*59 cz. 1*

[muzyka]

William wyszedł z ostatniego egzaminu i jeszcze szerzej się uśmiechnął. Bynajmniej było to spowodowane tym, że dobrze mu poszło, czy też wreszcie od kolejnych zajęć będzie się uczył fachu w praktyce. Źródłem jego dobrego humoru był list od Syriusza, który otrzymał z samego rana. Był pewny, że jak wróci wieczorem do mieszkania, to przeczyta go jeszcze kilka razy.

Zaczęła go bawić zmienność jego uczuć. Były dni, w których obwiniał ją i czuł do niej dużą niechęć. Oczyma wyobraźni widział ich, w niedalekiej przyszłości, na jakiejś uroczystości i to wreszcie on był tą osobą, która ignoruje i nie chce z nią rozmawiać.

Bywały też dni w których o niej nie myślał. Dni pełne zajęć i nerwów, po których nie miał nawet siły się wykąpać. Dni, w których nie miał sił na myślenie przed snem, bo gdy tylko kładł głowę na poduszce, to zasypiał.

Były też dni takie jak te. Kiedy dostawał list od Syriusza, Jamesa czy jej rodziców. Wystarczyło tylko kilka słów o niej, a jego serce ekscytowało się na jej wspomnienie.

Dzisiejszy list od Blacka był pełen jej. Praktycznie był tylko o niej i może dlatego czuł się, jakby był na haju.

Czuł cholerną dumę, że kolejny raz poradziła sobie świetnie na egzaminach, ale jeszcze większą dumę czuł z powodu tego, że podobno dogadała się z rodzicami. Wiedział, że ten  moment kiedyś nadejdzie, ale nie sądził, że Katy dojrzeje tak szybko do tego, żeby wszystko sobie z nimi wyjaśnić.

Druga strona listu zawierała informację, która sprawiła, że to był najlepszy dzień tego tygodnia, a może i miesiąca, czy roku.

Rozstała się z Larsem.

Black nie pisał mu szczegółów, ale dla niego nie było to ważne.

Znów była wolna.

I wiedział, że ten stan utrzyma się jeszcze przez jakiś czas, bo nie miała w zwyczaju pakowania się szybko w nowy związek.

Wyszedł na zewnątrz budynku i wyciągnął z kieszeni metalowe pudełeczko, z którego wyjął papierosa.

Przeklął, gdy zorientował się, że nie ma przy sobie zapalniczki.

– Masz ogień? – zapytał stojącego nieopodal mężczyzny. Facet nic nie odpowiedział, tylko wskazał na różdżkę wystającą z kieszeni marynarki. – Przy pierwszym papierosie podpaliłem sobie grzywkę, więc nie ufam temu sposobowi zapalania fajki.

– Też bym nie ufał – odpowiedział nieznajomy z brytyjskim akcentem. – Masz, odpal od mojego.

– Dzięki – powiedział, oddając mu papierosa, gdy udało mu się zapalić swojego. – Też z Anglii?

– Dawno nie.

– Ale akcent pozostał – stwierdził i zaciągnął się dymem. Przymknął oczy i po chwili powoli wypuścił powietrze z płuc.

– Tak jak u ciebie – zauważył szatyn. William zerknął na niego i zmarszczył brwi. – Ale ty tu jesteś krócej.

– To prawda – przyznał powoli, nie spuszczając wzroku z tego mężczyzny. Ten wcale nie wydawał się być skrępowany, że się na niego podejrzliwie gapi. Rzucił na ziemię resztę papierosa i przydeptał go czubkiem buta.

– Do zobaczenia – powiedział i poklepał go po ramieniu.

– Co...? – zaczął formułować pytanie, ale szatyn wszedł już do budynku.

Odpowiedź na niezadane pytanie została mu udzielona godzinę później, gdy wszedł na spotkanie ze swoim przełożonym. Mieli omówić kilka spraw związanych z następnym semestrem.

Gdy otworzył drzwi do sali, od razu zauważył tego samego gościa sprzed budynku.

Pan Morton wskazał mu krzesło znajdujące się przed biurkiem. Usiadł na nim i spojrzał na aurora gotowy na poważną rozmowę o jego przyszłości.

Chwilę później miał się przekonać, że ta rozmowa będzie dużo poważniejsza niż przewidywał.

– Jest z nami dzisiaj John Spencer, który ma do ciebie kilka pytań. Ale zaczniemy najpierw od prostego pytania, czy coś zmieniło się w twoich planach? – zapytał auror.

– Nie, nic się nie zmieniło – odpowiedział zgodnie z prawdą. Animagię miał już opanowaną w dobrym stopniu i był pewny, że da sobie radę z wykorzystaniem jej w pracy.

– A co jeśli miałbyś możliwość pójść o krok dalej – spytał Spencer i William spojrzał na niego z wahaniem. Krok dalej?

– Co ma pan na myśli?

– Nie musisz mówić mi per "pan". Jestem od ciebie tylko cztery lata starszy – powiedział Spencer. – Proponujemy ci szkolenie na tropiciela.

– Tropiciela? – powtórzył, marszcząc brwi. Oczywiście, że widział kim są tropiciele, każde Biuro Aurorów w każdym Ministerstwie Magii miał taką grupę aurorów, ale z tego co wiedział, potrzeba było do tego praktyki w pracy. Przynajmniej tak było w Wielkiej Brytanii i w Niemczech.

– Tak... – zaczął Morton i spojrzał na Spencera szybko. – Konkretnie miałbyś być partnerem Johna.

– Ten semestr miałbyś jeszcze normalne zajęcia i podszkoliłbyś się z dodatkowych umiejętności. Od jesieni zacząłbyś specjalne szkolenie i treningi, żeby w następne lato zacząć powoli cię wdrażać w nasze zadania. Po następnym roku miałbyś egzaminy kończące cały kurs i dostałbyś uprawnienia, tak jak jest to w planach – wytłumaczył szatyn. – Zawód ten jest narażony na znacznie większe niebezpieczeństwo, dlatego dajemy ci czas na decyzję do pierwszych zajęć po Wielkanocy. Do tego czasu będziemy czekać na twoją odpowiedź. Jeśli będzie twierdząca, to wtedy udzielimy ci więcej szczegółów.

– Przemyśl to dobrze, bo ta odpowiedź będzie już ostateczna. Oczywiście jeśli się zgodzisz, a później będziesz chciał się wycofać, to niestety będzie oznaczało, że wylecisz z całego kursu – wyjaśnił jego przełożony.

– Rozumiem... Ale jak wygląda życie prywatne? Nie ukrywam, że w przyszłości chciałbym mieć rodzinę... – zaczął, czując jak głos zaczyna mu drżeć. – Nie ukrywam też, że po kursie chciałbym wrócić do Anglii.

– Jedno nie wyklucza drugiego – powiedział John. – Praca jest niebezpieczna, są miesiące, że nie widzę się z żoną, ale jest też czas, że jestem na miejscu i pracuję w Biurze. Co do Anglii nie mogę niczego obiecać, ale zawsze są świstokliki.

– Przemyśl to na spokojnie, chłopcze – poradził mu Morton i przesunął w jego stronę pusty pergamin. – Napisz tu nazwiska osób z którymi zamierzasz o tym porozmawiać.

William chwycił pióro i z mocno bijącym sercem zaczął patrzeć się w czysty arkusz.

Nie od razu zaczął pisać, ale zaczął od najważniejszej mu osoby.

*******

Jane spojrzała na Katherinę, która jak gdyby nigdy nic popijała herbatę, rozglądając się po salonie. Gdyby nie znała jej tak długo, to uznałaby, że wszystko jest w porządku.

– Jak się czujesz? – zapytała ją szwagierka.

– Nawet dobrze. Męczą mnie tylko mdłości po jedzeniu, ale Lily ma podobno jakiś świetny eliksir – powiedziała i na chwilę zapadło milczenie.

– O której będzie reszta?

– Jak się nie spóźnią, to za jakieś dwadzieścia minut – odpowiedziała, patrząc na zegarek. – Chciałam porozmawiać z tobą trochę wcześniej o całej tej sytuacji.

– Ze mną? – zdziwiła się Katherina. – Chyba z Jessicą...

– To ona poprosiła mnie, żebym tutaj zorganizowała spotkanie – przerwała jej i prawie pokręciła głową, widząc wzrok Katy. – Adalberta nie będzie, od razu to zaznaczyła.

– Cudownie...

– Zamierzasz jej powiedzieć? – zapytała i upiła łyk herbaty. Znów zapadło milczenie, więc spojrzała na blondynkę ponaglająco.

– Nie – wyszeptała Katherina i spuściła wzrok. – Tobias wziął to na siebie i niech tak zostanie. Gdybym powiedziała jej prawdę, to tylko pogorszyłoby sprawę.

– Zatajanie tego też nie jest dobre, Katy... – zaczęła Jane.

– Więc co? Powiesz jej? – przerwała jej Parkes i Jane poczuła uścisk w żołądku, bo ton Katheriny był nieprzyjemny.

– To nie jest moja rola, Katy. – Sama się zdziwiła, że jest tak spokojna. Nigdy nie lubiła poruszać z Katheriną trudnych tematów i to takich, w których mają odmienne zdania. – To nie moja przyjaźń wisi na włosku i to nie mnie będą zżerały wyrzuty sumienia.

– Tak będzie lepiej. Zawsze, kiedy nie słucham się Tobiasa, to wychodzą jakieś kwasy – mruknęła szwagierka. – I tak ja i Jess raczej się nie dogadamy...

– Musicie... – zaczęła, ale przerwało jej trzaśnięcie drzwiami wejściowymi. – Są za wcześnie!

– Co za ulga. – Usłyszała ciche westchnięcie Katheriny. Wstała z miejsca, gdy do salonu wszedł Syriusz, a za nim Lily i James.

– Ciąża ci służy – przyznał Black, całując ją w policzek. Jane zaśmiała się lekko i spojrzała na niego, kręcąc przy tym głową.

– Gdybym ci nie powiedziała, to nawet byś nie zauważał – powiedziała z przekonaniem, a Syriusz tylko uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi. – Czego nie można powiedzieć o Lily.

– Dzidzia rośnie – przyznał James i pogłaskał żonę po zaokrąglonym brzuchu.

– I to szybko – dodała Lily, witając się z nią. – Dałam Paulowi te eliksiry.

– Już jest? – zdziwiła się Jane.

– Mhm, w kuchni – odparła Ruda i przysiadła obok Katheriny. James usiadł obok Lily, a Syriusz rozsiadł się na jednym z foteli.

Jane usiadła na drugim fotelu i z przyjaciółkami zaczęły opowiadać sobie o zajęciach, czy jak było w jej przypadku, o pracy, natomiast James i Syriusz rozmawiali o nowym sezonie w rozgrywkach quidditcha.

Czuła, że obie rozmowy są prowadzone tylko po to, żeby uniknąć głównego powodu ich spotkania, czyli całej tej sytuacji z Jess i Adalbertem, ale to się zmieniło, gdy do salonu wszedł Paul, który nie bawił się w delikatność.

– Umieram z ciekawości, co nam powie, bo Moody był oszczędny w słowach – przyznał, stawiając tacę z zastawą do herbaty i talerzem ciastek.

– Umieranie z ciekawości... To u was rodzinne – rzucił ironicznie Łapa i dzielnie zniósł spojrzenie, jakim obdarzyła go Katherina.

– Nie zrozumcie mnie źle, ale to chyba nic strasznego... – zaczęła cicho Lily, a ona mimowolnie kiwnęła głową. Szwagierka dość szybko poinformowała ją o tym co zaszło i wtedy nabrała wody w usta, żeby nie wydać za szybko niepotrzebnego osądu. Jak zawsze przez jakiś czas milczała i patrzyła jak sprawy się toczą, by wyrobić sobie zdanie na ten temat. – Sam się tego dowiedział z wizji. Ukrywano to przed nim...

– Przypomnij sobie, co mówiła nam Jess, Lily... On dużo więcej ukrywa, a jego tatuś to wierzchołek góry lodowej. Kto wie czego jeszcze się dowiedział – powiedziała Katherina i Jane dosłyszała, że za tym kpiącym tonem, kryje się ciekawość.

– A ja... – zaczęła Jane z lekkim zawahaniem. – To jak ona go broni... Ja myślę, że on umrze.

– Co? – zapytała Katy patrząc na nią jakby straciła rozum.

– Myślę, że on widział swoją śmierć. Inaczej nie potrafię sobie tłumaczyć zachowania Jess – powiedziała zgodnie ze swoimi przeczuciami. Zapadła dłuższa chwila, w której prawie wszyscy wpatrywali się w nią.

– To raczej nie to... Jessica wtedy powtarzała, że "on się dowie" i jestem pewny, że chodzi o Greengrassa. Teraz urodziła im się córka i myślą, że ona jest najstarsza, a tu się okazuje, że jest Adalbert. Najstarsze dziecko, najstarszego syna. Ma prawo do całego majątku – wytłumaczył Black.

– Pieprzenie... Jest bękartem – zauważyła Katy, a Black pokręcił głową.

– Nieważne, że jest z nieprawego łoża. Jest jego najstarszym dzieckiem, dziedzicem. To, że jest mężczyzną jeszcze dodatkowo wzmacnia jego pozycję. Nie przekręcaj oczyma, Katy... Stare rody czarodziejów czystej krwi rządzą się swoimi prawami. Zauważ, że rodzice mnie wydziedziczyli, a i tak, po ich śmierci mam prawo do majątku. Nie zdążyli ująć tego w testamencie, bo nie sądzili, że tak szybko umrą – objaśniał dalej. – Gdy Greengrass dowie się, że gdzieś żyje jego syn i w testamencie go wydziedziczy, to tym samym przyzna się do ojcostwa, a taki skandal to ostatnie czego chce. Pewnie będzie chciał załatwić wszystko po cichu.

– Zabije go? – zapytała Lily, przerywając mu.

– Raczej nie. Prędzej przekupi... Na pewno zacznie uprzykrzać mu życie. Te stare rody są zbyt popieprzone i dumne, żeby przyznać się do słabości. Nawet jeśli Adalbert podpisałby własną krwią, że nic nie chce, to i tak, to by nie wystarczyło. Greengrass prędzej czy później się dowie. Jess to powiedziała, bo wie to od Adalberta. Jest tym przerażona, więc na pewno ojciec uprzykrzy mu życie. Taka jest moja opinia – zakończył swój wywód Black.

– Dodatkowo te jego wizje... – zaczął Paul, ale przerwał i Jane spojrzała na męża pytająco, bo wiedziała, że chciał coś powiedzieć, ale w porę ugryzł się w język. – Jak wyjdzie, że jest w Zakonie, to może mu nie pomóc. Bo nieoficjalnie wiadomo, kto między innymi finansuje Voldemorta.

– Jego tatuś – odpowiedziała Katherina. Blondynka znów otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale drzwi wejściowe znów trzasnęły i Jane z lekką paniką spojrzała na Paula.

– Jak treningi James? – rzucił niby lekko Łapa.

– Przecież już nie gram – syknął Potter.

– No to jak... – zaczął znów Black, ale wbił wzrok ponad jej ramię i po tym poznała, że Jess już w wejściu do salonu. Jane odwróciła się lekko i spojrzała na przyjaciółkę, która nie wyglądała najlepiej. Widać było, że jest przygnębiona i niewyspana.

– Hej – powiedziała cicho, machając przy tym niezręcznie dłonią. Odpowiedzieli jej z niemal takim samym entuzjazmem.

– Siadaj – powiedział Paul przysuwając jej kolejny fotel. Jane uśmiechnęła się do niej, dodając jej tym samym otuchy. Spojrzała na przyjaciół i wszyscy, oprócz Katheriny, uśmiechali się do Szkotki w ten sam sposób. – Herbaty?

– Nie, dziękuję – mruknęła i położyła torebkę na podłodze. – Jane, dziękuję, że możemy tu się spotkać.

– Nie ma za co – zapewniła i pogłaskała ją po ramieniu. Jess uśmiechnęła się do niej smutno.

– Chciałam z wami porozmawiać o Remusie... – zaczęła mówić.

– Nie o Bercie? – przerwała jej Katherina. – Nie sądzisz, że należą nam się wyjaśnienia?

– Nie, nie sądzę – odparła Jessica dużo spokojniejszym tonem niż Parkes. – Jestem padnięta tą sytuacją, Katy. Stało się i po prostu mam już dość. Próbowałam wam dać tyle informacji, żeby mu nie zaszkodzić, ale... To już bez znaczenia. Wydało się. Macie jakieś pytania, to idźcie z tym do Adalberta. To jego dotyczą te tajemnice, nie mnie, więc ja nie będę wam tego tłumaczyła.

– I dobrze, najlepiej w ogóle o nim nie rozmawiać – parsknęła Katherina i przez chwilę wszyscy milczeli.

– Cóż... – zaczęła znów Jess i odchrząknęła. – Chciałam porozmawiać o Remusie... Dwa dni temu coś sobie uzmysłowiłam.

– Co takiego? – zapytał Syriusz.

– Zegarek – powiedziała Cay i podwinęła rękaw u lewej ręki, odsłaniając nadgarstek. Jane zakryła dłonią usta, gdy zrozumiała co przyjaciółka ma na myśli. – Remus go nosił.

– Merlinie – sapnęła Lily.

– Zegarek Dorcas – powiedział na głos Syriusz i Jess kiwnęła głową.

– Jaki mają zasięg? – zapytał James nieco ochrypłym tonem głosu.

– Działały na terenie zamku – odpowiedziała Katherina. – I chyba w Hogsmeade.

– Nie działały jak zostawiłam zegarek Mickowi, a ja byłam w Hogwarcie – dodała Jane. – Lily?

– Próbuję sobie przypomnieć czy Dor sprawdzała jaką mają odległość – jęknęła Potter, chowając twarz w dłonie. – Wydaje mi się, że nie.

– Remus też mógł go nie mieć... Mógł go zdejmować na noc, a nie wiadomo dokładnie, kiedy go porwano – zauważyła Katherina. – Musimy powiedzieć tacie i wujkowi.

– Musimy też się dowiedzieć jaki mają zasięg te zegarki – dodał Łapa i Jane, tak jak reszta, kiwnęła głową. – Jak na to wpadłaś, Jess?

– Nie wiem, po prostu spojrzałam na niego i nagle mnie oświeciło – powiedziała smutno. – Przepraszam, że dopiero teraz.

– Lepiej późno niż wcale – mruknął James i wstał ze swojego miejsca. – Pewnie spotkamy tatę i wujka wieczorem w Kwaterze, to im powiemy.

– I powiemy też, że odwiedzimy ojca Remusa. Poszukamy zegarka, albo czegokolwiek innego – zadecydowała Katherina, również wstając. – O ile nie jest za późno.

*******

Chyba pierwszy raz w ciągu ich kilkumiesięcznej współpracy spotkali się z samego rana. Stary budynek nie straszył już tak o tej porze dnia, ale i tak czuła lekki niepokój, bo jednak w ciemności człowiek dłużej pozostawał niezauważony, a oboje nie chcieli, żeby ktoś ich tutaj zobaczył.

– Snape. – Kiwnęła głową na przywitanie. Śmierciożerca odpowiedział tym samym gestem.

– Nie mamy dużo czasu... Za jakieś pół godziny, może godzinę Prorok będzie miał specjalne wydanie – powiedział i poczuła jak włoski na karku stają jej dęba.

– Kolejny atak – wyszeptała.

– Nie... Znajdą ciało Ann Winsborn. – Otworzyła szerzej oczy i poczuła jak gardło jej się zaciska. Wszyscy łudzili się, że może oszczędzą dziewczynę, ale jednak podzieliła los reszty swojej rodziny. – Chcą ustabilizować sytuację w Ministerstwie i zaczną działać z mugolakami. Myślałaś o... ?

– Tak, ale nie wiem, czy się na to zgodzą – odpowiedziała Katherina, niepewna, czy ktokolwiek z Zakonu czy z rodziny zgodzi się na to, co chciałaby zrobić. – Myślałam o Wielosoku. Jestem naprawdę świetna w walce. Zaproponuję, żeby wzięli mnie gdzieś, gdzie będę miała okazję pokazać co potrafię. Wie, że się przyjaźniliście?

– Tak.

– Potwierdziłbyś jej zdolności. Jeśli się zgodzą, to wtedy pomyślimy o całej historyjce, póki co, to jest tylko zarys – powiedziała Parkes, bo to był jej jedyny mocny pomysł. – Wiadomo coś o Remusie?

– Podobno Winsborn to jego sprawka. Mówią, że wilczek Dumbledore'a pogryzł dziewczynę, a teraz ona nie żyje, także... – Nie musiał kończyć. Poczuła napływające łzy.

– Ale żyje – stwierdziła i uśmiechnęła się smutno, gdy Snape nie zaprzeczył. Poczuła, że chociaż sam może do końca nie wie wszystkiego, to domyśla się, że Lupin jest żywy. – Spróbuj się czegoś dowiedzieć...

– To nie jest takie łatwe, Parkes. Na pewno jest u kogoś, kto jest blisko Czarnego Pana, tylko tego jestem pewien – powiedział, a ona kiwnęła głową.

– To i tak dużo – zapewniła przez ściśnięte gardło. – Muszę już wracać. Daj mi znać, jak czegoś się dowiesz.

*******

Błysk flesza oślepił go, gdy torował sobie przejście przez tłum do części atrium, w której kominki zostały zablokowane i kilkunastu aurorów stało nieruchomo, odgradzając pracujących kolegów od zainteresowanego tłumu.

Tobias kiwnął do Dawlisha i przeszedł obok niego, bliżej wejścia dla interesantów Ministerstwa Magii. Stanął obok Bonesa, który trzymał różdżkę w pogotowiu, bacznie obserwując tłum.

– Dłużej się nie dało? – mruknął mu na przywitanie Edgar.

– Byłem w Belfaście, gdy dostałem wezwanie – powiedział. – Co się stało?

– Ciało Ann Winsborn zostało podrzucone do budki telefonicznej – odpowiedział mu szeptem. – Robią już sekcję w szpitalu, a chłopaki zbierają materiał.

– Kto się tym zajmuje? – zapytał i wystarczyło, że Edgar na niego spojrzał, i już wiedział. – Moody.

– I Benio. Do pomocy wzięli bliźniaków – wyszeptał i odkaszlnął.

– Widziałeś...? – zaczął formułować pytanie, ale przyjaciel pokręcił głową.

– Nie... Podobno jej ciało jest zmasakrowane... – Bones urwał i skrzywił się, jakby przypomniał sobie coś obrzydliwego. Nie pytał już o nic, tylko stał obok i obserwował tłum, czekając aż koledzy z Działu Technicznego skończą zbierać materiał dowodowy.

*******

Jessica trzymała rękę na ustach.

Od dłuższego czasu wpatrywała się w ruchome zdjęcie na pierwszej stronie wydania specjalnego Proroka Codziennego na którym Benio Fenwick zakrywał ciało jej dawnej przyjaciółki.

Makabryczne zdarzenie w Ministerstwie Magii!

Dziś rano doszło do potwornego zajścia w wejściu dla interesantów.

Po godzinie siódmej jeden z pracowników Personelu Technicznego Ministerstwa Magii zauważył, że winda od dłuższej chwili stoi nieruchomo na poziomie Atrium i nikt z niej nie korzysta. Gdy poszedł sprawdzić przyczynę awarii, dokonał straszliwego odkrycia – na podłodze windy leżały zwłoki porwanej przed miesiącem Ann Winsborn!

Co do tożsamości ofiary nie ma żadnych wątpliwości. Sam Szef Biura Aurorów potwierdził, że to ciało Ann Winsborn.

Z nieoficjalnego źródła wiemy, że denatka miała liczne obrażenia ciała, które mogły być wynikiem tortur, ale to dopiero potwierdzi sekcja zwłok.

Osoby posiadające jakiekolwiek informacje w tej sprawie proszone są o kontakt z Biurem Aurorów.

O kolejnych szczegółach sprawy będziemy informowali na bieżąco w kolejnych wydaniach Proroka Codziennego.

Tekst czytała już chyba z dziesięć razy i za każdym razem literki zniekształcały jej się od napływających do oczu łez.

Już jakiś czas temu jakiś głos jej podpowiadał, że Ann już pewnie nie żyje, ale odpychała od siebie te ponure myśl. Natomiast dziś te przypuszczenia się potwierdziły.

I to w chyba najgorszy możliwy sposób.

W głowie jej się nie mieściło jak można było zrobić coś tak okrutnego i w pewnym sensie zuchwałego. Jakby oprawcy czuli się całkowicie bezbronni.

– Och, dziecko. – Usłyszała pełen żalu głos Madame Malkin, ale nie od razu na niego zareagowała. – Może pójdziesz do domu?

Podniosła wzrok na szefową i obraz znów jej się zamazał. Wypuściła głośno powietrze z ust i kiwnęła głową.

– Dziękuję – powiedziała drżącym tonem głosu.

Przez całą drogę do mieszkania próbowała utrzymać emocje w ryzach. Szok powoli ustępował i czuła, że za chwilę zacznie czuć zbyt dużo na raz. Od poczucia winy, po złość, niesprawiedliwość i smutek.

Na klatce schodowej minęła się z sąsiadką i nawet nie odpowiedziała jej na przywitanie, tylko jak najszybciej pobiegła na trzecie piętro.

Trzęsącymi się dłońmi wsadziła klucz do zamka i otworzyła drzwi. Praktycznie jak tylko przekroczyła próg mieszkania, poczuła jak łzy kapią jej na policzki.

Otarła je rękawem i przeszła w stronę kuchni, gdzie myślała, że będzie Adalbert.

– Bert? – wyszeptała, wchodząc do pomieszczenia, ale go tam nie zastała.

Zmarszczyła brwi patrząc na bałagan jaki panuje na stole. Zdziwiła się, na widok otwartej skrzyneczki z eliksirami. Kilka fiolek leżało obok niej w nieładzie, jakby ktoś pośpiesznie czegoś szukał.

Otworzyła nagle usta i poczuła jak żołądek skręca jej się w supeł. Jasne drewniane blaty kuchenne miały na sobie ślady krwi.

– Bert! – krzyknęła, rzucając się w kierunku drzwi do jego sypialni, ale tam też go nie było.

Spojrzała na drzwi do łazienki, które uchyliły się i wyszedł przez nie McSweeney.

Wypuściła głośno powietrze, bo od razu dostrzegła niedbale zmytą krew na jego twarzy oraz czerwone plamy na jasnej koszulce.

– Nie chciałem cię martwić – powiedział takim tonem, jakby go na czymś przyłapała. Poniekąd tak było.

– Znów? – zapytała, krzywiąc się i odwracając wzrok.

– Tak – westchnął. – Dziś dyptam przestał działać.

– Możemy teraz o tym nie mówić? – zapytała, gdy poczuła, że jeszcze chwila i zwymiotuje.

– Idź do siebie. Ogarnę ten bałagan i przyjdę – odpowiedział, a ona z wielką ulgą schowała się w pokoju.

*******

– Powiedz Moody'emu – powiedziała, gdy Adalbert przestał opowiadać jej o tym, że krwotoki zaczęły się jakieś dwa tygodnie temu i są prawie codziennie.

– Nie mogę nadużywać jego znajomości, Jess, a jak wyjdzie, że to on mi załatwił świstoklik, to nagle ktoś się może mną zainteresować – odparł jej przyjaciel, a ona ściągnęła usta.

– To poproś pana Charlusa. Kumplujesz się z Jamesem, nikt się nie zdziwi – stwierdziła, a on znów pokręcił głową.

– Ten koleś od Moody'ego to moja jedyna droga do Francji, chyba że jakimś cudem uda mi się zdobyć zezwolenie na świstoklik. Póki co będę się faszerował eliksirami. Esencja dyptam działała prawie dwa tygodnie, mocniejsze środki może dadzą radę dłużej – powiedział, ale wyczuła, że sam nie jest do końca pewny.

– Wieczorem też to ci się stanie? – zapytała, krzywiąc się, bo oczyma wyobraźni widziała jak z jego oczu, nosa i uszu wypływa krew.

– Całkiem możliwe. – Pokręciła głową i westchnęła ciężko, bo ten dzień ledwo się zaczął, a już była potwornie zmęczona. – Hej, a czemu ty tu jesteś?

– Bo znaleźli Ann Winsborn – odpowiedziała po chwili i podniosła wzrok na McSweeney'a. Kiwnęła głową, dobrze odczytując jego minę. – Martwą.

*******

James odetchnął głośno, gdy razem z Katheriną i Syriuszem wyszli z Ministerstwa Magii, gdzie nadal mieli zajęcia w Biurze Aurorów.

– Czuję się jak gówno – powiedziała kuzynka, a on przytaknął, chociaż chyba nie istniały słowa, które we właściwy sposób opisałyby to, co teraz czuł.

Fakt, kiedyś był z Ann Winsborn, ale związek ten traktował jako odegranie się na Lily. Nie łączyło go z blondynką jakieś głębokie uczucie, a później była mu obojętna, ale i tak teraz czuł dziwne przygnębienie, że przez prawie cały czas zajęć obserwował i pracował z materiałem dotyczącym jej sprawy.

Wcześniejsze sprawy do których mieli wgląd, nie dotyczyły nikogo im znanego. W sprawie morderstwa jego dziadków, czy porwania Remusa nie pozwolono im nawet zerknąć w rozpiskę materiału dowodowego.

– Teleportujemy się łącznie? – zapytał Syriusz i kiwnął głową.

Mieli jeszcze jedną sprawę do załatwienia.

Dzień wcześniej, gdy Jess powiedziała im o tym, że Remus nadal nosił zegarek od Dorcas, to porozmawiali z jego ojcem.

Fakt, obiecali nie wtrącać się w sprawę w zamian za to, że będą cały czas informowani jeśli pojawi się coś nowego w jego sprawie. I tak było. Jego ojciec przekazywał im każdą, choćby najdrobniejszą pogłoskę. Na szczęście, żadna pogłoska nie była o jego śmierci.

Wczoraj ojciec niechętnie zgodził się, żeby zmącili spokój Lyalla Lupina i jeżeli im pozwoli, to żeby rozejrzeli się za zegarkiem.

– Gotowy? – zapytała Katherina i James wyrwał się z rozmyślań. Chwycił wyciągnięta dłoń kuzynki i chwilę później poczuł szarpnięcie w okolicach pępka.

– Ładnie ci to wyszło – pochwalił Katherinę Syriusz, gdy już pojawili się przed domem Lupina.

– Dzięki – odpowiedziała i wskazała brodą na budynek. – Pukamy i pytamy czy możemy wejść?

– Tak... Kto mówi? – zapytał James. – Mnie chyba nie lubi.

– Mnie na pewno nie lubi – mruknął Łapa.

– Na mnie nie patrz – powiedziała Katy i pchnęła go lekko. – Bądź mężczyzną.

Spojrzał na nią sceptycznie i podszedł do drzwi, aby zapukać w nie kilka razy. Chwilę stał i wysłuchiwał kroków, ale nic nie słyszał, więc znów zaczął pukać.

– Kogo... – James cofnął się o krok, gdy drzwi otworzyły się i przez szparę wyjrzał ojciec Remusa. – To wy.

– Dzień dobry! – powitała go Katherina, przysuwając się bliżej Jamesa. Pan Lupin nie odezwał się, stał w miejscu i łypał na nich podejrzliwie. – Możemy wejść? Chodzi o Remusa...

– Odnalazł się? – zapytał z nutą nadziei w głosie.

– Niestety... – zaczęła kuzynka.

– To wynocha! – warknął przez szparę i kiedy zaczął przymykać drzwi, to kątem oka zauważył gwałtowny ruch Katheriny. Dostrzegł, że Lyall zastygł w bezruchu i po sekundzie jego ciało odchyliło się do tyłu, upadając z łoskotem na podłogę.

– Katy! – syknął James, ale bynajmniej była to dezaprobata.

– I tak mnie nie lubił – powiedziała, jakby nie zrobiła nic złego i jako pierwsza weszła do domu. – Weźcie go posadźcie na fotelu i zabierzcie różdżkę.

– Proszę pana, przepraszamy – zaczął mówić James do unieruchomionego Lupina. – Musimy zobaczyć jego pokój.

– Kto z nim zostaje? – zapytała Parkes i razem z Syriuszem utkwili w niej wzrok. – No dobra.

– To było szybkie. – Usłyszał Łapę, gdy już ruszyli na piętro do sypialni Remusa. Powstrzymał kichnięcie, gdy na szczycie schodów wziął głębszy oddech i wyczuł w powietrzu kurz.

– Dobrze wie, że nikt go nie zna tak jak my – powiedział i w tej samej chwili poczuł wyrzuty sumienia. Nikt nie znał Remusa, jak oni i dopiero po tylu miesiącach wreszcie mogli się czegoś chwycić. I to nie oni wpadli na trop zegarka, a Jess, która znała Remusa prawie najkrócej.

Weszli do pokoju Lunatyka i na chwilę przystanęli.

Potter rozejrzał się po uporządkowanym wnętrzu. Książki o różnorakiej tematyce były równo ustawione w półkach. Na biurku leżały pergaminy i pióro, jakby ich właściciel miał za chwilę wrócić do pisania jakiegoś listu.

– Accio zegarek! – Usłyszał głos Syriusza, który machał różdżką w różnych kierunkach, raz za razem wypowiadając zaklęcie. Bezskutecznie. – Kurwa!

– Nie kurwa – odpowiedział James i uśmiechnął się do Blacka, bo brak zegarka było dobrą wiadomością.

Potter podszedł do biurka i przegrzebał szybko jego zawartość. Znalazł jakieś nieznaczące notatki, więcej pustych pergaminów czy stare wydania Proroka Codziennego.

– I? – zapytał Syriusza, który wysunął spod łóżka kufer i po chwili go wsunął.

–Pusty – odpowiedział Black i podszedł do szafy. – Ostende absconsa!* Też nic.

Przewertowali tak prawie cały pokój. Wiedzieli, że na pewno Remus nie trzymał niczego ważnego na wierzchu. W Hogwarcie zazwyczaj jego kufer służył mu za skrytkę, albo...

– Podłoga! – krzyknęli z Syriuszem prawie w tym samym momencie. – Rogaczu...

– Ostende absconsa! – powiedział pewnym tonem głosu i uśmiechnął się szeroko, gdy usłyszał skrzypnięcie deski w podłodze.

Razem z Blackiem rzucili się na kolana. James wyłamał odchyloną deskę i wsadził rękę w powstałą dziurę. Wymacał pod podłogą skrzyneczkę i wyciągnął ją.

– Jest coś jeszcze? – zapytał Syriusz, a Potter pokręcił głową.

– Bierzemy to do Kwatery – zadecydował i wstał z kolan. Machnął różdżką w stronę dziury w podłodze i chwilę później była już cała. – Expecto Patronum!

*******

Czuła, że nie postępuje zbyt mądrze, udając się tak późno na ulicę Pokątną, ale cały czas miała przed oczami zakrwawionego Adalberta. Dobijała ją też myśl, że esencja dyptamu mu już nie pomaga i najbliższa noc może nie należeć do przyjemnych.

Wszystkie apteki na ulicy Pokątnej były już pozamykane, więc musiała udać się na ulicę Śmiertelnego Nokturnu do apteki pana Mulpeppera.

Nie do końca wiedziała czego szuka, więc opisała dolegliwości Adalberta, mówiąc, że raczej szuka czegoś, co pomoże mu od wewnątrz.

Wyszła z apteki z dziwnie wyglądającym eliksirem i miała szczerą nadzieję, że nie zabije przyjaciela, a mu pomoże.

Szła ulicą Pokątną i skręciła przed lokalem jej i Adalberta w boczną uliczkę. Po kilku krokach poczuła, że coś jest nie tak.

Poczuła się tak, jak wtedy, gdy miał ją zaatakować wampir.

Schyliła się, niby pod pretekstem zawiązania sznurówki i usłyszała za sobą szmer. Wyciągnęła powoli różdżkę i spokojnie wyprostowała się, i ruszyła znów przed siebie, ale tym razem wytężając słuch.

– Drętwota! – Odwróciła się szybko i krzyknęła formułę zaklęcia. Zdziwiła się, że czerwona smuga światła trafiła w postać czającą się w mroku. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy postać tylko lekko się zachwiała i po chwili zaczęła zmierzać w jej stronę. – Ani kroku dalej! Bo wezwę aurorów!

– Nie! – Mężczyzna zatrzymał się. Lumos Maxima!

Wielka kula światła oderwała się od jej różdżki i zawisła kilka jardów przed nią oświetlając ciemny zaułek.

– Nie zrobię ci krzywdy, nie mam różdżki – odpowiedział, ale i tak mu nie uwierzyła. – Szukam Acus.

– A–acus – zająknęła się i powoli podeszła bliżej, gdy wyciągnął do niej rękę, w której coś trzymał.

– To należało do Dagny. Mówiła, że ma to od Acus – powiedział, gdy chwyciła materiał. Jedną ręką rozłożyła go i poznała skórzaną kurtkę.

– Dałam ją Remusowi – powiedziała przez ściśnięte gardło. – To ja ją mu dałam... Kim jest Dagny?

– Remus był w stadzie wilkołaków, tam się poznaliśmy... Jestem Ben – przedstawił się i kiwnęła mu głową, nadal celując w niego różdżką. – Zabili Dagny, a jego nadal trzymają.

– Remus żyje – wyszeptała, a mężczyzna kiwnął głową.

– Ale niedługo... To Greyback ma go zabić... – zaczął, ale urwał, gdy usłyszeli odgłos zbliżających się kroków. Nox Maxima!

– Co tu się dzieje?! – Usłyszała podniesiony męski głos. – Tu aurorzy! Prosimy przygotować dokumenty do pokazania!

– Ma czas do przyszłej pełni – warknął, chwytając ją mocno za ramię. – Po niej Greyback na pewno wróci i dokończy, co zaczął.

– Uciekaj! – szepnęła, gdy dostrzegła, że jeden z aurorów zaczął oświetlać sobie drogę. Mężczyzna ruszył przed siebie, a ona skierowała swe kroki w stronę aurorów.

– Jest tu pani sama? – Usłyszała, gdy byli wystarczająco blisko.

– Był tu też wałęsający się kot, którego czasami dokarmiam – skłamała i wskazała ręką na budynek obok. – Jestem współwłaścicielką tego lokalu.

– Dawlish i Savage – przedstawił ich John Dawlish, którego poznała już wcześniej. – Ma pani przepustkę?

– Tak – powiedziała, wyciągając z kieszeni pergamin z jej przepustką, która pozwalała jej na poruszanie się po ulicy Pokątnej po ustalonej godzinie policyjnej.

– Jessica Cay – powiedział rzeczowym tonem Savage i przyświecił jej twarz różdżką, zapewne aby porównać, czy jest podobna do zamieszczonej fotografii w przepustce. – Pani różdżka?

– Proszę. – Oddała mu różdżkę, którą obejrzał uważnie

– Dziękujemy. – Uśmiechnął się do niej, oddając przepustkę oraz różdżkę.

– To wszystko, tak? – zapytała i prawie głośno odetchnęła, gdy Dawlish pozwolił jej pójść.

Jak tylko wyszła z ulicy Pokątnej, nie bawiła się w dalsze wieczorne spacery, tylko teleportowała się wprost pod drzwi mieszkania, nie bacząc na to, że jakiś mugol może się na nią natknąć.

Wparowała do mieszkania i machnęła na Adalberta, który siedział na kanapie i czytał książkę.

– Ubieraj się. Za chwilę ruszamy do Kwatery. I może zawiadom Moody'ego – powiedziała i zamachała kurtką, którą dostała od tajemniczego Bena. – Mam informacje o Remusie.

*Ostende absconsa! – pokaż ukryte, zaklęcie autorstwa Remusa Lupina, ujawniające jego skrytki.

Część 2