*57 cz. 1*

[muzyka]

Dwa tygodnie śledztwa w sprawie rzezi na ślubie Winsborn nie przyniosły wielu odpowiedzi. Tobias brał udział w przesłuchiwaniu gości, którzy mieli więcej szczęścia i zdążyli uciec. Z ustaleń Moody'ego wynikało, że napastników było około dwudziestu, może kilku więcej. Największym problemem było to, że śmierciożercy byli zamaskowani, więc nadal pozostali anonimowi.

Przez ten czas udało im się ustalić nazwiska ofiar, a trzy dni temu odnaleziono nadpalone zwłoki mężczyzny. Brakowało mu małego palca u prawej ręki, tego samego, który otrzymał Moody zaledwie półtora tygodnia wcześniej.

Mieli ciało dwudziestej dziewiątej ofiary, Fredricka Winsborna, ich kolegi po fachu, który dla niektórych młodszych aurorów był też mentorem i dużym autorytetem.

Podejrzewali, że w ciągu kilku następnych dni uda im się odnaleźć ciało trzydziestej ofiary, Ann Winsborn.

Przeglądał listę nazwisk, które Edgar otrzymywał od panny Cay. Był zdumiony, że przez te kilka miesięcy udało jej się zebrać ponad dwadzieścia nazwisk. Najdziwniejsze było to, że kilka nazwisk było zupełnie im nieznanych i teraz musieli je sprawdzić, a potem zdać raport Moody'emu.

Zamknął czarną teczkę i włożył ją do szuflady zabezpieczonej zaklęciem.

Wyszedł z małego pokoju, który służył mu za gabinet i zdziwił się, gdy zauważył, że Torin szykuje się do wyjścia.

– Wychodzisz gdzieś? – zapytał brata.

– Na randkę – odpowiedział brunet widocznie zadowolony. Uśmiechnął się równie szeroko, co brat i oparł się o futrynę.

– Co to za szczęściara? – spytał i gdyby wiedział, co zaraz usłyszy, to inaczej zacząłby tę rozmowę.

– Jessica. – Zakrztusił się przełykaną śliną, gdy Torin to powiedział.

– Cay?

– To chyba jedyna Jessica, którą oboje znamy – rzucił żartobliwie jego brat.

– Za ile musisz wyjść? – zapytał i gdy ten odpowiedział mu, że za pół godziny, to kazał mu siąść. – Jessica Cay? Przecież ona jest od ciebie młodsza o osiem lat!

– No i co z tego? Jest te kilka lat młodsza, ale to dobra dziewczyna. Jest zabawna, pełna życia, ale też tak wrażliwa, że gdybym mógł, to otoczyłbym ją kocem i nie wypuścił – zaczął wymieniać brat, a on zaczął się irytować. – Poza tym... To chodząca siekiera teraz, a co będzie za kilka lat?

– Chwileczkę... Za kilka lat? Ty tak poważnie? – Zdziwił się, bo jednak sądził, że brat planuje z nią krótkotrwałą relację.

– Co mam ci powiedzieć? Czas założyć rodzinę. Mam dwadzieścia osiem lat i poczucie, że zabieram się za to za późno. To dopiero nasza pierwsza randka, ale przecież widzę się z nią trzy razy w tygodniu od dwóch miesięcy i zrobiła na mnie świetne wrażenie. Tydzień temu byliśmy po treningu w Belfaście i było miło, więc umówiliśmy się na dziś. Na taką oficjalną randkę – Gdy Torin przestał mówić, to przez chwilę milczał. Nie podejrzewał, że bratu zachce się zakładać rodzinę przed trzydziestką. Wiedział, że kiedyś będzie tego chciał, ale nie sądził, że to będzie teraz. I to jeszcze z Jessicą Cay.

– Na jakim etapie jesteście?

– To dopiero pierwsza randka. Już się znamy jakiś czas, więc pewnie niedługo zacznie tu bywać – zapowiedział Torin, a on prawie przeklął.

– Słuchaj... Ona prawie otarła się o śmierć na tym ślubie. To była jej dawna przyjaciółka i cóż... Jess słynie z tego, że odreagowuje takie wydarzenia w dziwny sposób i zazwyczaj ma to bardzo dramatyczny finał... – zaczął mówić, starannie dobierając słowa.

– Trafiała do tej pory na dupków, a ja dupkiem nie jestem. Poza tym... Jak na osobę, która prawie w ogóle jej nie zna, to masz strasznie wiele do powiedzenia o niej – rzucił brat z nutką irytacji w głosie i wstał z kanapy. – Daj jej szansę.

*******

Siedziała w tym samym barze przy zatoce w Belfaście co ostatnio. Adalbert wyszedł dosłownie przed chwilą i teraz sama czekała na to aż zjawi się Torin. Na ich pierwszej randce.

Przełknęła głośno ślinę i poczuła jak z nerwów ściskają jej się wszystkie wnętrzności. Zamówiła sobie piwo, żeby chociaż czymś zająć dłonie i nieco się uspokoić.

Barmanka nalewała trunek i co chwilę na nią zerkała. Po chwili Jess zauważyła, że na ustach brunetki czai się uśmieszek.

– Fajne soczewki – rzuciła do niej, podając kufel z piwem.

– Dzięki – odpowiedziała i pociągnęła ze szkła kilka dużych łyków. Odstawiła szklanicę na blat baru. Brunetka nadal łypała na nią z zaciekawieniem i rozbawieniem.

– Ciężki dzień? – zapytała ją, a ona pokręciła głową.

– Pierwsza randka – mruknęła i uśmiechnęła się lekko, gdy barmanka zaśmiała się.

– Nie mogłaś tak od razu? – spytała i nalała jej kieliszek wódki, który następnie podsunęła bliżej niej. – Na koszt firmy.

– Dzięki – powtórzyła i opróżniła kieliszek. Cieszyła się, że mugolski alkohol działał na czarodziei słabiej niż na przykład Ognista. Była pewna, że jak przyjdzie Torin, to będzie tylko delikatnie podpita.

– Lepiej?

– Coś ty! Jestem zdenerwowana jak cholera… – urwała, słysząc, że drzwi się otwierają. Odwróciła się w ich stronę, ale weszło przez nie dwóch starszych mężczyzn, więc ponownie zwróciła się w kierunku barmanki. – Nienawidzę czekać.

– Dużo się spóźnia? – zapytała ją brunetka.

– Właśnie nie. Przyszłam trochę wcześniej – wyznała zawstydzona i dziewczyna zaśmiała się dźwięcznie. Znów usłyszała dźwięk otwieranych drzwi i teraz jedynie zerknęła przez ramię. – O rany! Idzie!

– Nie mów?! – zdziwiła się barmanka, a Jess zmrużyła brwi i spojrzała na nią pytająco. – O, dziewczyno!

– Co?

– Nic… To znaczy… – zaczęła mówić coraz ciszej. – Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę. Marzyłam o nim od pierwszego dnia pracy tutaj.

– Marzyłaś? – spytała Jess, uśmiechając się trochę złośliwie.

– Potem zobaczyłam go z bratem i zapragnęłam ich obu. Naraz – wyznała wcale niespeszona i Cay wybuchnęła głośnym śmiechem.

– Hej, zaczęłaś beze mnie? – Usłyszała i trochę było jej przykro, że nie zdążyła odpowiedzieć barmance. Zsunęła się z wysokiego stołka i objęła go lekko na przywitanie.

– Cześć, musiałam coś włożyć w ręce – odpowiedziała i miała nadzieję, że makijaż daje radę i nie widać przez niego rumieńca, bo poczuła ciepło na policzkach. Miałaś nie gadać to, co ci ślina na język przyniesie!

– Świetnie wyglądasz – powiedział Torin, aczkolwiek nie uszło jej uwadze to, iż po jej wypowiedzi uniósł do góry brwi i uśmiechnął znacząco.

– Dziękuję. – Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu i miała wielką ochotę się roześmiać z jego miny, bo wyglądał, jakby na coś czekał. – Odwdzięczyłabym ci się komplementem, ale nadal masz na sobie kurtkę.

– Fakt… – Zaśmiał się i ściągnął z siebie odzież wierzchnią. – I?

– Jednak w kurtce lepiej. – Pokazała mu język i zachichotała, gdy spojrzał na nią spode łba. – Usiądziemy przy stoliku?

– Jasne. Od dawna lubisz się przekomarzać? – zapytał ją, kiedy już usiedli.

– Chyba odkąd potrafię mówić, czyli jakieś siedemnaście, może osiemnaście lat. Nawet nie wiesz jak czasami trudno utrzymać mi język na zębami. Szczególnie przy klientach. Często prowadzę w myślach konwersację z nimi, jeżeli trafiam na tych, którzy nie lubią pogawędek – powiedziała i znów się speszyła, gdy zorientowała się, że za szybko i za dużo mówi. Leven jedynie uśmiechał się, a oczy iskrzyły mu z rozbawienia. – A ty?

– Ja? – zaśmiał się – ja mam trójkę młodszego rodzeństwa, więc powiedzmy, że od czasu, gdy mój młodszy brat nauczył się mówić. Czyli ponad dwadzieścia lat.

– To więcej niż mam teraz – zauważyła – trójka rodzeństwa?

– Taa… Brata już znasz, ale mam jeszcze dwie siostry, są bliźniaczkami. Trevina i Tiernan są już na drugim roku w Hogwarcie.

– Ojej, to dość duża różnica wieku. Ale czy ja dobrze usłyszałam, że ich imiona też są na literę „t”? – spytała.

– Taki rodzinny fetysz – powiedział, a ona jęknęła z przesadnym obrzydzeniem. – Rodzice też mają imiona na „t” i stwierdzili, że to świetna myśl przewodnia przy wyborze imion dla nas.

– Nie powiem, pomysłowe. Wybierali tak na oślep czy za twoim imieniem kryje się jakaś historia?

– I to jaka historia! – powiedział z dużym podekscytowaniem, więc spojrzała na niego wyczekująco, żeby zaczął opowiadać. – W naszej okolicy, w średniowieczu grasowały wilkołaki i co pełnię, wybierano jedną osobę, która oddawana była im w ofierze. Sądzili, że lepsze to, niż atak wilkołaków na wioski, gdzie mogłoby zginąć więcej osób. Wybierano osoby starsze oraz chorowite. Jednego miesiąca wybrano piękną Blaithin, bo chorowała przez wiele tygodni, a wędrowni kupcy nie mieli dla niej lekarstwa. Wiadomo było, że bez odpowiedniego eliksiry umrze, więc wybrano ją na ofiarę, aby ukrócić jej męki. Jednak w Blaithin zakochał się miejscowy kowal o imieniu Torin, który wyruszył do najbliższego miasta, aby szukać lekarstwa dla swej ukochanej. Wierzył też, że jeżeli ją ocali, to jej rodzice oddadzą mu jej rękę. Dość szybko znalazł to lekarstwo i czym prędzej wrócił do wioski, a było to w dniu pełni. Dowiedział się, że Blaithin wybrano na ofiarę i zostawiono ją przywiązaną w lesie do drzewa. Od razu ruszył tam, wypluwając sobie po drodze płuca, aby zdążyć przed księżycem. Znalazł ją w gąszczu i uwolnił z węzłów. Praktycznie wlał w nią lekarstwo i zaczęli uciekać z powrotem do wioski, ale księżyc był już na niebie. Słyszeli wycie dobiegające zewsząd, ale dzielnie uciekali. Na skraju lasu, wycie stawało się coraz bliższe. Torin wiedział, że razem nie mają szans, więc przestał uciekać i wolał za Blaithin, żeby się ukryła w jednej z ziemianek, a on spróbuje zmylić trop wilkołakom. Ruszył znów w las, łamiąc przy tym jak najwiecej gałęzi, robił wszystko, aby ściągnąć na siebie te krwiożercze bestie i udało mu się. Dopadły go i zaczęły kąsać. Myślał, że nastał dla niego koniec. – Ale nie umarł. Zamienił się w wilkołaka i później razem z nimi grasował po okolicy.

– A co z Blaithin? – zapytała go, czując się urzeczona całą tą historią.

– Szukała go potem i odnalazła. Kochała go tak mocno, że pragnęła być z nim zawsze, więc ją przemienił. Mieli razem wiele wilczych dzieci – dokończył historię, a ona westchnęła wzruszona.

– To bardzo piękna historia – stwierdziła i nieco się zdziwiła, gdy wyszczerzył do niej zęby.

– Dzięki, sam ją przed chwilą wymyśliłem – przyznał. Jess warknęła na niego z lekkim oburzeniem i rzuciła w niego serwetką.

– Ale z ciebie palant! Uwierzyłam w to!

*******

– Odprowadził cię? – Usłyszała, wchodząc do mieszkania i pisnęła wystraszona.

– Zawsze tak będzie? Zawału prawie dostałam – wymamrotała Jessica i kiedy wreszcie Bert włączył światło, spojrzała na niego karcąco. – Tak, odprowadził.

– To dobrze. – Uśmiechnęła się na jego odpowiedź. Rozebrała się z kurtki oraz butów i przysiadła się do niego na kanapie. Roześmiała się na widok okrągłej tarczy w której tkwiły jej sztylety.

– Widzę, że świetnie się bawisz – zauważyła i podniosła się z kanapy, aby wyjąć sztylety. Podała mu jeden i uśmiechnęła się, gdy rzucił nim i trafił blisko środka. Ona nie miała tyle szczęścia i ściana za tarczą miała kolejną dziurę w kolekcji. – Moi rodzice cię zabiją za to, że sprawiłeś mi takie zabawki.

– To nie są zabawki, Jess, chociaż rzucanie nimi do celu jest w pewien sposób relaksujące – stwierdził, a ona mruknęła w odpowiedzi. – Jak było?

– Myślę, że dobrze. Popełniłam kilka podstawowych błędów. Za szybko i za dużo mówiłam. Merlinie, znów się poczułam, jakby nic złego się nie wydarzyło – westchnęła nieco przygnębiona, ale i tak uśmiechnęła się na wspomnienie tego wieczoru. – Napiszę do Dorcas i jak jutro pójdę po różdżkę, to wyślę list. Miałam jej na bieżąco przesyłać jak się sprawy mają, a kolejna randka w piątek, więc może już będę miała od niej odpowiedź?

– Pewnie będzie, o ile od razu odpisze. Muszę ci coś powiedzieć, Jessie – zaczął Adalbert i poczuła jak z nerwów zaciskają się jej wnętrzności, bo ton jego głosu był bardzo ostrożny. Przełknęła głośno ślinę i spojrzała na niego ponaglająco. – Złożyłem wymówienie w pracy.

– Bert? – zapytała, bo wiedziała, że to nie koniec wiadomości.

– Od kwietnia ruszam z rupieciarnią – oznajmił, a ona uśmiechnęła się delikatnie.

– To cudownie – zapewniła, ściskając jego dłoń. – Wyrobisz się z otwarciem?

– Tak. Część asortymentu jest już sprawdzona, posortowana i wyceniona, więc kwestia wystawienia towaru. W poniedziałek mam mieć zamontowane półki i ladę – powiedział – nie jest ci przykro?

– Nie... Nie czuję się jeszcze gotowa. Niech moja część nadal stoi pusta, od czasu do czasu odkurzana. Jak coś, to trzymaj tam graty, jakbyś się nie mieścił – zaproponowała i przytuliła się do jego boku. – Cieszę się, że otwierasz. Czasami miałam wrażenie, że odkładasz otwarcie ze względu na mnie.

– Zawsze było jakieś "ale", które nie pozwalało mi na ten krok, a teraz? Brakuje mi czasu na wszystko, praca, treningi, jakieś krótkie wizyty w Zakonie, zlecenia obrazów, dopieszczanie rupieciarni... Ludzie umierają, mam więcej zleceń na obrazy i będę mógł je malować, gdy będę na swoim i zyskam na czasie, który jest tak cenny. Ostatnio znów się mijamy, a nie chcę, żebyś rezygnowała ze spotkań z Torinem, no i wreszcie nie wywiniesz się z malowania, Jess. Dokupiłem jeszcze jedną sztalugę i sporo materiałów. Nasza współpraca będzie piękna – rzucił sarkastycznie, a ona parsknęła śmiechem.

– Umiesz postawić na swoim – stwierdziła, kręcąc głową. Szkicować i rysować uwielbiała, ale uważała, że jest za mało cierpliwa do malarstwa.

– Mam jeszcze jedną wiadomość. Ucieszysz się – zaczął i podekscytowała się, gdy od razu zaznaczył, że to coś radosnego. – W niedzielę jest pierwszy wyścig.

*******

Musiała porozmawiać z Petunią na osobności, a nie chciała składać siostrze dwóch wizyt  w krótkim odstępie czasu, więc poprosiła Syriusza o uratowanie ich w opresji.

Nie czuła się komfortowo, gdy po skończonym deserze usłyszeli pukanie do drzwi i pojawił się Black. Po krótkiej wymianie uprzejmości z gospodarzami, James, Vernon i Syriusz wyszli na podjazd, aby porozmawiać na temat samochodów, bo ich przyjaciel miał jako takie pojęcie na ten temat.

Chłopaki zapewnili ją, że będą grzeczni i nie urażą uczuć Dursley'a i wierzyła, że naprawdę nie palną czegoś o magii, albo nie przyjdzie im do głowy popisywanie się swoimi umiejętnościami przed jej szwagrem. Nie chciała mieć gorszych relacji z siostrą. Te i tak nie należały do najlepszych.

– Masz ochotę na pudding? – zapytała ją Petunia, a Lily pokręciła głową. Pewnie jeszcze jakiś czas temu zjadłaby dokładkę, ale czuła, że pali ją zgaga, więc musiała odmówić. – Zdziwię się, jeśli nie będzie lubił słodyczy. Mogłabym jeść tylko słodkie.

– Ja wręcz odwrotnie. Zaraz mnie mdli, albo pali w przełyku. Jess zrobiła mi na urodziny pyszny tort czekoladowy. Miałam problem z tym, żeby zjeść ćwiartkę kawałka. Nie sądziłam, że tak szybko zmienią mi się smaki – wyznała i uśmiechnęła się, gdy Petunia usiadła obok niej z dużą porcją puddingu. – W ogóle nie widać po tobie, że to już szósty miesiąc.

– Po tobie nic nie widać, a to już prawie piąty – zauważyła siostra.

– Wiesz... Nie jest dobrze. Moja uzdrowicielka twierdzi, że to przez stres – zaczęła ostrożnie. – Słyszałaś coś o jakichś zaginięciach, pogryzieniach przez dzikie zwierzęta, atakach, zgonach w dziwnych okolicznościach?

– Mhm... – mruknęła Petunia, zajadając się deserem.

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale w moim świecie dzieję się dużo niedobrych rzeczy. Te wszystkie sytuacje to w większości sprawka złych czarodziei, Petuniu – wyznała cicho i nie zdziwiła się, gdy siostra odstawiła talerzyk na stół. Obserwowała jak czerwone plamy zalewają jej szyję, a następnie policzki, więc nie myśląc, chwyciła ją za dłoń. – Wiem, że miałam ci nie mówić nic o moim świecie, ale boję się też o ciebie. Oni zaczęli się nami interesować, bo jestem... Jestem z rodziny niemagów, a oni chcą się pozbyć takich czarodziei jak ja. Władza jest po naszej stronie, ale jak widzisz te złe rzeczy się dzieją.

– Ale co ja i Vernon mamy z tym wspólnego, Lily? My jesteśmy normalni. To ty jesteś sama–wiesz–jaka! – syknęła cicho Petunia, jakby bała się wypowiadać słów związanych z magią.

– Odkąd wróciłam, ktoś donosi im na mnie i na Jamesa. Mieszkamy w domu, który jest dobrze zabezpieczony, ale ktoś nas tam podsłuchuje i wynosi informacje. Kilka miesięcy temu ktoś porwał naszego przyjaciela i tak przeprowadził całą akcję, że przez jakiś czas wiele osób było przekonanych, iż to on szpiegował i pewnie nadal tak sądzą, a to nie jest prawda – zapewniła Lily i zorientowała się, że to nie jest odpowiedź na pytanie Petunii. – Boję się, że chcąc dorwać mnie, zabiorą się za was. Pozwól mi rzucić kilka zaklęć. Nie odczujecie żadnej różnicy. Po prostu, gdy będziecie w niebezpieczeństwie, to zostaniecie zaalarmowani i zyskacie trochę czasu na ucieczkę, i na miejscu pojawi się ktoś od nas. Proszę, Tuniu.

– Czy to konieczne? Naprawdę coś nam grozi?

– Mam nadzieję, że nie, ale nie mam pojęcia do czego będą zdolni – powiedziała i czekała na decyzję siostry. Petunia długo milczała i wyglądała, jakby w myślach toczyła wojnę.

– Dobrze, ale to, co chcesz zrobić ma dawać o sobie znać tylko, gdy będzie nam coś zagrażało – zgodziła się Dursley, a Lily wypuściła głośno powietrze i z szerokim uśmiechem na ustach, uścisnęła kościstą dłoń siostry.

*******

Od pogrzebu dziadków minęły ponad dwa tygodnie i prawie codziennie zasypiała z myślą, że musi jakoś pomóc Tobiasowi. Problem polegał na tym, że przez ten czas nie zdołała nic zauważyć, a i też nijak nie mogła zaaranżować tak sytuacji, aby zostać z Adalbertem sam na sam.

W końcu wpadła na pomysł, jak zwabić go w pułapkę, ale do tego potrzebowała Jess i jej zabieganie.

Katherina zauważyła, że Cay znów ma ostatnio dużo zajęć. Tłumaczyła to tym, że w kwietniu jest otwarcie rupieciarni Berta, a i ma kilka swoich projektów, ale Parkes czuła, iż jest coś jeszcze, o czym przyjaciółka jej nie mówi. Może wcześniej nie byłaby zaniepokojona, ale odkąd Leven zwrócił uwagę na McSweeney'a i jego dziwne zachowanie, to zaczęła się martwić o przyjaciółkę, bo ta spędzała czas głównie z Adalbertem.

Wróciła do Kwatery Głównej po szybkiej randce z Larsem. Z nim też ostatnio się mijała, ale to dlatego, że zaczął się sezon i prawie codziennie miał treningi, które pochłaniały wiele jego czasu, bo przecież zakwalifikowali się do Mistrzostw Europy. W duchu przeklinała los, ona wreszcie, pierwszy raz od kilku tygodni, miała więcej luzu, a on akurat miał mniej czasu. Ale dawali radę.

Zdziwiła się, gdy na korytarzu wpadła na Jess.

– Wychodzisz już? – zapytała po krótkim przywitaniu.

– Och, nie. Wróciłam się po kurtkę, bo zapomniałam wziąć z ćwiczeń – odpowiedziała. – Syriusz mówił, że masz randkę.

– Bo miałam, ale Lars musiał lecieć na trening – powiedziała i nagle przypomniała sobie o swoim pomyśle. – Ostatnio robiłam kilka zdjęć, zerkniesz?

– Jasne – zgodziła się Cay od razu i poszły w stronę wieży Katheriny.

– Co robisz wieczorem? – zapytała, chcąc zagaić rozmowę. Przyjaciółka sapnęła pod nosem i Parkes spojrzała na nią zdziwiona. – O czym nie chcesz mi powiedzieć?

– Mam randkę – mruknęła Jess. Katy pisnęła z entuzjazmem.

– Czemu nie mówiłaś, że się z kimś spotykasz? Kto to jest? Ktoś z Zakonu? – dopytywała.

– To dopiero nasze drugie spotkanie – powiedziała Cay. Katherina myślała, że ta zamilkła bo weszły do saloniku i będzie kontynuowała, ale tak nie było.

– Powiedz mi coś o nim!

– Nie, Katy. Wybacz, ale chcę to rozegrać na spokojnie – Jess usiadła na kanapie, a Parkes przestawiła sobie fotel tak, aby być naprzeciwko przyjaciółki. Zaczęła się na nią patrzeć proszącym wzrokiem. – Nie patrz tak na mnie, to początki. Nawet się nie całowaliśmy.

– Mogłabym ci coś doradzić – zaproponowała, a przyjaciółka parsknęła krótkim śmiechem.

– Ty? – zapytała Jess kpiąco. – To znaczy... Spójrz na siebie, a potem na mnie. Twoje sztuczki nie zadziałają u mnie. Ja muszę naprawdę się postarać, żeby ktoś mnie wziął na poważnie. Do tego dodaj jeszcze mój wygląd, Katy. Myślisz, że ilu facetów potrafi zaakceptować, to jak chcę wyglądać? Ty wystarczy, że się do kogoś uśmiechniesz, a potem oczarujesz rozmową. Ja potrzebuję czegoś więcej. No i Dorcas mi doradza, a nie chcę korzystać z wielu porad na raz, bo będzie katastrofa. A uwierz mi. Facet to prawdziwe pole łajnobombowe.

– Hej! Porady Dorcas są fajne, a moje już be? – oburzyła się Parkes. Nie sądziła, że Jess tak o niej myśli. Też musiała się postarać, żeby zainteresować płeć przeciwną.

– Dorcas wyrwała Syriusza Blacka! – powiedziała Cay takim tonem, jakby Meadows co najmniej wynalazła kamień filozoficzny. – Poza tym... I tak miała z niektórymi ciężko. Przez te plotki o jej rodzicach, niektórzy woleli trzymać się od niej z daleka, ale umiała ich poderwać. Nie ma co się kłócić Katy o to, która z was jest lepsza w te klocki, bo w mojej ocenie jest to Dor. Zrozum, że naprawdę chciałabym już stworzyć coś poważnego, ale zaczynam lubić te oczy, lubię moje tatuaże i moje włosy, i nie chcę tego zmieniać. On to akceptuje i chyba nawet to lubi, ale ma też rodzinę, a już mam na pieńku z jego bratem, i naprawdę chcę to rozegrać na spokojnie. Inaczej niż zawsze. Nawet Adalbert stara się nic nie mówić, bo co jeszcze wiesz... Moja randka odbierze coś zabawnie, to jego brat już nie.

– Rozumiem – mruknęła nieco udobruchana Katherina. – Poradzę ci tylko jedno. Tylko nie udawaj, Jess.

– To była pierwsza rada od Dorcas – zachichotała Jess – napisała, że póki co dobrze mi idzie, ale muszę jeszcze kilka rzeczy poprawić.

– Ale przecież nie było od niej listów od pogrzebu – zauważyła Katy.

– Korzystam z poczty na Pokątnej. Jest dużo szybsza. A piszemy cóż... O pierdołach. Bez imion. Naprawdę, tylko o moich randkach piszemy – zapewniła Jess, a Parkes zmrużyła oczy. – To co z tymi zdjęciami?

*******

Obecność niektórych członków Zakonu Feniksa na kolacji nieco ją zaniepokoiła. Myślała, że zjedzą ten posiłek we czwórkę z Jess, Bertem i Syriuszem, ale pojawili się też Amelia, Gideon, Edgar i Tobias. Cay nie widziała problemu z tym, że przygotowała małą brytfannę zapiekanki, a potrzeba było dużo więcej porcji.

Katherina doskonale wiedziała o tym, że jedzenia nie da się wyczarować, ale można zwiększyć jego ilość i tak też zrobiła Cay. Kolejny raz była pod wrażeniem umiejętności kulinarnych przyjaciółki, bo ona nie umiała choćby połowy tego, co potrafiła zrobić z jedzeniem Jess. Kolejny raz obiecała sobie w myślach, że niedługo zacznie uczyć się tych wszystkich zaklęć, które ułatwiają życie w domu.

– Uch, nie wspomniałam ci, ale mam nową różdżkę – powiedziała do niej Jess, a Parkes zdziwiła się. – Teraz mam cedrową z włosem testrala. Trochę krótka, bo jedynie osiem cali, a stara miała dwanaście i pół. Dziwnie leży, ale przyzwyczaję się.

– A co ze starą było nie tak? – zapytała Katy.

– Była po babci i nie słuchała się mnie za bardzo. Adalbert zauważył pewne zależności przy ćwiczeniach i stwierdził, że problemem może być różdżka. Dziś na ćwiczeniach wytrzymałam dłużej, no i czułam, że jakoś lepiej mi idzie, więc to chyba była dobra decyzja. Muszę ją jeszcze wyczuć, ale dam radę. – Skończyła mówić i zaczęła jeść swoją porcję.

– Słyszałem o patronusie – zaczął Syriusz, a Parkes spojrzała na niego zdziwiona. O czym ja jeszcze nie wiem?!

– O patronusie? – zapytała Katherina.

– Umhm... – wymamrotała z pełnymi ustami Jess i przełknęła – zmienił mi się z lisa na wilka.

– Na wilka?! – powiedział z dziwnym zdumieniem Edgar.

– Wilka? – powtórzył za nim Syriusz i Gideon jednocześnie.

– Tak – potwierdziła Jess. Katherina patrzyła z jeszcze większym zdziwieniem, jak chłopaki i Amelia, jak jeden mąż wlepili wzrok w Levena, który właśnie popijał sok dyniowy.

– Na wilka? – dopytał auror, a Jessica warknęła i odchyliła się na krześle.

– Merlinie, tak, na wilka! – powiedziała ze zdenerwowaniem – co z wami nie tak?

– Nie, nic – mruknął Gideon i znów zaczął jeść. Wilk... Katy jęknęła cicho i poczuła, jak oczy ją zapiekły od napływających łez.

– Patronusem Remusa też był wilk. To chyba nie przypadek? – zapytała cicho.

– Naprawdę? – zdziwiła się Cay i przez chwilę milczeli. Katy zerkała na Jess, która nieco poczerwieniała na policzkach. – Ja już pójdę.

– Znów, Jess? – jęknął Syriusz. – Zostań.

– Nie może, ma randkę. – Parkes otworzyła usta, gdy usłyszała głos Levena. Skąd on do cholery to wie? Spojrzała, to na niego, to na Jess, która teraz miała mocno różowe policzki. Czy oni...? Jak mogła tego nie zauważyć?!

– Spotykasz się z kimś? – zapytał z entuzjazmem Syriusz, a Cay jęknęła.

– Tak. Umawiam się... – zaczęła Cay.

– Z moim bratem – dokończył za nią, a przyjaciółka znów jęknęła.

– Potrafię mówić sama za siebie!

– Umawiasz się z jego bratem?! – spytała Katherina i przez chwilę patrzyła na Tobiasa, a potem znów spojrzała na Jess. – To jego miałaś na myśli?

– Wyślijcie mi pomoc – mruknęła Jessica w stronę drugiego końca stołu. Amelia uśmiechnęła się do nich.

– A więc dane ci było poznać słynnego Białego Roga? – zapytała Bones i teraz to Katherina jęknęła, a Syriusz zakrztusił się sokiem dyniowym.

– Umawiasz się z Białym Rogiem?! – Parkes chyba nigdy nie widziała, żeby Black był czymś tak podekscytowany. – Mogę iść z tobą?

– Na brodę Merlina! Wszyscy przestańcie! – krzyknęła przyjaciółka i chociaż przez chwilę była rozbawiona jej reakcją, to jak zobaczyła łzy w jej oczach, zrobiło jej się przykro. Cay wstała i spojrzała z wściekłością na Tobiasa. – Po co się odzywałeś?! Teraz nie będę mieć spokoju! A żeby ci ta zapiekanka w gardle stanęła!

Jess odsunęła krzesło i odeszła od stołu. Leven wyglądał na zdziwionego.

– Przecież i tak byś zaraz wypaplała – rzucił, kiedy przełknął. Jessica stała już w drzwiach i Katy wciągnęła głośno powietrze, gdy ta warknęła coś pod nosem i gwałtownie odwróciła się do nich.

– I żebyś dostał rozwolnienia!

I wyszła.

Parkes z trudem zacisnęła usta, żeby się nie roześmiać, chyba tak jak pozostali przy stole.

Pierwszy nie wytrzymał sam Tobias. Wybuchnął głośnym śmiechem i pokręcił głową kilka razy. Spojrzał w swój talerz i ostrożnie wziął kęs zapiekanki, jakby bał się, że słowa Jess miały w sobie jakąś moc.

Katherina chyba jako pierwsza przestała się śmiać i przez myśl przeszła jej dziwna myśl, bo jeszcze nigdy nie słyszała takiego śmiechu u aurora.

*******

Parkes stała obok McSweeney'a i udawała, że słucha z uwagą jego uwag na temat zdjęć.

Tak jak myślała, Jess stwierdziła, że Adalbert na pewno lepiej jej pomoże, bo ma więcej doświadczenia i będzie miał wiele uwag, co do jej fotografii.

Tu jej przyjaciółka się nie myliła. McSweeney już chyba kwadrans czasu rozwodził się nad światłem, cieniem i ostrością. Wiele ujęć pochwalił z czego była dumna, ale w sumie to nie słuchała go jakoś uważnie.

Kątem oka upewniła się, że zamknęła drzwi do wieży i nie ucieknie jej tak łatwo.

– Mogę o coś zapytać? – spytała, przerywając mu. Spojrzał na nią takim wzrokiem, że jakiś cichy głosik w jej myślach podpowiadał jej, żeby tego nie robiła. – Twoje wizje... Mogę je zobaczyć?

– Katy – mruknął ostrzegawczo i cofnął się o krok. – Nie chcesz tego robić.

– Oj, po prostu babcia mi mówiła kilka rzeczy i myślałam, że może nie wiesz o tym – zaczęła niezręcznie. – Myślałam, że to bujdy. Wiesz, że przed śmiercią w kryształowej kuli zobaczyła trzydzieści nagrobków? Cóż... To się już raczej spełniło i teraz weryfikuję to, co mi mówiła na temat wróżbiarstwa.

– Moje wizje nie kwalifikują się za bardzo pod wróżbiarstwo – powiedział lakonicznie i złożył wszystkie zdjęcia w jedną kupkę.

Kiedy zaczął je chować do teczki, wyciągnęła różdżkę.

– To przyjemne dla oka ujęcia... – zaczął.

– Przepraszam cię, ale muszę – powiedziała, celując w niego różdżką. – Legilimens!

Poczuła się zupełnie inaczej niż na ćwiczeniach z Levenem. Zewsząd otaczała ją ciemność i siłą woli chciała wedrzeć się głębiej, żeby znaleźć choćby jedną wizję, tę dotyczącą jego ojca, ale nic się nie działo.

Poczuła ucisk w głowie i pisnęła. Miała wrażenie, że leci i zasypały ją różne sceny.

Widziała dobrze ubranego chłopaka, idącego przez peron, gdy był bliżej dostrzegła kowbojki.

Widziała Adalberta przy Jess, gdy wróciła Jane, czy w czasie ich wspólnych spotkań.

Zasypywały ją sceny jej i jego, ale widziane z perspektywy jej samej.

– Protego! – krzyknęła, kiedy zrozumiała, że to nie w jego głowie była. Musiała zamrugać kilka razy nim odzyskała ostrość widzenia. Leżała na podłodze, a nad nią stał Bert z wyciągniętą różdżką.

– Tylko spróbuj zrobić to jeszcze raz... – wysyczał wściekły. Nie musiał kończyć.

Widziała w jego oczach, co ją czeka.

*******

Weszła do mieszkania i nie zdziwiła się, że Adalbert na nią czeka.

– Odprowadził mnie – powiedziała, uprzedzając jego pytanie. Uśmiechnął się smutno i kiedy dalej się nie odzywał, przyjrzała mu się uważnie. – Coś się stało?

– Tak – odpowiedział, gdy podeszła w jego stronę. – Miałem nieprzyjemną... Wizję.

– Możesz mi powiedzieć? – zapytała, czując jak po jej ciele przechodzą ciarki. Rzadko zdarzało się, żeby aż z takim niepokojem reagował na wizje.

– Nie, ale... Chyba będzie dobrze jeśli nauczę się oklumencji, Jess. Boję się, że ktoś może użyć na tobie legilimencji, a wiesz... Zakon – powiedział jakoś dziwnie i tylko kiwnęła głową. Zdziwiła się, kiedy wstał i wyciągnął różdżkę?

– Ale tak teraz? – spytała zaskoczona.

– I tak chodzimy spać przed drugą, a nawet nie ma północy. Katy opowiadała ci o oklumencji, tak? – zaczął, a ona nie wiedziała na czym się skupić. Coś jej nie grało w jego zachowaniu i nie potrafiła się w pełni skupić na tym, co mówi. – Jess?

– Tak, to obrona przed tym kimś, kto wchodzi w nasze myśli – odpowiedziała i kiwnął głową.

– Legilimencja wymaga kontaktu wzrokowego, niektórzy potrzebują też do tego różdżki. Po prostu musisz być skupiona na wzniesieniu jakby muru wokół twoich myśli i jak poczujesz, że ktoś się wdziera w twój umysł, to wtedy skupiasz się jeszcze bardziej. Jednym z pierwszych sposobów jakich czarodziej się uczy, to zaklęcie tarczy i myślę, że zaczniemy od tego Jess. Postaraj się zepchnąć myśli gdzieś daleko i gdy uderzę, użyj zaklęcia tarczy – powiedział, a ona spojrzała na niego z przerażeniem. – Nie zrobię ci krzywdy... Wiesz, że bym nie mógł.

– Wiem, ale nie rozumiem, czemu dziś? Czemu akurat teraz, tak nagle? – zapytała.

– Bo się boję – wyznał i dostrzegła w jego oczach łzy. – Nie chcę, żeby ktoś cię zranił.

– Hej, przecież będę żyła długo i szczęśliwie – spróbowała go rozśmieszyć, ale nie udało się.

– Kiedyś na pewno, ale do tego czasu, wiele się może wydarzyć. Gotowa? – zapytał nagle i nawet nie zdążyła otworzyć ust i usłyszała – legilimens!

Błysnęło jasne, oślepiające światło, zamknęła na chwilę oczy.

Otworzyła jedno oko, chcąc podejrzeć poczynania Berta.

– I? – zapytała.

– Legilimens! – zawołał i nadal gapili się na siebie. Nie wiedziała, czy on był bardziej zdezorientowany, czy ona.

– Bert?

– Legilimens!

– A ty to potrafisz, tak w ogóle? – zapytała, gdy znów nic nie poczuła, a on patrzył na nią z coraz większym szokiem.

– Tak i to całkiem nieźle. Ale ty... – wskazał na nią tak, jakby nie wiedział, co powiedzieć. – Nic się nie dzieje, Jess.

Część 2

Prorok Niecodzienny