*60 cz. 1*

[muzyka]

Ku uciesze Jamesa nie czekali do następnego dnia, aby sprawdzić czy faktycznie Remus jest przetrzymywany u Lestrange'ów.

To było oczywiste, że zarówno on, jak i Syriusz oraz Katherina postanowią, że od razu teleportują się w miejsce, gdzie zegarki złapałyby między sobą połączenie.

O ile Remus nadal był w jego posiadaniu.

Kłopoty zaczęła sprawiać Jessica, która wykłócała się z nimi, że też powinna w tym uczestniczyć.

– Idę z wami – postanowiła, zrywając się na równe nogi. Potter spojrzał na Lily, jak na ostatnią miotłę ratunku. Wiedział, że obecnie ani on, ani Katherina nie mogą liczyć na to, że Cay ich posłucha. Nie po tym jak na nią wcześniej napadli, gdy się okazało, że Adalbert jest synem Greengrassa.

– To może być niebezpieczne – powiedziała spokojnie Lily i James odetchnął z ulgą, bo żona zrozumiała jego spojrzenie.

– W nosie to mam – odpowiedziała butnie Jess i spojrzała na nich wyczekująco, gdy nikt się nie poruszył. – Idziecie?

– Byłoby lepiej, gdybyś została – powiedział Syriusz, podchodząc do niej blisko. James zmarszczył brwi, gdy Łapa ujął jej twarz w dłonie i zmusił do kontaktu wzrokowego. – Damy ci jedno z naszych lusterek i będziemy w ciągłym kontakcie. Jeśli coś pójdzie nie tak, to na twojej głowie będzie wezwanie posiłków.

– Lily może to zrobić – zaproponowała Szkotka

– Lily jest w ciąży – przypomniał jej James.

– Lily nie jest śmiertelnie chora – zripostowała Jessica.

– Lily tu jest – mruknęła, całkiem głośno, Ruda.

– Jess, proszę cię, zostań – poprosił Łapa i po dłuższej chwili ciszy, Cay kiwnęła głową, ale wyglądała na bardzo niezadowoloną, a kiedy Syriusz puścił jej twarz, James mógłby przysiąc, że dostrzegł łzy w jej oczach, ale szybko odwróciła się od nich.

– Gdzie to lusterko? – zapytała kilka sekund później, z powrotem stając do nich przodem. James podał jej magiczny przedmiot i uśmiechnął się delikatnie. – Jak tylko dotrzecie na miejsce, to nawiążecie kontakt.

– Oczywiście – obiecał Syriusz, ściskając jej ramię.

Dochodziła prawie dwudziesta druga, gdy teleportowali się do Saint Harmon w Walii. Wylądowali na jakimś pastwisku, a gęsta mgła ograniczała pole widzenia.

– Gdzie jesteśmy? – zapytała Katherina. – Próbujemy tutaj?

– Nie – odpowiedział od razu Syriusz i ruszył przed siebie. – Wejdziemy do kościoła i spróbujemy stamtąd.

Razem z Katheriną ruszył za przyjacielem. Nie odzywali się do siebie, był pewny, że wszyscy są skupieni i czujni.

W niecałe pięć minut dotarli przed kościół. Przeszli przez niewielki murek i poczuł ciarki na widok cmentarza przed świątynią.

Syriusz za pomocą swojego scyzoryka otworzył drzwi i po chwili byli w środku. Katherina od razu zabrała się za rzucanie podstawowych zaklęć wyciszających.

– Gotowi? – zapytał szeptem James.

– Poczekaj – powiedziała Katy i wymamrotała pod nosem formułę zaklęcia. – Rzuciłam zwodzące.

Oddaliła się o kilka kroków i kolejny raz machnęła różdżką, a świece na żyrandolu zapaliły się, dając nieco światła.

– Jess? – zapytał Syriusz w stronę wyciągniętego lusterka.

– Co tak długo? – zapytała Cay z drugiej strony.

– Szukaliśmy w miarę spokojnego miejsca – odpowiedział jej i dziewczyna nic już nie powiedziała. – Próbuj James.

– Już się robi – mruknął i zaczął regulować pokrętłem zegarka tak, aby wskazówką najechać na liczbę, przy której wygrawerowane było "RL".

– I? – Usłyszał szept Katheriny. Pokręcił głową, bo nic się nie działo. Wcisnął pokrętło i spróbował jeszcze jeden raz.

Przełknął głośno ślinę i przygryzł wargę w myślach błagając, żeby się udało.

Sapnął, gdy tarcza zegarka nagle zrobiła się czarna.

– Luniaczku, to ty? – zapytał drżącym głosem. Katy i Syriusz momentalnie znaleźli się przy nim i patrzyli z wyczekiwaniem na jego rękę.

Po drugiej stronie była cisza.

– I? – Tym razem usłyszał ledwo słyszalny głos Jess.

Otworzył usta i poczuł napływające do oczu łzy, gdy z zegarka rozległ się głośny płacz.

– Remusie? To ty? – zapytał Black, szarpiąc jego dłoń tak, żeby spojrzeć na zegarek. – Remusie?!

Z drugiej strony nadal dobiegało łkanie, które powoli stawało się coraz głośniejsze.

– Merlinie – wyszeptała Katherina. James spojrzał na kuzynkę i nie zdziwił się, że dostrzegł łzy na jej policzkach.

Sam poryczał się jak dziecko.

– Merlinie, to on? – Usłyszał pytanie, które zadała Jess. Nikt jej nie odpowiedział.

– Spokojnie stary, wiemy gdzie jesteś, ale musisz nam odpowiedzieć na kilka pytań – zaczął Syriusz uspokajającym tonem. James patrzył na Łapę, który jakimś cudem jakoś się trzymał. – Spokojnie, Remusie. Wdech i wydech... Powoli, stary...

Mówił cicho i spokojnie, i nim się zorientował, to sam podążał za instrukcjami Syriusza.

Po kilku minutach łkanie nie ustało, ale zdecydowanie się uspokoiło.

– Remusie, to na pewno ty? – zapytał Black.

– Tak, Łapo – odpowiedział im charczący głos, ale James dosłyszał, że należy on do Lupina.

–Jesteś u Lestrange'ów? –zadał kolejne pytanie.

– Tak. – Usłyszeli drżący głos, jakby pozbawiony sił.

– Wytrzymasz jeszcze trochę? – spytał Syriusz i na końcu tego pytania głos mu się zawahał.

– Ta... – wysapał Remus, jakby majaczył. – Magia krwi.

– Remusie? – Katherina stanęła obok Syriusza i zaczęła powtarzać imię przyjaciela, ale tarcza zegarka zrobiła się srebrna.

*******

Syriuszowi nie podobało się to, że musieli czekać prawie do południa, żeby powiedzieć o ich odkryciu komuś, kto ma od nich więcej oleju w głowie. Gdyby nie to, że Remus był przetrzymywany u Bellatriks, to zapewne jeszcze wczoraj on, James i Katherina, spróbowaliby się zbliżyć do Lupina. Choćby po to, żeby zobaczyć jakie byłyby ewentualne zabezpieczenia jego więzienia.

Ale byli w tej nieco komfortowej sytuacji, że co nieco wiedział o domu Lestrange'ów i głupotą byłoby porwanie się na ich posiadłość. Nie we trójkę.

Dlatego czekali, już w gabinecie, na ojca Jamesa i Moody'ego. Rogacz kilka godzin wcześniej powiedział matce o tym czego się dowiedzieli, bo mieli nadzieję, że Potter pewne sprawy przyspieszy, ale po tym czasie Syriusz powoli utwierdzał się w przekonaniu, że jednak nic to nie dało, bo czekali za długo.

Gwałtownie odwrócił głowę w kierunku drzwi, gdy te otworzyły się i do środka wszedł Charlus, Moody, Paul i Dorea.

– Siadać – warknął na nich Moody, gdy we trójkę zerwali się na równe nogi. – Czy nie wyraziłem się jasno, co do tego, że mieliście nie wściubiać swoich nosów i dać nam działać?

– Właściwie, to nic takiego nie powiedziałeś – odpowiedział Syriusz. Już wcześniej uzgodnił z Katheriną i Jamesem, że on będzie tym od pyskowania. – Daliśmy wam działać. Przypadkiem odkryliśmy, gdzie jest Remus.

– Przypadkiem, Black? – zapytał Alastor takim tonem, że zjeżyły mu się włoski na karku. – Przypadkiem olałeś kurs, napisałeś testament i odciąłeś swojego młodszego brata od fortuny, by następnie kilka godzin później przepisać na niego cały majątek?!

– Coś ty zrobił?! – Rogacz spojrzał na niego jak na wariata, a on wzruszył ramieniem i poczuł delikatne ciepło na policzkach.

– Nie cały majątek... Tą część po rodzicach – sprostował cicho. – Mam prawo do wzięcia wolnego dnia i skorzystałem z niego. Wykorzystałem to w pewnym celu i go osiągnąłem. Zbadaliśmy na jaką odległość działają zegarki, później dowiedzieliśmy się, gdzie przetrzymywany jest Remus i spróbowaliśmy się z nim skontaktować. Zrobiliśmy to, żeby nie zawracać wam głowy pogłoskami. Remus żyje i jest przetrzymywany u Lestrange'ów, takie są fakty.

– Teraz, kiedy już to wiemy możemy spróbować go odbić – powiedziała Katherina, gdy on skończył mówić. W głosie przyjaciółki bez problemu dosłyszał duże pokłady nadziei.

– Możemy spróbować? – powtórzył drwiąco Moody.

– Uspokójmy się – zaproponował nagle Charlus i Syriusz w myślach podziękował mu za wtrącenie się. Był jedyną osobą w gabinecie na którą Alastor by nie warknął.

Był przekonany, że Moody i Potter nieraz się kłócą, gdy mają odmienne zdania, ale nie robili tego przy publiczności.

– Postąpiliście bardzo nieodpowiedzialnie, kontaktując się z Remusem. Zacznijmy od tego, że ktoś może się pod niego podszywać... James, daj mi skończyć – Charlus podniósł rękę, gdy Rogacz otworzył usta, aby coś powiedzieć. Łapa patrzył wyczekująco na ojca przyjaciela, aż ten znów zacznie mówić. – Syriuszu, twój brat mógł cię zwieść na manowce. Dał ci informację, która albo brzmi prawdopodobnie, albo jest pułapką...

– Albo jest prawdą – wtrąciła cicho Katherina.

–Albo jest prawdą... – powtórzył za nią Charlus.

– Sprawdźcie to. Damy wam jeden z naszych zegarków i powiemy gdzie byliśmy. Wy nawiążcie z nim kontakt i wtedy zdecydujcie co dalej. My... My jesteśmy pewni, że to on – powiedziała Parkes drżącym z emocji głosem. – On cierpi... Trzymają go przy życiu tylko dla Greybacka... Proszę, wujku...

– Litości – mruknął Moody, odwracając twarz w stronę okna.

– Alastorze? – zwróciła się do niego Dorea po chwili ciszy. Chyba wszyscy patrzyli na szefa Biura Aurorów wyczekująco.

– Biorę ze sobą Blacka. Charlusie, teleportujesz się po Prewettów. Pewnie już śpią po nocce. Ty, Dorea, Paul i bliźniacy mają być w gotowości. To może być pułapka. Black bierzesz dwa zegarki i lusterko. Jak coś pójdzie nie tak, to  od razu kontaktujesz się z Jamesem. Rozumiemy się? – zapytał, wstając od biurka.

– Tak! – potwierdzili praktycznie jednocześnie.

– Za dwadzieścia minut wszyscy mają być na miejscu – zarządził, kierując się do drzwi. – I nikomu ani słowa!

*******

– Jaki zasięg mają te zegarki? – zapytał go Moody i Syriusz zorientował się, że auror jeszcze tego nie wie.

– Ponad 8 mil – odpowiedział i zatrzymał się na schodach, żeby na niego poczekać. – Teleportowaliśmy się do Saint Hampton, według mapy to prawie 8 mil od ich dworu.

– 8 mil? – parsknął Moody. – Macie szczęście. Najczęściej zaklęcia wykrywające teleportację...

– ...obejmują zasięg pięciu mil, w przypadku małego zagęszczenia czarodziejów na danym terenie. Jeśli mieszkają tam inni czarodzieje, to jeżeli mają zaklęcia wykrywające teleportację, to na mniejszym obszarze – przerwał aurorowi i uśmiechnął się lekko pod nosem, gdy auror nie odezwał się do niego przez resztę drogi do bramy.

Teleportowali się łącznie na skraj zagajnika. Moody miał już wyciągniętą różdżkę i Syriusz domyślił się, że rzuca zaklęcia zwodzące.

– Działaj, Black – powiedział do niego, gdy już skończył. Wyciągnął zegarek z kieszeni kurtki i zaczął ustawiać pokrętła tak, aby ustawione były na inicjałach Remusa.

Zrobił głęboki wdech i uważnie przypatrywał się złotej tarczy zegarka. Serce biło mu mocno i szybko, gdy po chwili nic się nie zadziało.

– Nie odpowiada – wyszeptał, czując narastającą panikę, że Moody oleje temat i nakaże odwrót.

– Spróbuj jeszcze raz – nakazał auror, a on wykonał polecenie, ale nadal nic się nie stało.

Syriusz spojrzał na Alastora, który rozglądał się po zagajniku, więc spróbował jeszcze kolejny raz.

– Wczoraj odpowiedział dopiero za drugim czy trzecim razem – oznajmił, wpatrując się wyczekująco w zegarek.

– To poczekamy – zadecydował Moody i Syriusz odetchnął z ulgą. – Skontaktuj się z Potterem.

– Jasne! – odpowiedział z entuzjazmem i wyciągnął dwukierunkowe lusterko. – Rogaczu?

– Tak, Łapo? – odezwał się James i auror przechwycił magiczny przedmiot.

– Lupin nie odpowiedział. Poczekamy tu jeszcze trochę. Masz siedzieć na tyłku i w razie czego odpowiedzieć – warknął do lusterka i gdy James odpowiedział Alastor oddał mu jego własność. Black chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przyjaciela już nie było. – Spróbuj jeszcze raz, Black.

I spróbował, ale nadal jego wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Nie wiedział co ze sobą zrobić, czy stać jakby nogi wrosły mu w ziemię, czy usiąść, tak jak zrobił to Moody.

Postanowił, że będzie stał oparty o drzewo.

Czuł na sobie wzrok aurora i po chwili spojrzał na niego.

– To z twoim bratem było głupie – zaczął Moody, a Syriusz zacisnął usta. – Ale mam nadzieję, że skuteczne.

– Nawiązaliśmy z nim kontakt – powtórzył już niewiadomo który raz i ponownie spróbował skontaktować się z Remusem za pomocą zegarka, ale znów się nie udało.

– Nieźle z tym namieszałeś. Pewnie niedługo wymsknie mi się, że jednak nie odciąłeś się od rodziny – kontynuował Alastor, a on przekręcił oczyma. Ostatnie o czym od miesięcy myślał było to, aby odstawiać szopkę przed potencjalnym zdrajcą. – Ale następnym razem poinformuj mnie jakoś, co zamierzasz. To śmierciożerca, Black. Dwa razy ci się udało, ale za trzecim razem możesz natknąć się na jego koleżków i może nie wyjdziesz z tego cało.

– Zawsze spadam na cztery łapy – odezwał się w końcu i utkwił w nim wzrok. – Nie zabiliby mnie. Jestem dla nich za cenny. Regulus może być w posiadaniu majątku po rodzicach i może działać u boku Voledmorta, ale nadal jest moim młodszym bratem. I oni o tym pamiętają. Dopóki nie mam żony o nieczystej krwi, to kumanie się z Zakonem staje się wybaczalne, Moody.

– To, że jesteś najstarszy nic nie znaczy, Black –powiedział auror, a on parsknął krótkim, nieprzyjemnym śmiechem.

– To, że twój dziadek sprzątał stajnie u Greengrassa nie oznacza, że stałeś się znawcą szlachetnych rodów – odpysknął mu i skupił się znów na zegarku. Nadal Lupin nie odpowiedział.

– Czasy szybko się zmieniają. – Usłyszał Moody'ego, który nie brzmiał na urażonego jego niezbyt przyjemnym komentarzem.

– A czystokrwiste rody czarodziejów wręcz przeciwnie. Tradycja ponad prawo – wyrecytował cytat, którym raczył go ojciec i poczuł niewielkie szczypanie na żebrach, w miejscu, gdzie miał blizny.

Spuścił wzrok, bo Alastor mu nie odpowiedział, tylko gapił się na niego z jeszcze większą intensywnością.

Zapadła niezręczna cisza i zaczął próbować nawiązać kontakt z Remusem. Raz za razem próbował, czując narastająca frustrację.

Sapnął, prawie upuszczając zegarek na ziemię, gdy tarcza zrobiła się czarna.

– Lunatyku? – zapytał, drżącym głosem. Spojrzał na Moody'ego, który szybko podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do niego. – Luniaczku, to ty?

– Tak, Łapo – Usłyszał i odetchnął z ulgą, słysząc zachrypnięty głos, zupełnie niepodobny do głosu Lupina sprzed kilku miesięcy.

– Jest ze mną... – zaczął.

– Smok – odpowiedział Moody nieco zmienionym tonem głosu. – Podaj hasło, które ustaliłeś z Feniksem.

– Czekolada... – Ledwo dosłyszeli, co powiedział. Syriusz spojrzał na aurora, który pokręcił głową. – Czekolada Cadbury...

– Wytrzymaj, Remusie. – Syriuszowi podskoczyło serce z radości, gdy doszło do niego to, co powiedział Alastor. – Wytrzymaj jeszcze chwilę.

*******

– Co tak długo?! – zapytała Katherina, gdy tylko wybiegła przed Kwaterę Główną. Od prawie godziny obserwowała z ganku, czy Syriusz i Moody wracają.

– Nie... – Syriusz zaczął jej odpowiadać, ale szef Biura Aurorów warknął na niego. Parkes przeniosła wzrok na aurora, a ten pokręcił głową. Nie wiedziała czy ze zniecierpliwienia, czy żeby dać jej do zrozumienia, że jej nie odpowie.

– Cay i McSweeney są? – spytał Moody, przyśpieszając kroku.

– Tak...

– Pettigrew?

– Też... – odpowiedziała i chciała coś dodać, ale nie dane jej było.

– A Parkesowie? – dopytał, a ona prawie jęknęła.

– Wszyscy są. Zebrali się w gabinecie... – pisnęła, gdy prawie wpadła na plecy Alastora, gdy ten gwałtownie się zatrzymał i wyciągnął różdżkę. Obejrzał się na nich i zacisnął wargi.

– Idźcie do nich, zaraz dołączę – powiedział. Katherina spojrzała na Syriusza, który gestem ręki wskazał schody, jakby mówił "panie przodem". – Masz nic nie mówić, Black.

– Jasne, szefie! – odpowiedział Syriusz i ruszył za nią. Do gabinetu szli w milczeniu.

Jedyne o czym chciała teraz rozmawiać, to była sprawa Remusa, a Syriusz niestety nie mógł jej o niczym powiedzieć.

Ale wierzyła, że jeszcze chwila i wiele się wyjaśni.

– Nie może nic powiedzieć – powiedziała jak tylko otworzyła drzwi i weszła do gabinetu. James zerwał się z miejsca, ale po chwili usiadł.

Katherina zajęła miejsce między ojcem a Paulem i patrzyła wyczekująco na Syriusza, który stał przy drzwiach. Widziała, że nie wie co ma ze sobą zrobić. Wyglądał na skupionego, ale dostrzegła też małe oznaki zdenerwowania. Jego klatka piersiowa unosiła się od głęboko branych, częstych wdechów.

Drgnęła, gdy drzwi do gabinetu otworzyły się i szybkim krokiem wszedł Moody.

– To Lupin – powiedział, gdy już usiadł przy biurku. Wyrwało jej się sapnięcie, bo poczuła ulgę. Spojrzała na swoją dłoń, gdy ojciec ją ścisnął i uśmiechnęła się do niego przez łzy.

– Dumbledore... – zaczęła jej ciocia.

– Wysłałem do niego wiadomość, żeby był wcześniej – przerwał jej Moody i wyciągnął z szuflady biurka pergamin. – Ale nie wiadomo jak długo zejdzie mu w Ministerstwie.

– Co to znaczy? – zapytała szeptem ojca, bo wyczuła jakiś podtekst w głosie Moody'ego, a ciocia nie kontynuowała.

– Profesorowi może się nie udać dotrzeć tu wcześniej – odpowiedział jej ojciec, a ona powstrzymała się przed wywróceniem oczyma i zrobieniem miny. Tego akurat sama się domyśliła. Bardziej była ciekawa, co Dumbledore robi w sobotę w Ministerstwie.

Znów zapadła cisza, przerywana skrobaniem pióra po pergaminie. Po chwili Moody skończył coś pisać i przyłożył do pergaminu różdżkę.

– Podpiszcie to – powiedział i podał pergamin razem z piórem Dorei, która rzuciła okiem na pergamin i bez słowa podpisała go.

– Co to? – zapytał Syriusz.

– Klauzula milczenia, Black – warknął Alastor. – Wszystko ma zostać między nami, a jeśli komuś zachce się plotek, to odczuje to na własnym zdrowiu, może nawet życiu.

– On chyba żartuje. – Usłyszała cichy, ale wyraźnie słyszalny głos Jess. Moody odwrócił twarz w jej stronę i Katherina była pewna, że zmierzył Cay mrożącym wzrokiem, bo ta zaczerwieniła się, ale nie spuściła wzroku.

– Sprawa jest delikatna, Cay – powiedział, o dziwo, spokojnym tonem głosu. – To ja będę decydował komu i co mówić.

– Ale... – zaczął James, ale przerwał zapewne widząc minę aurora.

– Nie możemy powiedzieć nikomu więcej. Między sobą możecie rozmawiać – powiedział Charlus i podał pergamin synowi.

– Nie ufacie nam? – zapytał Syriusz.

– Podpisz to... – odezwała się do niego. – Tu chodzi o Remusa.

Ucieszyła się, że nic nie odpowiedział, bo więcej argumentów nie miała chociaż próbowała zrozumieć Moody'ego. W końcu od miesięcy z Zakonu wypływały informację. Wierzyła, że Alastor chce obniżyć ryzyko kolejnego wycieku.

– Wszyscy? – zapytał, gdy Dorea podała mu pergamin. Katherina, tak jak i niektórzy, odpowiedziała mruknięciem. Auror spojrzał na pergamin i kiwnął głową.

– Mieliście cholerną rację. Jest u Lestrange'ów – powiedział i wstał z fotela. – Razem z Dumbledore'em będziemy myśleli co dalej...

– Jak to, co dalej? – oburzył się James i spojrzał na nią, jakby szukając poparcia.

– Będziecie... – zaczęła formułować pytanie.

– Będziemy chcieli go odbić – odpowiedział im i ukryła twarz w dłoniach, gdy poczuła napływające łzy i wiedziała, że jest ich tak dużo, że na pewno się rozpłacze. – Jak tylko pojawi się Dumbledore, to będziemy szukali najlepszego planu.

– Chcę brać w tym udział – powiedział Syriusz i była wręcz zdziwiona, że powiedział to, jakby decyzja o tym została już podjęta.

– Ja też! – odpowiedziała bez zastanowienia, jednocześnie z Jamesem.

– Ja też. – Odwróciła głowę w kierunku Jessiki.

– Jess... – zaczął Adalbert, a Szkotka pokręciła głową.

– Jestem mu to winna, Bertie – powiedziała cicho i spuściła wzrok. Wymieniła z Syriuszem szybkie spojrzenia, gdy dostrzegła kapiące na podłogę łzy Jess.

– Póki co, zostawmy ten temat – wtrąciła Dorea. – Nie ma żadnego planu.

– Ale będę miał waszą trójkę na uwadze – odpowiedział Moody i Katherina poczuła dziwną niezręczność, przy tym jak zaakcentował "waszą trójkę". Zerknęła na Jess, której spuszczoną twarz zasłaniały włosy. Co chwila na podłogę kapały jej łzy.

Parkes przygryzła wargę, czując kłucie w sercu, bo domyśliła się, jak się czuje jej... przyjaciółka?

Ale nie odezwała się ani jednym słowem.

– A zaraz zajmiemy się ponownymi przesłuchaniami – zadecydował Moody. – Tak samo po zebraniu, bo za dużo jest w tej sprawie nieścisłości.

*******

Powietrze było tak gęste od nerwów, że można je było kroić nożem.

Tobias zjawił się w Kwaterze Głównej kilka minut przed zebraniem, ale i tak w środku było już wielu członków, którzy pojawiali się regularnie, chociaż dostrzegł też kilka twarzy, które tylko czasami bywały na zebraniach.

Domownicy stali w kącie salonu i właśnie tam dostrzegł Mundungusa Fletchera, i odetchnął z ulgą, bo ostatnio miał wrażenie, że Dung zapomniał o umowie między nim a Moodym, bo ten złodziejaszek handlował nielegalnym towarem. I to w biały dzień. Na Pokątnej.

Leven podszedł do Edgara i przywitał się z nim. Przyjaciel wyglądał na zmęczonego, co go cieszyło, bo sam czuł narastający ból głowy.

– Cecile zaprasza na obiad – powiedział Bones, a on skrzywił się.

– Już obiecałem mamie, że się pojawię – odpowiedział. – W sumie, to po zebraniu zbieram się do nich, żeby w spokoju odespać ten tydzień...

Umilkł, gdy inni też przestali mówić i przeniósł wzrok na wejście do salonu.

Zdziwił się, widząc, że razem z Moodym wchodzi Dumbledore.

Spojrzał na Edgara i uniósł brwi w niemym pytaniu, a przyjaciel jedynie wzruszył ramionami.

Zmrużył oczy, dostrzegając jak Katherina i Syriusz zaczęli żywiołowo szeptać, a Mundungus poruszył się niespokojnie.

– Witam, moi drodzy! – dyrektor Hogwartu powitał się, uśmiechając się uprzejmie. – Cieszę się, że od ostatniego czasu jak tu byłem, jest nas więcej... Dziękuję za wasze zaufanie, poświęcenie i zaangażowanie w sprawę, chociaż ostatnio nie widać, żeby nasze działania odnosiły skutek. Potrzeba czasu na efekty i mam nadzieję, że wkrótce je ujrzymy. Ale o tym może powiesz ty, Alastorze?

– Jak wiecie nadal pracujemy nad sprawą Lupina i to głównie jego będzie dotyczyło to spotkanie. W kuchni siedzi Charlus, Dorea w Jadalni, a Robert w gabinecie. Enid, proszę cię, żebyś szła do Dorei – Moody zwrócił się do pani Longbottom, ale ta nie ruszyła się z miejsca. – Musimy powtórzyć wszystkie przesłuchania. Niektórzy z was może te kilka miesięcy temu nie mieli nam nic do powiedzenia, ale w tym czasie przypomnieli sobie coś ważnego? Na przykład: kiedy ostatni raz go widzieli? Prosimy was, żebyście...

– Wybierasz się dokądś, Dung? – Usłyszał głos jednego z bliźniaków i odwrócił się, szukając wzrokiem Fletchera. Mężczyzna jakby się speszył i odwrócił się do nich wyraźnie spanikowany.

Wysokie postury braci Prewett zasłoniły mu widok.

– Po co te nerwy, Dung? – zapytał znów bliźniak. – Masz coś za uszami?

– N-nic nie m-macie! – zająknął się Mundungus. Tobias spojrzał na Edgara nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje, a potem przeniósł wzrok na Alastora i Dumbledore'a, którzy patrzyli na siebie, jakby odbywali ze sobą rozmowę w myślach.

Odwrócił się gwałtownie, słysząc pierwsze świsty i wypowiadane formuły zaklęć.

– Z drogi! – krzyknął chyba Gideon, gdy osoby najbliżej wejścia próbowały się odsunąć, tym samym uniemożliwiając bliźniakom szybkiej pogoni za Mundungusem.

– Ma być żywy! – Usłyszał za sobą krzyk Moody'ego, kiedy razem z Edgarem rzucili się za bliźniakami i Dungiem, który uciekanie przed aurorami podobno wyssał z mlekiem matki.

– ...chcesz dowodów, szczurze?! – wrzasnął Prewett, gdy Tobias zrównał z nim kroku i raz za razem rzucali w plecy uciekającego Fletchera zaklęcia, a ten jakimś cudem unikał ich lub je odbijał.

– Fabian! – syknął Gideon, który był po jego prawej stronie. Fabian rzucił zaklęcie nieco wyżej i murowane ogrodzenie rozwaliło się tuż przed Mundungusem

Zwolnili kroku, bo kłąb pyłu nieco zniekształcił im obraz.

– Drętwota! – krzyknął, a czerwone iskry poleciały w ten kłąb. Dostrzegł smugę białego światła, od którego odbiło się zaklęcie. Machnął jeszcze raz różdżką i pył opadł.

Fletcher stał zgarbiony, trzymając się za prawy bok. Z łuku brwiowego kapała mu krew.

– Nic nie rozumiecie! – krzyknął pomiędzy bronieniem się przed zaklęciami, które zaczęli w niego rzucać. Zachwiał się i cofnął o kilka kroków, ledwo trzymając się na nogach. – Zmusili mnie do wskazania chłopaka, a potem wielosoku...

– Przestań pierdolić! – wrzasnął Gideon i rzucił w niego kolejne zaklęcie, które odbiło się od tarczy Mundungusa, ale ten znów cofnął się o kilka kroków.

– Nie! – krzyknął Edgar, unosząc różdżkę w geście poddania. Spojrzał na nich i ręką nakazał im opuścić różdżki, i zanim zrozumiał, o co chodzi przyjacielowi, to Mundungus już wiedział, że znajduje się za ogrodzeniem.

Tam gdzie niektóre zaklęcia ochronne mają swoją granicę.

Usłyszał głośny trzask teleportacji.

Część 2

Hej!

Przepraszam, że tak długo to trwało, ale cytując klasyka polskiej sceny disco polo "los chce ze mną grać w pokera, raz mi daje, raz zabiera". xD

Post miał być wstawiony w sobotę (bo sądziłam, że akurat wtedy uda mi się na spokojnie to ogarnąć), ale niestety opijanie moich urodzin trwało dłużej niż myślałam, że to będzie trwać.

Przepraszam, ale 26 urodziny ma się raz w życiu. Chyba że jesteście kotem, wtedy 26 urodziny można przeżyć 9 razy, o ile się dożyje do tych urodzin.

Część druga pojawi się 6 lutego.

Albo wcześniej, jeśli zacznę pracę nad 61 rozdziałem.

Jeszcze raz przepraszam. Niestety nie mogę obiecać poprawy, ale będę się starała trochę to wszystko przyśpieszyć!

Buziaki! :*

SBlackLady