*62 cz. 2*

Część 1

[muzyka]

Jessica weszła do Kwatery Głównej i przystanęła w korytarzu, nie wiedząc, gdzie ma się udać. Zazwyczaj najpierw wchodziła do kuchni, bo praktycznie zawsze ktoś w niej był, więc dołączała do towarzystwa i zbierała najświeższe plotki.

Ostatnie dwa tygodnie zmieniły wszystko i chociaż prawie cała paczka dawała jej do zrozumienia, że nic się nie zmieniło, tak w jej ocenie zmieniło się wszystko. Bańka w której żyła nadal istniała, ale czuła po koszmarach swoich i Adalberta, że moment przebicia tej bańki nadejdzie prędzej niż później.

Bała się iść do kuchni, więc poszła przed gabinet i tam usiadła na podłodze. Wyciągnęła z torebki pergamin ze sztywną podkładką oraz węgielek i zaczęła szkicować.

Spojrzała na zegarek i zastanawiała się, kiedy Moody się pojawi. Jessica dzień wcześniej powiedziała pani Dorei, że chciałaby porozmawiać z szefem Biura Aurorów i nawet czekała na niego, ale był zajęty sprawami Remusa, więc pani Potter powiedziała jej, żeby po pracy zjawiła się w Kwaterze Głównej i Moody wtedy się nią zajmie.

Nie przygotowała sobie żadnej mowy, bo i tak wiedziała, że jak zostanie z aurorem sam na sam, to zapomni praktycznie wszystko. Wiedziała też, że pani Dorea powiedziała mu o jej zmianach, więc nie sądziła, żeby chciał słuchać tego samego drugi raz. Moody nie lubił marnować czasu na słowa, tego była pewna.

Drgnęła, słysząc charakterystyczny dźwięk uderzającego o siebie drewna i skrzywiła się, bo zdążyła jedynie naszkicować zarys ramy obrazu na przeciwległej ścianie.

Wstała szybko i tak jak myślała, dźwięk który słyszała, to drewniana noga Moody'ego, którą miał od dwóch dni. Starała się nie zerkać w jej stronę, tak samo jak wcześniej starała się nie patrzeć na jego magiczne oko i stwierdziła, że to bez sensu udawać, że tego nie zauważa, więc w końcu spojrzała krótko na jego nogę, a później laskę, którą się podpierał.

– Dzień dobry – powitała go, gdy był już obok niej. Kiwnął jej głową i machnął różdżką w kierunku drzwi, które się otworzyły.

– Do środka – powiedział i szybko weszła do gabinetu. Od razu usiadła na krześle przy biurku, żeby Moody nie musiał jej mówić, aby to zrobiła.

– Dziękuję, że tak szybko dałeś radę – zaczęła, gdy usiadł naprzeciwko.

– Mam kilka dni wolnego – oznajmij, zerkając przy tym i wskazując głową zapewne na swoją nogą. – Dorea jeszcze przed misją mi o tobie napomknęła. Odporność na legilimencję brzmi ciekawie, ale czy coś jeszcze zauważyłaś?

– No... – zaczęła, wykręcając sobie przy tym palce ze zdenerwowania. – To znaczy, to z legilimencją to chyba najpoważniejsze. Adalbert stwierdził, że powinnam o tym powiedzieć, bo przecież...

– Chcę szczegóły, a nie całą historię twojego życia – warknął, a ona zacisnęła zęby, żeby się nie rozpłakać z nerwów.

– No to na początku, to zęby i oczy – odezwała się ponownie, starając się mówić tylko o tym, co istotne. – Przy zębach, to tylko tyle, że są chyba ostrzejsze jak się zdenerwuję, ale to może mi się wydawać. Co do oczu, to jak mam takie jak teraz, to widzę lepiej niż wcześniej, no i po zmroku też widzę. Nie tak normalnie, tylko w odcieniach szarości, ale dobrze rozróżniam kształty i widzę naprawdę wyraźnie. Nie odczuwam też zimna tak jak wcześniej, to znaczy... Czuję, że mi zimno, ale nie jest to tak uciążliwe jak kiedyś.

Zamilkła, czując się trochę głupio, bo w obecności Moody'ego czuła, że to co mówi, to dyrdymały i tylko mu rzyć zawraca.

– Ale to ta odporność na legilimencję jednak jest najpoważniejszą zmianą – dodała i patrzyła wyczekująco na aurora, który dalej milczał. – Wierzysz mi?

– Wierzę... Przez ten czas, gdy gadałaś, to z dziesięć razy próbowałem na tobie legilimencji – powiedział i Jess wytrzeszczyła na niego oczy oburzona, i przez chwilę wydawało jej się, że Alastor jest chyba rozbawiony. – Musiałem wziąć cię z zaskoczenia. Przynajmniej możemy wykluczyć, że podświadomie stosujesz oklumencję, gdy jesteś uprzedzona o tym, że ktoś użyje legilimencji, rozumiesz?

– Tak – odpowiedziała, czując ulgę. – Myślisz, że uzdrowiciele się mylili i powoli zamieniam się w wampira?

– Nie... Co do tego się nie pomylili, ale na pewno coś się w tobie zmieniło i nie mieli o tym pojęcia – stwierdził. Jessica wyprostowała się, bo brzmiał poważnie i chciała jak najwięcej zapamiętać, a jak była zestresowana, to miała wrażenie, że umyka jej połowa słów, które ktoś do niej mówi.

Patrzyła na Moody'ego wyczekująco, gdy zapadła chwila ciszy.

– Pani Dorea mówiła coś o Niewymownym – zaczęła, mając nadzieję, że auror pociągnie wątek.

– Chciałabyś, żeby cię zbadał? – zapytał, a ona zawahała się.

– Chciałabym wiedzieć co mi jest, ale trochę się boję – przyznała cicho, zerkając na niego niepewnie. – Czy to boli?

– Zapewne tak, ale na pewno nic złego nic ci się nie stanie, prawda Cay? – zapytał, a ona aż otworzyła usta zdziwiona, bo to pytanie na końcu zdecydowanie podszyte było podtekstem i teraz szukała potwierdzenia u Moody'ego, czy na pewno miał na myśli to samo, co ona. Kiwnął głową i mało się nie posikała ze szczęścia na myśl o tym, że tak naprawdę Moody wziął ją na misję z myślą, że przecież jeszcze teraz nie umrze.

– Sprawdzałeś mnie? – zapytała, ale zabrzmiało to trochę jak oskarżenie. – A może Adalberta?

– Nie sprawdzałem was. Już od dawna wiem, że jego wizje się sprawdzają, więc wziąłem cię na misję, żeby mieć większe szanse na powrót w pełnym składzie – powiedział. Wiedziała, że jej mina zapewne doskonale oddaje to, co właśnie myśli. – W czasie walki najpierw eliminuje się tych z przodu, a w czasie odwrotu tych z tyłu, Cay.

– To cię nie uchroniło – zauważyła.

– To nie – przyznał. – Co myślałaś jak się po mnie wróciłaś? Nie przeszło ci przez myśl, że i tak nic ci nie będzie?

– Nie wtedy – powiedziała powoli, bo zaczęło do niej dochodzić, że w pewnym momencie, tam w lesie, miała w głowie myśl, że przecież Adalbert ma z nią wizje, więc na pewno to przeżyje. – Chyba jak próbowałam osłonić cię przed ogniem.

Znów zapadła cisza i spojrzała na swoje kolana, próbując uporządkować kłębiące się w niej pytania na które chciała znać odpowiedzi. Nie wiedziała tylko czy Moody będzie chciał jej odpowiedzieć.

– A co jeśli to tylko przypadek? – zapytała i Alastor parsknął czymś, co mogło przypominać krótki śmiech.

– To był przypadek, tak jak wcześniej. I pewnie jeszcze wiele takich przypadków przed tobą – odpowiedział.

– Widziałeś wizje Adalberta ze mną? – zapytała, czując ciekawość, jak zawsze, gdy chodziło o wizje.

– Trochę pomagają, Cay – odpowiedział i poczuła się trochę ugodzona jego odpowiedzią.

Adalbert dawał sobie wchodzić w głowę od prawie dwóch lat, więc sądziła, że jego wizje w rękach Moody'ego to czysty plan walki z wrogiem, a widocznie tak nie było.

– To jak, Cay? Mam załatwiać Niewymownego? – zapytał. Jess westchnęła i kiwnęła głową. – Spróbuje też ci wyleczyć ręce.

– Daj spokój... – machnęła ręką. – To znaczy... Dziękuję, ale już się zagoiły i pewnie będzie z tym więcej zachodu niż to warte.

– Jak zmienisz zdanie, to szepnij słówko Dorei. Ona też da ci znać, jak już ustalę jakieś szczegóły – powiedział, a ona ponownie kiwnęła głową.

– Mogę normalnie mówić o tej rozmowie z Adalbertem? – zapytała.

– Tak... Może lepiej będzie jeśli na razie to zostanie wśród tych, którzy już o tym wiedzą – dodał. Jess uśmiechnęła się sama do siebie, bo w sumie też o tym pomyślała. – A jeśli to już wszystko, to możesz iść.

– Chciałam jeszcze zapytać o rodziców – zaczęła i oblizała suche wargi. – Czy są bezpieczni? No wiesz... Po śmierci pani Trish i pana Joe'go?

– Tak, są bezpieczni. O domku wiedziało niewiele osób, więc nie będziemy powielać zaklęcia Fideliusa – odpowiedział, a ona kiwnęła głową, czując pod powiekami łzy ulgi. – Listy są rzadziej, ale ten znikomy kontakt się nie urwie. Musimy bardziej uważać.

– Wiem – powiedziała głośno i uśmiechnęła się niemrawo, żeby dać trochę wiarygodności jej słowom. – Po prostu musiałam to usłyszeć od kogoś, kto jest dobrze o wszystkim poinformowany. W takim razie czekam na informacje od pani Dorei i pewnie po tym wszystkim jeszcze porozmawiamy. Dziękuję bardzo za poświęcony mi czas i do widzenia!

Dopiero jak zatrzasnęła za sobą drzwi od gabinetu doszło do niej jak histerycznie zabrzmiała i nawet nie dała dojść do głosu Moody'emu, który wyglądał, jakby chciał coś jeszcze dodać.

Zacisnęła mocno powieki aż poczuła ból, gdy otworzyła oczy i ruszyła ku wyjściu.

Miała jeszcze prawie trzy godziny do treningu z Torinem i chciała przed tym porozmawiać z Adalbertem, który zapewne siedział w mieszkaniu tak jak od kilku dni o tej porze. Otwarcie jego rupieciarni miało odbyć się jutro, ale w związku z tym, co się działo stwierdził, że otworzy dopiero po Wielkanocy, tak że przed południem był na Pokątnej, a później był w mieszkaniu.

– Jess! Co ty tu robisz? – Usłyszała Katherinę, gdy praktycznie od wyjścia dzieliło ją z pięć kroków. Jęknęła głośno i odwróciła się.

– Właśnie wychodzę, cześć! – Pomachała jej ręką i odwróciła się. Ostatnie czego chciała teraz, to rozmowy z kimkolwiek z paczki.

– Możemy pogadać? – Nawet nie dała kroku, gdy Parkes zadała to pytanie.

– Co tam? – zapytała znów się odwracając. Skrzyżowała ramiona i dostrzegła jak Katherina zerka w ich stronę. Poczuła się nieswojo i zarumieniła się.

– Może tu? – zapytała wskazując na korytarz po jej lewej stronie.

– Tam jest kolejny korytarz – zauważyła Jess.

– Och, dobrze – mruknęła Parkes i Cay trochę ulżyło, bo widziała, że nie tylko ona jest skrępowana tą sytuacją. – Przepraszam... Bardzo, bardzo przepraszam.

– Spoko – odpowiedziała mechanicznie i już otwierała usta, żeby sie pożegnać, ale Katherina była szybsza.

– Nie! Naprawdę przepraszam! Nie wiem co mi odbiło! Zerwałam wtedy z Larsem, no i dziadkowie... Jedyne co miałam w głowie to to, że on donosił wszystko ojcu – zaczęła się tłumaczyć i chociaż Katherina wyglądała, jakby było jej przykro, to przez chwilę poczuła niechęć. Ale po dosłownie sekundzie doszło do niej, że pewnie sama zachowałaby się tak irracjonalnie, bo przecież jej też odbiło, gdy to się wydało. Wtedy miała ochotę ich wszystkich pozabijać, byleby obronić przyjaciela. – ...i za to, że tak cię walnęłam, a potem byłam taka oschła...

– Spoko – powtórzyła, żeby tylko ukrócić ten wywód Katheriny. – Jeśli chodzi o mnie możesz spać spokojnie...

– Ale... – przerwała jej Katherina i wyglądała na zdziwioną.

– ...Ale co z Adalbertem? – zapytała Jess, ciekawa czy Parkes jest naprawdę przykro.

– Przeproszę go. Chociaż naprawdę nie rozumiem tego, dlaczego to tak ważne. Pewnie Greengrass nawet nie uwierzy... – zaczęła i Cay przerwała jej, rozglądając się przy tym, czy są na pewno same i przeklęła w myślach, że nie poszły rozmawiać do jakiegoś pokoju, tylko zostały na korytarzu. – Merlinie, przepraszam!

– Spoko, dobrze? – Spojrzała na Parkes ostrym wzrokiem i wypuściła głośno powietrze, zastanawiając się, czy to dobry pomysł, żeby Katherina przepraszała Adalberta.

Znała Katherinę i jeżeli te przeprosiny były szczere, to blondynka będzie dążyła do odbudowania ich relacji, a jeśli jeszcze raz się do nich zbliży, to pewnie w pewnym momencie zacznie kopać głębiej i wtedy Adalbert nie będzie miał spokoju, a tylko tego dla niego chciała.

Katherina patrzyła na nią wyczekująco, ale też z dużą wątpliwością i przez chwilę Jess miała wrażenie, że blondynka wie, o czym ona myśli.

– Między nami jest w porządku – powiedziała już spokojniej i uśmiechnęła się lekko.

– To może napijemy się herbaty? Albo wina? Mam ci tyle do opowiedzenia! – zaczęła Katherina i Cay wiedziała, że to trochę przesadzony entuzjazm.

– Przykro mi, ale muszę lecieć. Do zobaczenia na zebraniu! – zawołała i nie czekając na odpowiedź, odwróciła się i ruszyła ku drzwiom. Dopiero, gdy otworzyła drzwi i usłyszała słowa pożegnania, i odetchnęła świeżym powietrzem, to poczuła ulgę, że już wyszła.
*******

Patrzyła na Adalberta, który trzymał chusteczkę przy nosie. Krwotok nie był silny i dotyczył tylko nosa, więc nie zastała go tak jak półtora tygodnia wcześniej, gdy praktycznie cała kuchnia wyglądała jak miejsce zabójstwa.

– Eliksir już nie działa? – zapytała zmartwiona. Wydała dużo na eliksir, którego kropla miała działać cuda i wyglądało na to, że liczba cudów jest ograniczona.

– To dopiero pierwszy krwotok... Dajmy mu jeszcze szansę – powiedział i przyłożył drugi koniec chusteczki. Po chwili odsunął ją i uśmiechnął się do niej. – Widzisz, już nie krwawię.

– Ale znów zaczniesz – zauważyła i westchnęła. – Musisz jechać do Francji. Odzywał się ten koleś od Świstoklika?

– Nie... Ale Moody ma mi dać znać jak tylko będzie gotowy. Próbuję też legalnego sposobu, ale dostaję same odmowy – powiedział i Jess skrzywiła się. – Jak było?

– Będzie mnie badał Niewymowny – Streściła całe spotkanie do jednego zdania i zamilkła. Jeszcze kwadrans wcześniej chciała jak najszybciej się z nim zobaczyć, bo miała tyle do przekazania, a teraz nie miała ochoty o tym opowiadać. – Będziesz wtedy ze mną?

– Postaram się – odpowiedział dyplomatycznie i spojrzała na niego karcąco.

– Wiesz... Katherina mnie przeprosiła – rzuciła i parsknęła krótkim śmiechem, kręcąc przy tym głową. – Ciekawe, kiedy zacznie wypytywać o misję...

– Wiesz, że to nie dlatego – powiedział cicho.

– Serio? Znasz ją, Bertie... – zaczęła nieco protekcjonalnym tonem.

– Jess, a kiedy ona miała cię wcześniej przeprosić? – zapytał i znów się skrzywiła. – Minęły niecałe dwa tygodnie. Rozstała się z Larsem, dowiedziała kto jest moim ojcem, później ta cała akcja z tym związana... A później ruszyło w sprawie Remusa, przygotowania do misji i odbicie Remusa. Potem siedzenie przy nim i wyrzucanie sobie, że tak późno to wszystko i martwienie się, kiedy się obudzi i czy jak się obudzi, to wszystko będzie w porządku? A dziś jeszcze jego pierwsza przemiana, która może trochę rozwalić to, co posklejała Marlena. I przypominam, że to wszystko w niecałe dwa tygodnie. Wcześniej nie było okazji, żeby cię przeprosić, bo to był ciężki czas, ale widziałem, że jest jej przykro. Może nie wobec mnie, ale na pewno wobec ciebie.

– No dobra – mruknęła i zakiełkowała się w niej myśl, że ma rację. – Czuję się, jakby minęły już miesiące.

– Gdyby nie to, że nie brałem tak czynnego udziału jak wy, to pewnie też bym tak czuł –przyznał i chwycił jej dłonie. – Dasz radę na treningu?

– Tak – zaśmiała się cicho, chociaż w sercu ją zakuło. – Znasz mnie, niedługo mi minie. Zawsze mija.

– Na pewno? – zapytał i rozczuliła ją jego troska. –Chciałbym, żebyś była szczęśliwa.

– Jestem... Na tyle na ile się da, Bertie – przyznała i uśmiechnęła się lekko. – Ale jak następnym razem znów zacznę z kimś randkować, to masz mi kategorycznie zabronić, jasne?

– Przecież to nic złego. – Spojrzała na niego krzywo, bo ona co do tego miała inne zdanie. Za dużo się działo i zapowiadało się, że nie przestanie się dziać.

– Nie potrafię się wtedy skupić na tym, co ważne – przypomniała mu i westchnęła. – No i mamy coraz mniej czasu... A pracujemy, trochę działamy w Zakonie. Musimy mieć też czas dla siebie.

– Twoje podejście jest trochę pokręcone, Jess. Ale jeśli właśnie tego chcesz... – Wzruszył ramionami i wstał od stołu. – Bądź gotowa za pół godziny.

– Jasne – odpowiedziała, nie patrząc na niego.

Jeśli właśnie tego chcesz. Przygryzła wargę i przymknęła oczy.

Jedyne czego chciała, to uciec od tego wszystkiego.

*******

Gdyby miał porównać tą pełnię do wszystkich innych, to uznałby ją za względnie udaną.

Marlena była zadowolona z jego stanu zdrowia po pełni i kilka zadrapań zostawiła do samoistnego zagojenia, aby sprawdzić czy jego organizm na pewno jest już silny.

Fizycznie czuł się dobrze, tego był pewien. A po kilku rozmowach z McKinnon zrozumiał, że to, co się dzieje w jego głowie nie powinno go niepokoić. Dopóki o tym mówi i stawia temu czoła, to wszystko jest w porządku.

Prawie się popłakał na widok przyjaciół. Na początku odwiedzali go tylko Huncwoci. Peter opowiadał o pracy w Ministerstwie i o tym, że teraz pracuje pod Umbridge i jest koszmarnie. James i Syriusz pochwalili się, że na kursie nic się nie zmieniło i nadal są w czołówce, a teraz zaczęli praktyki pod okiem Moody'ego i Charlusa Pottera, ale z wytycznymi czekają, aż Alastor wróci do Biura.

Był zdziwiony, że James zrezygnował z drużyny i był przy tym tajemniczo uśmiechnięty, i dopiero jak Syriusz i Peter wyszli, to przyszła Lily i oznajmili mu, że spodziewają się dziecka.

Później dowiedział się, że Frank i Alicja oraz Paul i Jane również będą mieć potomstwo.

Już na tym etapie głowa bolała go niemiłosiernie, a po odwiedzinach Katheriny, Jessiki i Adalberta czuł zdenerwowanie.

Wtedy też poprosił Marlenę o Eliksir Słodkiego Snu i następnego dnia musiał powtórzyć niektóre rozmowy, bo wydawało mu się, że część informacji jego mózg już nie przyswoił, ale gdy nastał wieczór, to zorientował się, że nie czuł nic.

Powinien czuć jakąś radość na wieść o sukcesach przyjaciół, ale czuł tylko nieprzyjemny ścisk w brzuchu, bo miał wrażenie, jakby minęły lata od ich ostatniej rozmowy i już nie byli tymi samymi ludźmi.

Kiedy nadszedł piątkowy wieczór nawet się ucieszył. Bał się spotkania z profesorem Dumbledore'em i tego, że będzie musiał mu wszystko opowiedzieć, ale tak się nie stało.

Dyrektor Hogwartu siedział przy jego łóżku i kolejny raz utwierdzał go w przekonaniu, że jest silniejszy niż myśli, ale on już to wiedział.

– To co się działo zaraz po twoim porwaniu bardzo nas zmyliło, Remusie – przyznał mężczyzna. – Dodatkowo, dzięki Dagny cała historia wydawała się być bardzo prawdopodobna. Jest mi przykro z powodu jej śmierci.

Lupin odwrócił wzrok, zawstydzony, bo całym sobą wypierał istnienie Dagny.

– Jestem wdzięczny, że mi zaufałeś i wytrzymałeś tak długo – kontynuował i Remus znów spojrzał mu w oczy.

– Myślałem, że nie dam rady – przyznał szczerze. – Ale granica cały czas się przesuwała... Wiedział pan, że tak może być?

– Nawet ludzki organizm ma przed nami wiele tajemnic, Remusie, a co dopiero tych zarażonych likantropią? – Dumbledore wstał i podszedł do okna. – Badań ciągle jest mało, z wiadomych ci przyczyn. Bazowałem jedynie na opowieściach o Greybacku i jego pierwszej watahy. Przez to, że oddali się zwierzęcej części swojej natury są niebywale silni i wytrzymali. Potrzeba kilku czarodziejów, żeby powalić takiego wilkołaka. Domyślałem się... A raczej, miałem nadzieję, że cechy te też posiadasz, nie tak silne, oczywiście, ale wystarczająco silne, żeby przetrwać. To niebywała ulga, kiedy takie przypuszczenia okazują się racją, Remusie.

– Może mi pan powiedzieć, co się właściwie działo? – zapytał i dyrektor znów usiadł.

– Myślę, że Alastor nie będzie miał nic przeciwko – zaczął, uśmiechając się przy tym smutno. – Ignorowaliśmy martwienie się twoich przyjaciół, bo zdarzał ci się już wcześniej taki okres bez odzywania się i uznałem, że to właśnie ten czas. Z tą różnicą, że wtedy nie było też twojej mamy. W styczniu twój ojciec znalazł ciało twojej mamy w płytkim grobie, wtedy też zgłosił twoje zaginięcie. Wcześniej myślał, że was nie było w domu, gdy was odwiedzał. Nie mieliśmy żadnych wieści o tobie. Nawet najmniejszych. Możesz mi wierzyć, że uruchomiliśmy chyba wszystkie nasze wtyki, żeby nadstawiały uszu. Były też poszlaki o tym, że jednak przeszedłeś na stronę wilkołaków. Chwyciliśmy ten trop, ale nadal była o tobie cisza. Dopiero po ślubie Ann Winsborn mieliśmy już pewność, że żyjesz i na pewno nie zdradziłeś Zakonu, ale ktoś nadal chciał, żebyśmy tak myśleli.

– Kto? – zapytał Lupin.

– Ktoś, kto donosi Śmierciożercom. Znasz Mungungusa Fletchera? – zapytał Dumbledore. Fletcher...

– Ze słyszenia... Chyba nie miałem okazji go poznać – odpowiedział.

– Tak... Nie miałeś okazji. Wszystko wskazuje na niego, nawet się przyznał w bardzo widowiskowy sposób, co oczywiście oznacza, że jest niewinny – oznajmił profesor i Remus zdziwił się ostatnimi słowami. – Niestety nie wiemy na jakim etapie zaczął się jego udział w całej historii, bo zapadł się pod ziemię.

– Skąd ta pewność?

– Dung wiele mi zawdzięcza i nie zrobiłby tego w ten sposób. Poza tym jego przyznanie się było bardzo niedopracowane. Podejrzewamy, że od pewnego czasu był pod działaniem Imperiusa, ale dopóki z nim nie porozmawiamy, nie będziemy mogli stwierdzić jak długo to trwało... Na pewno, to nie on był przy twoim porwaniu. Był wtedy gdzieś indziej i to wskazuje na to, że jego przyznanie się było czyimś desperackim krokiem – powiedział Dumbledore. – Jutro Alastor będzie chciał zastosować na tobie legilimencję, jeśli się zgodzisz.

– Powiedziałem wszystko co wiem – rzucił, czując przyspieszony rytm serca.

– Wiemy, Remusie, ale podejrzewamy, że rzucono na ciebie zaklęcie zapomnienia, a legilimencja tylko nas upewni w tym przekonaniu – odpowiedział profesor. – Pomyśl o tym i zadecydujesz jutro. Myślę, że na dziś powinniśmy skończyć. Jutro od rana znów wrócimy do wprowadzenia cię w to, co działo się przez te kilka miesięcy i musisz być wypoczęty.

*******

Czuł ból głowy od natłoku informacji. Ojciec Jamesa skończył opowiadać mu o akcjach związanych z odbiciem go i jego mała złość na przyjaciół trochę ustąpiła. Później Moody oraz profesor Dumbledore mówili mu o najważniejszych zmianach czy wydarzeniach w Ministerstwie i sprawach Zakonu.

Po godzinnej przerwie Moody zastosował na nim legilimencję. Czuł się bardzo dziwnie, wręcz nago, gdy dał sobie wejść w głowę po tylu miesiącach opierania się, budowaniu murów i zwodzenia intruzów.

Kiedy skończył głowa go bolała i miał wrażenie, że zemdleje, ale po kawałku czekolady zrobiło mu się trochę lepiej.

Kolejny raz Moody miał rację i faktycznie rzucono na niego zaklęcie zapomnienia, więc szanse na to, że sobie przypomni więcej twarzy z czasu porwania wydawały się być znikome.

Poprawił się na fotelu, bo poczuł lekki ból w kręgosłupie. Profesor Dumbledore patrzył na niego przenikliwym spojrzeniem i drgnął, gdy Moody nagle się odezwał.

– Po odbiciu ciebie myśleliśmy, że Lestrange'owie zawiadomią Minister Magii i zgłoszą w Biurze Aurorów wtargnięcie. Oczywiście na wszystko mieliśmy odpowiednie papiery i zgody od Croucha. Mieliśmy anonimowy donos, Caradoc zmienił pamięć dwóm Skrzatom i podrzucił w kuchni nakaz przeszukania, a późniejsza walka miała być po prostu potraktowana jako wielkie nieporozumienie, bo Skrzaty nie poinformowały swoich panów. Przez dwa dni była cisza i po tym czasie dostaliśmy kilka donosów odnośnie śmierci Ann Winsborn, Remusie i jesteś poszukiwany. Od razu zaczęliśmy działać z Bartemiuszem i szykowaliśmy oskarżenie przeciwko Lestrange'om – zaczął Moody, a jego chrapliwy głos zaczął denerwować Lupina. Poszukiwany? – Zwlekaliśmy z decyzją do czasu aż się obudzisz i w tym czasie dostaliśmy jeszcze więcej donosów, co do innych ataków wilkołaków, które w tej chwili zostały ci przypisane. Umbridge naciska na Charlusa, żeby potraktował tę sprawę priorytetowo i rozpoczął twoje poszukiwania, i przesłuchania w tych sprawach.

– Została mi też przekazana wiadomość – odpowiedział Dumbledore i po blacie przesunął kawałek pergaminu. Przemyśl kolejny ruch.

– Co to znaczy? – zapytał, chociaż domyślał się, co to może oznaczać.

– Możemy wyprowadzić cię z ukrycia i ich oskarżyć... – zaczął Charlus Potter, a jemu zaschło w gardle.

– ...Ale przy tej władzy trafię do Azkabanu? – zapytał chociaż wiedział już, że to prawda. Nawet mając po swojej stronie Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów nie mógł liczyć na większość w Wizengamocie. Nie, jeśli naprawdę tak wiele złych czynów mu przypisali.

– Albo gorzej – dodał po chwili Moody. – W tej chwili nastroje są naprawdę kiepskie. Akcja Ministerstwa z wilkołakami była z góry skazana na niepowodzenie, chcieliśmy tylko odwrócić wzrok od ciebie. Prasa jest nieprzychylna i nasz Departament nie ma teraz najlepszej opinii.

– Czy jest możliwość, żebym dostał wszystkie wydania Proroka od kiedy mnie nie było? – zapytał, czując, że dopiero jak przeczyta, to zrozumie ich obawy.

– Oczywiście... Jutro rano już je będziesz miał – odpowiedział Charlus. – Przykro mi, że sytuacja tak wygląda.

Nastała cisza i Remus nadal patrzył na pergamin przed sobą. Staranne pismo nie wyglądało na kobiece, a i tak to głos Bellatriks odbijał się w jego głowie jak echo, powtarzając "Przemyśl kolejny ruch"...

Pomyślał o tym, co by się stało, gdyby plan wypalił. Odbili go i oskarżono Lestrange'ów i innych o jego porwanie, zabójstwo jego matki, kilkumiesięczne tortury. Trafiliby do Azkabanu, a on mógłby normalnie żyć. Ze świadomością, że na każdym kroku może spotkać kogoś, kto będzie chciał zemsty za wsadzenie ich do Azkabanu. Dowody byłyby pewnie przeciwko pięciu, może sześciu osobom, a to tylko garstka tych, którzy popierają Voldemorta. Ale byli na tyle dla niego ważni, że może nawet sam Czarny Pan odebrałby mu życie...

– Co proponujecie? – zapytał, wiedząc, że na pewno nie zaproponują oskarżenie winnych.

– Na początku potrzymamy cię tutaj, żebyś doszedł do siebie. Chcielibyśmy czekać z oskarżeniem na lepsze czasy i działać... Jeśli nadal będziesz tego chciał – powiedział Albus i Remus zdecydowanie kiwnął głową.

– Będę chciał działać – odpowiedział, chociaż wydawało mu się, że w tym momencie jest najbardziej bezużyteczną osobą w Zakonie.

*******

– Wiesz... Odnalazł się mój przyjaciel – powiedziała Dorcas, gdy jej sesja u Miriam prawie dobiegła końca. – Sądząc po informacjach z listu, który dostałam, było to z tydzień temu.

– A inne wiadomości z Anglii? – zapytała Dimeru i Meadows uśmiechnęła się.

– Mówiłam ci, że babcia dziś będzie w Australii – przypomniała jej i mimo wszystko rozpromieniła się, że wreszcie zobaczy babcię.

– Myślałam, że myślisz o babci Stephanie, a nie o babci Betuli. – Kobieta podsunęła jej talerzyk z ciasteczkami i Dorcas chwyciła jedno.

– Chyba mi przyniesie list od tego gościa, który ma najwięcej do gadania – powiedziała i zerknęła na uzdrowicielkę, czując delikatny stres. – Co byś powiedziała, gdybym pewnie w ciągu dwóch miesięcy wróciła do Anglii?

– Zalecałabym kontynuację terapii, bo zrobiłaś duże postępy, ale nadal potrzebujesz tych rozmów. Więc jeśli myślisz, że uda ci się rozpocząć tam terapię, opowiesz innemu uzdrowicielowi o tym wszystkim i pewnie trochę cofniesz się w postępach, żeby wypracować z nim relację, to jak najbardziej twój powrót jest możliwy – powiedziała Miriam spokojnym tonem głosu. – Ale zastanów się poważnie, Dorcas...

– Wiem... Zostawiłabym tatę, Grace i bliźniaków... Tam co chwila wszystko się zmienia i nie mam pojęcia, czy miałabym szansę na normalną terapię – zaczęła analizować już chyba setny raz w ciągu ostatniego miesiąca. – Z drugiej strony czuję, że powinnam tam być i działać. Powinnam być z przyjaciółmi... I jednocześnie wiem, że chcę być z rodziną. I chyba dlatego do niego napisałam.

– Jaką byś chciała odpowiedź? – zapytała kobieta i Dorcas westchnęła.

– Każda odpowiedź sprawi, że będzie bolało. Jak napisze, żebym została, to zostanę z myślą, że jestem tu bezpieczna, a moi przyjaciele nie i jeśli coś im się stanie, to będę miała świadomość, że nasze pożegnania nie były takie jak powinny. Jak napisze, żebym wróciła, to wrócę, znów będziemy jedną paczką, a jak coś mi się stanie, to będę z dala od taty i... To najczarniejsze scenariusze – powiedziała, uśmiechając się smutno. – Co ty byś zrobiła?

– Poczekałabym na jego odpowiedź. Nieważne jaka będzie... Sama podejmij decyzję i zmierz się z jej skutkami – odpowiedziała Dimeru i przez chwilę Dorcas czuła jakąś dziwną siłę, która ją wypełnia.

Drgnęła, gdy rozbrzmiał się cichy dzwonek, który informował o końcu ich spotkania.

Wstała i zdziwiła się, że Miriam nadal siedziała.

– Potrzebujesz tu przyjaciół, Dorcas... Takich, którym zaufasz i nie będziesz się bała pokazać im kim jesteś. Musisz pamiętać, że jestem twoją uzdrowicielką, a nie przyjaciółką i pomogę ci zawsze poukładać to, co ci siedzi w głowie, ale potrzebujesz kogoś innego. – Zdziwiła się, że słowa Miriam wcale ją nie zabolały. Uśmiechnęła się lekko, świadoma, że zdaje sobie sprawę z wiążącej ich relacji.

– Wiem o tym, Miriam... Ale czasami mówię ci coś, czego w ogóle nie powinnam mówić, bo to po prostu niebezpieczne i wiem, to paranoiczne myśli, że ktoś się będzie po mnie tu fatygował, ale nic na to nie poradzę... A tobie mogę o tym powiedzieć, bo nadal uczę się z tobą jak dobrze reagować na pewne rzeczy i cóż... – Wzruszyła ramionami trochę bezradnie. – Obowiązuje cię tajemnica lekarska, którą traktujesz bardzo serio.

– Dorcas... – zaczęła Miriam i Meadows odwzajemniła uśmiech jakim obdarzyła ją uzdrowicielka. – Cieszę się, że jesteś tego świadoma. Możesz poprosić kolejnego pacjenta.

*******

Śmiech bliźniaków słyszała już od samego wejścia i wiedziała, że babcia dotarła do Thunderlerra. Szeroki uśmiech cisnął jej się na usta i gdy weszła do salonu czuła już ból w policzkach.

– Przybrało ci się – zauważyła babcia i Meadows roześmiała się. Babcia miała rację, trochę jej się przytyło, ale nadal mieściła się w swoje ubrania, więc nie było źle.

– Miło cię widzieć – powiedziała i przytuliła się do niej. – Jakie wieści?

– Jest w Kwaterze – odpowiedziała i nie bacząc na protesty bliźniaków, wyprowadziła Dorcas z salonu. – Pomóżcie rodzicom. Za chwilę wrócimy!

– Naprawdę? – zapytała brunetka, kiedy babcia prowadziła ją na piętro do sypialni gościnnej.

– To dzieci. Nie mieszajmy ich w sprawy, które ich nie dotyczą – powiedziała, zamykając za nimi drzwi. – Masz tutaj listy. Od przyjaciół są zaszyfrowane, podobno będziesz mogła je odczytać. Nie mogliśmy ryzykować, że skonfiskują mi je w Ministerstwie...

– A Moody? – zapytała.

– Odpowiedź mam w głowie – odpowiedziała babcia i Dorcas jęknęła w myślach, bo nikt z rodziny nie wiedział o jej liście do Alastora. – Masz mu dać cztery miesiące, bo dostrzegł szansę na pewien plan, w którym będziesz miała udział. Jeżeli w ciągu tych czterech miesięcy okaże się, że jednak ten plan nie będzie realizowany, to będziesz mogła wrócić i może nawet załatwią ci jakąś pracę, jeśli nie będziesz chciała zacząć kolejnego kursu.

– Czyli mam cztery miesiące... To dużo czasu – powiedziała, czując poniekąd ulgę. Jeśli wykupiłaby dodatkową godzinę spotkania w tygodniu z Miriam, to może przepracowałaby z nią jeszcze więcej? – A co z zezwoleniem na Świstoklik?

– Jeśli w Anglii nic się nie zmieni i tutaj zdobędziesz potrzebne uprawnienia, to dostaniesz pozwolenie. Ale musisz mieć uprawnienie na tworzenie Świstoklików międzynarodowych. Stephanie już się orientowała... – zaczęła babcia i Dorcas przełknęła głośno ślinę, bo wiedziała jak kosztowne potrafią być takie rzeczy.

– Ile? – zapytała, próbując sobie przypomnieć w głowie, czy ją stać na taki wydatek.

– Masz to potraktować jako prezent od nas na dwudzieste urodziny. Daj tylko znać kiedy zaczynasz, a Stephanie wszystko opłaci – powiedziała kobieta i Dorcas praktycznie rzuciła się na jej szyję, i przytuliła mocno. – Już, przestań! To nasz obowiązek... No już.

– Dziękuję – wyjąkała wzruszona z tego, bo kolejny raz babcie ułatwiły jej życie.

– Tylko masz zdać, bo powtórki egzaminu będą już prezentem na Gwiazdkę lub kolejne twoje urodziny – ostrzegła ją babcia i Meadows roześmiała się. – A teraz chodź coś zjeść i opowiesz mi o tym, co się tu działo jak mnie nie było.

Uszanowanko!

Kolejny rozdział będzie w tym miesiącu i postaram się, żeby obie części 63 były wstawione w maju.

Wydaje mi się, że akcja ruszy do przodu, ale pewnie to się okaże w trakcie pisania. :)

Co do dodatku – póki co wstrzymałam nad nim prace, ale planuję, że jak tylko napiszę 63, to zabiorę się za to. Akurat on nie jest jakiś bardzo ważny, więc po namyśle stwierdziłam, że jak się napisze, to będzie, bez spiny. :D

Mam nadzieję, że wam się podobało i jak zawsze: jeśli macie jakieś wątpliwości, to o ile odpowiedź nie będzie spoilerem, to odpowiem! :D

Zdrówka!

Buziaki :*