*65 cz. 1*

[muzyka]

Od rozmowy Remusa z Adalbertem minęło kilka dni i w tym czasie Lupin jeszcze nie podjął decyzji, kiedy zgłosić dowództwu to, że chciałby jakoś wyciągnąć swoje oszczędności z Gringotta i załatwić nową, w pełni sprawną i dopasowaną do niego różdżkę.

Siedzenie w Kwaterze Głównej już nie było tak bardzo nudne, a to właśnie dzięki Adalbertowi, który podrzucił mu kilka przedmiotów w tym szafki, które podobno były dwukierunkowe. I chyba dopiero wtedy, pierwszy raz od wielu miesięcy był czymś naprawdę zaciekawiony. Nie wiedział czy bardziej go ciekawiły same szafki, czy to, skąd wytrzasnął je McSweeney.

W czwartkowe popołudnie czuł niepokój, bo Moody wezwał go na rozmowę i nie wiedział czego się spodziewać. Obawiał się, że może musi stawić się w Ministerstwie albo z jego ojcem jest coś nie tak, albo auror potrzebuje jeszcze dodatkowych informacji dotyczących jego porwania. A on niczego nowego nie wiedział. Oprócz tego jak się wtedy czuł, ale obiecał sobie, że dopóki czegoś sensownego nie wymyśli, to z nikim nie podzieli się tym odkryciem.

Zapukał do gabinetu i zdziwił się, że praktycznie od razu drzwi otworzył mu Charlus. Uśmiechał się do niego przyjaźnie, praktycznie jak zawsze. Już dawno domyślił się dlaczego James i Syriusz uwielbiają Pottera.

– Wejdź, Remusie. – Zaprosił go gestem ręki i Lupin wszedł do środka. – Jak się czujesz?

– Dobrze – odpowiedział szczerze, siadając na krześle naprzeciwko Moody'ego.

– Nie nudzisz się? – zapytał Potter i Remus pokręcił głową.

– Adalbert podrzucił mi kilka rzeczy, więc nie narzekam – powiedział i spojrzał uważniej na Alastora, zastanawiając się nad tym po co go wezwali.

– Pewnie zastanawiasz się po co cię wezwaliśmy – zaczął Moody, a Remus skupił się, żeby w razie czego móc szybko zastosować legilimencję, chociaż wątpił, żeby wzięli go z zaskoczenia. Ale i tak to zrobił. – Chcemy zaproponować ci miejsce w dowództwie.

Lupin wiedział już, że Moody rzadko bawi się w budowanie napięcia i zazwyczaj od razu przechodzi do rzeczy, dlatego milczał, i to całkiem długo, patrząc to na Pottera, to na Alastora. Zdecydowanie był zaskoczony, ale w piersi czuł ucisk i powoli dochodziło do niego, że to ekscytacja.

– Remusie? – zapytał Charlus – pewnie jesteś zaskoczony, dlatego damy ci trochę czasu...

– Co miałbym robić? – zapytał, kiedy już wyrwał się z początkowego szoku. – Uczestniczyłbym w jakichś akcjach, a może...

– Póki co, to wykluczone – przerwał mu Moody i te kilka słów nieco go otrzeźwiły. – Poczekamy aż sprawa z tobą przycichnie, ale twój temat jest wywlekany w prawie każdym wydaniu Proroka, więc trochę czasu może minąć.

– Na początku odciążyłbyś Caroline i Doreę od spraw papierkowych, żeby mogły się skupić na działaniach poza murami Kwatery. To jest jakby obowiązkowy krok każdego żółtodzioba. Trzeba przez to przebrnąć, żeby wczuć się w to, jak ta organizacja funkcjonuje i kto jest za co odpowiedzialny – tłumaczył mu Potter i Remus kiwał głową, bo już wiedział, że to ważne. – Jakbyś się zgodził, to uczestniczyłbyś w zebraniach i miał głos w planowanych akcjach, bo zdarza nam się głosować nad pewnymi planami. Nie jesteśmy jednogłośni w wielu sprawach... Oczywiście miałbyś też wgląd w zebraną dokumentację, która nie jest dostępna dla każdego, ale to dopiero jak się zgodzisz i jak przejdziesz przez ten początkowy etap.

– Dobrze więc... Zgadzam się – odpowiedział pewnie, nie tracąc czasu na dodatkowy namysł, bo nie był mu potrzebny.

– Zastanów się... – zaczął Potter i Remus już otwierał usta, żeby mu przerwać, ale ubiegł go Moody.

– Twój raport dotyczący Peak District robił wrażenie i sugerowałbym, żebyś przejął od Caroline i Dorei prowadzenie dokumentacji – oznajmił Moody. – Jutro dadzą ci znać, kiedy zaczniecie wdrażanie i za tydzień na zebraniu ogłosimy tę nowinę, więc dobrze by to wyglądało, gdybyś pojawił się na najbliższym spotkaniu.

Remus przełknął głośno ślinę i sztywno kiwnął głową. Nadal nie czuł się na tyle silny, żeby wyjść na zebranie.

– Czy coś muszę podpisać, albo złożyć Przysięgę? – zapytał, nie wiedząc do końca jakie są dalsze procedury.

– To wyraz najwyższego zaufania – odpowiedział Charlus, uśmiechając się do niego lekko. – James mówił mi, że potrzebujesz nowej różdżki.

– Tak... Jeszcze myślałem, żeby opróżnić skrytkę w Gringocie – dodał, a Potter kiwnął głową i chwilę się nad czymś zastanawiał.

– Co do różdżki, to skontaktowaliśmy się już z Ollivanderem i w niedzielę nad ranem przemycimy cię na Pokątną. Obstawimy Patrol zaufanymi aurorami, więc unikniemy złapania – powiedział ojciec Jamesa. – Gringott nadal jest neutralny, ale nie możesz się tam pojawić, bo jesteś poszukiwany i będą musieli cię wydać, ale...

– Złożysz dyspozycję przeniesienia środków do skrytki twojego ojca i on wtedy wyciągnie twoje pieniądze – skończył Moody i nie brzmiało to jak propozycja. Wiedział, że tak musi być zrobione.

– A co z moim ojcem? – zapytał sucho.

– Nic nie wie, co jest oczywiście prawdą, więc skończą jedynie na przesłuchiwaniu. Nikt go raczej nie będzie niepokoił. Wrócił już do domu i nadal pracuje. Mamy na niego oko, oczywiście dyskretnie – powiedział Charlus. – Jutro powinniśmy już wiedzieć jak to rozegrać, więc damy ci znać.

– Dziękuję – mruknął Remus wstając z miejsca. – Za wszystko. Będę czekał na informacje.

Pożegnał się jeszcze z nimi i wyszedł z gabinetu nie chcąc zabierać mu więcej czasu.

Na korytarzu głośno odetchnął z ulgą. Nie wiedział co dalej będzie z nim i jego ojcem, ale cieszył się, że na obecną sytuację radzi sobie całkiem nieźle.

*******

Jessica była zdziwiona, gdy w czwartek dostała sowę od Madame Malkin, że jakby jej się udało, to żeby pojawiła się w pracy, choćby na chwilkę.

Planowała, że w piątek zostanie jeszcze w mieszkaniu, bo potrzebowała na spokojnie, bez widocznych żył i złego samopoczucia, wziąć długą kąpiel i spać. Ale musiała te plany przenieść na później.

Jak tylko przekroczyła próg sklepu, to Madame Malkin powitała ją krótkim uściskiem i zapewniła, że jak wróci z Gringotta to chwilkę porozmawiają, i Jess będzie miała wolne. Na początku się ucieszyła, ale po godzinie analizowania słów szefowej bardzo obawiała się zwolnienia.

Starała się jeszcze bardziej, gdy pojawili się nieliczni klienci z nadzieją, że to może uratować jej tyłek.

Po drugiej godzinie pracy Malkin wreszcie wróciła i uśmiechnęła się do Jess, która ściągała miarę z urzędnika Ministerstwa Magii, który chciał zamówić nowy komplet szat pracowniczych. Pokłuła go kilka razy w lewe przedramię, ale mężczyzna ani razu się nie uskarżył, więc wiedziała, że nie jest śmierciożercą... A raczej, że nie ma Mrocznego Znaku, bo śmierciożercą mógł być, bo ostatnio dowiedziała się, że ci którzy się jakoś wykazali mają te dermagrafiki.

Powoli dochodziło do niej, że zaczyna wpadać w paranoję i jak dawniej podchodziła do ludzi ze szczerym uśmiechem, wierząc w pełni, że jak nie skarżą się na kłucie ich lewego przedramienia, to ci są dobrzy, tak teraz to podważała. Wiedziała już dawno, że nie wszyscy są super i z wydawaniem wyroków czekała aż kogoś bliżej pozna, i to się zmieniło. Od jakiegoś czasu podchodziła nieufnie do każdego i mocno się tym frustrowała, bo ludzie ją fascynowali i lubiła czuć pewną ekscytację nowo poznanym człowiekiem, nawet jeśli to trwało kilka sekund. Nie chciała tego tracić, ale też nie mogła nic poradzić na to, że to się zmienia.

Uśmiechnęła się niezręcznie do mężczyzny, kiedy zorientowała się, że na kilka sekund znieruchomiała i patrzyła przed siebie.

Zapisała pospiesznie ostatni wymiar i poprosiła pana do kontuaru, żeby wpłacił zaliczkę i wpisać go do księgi z zamówieniami. Wydała mu potwierdzenie zamówienia z datą odbioru i pożegnała, uśmiechając się przy tym szeroko i nieszczerze.

Zebrała potrzebne informacje dotyczące szaty i weszła na zaplecze, gdzie czekała na nią Madame Malkin.

– Nawet spory dziś ruch. Musiało być trochę awansów w Ministerstwie, bo wleciało kilka zamówień na całe komplety – powiedziała, przypinając pergamin z opisem zamówienia do wielkiej tablicy korkowej.

– W Gringocie i na poczcie też ruch, ale na szczęście udało mi się wszystko załatwić. – Kobieta wskazała na krzesło, o które oparta była bela materiału. Cay ją przestawiła i usiadła na krześle. – I jak? Wszystko z tobą w porządku, Jess?

– Powiedzmy, że tak... Raczej nic strasznego się nie zadzieje, chociaż sporo ryzykowałam z tym zmienianiem koloru oczu – rzuciła. Nadal czuła nieprzyjemny ucisk w brzuchu na myśl, że chwila nieuwagi i stałoby się nieszczęście. Zastanawiała się czy ten uszczerbek na zdrowiu dałoby się jakoś odkręcić i dla spokoju ducha uznała, że tak.

– Och... – Malkin patrzyła na nią z troską i uśmiechnęła się niezręcznie. – Mogłam być wtedy bardziej wyrozumiała...

– Spokojnie. – Cay zaśmiała się krótko. – To była po prostu nowa sytuacja i sama nie wiedziałam jak mam się zachować. To o tym chciała pani porozmawiać?

– Nie tylko o tym – powiedziała szefowa. – Jest kilka spraw, które chciałam omówić. Zacznę od tego, że rozumiem sytuację w jakiej jesteś, więc przychodź do pracy, kiedy możesz. Bez odrabiania tych dni w weekendy... Po prostu będę ci teraz płaciła za przepracowane godziny.

– O Merlinie, dziękuję – wyszeptała, nie kryjąc radości. – Będę starała się jakoś dawać znać, że mnie nie będzie.

– Dawałam sobie radę sama, Jess. Czasami bywało ciężko, ale się udawało, więc te kilka dni i to raz na jakiś czas, nie powinny być straszne – zapewniła ją kobieta. – Jak wiesz zbliża się też Which Witch i trzeba przekazać szaty i projekty do pracowni we Francji. Pomyślałam, że się tym zajmiesz, jeśli to nie będzie jakoś kolidowało z innymi twoimi zobowiązaniami.

– Nie... Nie powinno – powiedziała powoli. Wprawdzie mogło coś jej wypaść, ale ten wyjazd to nie były jej prywatne wakacje, tylko polecenie z pracy. – Kiedy to będzie?

– Mam pozwolenie na Świstoklik w środę w południe. Na miejscu odbierze cię moja córka albo któraś z pracownic i przez kolejne dwa dni po prostu będziesz im tam pomagała. – Jess kiwnęła głową, bo spodziewała się, że zostanie tam jakiś czas. – Powrót jest w niedzielę w południe, więc będziesz miała trochę czasu na zwiedzanie. Wyślę też wszystkie instrukcje Felicity, musi przygotować ci pokój...

– Właściwie, to nie musi. Mam tam przyjaciółkę i jestem pewna, że będę mogła zatrzymać się u niej – powiedziała, mając nadzieję, że Adalbertowi uda się szybko dać znać Juliette, żeby ją przyjęła. Zdecydowanie wolała z nią spędzić ten czas.

– To chyba najważniejsze mamy ustalone w tej sprawie, więc pozostała ostania... – zaczęła Malkin, ale urwała, bo usłyszały dźwięk dzwonka, a to oznaczało, że ktoś wszedł do sklepu. – Poczekaj tu, ja to załatwię, dokończymy i będziesz wolna.

Szefowa wyszła i Jess na kilka minut została sama.

Tupała nogą zniecierpliwiona, myśląc o Paryżu. Wyjazd ten był tym, czego potrzeba było Adalbertowi, ale pozwolenie na Świstoklik zapewne było tylko na pracownika, więc na nią lub Madame Malkin i nawet nie myślała, żeby nadużyć uprzejmości szefowej.

Musiała wymyślić jakiś sposób, żeby mu pomóc dostać coś, co załagodzi jego dolegliwości. Wiedziała, że z załatwieniem Smoczego Ziela nie będzie problemu i Juliette jej pomoże, ale nie miała pojęcia co dalej...

Wyprostowała się, gdy usłyszała ponownie dzwonek i Malkin wróciła na zaplecze.

– Dobrze... – Usiadła przy swoim stanowisku pracy i spojrzała na nią już bez uśmiechu. – Mówiłaś, że jesteś w Zakonie, Jess...

– Tak... – rzuciła nieco przeciągając samogłoskę.

– Już od jakiegoś czasu myślałam, żeby zacząć coś robić, ale nie do końca wiem w jaki sposób mogłabym im pomóc i do kogo się zgłosić – oznajmiła, a Jess aż otworzyła usta zdziwiona. – Radzę sobie całkiem dobrze z zaklęciami, ale pewnie trochę mi brakuje...

– Nie zawsze to się przydaje – przerwała jej Cay, uważając co mówi. – To znaczy... Takie umiejętności są przydatne, ale można być użytecznym w inny sposób. Cóż... Chyba tak jest w moim przypadku, nie jestem ani waleczna, ani dobra w pojedynkach czy walce, ale raczej całkiem dobrze radzę sobie z innymi rzeczami. To drobnostki, ale potrzebne. Czasami też mam wrażenie, że chodzi też o liczbę... Dochodzą nowe osoby i przynajmniej ja czuję się podbudowana, że robi się coraz gorzej, ale też jest nas coraz więcej.

– Nie chcę być tylko liczbą, chcę coś zrobić... – zaczęła Malkin i Jess zrobiło się przykro jej bezradności. Mogła sobie jedynie wyobrazić, co ta kobieta czuła. Była pewnie niewiele młodsza od Augusty Longbottom i z tego co wiedziała w czasie Pierwszej Wojny prowadziła biznes we Francji, więc nie miała żadnego doświadczenia, i to co się działo było dla niej nowością. Młodzi mieli obawy co do swojej przydatności, a co dopiero ona.

– Na pewno w czymś się pani przyda – powiedziała i aż sama wyczuła, że nie brzmi to obiecująco. Chyba że... – Mogłaby pani robić to, co ja... W sumie robię to w pracy.

Zamilkła na chwilę, myśląc, że kobieta ją zacznie wypytywać, ale ta tylko wpatrywała się w nią zdziwiona i Jess nawet nie chciała myśleć, o czym tamta myślała.

– Wie pani, że niektórzy śmierciożercy mają Mroczne Znaki? – zapytała łagodnie i szefowa kiwnęła głową. – To znaki na lewym przedramieniu i delikatnie kłuję klientów w to miejsce. Normalnie nie jest to bolesne, ale jak ktoś ma znak, to boli ich bardziej i syczą, albo odsuwają rękę.

– Merlinie! – sapnęła Malkin i wyrwał jej się krótki śmiech, jakby niedowierzała w to, co słyszy. – Jak długo to robisz, Jess?!

– Uch... – Zaczęła liczyć w myślach. – Z dziesięć miesięcy?

Próbowała się nie uśmiechnąć, gdy kobieta jęknęła.

– Nikomu nie powiedziałam o tym jak to robię tylko zbieram dane i przekazuję dalej. – Wzruszyła ramionami. – Więc niech to zostanie między nami. To co, mam dać znać komuś wyżej, że chciałaby pani dołączyć?

– Tak, Jess. Myślę, że jednak do czegoś się przydam.

*******

Nie bawiła się w powrót do mieszkania. Praktycznie skakała z radości, ale jak tylko pojawiła się na terenie Kwatery Głównej, to starała się ukryć swój entuzjazm. Madame Malkin byłaby pierwszym, zwerbowanym przez nią członkiem Zakonu Feniksa i od razu chciała załatwić jej to miejsce.

Zajrzała do kuchni i zdziwiła się, bo w środku byli James, Syriusz, Katherina i Remus.

– Jess! Kawy? – zaproponował Black, a ona pokręciła głową.

– Hej... A wy nie na kursach? – zapytała, opierając się o futrynę.

– Dziś załatwiają sprawy w Azkabanie, a nam jeszcze nie wolno tam być, więc fajrant – powiedział James. – A ty nie w pracy?

– Byłam z rana, ale mam już fajrant – odpowiedziała. – Jest ktoś z dowództwa?

– Na poddaszu jest moja mama... – zaczął Potter.

– Dzięki! – powiedziała, odwracając się i ruszyła na poddasze. Mogła poczekać i pogawędzić jeszcze chwile, ale na to miała całe popołudnie, a czas pani Potter nie był nieograniczony i też nie miała pewności, czy teraz ma ten czas.

Przeskakiwała co dwa schodki i na samym końcu miała lekką zadyszkę. Drzwi do pomieszczenia w którym często ćwiczyli były otwarte, więc jedynie zapukała dwa razy i weszła do środka.

– Jess... Już dobrze się czujesz – stwierdziła Potter, zerkając na nią nieco nerwowo i Cay kiwnęła głową, i uśmiechnęła się lekko do Dearborna. Podeszła bliżej stolika przy którym siedziała matka Jamesa i trzymała odległość, żeby nie zerkać w dokumenty na blacie. – Właśnie miałam ci napisać liścik, żebyśmy się spotkały jutro przed zebraniem. Oscar skontaktował się z tym znanym wampirem i za kilka tygodni ma pojawić się w Anglii, więc pewnie wtedy się spotkacie...

Jess otworzyła usta, patrząc na Caradoca, który przeglądał jakąś teczkę kilka jardów dalej i była pewna, że wszystko słyszał.

– Caradoc jest wtajemniczony – powiedziała z naciskiem Potter i Jess się zaczerwieniła. Mogła się domyślić, że Dearborn też jest w dowództwie. Spojrzała ponownie na Doreę, gdy na chrząknęła jakby znacząco i kiwnęła lekko głową. Jess przygryzła policzek i miała nadzieję, że nie będzie aż tak źle. – Ale to jak Oscar będzie już znał datę, to dogadamy termin.

– A jeszcze chciałam zapytać... Czy jakbym pomyliła zaklęcia i jednak straciła wzrok, to czy to byłoby w jakiś sposób odwracalne? – zapytała, postanawiając najpierw wypytać panią Doreę o swoje wątpliwości związane z przemianami, a dopiero potem przejść do sprawy z Madame Malkin.

– Nie wiem, Jess.

– A jeśli w przyszłości będę miała dzieci, to one mogą odziedziczyć te moje nowe cechy? – wypaliła kolejne pytanie.

– Nie wiem, Jess. Nie jestem ani Uzdrowicielką, ani Niewymownym – rzuciła nieco ostrzej pani Potter i Cay zaczerwieniła się. Kobieta westchnęła i zrobiła przepraszającą minę. – Domyślam się, że masz dużo pytań po tym całym badaniu, więc uporządkuj je, najlepiej zapisz i daj znać, a znów umówimy cię z Oscarem, i on udzieli ci konkretnych odpowiedzi. Albo zleci kolejne badania...

Uśmiechnęła się i kiwnęła głową, chociaż miała ochotę zapaść się pod ziemię. Widziała, że byłoby lepiej, gdyby już sobie poszła i zostawiła ją w spokoju.

– Właściwie, to przyszłam, żeby powiedzieć, że Madame Malkin prosiła o kontakt z kimś decyzyjnym w Zakonie. Chciałaby dołączyć – powiedziała, czując, że może to trochę załagodzi powstałe napięcie. Potter znów podniosła na nią wzrok i zmarszczyła brwi.

– Skąd wie, że jesteś w Zakonie? – zapytała i Jess już wiedziała, że się wkopała, i zaczęło się przesłuchanie.

– Powiedziałam jej – przyznała szeptem i spuściła wzrok na buty. Po chwili zerknęła na Doreę, która milczała. Wyprostowała się na krześle i złączyła dłonie, jakby to miało jej pomóc w opanowaniu się.

– To co zrobiłaś było nieodpowiedzialne... Lekkomyślne... – cedziła słowa wyraźnie wzburzona i Jess znów spuściła wzrok.

– Co chwila brałam wolne, nie chciałam jej dłużej okłamywać – wymamrotała, czując palące poczucie winy. – Można jej zaufać...

– Gra toczy się o ludzkie życia i zaufanie komuś spoza Zakonu, powierzanie mu jakichkolwiek informacji, jeśli nie jest się do tego zobowiązanym, jest po prostu głupie. Nieważne jak bardzo ufasz drugiej osobie, to powinnaś zbyć temat, powiedzieć, że ot tak się nie da wstąpić do Zakonu. Potem zgłosić to nam, my byśmy wybadali taką osobę i wtedy zdecydowali, co dalej. – Gardło Jess zaciskało się mocniej z każdym kolejnym słowem wypowiedzianym przez panią Potter. – Bo zapewne powiedziałaś jej trochę więcej niż to, że tylko należysz do Zakonu, prawda?

– Tak – przyznała cicho i ta sytuacja zdecydowanie była najbardziej kompromitującą sytuacją w jej życiu. Byłoby ciut lepiej, gdyby Dearborn nie był tego świadkiem.

– Oczywiście wiedziałabyś doskonale to wszystko, gdybyś uważniej słuchała i na początku nie opuszczała zajęć. – Ledwo zrozumiała mamrotanie pod nosem Potter, która wstała i pospiesznie zbierała dokumenty do teczki, ale Jess wiedziała, że się nie przesłyszała. – Cóż, spróbuję to naprawić i następnym razem pamiętaj, jak to wszystko funkcjonuje!

Dorea minęła ją szybkim krokiem i Cay patrzyła za nią z rozdziawioną buzią, bliska płaczu.

Doszło do niej już na początku, że zachowała się źle, nie była przecież bardzo głupia, ale nie spodziewała się takiej reakcji.

– Nie przejmuj się, ostatnio jest drażliwa. – Usłyszała nieco ochrypły głos Dearborna. Spojrzała na niego i kiwnęła głową. – Sprawy ze spadkiem po Potterach przeciągają się, stąd te nerwy. Chociaż należało się. Postąpiłaś nieodpowiedzialnie.

– Wiem... Po prostu, to tak jakbym powiedziała swojej babci o Zakonie. – Próbowała się tłumaczyć, ale to było bez sensu. Widziała minę jaką zrobił Caradoc.

– Tyle, że to nie jest twoja babcia, a ty jesteś naiwna – stwierdził i zgromiła go wzrokiem. Modliła się, żeby nie dostrzegł jej rumieńca, który czuła na policzkach, szyi i dekolcie.

– Może i jestem... Nie będę ci przeszkadzała – rzuciła, odwracając się na pięcie i szybko wyszła, mając nadzieję, że to koniec kompromitujących sytuacji. Przynajmniej w tym tygodniu.

*******

Katherina była zdziwiona, bo myślała, że Jess jak szybko przybyła, tak szybko wybędzie z Kwatery Głównej, ale ta została dłużej. Zdawała sobie sprawę, że gdyby nie to, że był Remus, to pewnie już opuściłaby Kwaterę, ale przynajmniej miała małą nadzieję, że Cay chce spędzać czas również z nią.

Jedli obiad, który na szybko przygotowała Alicja i na zmianę opowiadali jakieś zabawne sytuacje ze swojego szkolenia. Śmiała się, uważając, żeby przy okazji się nie zakrztusić. Popijając wodę, spojrzała na Remusa, który wydawał się być odprężony i wyluzowany, przez co sama poczuła się lepiej.

– ...po prostu Moody się na niego uwziął – kontynuował James, a Syriusz sapnął z oburzeniem.

– Bo ty bazgrzesz jak hipogryf pazurem! – warknął z wyrzutem. – Nie moja wina, że piszę szybko i ładnie, a on to wykorzystuje.

– Mhm... Jak to jest być skrybą? Dobrze? – zapytała Katy i odsunęła się, szurając krzesłem, gdy Black próbował ją szturchnąć.

– Spadaj – mruknął, ale uśmiechał się szeroko. – Jess zostajesz pograć w quidditch?

– Nie, zaraz wracam do siebie – odpowiedziała i uśmiechnęła się. – Może Amelia z wami zagra.

– Nie dziś – odpowiedziała Bones, która dopiero weszła do kuchni. – Jestem padnięta, ale chętnie popatrzę.

Katherina parsknęła krótkim śmiechem, kiedy Syriusz teatralnym gestem odpiął dwa górne guziki koszuli.

– Och, Syriuszu, mówiłam, że jestem padnięta – rzuciła z przekąsem rudowłosa. – Udało nam się w końcu wyprostować sprawy po rodzicach, a jak u was?

– Daj spokój... Mama wariuje, bo są jakieś problemy z książkami, które napisali. Merlinie, nawet nie chce mi się tłumaczyć, bo to jakiś wymysł i granie na zwłokę przez urzędasów. Tylko to hamuje wykonanie testamentu i dopięcie ostatnich formalności – powiedziała i Amelia skrzywiła się.

– U nas z kolei chcą ściągnąć wszystkich wykonawców testamentu do Anglii i rodzice ciągle się odwołują, bo przecież nie takie są procedury i wszystko można załatwić listownie, ale ci się ciągle upierają. – James rozłożył ręce i pokręcił głową. – Mogę się założyć, że pewnie za dwa tygodnie zmienią przepisy i wujostwo będzie musiało się pojawić w Stanach. A jak po pogrzebie byli w Ministerstwie, to zapewniano ich, że nie potrzebna jest ich obecność tutaj.

– Tam gdzie się będzie dało, to Umbridge na pewno zmieni przepisy, żeby tylko wejść w drogę naszemu departamentowi – stwierdziła Amelia i Katy jej przytaknęła.

– Och, właśnie... Chyba robili ostatnio jakieś porządki, bo jest sporo zamówień na komplety szat – wtrąciła Jess.

– Magiczne Wypadki i Katastrofy, mieli ostatnio nabór – powiedziała Bones, a Parkes uśmiechnęła się mimowolnie. Amelia chyba wiedziała wszystko o Ministerstwie.

– Oby było ich więcej, przynajmniej jest praca – mruknęła Jess i wstała od stołu. – Dzięki za obiad. Zbieram się już do siebie. Jutro wpadnę w południe, więc się widzimy.

– Tak szybko uciekasz? – Katherinie wyrwało się to pytanie i zignorowała to, że ostatnie zdanie Cay powiedziała, patrząc na Remusa.

– Muszę odpocząć – westchnęła Jess i Parkes kiwnęła głową, bo naprawdę wyglądała jakby tego potrzebowała. Pożegnała się z nimi wszystkimi machnięciem dłoni i Katy zdziwiła się, gdy przyjaciółka zatrzymała się przy niej. – Uch, Katy... A mogłabyś mi oddać jutro klucze od mieszkania i lokalu na Pokątnej, które ci dałam?

– Jasne. – Katherina kiwnęła głową, starając się nie brać tego za bardzo do siebie.

– Dzięki... To na razie! – rzuciła im jeszcze raz pożegnanie i wyszła.

– Powiało chłodem – mruknął Syriusz, a ona uśmiechnęła się słabo.

– I jeszcze długo będzie wiać – zapewniła. Wiedziała, że tak będzie. I nawet nie potrafiła się jakoś bardzo gniewać na Jess, bo widziała, że ta od jakiegoś czasu nie zachowuje się normalnie.

– O Merlinie, zapomniałam! – jęknęła Amelia i zerwała się z miejsca, zapewne, żeby złapać Jess.

– Ale pogodziłyście się? – zapytała Alicja, a ona kiwnęła głową. – Myślałam, że Jessica naprawdę szybko wybacza.

– Bo tak jest, po prostu miała przytłaczający tydzień i pewnie normalnie byłaby delikatniejsza – powiedział w jej obronie Remus, kończąc tym samym ten temat.

James i Syriusz zaczęli planować składy na wieczorny mecz, a ona od czasu do czasu się wtrącała.

– Jestem w kropce. – Odwróciła się w stronę Amelii, która usiadła obok niej. – Jess przed chwilą chciała mnie zabić wzrokiem.

– O Merlinie, masz moją uwagę. – Katherina mimowolnie parsknęła śmiechem, bo Syriusz był zdecydowanie rządny porządnej dramy.

– Nie chcę się skarżyć...

– Ale... – Dokończyli za nią chórem i Bones uśmiechnęła się lekko.

– Myślałam, że między nią, a Tobiasem już jest w porządku, więc zaprosiłam ją na to przyjęcie z okazji jego urodzin... No i chyba nie jest między nimi w porządku, bo od razu odmówiła. Naprawdę myślałam, że już mają sztamę – jęknęła Bones.

– Jess wybacza, ale jest pamiętliwa – rzucił Syriusz, a ona pokiwała głową, bo znała to z autopsji.

– A przy kolejnym potknięciu, może stać się mściwa – dodała już tak bardziej do siebie, żeby o tym nie zapomnieć.

– Myślałam, że będzie chciała mieć z nim dobre relacje, bo w końcu spotyka się z Torinem...

– Ale ona już się z nim nie spotyka – wtrącił Remus i Amelię jakby olśniło.

– To dlatego mnie chciała zabić wzrokiem, kiedy rzuciłam ten argument. Dzięki, Remusie. – Uśmiechnęła się do niego, a Katherina zdziwiła się, bo nie miała pojęcia, że Jess już się nie umawia z Torinem. Widocznie o wielu rzeczach nie miała pojęcia i chociaż wiedziała, że zasłużyła na oschłą Jess, to i tak poczuła się, jakby ktoś wyrwał jej kawałek serca.

– Więc jestem w kropce, bo myślałam, że Jess nam pomoże, tak w ramach prezentu. – Rudowłosa wzruszyła ramionami.

– Ogarniemy to we dwie, chociaż miałam nadzieję, że tobie nie odmówi – powiedziała Katherina. O imprezie dla Tobiasa wiedziała już od kilku dni, bo Amelia poprosiła ją o pomoc, sądząc, że takie przyjęcie z okazji jego dwudziestych piątych urodzin rozluźniłoby nieco atmosferę i też zintegrowałoby nowych członków Zakonu.

– Poproszę jeszcze bliźniaków, może po pracy i innych sprawach uda im się wcisnąć też to – mruknęła Amelia.

– Jak coś, to też pomogę – zaoferował się Syriusz, a za nim też swoją pomoc zaproponowali pozostali obecni i Bones w końcu wyglądała na podbudowaną.

– Jeszcze popytam kilka osób i jutro bym nakreśliła jaki jest plan, i kto będzie za co odpowiedzialny. Niby dużo czasu zostało, ale nie wszyscy tu mieszkają, też dochodzi praca, jakieś rzeczy z Zakonu i w końcu trzeba będzie wszystko ogarnąć w jeden wieczór... – zaczęła wymieniać Amelia i Katherinie powoli rósł uśmiech na twarzy.

– A na końcu wpadnie Moody i powie, że jest pilna akcja i cały misterny plan w pizdu – dokończył Syriusz, a Bones jęknęła.

– Ja chcę tylko, żeby wszystko było idealnie... Należy mu się – wyjęczała.

– I będzie... A jak coś się stanie, to najwyżej wszyscy urżniemy się na smutno, oprócz Alicji, bo ona nie może. Będzie dobrze – zapewniła. – Zobaczysz, że będzie zachwycony.

Wiedziała, że nie brzmi szczerze, bo nawet ona nie wyobrażała sobie Tobiasa zachwyconego imprezą z okazji jego urodzin. Może będzie ciut zadowolony, raczej jakieś wielkie zachwyty nie leżały w jego naturze, ale wolała uspokoić Amelię, której widocznie zależało.

I Katherina zaczęła się zastanawiać czy rzeczywiście Amelii zależało na tym, żeby jej przyjaciel miał fajną imprezę, czy Amelii zależało ogólnie na nim.

 

Część 2 

~*~*~

 

Merlinie Nazareński, przepraszam.

Znów po założonym wcześniej deadlinie i znów rozdział pisany w pocie czoła, bólu i cierpieniu (weltschmerz, dosłownie).

Dużo tzw. pitu-pitu (szczególnie przy Katherinie)... Dobra. Nie chcę narzekać...

Po prostu taki jest efekt, a nie mam już siły czekać na kolejny zryw natchnienia do pisania, bo to pewnie będzie dopiero w połowie przyszłego roku.

To nie zachęca, wiem, ale od kilku tygodni właśnie taki mam nastrój.

Część druga będzie za tydzień, mam nadzieję, że już o normalnej porze. I będzie lepsza od tej. xD

Jeszcze raz przepraszam za tak długą nieobecność, chciałabym się poprawić, ale żyćko ssie. :/

Coś z edycją jest nie tak, blogspot jest teraz jakiś inny i nie do końca ogarniam. :(

 

 

Trzymajcie się ciepło i zdrowo!

Buziaki! :*