*61 cz. 2*

Część 1

[muzyka]

Z duszą na ramieniu, jako ostatnia, weszła za Carlem Bordfordem do jadalni, gdzie czekały na nich Marlena, jej matka oraz Lily. Katherina spojrzała na przyjaciółkę i dostrzegła, że ta wypatruje Jamesa oraz Syriusza.

Niezrozumienie i panikę, to zauważyła na twarzy Lily, gdy zamknęła za sobą drzwi.

Spojrzała na Caradoca, który opuszczał właśnie Remusa na wcześniej przygotowany stół i od razu obok niego znalazła się Marlena, i wspólnie zaczęli ściągać mu ubranie.

– Jakieś poważne obrażenia? – zapytała ją szybko mama i Katy pokręciła głową. Kobieta wcisnęła w jej dłonie wilgotny ręcznik i dziewczyna od razu zaczęła wycierać sobie twarz.

– Lily – zaczęła, podchodząc do przyjaciółki, która patrzyła na nią, jakby domagała się jakiejkolwiek odpowiedzi na pytanie, którego chyba nie była w stanie zadać. – Wrócił po Syriusza.

Potter wypuściła przez usta urwany oddech i odwróciła się od niej, zapewne po to, aby ukryć przed nią łzy.

– Lily... – powiedziała, chcąc jakoś ją wesprzeć, ale słowa, że wszystko będzie dobrze nie chciały jej przejść przez gardło. Położyła dłonie na ramionach przyjaciółki i ścisnęła ją mocno. – Musimy być dobrej myśli.

Miała ochotę zdzielić się w głowę za to, co powiedziała, gdy usłyszała jak rudowłosa pociąga nosem. Puściła ją, gdy ta zrobiła jeden krok do przodu. Kiedy usiadła na jednym z przysuniętych do ściany krześle, to Katy podeszła do Caradoca, który stał obok parawanu, za którym Marlena zajmowała się Remusem.

– Co mam zrobić? – zapytała go cicho i kiedy na nią spojrzał, to brodą wskazała na Lily, która siedziała na krześle i patrzyła przed siebie.

– Bądź przy niej – odpowiedział twardym głosem.

– Pozwól mi do nich wrócić – powtórzyła, a on pokręcił głową.

– Nie masz więcej Wielosoku... – zaczął, ale zamknął na chwilę oczy i znów na nią spojrzał. Widziała w jego brązowych oczach, że jest mu żal. – Takie są rozkazy. I jest mi przykro, że akurat lekcja słuchania przełożonych jest związana z tą sytuacją.

Oczy ją zapiekły i musiała zacisnąć usta, żeby się nie rozpłakać. Wypuściła powoli powietrze, starając się, żeby nie zaszlochać. Odwróciła się od Lily tak, żeby nie widziała, jak ociera ręcznikiem łzy.

– Co z Re... Remusem? – zapytała nadal cicho płacząc.

– Ma kilka złamanych żeber oraz trzy wyłamane palce – powiedział i pokręciła głową, bo kolejne łzy napłynęły jej do oczu. – Marlena musi też otworzyć kilka ran, żeby je wyczyścić, bo możliwe, że wdały się w nie zakażenia.

– Jakieś obrażenia wewnętrzne? – zapytała, mając nadzieję, że Marlena była w stanie to ustalić.

– Obrzęk płuc i możliwe, że wstrząs mózgu – dodał i Katherina jęknęła. – Wyliże się z tego. Przeżył ugryzienie Greybacka, gdy miał prawie pięć lat. Uda mu się.

– Musi. – Kiwnęła pewnie głową. Nie wiedziała, czy Caradoc naprawdę jest tego zdania, czy powiedział to, żeby zrobiło jej się lepiej.

– Idź do Lily. Nie musisz nic mówić. Niech czuje, że ma w tobie wsparcie – powiedział i uniósł do góry kącik ust w nieco niemrawym uśmiechu. – Bądź przy niej, gdy zechce rozmawiać.

*******

Biuro Aurorów odpowiedziało prawie natychmiast na wezwanie Charlusa. W ciągu niecałych dwóch minut do walki z wilkołakami dołączyło kilkunastu aurorów.

Błyski różnokolorowych zaklęć rozświetlały obraz toczącej się bitwy.

Wyczarował zaklęcie tarczy i pobiegł do Edgara Bonesa oraz Benia Fenwicka, tak jak to wcześniej było ustalone.

– Gdzie Greyback? – zapytał go Bones i Paul rozejrzał się, szukając najbardziej rosłej postaci.

– Gdzieś nam zginął – odpowiedział i rzucił zaklęcie oszałamiające na przeciwnika, który biegł w ich stronę. Zaraz jak upadł, Edgar za pomocą zaklęcia zakuł go w magiczne kajdany.

– Expelliarmus! – krzyknął w kierunku kolejnego mężczyzny, u którego tym razem zauważył różdżkę. Wyleciała ona z jego rąk, ale ten nadal biegł w ich stronę. Czerwony promień wystrzelony z różdżki Benia trafił w jego pierś i mężczyzna jedynie nieco zwolnił bieg.

– Drętwota! – krzyknął prawie jednocześnie razem z Edgarem i Fenwickiem. Trzy czerwone strugi wystarczyły, żeby go powalić na ziemię i tym razem to starszy auror zakuł przeciwnika.

– Śmierciożercy! – Usłyszał krzyk Charlusa, który stał zaledwie kilka jardów przed nim i walczył w grupie razem z Doreą i jego ojcem.

Faktycznie, w ferworze krzyków dosłyszał kilka trzasków, które teraz skojarzył z dźwiękiem teleportacji.

Schylił się instynktownie, widząc niebieski promień lecący w jego stronę, ale na szczęście zaklęcie odbiło się od niewidzialnej tarczy, wyczarowanej przez Benia lub Edgara.

– Ilu ich jest? – zapytał Edgara, posyłając Reducto, mając nadzieję, że trafi we wroga.

– A bo ja wiem?! – odkrzyknął mu i powalił kolejnego wilkołaka, a Paul w tym czasie osłaniał go. – Wilkołaków jest mniej.

To sam już zauważył. Duża część wilkołaków nie była uzbrojona w różdżki, więc aurorzy czy pracownicy Brygady Ścigania Wilkołaków szybko sobie z nimi poradzili. Gorzej było z tymi, którzy jednak tą różdżkę posiadali i nawet całkiem dobrze radzili sobie w walce. Z nimi było trudniej, bo zaklęcia działały na nich słabiej niż w przypadku człowieka niezarażonego likantropią i musieli się bardziej wysilić, żeby powalić taką osobę.

Stracił z zasięgu wzroku ojca, ale nie zauważył też wujka i cioci, więc był dobrej myśli.

Rzucił kolejne zaklęcie oszałamiające, ale tym razem w śmierciożercę skrytym za maską.

– Pieprzeni tchórze! – Usłyszał Benia, który jako pierwszy zaczął walczyć z wrogiem. Paul przeklął pod nosem, gdy do śmierciożercy dołączył kolejny zamaskowany mężczyzna i dwójka wilkołaków. Razem z Edgarem wysunął się nieco do przodu.

Odskoczył w bok, gdy żółty promień pomknął w jego stronę i od razu zaczął atakować. Starał się jak najmniej używać zaklęcia tarczy i polegać na unikach. Kiedy Edgar powalił kolejnego wilkołaka, a Benio śmierciożercę, ten drugi wilkołak ryknął złowrogo.

Rzucił Drętwotę w kierunku śmierciożercy zaledwie ułamek sekundę po tym jak wilkołak zawołał Avada Kedavra, a z różdżki śmierciożercy wystrzelił niebieski promień.

Oba zaklęcia przeleciały zaledwie o kilka cali od jego policzka i usłyszał dziwny huk, i poczuł jak coś ciepłego i lepkiego uderza go w lewą stronę ciała.

– Incancerus! – krzyknął celując w wilkołaka. Grube liny otoczyły go i gdy zaczął się szamotać kilka razy użył Drętwoty.

Edgar rzucił jakieś zaklęcie i jego siła sprawiła, że śmierciożercę odrzuciło do tyłu. Wylądował z głośnym pluskiem w rzece i to wtedy Paul zorientował się, że nagle zrobiło się cicho.

Otarł policzek od tej ciepłej mazi i poczuł jak po karku przebiega mu dreszcz przerażania. Lumos! Odwrócił się kierując światło przed siebie, żeby rozpoznać ludzi znajdujących się niedaleko.

– Benio! – krzyknął z nadzieją, że auror mu zaraz odpowie.

– Trafił go – odpowiedział Edgar, klepiąc go po ramieniu. Głos kolegi był twardy, jakby pozbawiony uczuć. – Zbieraj się razem z Bernettem i twoim ojcem. My tu mamy sporo pracy.

Kiwnął głową i ostrożnie dał krok, nie chcąc deptać strzępków ciała kolegi z Zakonu.

*******

Biegnąc między drzewami przez chwilę myślała tylko o tym jak to dobrze, że zrezygnowała ze zmieniania koloru oczu. Chociaż był zmrok, widziała wszystko bardzo dobrze. Może nie w takich samych kolorach co za dnia, ale nie narzekała.

Usłyszała krzyk Moody'ego i zaraz po nim otoczyła ich wysoka ściana płomieni. Zmrużyła oczy, przyśpieszając tym samym akomodację oka. Przeklęła siarczyście, bo nie wiedziała, że coś takiego ma się wydarzyć.

Odwróciła się szybko i zapobiegawczo użyła zaklęcia tarczy, ale na szczęście żadne zaklęcia śmierciożerców nawet nie pomknęły w jej stronę.

Naliczyła przed sobą osiem ciemnych sylwetek na tle czerwonych płomieni.

Wypuściła szybko powietrze, jakby tym samym miała sobie dodać odwagi i kolejny raz przypomniała sobie radę Adalberta, żeby używać zaklęć, których jest pewna.

– Drętwota! – krzyknęła i kolejny raz przeklęła, bo źle wycelowała. Przeklęła raz jeszcze, bo chwilę później w kierunku pomknęła srebrna smuga, ale zdążyła użyć Protego.

Rozejrzała się za resztą grupy, która była nieco z tyłu po jej lewej stronie. Rzucając kolejne zaklęcia, przesuwała się w ich stronę.

Widziała, że Prewettowie walczą razem i wysunęli się na przód, a Moody praktycznie na tej samej wysokości, co oni, ale kilka jardów z ich lewej strony. Przeklęła i zrobiła kilka kroków naprzód, bo przecież tak jej kazał auror.

– Rictusempra! – krzyknęła celując w jednego ze śmierciożerców z którymi walczyli bliźniacy i miała ochotę zapiszczeć z radości, gdy trafiła, a po chwili jeden z bliźniaków powalił go jakimś zaklęciem.

Zostało siedmiu... Dam radę... Przeżyję...

– Expelliarmus! – krzyknęła, gdy przypadkowo uniknęła czerwonego promienia lecącego w jej stronę. – Protego!

Żółty promień odbił się od wyczarowanej tarczy, ale i tak upadła. Podparła się lewą dłonią, czując pod smoczą skórą połamane gałązki. Z tej pozycji rzuciła kolejne zaklęcie, które znów trafiło w śmierciożercę, z którym tym razem walczył Leven.

Podniosła się i podbiegła nieco bliżej, bo czuła, że bliżej chłopaków ma większe szanse na przeżycie... Albo na śmierć, którą szybko zauważą.

Przełknęła głośno ślinę, bo z tej perspektywy śmierciożercy byli znacznie bliżej i wyglądało to zdecydowanie niebezpieczniej niż z jej wcześniejszej pozycji.

– Protego! – krzyknęła już chyba setny raz tego wieczora. – Tarantallegra!

Kolejny raz trafiła, dzięki czemu odciążyła nieco bliźniaków, którzy walczyli z trzema facetami.

– Ach! – wysapała, gdy nagle oberwała w pierś i cała znieruchomiała. Kurwa.

– Finite! – Usłyszała kilka sekund później głos Levena i poczuła, że znów może się ruszać.

Ostrożnie podniosła głowę, bo bała się, że jak wstanie szybko, to jeszcze szybciej oberwie i umrze.

A nie chciała dać tej satysfakcji Moody'emu.

Uklęknęła i zauważyła, że położenie chłopaków uległo trochę zmianie. Była z tyłu.

Przed nią Leven walczył z jakimś typem, a obok niego był Moody, który według niej, świetnie sobie radził z dwoma przeciwnikami.

Otworzyła usta w niemym krzyku, bo po prawej stronie z ziemi podniósł się obezwładniony wcześniej śmierciożerca i powoli szedł z różdżką wycelowaną w Levena lub Moody'ego.

Była przekonana, że pewnie magicznym okiem Alastor byłby w stanie go zauważyć, ale teraz pewnie nawet nie myślał o tym, żeby rozglądać się, tak jak ona właśnie to robiła.

Podniosła się nieco i wycelowała w śmierciożercę. Zanim zdążyła choćby pomyśleć formułę zaklęcia, różdżka wyrwała jej się z ręki i chociaż upadła całkiem niedaleko, wiedziała, że nie zdąży jej podnieść.

Zamknęła oczy, czując przerażenie, kiedy mężczyzna machnął różdżką. Czekała na koniec.

Pojaśniało jej przed mocno zaciśniętymi powiekami i czuła jak opada na kolana oraz wyciągnięte dłonie.

Otworzyła delikatnie powieki, nie wierząc w to, że nie umarła.

Śmierciożerca stracił zainteresowanie nią i widziała jak zachodzi Levena.

– Hej! – wrzasnęła niewiele myśląc jednocześnie wyciągając z buta srebrny sztylet. Chwyciła pewnie ostrze i szybko celując w tors mężczyzny, rzuciła nim. – Kurwa!

Trafiła w udo faceta. Usłyszała jego zraniony krzyk i sapnięcie, gdy wyciągnął sobie sztylet z nogi. Przełknęła głośno ślinę, czując jak w ciemnej dupie się znalazła.

Niby miała jeszcze jeden sztylet i nawet go trzymała, ale on miał różdżkę, a jej leżała z pięć jardów dalej. Chłopaki byli zajęci własnymi tyłkami i była już tak cholernie przerażona, że chociaż miała otwarte usta, to nie potrafiła krzyknąć.

Mężczyzna się zamachnął, tak samo jak i ona.

– Avada Kedavra! – Usłyszała chwilę po tym jak zdecydowanym ruchem rzuciła drugi sztylet. Zielony promień ugodził śmierciożercę pozbawiając go życia, a sekundę później srebrne ostrze wbiło się w jego brzuch.

*******

Spojrzał na Cay, która opadła na dłonie i poczuł dziwny skurcz w żołądku. Widział jak jej ciało porusza się, zapewne od głębokich wdechów i wydechów. Kątem oka zweryfikował to jak radzą sobie bliźniacy i Moody, i rzucił Expelliarmusa w jednego ze śmierciożerców z którymi walczył Moody.

Odwrócił się i dostrzegł, że dziewczyna już się podniosła i ma w ręku różdżkę.

– Accio sztylety! – krzyknęła i skrzywił się, gdy z brzucha zabitego śmierciożercy wyrwał się sztylet i poleciał wprost do wyciągniętej dłoni dziewczyny.

Była cała, więc podbiegł do Alastora, który zapewne świetnie się bawił.

Rzucił Drętwotę w śmierciożercę, który odłączył się od swoich towarzyszy i biegł w stronę płomieni. Nie zauważył, czy zaklęcie go trafiło i właśnie konał w płomieniach, czy też udało mu się przedrzeć przez ogień nietrafionym.

– Cofamy się! – krzyknął Moody i siła zaklęcia, jakie rzucił powaliła jego dwóch przeciwników. – Według kolejności, Cay!

Odwrócił się gwałtownie, żeby oszacować jak daleko jest miejsce przez które będą się przedzierać. Przeklął, gdy poczuł ból w plecach. Czuł też, że jego koszulka i sweter przesiąknięte są od rany, którą miał na plecach.

Bliźniacy nadal walczyli z trzema śmierciożercami, ale powoli cofali się do linii. Dołączył do nich, tak jak Cay i Moody.

– Impedimenta! – Usłyszał Jessicę i turkusowy promień trafił w jednego mężczyzn. Po chwili oberwał zaklęciem i zanim go odrzuciło, maska z jego twarzy upadła i rozpoznał w nim Rudolfa Lestrange'a.

– Depulso! – krzyknął Moody celując w powalone drzewo. Konar został odrzucony w kierunku śmierciożerców, zwalając ich z nóg. – Ruchy!

Bliźniaki puścili się biegiem, torując zaklęciem drogę pomiędzy płomieniami. Ruszył za nimi, zapobiegawczo odwracając się za siebie. Widział jak biegnie za nim Alastor, a zaraz za nim Cay.

Przeskoczył przez rozżarzoną linię, która na chwilę została przygaszona. Usłyszał z tyłu dziwny krzyk i przystanął, żeby się odwrócić.

Cay stała, również odwrócona, jakby za nią coś się wydarzyło.

– Uciekaj! – Usłyszał przez trzaskający ogień krzyk Moody'ego. Dziewczyna odwróciła głowę w jego stronę i dostrzegł przerażenie na jej twarzy. Dziwnie podskoczyła, jakby nie wiedzieć, w którą stronę biec i w końcu zaczęła się cofać, cudacznie machając przy tym rękoma.

– Kurwa – mruknął i spojrzał na bliźniaków, którzy zatrzymali się kilka jardów dalej. – Partis Temporus!

W ścianie ognia znów pojawiło się przejście i przebiegł przez nie razem z bliźniakami.

– Avada Kedavra! – wrzasnął jeden z bliźniaków, ale zaklęcie nie trafiło w żadnego z dwóch śmierciożerców, którzy biegli w stronę wyrwy w ziemi, której wcześniej tu nie było.

– Drętwota, ty mendo! – Usłyszał krzyk Cay. Czerwony promień trafił w ziemię tuż obok wyrwy i dopiero wtedy zauważył, że ktoś tam jest. Mężczyzna zerwał się do ucieczki i rzucił jeszcze jedno zaklęcie, a następnie się teleportował.

– Expulso! – Wycelował w stronę dwójki uciekających i poczuł satysfakcję, gdy siła zaklęcia odrzuciła ich, ale długo to nie trwało, bo usłyszał wrzask bólu dziewczyny i razem z bliźniakami, podbiegli do niej.

Była w samym podkoszulku i dopiero, gdy znalazł się obok zorientował się co robi.

Zdjęła swoją skórzaną kurtkę i okładała nią plecy Moody'ego, bo któryś z tych skurwysynów, podejrzewał tego, który pierwszy się teleportował, podpalił wszystko co znajdowało się w dole.

Poczuł dziwny smród jakby palonych włosów i wycelował w dół, rzucając zaklęcie gaszące. Płomienie nieco się uspokoiły.

– Jess, odsuń się – nakazał dziewczynie, a ta odsunęła się, ale nadal trzymała rozłożoną na plecach Moody'ego swoją kurtkę ze smoczej skóry.

Razem z chłopakami wyplątali ręce Moody'ego spomiędzy korzeni, których chwycił się przed tym, jak stracił przytomność i zaczęli wyciągać go z tego dołu.

– Merlinie – syknął, dostrzegając, że lewa noga szefa jest dziwnie wygięta w kilku miejscach.

– Rennervate – rzucił Fabian, który znalazł się po drugiej stronie Moody'ego. Gideon trzymał dłonie na ramionach Alastora, jakby chciał go przytrzymać, bo faktycznie mężczyzna zaczął się rzucać, gdy odzyskał przytomność.

– Dobijcie mnie – stęknął pomiędzy jęknięciami bólu. – Ten skurwol połamał mi nogę.

– Podleczymy cię trochę i ruszymy dalej – powiedział Gideon i Moody zamknął na chwilę oczy.

– Utnijcie ją – rzucił hardym tonem głosu i Tobiasowi zrobiło się słabo.

– Majaczysz – stwierdził Fabian, a Alastor pokręcił głową.

– Musimy się teleportować, w takim stanie mam większe szanse na rozczepienie. Utnijcie mi ją, do cholery! – krzyknął i drgnął, słysząc tę desperację. – Powyżej kolana.

– Zróbcie ucisk. – Usłyszał ledwie słyszalny głos Jess, która siedziała na piętach kilka jardów od nich z zamkniętymi oczami.

Gideon zdjął pasek spodni i podał go Fabianowi, który ostrożnie uniósł udo Moody'ego, ale ten i tak stęknął z bólu. Zacisnął mocno pas i spojrzał na niego.

Kręciło już mu się w głowie od zapachu krwi i smrodu spalenizny. Podciągnął na nos golf i przyłożył różdżkę do nogi Moody'ego.

– Tylko nie odetnij mi zdrowej! – rzucił przez zaciśnięte zęby szef i mimowolnie parsknął śmiechem. – To będzie Diffindo?

– Tak – odpowiedział i oblizał wargi. Poczekał aż Fabian włoży między zęby Alastora połę jego skórzanego płaszcza.

– Użyj Diffindo Duo – poleciła Jess. Spojrzał na chłopaków, którzy patrzyli na dziewczynę, która teraz kiwała się do przodu i do tyłu. – Będzie szybciej i może nie będziesz miał problemu z kością.

– Diffindo Duo – powiedział, spokojnie przesuwając różdżką ponad lewym kolanem. Moody szarpnął się gwałtownie, ale Prewettowie mocno go trzymali. Żołądek zacisnął mu się, gdy usłyszał dziwny chrzęst i odcięta kończyna upadła, a z powstałego kikuta siknęła krew, plamiąc jego ubranie. – Ferula!

Bandaże owinęły miejsce odcięcia, a szyny usztywniły udo.

Spojrzał na twarz szefa, który miał zamknięte oczy i co chwila stękał z bólu.

– Musimy się teleportować – powiedział Gideon, podnosząc się. – Jess, złap mnie za rękę.

Dziewczyna wstała i podeszła do nich. Dostrzegł na jej policzkach lśniące łzy, krzywiła się i z głośnym sykiem wciągała powietrze, gdy przeciągała ręce przez rękawy.

Chwycił Alastora i Fabiana, i teleportowali się z głośnym trzaskiem.

Wiedział, że lądowanie nie będzie należało do najlżejszych, ale na szczęście nikt nie wpadł na poszkodowanego Moody'ego.

– Salvio hexia... – Usłyszał Gideona, który od razu zerwał się do zaklęć ochronnych.

– Bandaże przeciekają – zauważył Tobias i za pomocą magii, ściągnął je, następnie wyczarował kolejne.

– Mam fiolkę dyptamu! – Cay klęknęła obok niego i zaczęła grzebać w kieszeni kurtki. Pokręcił głową i cisnęło mu się na ustach, żeby rzucić coś o wątpliwej legalności zaklęcia, którego użyła na tych kieszeniach, a potem głośno oznajmić jej, że w tej sytuacji jest gotowy łaskawie przymknąć oko na to pogwałcenie prawa.

Wyciągnęła przed siebie całkiem sporą fiolkę, którą od razu odkorkowała i gdy znów ściągnął bandaże, za pomocą pipety zaczęła aplikować esencję na krwawiący kikut.

– Lumos Maxima! – Zrobiło się dużo jaśniej od zaklęcia Fabiana. Tobias z zafascynowaniem obserwował jak drobne, drżące dłonie Jessiki polewają dyptam na ranę Moody'ego i spostrzegł jak spod obu jej rękawów wyciekają delikatne strużki krwi, ale zmieszanej z inną, jaśniejszą cieczą.

Chwycił jej dłonie, gdy opróżniła prawie całą buteleczką.

– Ferula! – Bandaże ponownie owinęły kikut i odetchnął z ulgą, gdy nie było żadnego przecieku.

– Wygodnie ci? – zapytał Gideon, i gdy chłopaki zajęli się doglądaniem aurora, on wstał i złapał Jessicę za lewy łokieć. Syknęła z bólu i wyrwała się.

– Zdejmuj kurtkę – powiedział i zdziwił się, gdy podała mu fiolkę z dyptamem. Zamknęła oczy i znów zaczęła z głośnym sykiem oddychać, kiedy musiała wyjąć ręce z rękawów. – Aguamenti!

Wlał do buteleczki wodę, następnie zakorkował ją i kilka razy potrząsnął. Spojrzał na jej ręce, które miejscami chyba były pozbawione skóry.

– Zapiecze – ostrzegł ją i wylał zawartość pipety na jej lewe ramię. Ponownie syknęła i zamknęła powieki. Przeklął w myślach, bo chociaż pierwsza porcja uleczyła część jej rany, tak kolejne porcje okazały się zbyt słabe, żeby obrażenia się zagoiły. – Myślałem, że się uda... Jest tylko trochę lepiej.

– Mogłeś tego użyć na swoje plecy – stwierdziła i dopiero teraz sobie przypomniał, że ma tam ranę. – Ale dziękuję.

– Cóż... Będę musiał jakoś przeżyć. – Spróbował się uśmiechnąć i oddał jej fiolkę, którą od razu schowała do kieszeni. – Szkoda, że nie masz tam igły i nitki.

Zdziwił się, gdy dostrzegł, jak na jej bladej twarzy wykwita rumieniec i ucieka przed nim wzrokiem. Parsknął z niedowierzaniem śmiechem.

– Nie mów...

– Zawsze mam przy sobie igłę i nitkę – wyznała, wzruszając przy tym ramionami.

– Opatrzysz mi plecy i zaszyjesz ranę? – zapytał, mając nadzieję, że mu pomoże. Zgarbił się i wyprostował, żeby sprawdzić, czy dalej czuje dyskomfort. – Tak, chyba nadaje się do szycia.

– Nie lubię widoku krwi – wymamrotała, ale zaczęła grzebać w kieszeniach kurtki, a po chwili dłubała przy szwie. Patrzył jak sprawnie rozpruwa mieniącą się nić i owija ją sobie wokół palca. – Przygotuj się.

Kiwnął głową i odwrócił się. Ściągnął kurtkę i tak jak myślał, była ona rozcięta w kilku miejscach. Przez głowę zdjął sweter razem z koszulką i rzucił je na ziemię, żeby później się na nim położyć.

– Gotowy – rzucił i usłyszał jak gałązki łamią się, gdy uklęknęła po jego lewym boku.

– Chłopaki na pewno znają jakieś zaklęcie – stwierdziła cicho, a on zamknął oczy.

– Zaklęcia lecznicze nie są ich mocną stroną i lepiej, żeby teraz byli przy Moodym. Szyj, będzie dobrze. – Sam się zdziwił, że brzmiał tak uprzejmie.

– Oczyszczę ranę wodą... Aguamenti. – Syknął, kiedy poczuł zimną ciecz na swoich plecach. – Może zagryź na czymś zęby, co?

Palcami chwycił skórzaną wstawkę w golfie i przygryzł ją zębami.

– I rozluźnij się trochę – zaproponowała i przekręcił oczyma, czując, że Cay odwleka to w nieskończoność. Wciągnął głośno powietrze, gdy poczuł pierwsze ukłucie i zimna nić zaczęła przesuwać się przez powstałą dziurkę.

Zaciskał zęby za każdym razem, gdy wbijała igłę w skórę, chociaż musiał przyznać, że całkiem szybko jej to idzie.

Naliczył dwadzieścia siedem zrobionych dziurek, gdy na chwilę przestała, żeby zacząć szyć inną część pleców, ale tam doliczył jedynie jedenaście ukłuć.

– Merlinie, już – rzuciła słabo i od razu zerwała się z miejsca.

– Nie było tak źle, co? – zapytał zakładając koszulkę przez głowę.

– Będę rzygać! – wyjęczała, gdy zaczęła biec za drzewo i po chwili usłyszał, że jak powiedziała, tak zrobiła.

*******

Biegiem wrócił do dworu Lestrange'ów mając gdzieś, czy peleryna na pewno szczelnie go okrywa.

Widział, że Katherina naprawdę mocno się odpaliła i miał nadzieję, że dała im naprawdę dużo czasu, i będzie w stanie wrócić po Syriusza.

Wbiegł bo schodach, czując jak strach zaciska mu gardło, bo nie miał pojęcia co robić.

Wszedł do dworu i w myślach przeklął siarczyście, gdy przystanął i od salonu było słychać przytłumione głosy, świadczące o tym, że zaklęcie, którym powaliła ich wszystkich Katherina, przestało działać.

Bezszelestnie zakradł się bliżej wejścia do tej ogromnej sali i zacisnął usta na widok jaki zastał.

Praktycznie na samym środku pomieszczenia leżał Syriusz, a przed nim stała jego kuzynka. Wymsknęło mu się syknięcie, kiedy usłyszał stęknięcie przyjaciela, gdy Bellatriks niezbyt delikatnym zaklęciem zmusiła go, żeby przed nią ukląkł.

– Nawet nie wiesz jak długo czekałam aż się za ciebie zabiorę. – Ledwo usłyszał głos kobiety.

Powoli zaczął przesuwać się wzdłuż ściany, żeby znaleźć się bliżej i spróbować zaatakować ich z zaskoczenia.

– Regulusie, wezwij go. – Zamarł, gdy Lestrange wydała polecenie młodszemu Blackowi.

James wszedł na dywan, żeby nieco przyśpieszyć. Mógłby teraz rzucić coś w Regulusa, ale Bellatriks była zbyt blisko Syriusza, który nie miał przy sobie różdżki.

Spojrzał na twarz przyjaciela, gdy znalazł się z przodu. Miał zaciśnięte zęby i przez zmrużone oczy patrzył na swojego brata, który miał już podwinięty rękaw, i przyłożoną do przedramienia różdżkę.

Potter zerknął na Bellatriks, a później na jeszcze jedną kobietę, która stała obok kominka i z dziwnym grymasem obserwowała gospodynię tego domu.

– Czarny Pan się tobą zajmie, Kochany. – Usłyszał, kiedy był już prawie obok Regulusa i spostrzegł w jego lewej dłoni dobrze mu znaną różdzkę.

– Imperio! – wyszeptał, celując spod peleryny niewidki w Regulusa. Odłóż różdżkę Syriusza na stół i obezwładnij tę kobietę.

Gdy tylko to pomyślał, od razu zaczął w myślach błagać, żeby młody Black nie stawiał oporu, bo chociaż Imperius wychodził mu już dobrze, to przecież istniały osoby, które mogły się przeciwstawić temu zaklęciu.

Serce mu drgnęło, kiedy Regulus powoli odłożył różdżkę Syriusza na niski stolik i dostojnym krokiem zaczął iść w stronę niczego nieświadomej kobiety.

James obserwując to, dał krok do przodu i pochylił się nieco, żeby szybko zwinąć przedmiot należący do przyjaciela.

Pomału wycofał się w stronę Syriusza, cały czas zerkając to na Regulusa, to na Bellatriks, która trzymała Łapę pod zaklęciem.

Brat Syriusza był już blisko blondynki, to sam uniósł różdżkę i kiedy huknęło, i niewidzialna siła odepchnęła kobietę, doskoczył do Syriusza, bo tak jak się spodziewał Bellatriks odwróciła się gwałtownie i przerwała swoje zaklęcie, a Łapa opadł na dłonie.

– Coś ty zrobił?! – Zdziwiony wrzask Bellatriks odbił się echem od ścian.

James przez pelerynę niewidkę chwycił Syriusza za ramiona i mając gdzieś, czy ktokolwiek zobaczy jego wystającą spod materiału rękę, wcisnął różdżkę w prawą dłoń przyjaciela.

– Za tobą, Bella! – Usłyszał Regulusa. Drętwota!

Dwa czerwone promienie ugodziły Lestrange w pierś, odrzucając ją do tyłu. Chociaż była kobietą, poczuł satysfakcję, gdy jej ciało upadło z łoskotem na podłogę.

– Drętwota! – rzucił Regulus, ale zaklęcie odbiło się od zaklęcia tarczy, które wyczarował Syriusz.

– Impedimenta! – krzyknął. Zaklęcie ugodziło w młodszego Blacka i spowolniło jego ruchy. Czerwony promień z różdżki Łapy trafił w pierś śmierciożercy, przewracając go przy tym.

– Zwiewamy stąd, Rogaś! – powiedział Syriusz, łapiąc go za wystającą rękę i ciągnąc w stronę wyjścia.

James obejrzał się za siebie, i kiedy dostrzegł, że z drugiej strony wchodzi dwóch mężczyzn, to machnął różdżką w stronę trzech masywnych żyrandoli, które nagle zerwały się i z głośnym trzaskiem rozbiły się na podłodze.

Wybiegli z Syriuszem na korytarz i przyśpieszyli w kierunku drzwi wejściowych.

– Kurwa! – Usłyszał Blacka i sam przeklął, gdy ten znów złapał go za rękę i pociągnął w drzwi z ich lewej strony.

Wpadli do pomieszczenia wypełnionym roślinami. Było tak ciepło i wilgotno, że prawie od razu jego twarz pokryła się warstewką potu.

Syriusz zamknął za nimi drzwi, a on zdjął pelerynę niewidkę i od razu zwinął ją niedbale i schował za pazuchę kurtki.

– Co...

– Zjawił się – urwał mu Black i kiwnął na niego głową, a on za nim ruszył pomiędzy wijącymi się roślinami.

W pewnym momencie zasłonił rękawem nos, bo bliżej okien było pełno kwiatów, których zapach był tak silny, że prawie go zamroczyło.

– Nie wierzę... – Usłyszał jak Syriusz wymamrotał pod nosem – Okno jest otwarte.

Na usta cisnęło mu się, że mają szczęście w nieszczęściu, ale nie chciał zapeszać.

Byli w domu Lestrange'ów i od Voldemorta dzieliły ich zaledwie drzwi i te cholerne rośliny.

– Osłaniam cię – powiedział, gdy Syriusz wspiął się na parapet, a on wychylił przez drugą część okna z wyciągniętą różdżką. Black ze zwinnością wyskoczył i opadł miękko na ziemię.

James kiwnął głową, gdy dostrzegł jak Łapa kiwa głową i sam odbił się, i wyskoczył na ziemię, czując w kostkach nieprzyjemny, krótkotrwały ból w momencie lądowania.

– Spieprzamy – powiedzieli obaj jednocześnie i rzucili się do biegu. Furtka była w zasięgu ich wzroku, ale nie czuł szczęścia, widząc ją coraz bliżej i bliżej.

Oglądał się za siebie i widział, że Syriusz robi to samo, ale nie dostrzegli, żeby ktoś choćby wybiegł za nimi z dworu.

Jako pierwszy przez furtkę wypadł Black, a on za nim i tak jak przyjaciel, skręcił w lewo.

Bez słowa chwycił jego ramię, gotowy na teleportację. Poczuł charakterystyczne szarpnięcie koło pępka.

Wylądował na prawym boku, za szybko i zbyt boleśnie.

– Co jest? – zapytał jęcząc przy podnoszeniu się i było to pytanie retoryczne. Rozejrzał się i dostrzegł pomiędzy drzewami migoczące światła.

– Zwiewamy! – Black klepnął go w plecy i zaczęli biec w głąb zarośli. Co chwila potykał się o korzenie i czasami jakaś gałąź smagała go po twarzy.

Czuł palący ból w prawej nodze, ale starał się trzymać tempo jakie nadał Syriusz.

Odwracał się co chwila, ale nadal widział te cholerne światła i chociaż były daleko, to i tak bał się, że może przed tymi światłami jest ktoś inny. Ktoś szybszy i mniej widoczny.

– Rzeka! – Usłyszał Syriusza i wyczuł w głosie przyjaciela ulgę.

Z głośnym pluskiem wpadli do wody i zamiast iść na drugi brzeg, to zaczęli biec zgodnie z nurtem, by chwilę później położyć się w wodzie, i nie robiąc hałasu, odpłynąć chociaż trochę.

– Widzisz te krzaki? – zapytał Syriusza, gdy przez połamane szkła dostrzegł w oddali gęstwinę.

– Tam się zmienimy? – opowiedział mu pytaniem. – Czy próbujemy teleportacji?

– Mogą być jeszcze za blisko... – Zaczął gorączkowo myśleć czy ryzykować i w razie niepowodzenia dać się złapać, czy zamienić się w jelenia i jako zwierzę oddalić się od tego miejsca, i gdzieś indziej próbować teleportacji. – Zmieniamy się... Dawaj do brzegu.

Niby poruszali się powoli, ale i tak cichy odgłos wody sprawiał, że czuł duży niepokój, że zostaną złapani, a bardzo tego nie chciał.

Poczuł pod stopami dno rzeki i gdy woda była już na wysokości jego bioder, stanął pewniej i zamknął oczy, żeby się skupić.

Czuł przyjemny ból przeszywający jego ciało i już po chwili zrozumiał, że stoi nie na dwóch, a na czterech nogach.

Usłyszał ciche klapnięcie zębami psa, który stał na brzegu i powoli wyszedł z wody, a pies zniknął w gęstwinie.

Ruszył za nim, przedzierając się przez zarośla.

Z każdym krokiem czuł, że jego niepokój maleje.

Biegł za psem, nadstawiając uszu na każdy dziwny dźwięk, ale dochodziło do niego to, że chyba faktycznie im się udało.

Nie wiedział ile czasu już tak biegną. Kilka razy wybiegali na łąki, ale starali się trzymać tuż przy drzewach, żeby nie rzucać się w oczy, gdyby ktoś ich obserwował.

W końcu pies zatrzymał się i obejrzał na niego. On też się zatrzymał i po chwili znów był w swojej człowieczej postaci, tak samo jak Syriusz.

– Myślisz, że się uda? – zapytał Blacka.

– Teleportujemy się na kilka razy – kiwnął głową, bo wiedział, że to dla zmyłki. Chwycił przyjaciela za dłoń i poczuł szarpnięcie koło pępka.

Otworzył oczy, gdy usłyszał przejeżdżające samochody.

– Trzymaj się, Rogaś! – upomniał go Syriusz i dosłyszał, że głos przyjaciela jest dużo weselszy. Znów poczuł szarpnięcie i następne co zobaczył, to ciemna uliczka. – Birmingham.

Zaczęli iść w stronę głównej ulicy, ale James zatrzymał się.

– Wyślę patronusa... – powiedział i pomyślał, co chciałby powiedzieć i komu. – Expecto patronum!

Srebrna poświata wystrzeliła z jego różdżki i równie szybko jak się pojawiła, tak szybko zniknęła, a oni ruszyli, żeby zaledwie dwie przecznice dalej znów teleportować się do innego miejsca.

Część 3

Cześć!

W sumie, to nie wiem co tu napisać. :D
Mam nadzieję, że się podobało!

Część III będzie w czwartek. :)

Buziaki! :*