*62 cz. 1*

[muzyka]

Katherina obudziła się wraz z pierwszym dźwiękiem budzika i wstając z łóżka, nie do końca była przekonana czy w ogóle tej nocy udało jej się zapaść w twardy sen, czy po prostu to była długa drzemka.

Śniadanie zjadła w samotności, bo wątpiła, czy ktokolwiek z domowników już wstał.

Nie do końca wiedziała, czy może iść do Remusa, ale stwierdziła, że nie ma co czekać. Najwyżej dostanie opieprz lub ją od niego wypędzą.

Powoli otworzyła drzwi i parsknęła śmiechem z niedowierzaniem, bo w pokoju był już James, Syriusz, Lily, Jess i Adalbert.

– Co z nim? – zapytała miękko i przesunęła sobie wolny fotel bliżej łóżka na którym leżał Lupin, i usiadła.

– Rany dobrze się goją i Marlena trzyma go na Eliksirze Słodkiego Snu, żeby szybciej się zregenerował – odpowiedział jej Syriusz. Uśmiechnęła się i poczuła, że oczy zaczęły jej łzawić.

– Wszystkiego najlepszego, James – zwróciła się do kuzyna, domyślając się, że ten dzień dla niego jest jeszcze bardziej szczególny. Wiedziała, że ze świętowaniem dwudziestych urodzin poczekają, aż Lupin dojdzie do siebie.

Podziękował jej cicho i spojrzała na twarz pogrążonego we śnie Remusa, nie dowierzając, że jest tutaj z nimi. Całkowicie bezpieczny. Spuściła wzrok, gdy doszło do niej ile czasu zmarnowali.

Wszyscy mieli intuicję, że jest coś nie tak i zamiast zabrnąć w to, siedzieli i słuchali się starszych, którzy nie znali go aż tak dobrze jak oni.

– Musimy mu to jakoś wynagrodzić – powiedziała cicho, czując palące poczucie winy. Nawet nie wiedziała jak mogliby naprawić tak wielkie zaniedbanie z ich strony.

Spojrzała na Jamesa, Syriusza i Lily, i wiedziała, że też mają takie same odczucia jak ona.

Obejrzała się na Jess, która siedziała ze spuszczoną głową, a Adalbert obejmował ją ramieniem. Zerknęła na niego i ich spojrzenia skrzyżowały się. Jego wzrok sugerował, żeby coś zrobiła i jeszcze raz spojrzała na Szkotkę.

– Jess, wszystko w porządku? – spytała i była pewna, że pewnie wszyscy są zdziwieni, że zwróciła się do niej bezpośrednio.

– Zjebałam. – Usłyszała i trochę ją oburzyło to dosadne stwierdzenie dziewczyny. Podniosła na nią wzrok i widziała, że jest mocno zawstydzona. – Remus wysłał do mnie patronusa.

– Co?! – James i Syriusz krzyknęli prawie równocześnie.

– Wtedy, co byłam na koncercie z Timem – zaczęła się tłumaczyć. – Byłam w tłumie i było głośno. Przed koncertem paliłam jakieś zioła i myślałam, że mam halucynacje.

– Złe miejsce i zły czas – powiedziała Lily po chwili ciszy, bo chyba nikt lepiej nie potrafił tego skomentować.

– Równie dobrze mógł do nas wysłać, ale pewnie stwierdził, że jak jesteśmy na meczu to nie usłyszymy, co mówi – dodał Syriusz i Katherina kiwnęła głową, żeby przyznać mu rację. Widziała, że przyjaciółka patrzy na wszystkich po kolei z dużą wątpliwością. – Nawet bez ziół nie byłabyś w stanie usłyszeć.

– I wtedy też nie wiedziałaś, jaki jest jego cielesny patronus – wtrącił swoje trzy knuty Adalbert i Katherina zdziwiła się, ale w sumie mało osób wiedziało o tym jaką formę ma patronus Remusa.

– Najważniejsze, że jest tu z nami – powiedział James i dosłyszała w jego głosie, że mimo wszystko jest rozbawiony. – I może następnym razem miej pewność, co palisz, Jess.

*******
Jessica pierwszy raz uczestniczyła w uroczystym pogrzebie aurorów i chociaż stała praktycznie na samym tyle, i nie widziała tak dużo jakby chciała, to sposób w jaki zostali pożegnani Benio Fenwick i Graham Glamson, poruszył jej serce.

Aurorzy ubrani byli w mundury galowe, a trumny poległych przykryto czarnym materiałem z wyszytymi herbami Ministerstwa Magii oraz Biura Aurorów.

Bartemiusz Crouch, jako Szef Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, wygłosił piękną przemowę i chociaż Jess już wiedziała, że dla aurora śmierć w walce jest czymś szlachetnym, to w głowie miała widok zapłakanych twarzy rodzin i nawet sobie nie wyobrażała, co oni czują, słysząc to idealizowanie znaczenia ich śmierci.

Dla nich zginęli synowie, mężowie i ojcowie. Ludzie, którzy czynili ich życia lepszymi i szczęśliwszymi, i Cay, która nie była z nimi blisko związana, czuła złość i niesprawiedliwość słysząc słowa Croucha, bo według niej w przemowie było zdecydowanie za mało powiedziane o tym jacy byli prywatnie. Jego słowa, choć ładne, nie do końca niosły pocieszenie.

Uniosła różdżkę do góry razem z innymi, gdy oficjalna ceremonia dobiegła już końca i ktoś tubalnym głosem zaintonował pieśń żałobną. Delikatne światełka przez chwilę trzymały się na koniuszkach różdżek dopóki pieśń się nie skończyła.

Opuściła różdżkę i chwyciła dłoń Adalberta, kiedy inni uczestnicy pogrzebu zaczęli albo się rozchodzić, albo przeciskać do przodu.

Odetchnęła, gdy wyszli z tego tłumu i przez udeptany, lekko błotnisty trawnik ruszyli ku bramie cmentarza, gdzie odbywały się uroczystości żałobne poległych na służbie aurorów.

Z tego co wiedziała, to tylko pan Glamson będzie pochowany na tym cmentarzu, natomiast Benio miał spocząć w rodzinnym grobowcu.

Zaraz za bramą teleportowali się do Londynu na ulicę przy której mieszkali. Praktycznie całą drogę do mieszkania pokonali bez słowa.

Weszła do środka i od razu wyciągnęła schowany warkocz, spod kołnierza koszuli. Wiedziała, że jej różowe kosmyki włosów nie są odpowiednie na pogrzeb, ale nie chciało jej się trzeci raz w ciągu kilku dni zmieniać kolor, chociaż nie było to czasochłonne zajęcie.

Usiadła na kanapie i spojrzała na tarczę zawieszoną na ścianie, w której tkwiły wbite dwa, srebrne sztylety.

– Jess... – Adalbert opadł na kanapę, ale nawet nie drgnęła. – Chcesz o tym porozmawiać?

Pokręciła głową w odpowiedzi.

Od misji minęły dwa dni, w sumie to prawie trzy i nadal nie wiedziała, co powiedzieć. Wiedziała, jakie szczegóły może mu podać, ale nie wiedziała jak.

– Wiem, co się stało w lesie, Jessie – powiedział delikatnie i spojrzała na niego ze łzami w oczach. – Moody powiedział mi wczoraj przed zebraniem.

– Zabiłam człowieka – wyszeptała i znów spojrzała na sztylety, i ponownie w głowie miała obraz, jak jeden z nich wbił się w brzuch śmierciożercy i ten padł martwy na ziemię.

– Tobias go zabił, nie ty – stwierdził Adalbert i chwycił jej dłoń. Desperacko ścisnęła jego ciepłe palce i przygryzła wargę, starając się nie rozpłakać. – Ty go tylko zraniłaś...

– Chciałam go zabić, Bert. Rzucałam z myślą, żeby trafić tak, aby go zabić, żeby on... – przerwała i zacisnęła zęby, bo naprawdę nie chciała płakać. – Nie chciałam, żeby on zabił Levena... Liczy się to, że rzuciłam z myślą zabicia go, a to, że wyszło inaczej...

– Przestań się zadręczać, proszę – wyszeptał i objął ją, a ona chętnie się w niego wtuliła, tak jak każdej nocy w przeciągu ostatnich kilku miesięcy. – To nie ty go zabiłaś... Walczyłaś, i to cholernie dzielnie i nawet nie wiesz jak dumny z ciebie jestem...

– Chociaż ty – wymsknęło jej się i usłyszała jego krótki śmiech.

– Pani Dorea też jest z ciebie dumna... I pani Caroline. Nawet Moody – przyznał i chociaż to ostatnie przez chwilę wydawało jej się raczej niemożliwe, to kolejne słowa sprawiły, że zaczęła się przekonywać, iż może faktycznie tak jest. – Naprawdę był pod wrażeniem... I myślę, że powinnaś w końcu przestać unikać temat, i sama porozmawiać z nim na temat twoich zmian po ataku.

Odsunęła się na chwilę i spojrzała mu w oczy, próbując dostrzec, czy specjalnie ją podszedł tą gadką, czy wyszło mu to przypadkiem.

Bo ją przekonał.

*******
Wydawało mu się, że przez długi czas leżał i jasność docierała do jego świadomości przez ciężkie, zamknięte powieki.

Wraz z upływającym czasem stwierdzał, że coraz więcej odczuwa i chociaż chciał otworzyć oczy, to bał się. Kojące ciepło było w tej chwili niebywale podejrzane, tak samo jak to, że nie czuł głodu, które w końcu nie zasysało jego wnętrzności w bolesny supeł.

Powoli zaczynały do niego dochodzić jakieś odgłosy, których z początku nie umiał rozpoznać.

Zadźwięczało szkło i był to piękny, krystaliczny dźwięk, rozbrzmiewający w uszach niczym partia wzięta z najsłynniejszej symfonii Mahlera.

Dźwięk ten w ogóle nie wskazywał na to, że poczuje silny, ziołowy zapach, który dosłownie spowodował ból w jego nozdrzach i nagłe wyrwanie się z tego zawieszonego stanu.

Otworzył oczy, które natychmiast zmrużył, gdy oślepiło go światło. Chciał zasłonić je ręką, gdy ktoś odchylił jego powiekę, ale napotkał opór i gwałtowniej zaczął poruszać rękoma, jakby to miało pomóc uwolnić mu się.

– Remusie, spokojnie! – Usłyszał delikatny, ale też stanowczy kobiecy głos. – Jesteś już bezpieczny. Wszystko jest dobrze.

Wszystko jest dobrze?

Ponownie podniósł powieki, podejrzliwie patrząc na blondynkę i największe niebieskie oczy, jakiekolwiek widział w życiu.

– Marlena...? – Ledwie rozpoznał swój własny głos, zachrypnięty i szorstki. Dziewczyna pochyliła się nieco i przyłożyła mu do ust puchar.

Gardło instynktownie zacisnęło mu się, gdy poczuł na języku ciepły, gorzkawy wywar, który finalnie przełknął. Wziął jeszcze jeden łyk, chociaż w głowie cały czas miał myśl, że to podstęp, że Marlena jest tylko wytworem jego wyobraźni, albo efektem spożycia przez kogoś Eliksiru Wielosokowego.

McKinnon odsunęła się od niego i przekręcił głowę, żeby widzieć, gdzie odeszła, ale widok przesłonił mu drewniany parawan.

Rozejrzał się po pomieszczeniu najbardziej jak tylko się dało.

Leżał na pojedynczym łóżku, pościelonym w pierzynę, której ciężaru prawie w ogóle nie czuł, ale czuł jej ciepło i dopiero po chwili zorientował się, że uśmiechnął się delikatnie, zapewne na to chwilowe poczucie bezpieczeństwa.

Przyjrzał się uważnie baldachimowi, któremu brakowało kotar. Ciemne drewno wyglądało, jakby ktoś właśnie skończył go polerować.

Beżowa tapeta w tłoczone, złote ornamenty momentami błyszczała się czerwonymi refleksami zachodzącego słońca.

Było zbyt przytulnie, żeby to się okazało prawdziwe.

Spróbował powoli wyswobodzić ręce i nogi ze skórzanych pasów, ale bez skutku.

Jęknął i zamknął oczy, zatapiając głowę w miękkiej poduszce.

– Remusie... Witamy z powrotem w Kwaterze Głównej. – Usłyszał głos Charlusa Pottera i otworzył oczy, a obraz nagle zniekształcił mu się, gdy do oczu napłynęły mu łzy.

To nie może być prawda.

Jego wzrok skakał po trzech mężczyznach, którzy wyłonili się zza parawanu. Charlus Potter i Paul Parkes mieli delikatne uśmiechy, a Alastor Moody wlepił w niego przeszywający wzrok, jakby magicznym okiem chciał go zbadać.

Instynktownie skupił się, żeby postarać się obronić swój umysł przed legilimencją, ale nie czuł tak znajomego mu już dyskomfortu, wskazującego na to, że ktoś chce się wedrzeć w jego głowę.

–Alastora będziesz mógł najszybciej wykluczyć. Przez jego magiczne oko, musieliby go porwać, żeby użyć Eliksiru Wielosokowego. Oczywiście istnieje taka możliwość, dlatego tak ważne są hasła... Gdyby coś takiego się zdarzyło, to pamiętaj, żeby od razu go zapytać o hasło. – Przypomniały mu się słowa z jednego ze spotkań z profesorem Dumbledore’em. Zapytał wtedy o to, co jeśli udałoby się komuś uzyskać hasło od aurora. Zadziwiła go wiara Albusa w Alastora i jego oddanie. – Alastor nigdy nie zdradzi, możesz być tego pewny.

– Hasło? – zapytał, krzywiąc się, kiedy kolejny raz usłyszał brzmienie swojego głosu, które brzmiało obco.

Moody zbliżył się o krok w jego stronę i usiadł na krześle, które stało obok łóżka.

– Motyle skrzydła w cukrze, Remusie – odpowiedział Alastor i dostrzegł cień uśmiechu na jego ustach.

Ponownie zamknął oczy i wypuścił głośno powietrze.

– Pamiętasz, jakiś czas temu rozmawialiśmy dzięki zegarkowi od Dorcas Meadows. – Otworzył oczy, gdy poczuł jak pasy trzymające jego ręce i nogi opadły. – Wybacz za to, ale nie wiedzieliśmy jak zareagujesz. Jutro też zacznie się pełnia dlatego możesz się teraz czuć nie do końca dobrze, ale zapewniam cię, że Marlena zajęła się twoim zdrowiem i teraz musisz tylko odzyskać siły.

– Zapewne masz wiele pytań – powiedział Charlus i podsunął sobie kolejne krzesło. Remus spojrzał na nich i spróbował podnieść się do pozycji siedzącej.

Przez chwilę milczał, bo zdecydowanie miał tyle pytań, że nie wiedział od czego zacząć.

– Jaki mamy dzień? – zapytał w końcu, bo on w swoich obliczeniu zgubił się w połowie marca.

– Jest trzydziesty marca, niedziela – odpowiedział Charlus.

– Osiemdziesiątego roku? – zapytał i chwycił puchar, bo zaschło mu w gardle.

– Tak – potwierdził Potter. – Czy wierzysz nam, że to nie jest podstęp?

Nie odpowiedział. Dłoń, w której trzymał puchar, drżała mu delikatnie.

– Jak się tu znalazłem? – zapytał. – W jakiej części Anglii jesteśmy?

– Ladock Wood 13, Kornwalia – odpowiedział Charlus i Lupin spojrzał na niego, nie kryjąc napływających łez. Potter podał pełny adres Kwatery Głównej, więc to musiała być prawda. Był w domu należącym do Syriusza... Udało im się go uratować. – W wielkim skrócie: odbiliśmy cię z dworu Lestrange’ów...

– Przejdę do rzeczy. – Moody przerwał Charlusowi.

– Moody, nie wiemy... – zaczęła McKinnon, która stała za Paulem i zbliżyła się do nich.

– Nie widzisz, że jest skupiony, Marleno? – zapytał ją i dosłyszał rozdrażnienie w głosie aurora. – Jego trybiki pracują na najwyższych obrotach, dlatego chcę to przyspieszyć i pozwolę ci tu zostać, wierząc, że zatrzymasz wszystko dla siebie, i jakby nagle zaczęło coś się dziać, to uda ci się mu jak najszybciej pomóc, jasne?

– Jasne– potwierdziła blondynka i usiadła na krześle, które podsunął jej Paul.

– Powiedz nam wszystko co pamiętasz – powiedział Alastor, a on znów upił łyk z pucharu. – Czy wolisz odpowiadać na pytania? A może chcesz, żebyśmy ściągnęli tu Dumbledore’a?

– Wolę odpowiadać – wyszeptał, bo zdecydowanie w tej chwili to było najłatwiejsze, chociaż obecność dyrektora Hogwartu dałaby mu stuprocentową pewność, że jest bezpieczny.

*******
Przez kilka dni codziennie znajdywał chwilę, żeby siedzieć przy Remusie i wtedy czuł wyrzuty sumienia, ale to, co teraz czuł było dużo gorsze.

Patrzył na Lupina, który praktycznie po każdej wypowiedzi Charlusa czy Moody’ego zastanawia się długo i łypie na nich podejrzliwie. Podejrzliwość ta nieco zelżała, gdy wujek podał mu adres Kwatery Głównej i zapewne Alastor też zauważył, że Remus bardzo szybko połączył fakty. Pełny adres mógł mu podać ktoś, kto był w Zakonie, a to, że udało mu się to powiedzieć w obecności jego, Marleny i Alastora, świadczyło o tym, że oni są też członkami Zakonu. A wszystko dzięki Zaklęciu Fideliusa.

Wiedział, że w głowie Remusa istniało prawdopodobieństwo, że to podstęp, ale Dumbledore wierzył, że obecność wujka i Moody’ego wystarczy Lupinowi.

Kiedy Remus powiedział, że będzie odpowiadał na pytania, to szybko wyjął podkładkę z pergaminem oraz pióro, żeby spisać, to co będzie mówił.

– Czy pamiętasz kiedy cię porwano? – zapytał Moody i Paul zdziwił się, że zaczyna z aż tak grubej rury. On, zacząłby od delikatnych pytań, żeby przyzwyczaić Remusa, tymczasem Alastor wolał przejść do rzeczy.

– W listopadzie... Chyba w sobotę albo niedzielę – odpowiedział Lunatyk i Parkes spojrzał na niego, gdy przez chwilę milczał. Lupin znów leżał i miał zamknięte oczy. – To była sobota, James miał wtedy mecz.

– Pamiętasz, kto to był?

– Greyback – zaczął wymieniać drżącym głosem. – Dagny i... Był ktoś jeszcze... Ja...

– Spokojnie, Remusie – powiedział Charlus uspokajającym tonem głosu.

– Nie pamiętam – wyszeptał Remus i Paul podkreślił tą wypowiedź. Każde słowa, które choćby miały sugerować utratę pamięci miał zaznaczyć.

– Czy pamiętasz coś jeszcze z tego, co działo się u ciebie w domu? – zapytał Potter łagodnie.

– Ktoś zabił mamę... Wysłałem też patronusa do Jess... Czy z nią wszystko dobrze? – zapytał i dosłyszał zdenerwowanie w głosie Lupina, gdy ten zapytał o Cay.

– Tak, z Jessicą jest dobrze – odpowiedział mu Moody i Paul zanotował w myślach, że Alastor chyba pierwszy raz powiedział o niej bez cienia ironii w głosie. – I muszę dodać, że wniosła bardzo dużo w to, żeby cię odbić, ale to dłuższa opowieść i poznasz ją, ale dopiero, gdy odpoczniesz po pełni. Najpierw chcemy, żebyś poczuł się naprawdę dobrze.

– Porwano cię do Lestrange’ów... – zaczął Charlus.

– Nie! – zaprzeczył gwałtownie Remus. – Najpierw trzymali mnie u Dołohowa... Spędziłem tam trzy pełnie. Nie wiem kiedy mnie przenieśli, ale byłem u Lestrange’ów dwudziestego piątego lutego...

– Skąd wiesz, że to był ten dzień? – spytał Moody.

– Ja... – Remus zawahał się i Paul spojrzał na niego, i zerknął na Marlenę, która miała łzy w oczach, bo Lupin rozpłakał się. – Ja tylko działałem według planu profesora.

– Opowiedz nam wszystko, Remusie. W obliczu tego, co cię spotkało i tego jak my zawaliliśmy sprawę, nikt nie będzie cię osądzał... Ale musimy znać prawdę. – Wujek ponownie przemówił łagodnym tonem głosu. – Co się wtedy stało?

– Jeszcze wcześniej, po trzeciej pełni, oni... Torturowali mnie już naprawdę długo, byłem osłabiony, chyba zobaczyli Kwaterę, było coś o Dagny i myślałem, że daję im bezpieczne wspomnienie – powiedział drżącym tonem głosu. – Czy wiecie...

– O bezpiecznych wspomnieniach? – dokończył pytanie Moody i zauważył, że Remus delikatnie kiwa głową. – Tak, wiemy. Które dokładnie im pokazałeś?

– To związane z dowództwem – odpowiedział. – Dlatego mnie przenieśli do Lestrange’ów.

– Dobrze, Remusie, a czy możesz nam powiedzieć, kto u Dołohowa cię krzywdził? – zapytał Charlus i Paul zrozumiał, że wujek chce domknąć etap więzienia u Antonina.

– Dołohow, Bellatriks i jej mąż... Był ktoś jeszcze, ale nie znam ich.

– A ilu ich było? – spytał Moody.

– Dwóch, może trzech – powiedział Remus.

– A żona Dołohowa? – dopytał Charlus.

– Polubiłem ją – wyznanie Remusa sprawiło, że atramentem zrobił plamę na pergaminie. Polubił ją? – Dawała mi jedzenie... Na początku nawet dbała, żebym miał czysto i opatrzyła mi rany, po drugiej pełni już jej nie widziałem.

– Czy chciałbyś coś zjeść i odpocząć? – zapytał Potter.

– Nie... Jest dobrze – odpowiedział po dłuższym namyśle.

– Zatem przejdźmy do dwudziestego piątego lutego, co się wtedy działo? – zadał pytanie Alastor.

– Wtedy obudziłem się u Bellatriks. Była też Ann Winsborn i Bellatriks powiedziała, co się stało na ślubie... Przyprowadzili Dagny, jako nagrodę za to, że podałem nazwiska. – Paul ledwo dosłyszał ostatnie słowa wypowiedziane przez Remusa i poczuł ucisk w piersi. Już jakiś czas temu dowiedział się, że śmierć dziadków prawdopodobnie ma związek z porwaniem Remusa.

Po tym morderstwie profesor Dumbledore był pewny, że Lupin żyje, ale żaden z ich informatorów nie miał wieści o Remusie, więc czekali na kolejny ruch... Na kolejne skutki bezpiecznych wspomnień. A wystarczyło pozwolić Jamesowi i Syriuszowi odwiedzić rodzinny dom Remusa. Wystarczyło zebrać do jednego pomieszczenia przyjaciół Remusa i z nimi porozmawiać. Powiedzieć im całą prawdę, co i jak. Na pewno przypomnieliby sobie wszystko szybciej.

– Wtedy zabrali mnie... Do Niego – powiedział Remus i znów poczuł ucisk w piersi.

– Do Voldemorta? – zapytał Moody.

– Tak... Spróbował legilimencji i wtedy użyłem wspomnień z dzieciństwa, żeby chronić to, co istotne...

– Pamiętasz co było we wspomnieniach? Kto się w nich pojawił. To ważne...

– Tylko ja i mama – odpowiedział szybko Lupin. – Co z tatą?

– Tuż przed misją umieściliśmy go w bezpiecznym miejscu, niestety ostatnie wydarzenia sprawiły, że zostanie on tam znacznie dłużej niż planowaliśmy – odpowiedział Charlus i Paul zastanawiał się, czy Remus dopyta o więcej, ale nie zrobił tego.

– Co było dalej? – odezwał się Alastor.

– Zagroził, że zabije Dagny jeśli nie zacznę mówić i... I nic mu nie powiedziałem – urwał na chwilę i usłyszał jak głośno wciąga powietrze. – Zabił ją, a mnie potem znów zaczęto torturować. Później nie pamiętam dokładnie... Ale do pełni torturowali mnie kilka razy dziennie. Traciłem przytomność, później ją odzyskiwałem i kontynuowali, ale nadal nie udało im się czegokolwiek ze mnie wyciągnąć. Z dwa razy udało mi się porozmawiać przez chwilę z Ann, ale dużo spała... Chyba dawali jej Eliksir Słodkiego Snu. Później nadeszła czwarta pełnia...

– Co się wtedy stało? – zapytał łagodnie Charlus. Wiedzieli już co się stało, ale musieli usłyszeć to od Remusa.

– Odzyskałem przytomność kilka dni po i Ann... Ona pokazała mi swoją ranę... Nie wiem jak, ale to ja jej to zrobiłem. Ugryzłem ją w trakcie przemiany – wyznał, płacząc przy tym i Paul poczuł palący gniew na oprawców Remusa. To co zrobili było okrutne i niewybaczalne. Istniały uczynki, w których chciał, żeby obowiązywało prawo talionu i tak było teraz. – Powiedziała, że to jej kara za ślub z mugolakiem.

– Tak ją ukarali?! – zapytał wujek i dosłyszał w jego głosie oburzenie. Miał ochotę uścisnąć dłoń Marleny, która głośno pociągnęła nosem, ale podał jej chusteczkę.

– Remusie... – zaczął Moody.

– Ona się powiesiła – przerwał mu Remus.

– Czy wiesz co zrobili z ciałem? – zapytał Alastor.

– Chyba... Chyba Bellatriks powiedziała coś Ministerstwie Magii, ale... to prawda?! – Paul drgnął, gdy Lupin podniósł głos.

– Tak, Remusie. Jej ciało zostało tam podrzucone – odpowiedział mu Moody. Chyba jako jedyny był na tyle twardy, żeby powiedzieć to jedynie trochę spiętym głosem. – To było trzy dni przed tym jak skontaktował się z tobą James.

– Trzy dni? Miałem wrażenie, jakby minęły tygodnie – stwierdził Lunatyk.

– Wtedy podrzucono ciało... Sekcja zwłok wykazała, że zmarła około pięć dni wcześniej – powiedział Alastor. – Ale wróćmy do naszej osi czasu. Co działo się po tym jak Ann Winsborn zmarła?

– Wycofałem się – wyznał Remus. – Nadal mnie torturowali, ale byłem jakby zamknięty w środku... Ograniczyli mi ruchy w razie, jakbym chciał... też to zrobić. Chcieli mnie złamać kolejny raz, ale byłem w takim stanie, że teraz nie mam pojęcia, jak mi się udało nie stracić zmysłów. Pewnej nocy poczułem ucisk na nadgarstku i okazało się, że to zegarek się uaktywnił. Usłyszałem Jamesa i chyba z nim rozmawiałem... Nie mam pojęcia, wtedy myślałem, że oszalałem i to tylko złudzenie, ale potem odezwałeś się ty, Moody... Ty i Syriusz.

– Tak. Tak było. Powiedz mi, czy od tamtego czasu udało im się wyciągnąć z ciebie informacje? – zapytał Alastor i Paul domyślał się, że jeśli Remus zaprzeczy, to padną jeszcze dwa pytania.

– Nie – odpowiedział po chwili zastanowienia.

– Czy jest coś co chciałbyś jeszcze dodać? Jakieś nazwiska? – zapytał Charlus.

– Nie przypominam sobie... Na pewno Bellatriks, Dołohow, Rudolf i rzadziej Rabastan. Pojawił się też Fenrir, to on miał mnie na końcu zabić... Było też rodzeństwo, kobieta i mężczyzna...

– Alecto i Amycus? – zapytał Moody.

– Tak, to oni – potwierdził Remus.

– Jeszcze jedno pytanie, Remusie. Dlaczego zostawili ci zegarek? – zapytał Alastor i Paul spojrzał na Lunatyka, któremu podniósł się kącik ust.

– Żebym wiedział, która jest godzina, ale nie wiedział, który jest dzień – odpowiedział i zabrzmiał przy tym, jakby recytował poezję.

– Gdyby tylko poświęcili mu chwilę uwagi – westchnął wujek.

– Moje notatki... – zaczął Lupin – ukryłem je w domu.

– Mamy je... James i Syriusz je znaleźli –odpowiedział Charlus i Paul zauważył, że Remus nie był już taki spięty i chyba mu ulżyło. – Dziękujemy za to, że udało ci się opowiedzieć nam wszystko, Remusie. Jutro rano przeniesiemy cię do pokoju, który przygotowaliśmy dla ciebie, żebyś mógł bezpiecznie spędzić w nim pełnię. Po pełni znów będziesz tutaj i Marlena oraz Caroline zadbają o twoje zdrowie. Jak tylko pełnia się skończy, to porozmawiasz z przyjaciółmi, a w piątek wieczorem przybędzie profesor Dumbledore. Wtedy porozmawiacie i w sobotę zostaniesz poinformowany o tym, co się działo przez twoją nieobecność. I dopiero po tym będziesz mógł porozmawiać dosłownie o wszystkim z przyjaciółmi. Mam nadzieję, że...

– Rozumiem – odpowiedział Remus. – Macie wiele do ustalenia.

– Tak... Odpocznij i nabierz sił. Jakbyś czegoś potrzebował, to pytaj Marleny i Caroline – powiedział Charlus. Paul zwinął pergamin, gdy atrament wysechł i wiedział, że już zaraz będą wychodzić, ale chciał jeszcze chwilę porozmawiać z Remusem.

– Dobrze... Chciałbym coś na sen – poprosił i westchnął, gdy Marlena poderwała się z miejsca.

– Wracaj do sił, Lupin! – Paul zdziwił się, gdy Moody wstał i poklepał Remusa po ramieniu. – Marlena teraz się tobą zajmie, a jutro rano będzie przy tobie Caroline.

Paul na chwilę podszedł do łóżka Lunatyka.

– Z nami wszystko dobrze i kazali mi przekazać, że po pełni nie dadzą ci spokoju – powiedział cicho, bojąc się mu spojrzeć w oczy. – Przykro mi, że to tyle trwało...

Remus nie odpowiedział.

– Do zobaczenia niedługo. – Uścisnął mu ramię i westchnął, gdy Moody zawołał go po nazwisku i musiał wyjść.

Zamknął drzwi i spojrzał na wujka oraz Alastora.

– Wiedziałem, że to nie on – odpowiedział szef Biura Aurorów. – Charlusie, uruchom Caradoca, ale niech omija wyścigi i Śmiertelnego Nokturnu.

*******
Katherina nie zwracała uwagi na szepty w swojej grupie i cała sytuacja, chociaż była poważna i niesprawiedliwa, trochę ją bawiła. A raczej bawiło ją to, że żaden z przyszłych aurorów nie podejdzie i nie zapyta ich wprost o Remusa, tylko szeptają za ich plecami.

Oni, czyli głównie ona, James i Syriusz, świetnie odgrywali swoje role i pewnymi sprawami wydawali się być zdziwieni. Chociaż w przypadku szopki jaką odwalili Lestrange’owie ich zdziwienie nie było udawane.

Dowództwo raczej nie stawiało na taki obrót spraw, ale wcale nie okazali się zdziwieni, że Remus w prasie i Ministerstwie nagle z ofiary stał się oprawcą.

– Gotowa? – zapytał ją Syriusz i uśmiechnęła się lekko, kiwając przy tym głową.

Zajęcia w Akademii już się skończyły i cieszyła się, że w ostatnich dniach przygotowano ich na praktykę w Biurze Aurorów. Codziennie mieli mieć kilka godzin szkolenia w Akademii i cztery godziny spędzać w Biurze razem ze swoimi patronami, od których w praktyce mieli uczyć się pracy. Wiedziała, że przez najbliższe pół roku będzie zawalana papierami, ale to też było ważne i po tych kilku godzinach spędzonych z Waltem Baemishem była przekonana, że dobre napisanie raportu czy przeglądanie innych dokumentów czasami jest kluczowe dla sprawy.

– A ty? – zapytała, czując narastające napięcie. – Chcę już mieć to za sobą. W nocy prawie nie spałam, gdy zdałam sobie sprawę, że utknę z Andym na kolejne miesiące.

– Może będziesz z nami? – zapytał James, a ona pokręciła głową.

– Nie zdarzyło się, żeby dwójka partnerów brała trzech praktykantów, James – zauważyła i westchnęła. – Gdyby żył Winsborn, to pewnie mielibyśmy na to szanse, a teraz? To pewne, że będziecie z Moodym i wujkiem. Nie rozdzielą was i nie dadzą komu innemu. Merlinie, mieli wywiesić listę z kwadrans temu!

– Może będziesz ze mną? – Usłyszała Franka i kiwnęła do niego głową na przywitanie. – Wybacz, że się wtrącam, ale nie sposób zignorować twoje marudzenie.

– A co z Alicją? Rzucił swą ciężarną żonę dla mnie? – zapytała, obejmując przy tym Alicję.

– Dział Analityczny i Lokalizacji – przypomniała jej Longbottom i Katy uśmiechnęła się. – Dorcas jak się dowiedziała, to wysłała mi cały zwój pergaminu z tytułami książek, które mogą mi się przydać. I niech mnie, zapłacę pewnie ponad tysiąc galeonów, ale warto, bo już przeglądałam część książek.

Usłyszała ciche parsknięcie Syriusza i nie tylko ona spojrzała na niego z zainteresowaniem.

– No co? – zapytał i posłał im szeroki uśmiech. – To wasze zafascynowane zaklęciami w pewnym momencie wydawało mi się niezdrowe i James nawet chciał się zakładać o to, kiedy wam przejdzie.

– Naprawdę? – zdziwiła się Alicja, a Katherina zaśmiała się szczerze, bo chyba wiedziała, co Syriusz miał na myśli.

– Na początku szóstego roku byłyście tak zajęte Klubem Zaklęć, że Dorcas przez chwilę zbywała Syriusza i nie mógł uwierzyć, że naprawdę chodzi o zaklęcia – powiedziała do Alicji konspiracyjnym szeptem.

– Bo nie chodziło tylko o zaklęcia, co Brown? – Katy spojrzała to na Blacka, to na szatynkę, która zarumieniła się lekko i uśmiechnęła tajemniczo.

– O nie... Rozpaliliście moją ciekawość – wyszeptała Parkes z nieskrywanym entuzjazmem.

– Nie tylko twoją – powiedział Frank. – Ktoś powie o co chodzi?

– O to, że obrączka na twoim palcu to sprawka Dorcas – powiedział Syriusz, wcale nieskrępowany. Alicja jęknęła i Katy zaśmiała się, widząc jaka jest czerwona na twarzy.

– Oj, tylko trochę mi pomogła – stwierdziła Alicja i Parkes aż otworzyła usta, bo chyba rozumiała co koleżanka ma na myśli.

– Nie mów, że to przez jej gierki?! – zapytała i zaśmiała się, gdy Longbottom posłała jej zawstydzone spojrzenie.

– Naprawdę, Alicjo? – zapytał Frank i Parkes wiedziała już, że zrozumiał całą sytuację. – Ooo, będziesz mi musiała to opowiedzieć, bo nie wydaje mi się, że to przez Dorcas.

– Nie znasz jej, stary – powiedział Syriusz i Katherinie zrobiło się ciepło na sercu, bo Black brzmiał, jakby podziwiał Meadows. – Tańczyłeś jak ci zagrały, a wiem to, bo z nimi współpracowałem. Wtedy też zrozumiałem, że poniekąd ze mną zrobiła to samo. Merlinie, znała się na rzeczy.

– O tak, to prawda – dodał James i posłał im szeroki uśmiech. – Jestem niemal pewny, że Lily zaczęła się przekonywać do mnie dzięki niej.

– Uch – jęknęła Katherina, przypominając sobie rozmowę z Jess na temat Torina. – Właśnie zrozumiałam dlaczego Jessica radzi się u niej w sprawach sercowych, a nie u mnie.

– To między wami już jest w porządku? – zapytała Alicja i Katy zanotowała w myślach, że dziewczyna wydaje się być zaskoczona.

– Nie, ale wcześniej... – zaczęła, ale przerwała, bo drzwi od sali, w której były ostatnie obrady otworzyły się i wyszedł z nich nowy opiekun ich roku, a był nim emerytowany auror Zbigniew Twardowski.

Przywiesił na korkowej tablicy obok drzwi dwa pergaminy i stanął do nich przodem.

– Jutro w południe będziecie mieć spotkania ze swoimi patronami! – zagrzmiał. – Obok waszych nazwisk jest informacja, gdzie odbędą się te spotkania. Aurorzy proszą, żebyście się nie spóźnili!

Katherina westchnęła i razem z Syriuszem zaczęła się przepychać do przodu, gdy mężczyzna odszedł w stronę wyjścia.

Stanęła na palcach i ponad głową Glorii Alesi zaczęła szukać siebie na liście.

Jej wzrok przykuło nazwisko Syriusza i zatrzymała na nim swój wzrok, bo była ciekawa, czy ma racje.

– Mogłam się założyć – powiedziała do Blacka, bo obok jego nazwisko było nazwisko Jamesa. Obaj zostali przydzieleni wujkowi i Moody’emu.

Syriusz parsknął jedynie śmiechem w odpowiedzi i Katy znów zaczęła szukać siebie.

Poczuła, że chyba serce jej się zatrzymała na chwilę i wzięła wdech, mając nadzieję, że wzrok jej nie myli.

Parkes Katherina – patroni: Bones Edgar i Leven Tobias. Miejsce spotkania: Gabinet nr. 8 w Biurze Aurorów.

Przebiegła wzrokiem listę i odnalazła Andy'ego i dopiero wtedy uśmiechnęła się szeroko, i odetchnęła, bo chłopak był w parze z Frankiem Longbottomem.

*******

Jak tylko znaleźli się na terenie Kwatery Głównej zaczęła piszczeć i przez chwilę skakała w miejscu, wymachując przy tym rękoma z radości.

Posłała Jamesowi i Syriuszowi szeroki uśmiech, gdy ci śmiali się z niej.

– Koniec użerania się z Andym! – wykrzyknęła i w podskokach ruszyła do Kwatery.

– Naprawdę myślałem, że nas połączą – powiedział James i Katherina poczuła się miło, bo kuzyn brzmiał, jakby było mu szkoda, że nie jest z nimi na praktykach.

– Jak będziesz nadal taki kochany, to będę ci pozwalała zerkać w moje notatki – obiecała i Black parsknął śmiechem.

– Chyba my tobie – zakpił, a ona pokazała mu język.

– Wy musicie się dzielić swoimi patronami, a ja mam chłopaków tylko dla siebie... Ktoś tu wygrał życie! – wykrzyknęła, kiedy już weszli do środka. – Ciekawe, czy już wiedzą.

– Na pewno – stwierdził James. – Wybaczcie, ale idę pochwalić się żonie!

– Jasne, Rogaś, leć! – zawołał za nim Syriusz i Katherina weszła do kuchni.

– Mama! – Ucieszyła się na widok mamy, która spojrzała na nią podejrzliwie. – Przydzielili mnie do Edgara i Tobiasa! Samą!

– Gratulacje! – Rodzicielka rozpromieniła się i Parkes dała się uścisnąć.

– Jak Remus? – zapytała, siadając na krześle.

– Trochę gorzej się czuje, ale to przez pełnię – odpowiedziała matka.

– Mogę do niego zajrzeć? – zapytał Syriusz i Katherina nieco ochłonęła, gdy mama westchnęła.

– Jest trochę wycofany, a teraz siedzi u niego Marlena. Raczej cię nie wpuści, ale zawsze może powiedzieć ci trochę więcej. Na mojej warcie prawie cały czas spał – odpowiedziała kobieta i Black kiwnął głową, i wyszedł z kuchni.

– Jest trochę wycofany? – zapytała Katherina, mając nadzieję, że mama opowie jej trochę więcej.

– Przesłuchanie zniósł bardzo dobrze. Marlena twierdzi, że fizycznie już mu nic nie dolega tylko musi powoli wrócić do siebie, więc pewnie niedługo będziecie mieć z nią rozmowę, bo nie wydaje mi się, żeby było dobrym pomysłem wpuszczenie was wszystkich do niego, bo głowa mu pęknie. Poza tym... Nie potrafię objąć tego rozumiem, ale z jednej strony on wie, że jest już bezpieczny, a jednocześnie widać u niego rezerwę, jakby nadal sądził, że to pułapka. – Mama na chwilę przestała mówić i westchnęła cicho. – Nie wiemy też jak przejdzie pełnię i w jakim czasie zregeneruje się po niej. Wczoraj myśleliśmy, że w ciągu tygodnia odzyska siły, ale dziś jest rozdrażniony, a to nie wróży dobrze.

– Najważniejsze, że jest już tutaj. Możemy poczekać z odwiedzinami, dopóki nie będzie gotowy – zaproponowała, chociaż bardzo nie chciała z tym zwlekać. Chciała jak najszybciej zobaczyć Remusa i kajać się przed nim, że nie postąpili tak, jak powinni.

Zdziwiła się, gdy mama uśmiechnęła się smutno.

– Co się dzieje? – zapytała, czując niepokój, że z Remusem jest bardziej nie tak, niż mówi jej mama.

– Nic, po prostu się martwię – odpowiedziała i Katherina przekrzywiła głowę, jakby oczekiwała, że rodzicielka będzie kontynuowała. – Zacznie się ostrzejsza gra. Wiedzą, że tam byłaś. Na pewno wiedzą, że jesteś na kursie. Obiecaj mi, że będziesz ostrożna i nie będziesz wałęsała się nigdzie sama po nocach.

– Mamo... – parsknęła krótkim śmiechem. – Uważam na siebie.

– Wierzę ci. I jeszcze... – Znów poczuła się dziwnie, gdy mama westchnęła smutno. – Katy, rzadko daję ci kazania, bo mam w głowie to, że nie jestem odpowiednią osobą do upominania cię. Tą rolę zawsze przypisywałam ojcu, ale wiem, że on teraz nie dostrzeże tego problemu. Mam na myśli Jess, skarbie.

– Mamo... – jęknęła, czując zawstydzenie.

– Nie karz jej za lojalność – upomniała ją i Katherina zdziwiła się, gdy mama chwyciła ją za dłonie. – Nie karz ją za coś, co w niej cenisz...

– Wiem, mamo – mruknęła, uśmiechając się niezręcznie. – Muszę ją przeprosić, ale wiem, że pomyśli, że to przez moją ciekawość, żeby dowiedzieć się od niej, co się działo na misji.

– Katy – jęknęła jej matka i Katherina wiedziała, że ta jest oburzona jej słowami.

– Wiem to... Muszę przeczekać chwilę, bo też znam samą siebie i będzie mi ciężko jej nie zapytać – rzuciła i było to prawdą. Zaczęła nienawidzić swojej ciekawości.

– Nie warto z tym zwlekać i pamiętaj, że Jess nie była tam sama – przypomniała jej mama. – Może teraz ci wystarczy to, że nie poznasz jej punktu widzenia?

– Powinnaś mnie zganić, żebym była cierpliwa, a nie dodatkowo podsycać to, że lubię wiedzieć. – Pokręciła ze zrezygnowaniem i posłała kobiecie ciepły uśmiech. – Wrócę przed kolacją.

– Byłoby miło, gdyby cię odprowadził! – Usłyszała jeszcze, gdy wybiegła z kuchni.

*******

Ubezpieczona w pączki zapukała do drzwi mieszkania Tobiasa.

Serce biło jej szybko z nerwów, gdy czekała aż ktoś otworzy. Przeklęła w myślach, bo nie znała grafiku Levena i nie pomyślała o tym, że może być w pracy.

Uśmiechnęła się automatycznie, gdy drzwi do mieszkania otworzyły się i zobaczyła Torina.

– To znowu ty – przywitał ją i może gdyby nie uśmiech, jaki jej posłał, to poczułaby się urażona.

– Tak, to znowu ja. Cześć – powiedziała i przygryzła od wewnątrz policzek, bo przypomniała sobie, jak Jess była zestresowana przed randką z nim. – Jest Tobias?

– Jest – powiedział i otworzył szerzej drzwi, a ona weszła do środka. – Pamiętasz, gdzie jest gabinet?

– Tak, dzięki – odpowiedziała, kierując się w stronę gabinetu. – Uch, chcesz pączka?

– Nie, dziękuję... Ale tak na przyszłość, tylko w weekendy jem słodycze. – Parsknęła śmiechem, gdy puścił jej oczko i zapukała kilka razy do drzwi. Otworzyła je i zajrzała do środka. – Mogę?

– Katy? – Leven wydawał się być zdziwiony, ale zaprosił ją gestem ręki.

– Mam pączki. – Podniosła do góry papierową torbę.

– Pączkami nie wkupisz się w moje łaski – powiedział i uśmiechnął się, gdy usiadła naprzeciwko niego. – Jesteś zadowolona z decyzji?

– Byłabym szczęśliwa nawet z Archiwum, bylebym tam nie była z Andym – rzuciła i wyciągnęła jednego pączka, i podała mu torebkę. – Bardzo jesteś zajęty?

– A ile czasu potrzebujesz? – odpowiedział pytaniem i przez chwilę zastanawiała się.

– A ile czasu potrzebujesz na opowiedzenie mi tego, co działo się na misji? – spytała i gdy zauważyła, że Tobias się skupia i prostuje na fotelu, to jęknęła w duchu na swoją bezpośredniość. – Oczywiście, jeśli chcesz.
– A co chcesz wiedzieć?

– Merlinie... – westchnęła. – Chcę wiedzieć jak sobie poradziła Jess. Co się tam z nią działo i dlaczego po powrocie wyglądała jak wyglądała?

– Nie myślisz, że to jej powinnaś zadać te pytania? – zapytał, a ona jęknęła głośno i przewróciła oczyma.

– Dobra, chcę ją przeprosić...

– Powodzenia – parsknął z sarkazmem i zmarszczyła brwi. – Przygotuj się na batalię słowną z nią.

– Merlinie! Przepraszałeś ją?! – Nie wiedziała czemu, ale zaskoczyło ją to.

– Myliłem się. Tak należało zrobić. – Wzruszył obojętnie ramionami.

– Wracając... Chcę ją przeprosić i się pogodzić, ale wiem, że pomyśli, że to po to, żeby się dowiedzieć, a znasz mnie... Na pewno ją zapytam, a nie chcę, żeby myślała, że to tylko dlatego chcę zgody między nami – wytłumaczyła, czując się przy tym idiotycznie.

– Wy dziewczyny jesteście strasznie popieprzone – stwierdził, kręcąc głową, zapewne z politowania.

– Wiem, wy faceci dajecie sobie w mordę i potem idziecie na piwo, i sądzę, że Jess spodobałby się ten pomysł, ale boję się, że mnie zagryzie – mruknęła z ironią i spojrzała na niego błagalnie. – To co, powiesz mi?
– A co chcesz wiedzieć?

– Jak sobie poradziła? – zapytała.

– Interesuje cię subiektywna czy obiektywna opinia? – Zgromiła go wzrokiem.

– Obiektywna.

– Całkiem dobrze. Nie dała się zabić i nawet nie zawadzała – odpowiedział i nie mogła się powstrzymać, żeby się nie uśmiechnąć. – Pamiętasz te sztylety, co były u nich w mieszkaniu?

– Wzięła je? – zapytała z niedowierzaniem, a Tobias kiwnął głową i dostrzegła cień uśmiechu na jego twarzy.

– Zyskała dla mnie trochę czasu... Wiesz, któryś z nich chciał mnie zajść od tyłu, a ona rzuciła w niego i nawet trafiła, chociaż chyba nie tam, gdzie celowała. – Powstrzymała się przed przekręceniem oczyma na to, w jaki sposób mówi Leven. Niby docenił jej wkład w walkę, ale jednocześnie nie darował sobie uszczypliwości w jej stronę.

– Dobra, a potem? Skąd u licha wzięły się jej obrażenia? – dopytała.

– Moody wpadł w wyrwę ziemi, jaką zrobili, gdy uciekaliśmy i podpalili ją... W sensie ten dół, w którym był Moody, a nie Jess. Ona miała uciekać jako ostatnia, Moody wpadł do dołka i zamiast zwiewać, wróciła się po niego – powiedział.

– Żartujesz?! – W odpowiedzi Tobias pokręcił głową.

– W tym przypadku musiałem się też wrócić, a za mną bliźniaki. Jess zdjęcia kurtkę i próbowała osłonić ją Moody'ego i dlatego ma poparzone ręce – wyjaśnił, a ona czuła się coraz bardziej wzruszona.

– Wróciłeś się po nią – wyrwało jej się, zanim się ugryzła w język. I zdecydowanie brzmiała, jakby sobie wyobrażała nie wiadomo co, i dostrzegła, że nieco go tym rozdrażniła.

– Nie próbuj szukać romantyzmu tam, gdzie go nie ma, Katy – rzucił chłodno i ugryzł pączka. – Po Moody'ego byśmy nie wracali od razu, bo takie mieliśmy polecenie. Gdyby go złapali, to nic by nie sypnął. Co do Jess, nie mieliśmy takiej pewności, a wie zdecydowanie dużo więcej niż powinna. Zapewne nawet sama nie jest świadoma tego, jak dużo wie. Poradziła sobie dobrze. Pomogła potem przy Moodym, nawet mnie zeszyła.

– Właśnie... Jak plecy? – zapytała.

– Dzięki... Już się zagoiły. Marlena w sobotę wyjęła nici i po maści znacznie szybciej skóra się zregenerowała – odpowiedział.

– Zostawisz bliznę? – spytała, a on kiwnął głową.

– Kolejna do kolekcji – rzucił, a ona skrzywiła się. – Po którejś akcji takie rzeczy przestają mieć znaczenie.

– I dodają charakteru – przyznała. – Podobno.

– Podobno – powtórzył. – Coś jeszcze chcesz wiedzieć?

– Nie. – Pokręciła głową. – Chociaż... Czemu była tak czysta?

– Uch... – Zmarszczył nos. – Chyba wiesz jak reaguje na krew.

– Uch – skrzywiła się, domyślając się, że Jess wymiotowała.

– Fabian ją ogarnął, bo źle zniosła widok krwi na sobie – dodał i żołądek Katheriny skręcił się, gdy Leven ugryzł pączka bez żadnego obrzydzenia. – Zaspokoiłem twoją ciekawość?

– Powiedzmy. – Puściła mu oczko.

– Kiedy się z nią pogodzisz? – zapytał już całkiem poważnie, a ona wzruszyła ramionami. – Wiesz... Powinnaś to zrobić jak najszybciej. Nie wyglądała za dobrze. Pomogłaby jej rozmowa z kimś, kto też miał misję, a nie wiem czy James i Syriusz są na tyle empatyczni i wrażliwi, żeby ją zrozumieć.

Milczała przez chwilę, bo nie chciała szukać romantyzmu tam, gdzie być może go nie było, ale przez myśl przemknęło jej to, że Tobias martwi się o Jess. Ale z drugiej strony w końcu umawiała się z Torinem, więc pewnie samopoczucie Cay odbijało się na jej relacji z nim i Tobias martwił się o brata?

Tak, to było dla niej bardziej prawdopodobne.

– Spróbuję jak tylko pojawi się w Kwaterze – postanowiła i wstała z krzesła. – Dzięki, że mi to opowiedziałeś. Nie zabieram ci już więcej czasu. Cóż... widzimy się jutro w Biurze.

– Weź notatnik – powiedział, wstając z miejsca i odprowadził ją do drzwi. – I może następnym razem zapowiadaj swoje wizyty, co? Szczególnie teraz jak jesteś moją protegowaną.

– Są jakieś kary za spoufalanie się? – zapytała, bo czytała regulamin i chyba wprost nie było to powiedziane.

– Nie ma, ale wystawiam ci na koniec oceną i wtedy ktoś może ją podważyć – powiedział i otworzył  jej drzwi. – Nie czekaj z przeprosinami.

– Nie będę – obiecała i kiedy się z nim pożegnała, zbiegła po schodach i odetchnęła zimnym, wilgotnym powietrzem.

Przeszła kilka kroków i przez chwilę pomyślała, żeby udać się do mieszkania Jess i Adalberta, ale od razu wybiła sobie ten pomysł z głowy.

W sumie nawet nie wiedziała czy by zastała Jess na miejscu, no i Kwatera Główna była zdecydowanie bardziej neutralnym gruntem i czuła, że Cay będzie tam mniej waleczna.

Westchnęła, karcąc się za swoje myśli. Naprawdę chciała się pogodzić z Jess, ale wiedziała, że to nie będzie proste i bała się tego, że z jej przeprosin rozpęta się kolejna wojna.

Część 2

Dzień dobry!

Mam nadzieję, że wszyscy jesteście zdrowi!

Ja wiem, naobiecywałam dodatek, ale nabrałam wątpliwości i po prostu muszę, albo przez niego przebrnąć, albo zmienić koncepcję.

Dodatek będzie o Dorcas i mały przedsmak tego był wpleciony w ten rozdział. :)

Na pewno nawiąże jeszcze w głównym opowiadaniu do tego dodatku, ale to w okolicach rozdziału 64-66.

Część drugą opublikuję 7 maja o 18:00. :)

Zdrówka życzę!

Buziaki! :*