*48*

[muzyka]

Jeszcze raz spojrzała w lustro, zdając sobie sprawę z tego, że lepiej wyglądać nie będzie. Była zmęczona jak diabli. Nie spała od ponad doby, dodatkowo dochodziło zmęczenie po tańcach na ślubie, stres przed spotkaniem z przyjaciółmi, Syriuszem... Całą noc marzyła o Eliksirze Słodkiego Snu... Była pewna, że kropelka pomogłaby jej w zaśnięciu... Myślę jak ćpunka. Muszę wziąć się w garść!

Związała włosy w kitkę i przemyła twarz zimną wodą. Jeszcze godzina i będzie wolna... Przynajmniej wolniejsza niż tutaj, w Anglii.

Wyszła z łazienki i ruszyła do jadalni. Zajęła miejsce pomiędzy babcią Betulą a Lily i czekała na ciąg dalszy.

Rodzina Katheriny zaprosiła ją oraz babcie na śniadanie i przyjęły zaproszenie. Teraz trochę żałowała, bo po nieprzespanej nocy nie miała na nic ochoty, ale pocieszało ją to, że nie ona jedyna jest niewyspana. Wprawdzie rodzice i dziadkowie Katy wyglądali, jakby przespali te zalecane przez uzdrowicieli osiem godzin, i już od co najmniej świtu byli na nogach, ale na szczęście jej przyjaciółki wyglądały na niewyspane. Przynajmniej nie była jedyna.

Meadows posłała uśmiech Jessice, która właśnie nazwała panią Caroline bohaterką, gdy ta podała jej filiżankę z kawą. Sama upiła łyk herbaty i zaczęła jeść jajecznicę.

Powoli jej zdenerwowanie ustępowało. Godzina została do jej świstoklika powrotnego do Australii i była całkowicie pewna, że kiedy będzie z dziewczynami sam na sam, da sobie radę. Wcześniej nie miała takiej pewności.

– Szkoda, że nas opuszczasz – mruknęła Lily dolewając jej herbaty.

– Tam już będzie dwudziesta druga, a jutro mam zajęcia. Przykro mi. – Uśmiechnęła się smutno do przyjaciółki i pogłaskała po ramieniu.

– To teraz, kiedy nas odwiedzisz? – zapytała Caroline Parkes, a Dorcas przełknęła szybko, żeby udzielić odpowiedzi:

– Święta chyba spędzę we Francji, może wpadnę na dzień. – Kusiło ją, żeby wzruszyć ramionami, ale powstrzymała się. Nie miała pojęcia, co będzie robiła za tydzień, a co dopiero za prawie dwa i pół miesiąca.

– A jak wrażenia? Dużo się zmieniło odkąd wyjechałaś? – Chwilę się zastanawiała nad kolejnym pytaniem zadanym przez matkę Katheriny.

– Patrząc na tę dwójkę siedzącą obok mnie, to tak, dużo się zmieniło – zażartowała i spojrzała na Lily i Jamesa. Brunet wyszczerzył się do niej i objął ramieniem żonę. – Tak szczerze, to nie czuję różnicy, chyba dlatego, że co tydzień ludzie z Zakonu dostarczają nam informacje na temat tego, co się dzieje tutaj i nie widzą problemu w tym, żeby przekazywać listy, czy prezenty od przyjaciół.

– Ale pewnie i tak tęsknisz? – Kiwnęła głową, uśmiechając się nieśmiało, gdy zapytała ją o to babcia Katheriny.

– Na szczęście dobrze jej robią odwiedziny. – Do rozmowy włączyła się babcia Betula. – Lily już była, Jessica też. Teraz wasza kolej, dziewczęta.

– Potrzebujemy oficjalne zaproszenie – mruknęła Katy i Dorcas spojrzała na nią zdziwiona. – Zaostrzono procedury dotyczące prywatnych wyjazdów dla kursantów i aurorów... Ogólnie, pracowników Ministerstwa. Szczególnie do krajów anglojęzycznych. Wiesz, szpiegostwo.

– To jakieś wariactwo. – Meadows pokręciła głową.

– Wcześniej wystarczyły krótkie przesłuchania przed i po podróży. Teraz bez rodziny w danym kraju ciężko jest uzyskać zgodę – wyjaśnił ojciec Katheriny.

– No, ale byłaś w Rosji, a Jess i Bert w maju odwiedzili prawie wszystkie kontynenty...

– Mam daleką ciotkę w Rosji i mnie zaprosiła, a Adalbert i Jessica nie pracują w Ministerstwie, więc im było łatwiej – powiedziała Katherina.

– Tak dokładniej, to mieliśmy też umówione spotkania związane z naszą pracą, więc się udało szybko i przyjemnie to załatwić – dodała Jessica.

– No, a William? On nie ma problemu, żeby mnie odwiedzać.

– Jego kursem zarządza MACUSA, a oni nie mają zaostrzonych środków. – Kiwnęła głową, chociaż nadal nie mieściło jej się w głowie, że takie są problemy z przemieszczaniem się.

– Także twój kochaś nadal będzie wpadał – rzuciła Betula żartobliwie. Rzuciła babci ostre spojrzenie w tym samym momencie, w którym Katherina zaczęła się krztusić.

– Nie ta dziurka... Przepraszam... – wystękała blondynka między kaszlnięciami i opuściła szybko jadalnię.

– Pomogę jej! – Jess prawie wywróciła krzesło, kiedy gwałtownie wstała od stołu i wybiegła za Parkes. Dorcas miała ochotę po raz kolejny i w sposób dosadny, wytłumaczyć babci, że William to tylko przyjaciel i nawet jeśli według niej jest inaczej, to nie powinna tego wywlekać przy innych osobach, ale wolała załatwić to w cztery oczy. Jeszcze wymsknęłoby jej się coś na temat tego, co zaszło między nim a Katheriną, a przecież rodzice Parkes o niczym nie wiedzieli i nie chciała, żeby doszło do niezręcznej sytuacji.

Spojrzała w swój prawie pusty talerz, mając nadzieję, że czas zacznie płynąć szybciej i wróci do Australii. Wtedy odetchnie ulgą, bo tam już będzie wieczór, pójdzie spać i ten dzień wreszcie się skończy.

*******

Obserwowała czułe pożegnanie Dorcas z obiema babciami. Nadal czuła się trochę skrępowana po tym, jak przyjaciółka przy niej opieprzyła babcię Betulę, bo ta w czasie śniadanie zasugerowała, że jest coś pomiędzy Meadows a Kartney'em. Sama wiedziała doskonale, że to nieprawda i to głównie dlatego wyszła za Katheriną, która dostała nagłego ataku kaszlu, i wytłumaczyła jej, że to na pewno nie jest tak. Blondynka prawie zabiła ją spojrzeniem, twierdząc, że nie obchodzi ją to, iż Dorcas i William pocieszają się w swoich ramionach. Patrząc na nią, doskonale wiedziała, że to bujda na kółkach i zastanawiała się, o co tak właściwie chodzi?

Coraz częściej miała ochotę zdzielić Parkes w tę kręconą łepetynę, bo słowa świadczyły o tym, że nienawidzi swojego byłego faceta, ale jej zachowanie wskazywało na to, że jest po prostu o niego zazdrosna. W dodatku w tej historii pojawiła się też Dorcas, ich przyjaciółka, która notabene nie wie, co tak naprawdę zaszło między tamtą dwójką. Wiedziała, że Parkes nie jest z tych dziewczyn, co to każe wybierać po której jest się stronie i chociaż otwarcie nie pokazuje, że rusza ją zbliżenie Williama i Dorcas, to ona, jako naoczny świadek zachowania brunetki w Australii, czuła obowiązek bronienia Meadows. Bo coś było nie tak. Ale odnotowała w myślach, żeby jak najszybciej spotkać się z Katheriną jutro po pracy, żeby powoli przedstawić jej swoje spostrzeżenia, bo dziś zdecydowanie obie nie miały na to czasu.

– Merlinie, wreszcie. – Dorcas widocznie odetchnęła z ulgą i usiadła na krześle, po tym jak ona pożegnała się z panią Pronton i panią Meadows. – Mamy mało czasu, więc nie będę owijała w bawełnę. Wybacz za brak delikatności, ale coś nie daje mi spokoju...

– Zaczynasz owijać w bawełnę – wtrąciła jej Jess, dostrzegając, że brunetka jest trochę skrępowana, ale też zauważyła błysk ciekawości w niebieskich tęczówkach.

– To jest trudniejsze niż myślałam. Adalbert nie daje mi spokoju, nie dosłownie, oczywiście. Chodzi mi o to... jak dobrze go znasz? – Nie mogła się powstrzymać przed zmarszczeniem brwi, bo Dorcas ją zaskoczyła.

– Co dokładnie masz na myśli? – zapytała starając się opanować mimikę twarzy na wypadek niewygodnych słów.

– Cóż... Jesteście ze sobą bardzo blisko, dziewczyny w listach czasami wspomną o was tak, że odnoszę wrażenie iż jesteście razem, jednocześnie wy twierdzicie, że to tylko przyjaźń, co oczywiście, dodaje temu wszystkiemu uroku, ale... – Dorcas zająknęła się.

– Wyduś to z siebie – ponagliła ją Jessica, czując większy niepokój.

– Czy ty masz pojęcie jakie robisz do niego maślane oczy? – Mimowolnie parsknęła śmiechem, bo Meadows powiedziała, to tak udręczonym tonem, jakby ją to męczyło od miesięcy. – Martwię się. Mieszkacie razem, spędzacie dużo czasu wolnego razem... Macie wspólny interes. I naprawdę go lubię, ale... On ci złamie serce, Jess.

– To akurat jego specjalność... – wyrwało jej się cicho, ale zamaskowała to kaszlem. – Wiesz... Nic mi nie będzie. Umyślnie nie wyrządzi mi żadnej krzywdy...

– Och! On woli chłopców! – Meadows przerwała jej niecierpliwie, a ona rozdziawiła usta zdziwiona. Kiedy, do cholery, się dowiedziała?! – Powiedz coś... Przerażasz mnie.

– Wiem, o tym – odezwała się po chwili milczenia.

– Wiesz?

– Tak. Już od kilku lat... – Czuła jak przechodzą ją dreszcze, kiedy w końcu to przyznała. – Mówiłaś komukolwiek?

– Nie.

– Proszę, nie mów nikomu. – Spojrzała na nią błagalnie. Oczy brunetki przepełnione były troską. Kilka razy zaciskała usta, jakby powstrzymywała się przed powiedzeniem czegoś, ale ostatecznie kiwnęła głową.

– Jess, on się tobą bawi... – powiedziała ostrożnie Dorcas.

– Nie, Dor. Wiemy, co robimy i póki co, to się udaje... Skąd ty w ogóle wiesz? – zapytała, bo była przekonana, że z boku wyglądają jak przyjaciele, którzy ze sobą flirtują.

– Poczułam się wczoraj źle, i kiedy poszłam do łazienki na piętrze, to zobaczyłam go z Samem w tym pokoju, co się przygotowywałyśmy, w jednoznacznej sytuacji.

– Słuchaj, ważne jest, żebyś nikomu tu o tym nie mówiła. Nie do końca wiemy, co się stanie...

– ...Dorcas Meadows, świstoklik do Ministerstwa Magii w Sydney! – Jessica odwróciła głowę w stronę starszej czarownicy, która wyszła na korytarz, żeby wezwać przyjaciółkę na jej świstoklik.

– Naprawdę? – jęknęła brunetka z żalem i wstała z krzesła. – Uważaj na siebie. I to nie był koniec rozmowy.

– Napiszę do ciebie, na pewno. – Przytuliła ją mocno i szybko wypuściła z objęć, bo świstoklik miał się aktywować za kilka minut. – Do zobaczenia!

– Będę tęsknić! – Meadows opuściła korytarz zaraz za urzędniczką.

– Zabiję go... – mruknęła do siebie i skierowała kroki w stronę wind. Jak najszybciej opuściła Ministerstwo Magii i skręciła w pierwszą lepszą wąską uliczkę, z której teleportowała się z cichym trzaskiem.

Zadrżała z zimna, kiedy chłodny, wilgotny podmuch wiatru rozwiał jej włosy i zapięła guziki kurtki ze smoczej skóry. Chwilę jeszcze stała przy furtce do ogrodu ciotki Adalberta i patrzyła na niewyraźny zarys zamku.

– Jess! – Odwróciła się, gdy usłyszała wołanie McSweeney'a, który stał w drzwiach wejściowych. Szybko pokonała dzielącą ich odległość i poklepała go po ramieniu.

– Pójdziemy na zamek? – zapytała, gdy weszła do środka i zaczęła zdejmować odzież wierzchnią.

– Jasne.

– Och, i póki pamiętam! – Zamilkła na chwilę, kiedy przyłożyła do oczu różdżkę i wyszeptała zaklęcie, dzięki któremu zmieniła kolor tęczówek na piwno-zielony. Założyła okulary i spojrzała na niego groźnie. – Następnym razem uważaj gdzie się migdalisz z Samem. Dorcas was widziała.

*******

Tępy ból głowy powoli ustępował. Co chwilę patrzył na zegar wiszący na ścianie, mając nadzieję, że jakimś magicznym sposobem czas zwolni. Wiedział, że lada moment zaczną schodzić się goście, a on musiał dokończyć raport sprawy nad którą pracowali w ramach ćwiczeń razem z Jamesem. Na całe szczęście Potter robił obszerne notatki, więc na jego głowie zostało sklejenie tego w jedną całość.

Usłyszał jakieś ciche trzaski i skrzypnięcia dochodzące z parteru, więc wiedział, że zaczęli pojawiać się goście.

Przyspieszył tempo pisania, ciesząc się, że podsumowanie akcji musi zawierać jedynie kilka zdań. Gdyby musiał jeszcze analizować wszystkie popełnione błędy, to zeszłoby mu lekko ponad godzinę.

Kiedy schodził po schodach usłyszał chichot kilku dziewczyn. W salonie zastał Lily, Katherinę oraz Jane, która trzymała w dłoni butelkę z piwem kremowym.

– Wszystkiego najlepszego, Jane! – zawołał na wejściu i objął serdecznie blondynkę.

– Dzięki – mruknęła w jego ramię. Odsunął się od niej i uśmiechnął się szeroko do Lily.

– Jak tam noc poślubna? – zapytał i sugestywnie poruszał brwiami. Ruda zarumieniła się lekko, a Katherina jęknęła wyraźnie zdegustowana.

– Nie wierzę, że robiliście to u mnie domu. – Pokręciła głową i domyślił się, że jej wyobraźnia podsuwa jej pewne obrazy, których nie chce widzieć. – Nawet ja się na to nie odważyłam.

– Nie? – Spojrzał na nią z przesadnym zdziwieniem i uchylił się, kiedy Parkes spróbowała go uderzyć w ramię.

– Byliśmy tak padnięci, że praktycznie od razu usnęliśmy. Mam nadzieję, że dziś skończymy w miarę wcześnie. Żal mi was jak pomyślę, że macie jutro na siódmą. – Potter zrobiła smutną minę. – A James ma jeszcze po kursach trening...

– Biedaczysko – westchnęła Katy, ale ton jej głosu nie wskazywał na to, że mu współczuje.

– Zołza. – Parsknął śmiechem, gdy usłyszał Lily, a blondynka pokazała jej język.

– Ej, a gdzie jest James? – zapytał.

– Pakuje sprzęt na jutro, póki ma jeszcze czas – odpowiedziała mu Ruda. Wyjrzał przez okno na szopę, gdzie trzymali różne graty i faktycznie drzwi były otworzone na oścież.

– Pójdę do niego.

– Pójdę z tobą! – wyrwała się Katherina z entuzjazmem i pomachała szybko dziewczynom. Wyszli z salonu i nie zdziwił się, kiedy od razu przystąpiła do ataku. – Co z Dorcas?

– Nic. – Wzruszył ramionami idąc w głąb korytarza.

– Syriusz...

– Katy...

– Oj, daj spokój, Łapo – rzuciła niecierpliwie. Spojrzał na nią i parsknął śmiechem, bo uśmiechała się przymilnie. – Mi możesz wszystko powiedzieć.

– Pogadaliśmy chwilę i tyle. – Ponownie wzruszył obojętnie ramionami.

– Jak tańczyliście, to wyglądaliście mile dla oka – powiedziała łagodnie, jakby tęsknie. W duchu jęknął, na próbę jej manipulacji. Katherina potrafiła poruszyć w człowieku delikatną strunę i chociaż wiedział, że robi to specjalnie, żeby wyciągnąć jak najwięcej, to nie potrafił się oprzeć. Pocieszające było to, że nie był jedynym, który łapał się na te sztuczki, no i robiła to tylko po to, żeby pomóc.

– Wtedy myślałem, że faktycznie jest po staremu, ale potem poszliśmy się przespacerować i cóż... Rozmowa zbytnio się nie kleiła. – Przytrzymał jej drzwi wyjściowe na tylne podwórze, żeby przeszła i przystanęli na małej werandzie.

– Nie było was przez jakieś pół godziny, więc nie wciskaj mi kitu, że rozmowa wam się nie kleiła.

– Merlinie, Katy – westchnął ciężko, przewracając przy tym oczyma. – To było jak przyjemne przesłuchanie. Pytanie i odpowiedź, w ogóle nie żartowała tam w ogrodzie. Przez ponad rok miałem wrażenie, że dużo się nie zmieniła w tej Australii, ale to już nie jest to...

– Też to zauważyłam, ale wydaje mi się, że po prostu jest nami trochę onieśmielona. Dzieją się straszne rzeczy, ale przyznaj, że to też także ekscytujące, a ona nie może z nami tego przeżywać. – Kiwnął głową na znak, że przyznaje jej rację. – Ale przynajmniej z tobą pogadała.

– Szczęściarz ze mnie – rzucił z przekąsem. – No i teraz już wiem na czym stoję.

– Syriusz... – Dotknęła jego ramienia i w myślach przeklął, bo jego głos zdecydowanie zabrzmiał zrezygnowanie, z kolei Parkes brzmiała jak pieprzona optymistka i zaczęło to być irytujące.

– Katy... To już nie ma sensu. Nie napisała do mnie żadnego osobistego listu, a w rozmowie częstuje mnie ogólnikami, którymi zapewne obdarowuje wszystkich tych, którzy nie są jej przyjaciółmi. Nie mam zamiaru tutaj siedzieć przez jeden Merlin wie ile czasu i czekać na coś, co nie nastąpi. Poza tym ona się zmieniła i nie wiem, czy podoba mi się taka wersja Dorcas.

– Przecież to Dorcas... – Parsknął gorzkim śmiechem, gdy to usłyszał.

– Może dla ciebie. Jak dla mnie, to stała się po prostu nijaka. – Wzruszył ramionami i dzielnie zniósł surowe spojrzenie Katheriny. – Taka prawda, złotko. Nadal wygląda jak milion pieprzonych galeonów, ale co z tego, skoro straciła tego pazura, którego w niej uwielbiałem?

– Syriusz, nie osłabiaj mnie nawet... – Blondynka zrobiła zaciętą minę i wiedział, że nie odpuści mu tak łatwo. – Nie wysuwaj wniosków po półgodzinnej rozmowie! Mieliście za mało czasu!

– Ciężko będzie ci to przełknąć, co złotko? – Jego głos przepełnił się ironią. Odwrócił się od niej i ruszył w kierunku szopy, gdzie znajdował się James. – Ach! I było wystarczająco dużo czasu, Katy! Szesnaście miesięcy!

******* scena 18+ *******

– Wszystkiego najlepszego, kochanie... – Mimowolnie zachichotała, gdy Paul opadł na poduszkę obok niej i wymruczał te trzy słowa.

– Dzięki – mruknęła i skupiła się na wyrównaniu oddechu oraz rytmu serca.

– Jak się czujesz jako już–nie–nastolatka? – Przekręciła się na bok i wtuliła w jego ciepłą klatkę piersiową. Poczuła dreszcze, gdy przypadkiem ją połaskotał, kiedy objął ją ramionami.

– Nie najgorzej. Na szczęście ktoś mi wybił z głowy wszystkie negatywne myśli... Dosłownie...

– Taak?

– Mhm... – mruknęła, podnosząc głowę, by ucałować jego brodę. Wtuliła się w zagłębienie jego szyi i przymrużyła oczy. – No i powoli już dostrzegam te wszystkie pozytywne aspekty bycia nie–nastolatką. Teoretycznie skończyłam kurs, zostało mi jeszcze odrobić kilka miesięcy praktyki, ale na szczęście to połączone mam z pracą... Nie mieszkam z rodzicami, mam narzeczonego... A właśnie!

– Tak, Jane? – zapytał sennym głosem i miała nadzieję, że jest jeszcze świadomy tego, co mu mówi.

– Hm... Myślę, że mogłabym zmienić stan cywilny... – wyszeptała zdenerwowana i przez chwilę wsłuchiwała się w ciszę. – Śpisz?

– Myślę, że to świetny pomysł, Jane. – Usłyszała jego czuły, głęboki głos i podparła się łokciem, żeby spojrzeć na niego z góry. Roześmiała się na widok jego uśmiechu i pocałowała go z czułością. Jęknęła protestująco, kiedy odsunął ją od siebie i podniósł się do pozycji siedzącej. Nakryła się kołdrą, ale bynajmniej nie było jej zimno. Posłał jej tak gorące spojrzenie, że była przekonana, iż mogłaby odrzucić pościel i otworzyć wszystkie okna, a nie odczułaby chłodu. – Mam nadzieję, że nie chcesz teraz omawiać koloru kwiatów...

– O nie...

– ...bo zdecydowanie odechciało mi się spać, Jane. – Otworzyła usta zdziwiona. Oblizała wargi, uważnie obserwując, jak Paul, niby od niechcenia, pochyla się nad nią. Niski pomruk wymsknął jej się z gardła, gdy kolanem rozsunął jej nogi i delikatnie opadł na jej ciało. Wciągnęła powietrze, czując jego wilgotne wargi sunące po prawym policzku w kierunku skroni. Jęknęła zaskoczona, kiedy wpił się w jej wargi. Czuła ból w nabrzmiałych piersiach, które były przyciśnięte przez jego tors, ale zdecydowanie uwielbiała ten rodzaj bólu. Nie mogła powstrzymać wicia się pod jego ciałem, kiedy jego chłodne dłonie powoli wyznaczały trasę od jej szyi, poprzez małe piersi, talię aż do jej bioder. Chwilę głaskał jej skórę, nie przerywając przy tym pocałunku i miała wrażenie, że dosłownie się topi.

Odchyliła głowę do góry, gdy podparł się na lewym łokciu, a prawa ręka znalazła się w miejscu tuż pod jej piersią. Poczuła przyjemne dreszcze przeszywające jej ciało, gdy całował i ssał wrażliwy fragment jej szyi, i palcami drażnił jej lewy sutek.

W myślach przybiła sobie piątkę, gdy jego usta i język wreszcie zajęły się jej piersiami. Wbiła krótkie paznokcie w jego ramiona i skomlała cicho z przyjemności, gdy delikatnie ją podgryzał.

– Gotowa na drugą rundę?

– O taak... – wyjęczała tak cicho, że nie miała pewności czy ją usłyszał. Zamknęła oczy, czując ciarki tam, gdzie jego skóra jej nie przykrywała. Pocałunki schodziły coraz niżej i nie mogła powstrzymać uśmiechu. Uniosła się na łokciach i zachichotała, gdy układał się w wygodnej dla niego pozycji, pomiędzy jej rozchylonymi nogami.

Opadła ponownie na poduszkę, chwilę po tym, jak obdarzył ją powłóczystym spojrzeniem i seksownym półuśmiechem.

Głośno jęknęła i drgnęła, kiedy powoli ją polizał. Subtelnie possał jej wrażliwy punkt. Powoli uspokoiła oddech, czując narastającą przyjemność, gdy tak masował językiem jej łechtaczkę.

– Wszystkiego najlepszego dla mnie... – wychrypiała błogo, ale jeszcze wcześniej wydała z siebie zduszony okrzyk po tym, jak do języka dołączyły palce. Poczuła przyjemne wibracje na łonie od jego śmiechu i gwałtownie odrzuciła głowę do tyłu, skomląc cicho z rozkoszy, którą jej dawał.

Uwielbiała być tak torturowana.

I niech skonam, jeśli to nie najlepsze urodziny jakiekolwiek miałam!


Prorok Niecodzienny.