*64 cz. 1*

[muzyka] 

Odkąd Remus był z nimi jej życie jakby znów nabrało tempa. Wydawało jej się, że misja była zaledwie kilka dni temu, a minęły już prawie trzy tygodnie, w których, o dziwo, nie działy się same złe rzeczy.

Pierwsze dni w Biurze Aurorów były stresujące, ale napięcie powoli z niej schodziło. Obawiała się, że jej radość z tego, że została przydzielona Edgarowi i Tobiasowi szybko minie, a ona nadal trwała.

Przygotowana psychicznie na to, że zasypią ją papierkową robotą, nie marudziła, tylko dzielnie znosiła kolejne teczki z raportami, które zazwyczaj przepisywała. Chłopaki od razu wytłumaczyli jej, że w sumie jest to robota głupiego, ale w ten sposób utrwali sobie to, jak porządny raport ma wyglądać.

Po pierwszym tygodniu zaczęła dostawać od Edgara jego notatki "na brudno" i z początku długo jej schodziło z odczytaniem ich, ale miała nadzieję, że słowa Tobiasa, iż "jak przebrniesz przez pismo Edgara, to żadne hieroglify nie będą ci straszne", okażą się prawdą.

Tuż przed Wielkanocą kolejny raz poczuła radość, że to właśnie chłopakom została przypisana, bo byli świetnymi aurorami, ale jeszcze na tyle luźnymi, że dawali dużo rad w związku z współpracami z innymi aurorami, a także tym, żeby już na tym poziomie szkolenia budować swoją późniejszą pozycję. Od razu powiedzieli jej, że pewnie będzie traktowana przez innych pracowników jako goniec, skryba lub, co gorsza, sprzątaczka, zatem sprzedali jej trik - który z kolei im sprzedali bracia Prewett - żeby zawsze przy sobie miała jakąś teczkę.

I prawie za każdym razem, jak ktoś prosił ją o przepisanie czegoś lub ogarnięcie materiałów, to jeśli dana praca wydawała jej się być mało pomocna w jej nauce, to machała teczką i ze zbolałą miną oznajmiała, że chłopaki zawalili ją robotą.

Ten radosny i w miarę spokojny, jak na obecny moment, czas przerwali James i Lily, którzy oznajmili, że wyprowadzają się z Kwatery Głównej.

Wiedziała, że ten dzień kiedyś nastąpi i nawet wiedziała, że to będzie kwiecień, ale obstawiała ostatni weekend tego miesiąca, a nie dzień po Wielkanocy.

Przeprowadzka była szybka, bo w Kwaterze mieli jedynie swoje rzeczy osobiste, a całą resztę wyposażenia zdobyli, gdy dom był wykańczany i już tam zostawili potrzebne rzeczy.

Jeszcze większym zdziwieniem było to, gdy po obiedzie Wielkanocnym James, Lily i Syriusz poprosili ją na rozmowę tylko w ich gronie i to za szczelnie zamkniętymi drzwiami.

– I? – zapytał ją James pełnym nadziei głosem.

– Mam zostać Strażnikiem Tajemnicy, a wszystkim mamy mówić, że to Syriusz? – zapytała, upraszczając wcześniejsze wypowiedzi jej rozmówców. Lily kiwnęła głową i uśmiechnęła się do niej delikatnie. Odpowiedziała niemrawym grymasem. – Merlinie, ale z was mistrzowie konspiracji.

– Stary sposób Zakonu – stwierdził James i tu musiała mu przyznać rację, choć chyba zapomniał, że to właśnie ich wspólny dziadek był pomysłodawcą takiego rozwiązania.

W czasie Pierwszej Wojny Czarodziejów, tuż przed śmiercią Jamesa i Katheriny Parkesów, Zakon znalazł miejsce do wspólnych spotkań i aby uniknąć nieproszonych gości, dom zabezpieczono Zaklęciem Fideliusa. Dom należał do Moody'ego i oficjalnie podano, że to on jest Strażnikiem Tajemnicy, a tak naprawdę był nim profesor Dumbledore.

Wiedziało o tym mało osób i z tego co jej przeszło na myśl, to większość już nie żyła.

Podejrzewała, że teraz jest odwrotnie i to Moody jest tak naprawdę Strażnikiem Tajemnicy Kwatery Głównej, a nie profesor Dumbledore, ale na głos nigdy nie powiedziała tej myśli. Ale sądziła, że pewnie James i Syriusz również tak podejrzewają.

– Całe szczęście, że Łapa ma proste i ładne pismo... Będzie mi łatwiej podrobić – powiedziała, uśmiechając się do nich lekko. – Wchodzę w to.

*******

Lily nie raz spotkała się z opisem Zaklęcia Fideliusa i chociaż wiedziała, że w trakcie rzucania czaru nie dzieją się żadne fajerwerki, to i tak czuła lekkie rozczarowanie, bo sądziła, iż poczuje się chociaż trochę inaczej, a tak nie było. Fakt, była spokojniejsza, że od razu mają zapewnioną najwyższą ochronę w ich nowym domu i wreszcie porzuci to poczucie strachu, które towarzyszyło jej od kilku miesięcy.

W czasie przeprowadzki zdziwiła się, że mają tak mało rzeczy codziennego użytku, ale w Kwaterze Głównej nie potrzebowali dla siebie oddzielnej zastawy czy zestawu garnków, więc przez ostatnie popołudnia spędzała na zakupach w towarzystwie Syriusza, Jamesa i Katheriny, aby w nowym domu niczego im nie brakowało.

Usiadła na kanapie z książką w jednej ręce i filiżanką herbaty w drugiej, i pierwszy raz od kilku dni cieszyła się z wolnego czasu po zajęciach na kursie.

Zegar wiszący na ścianie wybił godzinę osiemnastą i uśmiechnęła się lekko, bo usłyszała jak otwierają się drzwi wejściowe.

– Lily! – Usłyszała wołanie Jamesa.

– W salonie! – odkrzyknęła i otworzyła usta, gdy do pomieszczenia weszli James i Syriusz, niosąc jakąś dużą drewnianą skrzynię. – A co to takiego?

– Prezent od Dorcas – mruknął James, stawiając skrzynię na podłodze. Ruda odłożyła książkę i wstała z kanapy, patrząc na niego ze zdziwieniem.

– Cześć, Lily – wystękał Syriusz i przywitała się z nim.

– Nie mogliście użyć magii? – zapytała, widząc po ich minach, że chyba ta przesyłka nie była łatwa do przetransportowania.

– Czy ty wiesz, czemu to cholerstwo tak długo szło? – spytał James i powstrzymała się przed uśmieszkiem z oburzenia męża. – Bo zaznaczyła, że ta przesyłka jest delikatna i potrzeba, żeby ją dostarczyć w jak najlepszych warunkach...

– Wykosztowała się – mruknął Syriusz, jakby bronił Dorcas. – A nawet nie wiadomo, co robią na poczcie z paczkami.

– Mogę otworzyć? – zapytała i chłopaki odsunęli się od skrzyni. Wyciągnęła różdżkę z kieszeni swetra i machnęła nią, a drewniane ścianki oderwały się od siebie i odsunęła je, żeby opadły oparte o ścianę. Zdziwiła się i poczuła niemałą ekscytację na widok dość dużego pakunku owiniętego w papier i obwiązanego wstążką za którą wsadzona była koperta, którą od razu wyciągnęła.

Kochana Lily!

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!

Mam nadzieję, że prezent przetrwał podróż i dotarł nieuszkodzony.

Reprehendo speculo – jeśli zacznie się mienić na jakiś kolor, to opisz mi dokładnie co się dzieje i spróbuję coś zdziałać.

A jeśli nic się nie zadzieje, to zawołaj mnie jeśli będziesz potrzebowała!

Całuję,

Dorcas!

Uczucie ekscytacji wzrosło, gdy odczytała list i praktycznie rzuciła się do zrywania papieru.

– Merlinie! – odsunęła się od dużego lustra i patrzyła na swoje odbicie z głupim uśmiechem na ustach.

– Zabiję ją – mruknął James i spojrzała na niego, kręcąc głową z rozbawienia.

– Reprehendo speculo – wypowiedziała zaklęcie z listu Dorcas i na kilka sekund zamarła w oczekiwaniu aż coś się stanie, ale nic się nie zadziało. – To lustro dwukierunkowe.

– Żartujesz?! – Nie zdziwiła ją ekscytacja Syriusza, który zbliżył się i uważnie obserwował pozłacaną ramę lustra, dotykając ją przy tym ostrożnie.

– No dobra, nie zabiję jej – powiedział James, stając obok niej i spojrzeli na siebie w odbiciu.

– Dorcas? – zapytała Lily, mając nadzieję, że to wystarczy, żeby przyjaciółka się pojawiła. – Dorcas, jesteś tam?

– Może śpi? W Australii jest już noc – powiedział Syriusz i Lily ze zrezygnowaniem westchnęła.

– Pewnie jutro nie oderwiesz się od niego, co? – zapytał James, a ona zarumieniła się lekko i pokiwała głową.

Tak bardzo chciała, żeby Dorcas pojawiła się w nim jak najszybciej, bo było tak wiele rzeczy, które chciała z kimś skonsultować zanim zacznie męczyć tym Jamesa.

*******

Ruch w sklepie Madame Malkin był niewielki, ale była już do tego przyzwyczajona. Od jakichś dwóch miesięcy dało się zauważyć wyraźny spadek zamówień i szefowa zarządziła, że będą przygotowywały się na wakacje i następujący po nich nowy rok szkolny.

Dochodziła godzina siedemnasta i jeszcze dzień wcześniej myślała, że zacznie panikować właśnie o tej porze, ale rzeczywistość okazała się inna. Panikowała od samego rana.

Ręce jej się trzęsły, gdy na Gustavie układała materiał, ale wmawiała sobie, że to przez piąty kubek kawy, który wypiła.

Jess zasyczała, gdy przypadkowo ukłuła się w palec, kiedy zegar wybił godzinę siedemnastą. Godzinę prawdy.

Spojrzała na szefową zajmującą się księgami, które zawsze uzupełniała na koniec tygodnia. Nie wiedziała czy już jej przeszkodzić, więc postanowiła poczekać aż kobieta skończy i dopiero, gdy zobaczyła, że Madame Malkin ściąga okulary z nosa, to ona odsunęła się od manekina.

Poczekała jeszcze chwilę, aż szefowa schowa księgi oraz pieniądze do sejfu i podeszła bliżej.

– Czy możemy porozmawiać? – zapytała zanim szefowa wstała z fotela. Jess zniosła uważne spojrzenie kobiety i usiadła, gdy ta wskazała dłonią na krzesło.

– Potrzebujesz znów wolnego – oznajmiła Madame Malkin i Cay spuściła wzrok zawstydzona. – Jess...

– Ja... – zaczęła i spojrzała znów w jej oczy. Teraz albo nigdy. – Ja jestem w Zakonie Feniksa.

Oczy szefowej zrobiły się okrągłe jak dwa złote galeony i Jess w myślach przeklęła na swój plan, żeby powiedzieć o tym prosto z mostu.

– Przepraszam, że mówię dopiero teraz, ale... – zająknęła sie, czując jak grzęźnie. – Zostałam zwerbowana po tym jak rodzice zaczęli się ukrywać...

– Nie musisz mówić, Jess. – Troska w głosie Madame Malkin sprawiła, że Jess poczuła się jeszcze gorzej.

– Nie chcę pani dłużej okłamywać – wyznała ze łzami w oczach. – Ostatnie wszystkie dni wolne jakie brałam miały coś związanego z zadaniami od Zakonu. Wcześniej nic tam nie znaczyłam... A teraz... Po tym ataku wampira coś się zmieniło i dziś mam mieć jakieś badania, i nie mam pojęcia jak długo to zajmie.

– Czy to coś poważnego? – Jess uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

– Nie wiem... Ale chciałabym już to wiedzieć – odpowiedziała.

– Dobrze, zatem wróć kiedy będzie już po wszystkim, Jess – powiedziała szefowa i Jess kiwnęła głową.

I przez chwilę poczuła się lekko, bo ilość osób, którą oszukiwała zmniejszyła się.

*******

Dawno nie był świadkiem takiego ruchu w domu Edgara Bonesa. Oprócz domowników byli bliźniacy Prewettowie, on, Moody, brat Edgara – Oscar oraz Jessica Cay.

Razem z Edgarem przybyli po pracy, kiedy reszta była już obecna, a Oscar badał Cay w pokoju Marcusa. Moody naprędce wytłumaczył im, że musi ją zbadać Niewymowny, bo zgłosiła pewne dodatkowe zmiany i poprosił ich, żeby któryś z nich tu był dopóki Oscar nie stwierdzi, że to koniec badań.

W ciągu kilku minut ustalili, kto kiedy zostaje i Moody wrócił do pokoju Marcusa.

– Myślicie, że zamieni się w wampira? – zapytała Cecile w trakcie kolacji i dostrzegł, że nie wydaje się być przestraszona, tylko zaciekawiona.

– Z Zakonu to chyba ona się do tego najbardziej nadaje – odpowiedział i puścił oczko przyjaciółce, gdy spojrzała na niego krzywo.

– Coś w tym jest – mruknął Gideon, a siedzący naprzeciwko niego Fabian kiwał głową.

Zaraz jak tylko skończyli jeść Oscar oraz Moody wyszli i poinstruowali ich, co zrobić jeśli Jess się obudzi, i wyszli. Wiedział, że z samego rana znów się pojawią, bo kilka eliksirów miało zacząć działać w ciągu nocy.

Razem z Gideonem rozsiedli się wygodnie w gabinecie Edgara, który zajął się usypianiem dzieci, a Fabian objął swoją wartę.

Zajął się, jak zawsze po pracy, dokładniejszym czytaniem Proroka Codziennego, Żonglera i innych gazet lub broszur informacyjnych. Z Żonglera wypadła mu ulotka i podniósł ją.

– Kolejna – powiedział i pokazał ją Gideonowi.

Od połowy marca zauważyli w niektórych, mniej podatnych na wpływ Ministerstwa gazetach ulotki podobne do tej. Zazwyczaj przedstawiały dwie osoby trzymające się za dłonie. Jedna osoba trzymała różdżkę, druga np. pędzel, teczkę, kilof, płaski klucz czy cegłę. Osoby te stały na przeciwko charakterystycznych budynków z całego świata i dopiero po piątej takiej ulotce, któryś auoror z Działu Analitycznego zorientował się, że są to budynki przy których podobno nie majstrował żaden z czarodziejów.

M&M – srebrny tusz mienił się na tych wielkich znakach.

Pod spodem było dopisane: Magia i Mugole – zawsze obok siebie!

Póki co nie mieli robić z tym nic szczególnego. Jedynie zbierać ulotki bez ustalania od kogo one pochodzą, bo oprócz rysunków i tego hasła nic więcej nie zawierały.

Oczywiście w Zakonie już zaczęto o nich mówić, bo żaden z Zakonników nie przyznał się do tych ulotek, a to mogło oznaczać, że powstała, lub zaczyna powstawać, kolejna organizacja przeciwna Lordowi Voldemortowi i Śmierciożercom i jeżeli będzie widoczna inna aktywność tej grupy, to w interesie Zakonu będzie połączenie sił.

Na razie tylko zbierali je, a Walt Beamish sprawdzał, czy nie ma w nich ukrytego jakiegoś innego przekazu. Do tej pory niczego nie znalazł.

Czuł już senność i poczuł rozdrażnienie, bo nadchodziła jego kolej warty przy Cay i zapowiadało się, że będzie to nużące zajęcie, bo dziewczyna spała, ale możliwe było, że coś się zacznie z nią dziać dziwnego i mieli każdą taką sytuację odnotować.

Zostawił drzemiącego Gideona w gabinecie i przeszedł do sypialni Marcusa. Fabian siedział na fotelu i nie spuszczał wzroku ze śpiącej dziewczyny. Na widok śpiącego kota w nogach Cay uśmiechnął się lekko.

– Zmieniamy się – przypomniał mu, gdy Prewett spojrzał na niego ze zdziwieniem.

– Przed chwilą wypiłem kawę, mogę zostać – zaproponował. Tobias przez chwilę patrzył na niego, rozważając propozycję i kiedy dostrzegł, że Fabian nie wygląda na szczególnie zmęczonego, to przytaknął.

– Wszystko w porządku? – zapytał, wskazując brodą na łóżko.

– Przez chwilę coś majaczyła, ale uspokoiła się, jak przyszedł Argos. No i godzinę temu wydłużyły jej się kły – odpowiedział i Leven przyjrzał się. Rzeczywiście, końcówki tych dwóch zębów delikatnie wystawały spod górnej wargi. – Idź się zdrzemnij. Jak będę potrzebował zmiany, to dam znać.

– Powodzenia – rzucił i wrócił do gabinetu.

– Fabian cię odesłał? – spytał Gideon, otwierając jedno oko. Kiwnął głową i usłyszał ciche parsknięcie kolegi. – Czyli pewnie mnie też odeśle, żeby mieć ją dla siebie.

– Co? – zapytał z niemałym zdziwieniem. Prewett przekręcił lekko głowę i spojrzał na niego wzrokiem, który mówił mu "domyśl się". – Żartujesz?

– Nie – westchnął Gideon i Tobiasowi nie uszło uwadze to, że w głosie Gideona jest mniej wesołości.

– Wow... – mruknął znów zdziwiony. Nie dało się nie zauważyć, że bliźniacy lubią Cay, ale nie sądził, że któryś z nich polubiłby ją bardziej. – Noo... Wow.

– Merlinie... – zaśmiał się Gideon.

– No co? – zapytał, układając się wygodniej na dostawionym fotelu. – Ile lat jest od was młodsza? Dziesięć?

– Jedenaście... – poprawił go Gideon wyraźnie rozdrażniony. – Wiek to tylko liczba...

– Merlinie! – Teraz to on się zaśmiał. – Ty też!

– Głupi jesteś – mruknął Gideon.

– Zdziwiony jestem. – Wzruszył ramionami i pokręcił głową, zastanawiając się jak... I dlaczego? – Nie rozumiem...

– Wiesz, niektórzy inaczej patrzą na świat i nie widzą w niej tylko tego, co ty – rzucił Gideon, parskając śmiechem i kręcąc głową z politowaniem. Kiedy przestał, kontynuował – jest ulepiona z naprawdę twardej gliny... i jest jak niekończące się wakacje.

– Zwolnij się z pracy, to będziesz miał to samo – rzucił ironicznie.

– Ale ci się dowcip wyostrzył – uśmiechnął się na jawną kpinę ze strony Prewetta, ale uśmiech mu zrzedł, gdy Gideon posępniał. – Ale na szczęście Fabian też nie ma u niej szans, więc nie narzekam.

– Czekaj... Co? – zapytał, nie wierząc sam sobie, że dalej brnie w ten temat.

– Wizje Adalberta – odpowiedział Prewett i parsknął śmiechem. – Chwila w jego głowie i wiem, że nie mamy szans. I Fabian albo tego nie wie, albo jest na tyle głupi, żeby się łudzić, że coś zdziała.

– I pomyśleć, że zaraz po Moodym i Charlusie, to waszej dwójki ludzie obawiają się najbardziej – powiedział uszczypliwym tonem i zdziwił się, kiedy Gideon odpowiedział mu szczerym, życzliwym uśmiechem.

– Jedno nie wyklucza drugiego – oznajmił i przymknął oczy. – Zrozumiesz to, kiedy dorośniesz.

*******

Remus dopiero w pierwszą sobotę po Wielkanocy ze spokojem mógł powiedzieć, że mniej więcej orientuje się w obecnej sytuacji politycznej świata magicznego w Anglii. Zmiany w Ministerstwie były znaczące. W Wizengamocie siły były prawie wyrównane. Odpowiedni szantaż na nielicznych neutralnych członkach mógł przechylić szalę na korzyść Umbridge, która wydawało się, że sprzyja Lordowi Voldemortowi. A jeśli nie jemu, to Abraxasowi Malfoy'owi, który zdecydowanie był zwolennikiem Voldemorta.

Dużo informacji jeszcze mu uciekało z głowy, ale codziennie czytał podsunięte przez Paula gazety oraz Parkes sumiennie odpowiadał mu na jakieś dodatkowe pytania. Był zadowolony, bo przyjaciel przekazywał mu też to, co działo się w Zakonie. Oczywiście omijał wszystkie ściśle tajne informacje, ale Remus przynajmniej zaczął orientować się, że mają kilku nowych członków i kto dokładnie jest teraz w dowództwie.

Całe te pogaduszki z Paulem były małą wymówką przed popołudniami spędzanymi z przyjaciółmi. Nadal nie czuł się dobrze, gdy za długo z nimi przebywał. Powoli zaczynał się cieszyć z ich powodzeń, ale nie było tak jak dawniej.

Marlena powtarzała jak mantrę, że nie będzie jak dawniej. Będzie inaczej, ale to nie musiało oznaczać, że będzie gorzej. Próbował się tego trzymać i słuchać swoich odczuć. Póki co, nawet wychodziło, bo coraz rzadziej odczuwał zmęczenie psychiczne. Ale nadal nie czuł się gotowy na wyjście do ludzi.

Dochodziła dziewiętnasta i czas kolejnego zebrania Zakonu Feniksa. Wiedział, że kiedyś będzie musiał wyjść, ale bał się.

Usłyszał pukanie do drzwi, a ręka mu drgnęła i na pergamin z notatkami spadla kropla atramentu, robiąc przy tym plamę.

– Proszę! – powiedział głośno, próbując chusteczką ogarnąć powstały bałagan.

– Masz chwilę? – Odwrócił się, kiedy usłyszał Adalberta. Kiwnął głową, nieco zdziwiony, bo odkąd Remus był w Kwaterze Głównej, to Adalbert odwiedzał go zawsze w towarzystwie Jess. – Wiszę ci zaległą wypłatę.

– Co? – zapytał, bo nie od razu zrozumiał, co ten ma na myśli.

– Za sprawdzanie przedmiotów do rupieciarni – przypomniał mu McSweeney i Remus mimowolnie się uśmiechnął. Prawie zapomniał, że pomagał Adalbertowi ze sprawdzaniem niektórych rzeczy. Chłopak położył na blat skórzaną sakiewkę i palcem przesunął w jego stronę. Lupin spojrzał na nią i nie od razu zajrzał do środka, bo przeczuwał, że długo nie będzie miał okazji do samodzielnych zakupów.

– Nawet nie wiem, co z nimi zrobić – powiedział szczerze, delikatnie obnażając przed brunetem swoje lęki. – I nawet nie wiem, co z moją skrytką w Gringocie. Niewiele tam było, ale w tej chwili wolałbym mieć wszystko tutaj.

– Gringott nadal jest neutralny, więc może uda się coś wykombinować. Powiedz o tym komuś z dowództwa, oni prędzej będą wiedzieli co robić – doradził Adalbert i Remus skinął głową. – Chciałem też zapytać, czy mogę ci nadal podrzucać jakieś przedmioty?

– Żartujesz?! – zapytał i sam się zdziwił swoją ekscytacją, ale lubił to. Entuzjazm jednak szybko opadł, bo nadal nie miał swojej różdżki. Dostał od Jess jej starą różdżkę i chociaż działała całkiem sprawnie, to czuł, że to nie jest to samo, co jego dawna różdżka i wiedział, że obecna może być czasami kapryśna, i nie zadziała tak, jakby chciał. – Jasne, ale mogłem wypaść z wprawy.

– To jest jak z lataniem na miotle... Tego się nie zapomina – rzucił Bert wyraźnie zadowolony. – Jutro podrzucę ci umowę i jakieś drobne rzeczy, tak na rozgrzewkę.

– Jasne – powtórzył, dziwiąc się nieco, że McSweeney chce podpisać z nim umowę. – A jak pierwsze dni?

– Dużo drobnych mebli i, jak to mawia Jess, durnostojek, więc ruch jest, ale jeszcze się nie dorobiłem pierwszego miliona – zażartował Adalbert i Lupin parsknął śmiechem. – Trochę się boję, że skończę szybciej niż zacząłem, ale wydaje mi się, że mam sporo asortymentu, który łatwo się sprzeda i jak więcej osób dowie się o rupieciarni, to będę mógł wystawić te ciekawsze i droższe przedmioty.

– Twój sen się właśnie spełnia – stwierdził, a Adalbert jedynie uniósł skrzyżowane palce u dłoni, po czym klasnął w dłonie i wstał.

– Zaraz jest zebranie... – zaczął i dał krok, ale się zatrzymał. Wyczytał z jego twarzy, że jest mu niezręcznie. – Wybacz... Ale Moody trochę mi powiedział...

– O czym? – zapytał i dobry humor szybko go opuścił.

– O tym, że poddał cię legilimencji i ktoś użył na tobie zaklęcia zapomnienia – odpowiedział szybko i Remus poczuł ciepło zalewające jego policzki.

– Nie da się z tym nic zrobić – powiedział cicho i McSweeney kiwnął głową. Legilimencja nie była przyjemna i Moody próbował chyba wszystkich znanych mu sztuczek, żeby jakoś obejść zaklęcie, ale w końcu musiał przyznać, że jest wystarczająco dobrze rzucone.

– Wiem... Może spróbuj sobie przypomnieć, co wtedy czułeś? Przypomnij sobie emocje jakie wtedy ci towarzyszyły, może... Może poczujesz coś, co pozwoli ci złapać jakiś punkt zaczepienia – mówił Adalbert i w końcu westchnął. – Muszę już iść... Jakbyś chciał o tym pogadać, to wiesz...

– Tak, wiem – odpowiedział Remus i kiwnięciem głowy pożegnał Szkota.

Wstał od biurka i położył się na łóżku, i chociaż nie czuł się przyjemnie, to postanowił od razu wrócić w myślach do tamtego dnia.

Pamiętał jak robił ostatnie notatki dla profesora Dumbledore'a. Chciał zdążyć na końcówkę meczu Jamesa. Wyciągnął pergamin i już miał pisać do niego wiadomość, gdy usłyszał głośny trzask, bardzo charakterystyczny dla teleportacji. Wyjrzał przez okno. Było już ciemno, ale w blasku księżyca dostrzegł cztery zakapturzone postacie. Jedna z nich wyróżniała się swoimi gabarytami i wiedział, że to Greyback. Obok niego szła kobieta i wiedział, że do Dagny.

Zaczął wołać mamę. Niedbale składał pergaminy i pospiesznie wkładał je do drewnianej skrzynki od Jane. Szybko nabazgrał na pergaminie kogo widział i wrzucił skrawek na wierzch pergaminów. Zamknął skrzynkę i znów zawołał mamę. Rzucił się na podłogę. Zaklęciem poluzował deskę. Wsadził pod posadzkę skrzynkę. Wstał z kolan i zaczął skakać po desce, po czym zabezpieczył ją zaklęciem.

Znów zawołał mamę. Wybiegł z pokoju. Przeskakiwał co kilka schodków, byle jak najszybciej znaleźć się na parterze.

Do domu wszedł Greyback, rzucając jego mamę na podłogę. Spoliczkował ją, kiedy ta zaczęła mówić, żeby uciekał. Wilkołak kazał towarzyszom trzymać jego mamę i w tym momencie coś poczuł. Widział Dagny i dwie zakapturzone postacie, które trzymały ją.

Greyback chciał informacji... Zaczynał dusić mamę... Powiedział, że szpiegował dla Zakonu. Greyback nadal groził mamie i Remus powiedział, że to Dumbledore'owi donosił.

Wilkołak kazał zabić jego mamę i Remus znów poczuł to samo, tym razem było to silniejsze.

Zielony błysk. Resztka rozumu nakazująca mu wysłanie patronusa. Srebrny błysk. Ciemność. I to uczucie.

Czuł się zdradzony.


Część 2

~*~*~

Dobry wieczór! :)

Merlinie, nie wiem jak zacząć, bo trochę mi wstyd. Ale tak trochę, bo wiecie... Lato i ciepło, i chociaż grasuje Sami-Wiecie-Co, to sporo się działo. Przede wszystkim, to po kilku tygodniach siedzenia na tyłku zaczęłam wychodzić. xD

Przepraszam strasznie, ale serio sądziłam, że się wyrobię do wcześniejszego deadline'a, no ale lato. I chyba za rok, to od razu przestanę się łudzić, że w lipcu i sierpniu, to ja dam radę coś opublikować, bo już wiem, że to się raczej nie uda.

Mam nadzieję, że ten czas był dla Was cudowny i miły, i jesteście wszyscy opaleni (albo i nie, jeśli nie chcecie/nie lubicie). No po prostu, mam nadzieję, że nawet nie zauważyliście, że mnie tutaj nie było. :)

Od razu piszę, że część druga będzie jutro o 21:00, albo o 22:00, to zależy o której wrócę i czy znajdę jakąś spoko piosenkę, bo w sumie ta dzisiejsza, to piosenka, która raczej nijak się ma to rozdziału, ale fajnie się do niej czyta, no i męczę ją już z trzeci lub czwarty dzień.

Dobra, kończę ten luźny monolog.

Jeszcze raz kalam się przed Wami i przepraszam, że nie dawałam znać, iż nie wstawię prędko rozdziału, ale nawet nie wchodziłam na bloga.

Mam nadzieję, że coś jeszcze pamiętacie. Wydaje mi się, że ta część pierwsza jest tak napisana, że chyba nie za wiele trzeba pamiętać.

Jak coś, to pytajcie mnie w komentarzach, to Wam przypomnę! :)

Buziaki! :*

P.S. I w tym czasie na blogspocie dużo się zmieniło, dlatego są takie odstępy pomiędzy akapitami.

Spróbuję to jakoś naprawić. :)

Edit: naprawiłam, ale za kilka miesięcy ten problem znów może wystąpi. xD