*60 cz. 2*

Część 1

[muzyka]

James wpatrywał się w zamknięte drzwi od jadalni, w której od ponad godziny siedział jego ojciec razem z Moodym i Dumbledore'em. Nie miał pojęcia, co oni robią tam tak długo, bo podobno z jakimiś decyzjami mieli czekać aż reszta dowództwa skończy przesłuchania uzupełniające.

Zaczął kolejny raz analizować wydarzenia z tego wieczora i poczuł jeszcze większy gniew na Fletchera. Z tego co wiedział, był to samotny złodziejaszek z dziada pradziada. Nie dość, że ryzyko było wpisane w jego "zawód", to przecież na pewno Moody poinformował go z czym się pisze bycie w Zakonie.

Ryzykował jedynie własnym życiem. Nie życiem żony, dzieci, rodziców czy innej rodziny.

I Jamesowi nie mieściło się w głowie, że według Fletchera, to właśnie jego życie było cenniejsze niż życie Remusa, jego matki i informacji jakie ma Lupin na temat Zakonu. A był pewny, że Lunatyk tych informacji miał dużo, w końcu to Dumbledore nadzorował jego misję, a dyrektor Hogwartu na pewno był bardziej wylewny od Moody'ego. Oczywiście w granicach rozsądku.

Drgnął, tak samo jak Syriusz, gdy zauważyli, że klamka poruszyła się lekko. Kiedy drzwi nadal się nie otwierały, wypuścił powietrze i opadł na oparcie kanapy, którą przestawili tak, aby była naprzeciwko drzwi.

– Merlinie, umrę z niewiedzy – szepnęła Katherina i wstała z miejsca. Zaczęła krążyć po salonie i James zamknął oczy, bo po chwili czuł, że znów zacznie się bardziej denerwować. –To bez sensu...

Poczuł jak kuzynka opada ciężko na kanapę.

– Zazdroszczę Lily... – zaczęła, a jemu wymsknęło się parsknięcie.

– Pewnie czyta jakąś książkę. Na bank nie śpi – powiedział. Z trudem udało mu się ją przekonać, żeby czekała w sypialni i najlepiej będzie jak odpocznie. Wiedział, że sen łatwo jej nie przyjdzie, ale przynajmniej miał pewność, że jest spokojniejsza.

– Karta ciąża nadal działa? – zapytał Syriusz.

– Niestety w drugą stronę też– mruknął i westchnął, bo pewnie normalnie dopowiedziałby coś śmiesznego, a teraz czuł wyrzuty sumienia za każdym razem, gdy żartował czy się cieszył. Wiedział, że nie jest osamotniony w tych odczuciach, bo nieraz zauważył jak Katherina czy Syriusz zaraz po żarcie markotnieją. Chociaż i tak chyba żadne z nich nie przebijało Jess, po której było widać, że jest na granicy wybuchu. Do tej pory nie potrafił określić czy będzie to wybuch płaczu, czy złości.

– Gdzie byliście? – zerknął przez ramię na wejście do salonu, żeby spojrzeć na Jessicę i Adalberta.

– W kuchni – odpowiedział McSweeney, wchodząc dalej. Potter poczuł, jak siedząca obok niego Katherina spina się.

Jessica usiadła na jednym z wolnych foteli, a Adalbert na podłokietniku i objął ją ramieniem. Szkotka zamknęła oczy i wtuliła głowę w bok chłopaka.

James zmrużył oczy i przez chwilę im się przyglądał, próbując odgadnąć, jak to z nimi tak naprawdę jest.

Znów drgnął, gdy drzwi od jadalni otworzyły się tak gwałtownie, że Peter aż pisnął.

W drzwiach stał profesor Dumbledore i uśmiechnął się do nich delikatnie.

Jako pierwsza wstała Katherina, potem Syriusz i on, prawie jednocześnie.

– Co dalej, profesorze? – zapytała Parkes, gdy dyrektor Hogwartu wyszedł do salonu.

– Charlus i Alastor przekażą wam co ustaliliśmy – odpowiedział spokojnym tonem głosu, ale już bez uśmiechu. Później zrobił coś, od czego Jamesowi prawie przekręcił się żołądek. Spojrzał na każdego z nich z osobna, tym swoim przenikliwym wzrokiem, jakby szukając w nich choć odrobinę zawahania, lub co gorsza, fałszu. – Tymczasem, pora już wracać do moich uczniów.

*******

– Wejść! – Katherina drgnęła przestraszona, kiedy profesor Dumbledore wyszedł i usłyszała wezwanie Moody'ego z jadalni.

Weszła jako pierwsza i usiadła naprzeciwko wujka. James zajął miejsce obok niej. Myślała, że Syriusz usiądzie po jej prawicy, ale niestety tak się nie stało, bo obok niej usiadł Peter. Wymusiła uśmiech w jego kierunku, gdy w czasie przesuwania krzesła, zahaczył nogą mebla o jej stopę. Wymamrotał przeprosiny, a ona odpowiedziała mu, że nic się nie stało.

– I? – zapytał Syriusz, nie czekając aż Jess i Adalbert usiądą.

– Z ustaleniami poczekamy na resztę dowództwa, a teraz... Cóż... Kwestia organizacyjna – zaczął mówić wujek i spojrzał na nich, a w szczególności na nią i Jamesa, jakby obawiał się ich reakcji. – Dla dobra sprawy będzie lepiej, żebyśmy zawarli Przysięgę Wieczystą.

– To pergamin nie wystarczy? – zapytała Jess, a Charlus powoli pokręcił głową.

– Z racji tego, że w ciągu tych godzin pojawiły się nowe fakty, lepsza będzie ta forma wymuszenia milczenia – odpowiedział i przez chwilę zapanowała cisza.

– Dobra, to kto pierwszy? – spytała Katherina, chcąc mieć to już za sobą. Nie zdziwiła się, że w sumie nikt nie protestował. Była już tak zdesperowana, żeby odzyskać Remusa, że byłaby gotowa zrobić praktycznie wszystko, co jej powiedzą.

– Możemy zacząć od ciebie, Katy... – zaproponował wujek, a ona kiwnęła głową.

– Gdzie Lily i Jane? – zapytał Moody.

– Odpoczywają... Mam po nie pójść? – zapytała Jess, a auror pokręcił głową.

– Załatwimy to rano... Dopisz, Charlusie, wers o nich... – Moody zwrócił się do Pottera i podniósł się z krzesła.

Parkes zrozumiała, że za chwilę cały proces się zacznie, więc również wstała i podeszła do Alastora.

– Gotowa?

– Tak – odpowiedziała, uśmiechając się do niego słabo. Wyciągnął do niej rękę, kiedy wujek wstał i stanął obok nich. Chwyciła dużą, szorstką dłoń szefa Biura Aurorów i wciągnęła powietrze. Wujek przyłożył różdżkę do ich złączonych dłoni.

– Katherino, czy przysięgasz nie przekazywać informacji osobom niezwiązanych z akcją odbicia Remusa Lupina, chyba że ja, Charlus lub Dumbledore zadecydujemy inaczej? – zapytał ją Moody, a ona poczuła ciepło, rozlewające się po całej długości prawej ręki.

– Przysięgam – odpowiedziała i zdziwiła się, że jej głos był zdecydowany i twardy, chociaż prawie trzęsła się jak galaretka. Błyszczący płomienisty język wystrzelił z różdżki Pottera i oplótł ich dłonie. Katherina poczuła jeszcze większe ciepło wokół ich dłoni.

– Czy przysięgasz, nie przekazywać informacji związanych z odbiciem Remusa Lily Evans i Jane Elliot, dopóki te nie zawrą ze mną Przysięgi Wieczystej?

– Przysięgam – powiedziała równie pewnie i drugi ognisty promień oplótł ich dłonie.

Oba promienie na chwilę pojaśniały, aby po chwili zniknąć, zostawiając na jej dłoni dwie bladoróżowe pręgi.

– Już – oznajmił Charlus, a ona puściła dłoń Moody'ego i uśmiechnęła się do wujka. – To kto następny?

*******

Paul przetarł oczy, a następnie zasłonił usta dłonią, kiedy zaczął ziewać.

Dochodziła druga w nocy, a oni kolejny raz zbierali w jedną całość informacje, które przekazano im w czasie przesłuchań.

– To się nadal coś kupy nie trzyma – stwierdził Moody i kolejny raz w czasie tego posiedzenia wstał, i przeszedł się po jadalni. –Od zaginięcia, Lupin był widziany z dziesięć razy w Kwaterze Głównej...

– Pięć razy. Po kolei... – zaczął Paul i patrzył na punkty, które spisał. – Według zapisków Remusa, porwali go 24–go listopada. Tego dnia rano był u niego Peter i przed południem opuścił jego dom, żeby udać się do Ministerstwa. Jak już wcześniej ustaliliśmy Peter był ostatnią osobą, która widziała prawdziwego Remusa żywego. 28–go listopada Remus był widziany przez Amelię Bones w Kwaterze Głównej. Minął ją w przedpokoju, kiwnął jej głową i wymamrotał pod nosem coś, co Amelia uznała za pożegnanie, bo wychodził. 1–go grudnia Peter był u Remusa, ale ten był rozdrażniony i wziął tylko od niego jakieś pisma urzędowe, i obiecał, że odeśle jeszcze przed pełnią. Wtedy Peter stwierdził, że zachowanie Remusa jest normalne, bo pełnia była 3–go grudnia. Peter następnego dnia miał już te dokumenty, było na nich mało błędów, co go trochę zdziwiło, ale stwierdził, że robi postępy. 6–go grudnia Remusa widziała Emmelina, ale też z nim nie rozmawiała. 8–go grudnia Peter był u Remusa, ale nikogo nie zastał w domu. Próbował kilka godzin później i też nikogo nie było. 13–go grudnia Enid się z nim minęła. Wtedy też James i Lily rozmawiali o ciąży, i możliwe, że zostali podsłuchani. Widział go też pan Theodoric, ale nie pamiętał, kiedy dokładnie to było. No i Fletcher... Ale jego wcześniejsze zeznania nie są brane już pod uwagę. Wychodzi na to, że Mundungus był pod wpływem Wielosoku pięć razy.

– Masz to zapisane? – spytał Moody, a Paul kiwnął głową i podał mu pergamin. – Jakieś wieści od naszych?

– Nadal szukają Fletchera – odpowiedział Charlus, a Alastor przeklął i opadł na fotel.

– Daj znać Beamishowi, żeby znalazł coś aktualnego na niego. I to tak, żeby zaangażować całe Biuro w jego poszukiwania. Tylko, żeby nie była to pierdoła, bo nie zamierzam świecić oczami przed Umbridge, że zajmujemy się błahostkami w takim czasie! – powiedział Moody Charlusowi. – A chłopakom daj znać, że jak do świtu go nie znajdą, to mają zjawić się w Kwaterze. Będą potrzebować wzmocnienia przed pracą i dalszych informacji. Parkes!

– Tak! – Paul otworzył oczy, które zamknął dosłownie na pięć sekund. Był przekonany, że Alastror pomyślał, iż śpi.

– Przyprowadź tu ich. – Wiedział dokładnie kogo ma na myśli auror. Wstał z miejsca i poszedł w stronę drzwi. Otworzył je i spojrzał na drzemiących przyjaciół. Tylko Syriusz i James mieli otwarte oczy i czuwali.

– Chodźcie – powiedział i wrócił na swoje miejsce, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Minęła chwila nim James, Syriusz, Katherina, Peter, Jess i Adalbert wejdą do środka.

– Jest już późno i zaraz pójdziemy odpocząć. Macie tutaj zostać do wieczora, jasne? – zapytał Moody tonem nie znoszącym sprzeciwu.

– Ale... – zaczęła cicho Jessica, a auror podniósł rękę, aby się uciszyła.

– Zostajecie tu. Wrócimy zaraz po pracy i przekażemy wam co dalej – poinformował ich Alastor i ręką machnął na drzwi. – A teraz zmywać się do łóżek!

*******

Jessica myślała, że skoro tyle dzieje się wokół sprawy Remusa to w niedzielne przedpołudnie Dorea Potter odpuści sobie zajęcia podszkalające umiejętności niektórych Zakonników, ale się myliła.

Adalbert obudził ją jakoś po dziesiątej i musiała zwlec się z łóżka.

Od niecałych dwóch dni biła się z myślami czy coś powiedzieć, a kiedy zdecydowała, że komuś wyjawi swe sekrety, to potem zaczęła się zastanawiać, komu to powierzyć.

Na początku myślała o Caroline Parkes, ale bała się, że matka Katheriny przypadkowo chlapnie córce o tym, co jej powiedziała, a nie chciała, żeby Katy miała o niej jeszcze gorsze zdanie, chociaż wiedziała, że zapewne przyjaciele dowiedzą się o tym, co ukrywała od piątku, jeszcze tego wieczora.

I tak wybór padł na Doreę Potter do której Jess miała bardzo duże zaufanie.

Serce szybko biło jej ze stresu, w sumie od początku zajęć z panią Potter.

Ostatnio coraz częściej zajmowali się zaklęciami ochronnymi oraz zwodzącymi i nawet całkiem dobrze jej szło. Radziła sobie z prostymi zaklęciami, a te wymagające nie działały aż tak dobrze jak powinny, ale czuła, że jeszcze trochę i może jej się uda.

Poczuła wielką gulę w gardle, gdy zajęcia się skończyły.

Nie czekała aż Zakonnicy wyjdą, tylko od razu podeszła do pani Dorei.

– Możemy porozmawiać? – zapytała, a pani Potter spojrzała na nią, jakby było jej przykro. – Zajmę tylko chwilę.

– Słucham, Jessie – powiedziała Dorea i usiadła na krześle. Cay poczuła dziwny ucisk w piersi, gdy kobieta użyła zdrobnienia jej imienia.

– Ja… – zaczęła, czując poniekąd wstyd za pobudki, które nią kierowały. Przyjaciele ostatnio dawali jej odczuć, że jej obecność czy zdanie nie są już ważne. Wiedziała, że to co zaraz powie sprawi, że poczuje się lepiej. Poczuje się ważna. Może nie dla przyjaciół, ale dla kogoś innego. I może też na poważnie wezmą ją w dowództwie.

– Jess? – ponagliła ją matka Jamesa.

– Jestem odporna na legilimencję – powiedziała i faktycznie poczuła się dziwnie usatysfakcjonowana, gdy Potter spojrzała na nią ze zdumieniem, ale zaraz przypomniała sobie drugą informację i poczuła napływające łzy wstydu, wściekłości i bezradności. – Adalbert chciał mnie uczyć oklumencji i okazało się, że nie może użyć na mnie legilimencji. Myślę, że to może po tym ataku. Poczytałam trochę i wampiry mają różne zdolności parapsychologiczne, może to jest coś z tym związane?

– Merlinie, Jess! – Potter patrzyła na nią wzrokiem pełnym troski i kręciła głową, jakby nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. – Mówiłaś komuś o tym? Byłaś u uzdrowiciela?

Jess pokręciła głową.

– Nie... Chodzi o to, że jest tego trochę więcej – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Te oczy, dzięki którym lepiej widzę i to nawet w ciemności. Zęby... mam wrażenie, że one są ostrzejsze, gdy się denerwuję. Nie czuję tak zimna, jak kiedyś, to znaczy czuję, ale nie przeszkadza mi tak bardzo, a jestem strasznym zmarzluchem... Kiedy odkryliśmy z Adalbertem, że nie może użyć na mnie legilimencji, to próbowałam sobie to jakoś uporządkować. Uzdrowiciele twierdzili, że nie dojdzie do przemiany, ale co jeśli może we mnie zostało trochę jadu i powoli zamieniam się w wampira?

– Pozwolisz, że powiem o tym Moody'emu i zapewne profesorowi Dumbledore'owi? – zapytała i Jess kiwnęła głową. – Myślę, że uzdrowiciele mają rację i nie zamienisz się w wampira. Tak naprawdę nie do końca wiemy jak długo był w tobie jad i poproszę ich o to, żeby zbadał cię jakiś Niewymowny.

– Niewymowny? – pisnęła zdziwiona.

– Nie mamy wśród Zakonników uzdrowicieli z Oddział Urazów Magizoologicznych, a mamy kilku Niewymownych. Zapewniam, że w odkryciu zmian, które w tobie zaszły, to oni poradzą sobie najlepiej – przekonywała ją Potter, a ona poczuła jeszcze większy strach. Nieraz widziała w najbardziej zakurzonych tomach w bibliotece Hogwartu, jak badano niektóre tajemnice magii. Nie chciała być przykuwana do łóżka i torturowana. Bo te ryciny właśnie to przedstawiały. – Wrócimy do tej rozmowy, jak uzgodnię coś z Alastorem lub profesorem Dumbledore'em, dobrze?

– Dobrze – powiedziała, przekonując się w myślach, że gdyby pani Dorea sądziła, iż mogłaby się jej stać krzywda, to nie zaproponowałaby takiego rozwiązania.

– W takim razie... – zaczęła pani Potter, wstając z miejsca.

– Jeszcze jedno! – krzyknęła Jess i zaczerwieniła się, bo kobieta zatrzymała się i spojrzała na nią, jakby zachowywała się nieracjonalnie. – Chodzi o Remusa...

Przerwała, gdy poczuła mocny ucisk w żołądku. Musiała wziąć kilka wdechów, żeby nie zwymiotować ze zdenerwowania.

– Jess? Co jeszcze chciałabyś powiedzieć? – zapytała spokojnym tonem głosu pani Potter i Jess poczuła jej delikatną dłoń na ramieniu. Cay nawet nie dostrzegła, że spuściła głowę.

– To do mnie Remus wysłał pat–patronusa – wyszeptała. Pani Potter wciągnęła głośno powietrze do ust, jakby zszokowała ją ta informacja. Cay znów opuściła głowę i poczuła ciepłe łzy na policzkach. – Ja wtedy byłam na koncercie i przed nim paliłam mugolskie zioła, i ja... i ja myślałam, że mam jakieś przewidzenia! Opisałam to w pamiętniku i kiedy się dowiedzieliśmy, kiedy on... kiedy on tak naprawdę... naprawdę...

– Oddychaj, dziecko. – Usłyszała pokrzepiający głos pani Dorei, gdy zaczęła dławić się łzami. Wzięła kilka uspokajających wdechów, ale nie poczuła ulgi.

– Sprawdziłam wpis z tamtego dnia... Opisywałam to jak wracałam z Timem w pociągu. Patronusem Remusa był wilk i teraz jestem pewna, że to nie było przewidzenie, tylko jego patronus – wyszeptała, mając nadzieję, że kobieta usłyszy jej słowa. – Przepraszam, że dopiero teraz to mówię...

– Spokojnie, kochanie... Od kiedy wiesz?

– Od piątku – odpowiedziała.

– To niecałe dwa dni... Nic się nie stało, naprawdę – pocieszała ją, nadal przytulając i gładząc po plecach. – Pamiętasz, która to mogła być godzina?

– Koncert był o ósmej wieczorem... Więc między ósmą a dziewiątą, bo chyba trochę się spóźnili – powiedziała już nieco spokojniejszym głosem.

– Merlinie, Jess... – Cay poczuła, jak Potter przytula ją jeszcze mocniej, śmiejąc się przy tym krótko, żeby po chwili westchnąć ciężko. – Dziewczyno, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo potrzebowaliśmy tej informacji.

*******

Minęła już prawie godzina odkąd Charlus zebrał ich w salonie i oznajmił, że będą chcieli ustalić kto weźmie udział w misji odbicia Remusa.

Zapewnił ich, że plan mają już opracowany, a teraz muszą jedynie uzgodnić, kto będzie brał w nim czynny udział. W tym celu dał im pergamin i pióro, aby chętni wpisali się na listę i wtedy on oraz Moody wezmą pod uwagę ich kandydaturę.

Pierwszy wpisał się James, zaraz po nim Syriusz niedbale nabazgrał swoje imię i nazwisko. Zauważył też, że póki co tylko oni się wpisują i nie wiedział, czy inni członkowie też będą mieć taką propozycję, czy tylko ich to dotyczy.

Black podał pergamin Katherinie i jakąś minutę później Adalbert podał Charlusowi pergamin. Z tego co zauważył, to tylko Jane i Lily nie wpisały się na listę, ale to było akurat zrozumiałe.

Charlus wtedy wyszedł do jadalni i od tamtej pory jeszcze ich nie wezwano.

Syriusz mimowolnie spojrzał na Jess. Widział, że dziewczyna też się wpisała i co reszta była skupiona, i miała zacięty wyraz twarzy, tak ona wyglądała na przerażoną. Dostrzegł też to, że z niepokojem zerka na drzwi, jakby obawiała się czegoś. Tylko czego?

Drgnął, kiedy drzwi do jadalni otworzyły się i stanął w nich Charlus.

– James, Katherina, Syriusz i Jessica. Zapraszamy do środka – powiedział ojciec Jamesa, a oni wstali. – Wy możecie się rozejść. Chociaż wolelibyśmy mieć was tutaj.

– Jess... – Black zatrzymał się, bo przed nim szła Cay i ta od razu ruszyła w stronę Adalberta, który ją zawołał. – Zostaniesz tutaj na noc? Postaram się wrócić jeśli mama mnie puści.

– Jasne... Bądź ostrożny – Usłyszał jak się żegnają i z wejściem poczekał na Szkotkę. Przepuścił ją w drzwiach, za co podziękowała mu cicho.

Syriusz zdziwił się, bo w środku było zdecydowanie więcej osób niż się spodziewał. Przywitał się ogólnie ze wszystkimi i usiadł przy jednym z dostawionych z kuchni krzeseł.

– Wszyscy są? – zapytał Moody, patrząc na ojca Jamesa i ten kiwnął głową. – Zatem mamy tutaj prawie wszystkich tych, którzy będą brali udział w tej akcji, a niektórzy z was będą nam pomagać. Za chwilę dowiecie się jakie będą wasze zadania. Szczegóły będziemy już omawiać w poszczególnych zespołach zaraz po tym zebraniu. Wszelkie informacje będę przekazywał ja lub inny dowodzący, jasne? To my decydujemy, kto ile wie, więc nawet między sobą macie nie mówić o przebiegu misji, jasne?

– Tak – odpowiedzieli prawie wszyscy, niektórzy z większym, a niektórzy z mniejszym entuzjazmem.

– Pierwszą grupą będzie dowodził Charlus – poinformował ich Moody. – Razem z tobą będą: Dorea, Benio, Malcolm, Edgar, Twardowski, Paul i Robert. Katherina, James i Syriusz, wy macie się słuchać Caradoca. Tworzycie drugą grupę.

– Och... – Syriusz usłyszał ciche westchnięcie Katheriny. Dziewczyna odwróciła się do niego i dostrzegł łzy w jej oczach. Uśmiechnął się lekko, gdy uścisnęła jego dłoń, jakby chciała powiedzieć "uratujemy go".

– Trzecią grupą dowodzę ja. Ze mną będą bliźniacy i Leven – Alastor wstał z miejsca i łypnął na nich groźnie. Syriusz przełknął głośno ślinę. Moody brał ze sobą trzech najlepszych w walce młodych aurorów, więc domyślał się, że ich rola w misji będzie kluczowa. – I Cay!

– CO?! – Black zdziwił się, gdy to Dorea Potter podniosła głos. – Ustaliliśmy coś innego, Moody!

– W innej kwestii to ustaliliśmy, więc siadaj, Doreo! – Alastor również podniósł głos, ale nieznacznie. Matka Jamesa stała i mierzyła go wściekłym spojrzeniem.

– Jeszcze nie skończyliśmy – powiedziała, siadając na krześle obok męża.

Syriusz nieco wychylił się do przodu, żeby zobaczyć, co na to Jess. Dostrzegł, że była blada jak ściana, ale trzymała głowę prosto i nic się nie odezwała.

– Niech w jadalni zostanie grupa Caradoca i Charlus – zarządził Moody i pozostali Zakonnicy wyszli do kuchni. Gdy drzwi zamknęły się za ostatnią osobą on, Katy i James zbliżyli się do Alasora, panna Pottera i Dearborna.

– Będzie z wami jeszcze Bordford – zaczął Moody, a Syriusz zdziwił się. Nie spodziewał się tego, że ten auror jest w Zakonie Feniksa. – Będziecie odpowiedzialni za odbicie Lupina. Ja z chłopakami odwrócimy uwagę i kiedy ruszą za nami, wtedy wy będziecie musieli się wykazać. Black!

– Tak? – zapytał.

– Będziesz odpowiedzialny za otwieranie drzwi – mówił Moody, a on kiwnął głową, bo tego się spodziewał. Remus dał im cenną wskazówkę. "Magia krwi". Już wtedy był pewny, że żeby dostać się do środka będą potrzebowali krwi kogoś z rodziny Bellatriks lub jej męża. Na szczęście w Zakonie mieli jego, czyli kuzyna Bellatriks. – Byłeś tam?

– Wieki temu.

– Merlinie – mruknął Moody i rozłożył przed sobą pergamin. – To rozkład parteru ich dworu...

– Skąd go macie? – zapytał zaintrygowany Syriusz, pochylając się nad szkicem.

– Na szczęście Andromeda ma lepszą pamięć od ciebie – odpowiedział mu Moody i Black ucieszył się, że Tonks im pomogła. – Leven będzie miał jeden z tych waszych zegarków i da wam znać, kiedy zacząć. Wejdziecie przez kuchnię. Mogą mieć maksymalnie trzy skrzaty, wierzę, że dacie sobie z nimi radę. Po wyjściu z kuchni kierujecie się tym korytarzem, gdzieś w ścianie ukryte jest przejście. Dumbledore twierdzi, że ty i James szybko je znajdziecie. Na tym etapie nie przewiduję żadnych większych problemów. Jak znajdziecie to wejście, to do piwnicy wejdziesz ty, James i Caradoc. Katherina i Bordford zostaną na czatach. Znajdziecie Lupina, wydostajecie go i wracacie tą samą drogą, jasne?

– Tak! – odpowiedzieli zgodnie James, Katherina i Syriusz.

– Kiedy to się odbędzie? – zapytał Rogacz.

– Jeszcze nie wiemy... Ta akcja będzie połączona z działaniami Ministerstwa – odpowiedział ojciec Jamesa. – Moja grupa, razem z urzędnikami i aurorami zajmie się pacyfikacją wilkołaków. Prawdopodobnie będzie jatka, w Ministerstwie są szpiedzy, więc stado pewnie będzie wiedziało, że ich odwiedzimy.

– Barty wstępnie się zgodził. Teraz próbuje znaleźć poparcie w papierach na tę akcję... Dajcie mu kilka dni – powiedział Moody.

– Mam pomysł – oznajmiła nagle Katherina. – Mogłabym użyć Wielosoku w tej akcji. Bo mamy zapas, tak?

– Mów dalej, Parkes – ponaglił ją szef Biura Aurorów, gdy zamilkła.

– Moglibyśmy Remusa wyprowadzić nie przez kuchnię, a przez wyjście główne. Za wami będzie pościg, pewnie część śmierciożerców zajmie się bronieniem stada, więc u Lestrange'ów zostanie mało osób. Wiesz co potrafię, Moody – mówiła Katherina i spojrzała ostrożnie na Caradoca. – Użyję tej mojej mocy, ale nie jako ja, tym samym, mydląc ich oczy. Osoba, która dysponuje taką mocą... Wydaje mi się, że będzie się wydawała Voldemortowi atrakcyjna.

– Katy? – zapytał Charlus. James spojrzał na Syriusza, jakby nie wiedział, o co jej chodzi. Sam Black nie wiedział, co Parkes ma na myśli.

– Mogę zamienić się w Lily – zaproponowała. Sądził, że ktoś w końcu parsknie czy powie jej, że oszalała, ale to nie nastąpiło. – Pozwólcie mi.

– James, poproś tu swoją żonę – powiedział Moody i Rogacz na chwilę wyszedł. Zapanowała cisza, podczas której Syriusz zastanawiał się, jak długo Lily będzie miała opory.

Plan Katheriny głupi nie był. Całość mogła się udać. No chyba, że utknęliby tam na kilka godzin bez paru dawek Wielosoku lub Katherina umarłaby.

Ale wierzył, że faktycznie Katy ma rację. Błysnęłaby swoimi umiejętnościami, a zasługi przypisałoby się ciężarnej Lily.

– Już jesteśmy. – Młodzi Potterowie weszli do środka i Moody wskazał ręką na krzesła, żeby usiedli.

– Lily – zaczął Alastor. – Padła pewna propozycja i uważam, że jest ona nawet dobrym pomysłem.

– Tak? – zapytała Lily.

– Podalibyśmy Katherinie Wielosok... Brałaby udział w misji, ale jako ty – powiedział Charlus.

– Nie – odpowiedziała Potter i od tego momentu Syriusz zaczął odliczać czas.

Katherina przez dobre dwie lub trzy minuty przekonywała Lily, że to dla jej dobra. Użyła tej samej argumentacji, co chwilę wcześniej, tylko nieco ją rozbudowała.

Potter upierała się, że to niebezpieczne, że przecież do tej pory były tylko jakieś pogłoski i nie czuje aż tak wielkiego zagrożenia.

Wtedy Katherina zaczęła mówić, że przecież nic na tym nie stracą, a tylko zrobią lekką zmyłkę. Tym samym odwracając też uwagę od niej samej, bo Parkes kryła się na kursach i nawet w Zakonie ze swoimi umiejętnościami.

– Merlinie... – odezwał się Dearborn, który do tej pory nic się nie odzywał. – To rozkaz Potter.

– Nie zmusicie mnie do oddania wam jakiegoś włosa czy czegoś innego! – powiedziała Lily. – Nie będziesz się dla mnie narażała, Katy!

– Lily, proszę cię... – powiedział James i Syriusz dostrzegł, że Rogacz wręcz błaga ją wzrokiem.

– Słyszałaś, Lily. To rozkaz – odpowiedziała Parkes i uśmiechnęła się do Caradaca, a następnie znów zwróciła się do Rudej. – I nie martw się, niczego ci nie wyrwiemy. Już od jakiegoś czasu zbieram twoje włosy.

*******

– Przykro mi. Spróbuję go przekonać. – Tobias usłyszał głos pani Potter, gdy ta podeszła do Jess.

– Zgłosiłam swoją kandydaturę, więc liczyłam się z tym, że mogę zostać wybrana – odpowiedziała jej dziewczyna i weszła za bliźniakami do jadalni. Usiadła obok Fabiana, a on zajął miejsce obok niej. Miał ochotę uśmiechnąć się pod nosem, gdy Szkotka delikatnie odsunęła się od niego.

Zdziwił się, gdy Dorea Potter usiadła po jego lewej stronie.

– Doreo... – zaczął Moody.

– Wiesz, co o tym sądzę, Alastorze – zaczęła nerwowo. – W planie nie było nic o tym, żeby z wami tam była!

– Pani Doreo – jęknęła błagalnie Jess i przeniósł na nią wzrok. Była czerwona na twarzy i dostrzegł, że czuje się niekomfortowo.

– Litości, kobieto! – warknął Alastor. – Przekonamy się czy ma limit szczęścia! A jak ją złapią, to przynajmniej niczego nie wyśpiewa... Chyba że zechce.

– Jak możesz?! – oburzyła się Potter, a on spojrzał znów na Cay, która siedziała ze spuszczoną głową.

– Wpisała się na listę, a ja ją wybrałem, więc przestań bawić się w adwokata. Ona ma dwadzieścia lat! Jest chyba świadoma... – zaczął Moody i pokręcił głową. – Nie zmienię zdania.

– Dam sobie radę – powiedziała cicho Jessica.

Sam poczuł się trochę nieswojo, bo Potter wpatrywała się w Cay i potem przeniosła wzrok na niego.

– Zabiję was jeśli nie wróci stamtąd żywa! – zagroziła im, chyba wszystkim, i dumnym krokiem wyszła z jadalni.

– Dobra, nie traćmy czasu chłopaki, bo drugi raz będę się powtarzał na pięć minut przed akcją – zaczął Moody. – Teleportujemy się bardzo blisko ich bram. Zapewne wdamy się z kimś w rozmowę i sprowokujemy ich do walki. Cay, ty się będziesz trzymała z tyłu. I zrób coś ze sobą, może jak przeżyjesz, to potem cię nie poznają i nie będą próbowali zabić.

Zerknął na Szkotkę, która była praktycznie biała na twarzy. Uniósł brwi do góry, bo zauważył, jak Fabian chwycił ją za dłoń.

– Jak już będziemy mieć ich na ogonie i będziemy z milę od posiadłości, to ty Leven dasz znać Katherinie, że mogą ruszać. A my będziemy robić swoje – powiedział Moody. – Macie się starać uciekać, ale nie za szybko, żeby im nie zwiać. Leven i wy bliźniaki z przodu, ja za wami, a na samym końcu Cay, jasne?

– Może lepiej, żeby Jess była z przodu? – zapytał Gideon, a szef pokręcił głową.

– Ma być z tyłu... Chyba że to jakiś problem? – zwrócił się bezpośrednio do dziewczyny.

– Nie, żaden problem – odpowiedziała słabo.

– To dobrze. Macie być cały czas w gotowości, bo jeszcze nie wiemy, kiedy zaczynamy – powiedział Moody, a on pokiwał głową. Dużo konkretów im nie podał. Wiedział, że to będzie duża improwizacja, a akurat byli w tym dobrzy. – Przygotujcie sobie najpotrzebniejsze rzeczy i ubrania wygodne do biegania. Możliwe, że będziecie musieli być gotowi do misji w pięć minut od wezwania, ale to już wiecie. Jakieś pytania? To świetnie. I macie się mnie słuchać chłopaki, jasne?

– Tak jest! – odpowiedzieli zgodnie i siedzieli na miejscu, dopóki Moody nie wyszedł z jadalni.

– Jess? – Usłyszał głos Fabiana i znów spojrzał na Cay.

– Wszystko dobrze – odpowiedziała i wstała ze swojego miejsca. – Idę odpocząć.

W ciszy patrzyli jak dziewczyna wychodzi drugimi drzwiami.

– Merlinie, on chyba wie co robi, prawda? – zapytał Fabian, ale ani on, ani Gideon mu nie odpowiedzieli.

Sam Tobias zaczynał podzielać zdanie pani Potter.

Cay nie powinna brać udziału w tej misji. I to w żadnej z grup.

Cześć!

Prace nad 61 ruszyły, dlatego wstawiłam rozdział aż dwa dni wcześniej.

Jest trochę przegadany, akcja chociaż ruszyła to momentami stoi w miejscu, ale obiecuję, że jeszcze takie 2-3 rozdziały i ruszę dalej.

Ogólnie to myślałam, że blog będzie miał ze 100 rozdziałów, ale jak się teraz zastanawiam, to nie wiem jak to upchnę.

Cóż... Chyba w pewnym momencie skupię się już na 2-3 postaciach, a reszta będzie gdzieś w tle. Chociaż może nie będzie tak źle?

Niby dużo czasu mam, ale powoli już się do tego przygotowuję. :D

Dobra, mam nadzieję, że Wam się spodobało. Ja nawet jestem zadowolona, bo powoli buduję sobie fundament na wątek o którym chciałam pisać, odkąd wprowadziłam pewnego bohatera/bohaterkę. :D

Mam nadzieję, że to też Wam się spodoba!

Buziaki!