert wspominał ją kilka razy, aż w końcu nawet na Historii Magii mówili o tym, przy etymologii nazwisk słynnych, czarodziejskich rodów.

– Jak się nazywasz? – zainteresowała się Rosier.

– Jessica Cay, jestem ze Szkocji – odpowiedziała, mając nadzieję, że ani Black, ani Rosier nie słyszały o niej wcześniej.

– To na pewno będziesz wiedziała czego oczekujemy dla dziedziczki Greengrassów – powiedziała Cruella Black i Cay kiwnęła głową, i odwróciła się w stronę wieszaków, żeby poszukać odpowiedniego ubranka, chociaż wątpiła, żeby było już coś gotowego w odcieniach zieleni. Myślała, że kobiety odejdą usiąść, ale stały za nią. – Mam nadzieję, że mała Dafne i mój wnuk połączą rodziny.

A więc Dafne... Dafne Greengrass.

*******

Poniedziałek był dobrym dniem na naprawę błędów i Katherina żałowała, że nie może wszystkiego załatwić z samego rana, tylko musi czekać na koniec zajęć w Akademii.

Kiedy wreszcie nastała czternasta powiedziała chłopakom, że musi odwiedzić jeszcze Larsa i załatwić coś na Pokątnej.

Teleportowała się do Fawley, przed dom Larsa i nawet nie zastanawiając się, jak to rozegrać, podeszła do drzwi i zapukała kilka razy.

Otworzyła jej matka chłopaka, która nie kryła zdziwienia.

– Katherina! – Twarz kobiety rozjaśnił uśmiech i otworzyła szerzej drzwi, żeby weszła. – Tak się cieszę, że jesteś... Może ty mu przemówisz do rozumu.

– Co się dzieje? – zapytała i zaniepokoiła się, widząc kufer stojący w przedpokoju. Obok niego, na kupce, leżało kilka pałek do gry w quidditcha.

– Jest u siebie – powiedziała pani Fawley i Katherina weszła na piętro, kierując się do pokoju Larsa.

– Hej – mruknęła, pukając w otwarte drzwi. – Co robisz?

– Segreguję ubrania – odpowiedział, nie odwracając się do niej. Rzucił jeden ze swetrów na podłogę, a następny złożył i włożył do drugiego kufra.

– Pakujesz się – stwierdziła cicho i oczy zaszły jej łzami. – Lyon?

Nie odpowiedział, więc wzięła to za potwierdzenie.

– Naprawdę nie chcesz tego ratować? – zapytała.

– Nie ma czego – rzucił ostro. – Twój ojciec się nie zgodził.

– Źle go zrozumiałeś – zaczęła miękko i powoli do niego podeszła. – Wiedział, że bym się wściekła, gdyby udzielił konkretnej odpowiedzi. Powinieneś był zapytać mnie.

– Zrobiłem to, nie pamiętasz? – zakpił i odwrócił się do niej.

– Tak, zapytałeś. W gniewie na mojego ojca. Nie o takich oświadczynach marzy dziewczyna – starała się brzmieć spokojnie, bo widziała, że nadal jest zły.

– Teraz chcesz? – spytał i nadal słyszała kpinę w jego głosie.

– Dajmy sobie czas... Proszę – wyszeptała i dotknęła dłonią jego ramienia. – Szło nam naprawdę dobrze, ale prawie pięć miesięcy związku to za wcześnie na taki krok. Szczególnie teraz, kiedy wojna wisi w powietrzu i giną ludzie.

– Szczególnie teraz powinno się podejmować takie kroki. Bylibyśmy we Francji... – zaczął, a ona otarła spływającą łzę.

– Nie bylibyśmy. Powinieneś mnie znać na tyle, by wiedzieć, że nie uciekłabym z tobą – powiedziała smutno i podniosła rękę w uciszającym geście, gdy poczerwieniał oburzony, i otwierał usta, żeby coś powiedzieć. – Zakrywasz się ofertą z Lyonu, ale doskonale wiemy, że to ucieczka.

– Katy... – zaczął już delikatniejszym tonem i objęła go mocno ramionami.

– Nie trać prędkości i zawsze trafiaj w tłuczek – wyjąkała. Gdy się od niego odsuwała, pocałowała go w policzek.

*******

Potrzebowała prawie pół godziny na to, żeby się wypłakać, a przez następne pół godziny porządkowała myśli.

Myślała, że uda jej się dotrzeć do chłopaka i naprawi między nimi sytuację. Tymczasem wyszło na to, że raczej poprawiły się między nimi stosunki, ale niestety nie pozostali w związku.

Miała nadzieję, że z Adalbertem pójdzie jej lepiej.

Wyrzuty sumienia, które czuła przy Jess niemal ją zabijały. Przyjaciółka nie miała pojęcia o spięciu między nią a McSweeney'em. Kierowała się dobrem przyjaciółki... I ciekawością, ale głównie dobrem Jess. A Adalbert też dbał o jej dobro. Gdyby chciał mieszać w życiu Cay, to z pewnością powiedziałby o tym, że chciała wypróbować na nim legilimencję, wtedy Jessica wściekłaby się na nią. On jednak tego nie zrobił.

Musiała wziąć też na poprawkę to, że brunet był wolnym duchem i wszelkie dziwności spokojnie można było wytłumaczyć jego usposobieniem.

Wierzyła też Jess, a ta ufała mu bardziej niż komukolwiek innemu.

Nienawidziła się mylić, ale musiała wreszcie przed sobą przyznać, że dała się ponieść emocjom.

Że chciała być zauważona kosztem cudzego nieszczęścia i nadużytego zaufania przyjaciół.

Drugim punktem jej dzisiejszego planu było przeproszenie Adalberta.

Trzecim punktem rozprawienie się z Levenem i wybiciem mu z głowy dalszego śledztwa.

Bo może i Jess, i Bert mieli coś za uszami, ale na pewno nie była to zdrada Remusa, czy szpiegostwo.

Weszła na ulicę Pokątną i ruszyła w stronę Gringotta, gdzie niedaleko mieścił się lokal Cay i McSweeney'a. Zatrzymała się, żeby przepuścić dwóch mężczyzn niosących skrzynię, z którego wydobywały się szare piórka.

Zamachała ponad ich głowami, gdy dostrzegła różowo-blond włosy przyjaciółki, ale ta jakby nie zauważyła tego gestu.

Katherina poczekała aż kolejni mężczyźni wniosą ostatnią skrzynię do sklepu z sowami i ruszyła w stronę, w którą szła Jess.

Rozejrzała się, gdy zgubiła ją z zasięgu wzroku. Była niedaleko skrzyżowania z Ulicą Śmiertelnego Nokturnu i stwierdziła, że zajrzy do Studia Dermografik, gdzie Adalbert jeszcze chyba pracował.

Otworzyła powoli drzwi, jakby bojąc się, że coś na nią wyskoczy. Wprawdzie nadal była to ulica Pokątna, ale to miejsce miało w sobie jakąś dziwną energię.

– ...była u mnie Druella Black i stara Rosier. – Usłyszała głos przyjaciółki i uniosła rękę, żeby zapukać w drzwi, ale się zawahała. – Przyniosły wieści... Masz siostrę.

Katy otworzyła szeroko i oczy, i usta, i zasłoniła dłonią buzię, gdy niemal wyrwał jej się okrzyk zaskoczenia. Cichutko dała dwa małe kroczki do przodu i wychyliła się trochę, aby lepiej słyszeć.

– Jak ma na imię? – zapytał Bert lekkim tonem i Katherina przez chwilę miała wrażenie, że jest dosłownie jard od niej.

– Dafne.

– Pasuje – stwierdził i dostała gęsiej skórki, gdy usłyszała pełne nazwisko dziewczynki. – Dafne Greengrass... Ładnie brzmi.

Część 2

Część 3

Prorok Niecodzienny, czyli kilka słów od Autorki.