*58 cz. 2*

Część 1

[muzyka]
Nie pamiętała czy opuściła Studio Dermagrafik nie robiąc przy tym hałasu. Na miękkich nogach ruszyła do Dziurawego Kotła i tam na tyłach pubu wysłała Levenowi patronusa z wiadomością.

Teleportowała się do Kwatery Głównej. Nie wiedziała, czy różnica ciśnień odpowiadała za ten nieznośny szum w uszach, czy to przez to, czego dowiedziała się dosłownie kwadrans temu.

Adalbert był synem Greengrassa.

Wypuściła powietrze przez usta. Szok powoli ustępował złości.

Prawie czuła przysłowiowe trybiki w głowie, które pracowały teraz na wysokich obrotach.

Adalbert musiał być synem Longina Greengrassa, który był na liście gości wesela Ann Winsborn. On i jego żona nie pojawili się. Zrzucili to na złe samopoczucie ciężarnej kobiety.

Musieli wiedzieć, jakie plany mają Śmierciożercy... Jakie oni mają plany... Może to właśnie on ostrzegł Adalberta? Może to on zabił jej dziadków? Od dawna podejrzewano, że mają powiązania z Voldemortem, bo Greengrassowie w czasie Pierwszej Wojny Czarodziejów wspierali finansowo Voldemorta. Oczywiście, gdy wojna minęła ich pieniądze zamknęły usta kilku, jak nie kilkunastu osób, i ród uniknął jakichkolwiek problemów.

A teraz? Często słyszała jak tata i wujek mówili, że prawdopodobnie stary Greengrass znów nie szczędzi złota Voldemortowi.

Weszła do Kwatery Głównej i gdy dotarła do przedpokoju zatrzymała się gwałtownie na widok Levena, który zapewne był w Kwaterze też wtedy, gdy wysłała do niego patronusa.

– Byłam na Pokątnej – zaczęła, drżącym głosem. – Adalbert...

– Katherina, chyba powinniśmy odp... – przerwał jej auror. Otworzyła szerzej oczy, nie dowierzając, co chłopak chce powiedzieć.

– Jest synem Longina Greengrassa! – wyznała niemal histerycznie, zanim zdążył dokończyć. Urwał i przez chwilę patrzyli się na siebie w kompletnej ciszy. Odwróciła się gwałtownie, gdy usłyszała, jak ktoś wchodzi do Kwatery.

– Ty już tutaj? – zdziwił się James, zdejmując kurtkę.

– Adalbert jest pieprzonym Greengrassem, James – powiedziała, nie bawiąc się w uprzejmości. Odwróciła się znów do Levena. – To musiał być on... Donosił ojcu...

– Jess? – zapytał Syriusz wyraźnie zaniepokojony.

– Ona o wszystkim wiedziała... – wyszeptała, zastanawiając się nad tym, jak ważną rolę w tym wszystkim ma Cay.

– Co zrobimy? – spytał Potter, ale nikt nie odpowiedział.

*******

Jessica czuła, że właśnie kończy się jakiś etap życia Adalberta.

Obserwowała jak chłopak wypakowuje w salonie swoje rzeczy prywatne z poprzedniej pracy. Uśmiechnęła się, widząc, że delikatnie odkłada szkatułkę z igłami do tatuowania na stolik. Buteleczki z kolorowymi tuszami nadal były w lnianym worku, który miał przerzucony przez ramię.

Zmarszczyła brwi, gdy srebrna łuna rozświetliła pomieszczenie i po chwili ujrzała cielesnego patronusa w postaci jelenia.

– Szybko do Kwatery Głównej! – Głos wiadomości tylko utwierdził ją w przekonaniu, że to patronus Jamesa. Poczuła nerwowy ucisk w żołądku.

Ostatnie wiadomości, które dostawała w tej formie nie napawały optymizmem.

– Gotowa? – zapytał Adalbert, rzucając niedbale worek z pozostałymi przedmiotami na kanapę.

– Chodźmy – powiedziała, kierując się do wyjścia. Poczekała na niego na klatce schodowej i stamtąd teleportowali się na podwórze Kwatery Głównej. – I tak chciałam dziś tu wpaść. Wpadłam na pewien pomysł.

– Jaki, Jess?

– Chodzi o zegarek – oznajmiła, wchodząc do Kwatery. – Remus też go miał. Jak powiedziałam to na głos, to brzmi głupio. Pewnie mu go zabrali, albo... Nie jest w stanie...

– Nie myśl tak, Jessie. Możliwe, że... – zaczął, ale przerwał, gdy weszli do salonu. Na ich widok trójka przyjaciół i Leven zamilkli.

Dosłownie dwie sekundy później instynktownie zasłoniła Adalberta, gdy wycelowano w nich cztery różdżki.

Nikt nie użył żadnego zaklęcia, ale nie miała pewności, czy za chwilę to się nie stanie.

Wyciągnęła różdżkę i miała nadzieję, że Adalbert też to zrobił.

– Co wam odbiło?! – zapytała słabo, czując, że cokolwiek się stało mają przechlapane.

– Nie wierzę, że to zrobiłeś! – wysapała Katherina z niedowierzaniem. Patrzyła zmrużonymi oczyma ponad jej głową. Koniec jej różdżki drgał niebezpiecznie. – A ty?! Wiedziałaś o wszystkim!

– O czym?! – zapytała, od razu skupiając się, żeby w razie czego szybko rzucić zaklęcie tarczy.

– Spokojnie... – zaczął Leven, gdy Parkes zaśmiała się histerycznie.

– Miałeś rację, co do nich. Od samego początku miałeś dobre przeczucia... – zająknęła się blondynka.

– Syriusz, James... O co chodzi? – Szkotka zwróciła się do Blacka i Pottera.

– Tam byli nasi dziadkowie! Lubili was! – krzyknęła Katherina i wiedziała, że jeszcze trochę, i ta popłacze się. Spojrzała na chłopaków, jakby byli jej ostatnią miotłą ratunku.

– Katy... – odezwał się Adalbert i zrobiło jej się słabo, bo jeszcze nigdy nie słyszała tak błagalnego tonu w głosie przyjaciela.

– Donosiłeś tatusiowi czy bezpośrednio Czarnemu Panu? – wysyczała Katherina przez zaciśnięte zęby, a jej zrobiło się słabo.

– Wy wiecie... Ale... – zaczęła cicho, patrząc na nich i wyczekując odpowiedzi.

– Czyli to prawda, Jess? Wiedziałaś, że jest Greengrassem? – rzucił oskarżycielskim tonem James. Spojrzała na Syriusza, który dalej milczał. Nie patrzył w ich stronę. – Expecto Patronum!

– Opuście różdżki... Niedługo zjawią się Potterowie – powiedział Leven, jakby z nimi negocjował.

– Co?! Ale... – znów próbowała coś powiedzieć.

– W końcu mamy zdrajcę – prychnęła Katherina. – Odsuń się, Jess.

– Nie! – rzuciła i przesunęła się, żeby szczelniej zasłonić Berta.

– Merlinie, wy nie rozumiecie... – zaczął McSweeney.

– Nie, Bert! Zamknij się! Nic im nie powiesz! – Nie sądziła, że to ona zacznie wrzeszczeć przed Katheriną. Bardzo chciała odwrócić się i zgromić wzrokiem przyjaciela, ale musiała pilnować tego, czy nie oberwą czymś.

– Jess...

– Powiedziałam, żebyś się zamknął! – wrzasnęła, czując napływające łzy.

– Ty naprawdę też w tym siedzisz – stwierdziła Katherina z niedowierzaniem.

– Nie! – zaprzeczyła.

– Jess! – syknął McSweeney.

– Bert, stój jak stoisz i nic nie mów! – krzyknęła, nie mogąc się uspokoić. – Jak? Skąd wiecie?!

– To nie ty tu zadajesz pytania – powiedział James, a Katy mu przytaknęła.

– Uspokójcie się... – zaczął Adalbert.

– Zamknij się! – krzyknęły jednocześnie Jessica i Katherina. Cay odwróciła się dosłownie na moment, żeby zgromić go wzrokiem i nagle poczuła lekkie szarpnięcie do tyłu. – Ty!

Spojrzała z wyrzutem na Katherinę, która próbowała ją czymś zaatakować.

– Zaklęcie tarczy opanowane do perfekcji – rzuciła zajadle Parkes i znów uniosła różdżkę.

– Jestem w zielonej teczce Moody'ego! – krzyknął zza niej Adalbert. Jess opuściła różdżkę, gdy to usłyszała, kompletnie nie wiedząc, co przyjaciel ma na myśli, a w tym samym momencie Leven rozbroił Katherinę.

Jaka zielona teczka?!

– Black, idź z Adalbertem do jadalni...

– Nie! – Cay znów zasłoniła Adalberta i wycelowała różdżką w Syriusza. – Nie podchodź!

– Nic mu nie będzie, Jess – powiedział spokojnie Łapa. Przybrał chyba najłagodniejszą minę i serce nieco jej zmiękło.

– Skąd wiecie? – powtórzyła pytanie.

– Śledziłem was od jakiegoś czasu – odpowiedział Leven i przeniosła na niego wzrok. – Dziś powiedziałaś mu, że urodziła mu się siostra. Dafne Greengrass.

*******

Syriusz zabezpieczył jadalnię zaklęciem Colloportus. Bynajmniej było to zaklęcie, żeby powstrzymać Adalberta. Raczej obawiał się, że Katherina lub Jess tam wtargną.

Leven trzymał różdżki Parkes i Cay, więc mieli pewność, że nie dostaną się do chłopaka.

Dziwnie się czuł, widząc jak nienawistnym spojrzeniem Katherina patrzy na Jessikę, która skuliła się w fotelu płacząc cicho. Trzęsła się przy tym delikatnie i co chwilę pociągała nosem.

Posłał Jamesowi zaniepokojone spojrzenie.

Nie tak to miało wyglądać.

Mieli rozegrać to na spokojnie, ale Katherina uniosła się, jak zawsze. Jamesa też trochę poniosło, ale starał się ich zrozumieć.

Stracili dziadków...

Rogacz zaraz po umieszczeniu Adalberta w jadalni wyszedł na zewnątrz, aby tam złapać Lily, bo nie chciał, żeby Ruda była świadkiem całej sytuacji, ale szybko wrócił i stał obok kuzynki.

Do salonu weszli rodzice Jamesa i odetchnął z ulgą, bo zdecydowanie on i Leven potrzebowali wsparcia.

– Co to za sprawa? – zapytał Charlus.

– Adalbert jest pieprzonym Greengrassem – powiedziała Katherina.

– Przestań! – syknęła na nią Jessica, prostując się w fotelu.

– A ona o wszystkim wiedziała – dodała Parkes i Syriuszowi zrobiło się słabo. Jeszcze nigdy nie słyszał takiej zajadłości w głosie Katy.

– Mam na was rzucić Silencio? – zapytał Leven i Blackowi nie umknęło ostre spojrzenie, jakim auror obdarzył Katherinę. Blondynka ostentacyjnie odwróciła wzrok, a Jess patrzyła na Tobiasa z takim samym niesmakiem, co Katherina na nią.

– Co się stało? – spytał Charlus, patrząc na Levena.

– Wydawali mi się podejrzani, więc ich śledziłem – zaczął auror, a Katherina otworzyła usta. Tobias machnął różdżką i zapewne zrobił, tak jak zagroził, i rzucił na nią Silencio. – Usłyszałem, jak Jessica mówi Adalbertowi, że urodziła mu się siostra i usłyszałem, że mówią o Dafne Greengrass. Teleportowałem się do Kwatery, wpadłem na Katherinę i powiedziałem jej o tym. Pojawił się James i Syriusz, Katy im powiedziała i stwierdziliśmy, że ściągniemy Adalberta i Jessikę, żeby się przyznali, ale... Adalbert twierdzi, że jest w zielonej teczce.

– Moody ma drugą, a później nocną zmianę – stwierdził Charlus. – Będzie dopiero rano. Umieścimy chłopaka w jednej sypialni i poczekamy z tym do rana.

– On wraca ze mną! – zaprotestowała Jess, zrywając się na równe nogi.

– Jessie – zaczęła miękko Dorea. – Musimy to wyjaśnić. Nic mu się nie stanie.

– To zamknijcie mnie z nim – powiedziała z mocnym szkockim akcentem.

– O, nie. Ty tu nie zostaniesz – parsknęła Katherina. Najwyraźniej Leven zdjął z niej zaklęcie.

– Ty o tym nie decydujesz, Katy – powiedział Syriusz i podszedł do Cay

– Zaufaj mi, Jess. Nic złego mu się nie stanie – zapewniła mama Jamesa. O ile mówi prawdę. Chociaż sądził, że Adalbert akurat mówił prawdę.

– Chcesz zostać czy wrócić? – zapytał ją Black, gdy dziewczyna widocznie odpuściła.

– Wrócić – odpowiedziała, pociągając nosem. Leven podał mu różdżkę Jessiki. – Ale jutro rano tu będę.

Dorea poklepała go po ramieniu, gdy delikatnie objął przyjaciółkę ramieniem w pasie i przechodzili obok mamy Jamesa.

Odetchnął z ulgą, gdy wyszli wreszcie na świeże powietrze, ale szybko przeklął w myślach, bo Jessica zaczęła jeszcze głośniej szlochać.

Objął ją mocniej i pogładził po plecach. Stali tak chwilkę, aż w końcu kilka razy pociągnęła głośno nosem i odsunęła się.

Ruszyła przed siebie, nie oglądając się na niego.

Odwrócił się, gdy usłyszał głośne trzaśnięcie drzwiami.

Z Kwatery, jak burza, wypadła Katherina, a za nią James.

– Przestań, Katy! – krzyczał Potter na próżno, starając się zatrzymać kuzynkę.

– Jeszcze nie skończyłyśmy! – wrzasnęła rozjuszona blondynka. – Ty!

– Litości! Daj już spokój! – krzyknął na nią Łapa, ale ona minęła go. Spojrzał na Rogacza i ruszyli za nią, aby ją jakimś cudem powstrzymać.

– Stój, do cholery! – rozkazała. Syriusz zdziwił się, kiedy kilka jardów przed nimi Jessica odwróciła się gwałtownie. Błysnęło czerwone światło, a Szkotkę odrzuciło do tyłu.

– Merlinie! Pojebało cię do reszty?! – wrzasnął James i chwycił kuzynkę za łokieć, odciągając ją do tyłu.

– Mam jej różdżkę, ty idiotko! – krzyknął Black w tym samym momencie i podbiegł do Jess, która leżała w kałuży błota z zamkniętymi oczami. – Rennervate!

Cay otworzyła oczy i prawie od razu chciała gwałtownie się podnieść. Pomógł jej wstać i szybko ocenił, czy wszystko z nią w porządku.

– Zabierz mnie do mieszkania Berta – wyszeptała załamanym głosem i jej oczy znów wypełniły się łzami. – Proszę.

*******

Wcześniej nie bywał w ich mieszkaniu na tyle często i na tyle długo, żeby dokładnie mu się przyjrzeć.

Co krok dziwił się, gdy zauważył jakieś osobliwe przedmioty, ale pasowały one do nich.

Nawet tarcza do której celowali sztyletami. Wokół niej, w ścianie, było pełno dziur po niecelnych rzutach.

Drgnął, gdy Jess wyszła z łazienki.

Była wreszcie czysta i już nie płakała, ale jeszcze nie widział jej w tak złym stanie.

Minęła go bez słowa i zniknęła w swoim pokoju.

Odczekał chwilę i zapukał do drzwi. Otworzył je i wszedł do środka, mimo że nie usłyszał przyzwolenia.

Leżała skulona pod kołdrą. Widać było, że się trzęsie. Znów płakała.

– Jess... – mruknął i zdjął buty. Położył się obok niej na kołdrze i dotknął jej ramienia. – Wszystko będzie dobrze.

– On się dowie... – wyjąkała i wtulił się w jej plecy, aby dodać otuchy przyjaciółce. – On się dowie...

*******

– I? – zapytała zaniepokojona, ale też zaciekawiona Lily, gdy tylko James wszedł do ich sypialni.

Mąż spojrzał na nią i po minie widziała, że gdyby mógł, to najchętniej o wszystkim chciałby zapomnieć.

– Dom wariatów – mruknął i ruszył w stronę łóżka, na którym położył się w poprzek. Lily przesiadła się tak, aby położył głowę na jej kolanach i zdjęła mu okulary. – Adalbert jest synem Longina Greengrassa. To jest ta cała tajemnica, którą tak starali się ukryć. Trochę nas poniosło, gdy się pojawili. Katy wpadła w szał, zaatakowała Jessikę i to dwa razy...

– Powoli... Adalbert jest synem Greengrassa? Jak wy do cholery do tego doszliście? Nie mówiłeś mi, że... – zaczęła i James westchnął.

– Leven ich śledził. Usłyszał jak Jess mówiła Bertowi, że urodziła mu się siostra i podała jej pełne imię i nazwisko – mówił zmęczonym tonem głosu, więc starała mu się dalej nie przerywać. Słuchała tego, jak ściągnęli ich do Kwatery, i że chcieli załatwić to spokojnie, ale Katherina prawie od razu się uniosła, a on razem z nią. Potem podobno Jess się uniosła i wtedy Adalbert powiedział o zielonej teczce. – Ta teczka to koło ratunkowe. Dopóki nie pojawi się Moody nie możemy nic zrobić.

– Jeśli się okaże, że Moody wiedział, to nic się nie stanie Adalbertowi? – zapytała Potter.

– Dokładnie... Szalonooki będzie wściekły, Lily – zapewnił – to jest dużo za wcześnie, gdy ktoś musi korzystać z tej teczki. Ściany w Kwaterze mają uszy, więc jeśli to się rozniesie, Moody'emu coś się stanie, a teczka przepadnie, to sobie nawet nie wyobrażasz w jak ciemnej dupie znajdzie się Zakon, bo przecież szpieg mógłby przekazać informacje o tej teczce i pewnie pojawiłoby się kilka wtyczek, które twierdziłyby, że byli w Zakonie, ale działali w ukryciu. Podobno istnieją jeszcze inne teczki...

– Skąd ty to wiesz? – spytała niemal z zazdrością.

– Lily, dorastałem na opowieściach o Pierwszej Wojnie i wtedy to była aktówka Moody'ego, i ojciec mówił, że było ich kilka. To pewne, że zielona ratuje tyłki wielu osobom, ale na pewno on ma jeszcze kilka innych asów w rękawie i nawet nie chcę myśleć, co w nich jest. Ale wracając... Leven zrobił porządek z dziewczynami, Bert był w jadalni, zjawili się rodzice i powiedzieli to samo, co Leven. Dopóki nie zjawi się Moody, to nie robimy nic z Adalbertem. To znaczy... Trzymamy go pod zaklęciem, ale wiesz... – nie dokończył, ale wiedziała, co miał na myśli.

– Uczą was tego na kursie? – zapytała. – Tortury i te sprawy?

– My na to mówimy: wyciąganie informacji. Na kursie uczymy się, jak delikatnie kogoś przycisnąć – powiedział uśmiechając się lekko, ale szybko spoważniał. – Syriusz wyszedł z Jess. Katherina jak tylko odzyskała różdżkę i rodzice oraz Tobias poszli do Adalberta, to ruszyła za nimi. Myślałem, że się tylko chce wydrzeć, gdybym wiedział, że walnie Jess oszałamiaczem, to bym ją obezwładnił. Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje, Lily. Katherina jest świetną osobą, ale czasami daje tak popalić, że muszę przypominać sobie, dlaczego ją uwielbiam. Dziś... Przeszła samą siebie. Walnęła Jess, gdy ta była bezbronna. Wiem, że gdyby Jess nie odwróciła się, to Katy walnęłaby ją w plecy. A nie tego uczą nas na kursie. To znaczy możemy walić w plecy, ale w niektórych sytuacjach, jak ktoś ucieka, albo kogoś atakuje. Przepraszam Lily... Pewnie cię zmartwiłem.

– Nic mi nie będzie – zapewniła i wsunęła palce w jego włosy. – Ale miałeś rację, że mnie odesłałeś prosto do sypialni. Katy pewnie oczekuje, żeby postawić na swoim, a ja pewnie pocieszałabym Jess.

– Mam nadzieję, że Syriusz z nią zostanie... Wyglądała naprawdę źle – westchnął i zamknął oczy. – Muszę ją przeprosić, chyba byłem niemiły.

– Och, James – wyszeptała miękko i ścisnęło jej się serce ze wzruszenia. – Jess na pewno nie jest na ciebie zła.

– Katherinę też muszę przeprosić – jęknął z przekąsem. – Wyrwało mi się przekleństwo w jej kierunku. Chociaż ja ją tylko zapytałem, czy ją pojebało. Łapa stwierdził, że jest idiotką, więc to on ma bardziej przerąbane u niej.

*******

– Syriusz! – powiedziała głośno Jess, szturchając Blacka w ramię. Dopiero po chwili chłopak obudził się.

– Która jest? – zapytał, a ona odpowiedziała, że szósta. Zebrała jego buty z podłogi i rzuciła w niego.

– Ubieraj się. Masz za dwie godziny zajęcia – oznajmiła, wychodząc do salonu. Założyła torbę na ramię i sprawdziła, czy na pewno dobrze zaszyła szew skórzanego rękawa bluzki.

– A ty? – Odwróciła się do Syriusza, który stał w drzwiach jej sypialni.

– Wysłałam już sowę do Malkin, że mnie dziś nie będzie... Chodźże... Pewnie Moody zaraz będzie, muszę przy tym być – mruknęła i otworzyła drzwi wejściowe. Kiwnęła głową w stronę klatki schodowej i gdy wyszli, to zamknęła za nimi drzwi.

Teleportowali się osobno.

– Jak się czujesz? – zapytał Syriusz, gdy przez chwilę szli w milczeniu.

– Jak kupa gówna – odpowiedziała całkiem szczerze.

– Nie chcieliśmy... – zaczął, ale rzuciła mu rozeźlone spojrzenie.

– Nie mówmy o tym – przerwała mu i weszła do Kwatery Głównej.

Ostatnie czego chciała, to poruszyć ten temat przed zobaczeniem się z Adalbertem.

Musiała ustalić z nim co mówić teraz, kiedy reszta już wiedziała. Weszli do kuchni i wcale nie była zdziwiona, że zastała tam rodziców Jamesa i Levena. Przywitała się z Potterami, a młodego aurora starała się ignorować.

– Moody już jest? – zapytała, mając nadzieję, że odpowiedź będzie przecząca i tak też było. – Chciałabym go zobaczyć. Proszę...

– Zaprowadzę cię – powiedział Tobias na co się zdziwiła, ale nic nie powiedziała. Bez słowa ruszyła za nim w część domu, gdzie dawniej mieściły się pomieszczenia dla skrzatów domowych.

Wyciągnął różdżkę przed jednymi drzwiami, ale odwrócił się, jakby czegoś zapomniał.

– Oddaj torbę i różdżkę – poprosił. Wyciągnęła różdżkę z kieszeni, aby wsadzić ją do jednej z przegródek torby, którą zdjęła z ramienia. Brunet wyciągnął rękę, ale nie podała mu torebki tylko odłożyła ją na podłogę tuż przy ścianie, tak aby nie przeszkadzała. Usłyszała jego westchnięcie, ale nadal omijała go wzrokiem. – Możesz z nim zostać do przybycia Moody'ego.

Stuknął różdżką w drzwi i otworzył je przed nią.

Minęła go i od razu zatrzasnęła za sobą drzwi.

– Adalbert – wyszeptała z czułością i ze łzami w oczach. Leżał na łóżku, ale na jej widok podniósł się i prawie od razu pokonała dzielącą ich odległość, aby wpaść mu w ramiona. – Mamy mało czasu.

– Co? – zapytał, bo chyba nie dosłyszał.

– Mamy mało czasu. Nic nie mów. Może nas podsłuchuje – wyszeptała mu prosto do ucha i odsunęła się.

Podwinęła lekko lewy rękaw i przegryzła nitkę w miejscu gdzie był szew. Za pomocą paznokci i zębów rozpruła szew na długości kilku cali, aż dotarła do miejsca gdzie ukrytą miała starą różdżkę. Chwyciła jej koniec i wyciągnęła ją z cichym stęknięciem.

– Jess... – zaczął Adalbert i zrobiło jej się ciepło na sercu, gdy uśmiechnął się do niej lekko. – Nie trzeba.

– Trzeba – zapewniła i podeszła do okna. – Jest gdzieś z cztery jardy.

– Jessie... – Odwróciła się do niego i spojrzała ponaglająco.

– Masz – wyciągnęła do niego różdżkę. – Mi może się nie udać. To prawie jak cykor.

– Daj spokój. To bez sensu – powiedział całkowicie spokojnym tonem głosu i zmrużyła oczy.

Drgnęła, kiedy drzwi się otworzyły i instynktownie zasłoniła Adalberta, wyciągając przy tym przed sobą różdżkę.

– Drętwota! – krzyknęła, niewiele myśląc o tym, że celuje w Moody'ego. Zaklęcie odbiło się od jego piersi i auror nawet się nie skrzywił. No tak, smocza skóra.

Nie zdziwiła się, kiedy różdżka wyleciała jej z dłoni i Alastor złapał ją zręcznym ruchem ręki. Zdziwiła się natomiast tym, że rozbroił ją samą ręką.

– Druga różdżka? – zapytał Moody i podał ją do stojącego za nim Levena, który chwilę ją pooglądał, a potem schował do jej torby. – Powinienem ją złamać.

– To rodzinna pamiątka – mruknęła uciekając wzrokiem.

– Całkiem przydatna – stwierdził. Czekała aż zbierze opieprz, ale przez kilka sekund nic się nie działo.

– Przepraszam – powiedziała, unosząc na niego wzrok.

– Nawet nie poczułem.

– Daj nam wyjść... Nie donosiliśmy nikomu... – zaczęła.

– Leven, zaprowadź ją do jadalni i upewnij się, że nie ma trzeciej różdżki!

*******

– Za chwilę ktoś wróci – powiedział Tobias po tym jak upewnił się, że dziewczyna nie ma trzeciej różdżki. Zamknął drzwi jadalni, ale nie zabezpieczył ich zaklęciem, bo nie było już sensu.

Wszedł do kuchni i na oparciu krzesła zawiesił jej torbę. Nalał sobie z dzbanka zaparzonej wcześniej kawy. Wyjął drugi kubek i też do niego wlał.

– Zanieś jej jakieś jedzenie – powiedział do siedzącego przy stole Blacka. – Jest w jadalni.

– Co z Adalbertem? – zapytał chłopak, wstając od stołu.

– Wiesz co oznacza zielona teczka. Pewnie Moody mówi teraz Potterom, to co mogą wiedzieć – odpowiedział, kiedy skończył pić kawę.

– Tobie nie powie? – zdziwił się Syriusz i skrzywił się, ale Black stał do niego tyłem i nie zauważył tego.

– Ja muszę iść zaraz do pracy. – Chwycił drugi kubek z kawą. – Zaniosę jej kawę.

Obszedł stół i otworzył drzwi do jadalni. Skrzywił głowę, ledwo opanowując się przed parsknięciem śmiechem.

Okno było otwarte na oścież, a Jessica miała podniesioną nogę jakby chciała się wspiąć na parapet i był pewny, że właśnie to robiła.

– Serio? – zapytał siląc się na sceptyczny ton. Dziewczyna stanęła prosto, jakby wcale nie robiła tego na czym ją przyłapał.

– Chciałam się przewietrzyć! – rzuciła opryskliwie.

– Powiedzmy, że uwierzyłem – mruknął. – Przyniosłem ci kawę.

– Wypchaj się nią! – fuknęła.

– Już to zrobiłem – odpowiedział i wyszedł drugimi drzwiami. Zamknął je i przez chwilę stał o nie oparty.

Chciał wcześniej porozmawiać z Moodym, ale powiedział do niego "jutro wieczorem". I to były jedyne słowa, które powiedział do niego Alastor.

Auror już bardziej rozmowny był w stosunku do Cay, a ta walnęła w niego oszałamiaczem.

Czuł, że jutrzejsza rozmowa nie będzie dla niego przyjemna.

*******

Objęła mocno Adalberta jak tylko weszli do mieszkania. Od razu się rozpłakała i zaszlochała głośno, gdy przytulił ją mocniej do siebie.

– Przepraszam... Tak bardzo przepraszam!

– Nie masz za co – wyszeptał i poczuła, jak całuje czubek jej głowy.

– Spałeś w nocy? – zapytała, kiedy się odsunęła i dostrzegła jak ciemne ma sińce pod oczami.

Dopiero teraz, gdy nerwy powoli z niej schodziły, zauważyła, że przyjaciel wygląda chyba gorzej od niej.

– Niewiele, a ty?

– Byłam za bardzo zdenerwowana... No i Syriusz nie dał mi zasnąć – przyznała i westchnęła ciężko. Usiadła na kanapie, zdjęła buty i podciągnęła nogi do siebie, oplatając je ramionami.

– Syriusz nie dał ci zasnąć? – powtórzył po niej Adalbert.

– Chrapał – powiedziała i zaczerwieniła się na myśl o tym, co mógł sobie pomyśleć Bert. – Dorcas wyrwałaby mi jajniki i zrobiła z nich breloczek, gdyby do czegoś doszło.

– Dość obrazotwórcze – mruknął chłopak i usiadł obok niej. – Pewnie masz dużo pytań.

– Moody? – zapytała, nie bacząc na to jak zaborczy i zazdrosny ma ton głosu. – Jak to się zaczęło?

– Gdzieś miesiąc po tym jak wróciłem do Szkocji spotkałem się z Oighrig. Była ciekawa czy nauczyłem się już żyć z moimi wizjami. To ona mi powiedziała, że mogliby mi pomóc w Indiach lub Japonii... Wtedy też miał pojawić się ktoś z Ministerstwa, bo trzeba było ponowić pewne zaklęcia w Loch Ness, żeby kelpia nie rzucała się w oczy. Wtedy poznałem Moody'ego – zaczął opowiadać Adalbert. – Później Oighrig powiedziała mi, że on i Dumbledore prowadzą Zakon Feniksa. Rzuciła to ot tak, a ja potem przez kilka dni o tym myślałem. Mam wiele talentów, Jess. W Japonii zgłębiałem tajniki oklumencji i legilimencji. Potrafię wejść w czyjś umysł bardzo szybko i praktycznie nieodczuwalnie. Potrafię... potrafię nawet pomieszać komuś w głowie. Oczywiście potrafię to zrobić osobie, która jest słabo biegła w tej dziedzinie. Jak wiesz moje wizje nie są normalne. Są wywołane przez czarną magię i mogłem wyrzec się magii w wieku siedemnastu lat, stracić wizje i magiczną moc. I chciałem to zrobić, bo wiesz jaka to była dla mnie męka, ale wtedy...

– Wtedy miałeś tę wizję – przypomniała sobie, a on kiwnął głową.

– Wtedy miałem tę wizję – przytaknął. – Porozmawiałem z Oighrig, podpowiedziała mi, co powinienem zrobić. Wtedy, kiedy powiedziała mi o Zakonie stwierdziłem, że zrobię z tego pożytek. Poprosiłem ją o jakieś namiary na niego i na szczęście Moody odpowiedział na moją prośbę, i spotkał się ze mną. Oighrig musiała mu trochę o mnie powiedzieć, bo gdy opowiadałem mu o moich wizjach i o tym, co już umiem, to nie był zdziwiony. Postawiłem na szczerość i się opłaciło.

– Ale nie rozumiem... Jak twoje wizje mogłyby pomóc? – zapytała. – To znaczy,  ja wiem, że się zawsze sprawdzają, ale przecież one dotyczą tylko ciebie lub mnie. Chyba że coś się zmieniło? Bert? Powiedziałbyś mi, prawda?

– Oczywiście, Jess. Te moje wizje pozostały bez zmian. Są tylko o mnie i o tobie, ale rozwijałem się też pod kątem tradycyjnego wróżbiarstwa. Pamiętasz urodziny Syriusza, Jane, Paula i Katy? Wróżyłem wtedy z kuli i wtedy miałem kilka wizji dotyczące tych osób, którym wróżyłem... To też się sprawdzi – powiedział pewnie. – Korzystając z pomocy do wróżenia czasami mam wizje i one się sprawdzają.

– Poczekaj... – powiedziała i zaczęła się zastanawiać. – Czyli jak patrzysz w kulę i coś widzisz, i mówisz o tym, to może się nie sprawdzić?

– Tak.

– Ale jak patrzysz w kulę i wchodzisz w ten swój trans, to wtedy na pewno się sprawdzi? – dopytała, a on kiwnął głową.

– Dokładnie – potwierdził. – Moody stwierdził, że się ze mną skontaktuje. Powiedział mi potem, że po prostu chciał wypytać swoich znajomych wróżbitów, czy moje umiejętności w ogóle są możliwe. Sprawdził też, czy to, co mówiłem o Japonii jest prawdą. Za drugim razem pojawił się u mnie z bliźniakami.

– Gideonem i Fabianem? – zapytała zdziwiona i kiwnął głową.

– Stosowali na mnie legilimencję. Konkretne wydarzenia, każdy po kolei. Powiedziałem im jedynie, że nie użyję oklumencji, chyba że trafią na trzy wydarzenia, które chciałbym zachować w całości tylko dla siebie. Zdziwiłem się, kiedy Moody się zgodził... Wtedy też byli świadkiem wizji, ale Moody nic nie mówił. Tylko obserwował. Jeszcze potem zjawili się u mnie parę razy. Zawsze bez zapowiedzi – powiedział.

– A twoja mama? Nie była zdziwiona? Zmartwiona? Nie pogoniła ich? – dopytywała i Bert parsknął śmiechem.

– Byli w stosunku do niej uprzejmi. Nawet kilka razy zjedli u nas obiad – wyjaśnił, a ona uśmiechnęła się lekko. Pani Malodora była bardzo gościnna. – Ale któregoś dnia Moody doszedł to tej wizji. Wtedy po raz pierwszy zastosowałem oklumencję. Nie było łatwo. Moody to ciężki przeciwnik. Musiałem go wyprowadzić kilka razy w pole i dopiero wtedy próbować go odepchnąć. Sam się wycofał i zapytał, co się dzieje. Wtedy im powiedziałem, że w tym dniu miałem wizję o swoim prawdziwym ojcu i to jest jedno z tych trzech wydarzeń, które chcę zachować dla siebie. Powiedziałem im czyim jestem synem.

– A on? – zapytała, bojąc się, że auror się wściekł. Przecież to musiało być kilka tygodni od ich pierwszego spotkania, gdy Adalbert wyjawił mu prawie wszystko.

– Podziękował za szczerość i poszli sobie. – Nie takiej odpowiedzi się spodziewała. Oczy ją nieco zaszczypały.

– Merlinie... On cię lubi – wyszeptała przez ściśnięte gardło. McSweeney wzruszył ramionami, jakby zawstydzony.

– Następnym razem przyszedł już sam i powiedział, że jeśli nadal chcę, to jestem w Zakonie – powiedział.

– Kiedy to było?

– W czerwcu, kiedy kończyłaś szkołę. Powiedział mi o zielonej teczce, bo wyznałem mu, że on się kiedyś dowie. Wiedzieliśmy, że taka sytuacja jak wczoraj  może mieć miejsce, ale... – zaczął i wiedziała jakie będzie zakończenie.

– Myśleliśmy, że to będzie później – dokończyła za niego.

– I będzie później. Teraz wie tylko kilka osób z Zakonu. Trochę czasu minie nim to do niego jakimś cudem dojdzie – zapewnił ją i miała nadzieję, że naprawdę tak będzie.

– A mama? – spytała.

– Nie jest w Zakonie. Nadal nie będzie wiedziała, że wiem – powiedział i potarł palcami skronie. – Nie ma sensu dokładać jej jeszcze tego.

– Rozumiem – odparła zgodnie z prawdą, chociaż na jego miejscu już dawno powiedziałaby o tym pani Malodorze. – Co ty właściwie robiłeś dla Zakonu przez ten czas?

– Niewiele... Wtedy dawałem Moody'emu moje wizje – przyznał takim tonem, jakby obawiał się jej reakcji.

– Chwileczkę... Ale... – zaczęła, nie rozumiejąc. – Do cholery, jak? Przecież jak mówisz o tym, to...

– I właśnie do tego doszedłem w Japonii... Moje wizje może oglądać ktoś innym za pomocą legilimencji, albo mogę je wyciągać jak wspomnienie, aby potem oglądać je w myślodsiewni, Jess. Moody ogląda je i na ich podstawie próbuje oszacować mniej więcej, co się może dziać. Nauczyłem się widzieć te wizje. Potrafię dostrzec pogodę za oknem, czy choćby datę gazety, jeżeli obraz jest bardzo dokładny. Czasami nawet są nagłówki... Wydaje mi się, że on już wie, kiedy to się może skończyć, ale póki co wiem, że nie wiadomo jak to się skończy i z jakim wynikiem – wyznał, a ją zatkało. Czyli był sposób na to, żeby poznać, co mu siedzi w głowie. – Chciałabyś zobaczyć, Jessie? Może nie przyszłe, ale przeszłe... Te, które już się spełniły.

– Nie – odpowiedziała, sama dziwiąc się tego, że przyjęła to tak spokojnie. – Wystarczy mi to, co mi mówisz, Bertie. A mama? Nie była zdziwiona, że bierzesz myślodsiewnię po dziadku?

– Wiedziałem, że coś by podejrzewała. Moody mi załatwił. Podobno Archiwum Biura Aurorów to prawdziwy skarbiec – zażartował, ale i tak podejrzewała, że Moody nie wyniósł tego przedmiotu z Ministerstwa Magii. – Jess, wiesz co jeszcze myślę?

– Nie mam pojęcia.

– Myślę, że powinnaś powiedzieć dowództwu o twojej odporności na legilimencję. Wydaje mi się, że to po ataku wampira. Nie wiadomo, co więcej się w tobie zmieniło – powiedział z troską w głosie, a ona powoli pokiwała głową.

– Pomyślę o tym, Bertie – mruknęła i przysunęła się do niego, by go przytulić. – Ale najpierw poczekajmy, aż się uspokoi.

Rozdział znów na ciepło. Poprawię jutro po pracy. ;)
I jutro o 16:00 pojawi się część trzecia! :D (Którą też poprawię po pracy).
Myślałam, że zmieszczę wszystko w części drugiej, ale wyszło tak dużo treści, że dla wygody czytania muszę zrobić trzy części rozdziału 58. :)

Miłego czytania!

Część 3