*64 cz. 2*

Część 1

[muzyka]

Dorcas siedziała już drugą godzinę z panem Poulainem w przytulnej kawiarence przy porcie. Myślała, że sprawy z przekazaniem kilku magicznych przedmiotów oraz poinformowaniem o postępach w tworzeniu notesu i peleryny niewidki załatwi w niecałą godzinę, ale pan Antoine był tak świetnym rozmówcą, że z przyjemnością siedziała i słuchała o jego przygodach, czasami dopytując o szczegóły. Dodatkowo rozmawiali po francusku, więc miała okazję na wykazanie się znajomością tego języka.

Pan Poulain miał ciekawe życie, ale w jego opowieściach występowali znajomi bądź też przypadkowi, dopiero co poznani ludzie. Brakowało w nich rodziny i chociaż czuła, że pytanie o nią może wydać się niegrzeczne, to miała nadzieję, że jej odpowie, bo nie wiedzieć czemu, ciekawiło ją to. Postanowiła najpierw delikatnie go podpytać, a dopiero później zadać pytanie, na które najbardziej chciała znać odpowiedź.

– A gdzie tak właściwie masz dom? – zapytała, pamiętając, żeby mówić mu po imieniu.

– A czym jest dom? – spytał z dobrze jej już znanym półuśmieszkiem.

– Na przykład miejscem, w którym trzymasz swoje rzeczy – odpowiedziała nie nawiązując jeszcze bezpośrednio do rodziny.

– Zatem moim domem jest moja skrytka we francuskim Gringocie – zażartował i Dorcas zaśmiała się krótko.

– A rodzina? – zadała już to właściwe pytanie i pan Antoine przez chwilę milczał, ale dostrzegła, że nie uraziła go tym pytaniem, tylko zapewne w myślach przygotowuje odpowiedź.

– Mam rodzinę i to nawet sporą, jeśli policzy się wszystkie moje dzieci i wnuki, ale nie utrzymujemy kontaktów – odpowiedział i poczuła, że ta odpowiedź jest ostateczna, więc postanowiła nie ciągnąć go za język. W końcu westchnął i spojrzała na niego znad popijanej herbaty. – Miałem trzy żony i z każdą dwójkę dzieci. Dzieci mają już swoje własne dzieci.

– Nie musisz... Byłam po prostu ciekawa – zaczęła, czując niezręczność. W myślach zwyzywała się od idiotek, że zapytała go o życie osobiste. – Przepraszam.

– Daj spokój – machnął ręką i uśmiechnął się życzliwie. – Nie ty pierwsza i nie ostatnia o to zapytałaś.

– Odkąd próbuję ogarnąć swoje życie, to ciekawią mnie takie historie u innych osób – wytłumaczyła się i spojrzała na zegarek. – Trochę się zasiedzieliśmy.

– Przy ciekawej rozmowie czas płynie wolniej – powiedział ze śmiechem i Meadows przez chwilę poczuła się dziwnie, ale to uczucie szybko minęło.

– Notes będzie gotowy za jakieś dwa tygodnie, więc napiszę ci list i znów spotkamy się na przekazanie przedmiotów... – zaczęła.

– A peleryna niewidka w czerwcu lub lipcu– dokończył za nią i kiwnęła głową.

Pożegnała się z nim uściśnięciem dłoni i wyszła z kawiarni.

Ściągnęła sweterek, gdy po kilku krokach zrobiło jej się cieplej i znalazła idealne miejsce do teleportacji.

Wchodząc po schodach układała sobie w głowie, co jeszcze zrobi tego popołudnia. Miała ochotę wziąć długą kąpiel i poczytać broszury dotyczące uprawnień do tworzenia świstoklików i kursu przygotowawczego, który miał się zacząć w maju, a skończyć końcem lipca.

Weszła do mieszkania i kiedy ściągała buty, to usłyszała coś dziwnego. Nadstawiła uszu i powoli przeszła do salonu.

– ...Dorcas, jesteś tam? – Zapiszczała radośnie, gdy z sypialni dobiegł ją głos Lily Potter. Wręcz rzuciła się ku uchylonym drzwiom do pokoju i opadła na podłodze przed opartym o ścianę lustrem.

– Lily! – Uśmiechnęła się szeroko i patrzyła na rudowłosą przyjaciółkę.

– Wreszcie! – Potter otarła kąciki oczu i przez chwilę gapiły się na siebie, chichocząc. – Merlinie, Dorcas... Co ty wyprawiasz w tej Australii... Dwukierunkowe lustra?!

– I peleryny niewidki... Moje zwyczajne dni – odparła zblazowanym tonem. – Jak Remus?

– Coraz lepiej... Pełnia była trochę ciężka, ale Marlena szybko postawiła go na nogi. Cały czas konsultujemy z nią jakie tematy poruszać i czego unikać, bo nadal jest zamknięty w sobie. Paul ma teraz z nim więcej kontaktu, bo Remus chce nadrobić informacje z tych czterech miesięcy i powoli zaczynają żartować. Oczywiście nie za dużo, rzucają tylko jakieś luźne uwagi, ale Marlena twierdzi, że to dobry znak... Mam nadzieję, że niedługo zobaczymy go na zebraniu. Myślę, że podbudowałoby go trochę, bo większość naprawdę cieszy się z tego sukcesu Zakonu... W końcu wyrwaliśmy go z domu Lestrange'ów – opowiadała Lily i Dorcas pokręciła głową, uśmiechając się lekko.

– Jak usłyszałam od babci, że Moody cię wybrał, to w myślach go dusiłam, ale powiedziała mi o tej małej zamianie...

– ...Poprosiłam Doreę, żeby też cię wtajemniczyć i ona przekonała Moody'ego – wytłumaczyła Potter.

– Jestem też pod Przysięgą Wieczystą... Słyszałam, że zaufanie, to jego mocna strona – rzuciła nieco kąśliwie.

– Wiesz... To trochę chroni przed wyciekiem. Możemy rozmawiać między sobą, ale to Moody decyduje, co wyjdzie dla reszty Zakonu. I nawet nie wiesz, jak zmieniła się atmosfera od tamtego czasu... Odbiliśmy Remusa i poniekąd przerzedziliśmy stado wilkołaków. Oczywiście ponieśliśmy też straty w ludziach i rany, ale pierwszy raz czuję, że wszyscy są mocno podbudowani. I jeszcze ta akcja, którą niby miałam u Lestrange'ów... Wiesz, Bella dała się szlamie...

– Przestań! – syknęła, słysząc jak Lily wypowiada to obraźliwe określenie.

– Patrzą na mnie z podziwem, a ja... Ja tylko w Kwaterze i teraz w swoim domu mogę pobyć przez chwilę sama. W drodze na kurs i z kursu zawsze towarzyszy mi James i Dorea, a czasami Charlus. W czasie kursu jestem praktycznie non stop ze Stacy...

– Stacy?

– Stacy Wayne. Była rok niżej w Ravenclawie... Jej wujek został zamordowany w czasie Pierwszej Wojny Czarodziejów i dołączyła do nas niedawno – wytłumaczyła szybko Lily i Dorcas kiwnęła głową, jako znak, że nadąża. – Często też jak jestem w Mungu, to wpadam niby przypadkiem na Marlenę czy panią Hortensię, to przyjaciółka Dorei, i pytają czy wszystko jest w porządku. Doceniam, że na mnie uważają, ale to sprawia, że jestem prawie cały czas zestresowana. W Kwaterze bałam się, że ktoś nas podsłuchuje, potem przez chwilę, że ktoś nas podsłuchuje i zadarłam z Bellatriks, a teraz boję się sama wyjść poza teren naszego domu, bo ona raczej mi nie odpuści.

– Rety – powiedziała i przez chwilę siedziała z otwartą buzią, nie wiedząc co powiedzieć. Zdecydowanie żaden list nie przekazałby jej tego wszystkiego. Lily patrzyła na nią, jakby była jej ostatnią deską ratunku.

– Potrzebuję świeżego spojrzenia, Dorcas. – W głosie przyjaciółki dało się wyczuć błagalny ton. – W maju mam egzaminy, a potem praktykę. W środku praktyki urodzę dziecko i będę miała trochę wolnego, i miałam wrócić od września na kurs, ale... Ale coraz częściej myślę, żeby po egzaminach iść już na zwolnienie i zrobić sobie roczną przerwę wychowawczą.

– Lily... – zaczęła Dorcas, ale Ruda kontynuowała.

– Sytuacja robi się coraz bardziej napięta... Zostałabym ten rok z dzieckiem, a James skończyłby swój kurs i zacząłby praktykę w Biurze Aurorów. Nikt nie musiałby mnie pięć dni w tygodniu odstawiać do Munga, a tam przekazywać mnie w inne ręce... Odeszłoby mi naprawdę dużo nerwów. – Ostatnie słowa wyszeptała i westchnęła. Meadows widziała, że przyjaciółka jest zmęczona i gardło jej się ścisnęło. – Tak bardzo się o nas boję, Dorcas... Katy miała świetny pomysł, ale...Ale boję się, że naprawdę mogę być celem.

– Lily... Staram się ciebie zrozumieć i może przemyśl to do czasu egzaminów? – zaproponowała i w głowie starała się dobrać odpowiednie słowa. – To jeszcze prawie dwa miesiące i po prostu zaobserwuj, czy zaczyna być gorzej... No i miej w głowie to, że James nie pozwoli, żeby włos ci z głowy spadł.

– Tego obawiam się najbardziej – odpowiedziała gorzko Potter i Dorcas jęknęła na widok łez płynących po policzkach Lily. – Merlinie, kocham go jeszcze bardziej za to, co zrobił, ale... Jeśli to zrobił dla Syriusza, to do czego może być zdolny, żeby chronić mnie i swoje dziecko? Jeśli coś mu się stanie przeze mnie, to mnie zniszczy, Dorcas!

– Czekaj, Lily... – Meadows podniosła dłoń i dosłownie czuła, jakby serce jej zamarło. – Co miałaś na myśli mówiąc "jeśli TO zrobił dla Syriusza"?

– Chodzi mi o misję – powiedziała, a Dorcas patrzyła się na nią i wiedziała, że ma zapewne najgłupszy wyraz twarzy. – Mieli Syriusza i James nie posłuchał rozkazu, i po niego wrócił... Babcia ci nie powiedziała?

– Nie... – odpowiedziała, gdy odzyskała oddech. – Co za stara prukwa!

– Dorcas! – Lily roześmiała się przez łzy, a Meadows spojrzała na nią oburzona.

– Opieprzę ją... Jak to "mieli Syriusza"? – zapytała nie bacząc, że ton jej wypowiedzi zdradza zdecydowanie za dużo.

– Był na samym końcu i kiedy Katy się odpaliła, to jego też zwaliło z nóg i chyba przed domem zorientowali się, że go nie ma i ich dowódca kazał łapać się za świstoklik. James się nie złapał, Dorcas – powiedziała Potter, ocierając łzy. – Wrócił po niego i... I udało mu się go uratować...

– A Syriusz? Torturowali go? Był ranny? – dopytywała z przejęciem, a Lily pokręciła głową.

– Naprawdę nic strasznego mu się nie stało, ale wezwali do niego Vo-Voldemorta – zająknęła się – ale zdążyli uciec.

– Merlinie, Lily... Nawet nie wiesz, jak mocno chcę cię przytulić – powiedziała, czując radość, że Łapie nic się nie stało.

– Domyślam się – oznajmiła Ruda, wycierając twarz chusteczką. Następnie wydmuchała nos i spojrzała na nią żałośnie. – Przepraszam, ale długo to w sobie trzymałam.

– Nie trzymaj tego w sobie... Porozmawiaj z Jamesem i powiedz mu to, co mnie – poprosiła.

– Nie chcę mu dokładać zmartwień...

– Lily... jesteś jego żoną nie tylko w dobre dni. Chyba chciałabyś wiedzieć, gdyby miał takie rozterki, prawda? – Potter pokiwała powoli głową. – On też to zrozumie. I pewnie cię nawet przytuli.

– Pewnie tak – wyszeptała Lily, uśmiechając się nieco krzywo. – A jak w Australii?

– Dobrze – odpowiedziała. – W maju zaczynam kurs, żeby dostać uprawnienia na tworzenie świstoklików międzynarodowych. Potem egzaminy. W międzyczasie prace nad peleryną niewidką i notesem dla Poulaina... Pewnie niedługo podrzuci mi też coś innego do roboty. W weekendy praktycznie jestem u taty. Możliwe też, że Will wpadnie na urodziny i jakoś to się kręci.

– A spotykasz się z kimś? – zapytała nieśmiało Lily. Dorcas zamknęła oczy i westchnęła ciężko.

– Nie mam czasu na randki – odpowiedziała, otwierając oczy.

– Chodziło mi o to, czy masz tam przyjaciół – sprostowała przyjaciółka. – Melissa?

– Zaręczyła się i gadamy w sumie tylko na zajęciach.

– A ten Koreańczyk? – zapytała już pewniej Potter.

– Kontakt się urwał po tym, jak odesłałam go z kwitkiem, kiedy dobierał się do moich majtek. – Nie mogła się powstrzymać, żeby rzucić akurat takim tekstem. Z początku było między nimi niezręcznie, ale minęło już tak dużo czasu, że zaczęła z tego żartować. – Merlinie, nie patrz tak. Ja do jego majtek też się chciałam dobrać, ale w porę się ogarnęłam. To było wiesz... Kiedy pomagałam sobie Eliksirem Słodkiego Snu.

– Nie chcę, żebyś była tam sama, Dor – powiedziała Lily.

– Nie jestem sama – zapewniła i uśmiechnęła się, bo mówiła prawdę. – Wyjechałam, żeby poznać tatę i resztę jego rodziny, a teraz... To też moja rodzina. Na zajęciach nawiązuje jakieś małe interakcje z innymi. W weekendy jestem z rodziną, a reszta czasu... Albo odpoczywam, pracuję nad kolejnymi przedmiotami, chodzę do Miriam, piszę obszerne listy do kilku osób i znów odpoczywam.

– Uspokoiłaś mnie. – Potter uśmiechnęła się do niej i westchnęła. – Ale się zmieniłaś.

– Wszyscy się zmieniamy – westchnęła. – Bardziej lub mnie, ale wszyscy się zmieniamy.

*******

Wydawało jej się, że jęknęła przez sen. Wiedziała, że jest już ranek, ale zanim odzyskała świadomość minęło trochę czasu. Powoli odczuwała coraz większy ból dziąseł, który w pewnym momencie stał się nie do zniesienia. Otworzyła powoli oczy, przyzwyczajając się do jasności.

– Dzień dobry, Jess. - Usłyszała i spojrzała w prawo na Cecile Bones.

– Cześć – mruknęła i syknęła czując ból na dolnej wardze. Wymacała palcami wystające kły i jęknęła. Już wiedziała czemu ją tak dziąsła bolą.

– Oscar właśnie pije kawę... Zawołam go. – Rudowłosa zostawiła ją samą, ale po chwili do pokoiku Marcusa wszedł Oscar Bones.

– Jak się czujesz? – zapytał, siadając na fotelu, na którym przed chwilą siedziała Cecile.

– Dziąsła mnie bolą – powiedziała i wskazała na kły – i coś wyrosło mi przez noc.

– Tak, zauważyłem – odpowiedział całkowicie poważnie i Jess miała ochotę westchnąć. Już dzień wcześniej zauważyła, że Oscar nie za bardzo łapie żarty i myślała, że to tylko tak przy Moodym, ale widocznie miał tak normalnie. Albo wcale nie jesteś taka zabawna, Jess. – Czy coś ci się śniło?

– Nie – odpowiedziała szczerze i czekała na kolejne pytanie, ale Oscar skrupulatnie coś notował w notesie.

– Jesteś głodna?

– Nie.

– Spragniona? – zależy czego.

– Nie – odpowiedziała, prawie parskając śmiechem na swoją myśl.

– Zmęczona?

– Nie.

– Dobrze... Dziś proszę cię, żebyś siedziała tutaj i wychodziła do łazienki, jeśli będziesz miała taką potrzebę. Jeśli zachce ci się jeść lub pić, to poproś Cecile, ale byłoby dobrze, gdybyś poprosiła o to dopiero wtedy, gdy poczujesz wręcz bóle brzucha, jasne? – zapytał, a ona powoli pokiwała głową. – Dam ci jeszcze dwa eliksiry, jeśli pojawią się nudności, to zawołaj Cecile. Da ci wtedy jeszcze jeden eliksir, który załagodzi powstałe skutki uboczne, ale wtedy po kilku minutach zaczniesz mieć silne boleści, więc będziesz musiała wziąć Eliksir Słodkiego Snu.

– Rozumiem – powiedziała i czekała, aż wyjmie eliksiry, ale on z torby wyjął opaskę i strzykawkę z długą, cienką igłą. Przełknęła głośno ślinę na jej widok, bo przeczuwała co się zaraz wydarzy. – Jeszcze przed tym pobiorę twoją krew do badań.

Kiwnęła głową i odwróciła twarz do okna, starając się nie myśleć o tym, co robi właśnie Oscar z jej ręką. Zaczęła nogą wystukiwać rytm i kiedy poczuła lekkie ukłucie w lewym przedramieniu, postanowiła trochę ponucić.

– Już – odpowiedział i wypuściła głośno powietrze. Przyjęła od niego obydwie fiolki i wypiła ohydne eliksiry, starając się nie zwymiotować przy tym.

Oscar jeszcze raz powtórzył instrukcje i zostawił ją samą.

Wiedziała, że Cecile zajmuje się dziećmi, więc wyciągnęła ze swojej torby szkicownik i zaczęła rysować kwiatka, który stał na parapecie.

Później dorysowała parapet i kiedy brakło jej miejsca na okno, to na kolejnej kartce zaczęła rysować od nowa.

– Nie – jęknęła, kiedy poczuła dziwny ucisk w brzuchu. – Cecile!

– Co się dzieje? – zapytała Bones, a Jess zasłoniła usta dłonią.

– Mam nudności – powiedziała, a Cecile spojrzała na zegarek i dopiero wtedy podała jej fiolkę z niewielkiej skrzynki, która stała obok fotela.

Jess ponownie wypiła kolejny ohydny eliksir i z radością przyjęła następną fiolkę, tym razem z Eliksirem Słodkiego Snu.

I wtedy nie wiedziała, że jak go weźmie, to będzie miała tak dużą lukę w pamięci.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się na widok Adalberta.

– Znów przespałam pięć lat? – zapytała ochrypłym głosem. – Merlinie... Daj mi pić.

– Zaraz dostaniesz. Przespałaś tylko cztery dni – odpowiedział, uśmiechając się złośliwie. – Jeszcze nigdy nie wyglądałaś tak brzydko.

– Dzięki.

– Na pocieszenie dodam, że za niecałą minutą wejdzie tu pani Dorea, Moody i Oscar – powiedział i pacnął ją palcem w nos. – Przy nich możesz sobie pozwolić na bycie brzydką.

– Czyli już po wszystkim? – zapytała ignorując jego zaczepkę, a on kiwnął głową. Wypuściła powietrze i uśmiechnęła się, opadając znów na miękką poduszkę. – Naprawdę wyglądam tak źle?

– Widać ci wszystkie żyły – oznajmił. Podniosła dłonie i prawie krzyknęła. Przez bladoróżowe blizny przebijały zielono-fioletowo-niebieskie i czasami czerwone nieregularne linie. Zrobiło jej się niedobrze na ten widok, ale zanim cokolwiek zaczęła mówić, drzwi otworzyły się i wszedł Moody, a za nim pani Dorea i Oscar.

– Jessie – wyszeptała pani Potter, a Jess w myślach zaczęła wyznawać jej miłość.

– To zostanie? – zapytała unosząc znów ręce.

– Nie... Zaraz dam ci ostatnie eliksiry i za kilka godzin powinno być normalnie. Może zostaną pojedyncze sińce, ale one też w niedługim czasie znikną – powiedział Oscar i dostawił sobie krzesło. Spojrzała na niego i potem na Moody'ego, i z powrotem na Bonesa.

– Co mi jest?

– Niewątpliwie zaszły w tobie pewne zmiany – zaczął Bones. No co ty nie powiesz. – W kwestii wzroku nie da się nic zrobić. Zalecałbym zaakceptowanie obecnego stanu, bo wystarczy moment nieuwagi, źle rzucisz zaklęcie i oślepniesz.

– O – wyrwało jej się i zdębiała, bo przecież miała mały moment nieuwagi i straciła jedynie brwi. A mogła stracić wzrok.

– W kwestii kłów, tu sprawa wygląda bardziej optymistycznie. Jeśli je wyrwiesz lub spiłujesz, to nie wrócą do tej długości, jaką masz teraz – kontynuował, a ona spojrzała na niego krzywo. – Odporność na legilimencję jest trwała. Dodatkowo trzy dni temu podaliśmy ci Wywar Iluzji, a dwa dni temu veritaserum i zareagowałaś na nie pozytywnie, ale...

– Ale byłam nieprzytomna – powiedziała, a Oscar rzucił Moody'emu szybkie spojrzenie.

– Byłaś wtedy w pełni świadoma, ale rzuciłem na ciebie zaklęcie zapomnienia – powiedział spokojnie Alastor. – Przy veritaserum całkiem szybko zastosowałaś oklumencję...

– Ale...

– Nie wiedząc wcześniej tego, jak wywinąć się oklumencją przed Eliksirem Prawdy – skończył Moody. – Zacząłem na ciebie naciskać i wywlekać wszystkie twoje brudy, które są mi znane i dałaś radę. Wymazałem to z twojej pamięci, bo... To było dla ciebie bardzo nieprzyjemne. Robiłem, co musiałem, żeby dowiedzieć się jak bardzo ten atak cię zmienił.

Przez chwilę milczała patrząc na niego, w sumie, nie wiedząc co myśleć. Co, do cholery, wtedy się stało? Spojrzała na Adalberta i przez chwilę miała ochotę rzucić się na niego, bo to on ją do tego namówił. Jakie brudy wywlekał Moody? Jak, do cholery, zastosowała oklumencję?

Ja chcę do mamy.

– Możemy kontynuować? – zapytał Oscar i mimowolnie kiwnęła głową. Wiedziała, że pewnie mało zapamięta, bo czuła się dosłownie wyprana. – Czujesz głód?

– Merlinie, tak... – jęknęła i jak na komendę, zaburczało jej w brzuchu. – Pić też mi się chce.

– To dobrze... Byłoby źle gdybyś tego nie czuła – mruknął pod nosem Oscar, przeglądając notatki. – W twojej krwi nie znalazłem nic niepokojącego...

– A złe wieści? – zapytała. Bones spojrzał na nią i westchnęła. – To niemożliwe, żeby nie było czegoś złego w tej przemianie.

– Jesteś praworęczna czy leworęczna? – zapytał.

– Praworęczna – odpowiedziała i trochę się uspokoiła, gdy mężczyzna pewnie kiwnął głową i kąciki jego ust uniosły się.

– Za jakieś dwadzieścia lat, może piętnaście, zacznie ci drętwieć lewa ręka i kilka lat później nie będziesz mogła zgiąć palców w pięść. Miałabyś problem z utrzymaniem różdżki... O igle nie wspomnę – Patrzyła na niego, mrugając szybko powiekami. – Ugryzienie było po lewej stronie, więc jad zdążył napaskudzić trochę w tej stronie, ale miałaś naprawdę dużo szczęścia.

– Tak – stwierdziła. – Zawsze mogłam przemienić się w pełni, a nie częściowo.

– Spróbuję cię jeszcze skontaktować z wampirem, z którym kiedyś miałem okazję się poznać... Wampiry potrafią porozumiewać się za pomocą telepatii i okaże się, czy twoja zmiana jest jeszcze bardziej poważna niż nam się wydaje – mówił i spojrzała z przerażeniem na Adalberta. – Masz jakieś pytania?

Pokręciła głową i spojrzała na szafę, która stała za jego plecami, starając się poukładać sobie w głowie to, co właśnie usłyszała. Wierzyła, że początkowe przerażenie i żal, że dała się zbadać, miną. Prędzej czy później, musiało minąć, bo już zaczynała mieć dość tego, co się wydarzyło odkąd wstąpiła do Zakonu Feniksa. Miała już dość tego, że jest tak dużo przypadku w jej życiu.

*******

Cotygodniowe spotkania dowództwa prawie się kończyło. Ojciec skończył mówić to, co udało mu się ustalić z Bartemiuszem Crouchem w sprawie wilkołaków. Chociaż stado było mniejsze i rozproszone, to nadal były ataki. Aurorom udało się schwytać kilku wilkołaków, ale nieufność wobec Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów rosła i zdecydowanie nie pomagał fakt, że Umbridge krytykowała prawie każdą, najdrobniejszą akcję Biura Aurorów.

Nie zdziwiło go to, że Moody otwarcie powiedział, iż zapewne Minister Magii będzie chciała się go pozbyć, ale wiedział też, że jeśli jakimś cudem Alastor przestanie być szefem, to ona nie ustąpi, tylko każdego kolejnego zastępcę Moody'ego będzie starała się obalić. Dopóki na stołku nie pojawi się ktoś, kto jej będzie odpowiadał.

A jeśli szefem Biura zostanie ktoś przychylny Umbridge, to będzie można uznać, że Departament jest na straconej pozycji.

Tym mało optymistycznym akcentem, miało zakończyć się zebranie, ale Augusta Longbottom wstała i odchrząknęła, zwracając na siebie uwagę.

– Chciałabym złożyć wniosek – zaczęła oficjalnie i Moody kiwnął głową.

– Tak, Augusto? – Paul, ponownie zamoczył końcówkę pióra w kałamarzu i czekał, aż pani Longbottom zacznie mówić.

– Wnoszę o to, żeby do dowództwa została przyjęta kolejna osoba – zaczęła. – Argumentuję to tym, że po prostu mu się należy. Mam na myśli Remusa Lupina.

Paul nie powstrzymał uśmiechu, tak samo jak jego mama i ciocia.

– Czy masz propozycję tego, jakie powierzyć mu zadania? – zapytał Moody.

– Odciąży Caroline i Doreę, co pozwoli im na werbowanie nowych członków, czy doglądanie stanów eliksirów... Albo coś innego mu wymyślisz, Alastorze – powiedziała. – Jest bystry, więc sobie poradzi ze wszystkim.

– Kto jest za? – zapytał Moody i Paul nawet nie musiał liczyć.

Remus Lupin jednogłośnie został przyjęty do dowództwa.

~*~*~

Dobry wieczór!

Kurczę, nie ma za bardzo odzewu (nie dziwię się, bo wstawiłam ją niedawno) po części pierwszej, więc za bardzo nie wiem, co napisać.

Ale chyba napiszę, że w końcu zaczynam pomijać "zapychające" scenki i dawać, to co ważne. Nawet nie wiecie jak ten rozdział został okrojony z treści i finalnie wyszło, to co faktycznie jest ważniejsze.

Póki co, przejrzę plany i będę starała się, żeby trochę to skrócić, bo dzięki temu nic ważnego się nie straci, a akcja ruszy do przodu i może nawet mi się uda skończyć to opowiadanie w tym życiu. :P

Będę chciała, żeby często pojawiali się wszyscy główni bohaterowie, ale nie ukrywam, że skupię się bardziej na kilku postaciach, a resztę postaram się zwinnie przemycać, żeby Wam nic nie umykało. A jak umknie, to pytajcie, odpowiem co u nich. ;)

65 będzie we wrześniu lub październiku. Jeszcze nie wiem, czy to będą dwie części, czy jedna.

Cudownego tygodnia!

A tym, którzy idą do szkoły: powodzenia, wysypiajcie się i bądźcie zdrowi!

Buziaki! :*