*37*

[muzyka]

Katherina wyszła z Kwatery Głównej całkiem spóźniona na spotkanie z Samem. Ostatnio kontaktowała się z nim tylko listownie i miała nadzieję, że nie będzie chciał zakończyć z nią współpracy. Chłopaki z Fatalnych Jędz wydali płytę tuż przed Świętami i nie minął nawet miesiąc, a w Proroku już wyczytała świetne recenzje. Jessica z kolei marudziła, że w Czarownicy zajmują tak dużo miejsca, że skrócili dział modowy, który tak sobie chwaliła.

Od miesiąca uczęszczała na lekcje teleportacji i powoli przekonywała się do niej. Nadal znikała i pojawiała się z trzaskiem, ale lądowała już normalnie. Tobias poradził jej, żeby powiedziała, że jest na kursie aurorskim, to wtedy więcej ją nauczą i miał rację. Obecnie uczyła się tego, jak teleportować się w marszu, jak już to opanuje i będzie teleportowała się bez dźwięku, to wtedy będzie uczyła się teleportacji w biegu. Powiedziała o tym Syriuszowi i Jamesowi, stwierdzili że to świetny pomysł, żeby nauczyć się tego wcześniej. Podobno na drugim roku kursu teleportacja była w programie, ale w piątkę woleli uczyć się pewnych rzeczy wcześniej.

Dostawali miesięczny plan zajęć i nawet nie było tak źle, jak sądziła że będzie. Wycisk był, ale była uparta i nie poddawała się. Uczyła się nowych technik kradzieży, maskowania i tropienia, i była nawet niezła. Gorzej szło jej z teorią walki. Glamson, auror, który uczył ich tego, uwziął się na nią i te zajęcia były dla niej po prostu przykre. Cieszyła się, że nie ma tam punktów, jak w Hogwarcie, bo za sam fakt, że była kursantką odejmowałby jej co zajęcia po pięćdziesiąt punktów. James i Syriusz namawiali ją, żeby poszła do Moody'ego ze skargą, albo choćby do wujka, ale nie chciała. Glamson nabijał się z niej, że powinna wróżyć z fusów, bo tego się przecież uczyła w Hogwarcie i często podważał to, że dostała się na kursy, bo przecież była zawieszona w prawach ucznia. Nie zamierzała biec do wujka, czy Moody'ego i się skarżyć na niego. Na szczęście testy mieli z innymi aurorami, a i od początku Wielka Czwórka miała najlepsze wyniki.

Wielka Czwórka – tak określali ją, Jamesa, Syriusza i Franka Longbottoma. Co z chłopakami ćwiczyła już prawie rok, to Frank dołączył do nich dopiero w październiku, tuż po jego pierwszej misji w Zakonie Feniksa. Alicja Brown śmiała się, że Wielka Czwórka ma maskotkę, bo też do nich dołączyła w ćwiczeniach. Była świetna, Katherina to wiedziała, ale brakowało jej trochę brawury i śmiałości. Jednak była pewna, że będzie dobrym aurorem.

Ogólnie cały rok był wydawał się być mocny. Było ich czterdzieści dwie osoby. Moody warczał, że musieli obniżyć poprzeczkę, ale z tego co widziała na zajęciach, to raczej wszyscy dawali sobie radę.

W Dziurawym Kotle zjawiła się z półgodzinnym spóźnieniem i jak tylko weszła do pubu przykleiła na usta przepraszający uśmiech. Samuel siedział przy większym stoliku i pił Kremowe Piwo. Czarna skórzana kurtka dodawała mu uroku niegrzecznego chłopca, ale pasowało mu to. Objęła go mocno i ucałowała w gładki policzek.

– Prawie nie poznałam mojego pracodawcy. – Rzuciła lekko i usiadła naprzeciwko. Obserwowała go uważnie i musiała stwierdzić, że sława zdecydowanie mu służyła. Brązowe włosy były dłuższe niż u Syriusza. Miał je trochę nastroszone i potargane. Na palcach błyszczały mu dwa pierścienie, a na przegubie nosił skórzaną bransoletę. Niegrzeczny, jak diabli.

– Zastanawiałem się właśnie kim jesteś. Urosłaś i czuję się jak goblin. – Mruknął głębokim, zachrypniętym głosem, a ona przekrzywiła głowę i starała się ocenić jego wzrost.

– Nadal jesteś wyższy, Sam. – Uśmiechnęła się, gdy barman Tom podał jej Kremowe Piwo i otworzyła je o blat. – Nauczyłam się tego na kursie.

– Przydatna umiejętność. – Parsknął śmiechem i podsunął jej dwa pergaminy. – Spóźniłaś się trochę, a musimy coś załatwić.

– Zwalniasz mnie? – Spojrzała na niego nieufnie i chwyciła pergamin. Uśmiechnęła się szeroko na widok nowej umowy.

– Będzie tak, jak do tej pory, Katy. Pięcioprocentowy zysk z kawałków, które poprawiasz, dziesięć procent jeżeli to twoje kawałki będą przez nas poprawiane i piętnaście procent z kawałków, które napiszesz sama od początku do końca. Zmienia się jedynie to, że wydaliśmy dużą płytę, puszczają nas w rozgłośniach i mamy więcej koncertów, i przez to musimy podpisać nową umowę, bo stara nie uwzględniała takiej sławy. – Podsunął jej pióro, kiedy ona nadal czytała umowę. Chwyciła je i podpisała nie zastanawiając się dłużej.

– Dzięki. – Mruknęła i odsunęła w jego stronę jedną wersję umowy.

– Interesy z tobą to czysta przyjemność. – Schował pergamin i uśmiechnął się lekko. – Mam nadzieję, że nie wkurzysz się na mnie, ale ma nóż na gardle.

– Co?- Zmarszczyła brwi, kiedy wyszeptał do niej z lekką desperacją. Odwróciła głowę w stronę wejścia do Dziurawego Kotła i głośno wciągnęła powietrze. – Ale z ciebie dupek, Sam!

– Katy, wysłuchaj go, proszę. – Chwycił jej dłoń, kiedy gwałtownie wstała z krzesełka. I tak nie uciekłaby, bo Gregory podszedł już do stolika.

– Cześć. – Powiedział uciekając przed jej morderczym wzrokiem. Usiadła na krzesło, gdy Sam pociągnął ją lekko w dół.

– Wynoś się! – Syknęła na Nurmana. Była cała czerwona na twarzy i miała dużą ochotę sięgnąć po różdżkę, żeby rzucić w niego jakimś złośliwym zaklęciem. – Hej! Czy to nie twoje nazwisko znajdowało się w Proroku z dopiskiem, że jesteś śmierciożercą?

– Katy...- Sam spojrzał na nią karcąco, a jej odjęło mowę.

– Daj mi wyjaśnić, proszę. – Gregory spojrzał na nią błagalnie szarymi oczami i znów spojrzała na Sama, który też tak na nią patrzył.

– Czy ty wiesz, co on mi zrobił? – Wokalista Fatalnych Jędz kiwnął głową. – A wiesz, że jeszcze nie miał procesu? Czy ty czasami nie masz zakazu zbliżania się?

– Katherina, proszę. – Jęknął zbolałym tonem, a ona spojrzała na niego hardo. – Myślałem, że polecisz z tym do gazet! Myślałem, że Wywar jest dobrze zrobiony i że nikt nic nie wykryje! Ojcu udało się wyprostować to z tą listą, ale dorwali się do tego, że nadal czekam na wyrok i nie mam życia... Ludzie myślą, że jestem śmierciożercą!

– Och, jak mi przykro!- Syknęła i wiedziała, że jest już purpurowa na twarzy. – Ty nie masz życia? Gdybym nie skojarzyła faktów, to nie miałabym szansy na kurs! Dolałeś mi do Ognistej Wywar Iluzji, Greg! Czy ty wiesz jak się czułam upokorzona i wściekła, jak mnie zostawiłeś? Zasłużyłeś sobie na to!

– Jestem gotowy odpowiedzieć za to, co ci zrobiłem, ale cholera! Nie chcę, żeby mieli mnie za śmierciożercę! Proszę Katy, wycofaj to.- Spojrzała na niego, jakby dostała w twarz i sama się sobie dziwiła, że jeszcze się na niego nie rzuciła.

– Nie, Greg. Zrobiłeś mi świństwo, nawet nie wiem dlaczego, a ty mnie prosisz o coś takiego? Musisz sobie sam poradzić. – Powiedziała spokojnym tonem i miała wstać, ale chłopak ukrył twarz w dłonie i wymamrotał coś, czego do końca nie usłyszała. Spojrzała na niego, niepewna swojego słuchu. – Co?

– Jestem gejem, Katherina. – Wyjęczał strapiony, a ona patrzyła na niego dłuższą chwilę i miała pustkę w głowie.

– Myślał, że zaczniesz się tym chwalić i będzie miał spokój, bo kilka osób coś podejrzewa. – Wyjaśnił cicho Sam.

– Merlinie, czy wy... – Zaczęła wskazywać między nimi, a szatyn pokręcił głową.

– To, że podobają mi się też chłopcy, to nie znaczy, że lecę na każdego. – Katy kiwnęła głową i spojrzała ze współczuciem na Nurmana.

– Mogłeś mi powiedzieć o wszystkim i wtedy chwaliłabym cię na prawo i lewo, Greg. Dokonałeś niewłaściwego wyboru. Jest mi przykro, że jesteś podejrzewany o bycie śmierciożercą. Sam musisz posprzątać ten bałagan, ja nie jestem ci nic winna. – Powiedziała cicho i spojrzała na jego żałosną minę. – Przykro mi, naprawdę. Będę się już zbierała. Trzymajcie się, chłopaki.

– Do zobaczenia. – Samuel ścisnął jej dłoń, widziała, że jest zawiedziony, ale była wdzięczna, bo więcej nie próbowali jej przekonać. Zebrała pergamin z umową i wyszła na zimne powietrze.

Teleportowała się w najbliższym zaułku i wchodząc do Kwatery Głównej miała nadzieję, że nie spotka nikogo w drodze do swojej wieży.

Opadła na wielki fotel i rzuciła kawałkiem drewna do kominka. Żal jej było Grega, ale nie mogła uwierzyć, że posunął sie do takiego świństwa tylko po to, żeby zamydlić oczy społeczeństwu. Nadal czuła gniew, że ją tak potraktował.

Poczuła łzy pod powiekami, gdy zdała sobie sprawę z tego, że to co zrobił, tak odbiło się na jej życiu.

Gdyby nie to, pewnie nie zaczęłaby sypiać z Williamem.

Gdyby nie to, nie zeszłaby się z nim.

Gdyby nie to, nie zaszłaby w ciążę.

Gdyby nie to, byłaby szczęśliwa.

Gdyby nie to, nie miałaby połamanego serca.

*******

Był już prawie koniec stycznia, a ona nie miała czasu na nic. Prawie trzy miesiące spotykała się z Barnabaszem i była szczęśliwa. Chodziła do pracy, kończyła ją o czasie, a kiedy wychodziła on codziennie na nią czekał. Czasami marudził, że za dużo pracuje i powinna odpuścić, ale na szczęście długo na nią nie czekał. Zaraz po powrocie z Francji, gdzie spędzał Święta, stali się prawie nierozłączni. Często spotykali się z jego znajomymi i nie mogła się doczekać, aż jej chłopak w końcu znajdzie czas, żeby poznać lepiej jej przyjaciół. Znał już Katherinę i Adalberta, wiedziała, że kojarzy ze słyszenia Jamesa, Syriusza i Paula, ale raczej to, co o nich słyszał nie było przyjemne, bo dziwnie się krzywił, gdy coś mówiła o przyjaciołach.

Myślała, że odpocznie w sobotę, ale umówili się ze znajomymi Barnabasza na zakupy i małą wycieczkę po Londynie.

Patrzyła nerwowo na zegarek, bo o dziewiętnastej miała zebranie Zakonu i musiała za chwilę się zbierać. Spojrzała na niego znad butelki Kremowego Piwa i uśmiechnęła się, gdy opowiadał z ożywieniem o Francji. Ze smutkiem przyjęła wiadomość, że jego rodzice postanowili tam zostać, bo boją się, że może im się stać coś złego, tak jak Jocundzie, bo Barnabasz nadal pracował w Proroku.

– Muszę już iść. – Przerwała mu cicho, a on na nią spojrzał z wyrzutem.

– Musisz, Jess? – Zapytał, a ona kiwnęła głową i dopiła Kremowe. – Nie podobają mi się te twoje cotygodniowe spotkania z przyjaciółkami.

– Wiem, ale muszę dbać o przyjaźń. – Powiedziała czując lekkie wyrzuty sumienia, że zataja przed nim to, że jest w Zakonie Feniksa. Jego przyjaciółka Emma spojrzała na nią z wyraźną niechęcią. Powiedziała nawet Barnabaszowi, że szatynka chyba jej nie lubi, ale stwierdził, że jej się wydaje i tak naprawdę Emma kibicuje ich związkowi. Jaka szkoda, że tego nie pokazuje.

– Dobra leć, kochanie. Jestem taki dobry, że cię puszczam. – Posłała mu uśmiech i cmoknęła w usta na pożegnanie.

– To do zobaczenia jutro! – Pożegnała się z resztą i wyszła na ulice Poole. Zimny i wilgotny wiatr wiał od kanału La Manche. Weszła do zaułka i teleportowała się do Kwatery Głównej. Przeszła przez furtkę i uśmiechnęła się na widok Remusa Lupina, który czekał na nią przy ścieżce.

– Dobrze cię widzieć. – Objął ją lekko i uśmiechnął szczerze. – Dawno nie rozmawialiśmy. Wszystko dobrze?

– Tak. Przestałam robić nadgodziny, bo jestem zajęta z Barnabaszem po pracy i przerwę spędzam na dodatkowej robocie, żeby nie zostawiać dużo rzeczy na następny dzień. – Podziękowała mu, gdy przepuścił ją w drzwiach i przeszli do salonu. Od razu wytłumaczyła się też, dlaczego nie spędza przerw w Esach i Floresach.

– Ona żyje! – Parkes przytuliła ją mocno i kiedy się odsunęła, to spojrzała na nią uważnie. – Nic się nie zmieniłaś.

– Oj, przestań. Widziałyśmy się niedawno. – Rzuciła lekko i objęła Jane. – Cześć chłopaki. Adalbert już jest?

– Mhm, Moody go magluje. – Powiedziała, a ona skrzywiła się. Szef Biura Aurorów nadal ją przerażał. Usiadła na krześle z jadalni, które przyniósł Syriusz i zwróciła się do Katheriny.

– To prawda, że będziesz w Rosji? – Parkes kiwnęła głową i jej twarz rozjaśniła się od szczerego uśmiechu.

– Mam wziąć Lily kilka rzeczy, no i wreszcie się spotkamy! – W jej oczach zalśniły łzy, ale zmarkotniała, gdy spojrzała na Jamesa, który szeptał coś do Remusa. – Ministerstwo odrzuciło jego wniosek. Mi się udało tylko dlatego, że dziadkowie mają tam daleką krewną i jak podróżowali, to wiele razy się u niej zatrzymywali. Wysłała mi oficjalne zaproszenie i dzięki temu, że jednak mam tam jakąś rodzinę, to dostałam zgodę na wyjazd do Rosji. Mam nadzieję, że w dwa dni dam radę nadrobić te pół roku.

– Nie mogę uwierzyć, że jest taki problem z wyjazdami. – Mruknęła Jess smutno. Czasami myślała nad tym, żeby udać się do Hiszpanii i chociaż na chwilę zobaczyć się rodzicami i małą Jo.

– My jesteśmy w gorszej sytuacji, bo jesteśmy na kursach. Wczoraj byłam przesłuchiwana i po powrocie też mnie to czeka. Moody nie chce mnie faworyzować, więc nawet nie próbuje tego oddalić. Dał tylko jednego ze swoich ludzi, żeby nie wzbudzać podejrzeń. – Katherina zamilkła, gdy do salonu wszedł Alastor Moody.

– Wszyscy już są? – Zagrzmiał, a Cay poczuła jak włoski jej się jeżą na szyi. Chyba wszyscy byli, bo stanął przy drzwiach i spojrzał na nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Chwilę zatrzymał na niej wzrok, nie wytrzymała i spojrzała na swoje splecione dłonie, a gdy znów na niego zerknęła, to na szczęście się na nią nie patrzył. – Ciężko mi w to uwierzyć, ale w zeszłym tygodniu nie było żadnego ataku! Nasi informatorzy twierdzą, że to przez pogłoski, że mają wtyki w Ministerstwie!

– Pragniemy powitać w naszych szeregach Marlenę McKinnon i Emmelinę Vance! – Charlus Potter uśmiechnął się lekko do dwóch dziewczyn, które stały obok Amelii Bones. Blondynka zrobiła się czerwona na twarzy, a szatynka stała sztywno i nerwowo ścisnęła usta.

– Skończyły Hogwart dwa lata przed nami, były w Ravenclawie. – Szepnęła Jessica do Katheriny, która patrzyła na nie z lekkim zainteresowaniem.

– Skąd to wiesz? – Zapytała ją Parkes, a ona wzruszyła ramionami.

– Rzuciły mi się w oczy. – Odszepnęła jej i uśmiechnęła się do Edgara Bonesa, którego dopiero co zauważyła.

– Kontynuując... Mamy nowe informacje o miejscach, gdzie mogą być zebrania śmierciożerców i przez najbliższe dwa tygodnie będziemy sprawdzać te miejsca. Od naszych informatorów ze Stanów Zjednoczonych wiemy, że śmierciożercy werbują olbrzymy, więc my też musimy wysłać delegację do ich naturalnych siedlisk! W połowie marca odbędzie się szczyt Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów i podejrzewamy, że to wtedy dojdzie do zwiększenia częstotliwości ataków. Minister Magii poprosił o wsparcie z innych państw i oby przyjechali tu z aurorami, bo Biuro może nie dać rady. – Powiedział Charlus, a w tym czasie Moody znów lustrował wszystkich wzrokiem.

– Przepraszam za spóźnienie, psze pana. Cholibka, nie mogłem tu trafić! – Cay szybko spojrzała na wejście do salonu i szeroko uśmiechnęła się na widok Hagrida. Musiał się schylić, żeby wejść do pomieszczenia, ale na szczęście sufit był tak wysoki, że mógł się wyprostować.

– Za chwilę skończymy i przejdziemy do szczegółów. – Powiedział Dumbledore uśmiechając się do gajowego, który przesunął się i stanął blisko dziewczyn. Uśmiech nie schodził z jej ust, gdy zauważył je, kiwnął na nie głową. – Teraz zostaną omówione misje, więc niektórzy z was będą już wolni. Pamiętajcie o zaklęciach ochronnych!

– I umyjcie zęby wieczorem. – Mruknął Syriusz pod nosem i razem z Katheriną parsknęły śmiechem. Dyrektor powtórzył jeszcze, żeby proponowali kogo mogą jeszcze zwerbować do Zakonu Feniksa. Kiedy oficjalna część spotkania zakończyła się, część osób opuściło salon. Podeszła do Hagrida i uścisnęła mu dłoń, a raczej on prawie połamał jej paliczki. Zacisnęła szczęki, żeby nie jęknąć.

– Cieszę się, że tu jesteś. – Powiedziała, a on zaśmiał się i nieco nachylił.

– Dla mnie to prawdziwy zaszczyt, niech skonam... – Uśmiechnął się i dostrzegła w wyrazie jego twarzy wzruszenie. – Dumbledore super gość, sam do mnie przyszedł.

– Hagridzie, można cię prosić? – Dyrektor Hogwartu poprosił go do jadalni. Cay przywitała się z dyrektorem i kiedy odchodzili, zdziwiła się, że do jadalni idą też Remus i Jane. Rozejrzała się za resztą przyjaciół i dostrzegła, że został tylko Adalbert i Peter z ich paczki. Przeszła obok Enid Longbottom i kiedy ta ścisnęła jej ramię, uśmiechnęła się nerwowo. Nadal nie lubiła, gdy okazywali jej współczucie na każdym kroku, a pani Longbottom, co spotkanie rzucała jej współczujące spojrzenia i klepała po plecach, jakby miała mówić "dasz sobie radę, kochanie", a ona dawała sobie radę, chociaż czuła przez to wyrzuty sumienia.

– Mam nadzieję, że Syriusz dostanie pierwszą misję. Biedak czuł się strasznie.- Westchnęła i spojrzała na Adalberta uważnie. – Czego chciał Moody?

– Porozmawiać o mojej misji. – Odpowiedział, a ona zdziwiła się.

– Przecież maglowaliście to jeszcze przed świętami. – Zauważyła, a on kiwnął głową i chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią.

– Nowe okoliczności. – Kiwnęła głową, jakby coś przez to rozumiała, ale nie rozumiała nic. – Jutro po południu mam spotkanie z panem Elfiasem, przyjdziesz też na Pokątną?

– Jasne, Bert. Tutaj nigdy nie mam odwagi, żeby do niego podejść, a jestem ciekawa jak wygląda lokal i chcę się upewnić się, że na pewno przetrzyma go dla nas. Jak w pracy?

– Nawet dobrze. Typy spod ciemnej gwiazdy nadal się zjawiają, ale przynajmniej nikt już nie wypytuje. – Westchnął ciężko. – Zbieramy się już? Muszę jeszcze popracować, a tobie przyda się trochę odpoczynku.

*******

Jane, Hagrid, Emmelina Vance, Gideon i Fabian Prewettowie oraz Moody pochylali się nad mapą Wielkiej Brytanii i auror tłumaczył ich misję. Na drugim końcu stołu Dumbledore dał jakąś teczkę Remusowi i cicho mu coś tłumaczył.

Przez chwilę nie mogła uwierzyć, że właśnie została przydzielona do poważnego zadania, ale szybko skupiła się i zaczęła słuchać Moody'ego.

Musieli dotrzeć do olbrzymów wcześniej niż śmierciożercy, ale jednak Szef Biura Aurorów twierdził, że "te sukinsyny już się przyłączyły". Mieli zacząć od Gór Kaledońskich, potem przejść na Grampiany, Penniny i na Góry Kambryjskie. Potem mieli udać się do Irlandii i tam mieli zahaczyć o Wicklow, Kerry oraz Donegal. Dowiedziała się, że Emmelina jest pracownicą Wydziału Istot w Ministerstwie Magii, więc wiedziała, że oprócz niej i Hagrida, ktoś jeszcze ma większe pojęcie o olbrzymach.

– ...Dacie im te pieprzone podarunki, posłodzicie i obiecacie kawałek Gór Kambryjskich. – Spojrzała na Moody'ego czując lekki strach. Oby te podarki się świeciły i były duże, bo bez tego pourywają nam głowy. – Gideon, jesteś szefem na tej misji.

– Dzięki szefie. – Odpowiedział jeden z bliźniaków. Kiedy Moody wyszedł z jadalni, zajął jego miejsce i spojrzał na Emmelinę. – Jakieś wieści od olbrzymów w ostatnim czasie?

– Zaobserwowano jedynie to, że częściej zmieniają swoje kryjówki i niestety przesuwają się bliżej zaludnionych terenów. Myślę, że albo wyczuły, że wkrótce świat się o nie upomni, albo śmierciożercy już mają je w kieszeni, tak jak mówił Moody. – Odpowiedziała szatynka i wskazała na Penniny. – W Derbyshire, Biuro Dezinformacji musiało modyfikować pamięć sześciu mugolom, a czarodzieje z tego terenu potwierdzili, że kilka olbrzymów przechadzało się na skraju Peak District.

– Wyruszamy na misję za dwa dni o siedemnastej. Weźcie tylko jedne, ciepłe ubrania na zmianę i jedzenia na dwa posiłki. W czasie drogi będziemy uzupełniać prowiant w mugolskich wioskach, albo coś upolujemy. – Elliot spojrzała na niego przerażona. Jak to, upolujemy? – Zjawicie się tutaj o piętnastej i powtórzymy cały plan, który przekazał nam Moody. Vance, przygotujesz najważniejsze informacje o olbrzymach, bo my z Fabianem, potrafimy jedynie z nimi walczyć. Elliot, ty będziesz odpowiedzialna za raportowanie i ochronę dokumentów, jasne?

Kiwnęła głową i nastała chwila ciszy, bo Prewett spojrzał na Hagrida i uśmiechnął się łobuzersko.

– Hagridzie, ty będziesz z nimi mówił jako pierwszy. Obawiamy się, że mogą nie zrozumieć naszych zamiarów. Na początku trzeba ich wypytać o to, czy ktoś u nich był, co proponował i czy już zajęli stanowisko. Mam nadzieję, że odczytasz, czy są zainteresowani naszą propozycją, czy mamy zwiewać. Miło by było, gdyby Emmelina lub Jane doszły do zdania, więc postaraj się tak pokierować rozmowę, żeby dziewczyny też się włączyły. – Gideon mówił spokojnie, a Hagrid cały czas mu przytakiwał.

– Ma się rozumieć, chłopaki. Bedzie trudno, niech skonam. Bede sie starał, żeby dziewczyny też gadały. – Rubeus kiwnął mocniej głową.

– Co mam powiedzieć na kursach? – Zapytała Jane, bo jednak nie wiadomo ile im to zejdzie.

– Newton Skamander załatwił wam alibi. Razem z nim odwiedzacie olbrzymy w Himalajach. Dostaniemy od niego raport i wspomnienia, żebyście się nauczyły, i jak ktoś będzie pytał, to będziecie opowiadała ciekawą bajeczkę. – Razem z Emmeliną kiwnęły głową. Miało to sens. – Podejrzewamy, że zajmie nam to maksymalnie trzy tygodnie.

– Dodam od siebie, że ja i Gideon będziemy tylko od tego, żeby chronić wam tyłki, jak dojdzie do wyrywania głów. – Powiedział Fabian niby żartobliwym tonem, ale Jane wiedziała, że mówi prawdę. Olbrzymy wolały wszystko rozstrzygać siłą.

– Jakieś pytania? – Zapytał ich, ale wszyscy odpowiedzieli "nie". – To widzimy się w poniedziałek o piętnastej w Kwaterze Głównej. Weźcie tylko jedzenie i ubrania. My zajmiemy się resztą.

Gideon zwinął mapę, złożył resztę pergaminu i schował do skórzanej teczki, którą podał Jane. Wyszli prawie bez słowa i zdziwiła się, że w salonie zostali już tylko domownicy, Paul i Peter. Pożegnała się z Emmeliną i usiadła obok blondyna.

– Jess już poszła? – Uśmiechnęła się do chłopaka, bo splótł jej dłoń ze swoją.

– Wyszli z Adalbertem zaraz po zebraniu. Mieliśmy pogadankę z Charlusem o następnej misji. – Powiedziała Katherina popijając czerwone wino.

– Mamy obserwować teren wokół dworu Malfoy'a. – James podał jej lampkę wina i usiadł po drugiej stronie.

– Ja z kolei dostałam informacje, które mam przekazać Rudej, no i poinstruowano mnie, jak mam się zachowywać w Rosji. – Pomachała jej teczką w której zapewne miała instrukcje. – Nie wiem jak przez to przebrnę do jutrzejszego popołudnia. Dobrze, że tak ustawili ten grafik, że od środy zaczynamy zajęcia w tym tygodniu. Wy będziecie mieć swoją misję, a ja bez problemu i strachu będę u Lily.

– Jak tam, Łapo? – Zapytała Jane, a Black parsknął śmiechem.

– Charlus nas uspokaja, że będzie raczej spokojnie, bo to u Malfoy'a, a po artykule w Proroku zrobił się bardzo ostrożny i głupotą będzie zaatakowanie Moody'ego. – Wzruszył ramionami niby nonszalancko, ale widziała, że był trochę spięty. Domyślała się dlaczego – Moody nadal mu nie ufał. – A ty Jane?

– Och, ja mam wycieczkę w góry. – Odpowiedziała lakonicznie i gdy opróżniła kieliszek, spojrzała na Paula. – Idziemy do mnie? Chcę jeszcze napisać listy do dziewczyn i spakować prezent dla Lily.

*******

Patrzyła jak Barnabasz gra w Eksplodującego Durnia razem z Peterem Blottingiem i było jej trochę przykro, bo jej chłopak przegrał już z dwadzieścia galeonów, a nie wygrał ani jednego. Ona siedziała obok Emmy na drugim końcu saloniku i próbowała coś zaprojektować.

– Strasznie się z tym męczysz, Jess. – Powiedziała Squiggle w czasie, gdy skrobała jakiś nowy artykuł. – Że też chce ci się w to bawić.

– To samo próbuję jej powiedzieć. Marnuje się tylko u tej Malkin. – Powiedział Cuffe i głośno przeklął, gdy znów przegrał cztery galeony.

– Dużo się uczę. Doświadczenie jest mi potrzebne, jeśli planuję otworzyć swój biznes. – Odpowiedziała Cay spokojnie.

– O ile otworzysz ten swój biznes. – Mruknął jej chłopak niby pod nosem, ale dosłyszała. Spojrzała na niego z niedowierzaniem i już miała otwierać usta, żeby coś powiedzieć, ale wtrąciła się Emma.

– Nie miej takiej miny, Jess. Twoja siostra też tego nie pochlebiała, ale w końcu dała ci spokój. Prawda jest taka, że Madame Malkin zdominowała tą branżę i będzie ci ciężko ją przebić, a wątpię, żebyś chciała całe życie chciała spędzić na szyciu ubrań. Barnabasz jedynie chce żebyś uniknęła rozczarowania. – Cay spojrzała na nią zdziwiona, bo pierwszy raz szatynka nie użyła w wypowiedzi wywyższającego się tonu głosu. – Powinnaś mu być wdzięczna, że tak dba o ciebie i się martwi. To dobry facet i powinnaś bardziej brać pod uwagę jego zdanie.

– Przestań, Emmo... Jess sama zdecyduje, nieważne czy rozczaruje mnie swoim wyborem. – Powiedział nieco nieśmiałym tonem Barnabasz i Jess uśmiechnęła się do niego przepraszająco.

– W sumie to muszę już uciekać. Spotykamy się z Bertem w sprawie tego lokalu na Pokątnej. – Zaczęła zbierać węgielki i arkusze pergaminu do teczki.

– Musisz, Jess? Widujesz się z nim codziennie, jest dużym chłopcem i załatwi swoje sprawy. – Spojrzał na nią błagalnym spojrzeniem i zawahała się chwilkę. – Chciałbym spędzić czas ze swoją dziewczyną.

– Ja chciałabym obejrzeć lokal, bo będę współwłaścicielką. – Spojrzała na niego i poczuła wyrzuty sumienia, gdy posmutniał.

– Właśnie nie wiadomo jeszcze, Jess... – Spojrzała na niego ostro. – Przepraszam, wiem, że jestem nieuprzejmy, ale chcę tylko twojego dobra. Zostań proszę. Twój przyjaciel na pewno ci wszystko opowie.

– Dobrze, zostanę. – Powiedziała i ponownie rozpakowała swoje rzeczy.

– Z nim nie zginiesz, Jessico. – Szepnęła do niej Emma i uśmiechnęła się uprzejmie.

– Och odłóż już te bazgroły! Potrzeba mi kibica! – Rzucił lekko Barnabasz, a ona westchnęła, odłożyła ponownie projekt nad którym pracowała i podeszła bliżej, żeby oglądać kolejną partyjkę Eksplodującego Durnia.

*******

Evans spakowała ostatni prezent do kuferka i otarła łzy po liście od Jane. Katherina leżała wyłożona na łóżku w sypialni gościnnej pani Smirnov. Przekazała jej wszystkie informacje z Zakonu, zabrała raport, który kończyła jeszcze dzisiaj, potem Lily odpakowała prezenty od przyjaciół i przeczytała od nich listy. Musiała jeszcze napisać kilka słów w listach, które przekaże Katherinie, ale i z tym uporała się szybko.

– Wreszcie! Jestem już tutaj trzy godziny i do tej pory nie wiem, co u ciebie. – Parkes podniosła się z łóżka i przysiadła na fotelu przy stoliku. Lily schowała do jej teczki listy i usiadła na drugim fotelu.

– Wszystko dobrze, kursy są świetne i wiesz, sądziłam, że w czasie przygotowań do konkursu miałam dostęp do wielu przyrządów i składników, a teraz wiem, że to był jedynie czubek góry lodowej. – Nalała im herbaty z czajniczka. – Miałam egzaminy w grudniu i jestem w czołówce, więc mam pewność, że idzie mi tak świetnie, jak mi się wydaje.

– A poza kursem? – Zapytała delikatnie i nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu.

– Dobrze. – Odpowiedziała celowo przeciągając samogłoski.

– Hej, "dobrze" w sensie, że dobrze, czy że spotykam się z Rosjaninem? – Parsknęła śmiechem, kiedy w końcu jej przyjaciółka zaczęła być bezpośrednia.

– Jest dobrze, Katy. Jest mi trochę przykro, że nie mogę być w Anglii i działać, ale jestem gotowa, żeby w każdej chwili odpowiedzieć na wezwanie, gdyby moja pomoc była potrzebna. – Powiedziała szczerze, ale i tak blondynka patrzyła na nią podejrzliwie. – No powiedz, co ci siedzi pod tymi lokami.

– James też chciał cię odwiedzić. – Wypowiedziała te słowa takim tonem, jakby bała się jej reakcji. Lily jedynie otworzyła usta i poczuła jak ciarki przechodzą po jej ciele.

– Nie dostał pozwolenia? – Zapytała ją i miała nadzieję, że to jedyny powód dlaczego nie mógł.

– Niestety. Gdyby nie ciotka Dorsa, to odbierałabyś wszystko od pani Longbottom. – Ruda powoli kiwała głową. Zrobiło jej się miło, że James chciał ją odwiedzić. I to bardzo miło. – Może ty nas odwiedzisz?

– Myślałam, żeby odwiedzić Anglię we wrześniu. – Teraz to ona miała taki ton, jakby bała się reakcji.

– We wrześniu, Lily? – Parkes patrzyła na nią urażonym wzrokiem.

– Boję się, Katy. Jeżeli odwiedzę Anglię w ciągu tych kilku miesięcy, to obawiam się, że tutaj nie wrócę. – Wyszeptała i w oczach zalśniły jej łzy. – Tęsknię za wami bardzo i chciałabym w pełni działać w Zakonie, ale kurs tutaj jest świetny i nauczyłam się tutaj wiele rzeczy. Fakt, na drugim i trzecim roku jest już ten sam program, co w Anglii, ale nie da się przenieść, bo pytałam już o to. Jedynie mogłabym zrezygnować, a to bardzo źle wygląda w papierach.

– Rozumiem, Lily. – Katy ścisnęła jej dłoń i zdziwiła się. Katherina dawniej poruszyłaby niebo i ziemię, żeby ją ściągnąć z powrotem do Anglii.

– Jak sobie dajesz radę? – Spytała ją podejrzliwie, a blondynka machnęła ręką.

– Na kursie jestem w pierwszej czwórce i nawet mam pomoc finansową. – Uśmiechnęła się zakłopotana. – Wiesz, miałam dobrą opinię, owutemy też poszły mi świetnie, no i testy wstępne też świetnie wypadły. Tata nadal nie może zaakceptować tego, że się dostałam i nie chcę brać od rodziców pieniędzy na utrzymanie. W sumie to nawet dobrze na tym wychodzę. Wyprowadzka do Syriusza była dobrym posunięciem. Jak James się wprowadził, to już w ogóle! Dużo ćwiczymy i podoba mi się to.

– A sprawy osobiste? – Uśmiechnęła się delikatnie, a Katherina wzruszyła ramionami.

– Kurs, Zakon, rodzina i przyjaciele. To są moje sprawy osobiste i godzę to wszystko ze sobą. – Evans otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Katy jej przerwała zbolałym głosem. – Błagam Lily, chociaż ty nie pytaj o Willa.

– Chciałam zapytać o Jess. – Mruknęła Ruda, a przyjaciółka zarumieniła się.

– Ma chłopaka. To dopiero ich początki, więc spędza z nim prawie każdą wolną chwilę. W święta była zdołowana, bo wiesz... Rodzice się ukrywają, a jeszcze wtedy Jocunda i Charlie mieliby rocznicę ślubu. Teraz... Boję się o nią, bo to chyba za szybko, ale z drugiej strony... Nie wiadomo jak to będzie. – Dokończyła szeptem i nagle jej oczy rozszerzyły się. – Nie uwierzysz! Widziałam się z Gregiem!

– Co? – Patrzyła na nią oburzona i poczuła jak pierś ściska jej się ze złości. Parkes kiwnęła głową.

– Sam zorganizował to spotkanie. Powiedział mi dlaczego dolał mi Wywaru Iluzji do Ognistej. – Lily spojrzała na nią zaciekawiona. Katherina nie wydawała się być wzburzona, więc domyśliła się, że zrozumiała Nurmana. – On woli chłopaków. Myślał, że to nagłośnię, jeśli wiesz... Zostawi mnie po wszystkim. Jego ojciec wyprostował w Proroku to, że był na tej liście, ale wywęszyli to, że wlał substancję odurzającą "córce wysoko postawionego urzędnika Ministerstwa" i znów podejrzewają go o bycie śmierciożercą. Poprosił mnie o to, żebym wycofała sprawę. Nie Lily, nie zgodziłam się.

– To dobrze, Katy. Mógł lepiej pomyśleć o konsekwencjach. – Dostrzegła w bursztynowych oczach przyjaciółki dziwną zawziętość.

– Tak, mógł... – Wyszeptała smutnym głosem i zapatrzyła się w podłogę. Lily patrzyła na nią zmartwiona. Utwierdziła się jedynie, że nie tylko ona i Dorcas się zmieniły.

Zaczęła bać się tego, co zastanie jak będzie w Anglii.

*******

James siedział z rodzicami, Dumbledorem, Edgarem, Tobiasem, Moodym, Paulem, Marleną i Syriuszem w jadalni w Kwaterze Głównej. Lewa ręka i wybity bark paliły go niemiłosiernie i czuł, że krew z rany na głowie już nie płynie tak bardzo jak pół godziny wcześniej. Black leżał na podłodze a Marlena McKinnon, która kilka miesięcy wcześniej została uzdrowicielką, opatrywała mu rany po zaklęciu tnącym. Udało jej się poprawnie użyć zaklęcia leczącego rany, ale i tak musiała sobie pomóc esencją z dyptamu. Dorea podawała jej czyste bandaże i Syriusza ręce, łydki i tułów były nimi owijane. Część ran, choć drobnych nadal pokrywała jego ciało.

Starał się nie patrzeć na Moody'ego, którego twarz była zakrwawiona. Marlena najpierw zajęła się jego prawym okiem... A raczej brakiem tego oka. Prawie zwymiotował, gdy udało im się teleportować do Kwatery Głównej i zobaczył w przedpokoju jak zmasakrowany jest auror. Marlena robiła co mogła, żeby uratować oko Moody'ego, ale okazało się, że jest tak zniszczone, że zostanie mu dziura w oczodole. Inne jego rany były lekkie i kazał zająć się z Blackiem.

Syriusza niósł od samej bramy i kiedy poprawiał chwyt, to poczuł ból w ręce i usłyszał trzask łamanej kości.

Dorea podeszła do niego i polała na ranę jego głowy kilka kropel esencji. Syknął, gdy go zapiekło i poczuł jak zrasta mu się tkanka. Spojrzał w jej niebieskie oczy i ścisnął lewą dłonią jej rękę.

– Wszystko dobrze, mamo. – Powiedział zachrypniętym, skrzeczącym głosem, żeby ją uspokoić. Kiwnęła tylko głową i usiadła na krześle obok Charlusa. Widział, że stara się nie denerwować i odsunąć od siebie nieprzyjemne wspomnienia, ale wiedział też, że nie da rady.

Misja, która miała być wycieczką krajoznawczą, okazała się być piekłem.

Pierwszego dnia zajęli dobrą pozycję do obserwacji, rzucili najpotrzebniejsze zaklęcia ochronne i siedzieli na tyłkach, gapiąc się na ziemie, gdzie prawdopodobnie znajdował się dwór Malfoy'a.

W połowie drugiego dnia podeszło ich z dziesięciu śmierciożerców. Moody posłał do diabła dwóch z nich, zdążył wysłać patronusa do Charlusa, ale zanim nadeszły posiłki, to on dostał Incarcerousem i gdyby nie Syriusz, to pewnie liny udusiłyby go. Wtedy to Black oberwał Sectumsemprą i cieszył się, że Snape'a tam nie było, bo pewnie jego przyjaciel wykrwawiłby się szybciej niż zdążyłby powiedzieć "Smarkerus". Teleportował się razem z Moodym i Syriuszem do Kwatery, kiedy było już więcej aurorów. Chwilę później przybyli Bones i Leven. Jego matka czekała już w jadalni z Marleną i Paulem. Widział jak bardzo były przerażone. Ojciec zjawił się, kiedy "nagle wszystko ustało", a Dumbledore chwilę po nim. Moody coś warczał, tak żeby słyszał tylko Charlus i wiedział, że nie jest dobrze, bo ojciec prawie kłócił się z szefem.

Marlena podeszła do niego i obejrzała wybity bark i złamaną rękę. Wiedział, że nie będzie to dla niego przyjemne, kiedy zacznie rzucać na niego te wszystkie skomplikowane formułki, ale zniósł to. Musiał zamknąć oczy i zacisnąć zęby, ale dał radę.

Podeszła do Blacka i wycelowała w niego różdżką.

– Rennervate! – Odetchnął z ulgą, gdy Syriusz gwałtownie otworzył oczy i zaczął kasłać. Jęknął głośno, gdy Marlena pomagała mu wstać z podłogi i usiąść na krześle.

– Dziękuję. – Jego przyjaciel posłał lekki uśmiech dziewczynie i podparł się łokciami o stół. Panowała cisza, która zakłócana była przez jego świszczący oddech.

– Co ci zaproponowali, Black? – Odezwał się Moody takim tonem, że Dorea i Marlena wzdrygnęły się, a Jamesowi przeszły ciarki po całym ciele i kompletnie go zatkało. Łapa spojrzał na aurora i skrzywił usta w zgorzkniałym uśmiechu. Zacisnął mu się żołądek, gdy usłyszał, co odpowiedział przyjaciel.

– Będziesz musiał mi dać veritaserum, bo i tak nie uwierzysz, Moody.