*49*

[muzyka]

James nic nie mógł poradzić na uśmieszek samozadowolenia, który gościł na jego twarzy od kilku dni. Był szczęśliwy jak diabli i póki co, nic nie popsuło jego humoru. Miesiąc miodowy trwał w najlepsze i chociaż nigdzie się nie wybierali, to i tak lepiej nie mogli spędzać tego czasu.

Oboje mieli dużo obowiązków. Cieszył się, że rudowłosa warzy eliksiry dla Zakonu, bo przynajmniej nie odczuwała braku jego obecności wtedy, gdy miał treningi. Kiedy nie miał treningu siedział z nią w wydzielonym pomieszczeniu w piwnicy i pomagał jej... Lub przeszkadzał. W zależności, czy miał ochotę na widok zadowolonej, czy zdenerwowanej pani Potter. Chociaż doskonale wiedział, że Ruda nie poskarży się na niego, że w ten sposób jej przeszkadza.

Parsknął śmiechem, kiedy skończyła czyścić kociołek za pomocą zaklęcia.

– Bardzo śmieszne, Potter. Masz szczęście, że to nie veritaserum, ani nie Eliksir Wielosokowy. – W zabawny sposób pogroziła mu palcem przed nosem i ugryzł go szybko. Dziewczyna zachichotała i uderzyła lekko jego ramię. – Rozumiem, że wziąłeś sobie do serca to staranie się o dzidziusia, ale mógłbyś wybierać nieco odpowiedniejsze momenty.

– W nieco odpowiedniejszych momentach mogłabyś się zdenerwować i mogłoby nam nie wyjść. – Ucałował jej skroń i objął ją ramionami, kiedy się w niego wtuliła.

– Czy ty na wszystko musisz mieć odpowiedź? – zapytała i westchnęła ciężko.

– Na większość. – Pogłaskał tył jej głowy i złożył na ustach żony delikatny pocałunek. – Muszę już iść. Będziesz na siebie uważać?

– Jak zawsze, James. – Uśmiechnął się, kiedy Lily dała mu całusa w brodę. – Leć na trening. Zobaczymy się po meczu!

Kiedy przekroczył próg szatni wyczuł nerwową atmosferę. Drużyna musiała wygrać z Nietoperzami z Ballycastle, wtedy zapewniliby sobie, w najgorszym przypadku, drugie miejsce w lidze. Zjednoczeni chcieli jednak powtórzyć sukces sprzed dwóch lat i sprzątnąć Puchar Ligi sprzed nosa Srok z Montrose, które dwa dni wcześniej wygrały mecz z Pustułkami z Kenmare, i tym samym zagwarantowały sobie grę w finale.

Gdyby jednak przegrali ten mecz, to musieliby walczyć z Pustułkami o miejsce na podium i czasami bywało tak, że mecz o trzecie miejsce był równie wielkim widowiskiem co finał. Akurat w tym roku był ten przypadek, ponieważ, gdyby przegrali z Pustułkami, to musieliby rozegrać dogrywkę, która zdecydowałaby, która drużyna zagra na Mistrzostwach Europy w Quidditchu w przyszłym roku.

Trener Limus przekazywał uwagi podstawowemu składowi drużyny, więc miał jeszcze chwilę czasu na przebranie się i przyszykowanie sprzętu.

Poczuł uścisk w gardle, gdy na wielkiej tablicy pojawiła się tabela z punktacją. Zeszły rok dla Zjednoczonych nie był najgorszy i skończyli na trzecim miejscu, tym samym zgarniając 20 punktów. Wtedy wygrały Sroki za co dostały 40 punktów, a Nietoperze na drugim miejscu zebrały 30 punktów. Pieprzone Pustułki podniosły się po porażce dwa lata wcześniej, kiedy to zajmowały przedostatnie miejsce i rok temu były czwarte, za co miały 10 punktów.

Jedynie Sroki i Nietoperze mogły oddychać spokojnie, bo miały pewność, że wystąpią w Mistrzostwach.

– Musimy wygrać ten mecz panowie! Mistrzostwa Europy są naszym głównym celem, więc wywalczmy miejsce w finale! – krzyknął Limus i zawodnicy poparli go bojowymi okrzykami. – Rezerwowy skład, proszę do mnie!

James wstał z ławki i stanął obok obrońcy Zacka Barnesa.

– Drużyna rezerwowa niech powtórzy taktykę, którą katowaliśmy przez ostatni miesiąc. Wy macie wypróbować wszystko jak się da. Godzina powinna nam wystarczyć, panowie! Nie przebieramy w środkach, ale też nie faulujemy i niech rezerwowi pałkarze uważają jak uderzają tłuczki! Nie chcę na cztery godziny przed meczem zmieniać składu przez głupie kontuzje!

– Tak jest, trenerze! – krzyknęli chórem, na co on kiwnął głową.

– Na trybunach stanie kilku nowych rezerwowych drużyny i będą oni grali z nami od następnego treningu. – Do szatni, z gabinetu uzdrowicielki, weszły trzy osoby. James rozpromienił się na widok niskiej, drobnej blondynki o chłopięcej sylwetce. Idealna na ścigającego. Doskonale to wiedział, bo przecież sam ją wybrał na tę pozycję, mimo że nie miała dużego doświadczenia... Ale jaki miała wielki talent!

Uśmiechnął się na wspomnienie gry z nią, kiedy na siódmym roku w Hogwarcie grał na pozycji ścigającego. Trójka Gryfonów była nie do pokonania. W myślach zanucił sobie przyśpiewkę jaką wymyślili wspólnie: "Nie straszny nam tłuczek, nie straszna nam pałka, jesteśmy mocni jak gatki Smarka!"

– Powitajcie w drużynie Nicholasa Strettona, Taranisa Kinga i Mary Macdonald!

*******

– Naprawdę możemy być tak ubrane? – zapytała Lily, bo czuła się trochę głupio mając założoną brązową koszulkę z wyszytym nazwiskiem "Potter" na plecach.

– Naprawdę, Ruda. James jest członkiem tej drużyny i nawet jak się nie pojawi na boisku, to i tak można ubrać coś z jego nazwiskiem – wytłumaczyła Katherina, która również ubrana była w taką sama koszulkę. Lily zaczęła czuć niemałą ekscytację. Mecze quidditcha widziała jedynie w Hogwarcie i James nieraz jej mówił, że w profesjonalnych drużynach inaczej to wygląda. To znaczy, zasady były dalej takie same, ale dynamika gry była przerażająco szybka.

– Trzymajcie! – Łapa podał im po butelce Kremowego Piwa i stanął po jej prawie stronie. Evans tupała nerwowo nogą i rozglądała się z zaciekawieniem po stadionie. Siedzieli mniej więcej w połowie boiska i to dosyć wysoko. Syriusz twierdził, że to dobre miejsce do obserwacji. Ona czuła się jakby w ogóle wcześniej nie miała do czynienia z tą grą. A przecież czytała "Quidditch przez wieki" i Katherina przez pierwsze dwa lata nauki cierpliwie odpowiadała na pytania w czasie meczów i równie cierpliwie powtarzała reguły, gdy ta o nich zapomniała. Później Dorcas zaczęła dorastać i interesować się chłopakami, przez to, w czasie czwartego roku szkoły obserwowały treningi Ravenclawu, bo tam grał pierwszy chłopak Meadows. Na piątym roku dostrzegała nawet małe podobieństwa z piłką nożną, chociaż z niej była większą nogą. Na szóstym roku, kiedy zaczynała być bliżej z Jamesem, to uczył ją gry. Latała na miotle całkiem nieźle, ale jak do tego dochodziły te wszystkie manewry, uniki, odrywanie ręki od trzonka, to przed oczami miała wizje samej siebie spadającej z miotły i roztrzaskującej się na ziemi. Quidditch mogła jedynie oglądać.

– Uwierzysz, że przeczytałam "Biblię pałkarza" w dwa wieczory? – Lily zmarszczyła brwi zdziwiona, kiedy Katherina to powiedziała. – No wiesz... Lars po waszym ślubie chciał się ze mną umówić, więc późniejszą imprezę potraktuję jako randkę. O ile będzie miał czas.

– Ach, tak. James mi coś wspominał... – mruknęła rudowłosa starając się nie dać po sobie znać, że jest inaczej niż mówi. Mąż uraczył ją długim kazaniem na temat Larsa i czuła, że chciał o tym mówić jeszcze więcej, ale brakło im wieczora.

Fawley był miły i to chyba dlatego James miał problem z tym, że między kolegą z drużyny a kuzynką mogłoby coś być. U boku Katheriny widział kogoś twardego i stanowczego, i choć pałkarz Zjednoczonych to kawał chłopa, to nie pasował mu. Mówił coś o byciu pantoflem, spadkiem formy i czymś jeszcze, ale zajęła się lekturą i dużo jej umykało. Nie umknęło jej jednak zdanie, że: "ale i tak z dwojga złego, to lepszy on niż Syriusz". Przez dłuższą chwilę, oczywiście w sensie metaforycznym, próbowała zebrać szczękę z podłogi. Potter opowiedział jej, że od ponad roku ta dwójka krąży wokół siebie i obawia się, że jak Black w końcu dał sobie spokój z Dorcas, to może spojrzeć na Parkes inaczej niż do tej pory.

Od tej rozmowy z Jamesem minęły dwa dni i nie miała czasu na obserwację Syriusza i Katheriny. Teraz ich rozdzielała, więc też nie mogła stwierdzić, czy między nimi jest jakoś inaczej. Przypomniało jej się jak w zeszłe Boże Narodzenie Dorcas coś wspominała, że podobno ta dwójka zbliżyła się do siebie, ale ona twierdziła, że to niemożliwe, bo przecież nie skrzywdziliby Meadows.

Tylko, że one nie były w Anglii. Czytanie o wszystkich atakach, czy misjach, to nie to samo, co uczestniczenie w nich. Miała przeświadczenie, że nic się nie zmieniło, sami przyjaciele tak twierdzili, ale przez kilka ostatnich miesięcy odkryła, że nie jest tak jak wtedy, kiedy opuszczała Anglię. Wszyscy nagle wydali jej się dorośli. Nawet Jess, która do wszystkiego podchodziła lekko. Nadal był w niej luz. Była nawet bardziej towarzyska, ale w tym wszystkim dostrzegała u niej jakieś wyobcowanie.

– Ziemia do Potter! – Drgnęła, kiedy Black pomachał dłonią przez jej oczami, wyrywając ją tym samym z rozmyślań.

– Słucham?

– Pytałem, czy jak się przebiorę za rycerza to będzie dobrze? – zapytał, a ona kiwnęła głową. Impreza urodzinowa miała być dopiero w przyszłą niedzielę. Razem z Jess cieszyły się, że reszta na poważnie traktuje tą całą zabawę z przebieraniem.

– Chyba tak. A masz zbroję? – Spojrzała na Syriusza, który uśmiechnął się szelmowsko i kiwnął głową.

– W piwnicy mam pełno dupereli. Jak chcesz to możesz coś wybrać.

– Ja się przebieram za czarownicę. – Zachichotała, kiedy Parkes zakrztusiła się piwem.

– Przecież jesteś czarownicą. – Zauważyła blondynka.

– Pamiętasz, że mugole mają różne wyobrażenia na temat czarownic? Wiesz, że w mugolskich bajkach jest dobra wróżka, która potrafi zamienić dynię w powóz?

– Przecież to proste! – prychnęła z pogardą Katherina i Lily szczerze się roześmiała.

– A potrafisz dać biednej, stłamszonej dziewczynie kryształowe pantofelki? – zapytała ją i Parkes wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała.

– Myślę, że tak...

– Merlinie... Podałam zły przykład – jęknęła i przez chwilę przypominała sobie inne bajki. – Była taka zła królowa, która dała najładniejszej dziewczynie zatrute jabłko...

– Łatwizna... Wystarczy pomoczyć jabłko w truciźnie i modlić się, żeby biedaczka miała katar. – Black parsknął śmiechem, tak samo jak ona, więc postanowiła wyciągnąć cięższe działo.

– Była też zła czarownica, która zjadała dzieci. – Lily zniosła poważne spojrzenie Katheriny i widziała, że blondynka nad czymś się zastanawia.

– Ale ugotowała je wcześniej, czy tak na surowo? – Potter jęknęła i walnęła czołem w ramię Syriusza, jakby to miało pomóc. Kiedy znów odwróciła się do Katy, ta patrzyła na nią błagalnie. – Masz może książkę o tym? Taką z ilustracjami. Nie mam w ogóle pomysłu na siebie, a nie chcę się przebierać za trola, albo wilę. Myślałam o wampirze, ale logiczne, że Jess będzie wampirem. Poratujesz jak masz? Albo kupisz?

– Mam kilka... – wypowiedziała, ale jej słowa zagłuszył komentator.

– Witam wszystkich na meczu Zjednoczonych z Puddlemere z Nietoperzami z Ballycastle! – Prawie zatkała uszy, kiedy czarne oraz brązowe sektory ryknęły entuzjastycznie. – Powitajmy drużynę Zjednoczonych: McKee, Sermon, Brown, Lemke, Reynolsd, Fawley i Unvang!

Siódemka zawodników w brązowych szatach wleciała na boisko i okrążyła je. Tempo ich lotu było może minimalnie szybsze od zawodników ze szkoły, więc podbudowała się trochę na duchu.

– A teraz Nietoperze: Smith, Simmons, Wahamaki, Graham, Wilder, Fletcher i Gore! – Teraz poczuła lekkie przerażenie, bo Nietoperze okrążyli boisko znacznie szybciej i czarne postacie rozmyły się przed jej oczami. – Sędzią tego meczu jest Vincent Clarke!

Mężczyzna w żółtej szacie podleciał do kapitanów drużyn i przez chwilę coś im mówił. Obrońcy odlecieli do pętli, których mieli bronić, a na środku boiska został sędzia i po jednym ze ścigających z każdej drużyny. Reszta zawodników ustawiła się za wysuniętymi ścigającymi, a sędzia otworzył skrzynię z piłkami i dwa tłuczki oraz złoty znicz wyleciały z niej. Kafel został wyrzucony w górę i kiedy był mniej więcej na wysokości zawodników, ścigający obu drużyn rzucili się, aby przechwycić piłkę.

– Wahamaki, Wilder, przerzuca do tyłu nad Sermonem do Wahamakiego... – Lily domyślała się, że musi mieć szeroko otwarte oczy, bo faktycznie, dynamika gry była dużo szybsza od tej w szkole. Dodatkowo kolory szat zlewały jej się, kafel był odrzucany, podawany, przejmowany tak szybko i w tak krótkim czasie, że nie widziała większego sensu koncentrowania się na ścigających, gdy ci nie byli blisko pętli, ale oni szybko zmieniali swoje pozycje i zaczęło ją to przerastać.

– To się dzieje naprawdę szybko! – krzyknęła do Katheriny, która odwróciła się do niej i rudowłosa miała chyba żałosny wyraz twarzy, bo przyjaciółka roześmiała się i zapiszczała głośno, gdy Lemke wbił pierwszego gola dla Zjednoczonych.

*******

Zaraz jak tylko mecz się skończył, teleportowała się razem z Syriuszem i Lily do hrabstwa Dorset, gdzie swoją siedzibę mieli Zjednoczeni. Drużyna zwyciężyła ten prawie pięciogodzinny mecz i nie dziwiła się, kiedy przed północą mało kto myślał o skończeniu imprezy.

Przez pierwsze dwie godziny trzymała się z Lily, Jamesem i Syriuszem. Później Potterowie poszli zwiedzać budynek i Rogacz miał pokazać żonie ich stadion, a ona została razem z Blackiem i tańczyli, robiąc sobie czasami przerwy na łyk alkoholu, czy rozmowę ze znanymi im graczami.

Podstawowy skład musiał odpocząć po meczu i niektórzy pewnie korzystali z pomocy uzdrowicielki, bo kilku zawodników miało bliski kontakt z tłuczkiem. James uprzedził ją, że jeszcze odbyła się krótka konferencja prasowa. Cała drużyna wraz z trenerem pojawiła się dopiero tuż przed dwudziestą trzecią.

Żałowała trochę, że reszta przyjaciół nie skusiła się na dołączenie choćby na imprezę po meczu, ale rozumiała ich. Oni na szczęście mieli luźniejszy piątek, a Lily miała zajęcia tylko od poniedziałku do czwartku.

– Zbieramy się? – zapytał głośno Black, a ona kiwnęła głową.

James uprzedził ją, że Lars po debiutanckim meczu może być rozchwytywany przez sztab i dziennikarzy sportowych, ale i tak czuła lekkie rozczarowanie. Miała nadzieję, że uda jej się z nim spotkać, ale popołudniami był zajęty trenowaniem do pierwszej rozgrywki z podstawowym składem, a ona od rana miała zajęcia na kursie. Fakt, zostawały jeszcze listy, ale nie chciała pierwsza do niego napisać, a on chyba nie wpadł na to, żeby z nią się bezpośrednio skontaktować. Dopiero trzy dni wcześniej James jej przekazał, że Lars pytał, czy będzie na meczu. No i nie obiecał spotkania, więc tłumaczyła sobie, że po prostu jest rozchwytywany i dlatego jeszcze do niej nie podszedł.

Odeszła z Syriuszem bliżej wyjścia i zaczęli się rozglądać za Lily i Jamesem, ale nigdzie nie dostrzegła rudych, długich włosów.

– Idę ich poszukać! – Kiwnęła znów głową, gdy usłyszała Syriusza i serce jej dosłownie podskoczyło, gdy zauważyła Larsa idącego w ich stronę. – Trzymaj kciuki, żebym im nie przeszkodził w Dublu.

– Ugh, Syriuszu... – jęknęła, gdy porównał obściskiwanie się do kombinacji taktycznej w quidditchu.

– Lars! Świetny mecz, stary! – Black klepnął Fawley'a w ramię kilka razy, a brunet podziękował mu. – Lecę ich szukać. Nie odchodźcie za daleko!

– Kończycie na dziś? – Pałkarz spojrzał na nią, a ona uśmiechnęła się lekko i przytaknęła.

– Tak, mieliśmy ciężki dzień. Wprawdzie nie tak ciężki jak wasz, ale hej! my zaczęliśmy świętować zaraz po meczu! – Przesunęła się bliżej ściany, gdy grupka dziennikarzy przeciskała się pomiędzy zawodnikami i ich znajomymi w stronę wyjścia. – Gratuluję! James miał rację, co do ciebie. Świetny z ciebie pałkarz.

– Znasz się na tym? – zapytał ją i dostrzegła zdziwienie na jego twarzy. O tak... Biblia Pałkarza się opłaciła.

– Oczywiście! James wydziedziczyłby mnie, gdybym nie znała się na quidditchu. Nawet miałam grać w szkole, ale ostatecznie nie dostałam się do drużyny. – Wzruszyła ramionami i postanowiła błysnąć zdobytą wczoraj wiedzą. – Perfekcyjnie opanowałeś pętelkę.

– Opanowałem wszystkie trzy pętelki – powiedział cicho opierając łokieć o ścianę po lewej stronie jej głowy. Roześmiała się i spuściła na chwilę wzrok. Miała wielką nadzieję, że się nie zaczerwieniła. – Naprawdę. Powiedz mi, w którą pętlę mam uderzyć i w którą stronę ma odlecieć tłuczek, a zrobię to. Specjalnie dla ciebie.

– Odbicie z dedykacją? – zapytała i przygryzła dolną wargę, gdy kiwnął głową. – Lewa pętla, a tłuczek ma odlecieć w stronę obrońcy.

– Tak będzie. Tylko dasz mi znać przed meczem, gdzie siedzisz? Zasalutuję ci, gdy wykonam ten trik. Katherina? – Spojrzała na niego pytająco i dostrzegła w jego oczach, że jest skrępowany. – Masz jakiś adres?

– Och... – Uśmiechnęła się przepraszająco i szczerze miała nadzieję, że on i James znają się nieco bardziej. – Mieszkam między innymi z Jamesem, więc tak jakby mam adres, ale go nie mam.

– Szkoda, miałem nadzieję, że uda nam się w przyszłym tygodniu spotkać, a nie wiem dokładnie jak teraz będziemy mieć treningi...

– Napisz mi tu swój adres. Albo chociaż jaki region, a moja sowa na pewno cię znajdzie.  – Wyciągnęła z kieszeni spodni kawałek pergaminu i rysik. Lars uśmiechnął się do niej szeroko i kiedy już ustawił sobie na ścianie pergamin, to zaczął pisać. Zwinął rulonik i wcisnął do jej wyciągniętej dłoni, głaskając przy tym jej palce. Cieszyła się, że ma długie rękawy, bo czuła dreszcze na rękach. Schowała pośpiesznie pergamin do kieszeni i nagle wpadła na świetny pomysł. – Może wpadniesz do nas na imprezę w przyszłą sobotę?

– A zabezpieczenia? – zapytał, a ona uśmiechnęła się szeroko, w sumie sama do siebie, bo to był jej pomysł, żeby świętować w jej domu rodzinnym, a nie w Kwaterze.

– To będzie u moich rodziców. Będziemy celebrować cztery dwudziestki. To będzie świetne przyjęcie! – powiedziała szybko czując ekscytację. – Przebierzemy się za różne postacie. Lily będzie czarownicą, Syriusz rycerzem, Jess, to moja kolejna przyjaciółka i ona pewnie będzie wampirem... Jej chłopak–nie–chłopak chyba też... Musisz koniecznie przyjść!

– Jasne... Chwileczkę! – zawołał do kogoś, kto krzyknął zza jej pleców. Odwróciła się i skrzywiła się, bo to trener Limus gestem ręki wzywał Larsa. – To napisz do mnie i umówimy się w przyszłym tygodniu.

– Oczywiście! Jeszcze raz gratuluję zwycięstwa. – Uśmiechnęła się i objęła go na pożegnanie.

– Dzięki, Katherina. – Ucałował jej policzek i odsunął się niechętnie, a potem odszedł, zostawiając ją samą. Odetchnęła głośno, powstrzymując się przed zapiszczeniem z radości i rozejrzała się za swoimi towarzyszami. Parsknęła pod nosem, gdy zauważyła ich przy stole, gdzie rozłożone były przekąski. Tak mnie szukają.

– Czemu się nie zbieramy? – zapytała, kiedy już do nich podeszła.

– Nie chcieliśmy ci przeszkadzać... – zaczęła Lily.

– ...Tak jak Syriusz – przerwał jej cicho James i Ruda zaczerwieniła się delikatnie.

– Mogłem się z tobą założyć. – Black uśmiechnął się wcale niespeszony.

– To mielibyśmy remis – rzuciła lekko na co Potter bardziej się zaczerwieniła. Katherina pokręciła karcąco głową. – Oj, dzieci...

*******

Spojrzała w lustro i na szyi zawiesiła stetoskop tak, że części douszne były na jej karku, a tuba znajdowała się na wysokości mostka. W sumie wyglądało to jak wymyślna ozdoba, bo w Mungu już chyba dawno nie stosowano takiego stetoskopu. Włosy zaczesała gładko do tyłu i spięła tak, że sama dałaby się nabrać na to, że są one krótkie. Dokleiła sztuczny wąsik i kozią bródkę, a na wierzch założyła szarą kamizelkę i poprawiła szelki, tak, aby były na kamizelce, a nie zwisały z jej bioder. Chwyciła w prawą dłoń skórzaną torbę lekarską, w której umieściła kilka lekkich rekwizytów.

– Bert! – krzyknęła i gdy chłopak wyszedł ze swojego pokoju to uśmiechnęła się zadowolona.

– Chodź tu, przystojniaku! – spojrzał na nią nieco groźnie i uśmiech na jej twarzy poszerzył się. Brunet był mocno rozczochrany. Ciemne oczy podkreślił czarną kredką którą roztarł i dodatkowo tworzyło to mocniejsze cienie w dolinach łez. Ubrany był tak wytwornie, że aż poczuła ból w sercu, że ten facet nie gustuje w płci przeciwnej.

– I jak? – wycedził przez zęby niby tajemniczo, niby groźnie i aż jęknęła.

– Każda laska będzie twoja... Tylko zachowuj się tak non stop! – Pociągnęła go za rękę w swoją stronę i podziwiała przez chwilę ich odbicie w zwierciadle. – Wyglądamy zajebiście.

– Noo... Wyglądasz tak męsko, że pewnie po pijaku chciałbym cię wyrwać. – Walnęła go w ramię i odsunęła się. Zawadiacko strzeliła szelkami na co roześmiał się głośno.

– Widać mi talię, no i cycki. – Stanęła bokiem i pomacała wspomniane partie ciała, żeby mieć pewność, że zauważa różnice, i każdy się zorientuje, że jest kobietą.

– Ciesz się, że je masz. Chodźmy już... – Wskazał ręką w kierunku drzwi i przepuścił ją przodem.

Teleportowali się przed bramą, za którą było Kamienne Wzgórze i ruszyli żwirową ścieżką w stronę domu.

Gdyby nie to, że przez okna na parterze we wschodniej części domu widziała poruszające się osoby, to nie powiedziałaby, że coś się szykuje.

Drzwi otworzyła im matka Katheriny, która ubrana była dość zwyczajnie, ale Jess wiedziała, że rodzice i dziadkowie przyjaciółki wkrótce zaszyją się w zachodniej części domu.

– Mamy kolejnego uzdrowiciela! – Pani Parkes uściskała ją i Berta. – Ale chyba nie jesteś z tego wieku?

– Cofnęłam się trochę w czasie. – Uśmiechnęła się do niej życzliwie i poszli za nią do salonu. – Na brodę Merlina!

– No co tam? – Poznała Jamesa tylko dzięki okularom. Rysy twarzy były kompletnie zgubione pod białymi włosami, wąsami i długą brodą. Domyśliła się, że nie łyknął Eliksiru Postarzającego, bo nie miał ani jednej zmarszczki. Jego wąsy połaskotały ją w policzek, gdy dał jej buziaka na przywitanie. Z Adalbertem uścisnęli sobie dłonie i James w dystyngowany sposób poprawił długie rękawy fioletowej szaty. Wypisz, wymaluj Merlin z karty z Czekoladowych Żab. Obok niego stanęła...

– Nie wierzę! – Rozpromieniła się na widok Lily ubraną w tradycyjną szatę czarownicy, ale zrozumiała jej strój, bo Potter miała zieloną skórę. – Zła Czarownica z Zachodu!

– Merlinie... – zaczęła Potter.

– Tak, Lily? – wtrącił James i razem z Adalbertem parsknęli śmiechem.

– ...Chociaż ty wiesz kim jestem i nie wiesz jak się cieszę, że tobie jedynej nie będę opowiadała o Krainie Oz. A ty i on? Uzdrowiciel i... Buntowniczy arystokrata? – Jess prawie podskoczyła, gdy Lily ją o to zapytała. Chwyciła pod ramię Adalberta, który zachowywał kamienny, wręcz pogardliwy wyraz twarzy.

– Ja jestem Doktor Jekyll, a on Pan Hyde!

– Merlinie... – Parkes podeszła do nich i dostrzegła, że przyjaciółka nie do końca wie, o co chodzi.

– No słucham! – rzucił niecierpliwie James i Katherina uderzyła go w ramię.

– To postacie z mugolskiej książki... Doktor stworzył miksturę, która rozdzieliła go od jego złego alter ego w postaci Pana Hyde'a. Uczą tego na mugoloznastwie? – spytała Lily, gdy skończyła tłumaczyć.

– Uczą tego w Portree... – parsknęła śmiechem. – Jestem bardzo ciekawa jak wygląda Jane... Jestem dumna z tego, że tak kreatywnie do tego podeszliście.

– Nawet mam busolę i hak! – Katherina przebrała się za pirata. Część włosów schowała pod kapeluszem kapitana statku, a prawe oko miała zasłonięte podobną opaską do tej, której używał Moody zaraz po tym, gdy stracił oko. I faktycznie... Z rękawa lewej ręki wystawał metalowy hak, a w prawej dłoni... – No i rum! Nie mogło go zabraknąć.

– Rum to podstawa u każdego pirata, złotko. – Puściła przyjaciółce oko.
– Chodź do kuchni... Rozkładamy na talerze jedzenie. Powiesz dokładnie co podgrzać, bo zgubiliśmy rozpiskę. Poradzicie sobie?

– Przecież jest z nami Merlin. – Lily przytuliła się do Jamesa, jakby miał ich ochronić przed całym złem tego świata.

– Ale mamy też Złą Czarownicę i Pana Hyde'a – przypomniał Adalbert.

– Merlin wszystko zwycięża. Mam nieskończoną ochronę przed złem, a wy? Zniszczenie dwa tysiące? – Parkes chwyciła ją za rękę i machnęła dłonią na Jamesa, który zaczął wyliczać, że ma jeszcze wiele atrybutów, które w mig zmiotą całe zło.

– Jesteśmy trochę w rozsypce. Mama zaczęła robić po swojemu, a nie po mojemu... – Cay roześmiała się, gdy Katherina przekręciła oczami. Przeszły przez udekorowany salon. W rogach zwisały złowieszczo pajęczyny, na stołach ustawione były świece, a po całym pomieszczeniu porozstawiano dwadzieścia wydrążonych dyń, które również dawały światło. – Patrz na to!

Jess aż się wzdrygnęła, gdy spojrzała na żyrandol, z którego do góry nogami zwisały nietoperze... Żywe.

– Tu jest kilka miejsc siedzących, kącik do wróżenia z kulą dla Adalberta... A tu... Tu jest kuchnia, w której Jane będzie pichciła, kiedy tu się przeprowadzi. – Przeszły kilka kroków przez korytarz i weszły do kuchni. Jane podbiegła do niej małymi kroczkami, a biała tutu śmiesznie się trzęsła. Ucałowały się w policzki i podeszły do blatów. 

– Zastanawiałam się po co ci trykoty, o które prosiłaś. – Jess dygnęła przed Łapą, który na ramiona zarzucił purpurową pelerynę, a na głowie miał złotą koronę. Ucałowała duży pierścień, gdy wyciągnął do niej dłoń. – Królu Syriuszu Pierwszy...

– Ej, nie musiałaś. – Chyba zrobiło mu się głupio, ale po chwili pochuchał sygnet i wytarł w pelerynę z wrodzoną nonszalancją. – A ty...

– Doktor Jekyll... Bert jest Panem Hydem. To takie mugolskie postacie. Ja jestem ta dobra, ze skłonnościami do zła i zrobiłam eliksir, który to zło oddzielił ode mnie, i stworzył się zły Hyde. Oczywiście wygląda bosko. – Syriusz kiwnął z uznaniem głową i pogłaskał jej wąsa, jakby sprawdzał, czy prawdziwy. – Kiedy początek?

– Za pół godziny – odpowiedziała Jane patrząc na zegar wiszący na ścianie. Katherina klasnęła w dłonie zwracając na siebie uwagę.

– Wy dwoje dalej wykładacie wszystko na talerze. Jess podgrzej to, co trzeba i jak znasz jakieś zaklęcie, dzięki któremu jedzenie będzie ciepłe przez kilka godzin, to rzuć je. Ja zacznę wynosić te zimne przekąski. Paul i Remus rozkładają picie, a mama miała ogarnąć naczynia. – Zasalutowali jej, na co uśmiechnęła się szeroko. Wyjęła hak z rękawa i położyła go na parapecie okna. – Uważajcie na niego, teraz potrzebne mi dwie ręce!

*******

Nie mógł uwierzyć, że uległ namowom Edgara i Cecily. To znaczy, miał zamiar uczestniczyć w dwudziestych urodzinach Katheriny, Paula, Syriusza i Jane, ale z całą pewnością nie miał zamiaru się przebierać. I to w dodatku za poltergeista. Ale kobietom w ciąży się nie odmawia.

Nie spodziewał się takiego tłumu i z trudem odnalazł solenizantów. Wręczył prezent piratce Katy, baletnicy Jane, starożytnemu czarodziejowi Paulowi i królowi tej imprezy Syriuszowi.

Chwilę bawił się w towarzystwie topielicy Amelii, ale porwały ją na parkiet dwa wyrośnięte leprokonusy Fabian i Gideon.

Minął kilka wil, mumię i jakiegoś rycerza bez głowy w drodze do stołu z przekąskami. Zapewne kilka lat temu zapachy zmieszałyby mu się w jedno, ale teraz doskonale potrafił je rozdzielić. Po lewej stronie poczuł zapach dziczyzny i wziął talerzyk, bo pieczeń pachniała wyśmienicie i teraz czuł tylko ją. Po chwili dołączył aromat cytrusów, ledwo wyczuwalny, ale wystarczyło, że przekręcił lekko głowę i czuł już wyraźnie cytrusy, i sosnę... Jessica Cay.

– Przepraszam... – dziewczyna musnęła dłonią jego ramię i chwyciła babeczkę dyniową. – O, cześć.

– Cześć. – Odsunął się nieco i odwrócił w jej stronę. Spodziewał się księżniczki, wili, albo jakieś fantastyczne zwierzę, ale nie spodziewał się uzdrowiciela... I to faceta. – Uzdrowiciel?

– Doktor Jekyll – ledwo zrozumiał, co powiedziała, bo przeżuwała babeczkę. – Taka postać z mugolskiej książki.

– Podasz mi pieczeń? – Dał jej talerzyk, gdy wyciągnęła do niego dłoń i nachyliła się w stronę półmiska z dziczyzną. – Co jest w nim takiego fascynującego?

– To, że zrobił jakąś miksturę i stworzył swoje złe alter ego, czyli Berta. – Podała mu talerzyk z miłym uśmiechem.

– Czyli...

– Ja jestem ta dobra, a on ten zły – rzuciła lekko. Ktoś krzyknął, że czas na wróżby i mała kolejka ustawiła się do stolika, przy którym usiadł Adalbert. Stali blisko, dodatkowo Jessica była niska, więc mógł przyjrzeć się chłopakowi. Faktycznie wyglądał mrocznie i chyba przez to, ta cała zabawa we wróżenie wydawała się być poważna. W końcu ktoś bardziej znany usiadł naprzeciwko McSweeney'a. Katherina z nieukrywaną ciekawością wpatrywała się w niego, jakby miał powiedzieć coś, co odmieni jej życie.

– Hmm... – Brunet spojrzał na nią szybko, a później znów na kulę. – Co chcesz wiedzieć? Magiczna kula prawdę ci powie...

– Będę aurorem?

– Tak – odpowiedział nawet nie patrząc w kulę. Parkes uśmiechnęła się radośnie i klasnęła w dłonie.

– Cudownie! – wstała z krzesła i teraz mumia czekała na swoją wróżbę. Blondynka podeszła do nich i stanęła obok Jess.

– On tam widział coś więcej, tak? – zapytała od razu, a Cay kiwnęła głową.

– Nic złego, tego jestem pewna. Raczej nie chciał, żeby wszyscy to słyszeli – zapewniła ją i nawet jej uwierzył. Katy przez chwilę wyglądała, jakby się nad czymś zastanawiała, ale w końcu kiwnęła głową.

– A ty idziesz, Leven? – Parsknął śmiechem, bo Parkes zapytała go całkiem poważnie.

– Daj spokój. To najbardziej sztywny poltergeist w historii. Depresji idzie dostać. – Uśmiechnął się, słysząc ironiczny komentarz Cay.

– Nie jestem sztywny tylko poważny – sprostował i zerknął na stolik. – Może ty pójdziesz... Magiczna kulę prawdę ci powie.

– Patrz jak to się robi, sztywniaku! – Dziewczyna usiadła naprzeciwko Adalberta, który roześmiał się.

– Co chcesz wiedzieć? – Brunet chwycił jej dłoń, a ona chyba myślała nad pytaniem.

– Czy będzie mieć chłopaka? – krzyknęła Katherina, a Jess odwróciła w ich stronę głowę i spojrzała karcąco na przyjaciółkę. Na twarzy pojawił się rumieniec i obserwował jej profil. – Uwielbiam ją peszyć.

– Zauważyłem – mruknął i upił łyk Ognistej, którą podał mu Remus przypominający trytona. Zwrócił uwagę na to, że Cay spojrzała z niepokojem na dłoń Adalberta, która wzmocniła uścisk. McSweeney zamknął oczy i nawet z tej odległości, Tobias dostrzegł, ruch jego gałek ocznych pod powiekami.

– Całe życie będziesz otoczona chłopakami, a biel przywdziejesz dwa razy... – Zdziwił się, bo chłopak praktycznie wycharczał te słowa, ale bardziej zaskoczyła go reakcja Jessiki, która wyrwała dłoń z jego uścisku i patrzyła na przyjaciela zszokowana. Ten otworzył powoli oczy i dopiero po chwili wpatrywania się w nią, uśmiechnął się delikatnie.

– Merlinie! – Dziewczyna odsunęła się gwałtownie na krześle i doskoczyła do Adalberta.

– Tu jestem! – krzyknął James, który stał przy wyjściu na korytarz i tym samym zwrócił na siebie uwagę.

– Coś mu jest... – Wyrwał go głos Katheriny i znów spojrzał na McSweeney'a, przy którym stała Jess. Lewą dłonią trzymała serwetkę przy jego nosie, a prawym rękawem od swojej koszuli ocierała mu chyba łzy.

– Merlinie... To krew – wyszeptała Parkes, bo zapewne zauważyła ciemnoczerwone plamy na rękawie przyjaciółki.

Prorok Niecodzienny