*53*

[muzyka]

Od jej spotkania z Severusem Snape'em minęło sześć dni i od tamtego czasu nie potrafiła usiedzieć w miejscu.

Naprawdę dużo myślała o tym, kto mógł powiedzieć o ciąży Lily i miała tylko jednego podejrzanego.

Obserwowała Syriusza, kiedy tylko się dało i dziękowała Merlinowi za to, że zbliża się ślub Paula i Jane, bo odwołała randki z Larsem, tłumacząc tym, że musi im pomóc. W tym czasie starała się mieć oko na Blacka, ale kilka razy wyszedł gdzieś i nie miała pojęcia, gdzie się udał. Raz nawet nie wrócił na noc, a kiedy go zapytała, gdzie był, to odpowiedział, że przedłużyło mu się spotkanie z koleżanką.

Wtedy pomyślała, że już chyba lepiej, żeby szpiegował niż miał jakąś pannę. Było jej głupio, że wpadła na coś takiego, ale nie potrafiła sobie wyobrazić przy nim kogoś innego.

Lily z kolei twierdziła, że to świetnie, iż zaczął się z kimś spotykać i nawet chciała go umówić z kilkoma koleżankami z kursu. Katherina musiała mocno gryźć się w język, żeby nie powiedzieć Potter, że przez te ciążowe hormony wpada na złe pomysły.

Kolejne spotkanie Zakonu dobiegało końca i musiała dorwać Moody'ego, bo nie chciała załatwiać tego u taty czy wujka. Jednak dotyczyło to rodziny i potrzebowała obiektywnego spojrzenia.

– Prosimy jeszcze Caradoca Dearborna, Adama Vance'a i Lily Potter – powiedział Charlus i Parkes spojrzała na przyjaciółkę, która już szła w kierunku jadalni. Katherina od razu wstała i przepchała się do jedynej osoby, która na pewno jej nie zignoruje.

– Tobias... – pociągnęła go za łokieć i uśmiechnęła się przepraszająco do Edgara i Amelii.

– Co się dzieje? – zapytał ją, gdy rozejrzała się, czy czasami nikt im się nie przysłuchuje.

– Lily nie może mieć teraz misji – szepnęła zbliżając się nieco, aby mógł ją dosłyszeć.

– Wiesz, że wezwanie, to niekoniecznie misja? – kiwnęła głową, bo doskonale o tym wiedziała, ale wolała mieć pewność, że Potter nie dostanie misji.

– Wiem, ale jeżeli to misja, to nie bierzcie Lily – rzuciła i wzięła głęboki wdech, mając nadzieję, że słowa, które miała wypowiedzieć nie wywołają u niej płaczu. – Ona jest w ciąży.

– Co?!

– Miałam najpierw iść z tym do Dumbledore'a, ale jego nie ma, a dziś ją prosicie. Jeżeli to misja, to weźcie mnie zamiast niej. Błagam... – urwała patrząc na niego błagalnie. Gdyby Lily spotkało to, co ją w czasie pierwszej misji, to umarłaby na samą myśl o tym, że mogła temu zapobiec.

– Dzięki, Katy... Pójdę to załatwić – uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością i wróciła do przyjaciół. Syriusz patrzył na nią z wyraźnym rozbawieniem i miała ochotę walnąć go w ten zadowolony wyraz twarzy.

– Już się za nim stęskniłaś? – zapytał, patrząc na zegar. – Nie rozmawiałaś z nim tylko godzinę.

– Oj, przestań – fuknęła, na co tylko się roześmiał. Obserwowała uważnie, jak Tobias rozmawia z Alastorem. Moody spojrzał na nią magicznym okiem i z tej odległości nie potrafiła odczytać jego miny. Przygryzła policzek, gdy auror podszedł do wujka i jej ojca.

– Prosimy jeszcze Mary Macdonald! – zagrzmiał auror i Parkes spojrzała teraz na Levena. Z ruchu jego ust wyczytała "przepraszam".

– Dobranoc – rzuciła Katherina i wstała z kanapy, nie czekając nawet na reakcję przyjaciół.

Czerwona na twarzy wyszła z salonu do swojej wieży, gdzie zamierzała nieźle wyżyć się na ćwiczebnym gargulcu, wyobrażając sobie, że to jej ojciec.

*******

Jessica bardzo się cieszyła, że Adalbert uszanował jej wolę i również w tym roku nie był nachalny, pytając, czy spędzi Wigilię z nim, jego mamą i ciocią. Od roku ten czas nie należał do jej najulubieńszych dni w roku i obawiała się, że przypadkiem mogłaby coś palnąć przy pani Malodorze na temat Berta, a nie chciała, żeby się martwiła. Z kolei ciotka chłopaka, Leticia, zwyczajnie działała jej na nerwy i tylko to, że pomagała siostrze oraz siostrzeńcowi od zawsze, sprawiało, iż Jess starała się być dla niej miła, kiedy jakimś sposobem nie udało jej się uniknąć towarzystwa kobiety.

Pojawiła się w Kwaterze rano i ku uciesze Syriusza zajęła się gotowaniem. Adalbert był z nią przez kilka godzin, ale kiedy upiekła dwa ciasta i paszteciki, to zebrał się do Portree razem z jedzeniem, które przyszykowała. Ugotowała zupę i ucieszyła się, gdy domownicy razem z nią zjedli.

Około godziny szesnastej Syriusz wybył do Tonks, a James i Lily do rodziców. Jane od dwóch dni była już w Kamiennym Wzgórzu, bo przecież pojutrze miała mieć ślub. Katherina natomiast od rana była u Larsa, a potem miała udać się do rodziców na kolację.

Cay w ostatnim liście wypytała Williama jaki ma rozkład dnia w czasie przyjazdu i ten wieczór miał spędzić z dziadkami, zatem Parkes mogła być w domu bez nerwów, że ktoś popsuje jej humor.

Uśmiechnęła się pod nosem, kiedy pomyślała o jutrzejszym dniu. Z radością przyjęła zaproszenie Katheriny na obiad i nie mogła się doczekać aż Kartney pozna Fawley'a. Była pewna, że blondyn wyraźnie się wścieknie, ale nic nie zrobi, bo przecież będzie w domu rodzinnym Katy, a jej rodzice nic nie wiedzą, jak to było między nimi. Gdyby nie miała pewności, że będzie dużo jedzenia, to kupiłaby popcorn.

Była w trakcie dekorowania ciast świątecznych, kiedy usłyszała cichy śmiech za sobą.

– Wszystko na ostatnią chwilę? – zapytał Fabian i odwróciła się w jego stronę, tworząc dłońmi kulkę z marcepanu.

– Błagam, powiedz, że jesteś po pracy, a nie przed – powiedziała, dostrzegając, że ma na sobie brązowy trencz.

– Jestem po pracy, ale mam tu jeszcze trochę spraw. A ty? – Zerknął za nią podejrzliwie i zdjął trencz. – Myszkujesz?

– Tylko w spiżarce, więc pełen legal, panie władzo! – Uniosła ręce do góry w uspokajającym geście.

– Co to?

– Marcepan. Właśnie dekoruję ciasta, bo wreszcie nikt nie plącze się po kuchni...

– Jakbym słyszał własną matkę – parsknął, a ona walnęła go w ramię.

– Oho! Przypominam ci mamę? – zapytała udając oburzenie i odwróciła się w stronę blachy z ciastami. – Pomożesz mi?

– Jasne!

– Ale ostrzegam... Te ciasta trafiają jutro na stół, więc postaraj się. – Przesunęła w jego stronę jedno ciasto i na blacie pomiędzy nimi ułożyła ulepione wcześniej figurki. Uśmiechnęła się, gdy praktycznie przed samym dotknięciem ciasta przypomniał sobie o umyciu dłoni.

– Gdzie w tym roku będziesz na kolacji? – zapytał ją po chwili ciszy i westchnęła.

– Dokończę gotować i chyba gdzieś się położę. Trochę boję się sama wracać wieczorami – powiedziała i odsunęła się na dwa kroki, żeby zobaczyć jak z większej odległości wyglądają marcepanowe choinki ułożone na cieście.

– Myślałem, że spędzisz Święta z przyjaciółmi.

– Jutro będę na obiedzie u Katy, a pojutrze sam wiesz... W Wigilię wolę być sama, albo z kimś, komu nie przeszkodziłby mój wisielczy humor, jeśli taki by był. – Wzruszyła ramionami i zaczęła układać bałwana z białych kulek.

– Co złego wydarzyło się w Wigilię, że jej tak nie lubisz? – Ręce na chwilę jej znieruchomiały, gdy zastanawiała się nad odpowiedzią.

– Wigilia była dla nas ważniejsza niż wszystkie inne dni. Dodatkowo moja siostra wyszła tego dnia za mąż, więc to był szczególny czas. – Uśmiechnęła się smutno wspominając Jocundę i Charliego jako nowożeńców. – Od roku wszystko jest inne. Okres świąteczny już mnie tak nie cieszy, jak kiedyś. Wszyscy są z rodzinami, z ludźmi z którymi się długo nie widzieli, a ja... Ja muszę przesyłać świąteczne prezenty dla rodziców i Joanny w połowie listopada, bo wszystko jest takie niewiadome. Staram się widzieć pozytywy, bo w Święta potrzeba dużo jedzenia, więc siedzę w kuchni od kilku dni i gotuję, co bardzo mnie uspokaja. Po tych kilku godzinach stania przy garach jestem zmęczona i nie czuję tego wszystkiego tak mocno. Powiedzieć ci coś w sekrecie?

– A to nie były sekrety? – zapytał, a ona pokręciła głową.

– Nie... Adalbert i Katy poniekąd wiedzą, co mi siedzi w głowie. Chociaż Katy dużo mniej, ale Bert... – Machnęła ręką i zaczerwieniła się na myśl, którą chciała mu wyjawić. – Ale to ma zostać między nami.

– Wszystko zostanie w tej kuchni. Jestem w służbowych ciuchach, więc powiedzmy, że to będzie tajemnica zawodowa.

– Czyli nasza rozmowa, to tak naprawdę przesłuchanie? – zapytała i trochę ucieszyło ją to, gdy roześmiał się na głos. – Było mi smutno, gdy dostałam zaproszenie od Jane i Paula. Nie chodzi mi o to, że biorą ślub, chociaż zazdroszczę im tego bardzo i jest mi przykro, że zawsze muszę coś spieprzyć z chłopakami. Bardziej chodzi mi o datę. Merlinie... Będę musiała odpuścić toasty, bo jak się upiję na smutno, to będzie kiszka.

– Nie ma czego się obawiać, Jess. Z tego, co nam wiadomo, to nie będzie długa impreza i będą sami swoi, więc może nawet trochę się ucieszysz?

– Ale ja się cieszę! – zaprzeczyła gwałtownie. – Jednocześnie też czuję duży niepokój, smutek i zazdrość.

– Zazdrość?

– Zakładają rodzinę! – Machnęła rękoma sfrustrowana. – Powinnam urodzić już dwójkę dzieci i wyjść za mąż! W odwrotnej kolejności, oczywiście.

– Oczywiście. – Zaśmiał się i Cay w napięciu czekała na to, co powie, bo zdecydowanie widziała w jego brązowych oczach, że zbiera myśli. – Naprawdę tego chcesz?

– No może nie teraz... – zaczęła cicho. – To znaczy... Poczekaj, zbiorę myśli.

– Nigdzie się nie wybieram. – Usiadł na krześle, a ona zaczęła układać sobie w głowie pewne sprawy.

Czy chciałaby mieć teraz rodzinę? Oczywiście. Marzyła o świetnym mężu, dzieciach, domie w górach i do trzeciego roku szkoły myślała, że jak zostanie absolwentką Hogwartu, to ona i Bert pobiorą się, ale domyśliła się, że nic z tego, więc musiała zweryfikować swoje marzenia.

Chłopcy przewijali się przez jej życie, ale do skończenia szkoły żaden nie porwał jej na tyle, żeby chciała czegoś więcej. Później nie było lepiej i nawet już nie miała ochoty rozpamiętywać Barnabasza.

Miała też marzenia, które bardzo powoli spełniała.

Była w Zakonie i bycie z kimś spoza tej organizacji, było trudne.

Miała też Adalberta i była pewna, że żaden chłopak nie zrozumie tego, iż Bert jest dla niej bardzo ważny.

– Wydaje mi się, że na dzień dzisiejszy, nie ma faceta, który zaakceptował to wszystko, co się teraz dzieje – wypowiedziała, ale nie do końca była pewna, czy kiedykolwiek pojawi się ktoś taki.

*******

Przekroczył próg domu państwa Parkes z mocno bijącym ze zdenerwowania sercem. Chyba wszyscy przyjaciele zdołali mu napisać, że Katherina ma chłopaka. Od Jamesa wiedział, że to pałkarz z jego drużyny, więc poniekąd obarczał winą Pottera, bo domyślił się, iż to on ich zapoznał. Od ostatniego listu Jamesa, czyli od jakiegoś tygodnia, myślał praktycznie tylko o tym, że Parkes spotyka się z jakimś tępym osiłkiem.

Był wdzięczny dziadkom, a szczególnie babci, że przestali poruszać temat Katheriny. Parkesowie im wytłumaczyli, że dla dobra poszukiwań syna, postanowili udawać, że łyknęli haczyk i powiedzieli, że prawdopodobnie Natalie porwała dziecko. Dziadkowie byli bardzo źli, ale zrozumieli ich działania. W końcu szukali syna kilkanaście lat. Kiedy to się wyjaśniło, jego babcia inaczej spojrzała na Katherinę i była nią oczarowana. Nie dziwił się temu. Została stworzona do tego, żeby ją uwielbiać.

– William! – Caroline Parkes przywitała go ciepłym, serdecznym uśmiechem i otwartymi ramionami. – Czym cię karmią w Stanach? Co wizytę jesteś coraz wyższy!

– Wołowiną. – Objął ją mocno, czując radość z jej widoku. – Wesołych Świąt!

– I nawzajem, kochanie. – Pogładziła jego policzek i zawołała męża. – Potterowie już są. On i Charlus nie potrafią odpuścić sobie nawet dzisiaj.

Kobieta odsunęła się od niego i przywitała się jeszcze z jego dziadkami. Zaprosiła ich do salonu, gdzie byli już goście i domownicy.

Puścił dziadków przodem, mając nadzieję, że to da mu trochę więcej czasu na szybką obserwację pomieszczenia. Wypatrywał burzy blond loków, ale nie było jej.

– Will! – Pierwsza dostrzegła go Lily i prawie od razu porwała go w ramiona, bo miała najbliżej.

– Małżeństwo ci służy, pani Potter – uśmiechnął się szeroko, gdy się od niego odsunęła i przesadnie zmierzył ją wzrokiem, wiedząc, iż na pewno wkurzy Jamesa. – Nie myślałaś o rozwodzie?

– Bo to raz? – odpowiedziała pytaniem Ruda i pisnęła, gdy James przyciągnął ją do siebie blisko.

– Powinieneś mnie wspierać i mówić jej, że poślubienie mnie było najlepszą decyzją w jej życiu...

– Oj, nie przesadzaj. Dokonywała ważniejszych wyborów... Na przykład, co dziś włożyć. – Łapa wyciągnął do niego rękę i puścił mu oczko, bo Potter zasłonił uszy Lily.

– Poczekam aż wy przedstawicie mi wasze przyszłe żony. Nie liczcie na to, że będę wam robił reklamę – zagroził ze złośliwym uśmiechem, na co Syriusz roześmiał się.

– Przyjaźń z tobą jest skuteczną antyreklamą mojej osoby – dociął mu i zaczęli się przepychać z Jamesem.

– Zestresowani? – zapytał obejmując Jane. Z Paulem wymienił się jedynie skinieniem głową. Nigdy nie byli wielkimi przyjaciółmi, ale odkąd rozstał się z Katheriną ich stosunki trochę się ochłodziły. Może też przez to, że zgodnie z tym, co obiecali sobie z Katy nie mówił o kulisach ich rozstania, a jej brat starał się wyciągnąć to z niego.

– Wcale – powiedziała Jane, ale słyszał nutkę zdenerwowania w jej głosie. Parkes objął narzeczoną i ta uśmiechnęła się do niego rozpromieniona. Parsknął śmiechem, gdy Łapa zarzucił lewą rękę na jego ramię, a prawą dłonią poczochrał mu włosy.

– Może się sparujemy?

– Odczep się! – Odepchnął go lekko. – Remus cię rzucił?

– Chyba... – mruknął Syriusz i uśmiech zniknął z jego twarzy. – Nie mamy od niego żadnych wieści. Profesor Dumbledore twierdzi, że wszystko jest w porządku, ale on tez już dawno nie widział Lupina, więc nic nie wiemy. Remus ma być jutro, więc mam nadzieję, że w końcu się dowiemy.

– Uhuhu... Czy my się znamy? – Odwrócił się słysząc niski, uwodzicielski głos Jess. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by stwierdzić, że ta kpi sobie z niego.

– Jessica! – Podszedł do niej i objęli się trochę niezręcznie. – Jak tam brwi?

– Na swoim miejscu! – Uniosła grzywkę i zauważył, że faktycznie brwi jej odrosły. – Tęskniłam za nimi, ale Lily pomogła mi je wyhodować.

Uśmiechnął się lekko widząc jak dziewczyny obejmują się, a spojrzenia, którymi się wymieniły przepełnione były czułością.

Co wizytę, praktycznie od razu, jak znajdował się w ich towarzystwie uczucie tęsknoty stało się wręcz nie do zniesienia i tym razem nie było inaczej.

O dziwo, kontakt się nie urwał i pisali do siebie regularnie. Może z Paulem i Jess nie było jak dawniej, no i oczywiście z Katheriną, ale z resztą dogadywał się świetnie i czuł, że ich przyjaźń nie osłabła. Z niektórymi, tak jak na przykład z Dorcas, miał nawet bliższe relacje niż, gdy był Hogwarcie.

Poczuł nagłe podekscytowanie, gdy usłyszał dobiegające głosy z przedpokoju. Najwidoczniej ktoś przybył i z tego, co wiedział brakowało już tylko Katy i jej chłopaka. Gdyby nie to, że jego dziadkowie rozmawiali z Paesegoodami, to w salonie byłoby kompletnie cicho.

– Wesołych Świąt! – Serce dosłownie mu podskoczyło, gdy usłyszał wesoły głos Katheriny. Odwrócił się i jego wzrok od razu powędrował do złączonych dłoni jej, i wysokiego bruneta. Nie zdziwił się, że nie przywitała się z przyjaciółmi bardziej wylewnie, bo przecież widzieli się niemal codziennie.

Była chyba jeszcze piękniejsza niż ostatnim razem. Trochę rozczarowało go to, że spięła włosy w niedbałego koka, bo uwielbiał, gdy miała je rozpuszczone.

– Cześć, Katy – powiedział i dostrzegł grymas na jej twarzy, kiedy na niego spojrzała.

– Cześć... Lars, to jest William. – Poczuł ukłucie zazdrości, bo spojrzała na Fawley'a czułym wzrokiem. Kartney wyciągnął do niego dłoń i się przedstawił. Chłopak wyglądał na trochę zdziwionego, i kiedy Katherina zaczęła mu tłumaczyć kim jest dla jej rodziny, zaczął gromić ją wzrokiem.

Jak to możliwe, że w ogóle o nim nie wspomniała swojemu chłopakowi?

Czuł się, jakby był wściekły, ale wiedział, że to uczucie jest dalekie od choćby złości. Był zdruzgotany i krtań ścisnęła mu się z żalu.

Zerknął na Syriusza, który już nie patrzył na niego z zainteresowaniem, jak wcześniej. Teraz w jego spojrzeniu dostrzegł zrozumienie. Black skinął delikatnie głową na blondynkę, jakby chciał mu coś przekazać.

– Katy? – odezwał się zanim pomyślał, co chce zrobić. – Możemy porozmawiać w cztery oczy? Proszę...

– Och... – Wydawało mu się, że jest zdziwiona jego prośbą i serce zabiło mu mocniej, kiedy obdarzyła go olśniewającym uśmiechem. Poczuł ogarniającą go radość, że jego modły wreszcie zostały wysłuchane i wreszcie porozmawiają. – Nie.

*******

Była wdzięczna samej sobie, że od razu, gdy weszła do domu zapytała mamę o to ile pozostało czasu do rozpoczęcia obiadu. Wiedziała, że spotkanie Williama będzie trudne i zapewne będzie musiała z nim zamienić kilka słów. Nie myliła się.

Całą swoją uwagę chciała skupić na Larsie, który trzymał mocno jej dłoń, ale jak tylko weszła do salonu czuła, że przepada. Była zdziwiona, że nogi nie odmówiły jej posłuszeństwa i chociaż wydawało jej się, że są jak galareta, nie zachwiała się, ani nie potknęła ani razu. Gdy tam weszła od razu przykuł jej wzrok, a gdy się odwrócił przez jakieś dwie sekundy gapiła się w jego przystojną twarz okoloną blond włosami, które były dłuższe niż przy ich ostatnim spotkaniu.

Szybko spojrzała na Larsa, starając się, aby jej wzrok był maślany. Poczuła się źle z tym, że tak reaguje na Williama i teraz musi udawać, aby zachować twarz, i nie pokazać po sobie, że jest zdenerwowana.

Przestawiła szybko Kartney'a i wytłumaczyła Larsowi kim on jest dla ich rodziny.

– Katy? – W myślach jęknęła, gdy się do niej zwrócił i spojrzała na niego, starając się, aby był to obojętny wzrok. – Możemy porozmawiać w cztery oczy? Proszę...

– Och... – Zamrugała szybko totalnie zbita z tropu i poczuła dziwne ciepło rozlewające się w jej piersi. Czekałam na to tyle czasu. Uśmiechnęła się szeroko, nie kryjąc tego, jak bardzo jest usatysfakcjonowana. – Nie.

Jessica, która stała za nim zaczęła kaszleć i znała ją już na tyle dobrze, że wiedziała, iż tak maskuje parsknięcie śmiechu.

– Chodź, skarbie. Oprowadzę cię po domu – zaproponowała Larsowi i pociągnęła go do przedpokoju. – Zaraz wrócimy!

Minęli drzwi od gabinetu ojca i poprowadziła go w głąb domu. Uwielbiała tę część, która została odnowiona po powrocie dziadków, bo było tam mnóstwo rzeczy przywiezionych z wielu zakątków świata. Dzięki opowiadaniu o nich, jej zdenerwowanie minęło i chociaż nadal czuła lekki niepokój, to wiedziała, że da radę.

Pokazała mu też swój ulubiony pokój z którego rozpościerał się piękny widok na podwórze przed domem. Obiecała, że pokaże mu ten widok wiosną i latem, kiedy wszystkie drzewa i krzewy pokryte są zielonymi liśćmi.

Wrócili po kilkunastu minutach i ucieszyła się, kiedy wpadła na mamę, która kazała im iść do jadalni. Aż przystanęła zaskoczona na widok Alastora Moody'ego, który siedział pomiędzy jej wujkem i dziadkiem. Powitała go z lekkim uśmiechem i już miała usiąść obok babci, ale ta kazała im siąść dalej.

Miała nadzieję, że Beatrisha nie dostrzegła jej grymasu, gdy zauważyła, że są trzy wolne miejsca obok jej ojca, no i Williama.

– Siądziesz obok Willa? – zapytała Larsa, bo po pierwsze nie chciała siadać obok Kartney'a, a po drugie nie chciała, żeby Fawley siedział obok jej mamy.

– Jasne! – Odsunął jej krzesło i uśmiechnęła się z wdzięcznością, gdy po chwili usiadł obok niej. Odetchnęła z ulgą, gdy siedząca na przeciwko Jess zaczęła rozmowę z Larsem na temat kilku ostatnich dni.

Chłopak miał trochę więcej spraw na głowie, bo Departament Magicznych Gier i Sportów w końcu ustalił jak będą wyglądały rozgrywki w przyszłym sezonie.

Spięła się, gdy William zapytał Larsa o drużynę i jej obecny chłopak skupił swoją uwagę, na jej byłym chłopaku.

Nachyliła się do przodu, gdy to samo zrobiła Cay.

– Mogłam wziąć popcorn. – Przyjaciółka puściła jej oczko i zaczęła popijać wino, bacznie obserwując chłopaków. Spojrzała na Syriusza, który wydawał się być równie rozbawiony i zafascynowany rozmową chłopaków, jak Jess.

– Skreślam was z listy prezentów – rzuciła cicho i rozluźniła się, kiedy odpowiedzieli jej śmiechem.

Odwróciła głowę w stronę wejścia do jadalni, gdy dobiegły ją głosy z przedpokoju.

Wydawało jej się, że już wszyscy są, ale dostrzegła te trzy wolne miejsca obok babci.

– Ktoś jeszcze przyjdzie? – zapytał Paul zdziwiony i oboje spojrzeli wyczekująco na ojca. Robert zrobił jedynie tajemniczą minę i odsunęła krzesło, żeby wstać i iść zobaczyć, kto przyszedł. Gdy podniosła się z miejsca, do jadalni weszła wysoka brunetka z paterą ciasta w dłoniach.

– Wesołych Świąt!

– Dorcas!

*******

Już dawno odkryła, że babcia Stephanie potrafi załatwić chyba wszystko. Wystarczyło, że dawała jej znać, co potrzebuje, a ona w ciągu kilku dni dawała jej odpowiedź, iż zorganizowała to, o co prosiła.

W tym roku, grudzień był dla niej intensywnym miesiącem. Miała egzaminy półroczne, skupiała się na sesjach z Miriam i przygotowywała się na spędzenie Bożego Narodzenia we Francji i w Anglii. Dwa dni przed świstoklikiem były bardziej intensywne, bo dostała wyniki egzaminów i świętowała zakończenie kolejnego etapu jej kursu. Następny dzień spędziła w Thundelarra razem z braćmi i ciotką Alsephiną.

Do Francji dotarła dzień przed Wigilią i cieszyła się, że babcia miała skrzaty domowe, bo przez kilka godzin zwiedzały Paryż, i nie musiały martwić się o gotowanie, czy dekorowanie domu.

W Wigilię zjadły obiad ze znajomymi babci, i kiedy kobiety wyszły, Dorcas zauważyła przy drzwiach wejściowych spakowane dwie walizki, z czego jedna należała właśnie do niej.

Do Londynu przybyły półtora dnia wcześniej niż planowała, z czego była bardzo szczęśliwa. Ucieszyła się jeszcze bardziej, gdy babcia Betula przy kolacji oznajmiła, iż zaproszono ją na jutrzejszy obiad u Parkesów i już wysłała sowę do Beatrishy Paesegood, że pojawią się we trójkę.

Tego dnia znów miała problem z zaśnięciem, ale wreszcie powód był zupełnie inny niż dotychczas. Nie mogła doczekać się spotkania z przyjaciółmi. Szczególnie z Syriuszem, któremu była winna rozmowę.

Ubrała wełnianą, krótką sukienkę i grube rajtuzy, i kiedy zobaczyła matkę Katheriny żałowała, że nie wybrała czegoś bardziej eleganckiego. Przywitała się z kobietą i odebrała od niej paterę z ciastem, gdy ta poprosiła, żeby zaniosła ją do jadalni.

– Wesołych Świąt! – Uśmiechnęła się szeroko wchodząc do pomieszczenia i poczuła sie nieswojo, gdy kilkanaście par oczu skierowało na nią wzrok.

– Dorcas! – usłyszała kilka radosnych, ale też zaskoczonych głosów i pierwsza dopadła ją Katherina, która odebrała od niej ciasto i położyła je na stole. Blondynka uścisnęła ją mocno, i gdy ją puściła wymieniła się szybkimi uściskami z Jane, Lily i Jess. Przecisnęła się do Jamesa, który również wstał i pisnęła, gdy przy uścisku uniósł ją do góry.

– Cześć, Dorcas. – Syriusz machnął do niej ręką i odpowiedziała mu tym samym gestem. Przywitała się szybko z Williamem i Paulem, i wreszcie Katherina przedstawiła jej Larsa. Starała się być obiektywna w pierwszej ocenie, ale niestety wcześniej dostrzegła minę Kartney'a i jej obiektywizm szlag trafił.

Z czystej sympatii do Williama, postanowiła nie lubić Larsa.

Rachela Kartney trąciła swojego męża i przesunęli się o miejsce, żeby mogła usiąść obok blondyna.

– Pisałaś, że będziesz dopiero jutro – powiedział z lekkim wyrzutem.

– Babcia zrobiła mi niespodziankę i zamówiła świstoklik na wczoraj. Przepraszam, że wam nie dałam znać, ale chciałam z nimi spędzić trochę czasu, żeby dziś skupić się tylko na was – zwróciła się do przyjaciół i wytarła chusteczką nos. Do tej pory odnotowała tylko jeden minus podróży. Przez dużą różnicę temperatury nabawiła się kataru.

– Jak egzaminy? – zapytała ją Jane i zaczęła opowiadać o tym, że ostatnie trzy tygodnie były dla niej wyjęte z życia.

*******

Po obiedzie i deserze, ojciec Katheriny poprosił Dorcas do gabinetu i miał nadzieję, że zaraz okaże się, jak to będzie z kawalerskim Paula, bo Parkes chciał zaprosić jeszcze Larsa.

– Przykro mi – powiedział Fawley i naprawdę wyglądał, jakby mu było przykro. – Jutro rano mam trening.

– Żartujesz sobie? – zapytała Katherina, a on pokręcił głowa.

– Nieważne, czy świątek, piątek, czy niedziela... Taki mamy harmonogram i musimy się go trzymać. Czasami żałuję, że nie jestem nadal rezerwowym. – Black spojrzał na Jamesa, który wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie szalejcie za bardzo.

– Już idziesz? – Parkes wydawała się być aż nazbyt zmartwiona, że Lars ich opuszcza. Chłopak pożegnał się z nimi i razem z Katheriną odeszli do reszty gości.

– Rezerwujemy Kwaterę – rzucił szybko Syriusz i zaśmiał się, gdy Lily zaczęła protestować.

– To niesprawiedliwe! Dor właśnie się dowiaduje, gdzie to jest, więc mogłaby się tam udać... – Rzucił jej krzywe spojrzenie, chcąc przekazać jej, że nie obchodzi go to. – Jess, powiedz coś!

– Macie jedzenie w spiżarce i Ognista chłodzi się od rana – powiedziała znudzonym tonem Jessica i razem z Jamesem zaśmiali się, gdy wzruszyła ramionami, kiedy Potter wbiła w nią gniewny wzrok. – Striptizerka będzie o dwudziestej. Dokładnie taka jaką lubisz, James.

Kolejny raz wybuchnął śmiechem, gdy Cay zaczęła dogryzać Lily wymieniając cechy wyglądu rzekomej striptizerki.

– Wiedziałeś, że ma chłopaka? – zapytał Williama, który stał trochę z boku i z lekkim uśmiechem obserwował dziewczyny.

– Nie brałem tego na poważnie – odpowiedział blondyn i poklepał go po ramieniu. – Czy ten facet ma jakieś wady?

– Jedną. – Kartney jęknął i spojrzał na niego wyczekująco. – Nie jest w Zakonie i z tego, co wiem, jeszcze długo nie będzie.

– Dlaczego?

– Totalnie ma gdzieś politykę. Temat dla niego nie istnieje. – Chciał wyjaśnić, że pewnie ma to związek z dziadkiem chłopaka, ale do salonu wróciła Katherina i posłała mu takie spojrzenie, jakby wiedziała doskonale o czym rozmawiają. Uśmiechnął się niewinnie i zaczął wypytywać Williama o kurs.

Ucieszył się, gdy Paul wrócił do salonu i powiedział, że mogą już udać się do Kwatery, i zostawić dziewczyny tutaj. James coś szeptał na ucho Lily i przewrócił oczyma na ten widok.

– Syriusz? – Szczerze się zdziwił, gdy usłyszał Dorcas wypowiadającą jego imię. Odwrócił się w jej stronę i nie tylko on patrzył się na nią z ciekawością. Jej policzki delikatnie się zarumieniły i tylko to zdradziło, że jest zawstydzona. – Porozmawiamy w cztery oczy?

Jess parsknęła śmiechem i mruknęła pod nosem coś, co brzmiało jak "powtórka z rozrywki".

– Jasne – odpowiedział, chociaż cisnęła mu się taka odpowiedź, jaką udzieliła Parkes, gdy Will też poprosił ją o rozmowę. – Wyjdziemy do ogrodu?

– Ubierzcie się! – Rzucił Katherinie krótkie spojrzenie, zanim wyszli do przedpokoju i nie zdziwił się, widząc, że jest bardzo zadowolona.

Wziął z wieszaka swoją kurtkę i nie czekając na Dorcas wyszedł z domu, i dopiero na zewnątrz się ubrał.

– Dzięki, że się zgodziłeś – mruknęła Meadows i rozejrzała się po podwórzu. W końcu wskazała na schody. – Usiądziemy może?

– Chodź. – Zszedł ze schodów i od razu skręcił w prawo, idąc tam, gdzie rosły krzewy róż. W październiku też tam siedzieli i rozmawiali. Za pomocą zaklęcia oczyścił ławkę z kurzu i kropel wody, po czym usiadł na niej.

– Uhm... – Przysiadła obok niego praktycznie na samym skraju ławeczki. – Dzięki.

– Powtarzasz się – mruknął i wyciągnął przed siebie długie nogi. Nawet na nią nie patrzył. Nie zamierzał jej tego ułatwiać. Przecież sama chciała porozmawiać, dlatego czekał aż zacznie mówić.

– Jak kurs? – zapytała i miał wielką ochotę z niedowierzania parsknąć śmiechem, ale powstrzymał się.

– Dobrze... W styczniu będziemy spędzać trochę czasu w Biurze Aurorów, żeby potem wybrać, czym chcemy się zająć. Katy na pewno ci pisała – powiedział i nie zdziwił się, gdy kiwnęła głową. Doskonale wiedział, że Parkes jej o tym pisała, bo czytał ten list. Przypadkowo, oczywiście. – A ty?

– Świetnie – wymruczała i zauważył na jej twarzy grymas. – A tak, poza tym, to...?

– To świetnie. Nie opuszczam zajęć, ostro ćwiczymy z Jamesem, Frankiem, Alicją i Katheriną, czasami wybieram sie na przejażdżki motocyklem i działam w Zakonie, ale póki co jest w miarę spokojnie... – zaczął wymieniać powoli mając już dość tej niezręcznej sytuacji. W myślach przeklinał, że kolejny raz zgodził się na rozmowę z nią, a było jeszcze gorzej niż ostatnio. – I nie wiem, czy pamiętasz czarnego kota z białą plamką na szyi. Miał na imię Muszek i przez jakiś czas był twoim pupilem. Nie żyje.

– Jak to?! – Spojrzał na nią, gdy wreszcie jej głos stał się mocniejszy i bardziej emocjonalny.

– Został otruty.

– Żartujesz sobie?

– Skądże – powiedział i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Że też cię to interesuje... Miło się rozmawiało. Chłopaki na mnie czekają.

Wstał i ruszył w stronę Willa, Paula i Jamesa, którzy wyszli już z domu.

– Syriusz? – Zatrzymał się, słysząc jej cichy głos. Spojrzał na nią przez ramię. Stała z lekko rozchylonymi ustami i oczami wypełnionymi łzami. Wielkie, niebieskie oczy patrzyły na niego z bezradnością.

– Black, rusz dupę! – Odwrócił się, gdy James do niego zawołał.

– Zostań, proszę... – Przystanął, chociaż jakaś część chciała iść dalej. Nie potrafił zignorować jej błagalnego tonu.

– Spotkamy się na miejscu! – krzyknął, i gdy zauważył, że Potter kiwnął głową ponownie odwrócił się w jej stronę. Brunetka powoli ruszyła w jego stronę i zatrzymała się ze dwa jardy przed nim.

– Przepraszam cię tak bardzo... Schrzaniłam. Ta cała sytuacja to tylko i wyłącznie moja wina. Przepraszam, że nawaliłam, że zostawiłam ciebie i Muszka, że rzuciłam to wszystko, że nie pisałam, że nie potrafię skleić sensownego zdania, ale... O Merlinie... – Patrzył na nią totalnie zamroczony jej nagłą wylewnością. Zaczęła dziwnie oddychać i objęła się ramionami. – Nic mi nie jest. Nic mi nie jest...

– Dorcas? – zapytał zmartwiony, gdy zaczęła powtarzać, że nic jej nie jest. Pokonał dzielącą ich odległość i objął ją. Było bardziej niż dziwnie, bo była spięta i ręce trzymała wzdłuż tułowia. – Jest w porządku, Dor.

Powoli jej ciało rozluźniało się i odetchnął z ulgą czując, jak jej dłonie dotykają jego łokci, i przesuwają się w górę ramion.

– Merlinie... Udało mi się... – wyszeptała z niedowierzaniem, jakby osiągnęła jakiś sukces i odsunął się od niej, nie kryjąc zdziwienia. – Dziękuję.

Zrobił krok do tyłu i wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, który miał wyrazić to, jak bardzo jest zdezorientowany w sytuacji, bo nie chciał przeklinać, a na usta cisnęły mu się same niecenzuralne słowa.

Dorcas cofnęła się natomiast do ławki i usiadła na niej, klepiąc miejsce obok siebie. Nie wyglądała już tak nieporadnie, jak wcześniej, ale nadal dostrzegał, że dużo brakuje jej do normalności, dlatego spoczął obok niej.

– W sierpniu trafiłam do szpitala, bo uzależniłam się od Eliksiru Słodkiego Snu i spędziłam tam miesiąc – wyznała, i gdyby nie to, że mówiła całkowicie poważnie, sądziłby, iż żartuje. – Miałam problemy z zaśnięciem i śniły mi się rzeczy, o których nie chciałam śnić. Na początku brałam go od czasu do czasu, ale później nie było dnia, żebym się nim nie wspomagała. W sierpniu przeholowałam i dopiero po trzech dniach się obudziłam. To było straszne Przez dziesięć dni czułam się, jakbym miała umrzeć. Powiedz coś.

– Merlinie... – wyszeptał i spojrzał w jej bezbronne oczy. Chciał ją objąć, ale uniosła dłoń, zatrzymując go. Chciał ją jakoś wesprzeć, okazać jak bardzo mu przykro, więc kiedy chwyciła jego rękę, zaczął głaskać wierzch jej dłoni. – Co się z tobą dzieje, Dor?

– Nie poradziłam sobie. – Pociągnęła nosem i otarła łzy chusteczką, którą trzymała w drugiej ręce. – Miriam mówi, że to kryzys psychiczny... Miriam to moja uzdrowicielka. Chodzę do niej na terapię. Pomaga mi uporządkować swoje życie. Wiesz... bezsenność, ataki paniki i ogólny lęk. Popieprzyło mi się wszystko.

– Czy to przez...

– Elizabeth? – Dokończyła jego pytanie i kiwnął głową. – Poniekąd tak, ale ogólnie, to całe moje życie wymaga przepracowania. Czasami jest ciężko, bo mam te ataki, no i wstyd mi mówić o niektórych sprawach, ale Miriam twierdzi, że dobrze mi idzie. Cóż... Na pewno zanotuje postęp, jeżeli powiem jej, że w końcu komuś o tym powiedziałam.

– Nikt nie wie? – zapytał i pokręciła głową.

– Wiedzą babcie, tata, Grace, bliźniaki i ciocia, ale nie potrafię z nimi szczerze o tym porozmawiać. Przez ponad rok mieli jakąś wizję mnie, zadowolonej z życia i byli zszokowani, że tak się porobiło. – Westchnęła ciężko i znów wytarła nos. – Wiem, że wyjechałam i obiecywałam ci coś innego, ale było mi strasznie ciężko. Tęskniłam każdego dnia i marzyłam o powrocie, ale z drugiej strony...

– Tak?

– Z drugiej strony w końcu mam rodzinę. – Zamilkła i spojrzała na niego, jakby szukała zrozumienia. Ścisnął mocniej jej dłoń, bo rozumiał. Rozumiał, jak nikt inny. – Jest mi przykro, że znalazłam ją tak późno i tak daleko. I jest mi też przykro, że tak wyszło między nami, ale gdybym została, to chyba i tak by nam nie wyszło. Zakopywałabym dalej problemy i byłabym sfrustrowana. Nie potrafiłabym sobie z nimi poradzić. Przepraszam, że dopiero teraz robię to jak powinnam, ale wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak źle.

– Nie przepraszaj, Dor – wyszeptał i chociaż kolejny raz łamała mu serce, to poczuł się dużo lepiej, niż przez ostatnie miesiące. – Cieszę się, że bierzesz się w garść. I przepraszam, że byłem czasami dupkiem.

– Ta biżuteria doprowadza mnie do szału – wyznała szybko i parsknął śmiechem. Tym razem wysłał jej złote kolczyki wkrętki z opalem ognistym.– Błagam, powiedz, że Lily dostała coś innego.

– Przykro mi. – Dziewczyna jęknęła. – Wuj zostawił mi tego naprawdę sporo i jeszcze przez dwa lata na gwiazdkę i urodziny mam zapas prezentów.

– Jesteś bardzo hojny...

– Ja w tym chodzić nie zamierzam – zapewnił i Meadows uśmiechnęła się delikatnie.

– Postaram się być lepsza... – zaczęła, ale przerwał jej.

– Skup się na sobie Dorcas i nie przejmuj się mną – poprosił i chwycił jej drugą dłoń. – Twoje życie jest teraz tam i nie patrz na mnie. Nie jesteś mi nic winna, więc jeżeli nie będziesz czuła potrzeby, to nie pisz. Zawsze będziesz dla mnie ważna.

– Dziękuję. – Ścisnęła mocniej jego palce. – Mógłbyś nie mówić o tym innym? Zaraz jak wrócę, to napiszę długi list i poproszę Lily, żeby dała wam go do wglądu. Powiedziałabym im nawet dzisiaj, ale nie chcę psuć ślubu Jane i Paula.

– Jasne – zapewnił i przez chwilę milczeli. – W sumie, to też chciałbym ci coś powiedzieć... Nie chciałbym, żebyś zaczęła mieć o mnie złe zdanie.

– Już się boję.

– Częściej znikam i niedługo pewnie będę jeszcze bardziej tajemniczy, więc jak ktoś ci w liście napisze, że dzieje się coś dziwnego, to się nie zdziw – zapowiedział, bo Moody miał jednak wobec niego swoje plany. – Muszę robić pewne rzeczy.

– Rozumiem. – Kiwnęła głową i westchnęła. – Chyba powinniśmy już kończyć. Porozmawiamy jeszcze jutro?

– Na pewno – zapewnił i pomógł jej wstać. Był jej wdzięczny za to, że nie puściła jego dłoni, dopóki nie odprowadziła go do bramy, skąd teleportował się do Kwatery Głównej.

*******

Jane uśmiechnęła się z wdzięcznością do Katheriny, która pomogła jej z zapięciem srebrnego, cienkiego łańcuszka. Popatrzyła w swoje odbicie w dużym lustrze i wygładziła materiał sukni na biodrach.

– Wyglądasz pięknie – powiedziała Parkes obejmując ją w talii. Elliot oparła czoło o głowę przyjaciółki i wzięła głęboki oddech.

– Dziękuję. – Spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Niecałe pół godziny dzieliło ją od zaczęcia ceremonii, a jej rodzina się spóźniała. Była bardziej niż zaniepokojona tym, że jeszcze ich nie ma, ale Syriusz obiecał, iż sprawdzi, co się dzieje.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że to ty za niego wychodzisz, Jane. Nie zaakceptowałabym żadnej innej dziewczyny – zapewniła Katy i Elliot zaśmiała się cicho.

– Marzyłyśmy o tym, żeby być siostrami – przypomniała jej.

– Jesteśmy siostrami, więc jeżeli o to tylko ci chodzi, to nie musisz wychodzić za niego za mąż – zażartowała przyjaciółka i uderzyła ją lekko w ramię. Obie obróciły się w stronę drzwi, gdy te otworzyły się. Uśmiech nieco jej osłabł, gdy zauważyła panią Caroline.

– Już gotowe? – spytała kobieta i Jane kiwnęła głową. Pani Parkes podeszła do nich i dostrzegła w jej oczach łzy. – Chciałabym ci coś podarować, Jane.

Elliot spojrzała zdziwiona na Katherinę, gdy ta podała mamie drewniane pudełko.

– Dostałam to w dniu ślubu od Dorei. To pamiątka po Katherinie Parkes, babci Paula, Katy i Jamesa. – Caroline otworzyła pudełeczko i aż westchnęła widząc piękną, srebrną bransoletę wysadzaną rubinami i diamencikami. – Jestem bardzo szczęśliwa, że to tobie mogę ją przekazać.

– Coś starego – wyszeptała Katherina zapinając na jej nadgarstku bransoletę. – Pójdę już do Paula. Zostawiam cię w dobrych rękach.

– Wiadomo już coś? – zapytała Elliot, gdy jej przyjaciółka wyszła z pokoju.

– Syriusz już wrócił. Mick zapewnił, że zjawią się niedługo. – Kiwnęła głową uspokajając się trochę. – Jane, chciałabym, żebyś zawsze miała pewność, że macie w nas wsparcie. Chętnie zajmę się wnukami, ale nie naciskam. Wszystko w swoim czasie. Lepszej synowej nie mogłam sobie wyśnić dla mojego zagubionego synka i byłabym szczęśliwa, jeśli zechciałabyś mówić na mnie "mamo".

Jane wytarła zbierające się w kącikach oczu łzy i przytuliła się do Caroline, która nie przejmowała się łzami na policzkach. Katherina wiele razy mówiła, że wylewność ma po mamie i teraz rozumiała, co ma na myśli.

– Dziękuję, mamo. – Parsknęła krótkim śmiechem, gdy Parkes załkała głośno i uścisnęła ją jeszcze mocniej.

– Rozmażesz się, dziecko. – Jane przyjęła od niej chusteczkę i zaczęła wycierać sobie łzy, starając się, aby nie zniszczyć delikatnego makijażu.

– Nareszcie! – Uśmiechnęła się szeroko, gdy usłyszała pukanie do drzwi, i gdy te otworzyły się, zauważyła Micka. Brat wszedł do pokoju, a za nim ich ojciec. Po ich minach od razu stwierdziła, że nie mają dobrych wieści.

– Przykro mi... – powiedział Mick. Caroline uścisnęła jej dłoń w pocieszającym geście i zostawiła ich samych.

– Co powiedziała?

– Niewiele. – Spojrzała na brata i westchnął ciężko. – Jest obrażona, że jej nie powiedziałaś.

– I co teraz mam zrobić? – zapytała, czując panikę. Spojrzała na ojca, jakby szukała u niego ratunku i prawie załkała, gdy otrzymała go.

– Rób swoje i nie przejmuj się nią, kochanie. Jestem tu z Mickiem. To wystarczy.

*******

Od kilku minut był już gotowy, żeby wyjść i wziąć ślub. Ojciec zostawił go samego, gdy dowiedział się, że Syriusz wrócił już z Conwy, gdzie mieszkała rodzina Jane. Miał nadzieję, że nic poważnego się nie stało i jeszcze dziś zostaną małżeństwem.

– Mogę? – Katherina zajrzała do pokoju i zaśmiał się, gdy nie czekając na odpowiedź weszła do środka. – Syriusz powiedział, że zaraz będą, więc jeśli chcesz to możemy już iść.

– Chodźmy.

– Czekaj! – powiedziała i złapała go za dłoń, gdy ruszył w stronę drzwi. – Nie tak szybko, braciszku.

– Jakieś rady?

– Wiesz dlaczego ostatnim razem jej nie wyszło, Paul... Nie popełnij tego samego błędu. Zawsze miej jej zdanie i pragnienia na uwadze. Masz jej nie skrzywdzić, bo nie chcę siedzieć w Azkabanie za bratobójstwo – ostrzegła go i uśmiechnął się do niej rozczulony. Kochał w niej to, jak bardzo kocha i troszczy się o dobro Jane. Przestała patrzeć na niego groźnie i wyglądała na rozanieloną. – Masz szczęście, że to właśnie ta uczennica wpadła ci w oko. Kocham cię, braciszku.

– Ja ciebie też, Katy. – Przytulił ją mocno i kiedy odsunęli się od siebie, Katy chwyciła go pod ramię.

– Chodźmy... Jeszcze babcia musi się nachwalić, jaki przystojny kawaler z ciebie wyrósł. – Puściła mu oczko i wyprowadziła go z pokoju. – Przyszykuj się też na to, że będzie marudziła, iż najmłodsze najpierw bierze ślub, ale to przytyk w moją stronę, nie w twoją.

– Dzięki, że zgodziłaś się stanąć obok mnie. – Oboje z Jane stwierdzili, że będą trochę niekonwencjonalni i Katherina będzie jego drużbą, a u Jane będzie to Mick.

– To jedyne słuszne miejsce dla mnie i wykopałabym każdego, kto stanąłby koło ciebie – zapewniła poważnie. – Chociaż u mnie, jak coś, to będzie Jess.

– Planujecie już? – zapytał zdziwiony. W sumie nie zdziwiłby się, bo Lars był w porządku i Katy wreszcie wyglądała na szczęśliwą.

– Coś ty! – Machnęła drugą ręką i zaśmiała się. – Przecież spotykam się z nim ze dwa miesiące!

Weszli do dużego salonu w drugiej części domu. Tej, która od Nowego Roku miała być dla niego i Jane. Spojrzał na Katheriną, mając zamiar ją zapytać, o to, czy już wie.

– Tata mi powiedział o tym, że to będzie wasze gniazdko. Będzie mi was brakowało w Kwaterze – powiedziała szybko i odsunęła się od niego, gdy podeszli do nich dziadkowie.

– Ależ ty przystojnie wyglądasz, wnusiu – wyszczebiotała babcia, a Katy puściła mu oczko, jakby chciała rzec "a nie mówiłam?". Podziękował babci i pochwalił również jej wygląd. Myślał, że będzie zdenerwowany, ale był spokojny i szczęśliwy.

Jego intuicja jeszcze nigdy go nie zawiodła i myśląc o Jane, zawsze był pewny swoich uczuć, i nie bał się. Od kilku miesięcy wiedział, że oświadczyny były dobrym pomysłem, a dziś obudził się z pewnością, że ślub to kolejna świetna myśl.

– Może już się ustawimy? – zaproponowała Katherina po chwili i stanęli obok Urzędnika, który stał na małym podwyższeniu przed kominkiem. Dwie kolumny krzeseł oddzielone były szerokim granatowym dywanem. Goście zajęli swoje miejsca i spojrzał po zebranych. Weszła jego mama i zajęła miejsce obok ojca. Zauważył, że wolne są jeszcze trzy krzesła, ale przestał się martwić, jak tylko zobaczył Jane wchodzącą do salonu.

Uśmiechnął się szeroko, gdy usłyszał dźwięki spokojnej muzyki i Elliot zaczęła iść w jego stronę. Ojciec prowadził ją z prawej strony, a u jej lewego boku szedł Mick.

Szybko zerknął na Jess i trochę się zdziwił, bo jako jedyna patrzyła na niego i posłała mu uśmiech.

Jane wyglądała tak perfekcyjnie, że aż gardło mu się ścisnęło. Włosy miała upięte w kok i dostrzegł, że te same kwiaty, które miała w bukiecie zdobią jej uczesanie. Prosta suknia, pokryta była koronką i spodobało mu się to, jak skóra na ramionach oraz obojczykach odznacza się pod ażurem.

Poczuł rozczulenie, gdy Jacob Elliot zatrzymał się tuż przed podwyższeniem i schylił się, żeby ucałować czoło Jane.

– Oddaję ci rękę mojej córki. – Podał mu prawą dłoń narzeczonej i wycofał się do wolnego krzesła w pierwszym rzędzie. Elliot stanęła przed nim, a za nią ustawił się Mick.

– Droga rodzino i przyjaciele – zagrzmiał mistrz ceremonii. – Zebraliśmy się tutaj, aby świętować ślub Paula oraz Jane, którzy w waszej obecności wymienią się przysięgami małżeńskimi.

Złoty sznur oplótł ich złączone dłonie i urzędnik zwrócił się do nich, że mogą zaczynać.

– Jane, biorę cię za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość do końca naszych dni. Obiecuję robić wszystko, żebyś każdego dnia budziła się i zasypiała szczęśliwa. Pragnę dzielić z tobą dobre i złe chwile – wypowiedział słowa, które układali przez ostatnie kilka dni. – Nigdy w ciebie nie zwątpię, zawsze będziesz miała we mnie wsparcie i obiecuję być najlepszym tatą dla naszych dzieci.

– Paul... – zająknęła się Jane. Dostrzegł, że jest onieśmielona i miał nadzieję, że urzędnik dosłyszy jej przysięgę. – Biorę cię za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość do końca naszych dni. Obiecuję robić wszystko, żebyś każdego dnia budził się i zasypiał szczęśliwy. Pragnę dzielić z tobą dobre i złe chwile. Nigdy w ciebie nie zwątpię. Zawsze będę cię wspierać i będę najlepszą mamą dla naszych dzieci.

– Na mocy nadanej mi przez Ministerstwo Magii udzielam wam ślubu, czego świadkami są tutaj zebrani goście! Wymieńcie się obrączkami, symbolem łączącego was związku. – Złoty sznur zniknął z ich dłoni, a Katherina wysunęła się i poczekała aż wezmą obrączki z poduszeczki.

– Jestem cały twój – powiedział cicho i założył obrączkę na serdeczny palec u jej dłoni.

– Jestem cała twoja – odpowiedziała Jane, zakładając mu złoty krążek na palec.

– Ogłaszam was mężem i żoną! Możesz pocałować pannę młodą! – Zagrzmiał mistrz ceremonii i pochylił się, aby ucałować swoją żonę.

Usłyszał brawa i mimowolnie uśmiechnął się, przyciągając do siebie Jane. Ktoś gwizdnął głośno i odsunęli się od siebie niechętnie. Podziękowali urzędnikowi i stanęli naprzeciwko gości.

Zaczęto im gratulować i w pewnym momencie zaczęły już go boleć policzki od ciągłego uśmiechu. Zerknął z lekkim niepokojem na Jane, kiedy dostrzegł, że jej mama nie pojawiła się, ale nie dostrzegła jego spojrzenia.

Ostatnią osobą, która składała im życzenia był Adalbert, który na tą okazję założył kilt. Z tego co wiedział, był to prezent gwiazdkowy od Jess. Podziękowali mu i kiedy odszedł do Cay, on odsunął się od Jane.

– Są tu jakieś panny? – zapytała blondynka i zauważył, że Katy przewraca oczyma i pociągnęła na środek Jessikę oraz Dorcas. Jane zamachnęła się dwa razy i dopiero za trzecim razem wypuściła bukiet z rąk. Śledził wzrokiem tor lotu kwiatów i parsknął śmiechem, gdy wleciał wprost w dłonie Jess.

– Znowu? – zdziwiła się Katherina nie kryjąc zdziwienia, a Szkotka jedynie wzruszyła ramionami. – Który to już? Trzeci?

– W całym życiu? Czwarty – przyznała i uściskała się serdecznie z jego żoną.

*******

– Jane i ja spotkałyśmy się po raz pierwszy w pociągu do Hogwartu i była to przyjaźń od pierwszego wejrzenia, nawet jeśli któraś z nas trafiłaby do Slytherinu! – zaczęła swoją przemowę Katherina i Lily wtuliła się w Jamesa, który podał jej kieliszek z wodą. – Tiara Przydziału umieściła nas obie w Gryffindorze i już wtedy wiedziałam, że to przyjaźń na całe życie. Przeżyłyśmy razem piękne chwile w szkole. Pełne śmiechu, szczęścia, ale też smutku i łez. Robiłyśmy wiele rzeczy razem i byłaś moim ulubionym prefektem, Jane! Zawsze pragnęłam, żeby u twojego boku stał ktoś równie mądry i dobry, co ty i padło na nauczyciela!

Potter wybuchnęła śmiechem razem z przyjaciółmi. Katherina jedynie zachichotała i puściła oczko swoim rodzicom. Ciocia Caroline chichotała cicho, a wujek Robert kręcił głową, ale widać było, że jest rozbawiony.

Katherina spoważniała i wzięła głęboki oddech.

– Okazało się, że Paul jest moim bratem i bardzo obawiałam się, że kiedyś będę musiała wybierać, ale na szczęście nie zrobiliście mi tego. Gdy ktoś mnie pytał, co najlepszego jest w Paulu, to odpowiadałam, że to, iż jest moim bratem. Dzis ta odpowiedź się zmienia! Najlepsze jest w nim to, że jest mężem Jane. – Katy uśmiechnęła się czule do nowożeńców i Lily była pewna, że obie przyjaciółki mają łzy w oczach. Nie tylko one. Dorcas pociągnęła nosem, a Jess nawet nie bawiła się w wycieranie mokrych policzków. – Jesteście odpowiednimi osobami na odpowiednim miejscu i marzę o tym, żeby i mnie połączyło z kimś równie wielkie uczucie, jak wasza miłość! Za Paula i Jane!

Lily uniosła kieliszek do góry i upiła łyk wody. Spojrzała na Jamesa, gdy dyskretnie pogłaskał jej brzuch i ucałowała go w policzek. Westchnęła, gdy muzyka została podgłośniona. Potter wyjął kieliszek z jej dłoni i odłożył go na stolik. Poprowadził ją w tę część salonu, przeznaczoną do tańczenia i wtuliła się w niego.

– Mam ochotę im wszystkim powiedzieć - wyszeptał James zniecierpliwiony, a ona pokręciła głową.

– To ich dzień... Wystarczy, że wiedzą twoi rodzice – odszepnęła mu, przypominając sobie, jak w trakcie wigilijnej kolacji wymsknęło mu się, że w przyszłym roku ich rodzina powiększy się. Cieszyła się bardzo, że Syriusz spędził Wigilię u Andromedy, bo była pewna, że szybko rozniosłyby się wieści. – Merlinie... Wzruszyłam się.

– Na naszym ślubie mniej płakałaś – zauważył James i mruknęła tylko "hormony". Czasami aż ją korciło, żeby sprawdzić, jak wiele jej wybaczy, jeśli powie, że to przez hormony. Na szczęście miała na to jeszcze siedem miesięcy. – Po przyjęciu odstawię cię do Kwatery i z Syriuszem wybierzemy się do Remusa.

– A Peter? Nie widział się z nim?

– Od prawie dwóch tygodni. Dumbledore nas uspokajał, że wszystko w porządku, ale też nie miał ostatnio od niego wieści... To do niego niepodobne – mruknął Potter i westchnął. Oparł brodę o jej skroń i pogłaskał jej plecy, zapewne czując, że się spięła. Nie mówili głośno o nieobecności Remusa, czy mamy Jane, żeby nie psuć nastroju, ale dostrzegła kilka zaniepokojonych spojrzeń.

Zamknęła oczy i zaczęła liczyć oddechy, aby rozluźnić się.

Na szczęście aksamitny głos Franka Sinatry i ramiona Jamesa, sprawiły, że szybko zapomniała o zmartwieniach.

Prorok Niecodzienny.